Laos is het land van de 1 miljoen olifanten (enfin, ondertussen is er behoorlijk gesnoeid in het olifantenbestand en blijven er maar een schaamtelijke 1.000 over, maar kom), dus het lijkt ons hier de perfecte locatie om zo’n reus es van dichtbij te gaan bekijken. We speuren een aantal uren het internet af op zoek naar de beste touroperator en komen uit bij de Elephant Village. In Thailand stonden we nog heel sceptisch tegenover de olifanten als toeristenattractie. We hebben erg veel respect voor deze fantastische dieren en we  zijn van mening dat ze niet bedoeld zijn om uitgebuit te worden om rondjes te lopen met de toeristen. En vind maar eens een olifantekamp waar je niet op de rug van die dieren moet kruipen. Deze organisatie heeft ons echter een andere kijk op de situatie gegeven. De olifanten zijn gered uit erbarmelijke omstandigheden en kunnen een rustige oude dag slijten in het kamp. De inkomsten van de toeristen zijn noodzakelijk voor de financiering van het kamp en de verzorging van de dieren. Bovendien moeten de dieren maar maximaal drie uren per dag ‘werken’. Een luizenleven voor een olifant. We kiezen uiteindelijk voor een uitstap van 1 dag, waarbij je in totaal 3u met een olifant bezig bent. Een uur rondrijden, een uur les in Laotiaans-olifants en als afsluiter ga je samen met je olifant in bad en mag je hem schrobben.Dat is nog eens badspeelgoed… we zijn zéér benieuwd. (http://www.elephantvillage-laos.com/)

Laos heet officieel Lao PDR, wat staat voor People’s Democratic Republic. De echte betekenis is echter Lao Please Don’t Rush. En dat neem je hier best wel letterlijk. We hebben allang door dat alles hier super traaaag gaat. Als je eten bestelt, zorg je best dat je ruim de tijd hebt, het lijkt telkens alsof ze de chef nog ergens moeten gaan zoeken en ontnuchteren alvorens deze achter het fornuis wordt toegelaten. Je hoort de mensen letterlijk door de straten sleffen, dat verklaart meteen waarom alle straten hier dan ook in slechte staat zijn. Ze doen hier vast iets in het leidingwater waardoor alles hier love peace and understanding is. We houden het veiligheishalve maar bij flessenwater  en zakken genoodzaakt zelf ook een paar versnellingen, je er druk in maken heeft geen enkele zin.

Foto’s : de Nam Kane, moniken op pad

Bijlagen:
http://www.elephantvillage-laos.com/   

Als we uit ons hotel komen, zien we dat er al heel wat volk op de been is, het is bijna drukker dan overdag! Maar het zijn niet enkel toeristen. De lokale bevolking wil ook een graantje meepikken van dit spektakel, je ziet ze overal leuren met giften die ze verkopen aan toeristen die ze op hun beurt aan de monniken kunnen verdelen. Het probleem ligt dus langs beide kanten, zoveel is duidelijk. Een kwartier later zien we de eerste oranje gewaden aankomen. Het is een apart gezicht. Zo ver je kan kijken zie je monniken die balletjes rijst of fruit aannemen van de mensen in de straten. En inderdaad, de eerste monniken worden verblind door de onafgebroken flitslichten van de camera’s. Het zou me niets verwonderen dat ze hier volgend jaar allemaal met een Ray Ban op hun snoet staan te bedelen, of erger, met een witte stok in één hand hun pad zoeken. Wij houden ons op een respectabele afstand en aanschouwen dit vreemde ritueel.

Aangezien we nu toch al op straat zijn en het nog redelijk koel is, klimmen we ineens naar de hoogste tempel van de stad, gelegen op de Phousi-heuvel. We worden er getrakteerd op een prachtige zonsopgang en een weids uitzicht over Luang Prabang. Het was de klim meer dan waard.  

Na het ontbijt pakken we in en verhuizen terug naar ons eerste hotel, waar we nog 3 nachten zullen verblijven. Gelukkig kunnen we onmiddellijk op de kamer. We spenderen nog wat tijd aan planning voor de komende dagen, boeken een VIP-bus naar Vang Vieng (de 19^e) en zoeken ons ook daar een hotel. Later gaan we nog eens de straat op om de oudste tempel van de stad te bezoeken, de Wat Xieng Thong, gebouwd in 1530. Het is een sobere tempel, niet zo opzichtig als degenen die we in Thailand gezien hebben. We houden het rustig op tempel-gebied. Het gevaar voor tempelmoeheid is zeer groot in ZO-Azië en we moeten ervoor zorgen dat we nog tempel-interesse hebben voor Angkor Wat!

Nog een aantal leuke Lao-Thaïse varianten op het Engels die we jullie niet willen besparen:

-       Same same but different = similar

-       Good luck for you, good luck for me = bij het afdingen, fifty fifty prijs beklonken

-       Lucky Lucky = bij het afdingen, echter niet duidelijk wie de lucky one is

-       Tuk tuk very cheap 1 hour waterfalls = tuk tuk is nooit cheap en de watervallen zijn er geen deze tijd van’t jaar.

-       Lao coffee = een tas water met 2 groene blaadjes erin en een bord fruit

Elke bar, café, hotel, straatkeuken biedt overheerlijke fruitshakes aan. De variaties zijn eindeloos en ze smaken gewoon verrukkelijk. Maar één ding heeft onze trip naar Mexico van heel wat jaren terug ons zeker geleerd. Enige voorzichtigheid is toch geboden alvorens je je als Westerse toerist op al dit lekkers stort. Jaja, dat vergeet je niet snel als je hotelkamer maar één toilet heeft. Bovendien gaan we morgen op de olifanten zitten. En zoals we al zeiden hebben we heel wat respect voor deze dieren. Ik sta zelf ook niet te springen om een olifant in mijn nek te laten rijden wiens spijsvetering volledig ontregeld is door een overvloed aan verse sapjes en twijfelachtige ijs.

We drinken frisdrank uit blik.

Foto’s: iedereen zet zich klaar voor de Morning Alms, ochtendspits, zonsopgang boven de Mekong, Buddha, de Wat Xieng Thong, typisch beeld (tuktuks aan de Mekong)

16-02-2010 om 13:08 geschreven door Mike-Ruth  

De andere deelnemers worden 1 voor 1 opgepikt en in totaal zijn we met 8. 2 Australiërs die we onmiddellijk geïndentificeerd hadden door hun ‘How’s it going mate’ begroeting bij het instappen, een Brits koppel en 2 Costaricanen. De minivan brengt ons door kleine dorpen en langs ananasvelden, ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit een ananasplant in de grond had zien steken, altijd gedacht dat die in blauwe kartonnen dozen groeide, een mens staat er gewoon niet bij stil hoe die dingen werkelijk geteeld worden.

We komen aan in Elephant Village en mogen eerst een half uurtje ‘relashing’ (relaxing). Daarna krijgen we een snelcursus Olifants, kwestie van de dieren wat onder controle te kunnen houden (uitspreken op z’n engels):

Pie = vooruit met de geit, euh olifant

Sai = naar links (met je rechterknie tegen zijn oor duwen)

Kwa = naar rechts (met je linkerknie duwen)

How = stop

Verder zijn er nog commando’s voor poot opheffen en liggen etc, maar da’s voor gevorderden, wij vonden vooral HOW héél belangrijk. We leren ook dat als een olifant met zijn oren flappert, hij gelukkig is. Volgens ons is dat gewoon die beesten hun koelsysteem maar kom, er wordt hier toch heel wat afgeflapperd.

Na deze taalles moet iedereen om de beurt op de olifant klauteren voor een free style oefentocht. Ik kan je verzekeren dat het bestijgen van een olifant geen sinecure is. De olifant moet zijn rechtervoorpoot buigen, daarop zet je je af en trek je jezelf naar boven aan zijn oor. Gelukkig geeft het vel ook nog wat mee en kan je je daar ook aan opheisen. We laten wijselijk de andere voorgaan kwestie van wat te kunnen observeren. Nr 1 scheurt bij het bestijgen zijn short in het midden en moet voorzien worden van een nieuwe broek. Nr 2 is aan de kleine kant en geraakt amper schrijlings over de rug van de olifant, ze blijft de eerste minuut gewoon plat op haar buik bovenop de olifant liggen. Ondertussen mogen wij de olifant voorzien van suikerrietstokken. Het is direct ook duidelijk dat voedsel een hogere prioriteit heeft dan de commando’s die geroepen worden. De richting van de wandeling wordt vooral bepaald door de beschikbaarheid van eten. We krijgen te horen dat die beesten 200 kg per dag eten. Nie moeilijk dat je zo’n model krijgt. Ze zien er hier in elk geval niet ondervoed uit. Ze zijn bijna breder dan ze groot zijn, en dat wil al wat zeggen als je een olifant bent. Als het onze beurt is hebben we de knepen van het vak al een beetje door, hoewel het toch een geklauter blijft. Als de olifant begint rond te wandelen heb je moeite om je evenwicht te bewaren en buiten een hoop dikke hoofdharen die aanvoelen als een straatveger  heb je niet echt iets om je aan vast te houden.

Na deze eerste kennismaking gaan we op wandel door de jungle, nu per 2 in een mand bovenop de olifant. We dalen af naar de rivier via een steil pad en hopen vurig dat de mand goed vastgeknoopt is en de olifant niet struikelt. Het gaat verder door de rivier tot aan een dorp. Heel rustgevend is het, maar als je gauw wagenziek wordt zou ik toch maar oppassen. Er zit een behoorlijke sjwoeng in.

Als we terug in de Elephant Village zijn aangekomen is het tijd voor de lunch. Hierbij geraken we aan de praat met het koppel uit Costa Rica. Ze wonen al 3 jaar in Peking en werken voor de ambassade van Costa Rica. Ze hebben het daar echter wel gezien en hebben een overplaatsing aangevraagd naar … Brussel. We voelen ons vereerd want een andere optie is New York, maar ze willen echt per sé naar onze hoofdstad komen. Getuigt alvast van goeie smaak lijkt ons. We wisselen contactgegevens uit voor het geval dat ze effectief in België verzeild geraken.

Pas tegen half 3 verschijnt onze gids terug, waarschijnlijk een heel uitgebreide relashing gedaan. We mogen nu de olifanten gaan wassen. Elke olifant heeft binnen het park zijn eigen ‘mahout’ of begeleider en daar luistert hij het beste naar. We klimmen dus allemaal op een dikhuid en krijgen daarbij het gezelschap van de bijhorende mahout. Het gaat nu terug steil naar beneden richting rivier, zij het deze keer zonder mand, best wel eng want we zijn afhankelijk van de oren en hoofdharen om ons aan vast te houden. De beesten vinden hun bad geweldig en een aantal kunnen volledig onderduiken, dikke pech voor diegenen die bovenop het dier zitten. Mike zijn olifant was onder andere van het duikboottype. We borstelen de beesten schoon en worden zelf mee gedouched. De mahout maken er een spelletje van en laten de beesten knielen, waardoor wij amper op de olifanten kunnen blijven zitten. Mijn mahout valt op een bepaald moment van de olifant en als hij probeert er terug op te klimmen, laat de olifant een paar mestballen los. Had hij maar niet aan die staart moeten trekken! Gevolg was dat mijn mahout het voor bekeken hield en naar de kant zwom en daar stond ik dan alleen in het midden van het water, zonder suikerriet om het beest te verleiden en de olifant-vocabulair was ondertussen ook al serieus terug geslonken. Met behulp van een andere mahout geraken we dan toch allemaal veilig terug aan de kant.

Na de olifanten bezoeken we nog snel een uitgedroogde waterval om dan terug te keren naar Luang Prabang. Hoewel de organisatie een beetje chaotisch was, was het toch een bijzonder leuke uitstap en weeral een unieke ervaring erbij.

Onderweg horen we van andere mensen dat er de dag na ons op de Mekong een slow boat tegen een rots is gevaren en is gezonken. Iedereen is goed van de boot geraakt maar alle bagage is verloren. Dan hebben wij precies nog geluk gehad. De dag daarop zou er weer een boot vastgelopen zijn. Het waterpeil van de Mekong heeft nog nooit zo laag gestaan. We vragen ons af of ze de boten dan niet zouden afschaffen maar besluiten dat ze er hier met hun vindingrijkheid wel weer iets op zullen vinden.

’s Avonds gaan we eten in de Lao Lao bar, die gekend staat om zijn Lao BBQ. Het is ongeveer hetzelfde concept als de Thai BBQ, wat we deze zomer wel in zijn volle glorie zullen toelichten op het thuisfront. We eten lekker en zweten ons te pletter door de hete kolen in het midden van onze tafel..

Nog een praktische zaak: we kunnen met onze prepaid simkaart van Laos geen sms sturen of ontvangen naar Europese nummers. Dus ofwel bellen als het dringend is, of anders mailen.

Foto’s: relashing Mike, Ruth op olifantentrek, met z’n 2’en op de olifant, waden door de rivier, waden door het dorp, hutten zoals steeds met satellietontvangst, baden met de olifant, Mike en zijn nieuwe badspeelgoed, terug naar de kant, dry waterfall experience, Lao BBQ

17-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Onze laatste dag in Luang Prabang. We hebben echt genoten van dit rustige stadje, alles is zo relax… Je kan hier heel goed de Franse invloeden nog zien, zo hebben ze heerlijke baguettes, croque monsieurs en crêpes bretonnes, dat is héél lang geleden dat we nog zoiets gegeten hebben. Na ons ontbijt lopen we over de ochtendmarkt, die is best de moeite, er komen nauwelijks toeristen en je vindt er alles wat ze hier eten, hoewel, sommige dingen kom je liever niet tegen.

We sturen nog eens een pakket met de boot naar België. De hangmat uit Chiang Khong neemt te veel plaats in en is ook redelijk zwaar. Aangezien we dit al eerder gedaan hebben, gaan we goed voorbereid richting postkantoor. Er is 1 dame voor ons aan de pakjesdienst, dat kan nooit lang duren. Wishfull thinking, zo blijkt direct, we zitten nog steeds in Laos en alles gebeurt op Laos tempo. De dame haar pak is nogal zwaar en ze wil zeker zijn dat de doos onderweg niet opengaat. Het resultaat is dat er getaped wordt alsof hun leven ervan afhangt. 3 Man is gedurende 40 minuten bezig de doos langs alle kanten vol plakband te hangen. Als de rol tape op is, halen we opgelucht adem, eindelijk, zelfs het geluid van tape die afgerold wordt begint op de duur op je zenuwen te werken. De dame bekijkt kritisch haar doos en besluit dat het niet voldoende is. De volgende rol tape wordt bovengehaald en de manoeuvers beginnen opnieuw. We proberen er kalm onder te blijven, het is een heel goede ‘zen-training’. Na nog eens 20 min is er nauwelijks nog karton te bespeuren en lijkt de dame toch tevreden. Wij kunnen alleen maar hopen dat er nog een arsenaal tape op voorraad is, anders hebben we voor niks gewacht. De dame verdwijnt met haar doos en ’t is aan ons. Met een gelijkaardig enthousiasme wordt ook ons pakket onder handen genomen, je ziet dat ze dat hier gewoon zijn, er zit duidelijk strategie in het plakband-proces. Wij zijn natuurlijk een pak minder kritisch en in 10 min is ons pak klaar.

Na het plakken verhuizen we naar de betaaldienst. De dame van daarstraks staat weer voor ons en ook hier duurt het 20 min voor haar zending is afgehandeld. Ik ben ondertussen dan maar een babbel gaan doen met een koppel NL globetrotters en laat het allemaal aan mij voorbij gaan, Mike staat in de rij en zijn zenuwen worden tot het uiterste getest. Uiteindelijk is het onze toer, er moeten stapels papieren ingevuld en afgestempeld worden, het duurt een eeuwigheid. We hopen dat er ergens op de wereld iemand anders is die aan al die stempels aanuit kan, wij hebben geen flauw idee waarvoor ze allemaal dienen. Van scheurrandjes hebben ze duidelijk ook nog niet gehoord, alle stukken papier worden afgescheurd met de lat. Na 1,5u lijkt het erop alsof ons pak klaar is om verzonden te worden, er is zeker 6 man betrokken geweest om de zaak af te handelen. Werkuren moeten hier toch echt wel spotgoedkoop zijn. Onze zin voor procesverbetering werd hier al dikwijls zwaar op de proef gesteld.

We slenteren nog wat door de rustige achterstraten, het is bewolkt maar heel zwoel en het lijkt alsof er onweer in de lucht hangt. We passeren nog es bij de Belg om dag te zeggen en keren dan terug naar de koelte van de kamer. ’s Avonds barst er inderdaad een onweer los, hoewel, misschien wat overdreven uitgedrukt. We konden exact 2 bliksemflitsen en 3 donderslagen bemerken en door de regendruppels doorlopen zonder nat te worden. De Laotianen zelf slaan in paniek en beginnen zeilen over hun auto’s te trekken en al hun kraampjes in te pakken. In een land waar het nauwelijks regent lijken ze altijd een grote angst voor water te hebben, bang om te smelten.

Tijdens ons avondeten praten we met een Noors-Maleisisch koppel dat in Bangkok woont. We krijgen hun telefoonnummer mee voor als we terug in Bangkok zijn. Altijd leuk.

Foto’s: de vlees en slachtafdeling op de markt, vis noch vlees ( merk de afdedankte radiator op die twee plastic zakjes over de verse waren draait om de vliegen te verjagen)

18-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Om 8u staan we met al onze ganse huisraad aan het busstation, klaar voor een lange rit naar Vang Vieng. Deze trip staat berucht voor de bochtige wegen en zieke mensen onderweg, we zijn benieuwd. Voor alle zekerheid hebben we een ticket voor de VIP-bus geboekt, die gaat naar eigen zeggen sneller en is comfortabeler. We moeten in totaal 210 km rijden en dat zou 5u gaan duren.

De bus is inderdaad comfortabel. We vertrekken 5 min te vroeg, ongelooflijk. Voor we de parking afgeraken is de helft van de bus al mottig. We zitten allemaal redelijk hoog (zoals in een dubbeldekbus) en de parking ligt vol putten. Het schommelt  behoorlijk heen en weer.

De baan is even breed als de veldwegen in Vremde, maar in véél slechtere staat. We vermoeden dat de bus niet meer dan 30km/u haalt. Het gaat steil naar boven en telkens we een andere auto moeten kruisen is het ogen dichtdoen, er is nauwelijks plaats.

Halverwege stoppen we voor de lunch, een groot geluk voor zij die nog steeds fan zijn van sticky rice en een spicy sausje. ’t Is eenvoudig, verzorgd en doet wonderen voor mijn dieet. Na de break vervolgen we ons slingerpad langs hutjes waar de mensen en dieren nog in volledige harmonie leven. De natuur is magnifiek, al valt het je op dat je geen grote bomen aantreft op de bereikbare plaatsen, die zijn al lang gerooid. De mensen leefden hier vroeger van wat de jungle hen bieden kon, dat wordt nu hoe langer hoe moeilijker.  Er wordt de komende 15 jaar een bevolkingsverdubbeling verwacht. Elk gezin telt gemiddeld 6 leden en de helft van de bevolking is onder de 15 jaar. Weet daarenboven dat hier nog geen gezondheidszorg is en dat mede daardoor de levensverwachting hier slechts 54 jaar. Dat is een gans omgekeerde  situatie is dan zoals we die in België kennen. Hier zijn bijna geen oude mensen.  Nog een bedenking : Als je hier komt wordt het overduidelijk dat het ecologische vraagstuk waar we mee worstelen op wereldniveau dient aangepakt te worden en dat het niet kan losgezien worden van een gecontroleerde bevolkingsaangroei. En dat terwijl we nog niet eens tot een concensus kunnen komen over de Kyoto-norm. Het zal een bijna onmogelijke opdracht worden om alle toekomstige Latioanen een waardevol bestaan te geven in een arm land dat geen productie heeft en volledig van de natuur leeft. De impact op zowel het milieu als de mensen zal hier erg hard aankomen.

Nooit gedacht dat Laos zo bergachtig was, groene zuilen jungle schieten hier zomaar honderde meters uit de grond. Werkelijk heel mooi. De route naar Vang Vieng is er weer zo eentje dat je gedaan moet hebben.

Na 6h sjokkelen komen we aan in Vang Vieng, een klein stadje midden tussen de groene toppen. We installeren ons in een splinternieuw hotel dat nog maar een week open is. Ik geloof ze op hun woord, maar ook door het feit dat ze de 1 en 2 verdieping nog aan het metsen zijn en er nog geen weg is aangelegd naar het hotel. Bouwvoorschriften  in veiligheid zijn er duidelijk nog steeds niet. De douchesproeier staat zowat gewrongen tussen een open lampsocket, een kontaktdoos en de elektrische waterverwamer. Voorzichtig douchen dus.

Vang Vieng is berucht om 2 dingen, tubing (met grote autobanden de rivier afdrijven) en The Island (een stuk grond midden in de rivier waar ze openluchtbars hebben geïnstalleerd die de halve stad tot een kot in de nacht wakker houden). Combineer deze 2 en je kan voorstellen dat er al eens ongelukken gebeuren. Wij zijn hier echter vnl voor de mooie natuur hoewel we toch eens een kijkje gaan nemen op The Island. Het is inderdaad 1 grote aaneensluiting van openluchtbars met houtvuren in het midden. De alcohol is spotgoedkoop en dat is te merken. De muziek staat loeihard en de geluidskwaliteit trekt op niks. Maar dat lijkt het jonge volkje niet te deren. Je zult maar de pech hebben een sjiek hotel met bergzicht geboekt te hebben vlakbij deze openluchtdiscotheek. Kan je beter mee gaan feesten, slapen doe je toch niet.

Foto’s: panorama valavond op het marktplein, openluchtfeestje

19-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Bij de eerste grot moeten we inkom betalen. Geweldige job heeft die man, in zijn hangmat hangen wachten tot er een toerist zot genoeg is om naar de grot te komen kijken. De toegang naar de grot loopt over zelfgebouwde bamboetrappen, allemaal zeer onstabiel. De grot zelf stelt eigenlijk totaal niks voor (misschien beetje verwend geweest tijdens onze vorige bestemmingen?). Er loopt een pad verder door naar grot nr 2, dwars door de jungle. Dat levert ons een heel aangename en rustgevende wandeling op. Gedurende een uur horen we enkel het getsjirp van duizenden krekels en vogels, geweldig toch. We passeren immense bamboestruiken en er vliegen continu vlinders rond ons in alle mogelijke kleuren en formaten. Aan de grot blijkt dat we weer inkom moeten betalen (van combi-tickets hebben ze nog niet gehoord), maar we laten de grot linksliggen en wandelen terug door het zalige stuk ongerepte jungle. Toch weer een heel andere vegetatie dan het tropisch regenwoud.

Foto’s: grote brug over de grote rivier, uitzicht, vlinder, kleine brug over de kleine rivier, bloemeke, waterpret

20-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Om 9.40u staan we transportklaar voor ons hotel te wachten op de beloofde pick-up. Om 10.20u staan we daar nog steeds. De eigenares van de guesthouse stelt voor om naar het reisbureau te bellen, die verzekeren dat ze onderweg zijn maar eerst nog een paar andere gasten moeten oppikken. We geloven er al niet meer in dat we met de officiële VIP-bus zullen meerijden. Om 10.45u komt er een rammelende camionet aangereden, zonder deuren. Wij content dat we eindelijk onderweg zijn. Na 30 sec rijden en een afstand van 100m draait de camionet van de baan en rijdt ze een parking op. Daar staat toch wel de VIP-bus te wachten zeker. We worden snel snel op de bus gegooid, en bij het opstappen worden we doodgebliksemd door de 36 paar ogen van onze mede-passagiers die al een uur in de zon staan te wachten. God weet waarom wij niet eerder zijn opgehaald. Er is nog net 1 bank vrij, nu ja, de mensen voor ons hebben hun stoelen in vip-stand gezet en wij geraken er eigenlijk niet meer tussen. Zelfs na herhaaldelijk vriendelijk vragen en met de knieën in hun rug te zitten porren, vertikken ze het van hun stoelen overeind te zetten. Grmbl, precies of het is onze fout dat we zo laat zijn. Dat wordt een comfortabele rit van 3u met de bagage op onze schoot… Als iemand ons nu eens had verteld dat dat busstation net naast onze guesthouse lag, hadden we daar zelf naartoe gewandeld, daar goed op tijd aangekomen en de beste plaatsen kunnen kiezen. Maar, ZEN, we zitten op de bus en zijn onderweg naar Vientiane.

De laatste 3 rijen in de bus worden ingenomen door een bende jongeren die duidelijk recht uit de discotheek op de bus zijn gestapt. Er wordt luid gezongen en geroepen en bier gedronken. Bijgevolg moet de bus na 30 min al stoppen voor een plaspauze. Een aantal passagiers geraken redelijk gestresseerd want die zien hun aansluiting in Vientiane al mislopen. Als de bus na 1u rijden nogmaals moet stoppen voor een plaspauze voor de achterban komt een algemeen protest op gang. De feestvierders dringen ook nog aan op een bierstop voor een herbevoorrading maar daar wordt niet op ingegaan.

De rest van de rit verloopt gelukkig rustig, vnl omdat de weg er nogal hobbelig bijligt en ze zich achteraan minder en minder fris gaan voelen. Tegen half 3 zijn we in Vientiane en stappen we op een minibus naar ons hotel. De man achter het stuur zet iedereen af in het centrum en alleen wij blijven nog over. Het wordt al snel duidelijk dat hij geen idee heeft waar ons hotel zich bevindt. Er wordt druk getelefoneerd en we doorkruisen half de stad. Uiteindelijk vindt hij er niet beter op om heel de Mekong-oever af te rijden tot we STOP roepen, ons hotel heet nl Riverside Hotel dus de kans is groot dat het inderdaad aan de rivier ligt. En ja hoor, hij heeft gelijk. Het moet gezegd, het onze is pas in najaar 2009 opengegaan en eigenlijk is er nog geen weg naartoe. De chauffeur besluit dan ook maar zelf om een fooi af te houden en geeft ons te weinig wisselgeld terug. We maken er geen zaak van, de man heeft dan ook een uur met ons rondgereden voor 2€ en wij zijn waar we moeten zijn zonder een voet te verzetten.

We hebben geluk, het hotel blijkt inderdaad al volledig af te zijn en we hebben een balzaal van een kamer. ’t Is net iets duurder dan we gewend zijn maar we hadden wel is zin in iets comfortabel (27€ voor kamer en ontbijt, gratis wifi, minibar, TV en sjieke badkamer).

De Franse invloed is hier nog sterker aanwezig en we eten op een rustig plein in een echt frans restaurant. De gerechten klinken geweldig, gesmolten geitenkaas, paté, ajuinsoep… maar uiteindelijk kiezen we voor lichtere varianten, we vrezen dat ons gestel zo’n rijkelijke keuken niet meer gewoon is.

Om deze bewogen dag af te sluiten drinken we nog een glas op het dakterras van het hotel met zicht op de Mekong en Thailand aan de overkant. Het heeft iets weg van een dakterras op’t Zuid met zicht op Linkeroever, maar dan op een heeeel zwoele zomeravond.

21-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth