Om 9.40u staan we transportklaar voor ons hotel te wachten op de beloofde pick-up. Om 10.20u staan we daar nog steeds. De eigenares van de guesthouse stelt voor om naar het reisbureau te bellen, die verzekeren dat ze onderweg zijn maar eerst nog een paar andere gasten moeten oppikken. We geloven er al niet meer in dat we met de officiële VIP-bus zullen meerijden. Om 10.45u komt er een rammelende camionet aangereden, zonder deuren. Wij content dat we eindelijk onderweg zijn. Na 30 sec rijden en een afstand van 100m draait de camionet van de baan en rijdt ze een parking op. Daar staat toch wel de VIP-bus te wachten zeker. We worden snel snel op de bus gegooid, en bij het opstappen worden we doodgebliksemd door de 36 paar ogen van onze mede-passagiers die al een uur in de zon staan te wachten. God weet waarom wij niet eerder zijn opgehaald. Er is nog net 1 bank vrij, nu ja, de mensen voor ons hebben hun stoelen in vip-stand gezet en wij geraken er eigenlijk niet meer tussen. Zelfs na herhaaldelijk vriendelijk vragen en met de knieën in hun rug te zitten porren, vertikken ze het van hun stoelen overeind te zetten. Grmbl, precies of het is onze fout dat we zo laat zijn. Dat wordt een comfortabele rit van 3u met de bagage op onze schoot… Als iemand ons nu eens had verteld dat dat busstation net naast onze guesthouse lag, hadden we daar zelf naartoe gewandeld, daar goed op tijd aangekomen en de beste plaatsen kunnen kiezen. Maar, ZEN, we zitten op de bus en zijn onderweg naar Vientiane.

De laatste 3 rijen in de bus worden ingenomen door een bende jongeren die duidelijk recht uit de discotheek op de bus zijn gestapt. Er wordt luid gezongen en geroepen en bier gedronken. Bijgevolg moet de bus na 30 min al stoppen voor een plaspauze. Een aantal passagiers geraken redelijk gestresseerd want die zien hun aansluiting in Vientiane al mislopen. Als de bus na 1u rijden nogmaals moet stoppen voor een plaspauze voor de achterban komt een algemeen protest op gang. De feestvierders dringen ook nog aan op een bierstop voor een herbevoorrading maar daar wordt niet op ingegaan.

De rest van de rit verloopt gelukkig rustig, vnl omdat de weg er nogal hobbelig bijligt en ze zich achteraan minder en minder fris gaan voelen. Tegen half 3 zijn we in Vientiane en stappen we op een minibus naar ons hotel. De man achter het stuur zet iedereen af in het centrum en alleen wij blijven nog over. Het wordt al snel duidelijk dat hij geen idee heeft waar ons hotel zich bevindt. Er wordt druk getelefoneerd en we doorkruisen half de stad. Uiteindelijk vindt hij er niet beter op om heel de Mekong-oever af te rijden tot we STOP roepen, ons hotel heet nl Riverside Hotel dus de kans is groot dat het inderdaad aan de rivier ligt. En ja hoor, hij heeft gelijk. Het moet gezegd, het onze is pas in najaar 2009 opengegaan en eigenlijk is er nog geen weg naartoe. De chauffeur besluit dan ook maar zelf om een fooi af te houden en geeft ons te weinig wisselgeld terug. We maken er geen zaak van, de man heeft dan ook een uur met ons rondgereden voor 2€ en wij zijn waar we moeten zijn zonder een voet te verzetten.

We hebben geluk, het hotel blijkt inderdaad al volledig af te zijn en we hebben een balzaal van een kamer. ’t Is net iets duurder dan we gewend zijn maar we hadden wel is zin in iets comfortabel (27€ voor kamer en ontbijt, gratis wifi, minibar, TV en sjieke badkamer).

De Franse invloed is hier nog sterker aanwezig en we eten op een rustig plein in een echt frans restaurant. De gerechten klinken geweldig, gesmolten geitenkaas, paté, ajuinsoep… maar uiteindelijk kiezen we voor lichtere varianten, we vrezen dat ons gestel zo’n rijkelijke keuken niet meer gewoon is.

Om deze bewogen dag af te sluiten drinken we nog een glas op het dakterras van het hotel met zicht op de Mekong en Thailand aan de overkant. Het heeft iets weg van een dakterras op’t Zuid met zicht op Linkeroever, maar dan op een heeeel zwoele zomeravond.

21-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Bij de eerste grot moeten we inkom betalen. Geweldige job heeft die man, in zijn hangmat hangen wachten tot er een toerist zot genoeg is om naar de grot te komen kijken. De toegang naar de grot loopt over zelfgebouwde bamboetrappen, allemaal zeer onstabiel. De grot zelf stelt eigenlijk totaal niks voor (misschien beetje verwend geweest tijdens onze vorige bestemmingen?). Er loopt een pad verder door naar grot nr 2, dwars door de jungle. Dat levert ons een heel aangename en rustgevende wandeling op. Gedurende een uur horen we enkel het getsjirp van duizenden krekels en vogels, geweldig toch. We passeren immense bamboestruiken en er vliegen continu vlinders rond ons in alle mogelijke kleuren en formaten. Aan de grot blijkt dat we weer inkom moeten betalen (van combi-tickets hebben ze nog niet gehoord), maar we laten de grot linksliggen en wandelen terug door het zalige stuk ongerepte jungle. Toch weer een heel andere vegetatie dan het tropisch regenwoud.

Foto’s: grote brug over de grote rivier, uitzicht, vlinder, kleine brug over de kleine rivier, bloemeke, waterpret

20-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Om 8u staan we met al onze ganse huisraad aan het busstation, klaar voor een lange rit naar Vang Vieng. Deze trip staat berucht voor de bochtige wegen en zieke mensen onderweg, we zijn benieuwd. Voor alle zekerheid hebben we een ticket voor de VIP-bus geboekt, die gaat naar eigen zeggen sneller en is comfortabeler. We moeten in totaal 210 km rijden en dat zou 5u gaan duren.

De bus is inderdaad comfortabel. We vertrekken 5 min te vroeg, ongelooflijk. Voor we de parking afgeraken is de helft van de bus al mottig. We zitten allemaal redelijk hoog (zoals in een dubbeldekbus) en de parking ligt vol putten. Het schommelt  behoorlijk heen en weer.

De baan is even breed als de veldwegen in Vremde, maar in véél slechtere staat. We vermoeden dat de bus niet meer dan 30km/u haalt. Het gaat steil naar boven en telkens we een andere auto moeten kruisen is het ogen dichtdoen, er is nauwelijks plaats.

Halverwege stoppen we voor de lunch, een groot geluk voor zij die nog steeds fan zijn van sticky rice en een spicy sausje. ’t Is eenvoudig, verzorgd en doet wonderen voor mijn dieet. Na de break vervolgen we ons slingerpad langs hutjes waar de mensen en dieren nog in volledige harmonie leven. De natuur is magnifiek, al valt het je op dat je geen grote bomen aantreft op de bereikbare plaatsen, die zijn al lang gerooid. De mensen leefden hier vroeger van wat de jungle hen bieden kon, dat wordt nu hoe langer hoe moeilijker.  Er wordt de komende 15 jaar een bevolkingsverdubbeling verwacht. Elk gezin telt gemiddeld 6 leden en de helft van de bevolking is onder de 15 jaar. Weet daarenboven dat hier nog geen gezondheidszorg is en dat mede daardoor de levensverwachting hier slechts 54 jaar. Dat is een gans omgekeerde  situatie is dan zoals we die in België kennen. Hier zijn bijna geen oude mensen.  Nog een bedenking : Als je hier komt wordt het overduidelijk dat het ecologische vraagstuk waar we mee worstelen op wereldniveau dient aangepakt te worden en dat het niet kan losgezien worden van een gecontroleerde bevolkingsaangroei. En dat terwijl we nog niet eens tot een concensus kunnen komen over de Kyoto-norm. Het zal een bijna onmogelijke opdracht worden om alle toekomstige Latioanen een waardevol bestaan te geven in een arm land dat geen productie heeft en volledig van de natuur leeft. De impact op zowel het milieu als de mensen zal hier erg hard aankomen.

Nooit gedacht dat Laos zo bergachtig was, groene zuilen jungle schieten hier zomaar honderde meters uit de grond. Werkelijk heel mooi. De route naar Vang Vieng is er weer zo eentje dat je gedaan moet hebben.

Na 6h sjokkelen komen we aan in Vang Vieng, een klein stadje midden tussen de groene toppen. We installeren ons in een splinternieuw hotel dat nog maar een week open is. Ik geloof ze op hun woord, maar ook door het feit dat ze de 1 en 2 verdieping nog aan het metsen zijn en er nog geen weg is aangelegd naar het hotel. Bouwvoorschriften  in veiligheid zijn er duidelijk nog steeds niet. De douchesproeier staat zowat gewrongen tussen een open lampsocket, een kontaktdoos en de elektrische waterverwamer. Voorzichtig douchen dus.

Vang Vieng is berucht om 2 dingen, tubing (met grote autobanden de rivier afdrijven) en The Island (een stuk grond midden in de rivier waar ze openluchtbars hebben geïnstalleerd die de halve stad tot een kot in de nacht wakker houden). Combineer deze 2 en je kan voorstellen dat er al eens ongelukken gebeuren. Wij zijn hier echter vnl voor de mooie natuur hoewel we toch eens een kijkje gaan nemen op The Island. Het is inderdaad 1 grote aaneensluiting van openluchtbars met houtvuren in het midden. De alcohol is spotgoedkoop en dat is te merken. De muziek staat loeihard en de geluidskwaliteit trekt op niks. Maar dat lijkt het jonge volkje niet te deren. Je zult maar de pech hebben een sjiek hotel met bergzicht geboekt te hebben vlakbij deze openluchtdiscotheek. Kan je beter mee gaan feesten, slapen doe je toch niet.

Foto’s: panorama valavond op het marktplein, openluchtfeestje

19-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Onze laatste dag in Luang Prabang. We hebben echt genoten van dit rustige stadje, alles is zo relax… Je kan hier heel goed de Franse invloeden nog zien, zo hebben ze heerlijke baguettes, croque monsieurs en crêpes bretonnes, dat is héél lang geleden dat we nog zoiets gegeten hebben. Na ons ontbijt lopen we over de ochtendmarkt, die is best de moeite, er komen nauwelijks toeristen en je vindt er alles wat ze hier eten, hoewel, sommige dingen kom je liever niet tegen.

We sturen nog eens een pakket met de boot naar België. De hangmat uit Chiang Khong neemt te veel plaats in en is ook redelijk zwaar. Aangezien we dit al eerder gedaan hebben, gaan we goed voorbereid richting postkantoor. Er is 1 dame voor ons aan de pakjesdienst, dat kan nooit lang duren. Wishfull thinking, zo blijkt direct, we zitten nog steeds in Laos en alles gebeurt op Laos tempo. De dame haar pak is nogal zwaar en ze wil zeker zijn dat de doos onderweg niet opengaat. Het resultaat is dat er getaped wordt alsof hun leven ervan afhangt. 3 Man is gedurende 40 minuten bezig de doos langs alle kanten vol plakband te hangen. Als de rol tape op is, halen we opgelucht adem, eindelijk, zelfs het geluid van tape die afgerold wordt begint op de duur op je zenuwen te werken. De dame bekijkt kritisch haar doos en besluit dat het niet voldoende is. De volgende rol tape wordt bovengehaald en de manoeuvers beginnen opnieuw. We proberen er kalm onder te blijven, het is een heel goede ‘zen-training’. Na nog eens 20 min is er nauwelijks nog karton te bespeuren en lijkt de dame toch tevreden. Wij kunnen alleen maar hopen dat er nog een arsenaal tape op voorraad is, anders hebben we voor niks gewacht. De dame verdwijnt met haar doos en ’t is aan ons. Met een gelijkaardig enthousiasme wordt ook ons pakket onder handen genomen, je ziet dat ze dat hier gewoon zijn, er zit duidelijk strategie in het plakband-proces. Wij zijn natuurlijk een pak minder kritisch en in 10 min is ons pak klaar.

Na het plakken verhuizen we naar de betaaldienst. De dame van daarstraks staat weer voor ons en ook hier duurt het 20 min voor haar zending is afgehandeld. Ik ben ondertussen dan maar een babbel gaan doen met een koppel NL globetrotters en laat het allemaal aan mij voorbij gaan, Mike staat in de rij en zijn zenuwen worden tot het uiterste getest. Uiteindelijk is het onze toer, er moeten stapels papieren ingevuld en afgestempeld worden, het duurt een eeuwigheid. We hopen dat er ergens op de wereld iemand anders is die aan al die stempels aanuit kan, wij hebben geen flauw idee waarvoor ze allemaal dienen. Van scheurrandjes hebben ze duidelijk ook nog niet gehoord, alle stukken papier worden afgescheurd met de lat. Na 1,5u lijkt het erop alsof ons pak klaar is om verzonden te worden, er is zeker 6 man betrokken geweest om de zaak af te handelen. Werkuren moeten hier toch echt wel spotgoedkoop zijn. Onze zin voor procesverbetering werd hier al dikwijls zwaar op de proef gesteld.

We slenteren nog wat door de rustige achterstraten, het is bewolkt maar heel zwoel en het lijkt alsof er onweer in de lucht hangt. We passeren nog es bij de Belg om dag te zeggen en keren dan terug naar de koelte van de kamer. ’s Avonds barst er inderdaad een onweer los, hoewel, misschien wat overdreven uitgedrukt. We konden exact 2 bliksemflitsen en 3 donderslagen bemerken en door de regendruppels doorlopen zonder nat te worden. De Laotianen zelf slaan in paniek en beginnen zeilen over hun auto’s te trekken en al hun kraampjes in te pakken. In een land waar het nauwelijks regent lijken ze altijd een grote angst voor water te hebben, bang om te smelten.

Tijdens ons avondeten praten we met een Noors-Maleisisch koppel dat in Bangkok woont. We krijgen hun telefoonnummer mee voor als we terug in Bangkok zijn. Altijd leuk.

Foto’s: de vlees en slachtafdeling op de markt, vis noch vlees ( merk de afdedankte radiator op die twee plastic zakjes over de verse waren draait om de vliegen te verjagen)

18-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

De andere deelnemers worden 1 voor 1 opgepikt en in totaal zijn we met 8. 2 Australiërs die we onmiddellijk geïndentificeerd hadden door hun ‘How’s it going mate’ begroeting bij het instappen, een Brits koppel en 2 Costaricanen. De minivan brengt ons door kleine dorpen en langs ananasvelden, ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit een ananasplant in de grond had zien steken, altijd gedacht dat die in blauwe kartonnen dozen groeide, een mens staat er gewoon niet bij stil hoe die dingen werkelijk geteeld worden.

We komen aan in Elephant Village en mogen eerst een half uurtje ‘relashing’ (relaxing). Daarna krijgen we een snelcursus Olifants, kwestie van de dieren wat onder controle te kunnen houden (uitspreken op z’n engels):

Pie = vooruit met de geit, euh olifant

Sai = naar links (met je rechterknie tegen zijn oor duwen)

Kwa = naar rechts (met je linkerknie duwen)

How = stop

Verder zijn er nog commando’s voor poot opheffen en liggen etc, maar da’s voor gevorderden, wij vonden vooral HOW héél belangrijk. We leren ook dat als een olifant met zijn oren flappert, hij gelukkig is. Volgens ons is dat gewoon die beesten hun koelsysteem maar kom, er wordt hier toch heel wat afgeflapperd.

Na deze taalles moet iedereen om de beurt op de olifant klauteren voor een free style oefentocht. Ik kan je verzekeren dat het bestijgen van een olifant geen sinecure is. De olifant moet zijn rechtervoorpoot buigen, daarop zet je je af en trek je jezelf naar boven aan zijn oor. Gelukkig geeft het vel ook nog wat mee en kan je je daar ook aan opheisen. We laten wijselijk de andere voorgaan kwestie van wat te kunnen observeren. Nr 1 scheurt bij het bestijgen zijn short in het midden en moet voorzien worden van een nieuwe broek. Nr 2 is aan de kleine kant en geraakt amper schrijlings over de rug van de olifant, ze blijft de eerste minuut gewoon plat op haar buik bovenop de olifant liggen. Ondertussen mogen wij de olifant voorzien van suikerrietstokken. Het is direct ook duidelijk dat voedsel een hogere prioriteit heeft dan de commando’s die geroepen worden. De richting van de wandeling wordt vooral bepaald door de beschikbaarheid van eten. We krijgen te horen dat die beesten 200 kg per dag eten. Nie moeilijk dat je zo’n model krijgt. Ze zien er hier in elk geval niet ondervoed uit. Ze zijn bijna breder dan ze groot zijn, en dat wil al wat zeggen als je een olifant bent. Als het onze beurt is hebben we de knepen van het vak al een beetje door, hoewel het toch een geklauter blijft. Als de olifant begint rond te wandelen heb je moeite om je evenwicht te bewaren en buiten een hoop dikke hoofdharen die aanvoelen als een straatveger  heb je niet echt iets om je aan vast te houden.

Na deze eerste kennismaking gaan we op wandel door de jungle, nu per 2 in een mand bovenop de olifant. We dalen af naar de rivier via een steil pad en hopen vurig dat de mand goed vastgeknoopt is en de olifant niet struikelt. Het gaat verder door de rivier tot aan een dorp. Heel rustgevend is het, maar als je gauw wagenziek wordt zou ik toch maar oppassen. Er zit een behoorlijke sjwoeng in.

Als we terug in de Elephant Village zijn aangekomen is het tijd voor de lunch. Hierbij geraken we aan de praat met het koppel uit Costa Rica. Ze wonen al 3 jaar in Peking en werken voor de ambassade van Costa Rica. Ze hebben het daar echter wel gezien en hebben een overplaatsing aangevraagd naar … Brussel. We voelen ons vereerd want een andere optie is New York, maar ze willen echt per sé naar onze hoofdstad komen. Getuigt alvast van goeie smaak lijkt ons. We wisselen contactgegevens uit voor het geval dat ze effectief in België verzeild geraken.

Pas tegen half 3 verschijnt onze gids terug, waarschijnlijk een heel uitgebreide relashing gedaan. We mogen nu de olifanten gaan wassen. Elke olifant heeft binnen het park zijn eigen ‘mahout’ of begeleider en daar luistert hij het beste naar. We klimmen dus allemaal op een dikhuid en krijgen daarbij het gezelschap van de bijhorende mahout. Het gaat nu terug steil naar beneden richting rivier, zij het deze keer zonder mand, best wel eng want we zijn afhankelijk van de oren en hoofdharen om ons aan vast te houden. De beesten vinden hun bad geweldig en een aantal kunnen volledig onderduiken, dikke pech voor diegenen die bovenop het dier zitten. Mike zijn olifant was onder andere van het duikboottype. We borstelen de beesten schoon en worden zelf mee gedouched. De mahout maken er een spelletje van en laten de beesten knielen, waardoor wij amper op de olifanten kunnen blijven zitten. Mijn mahout valt op een bepaald moment van de olifant en als hij probeert er terug op te klimmen, laat de olifant een paar mestballen los. Had hij maar niet aan die staart moeten trekken! Gevolg was dat mijn mahout het voor bekeken hield en naar de kant zwom en daar stond ik dan alleen in het midden van het water, zonder suikerriet om het beest te verleiden en de olifant-vocabulair was ondertussen ook al serieus terug geslonken. Met behulp van een andere mahout geraken we dan toch allemaal veilig terug aan de kant.

Na de olifanten bezoeken we nog snel een uitgedroogde waterval om dan terug te keren naar Luang Prabang. Hoewel de organisatie een beetje chaotisch was, was het toch een bijzonder leuke uitstap en weeral een unieke ervaring erbij.

Onderweg horen we van andere mensen dat er de dag na ons op de Mekong een slow boat tegen een rots is gevaren en is gezonken. Iedereen is goed van de boot geraakt maar alle bagage is verloren. Dan hebben wij precies nog geluk gehad. De dag daarop zou er weer een boot vastgelopen zijn. Het waterpeil van de Mekong heeft nog nooit zo laag gestaan. We vragen ons af of ze de boten dan niet zouden afschaffen maar besluiten dat ze er hier met hun vindingrijkheid wel weer iets op zullen vinden.

’s Avonds gaan we eten in de Lao Lao bar, die gekend staat om zijn Lao BBQ. Het is ongeveer hetzelfde concept als de Thai BBQ, wat we deze zomer wel in zijn volle glorie zullen toelichten op het thuisfront. We eten lekker en zweten ons te pletter door de hete kolen in het midden van onze tafel..

Nog een praktische zaak: we kunnen met onze prepaid simkaart van Laos geen sms sturen of ontvangen naar Europese nummers. Dus ofwel bellen als het dringend is, of anders mailen.

Foto’s: relashing Mike, Ruth op olifantentrek, met z’n 2’en op de olifant, waden door de rivier, waden door het dorp, hutten zoals steeds met satellietontvangst, baden met de olifant, Mike en zijn nieuwe badspeelgoed, terug naar de kant, dry waterfall experience, Lao BBQ

17-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Als we uit ons hotel komen, zien we dat er al heel wat volk op de been is, het is bijna drukker dan overdag! Maar het zijn niet enkel toeristen. De lokale bevolking wil ook een graantje meepikken van dit spektakel, je ziet ze overal leuren met giften die ze verkopen aan toeristen die ze op hun beurt aan de monniken kunnen verdelen. Het probleem ligt dus langs beide kanten, zoveel is duidelijk. Een kwartier later zien we de eerste oranje gewaden aankomen. Het is een apart gezicht. Zo ver je kan kijken zie je monniken die balletjes rijst of fruit aannemen van de mensen in de straten. En inderdaad, de eerste monniken worden verblind door de onafgebroken flitslichten van de camera’s. Het zou me niets verwonderen dat ze hier volgend jaar allemaal met een Ray Ban op hun snoet staan te bedelen, of erger, met een witte stok in één hand hun pad zoeken. Wij houden ons op een respectabele afstand en aanschouwen dit vreemde ritueel.

Aangezien we nu toch al op straat zijn en het nog redelijk koel is, klimmen we ineens naar de hoogste tempel van de stad, gelegen op de Phousi-heuvel. We worden er getrakteerd op een prachtige zonsopgang en een weids uitzicht over Luang Prabang. Het was de klim meer dan waard.  

Na het ontbijt pakken we in en verhuizen terug naar ons eerste hotel, waar we nog 3 nachten zullen verblijven. Gelukkig kunnen we onmiddellijk op de kamer. We spenderen nog wat tijd aan planning voor de komende dagen, boeken een VIP-bus naar Vang Vieng (de 19^e) en zoeken ons ook daar een hotel. Later gaan we nog eens de straat op om de oudste tempel van de stad te bezoeken, de Wat Xieng Thong, gebouwd in 1530. Het is een sobere tempel, niet zo opzichtig als degenen die we in Thailand gezien hebben. We houden het rustig op tempel-gebied. Het gevaar voor tempelmoeheid is zeer groot in ZO-Azië en we moeten ervoor zorgen dat we nog tempel-interesse hebben voor Angkor Wat!

Nog een aantal leuke Lao-Thaïse varianten op het Engels die we jullie niet willen besparen:

-       Same same but different = similar

-       Good luck for you, good luck for me = bij het afdingen, fifty fifty prijs beklonken

-       Lucky Lucky = bij het afdingen, echter niet duidelijk wie de lucky one is

-       Tuk tuk very cheap 1 hour waterfalls = tuk tuk is nooit cheap en de watervallen zijn er geen deze tijd van’t jaar.

-       Lao coffee = een tas water met 2 groene blaadjes erin en een bord fruit

Elke bar, café, hotel, straatkeuken biedt overheerlijke fruitshakes aan. De variaties zijn eindeloos en ze smaken gewoon verrukkelijk. Maar één ding heeft onze trip naar Mexico van heel wat jaren terug ons zeker geleerd. Enige voorzichtigheid is toch geboden alvorens je je als Westerse toerist op al dit lekkers stort. Jaja, dat vergeet je niet snel als je hotelkamer maar één toilet heeft. Bovendien gaan we morgen op de olifanten zitten. En zoals we al zeiden hebben we heel wat respect voor deze dieren. Ik sta zelf ook niet te springen om een olifant in mijn nek te laten rijden wiens spijsvetering volledig ontregeld is door een overvloed aan verse sapjes en twijfelachtige ijs.

We drinken frisdrank uit blik.

Foto’s: iedereen zet zich klaar voor de Morning Alms, ochtendspits, zonsopgang boven de Mekong, Buddha, de Wat Xieng Thong, typisch beeld (tuktuks aan de Mekong)

16-02-2010 om 13:08 geschreven door Mike-Ruth  

Laos is het land van de 1 miljoen olifanten (enfin, ondertussen is er behoorlijk gesnoeid in het olifantenbestand en blijven er maar een schaamtelijke 1.000 over, maar kom), dus het lijkt ons hier de perfecte locatie om zo’n reus es van dichtbij te gaan bekijken. We speuren een aantal uren het internet af op zoek naar de beste touroperator en komen uit bij de Elephant Village. In Thailand stonden we nog heel sceptisch tegenover de olifanten als toeristenattractie. We hebben erg veel respect voor deze fantastische dieren en we  zijn van mening dat ze niet bedoeld zijn om uitgebuit te worden om rondjes te lopen met de toeristen. En vind maar eens een olifantekamp waar je niet op de rug van die dieren moet kruipen. Deze organisatie heeft ons echter een andere kijk op de situatie gegeven. De olifanten zijn gered uit erbarmelijke omstandigheden en kunnen een rustige oude dag slijten in het kamp. De inkomsten van de toeristen zijn noodzakelijk voor de financiering van het kamp en de verzorging van de dieren. Bovendien moeten de dieren maar maximaal drie uren per dag ‘werken’. Een luizenleven voor een olifant. We kiezen uiteindelijk voor een uitstap van 1 dag, waarbij je in totaal 3u met een olifant bezig bent. Een uur rondrijden, een uur les in Laotiaans-olifants en als afsluiter ga je samen met je olifant in bad en mag je hem schrobben.Dat is nog eens badspeelgoed… we zijn zéér benieuwd. (http://www.elephantvillage-laos.com/)

Laos heet officieel Lao PDR, wat staat voor People’s Democratic Republic. De echte betekenis is echter Lao Please Don’t Rush. En dat neem je hier best wel letterlijk. We hebben allang door dat alles hier super traaaag gaat. Als je eten bestelt, zorg je best dat je ruim de tijd hebt, het lijkt telkens alsof ze de chef nog ergens moeten gaan zoeken en ontnuchteren alvorens deze achter het fornuis wordt toegelaten. Je hoort de mensen letterlijk door de straten sleffen, dat verklaart meteen waarom alle straten hier dan ook in slechte staat zijn. Ze doen hier vast iets in het leidingwater waardoor alles hier love peace and understanding is. We houden het veiligheishalve maar bij flessenwater  en zakken genoodzaakt zelf ook een paar versnellingen, je er druk in maken heeft geen enkele zin.

Foto’s : de Nam Kane, moniken op pad

Bijlagen:
http://www.elephantvillage-laos.com/   

Ons hotel heeft geen uitzicht op Mekong, daar hadden we speciaal op gelet. Niet enkel omdat het de hotels over het algemeen iets goedkoper maakt  maar vooral omdat we geen Mekong oever meer kunnen zien. De kamer is netjes in hout afgewerkt en de douche is zoals altijd in één geheel met het toilet geïntegreerd. Dat is hier in Zuidoost-Azië de gewoonte. Je kan dus douchen terwijl je op het toilet zit of vice versa. Het gelijkvloers wordt ingenomen door de receptie en een 10-tal computers die dienst doen als internetcafé. Als hotelgast mogen we gratis gebruik maken van de wifi die hier van een ongekende kwaliteit is. Spijtig genoeg kunnen we maar één nacht blijven, morgen is het hotel volgeboekt. Daarna kunnen we eventueel terugkomen verzekert de hotelklerk ons.

In de voormiddag gaan we op hoteljacht voor de volgende nachten. Dat lijkt minder evident dan we gedacht hadden. Voornamelijk omdat de straten hier niet benoemd zijn en onze gids slechts 30% van de aanwezige straten en bijhorende etablissementen vermeldt. Diegene die we toch kunnen terugvinden zijn of volzet of onbetaalbaar. Uiteindelijk komen we uit het centrum toch in een nieuw, beetje overprijsd, hotel waar ze nog plek hebben. De kamer is in coloniale stijl opgetrokken en heeft warempel…. een bad. Da’s vast en zeker de extra Kip waard. Om morgen niet weer met heel onze huisraad op pad te moeten boeken we hier ineens 2 nachten. Het overgrote deel van de dag brengen we door met blog updaten, skypen met het thuisfront en rusten.

Tegen 17u begint de temperatuur een beetje te dalen en gaan we op stap. Ons doel is ‘The House’, een bar-restaurant dat door 2 Vlamingen wordt gerund, via vrienden hadden we deze tip gekregen. Het is heel gezellig ingericht, met lampions en houten tafels. Op de menu staan allerlei Belgische specialiteiten en we doen ons dan ook te goed aan lasagne en spaghetti bolognaise. En smaken dat dat weeral doet. The House is sinds 2 jaar open en ze staan al in Lonely Planet (http://www.thehouse-laos.com/), het is een succes. We doen een hele babbel met de eigenaar. Zo leren we onder andere dat Laotianen niet omkoopbaar zijn voor geld, als hij een goede werkkracht wil behouden helpt het niet om die het dubbele te betalen, daar zijn ze niet in geïnteresseerd. Het typeert hen wel. We hebben er een leuke avond en komen hier zeker nog wel es terug tijdens ons verblijf in Luang.

Als afsluiter van de avond springen we nog even binnen in ‘The Hive’, het meest hippe café dat hier te vinden is. De hedendaagse muziek knalt uit de boxen en het zit stampvol jongeren. Leuk voor even maar wij zijn niet echt de doelgroep. De bars sluiten hier om 23h30. Dat maakt het ‘savonds heel erg gezellig. Iedereen gaat op hetzelfde vroege tijdstip uit en is terug in zijn hotel voor de zaken uit de hand kunnen lopen. 

Onze eerste indrukken van Laos zijn zeer positief. Luang Prabang is een geweldig klein en gemoedelijk stadje dat gewrongen zit tussen de oever van de Mekong enerzijds en die van de Nam Kane anderzijds. Reeds vanaf onze aankomst merken we dat het er hier helemaal anders aan toe gaat dan in Thailand. Alles is hier stil en rustig. De schaarse brommers hebben hier zelfs een uitlaat. Op de hoteldeur lezen we dat het op politiebevel verboden is om na 24 h op straat te zijn en dat je enkel gemeenschap mag hebben met je echtgeno(o)t(e). Je zou kunnen vermoeden dat deze regels opgemaakt zijn om de moraal van dit oord van verderf  binnen de aanvaardbare grenzen te brengen. Het tegenovergestelde is echter waar. De Laotianen zijn er als de dood voor om hun eigenheid verloren te zien gaan door de Thaise en Viëtnamese invloeden.

Het is hier de gewoonte je schoenen uit te doen in elk hotel, winkel, kruidenier, touroperator of bookexchange die je bezoekt. Je zorgt dus best dat je slippers aanhebt die je met een vloeiende lob op het schoenenplankje kan mikken.

Foto’s : The House

Bijlagen:
http://www.thehouse-laos.com/   

Na amper geslapen te hebben zijn we op zodra de zon opkomt. We zijn gewoon gebroken. Alles hangt onder het zand en we voelen ons ontzettend vuil en doorrookt van de kampvuren.

Gelukkig heb ik nog wat bananen over van ons lunchpakket van de dag ervoor en ben ik altijd voorzien van meer dan genoeg water. We klimmen terug uit de boot en gaan de chaos bekijken. Het strand ziet eruit. Overal liggen hopen afval, en de feestvierders van gisteren hebben heel wat minder noten op hun zag. Ik zou hier op mijn beurt een handel kunnen beginnen in drinkwater, maar de dag is nog lang en wie weet waar slapen we vanavond…Want ook hier dreigt een probleem, de boten varen niet in het donker, wat wil zeggen dat ze ten vroegste om 6.30u in PakBeng  kunnen vertrekken met een nieuwe boot, dan 2u varen tot waar we gestrand zijn, terug naar PakBeng en dan nog de 8u-durende tocht die voorzien was voor dag 2. Erg optimistisch zijn we niet om vanavond in Luang Prabang te staan.

Om half 9 verschijnt inderdaad een nieuwe boot. We verhuizen alle gerief 2 boten verder. Je moet je dat voorstellen, je moet telkens door de ramen van de ene boot in de andere kruipen met al die zware rugzakken, het verbaast ons dat er niemand in het water terecht komt. In het tumult van gisteren zijn we onze kussens vergeten en die zijn ondertussen allang ingepalmd door andere mensen, dus dan maar zonder kussen op de houten banken. Iedereen wordt verdeeld over de 2 boten en daar gaan we.

Tegen 11u komen we eindelijk aan in PakBeng, waar we opnieuw van boot moeten verwisselen. Het gaat ook allemaal zo ontzettend traag. Uiteindelijk is het 12.30u tegen dat we daar terug vertrekken, wetende dat we nog zo’n lange tocht voor de boeg hebben. Gelukkig zijn ze hier wel aan boord gekomen met belegde broodjes en drank.

De tocht verloopt verder zonder incidenten. Ze hebbben duidelijk hun snelste boten ingezet want het schiet redelijk op. We proberen van het landschap te genieten maar we zijn zo op van de koude slapeloze nacht dat op de duur doet alles pijn doet, noch zitten noch rechtstaan is comfortabel en slapen lukt al helemaal niet. Het zal ongetwijfeld nog minstens een week duren voordat we het profiel van de houten bankjes uit onze bips krijgen.

Als het begint te schemeren geven ze nog wat gas bij en uiteindelijk zijn we net als het licht uitgaat in Luang Prabang. In het donker moeten we onze rugzakken uit de berg bagage vissen en dan aan wal gaan. Aan boord hadden we al besloten om hier minstens 4 nachten te blijven, zodat we wat kunnen recuperen. De guesthouse die we wilden heeft enkel een kamer voor vannacht. Verdorie, dat wil zeggen morgen weer inpakken. We zien morgen wel. De kamer is comfortabel en de douche héél welkom. Als we ooit al zo vuil waren geweest kunnen we het toch niet meteen herinneren. Hopelijk verstropt de afvoer niet.

Er wordt hier helemaal geen Chinees Nieuwjaar gevierd in Luang Prabang. Da’s maar goed ook. Om 22h liggen we al uitgeteld onder de wol lakens. Zo’n bed heeft een comfort… je kunt je dat niet voorstellen.

Foto’s: de boot, oever van de Mekong, kinderarbeid aan boord, het leven langs de oever.

13-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Om half 9 staan we paraat aan ons hotel. Geen mini-van te bespeuren. Het duurt tot 10 voor 9 tot het meisje van het reisbureau op een scooter komt aangetuft, met achter haar haar zus op scooter n°2. We voelen al nattigheid en vragen waar de mini-van blijft. Meer dan een ‘eeeuuuhhh, because….’ krijgen ze er niet uit. Ze beginnen te wijzen naar een tuktuk, tot er uiteindelijk uit het niets een pick-up stopt die ons naar de overzet brengt.

Vlak voor we de Mekong oversteken, laten we nog onze paspoorten afstempelen. De oversteek zelf gebeurt met longtail boten, van die hele smalle gamele dingen met een rand van 10 cm boven het wateroppervlak. Daar moet je dan met al je bagage inkruipen. Volle gas steekt dat ding de Mekong over, terwijl we hopen dat we niet omkantelen. Scoutsgewijs een vrolijk ‘van voor naar achter van links naar rechts… ‘ inzetten is vast niet toegaten. Het gaat allemaal razendsnel, geen tijd om foto’s te nemen, we zijn al blij dat we erin slagen om onze bagage bij elkaar te houden.

Aan de overkant zijn we op Laos-grondgebied en moeten we een visum kopen. Er staan lange rijen maar onze begeleider steekt iedereen voorbij en geeft onze paspoorten af in het douanehok. We kunnen amper volgen maar 2 min later plakt er toch iets wat op een visum trekt in onze passen. Van aan de douane wandelen we tot in de hoofdstraat waar we aan een kraampje gedropt worden en moeten wachten op ons vervoer naar de andere haven. Het gaat allemaal flitsendsnel, Mike heeft net nog tijd om wat kip af te halen (lokale munt, weer opnieuw briefkes leren herkennen en truukjes voor een snelle omrekening) en komt daarbij Rowdy en Amber tegen, de Nederlanders waar we een paar dagen samen mee in Lazy Moon gezeten hebben. Zij gaan op Gibbon experience. Dat is slapen in een boomhut op 150m hoogte en deathrides van wel een km lang. Amber is er duidelijk minder gerust in dan Rowdy.

Dat vervoer verschijnt 10 min later in de vorm van een stokoude rammelende camionet. Bagage het dak op en weg zijn we. Onderweg stappen nog andere toeristen in, allemaal jonge gasten, met halve-liter flessen bier in hun hand (het is 10u ’s ochtends). We snappen dat niet zo goed, we hadden zeker niet verwacht om hier tussen de feestvierders terecht te komen...

Na een paar bochten worden we weer afgezet bij een café en wordt ons gezegd dat we moeten wachten op de gids. Uit het niets verschijnt een man die iedereen zijn paspoort vraagt met een onduidelijke uitleg dat ze die nodig hebben als controle over hoeveel mensen via Thailand tickets boeken voor de slow boat. We vinden het maar niks en ik ga de paspoorten terug vragen. We snappen echt niet waarvoor dit nodig is. Uiteindelijk blijkt dat we nog 1,5u in dit café zullen zitten wachten, terwijl er steeds meer mensen afgezet worden. De uitleg van de paspoorten herhaalt zich. De gidsen zullen met onze paspoorten naar de ticketoffice gaan en daar voor iedereen een ticket regelen, dat gaat volgens hen sneller dan dat we dat zelf doen. Nog steeds vertrouwen we het zaakje niet. Ik ga zelf op zoek naar de ticketoffice en probeer ahv ons betalingsbewijs onze tickets te krijgen, maar het enige dat ik bereik is dat ze blijven herhalen dat de gids dat voor ons zal regelen. Ik probeer hen duidelijk te maken dat ik mijn paspoort niet wil afgeven maar ze kunnen/willen me niet verstaan. Terwijl we daar zitten wachten, beseffen we dat dit absoluut geen goed idee was. De korte overtocht nr Laos en het regelen van de paspoorten hadden we even gemakkelijk zelf kunnen regelen en dan hadden we als 1 vd eersten op de boot gezeten en een goede plek kunnen kiezen. Uiteindelijk is het half 12 tegen dat we onze ticketten (en paspoorten) terugkrijgen. We spurten naar de boot in de hoop toch nog een beetje keuze aan plaats te hebben. De stoelen met bekleding zijn allemaal volzet dus moeten we ons tevreden stellen met een houten bankje. Die banken zijn op Thaïs formaat en bijgevolg staan ze zo dicht op elkaar dat je er amper je knieeën tussenkrijgt. Gelukkig hadden we gelezen over die banken en hebben we kussens gekocht. 0,7€ per kussen, de beste investering ooit. Maar toch, dit gedurende 2 dagen? Niet over nadenken, hoort bij het reizen.

Als alle plaatsen volzet zijn, worden er gewoon houten banken in de middengang bijgezet, niet te doen. Uiteindelijk blijkt dat ze toch een 2^e boot gaan inleggen, maar daar zijn wij niks meer mee. Achteraan in de boot is er een klein standje met chips en wat eten en bier. Het bierzuipen dat onderweg al begonnen was, gaat hier vrolijk door, dat belooft. Een aantal zien er echt al niet meer fris uit en ’t is nog niet eens middag. Tegen half 1 wordt de motor eindelijk gestart, wat een kabaal! Maar we zijn vertrokken, da’s het belangrijkste.

De slow boat doet zijn naam eer aan en tuft stroom mee op zijn gemak over de Mekong. Het geeft je wel de kans om optimaal van het landschap te genieten. Overal zien we mensen die hun kleren of zichzelf in de Mekong wassen of aan het vissen zijn. Laos is groener dan Thailand en is heel heuvelachtig. Het is best wel mooi.

Tegen 15u begint alles al een beetje pijn te doen, ondanks de kussens. De zuipende toeristen doen rustig voort en het kabaal neemt toe. Het staat in  schril contrast met de ingetogenheid van de Thai. We ergeren ons vaak aan het gebrek aan respect van deze gasten. Plots ontstaat er in de motorkamer een kabaal en de begeleiders lopen snel naar voor naar de bestuurder. De motor krijgt blijkbaar geen koeling meer en is oververhit. Iedereen van de boot en de techniekers slaan aan het timmeren. Een half uur erna lijkt het probleem opgelost en kunnen we verder.

Nog es 2u verder beginnen we al halsreikend uit te kijken naar Pak Beng, naar een zacht bed en een douche. Dan is er ineens een enorme klap vlak onder ons. Het hollandse meisje dat achter ons op de grond zit springt ongeveer een meter de lucht in van’t schrikken. Iedereen kijkt paniekerig in het rond, er wordt weer vanalles in het Laotiaans geroepen en gedaan. Wij kijken automatisch naar de bodem of er geen gigantische lek is ontstaan. We zijn niet zeker wat ons het meest verontrust. Het feit dat de dames van de ‘catering’ hun zwemvest al aanhebben of het feit dat we stuurloos over de Mekong aan’t dobberen zijn. Het is ons in elk geval duidelijk dat we de bodem geraakt hebben en nog geen klein beetje. Telkens ze de motor versnellen begint de boot hard te trillen. De stroming is redelijk sterk en met veel moeite slagen ze erin om de boot aan de kant te krijgen. Enfin, kant, er is een grote zandduin die steil tot in het water loopt. Eens aangemeerd gaat het heel snel, iedereen moet rap rap van de boot. Op zich is dat niet moeilijk aangezien er geen glas in de ramen staat. De geruchten gaan snel rond en blijkt dat ze inderdaad met het roer en de schroef de bodem geraakt hebben en de boot niet verder kan. Zoals we bij het vertrek al in de mot hadden, is de boot flink overladen en heeft hij teveel diepgang voor het lage waterpeil van de Mekong, vooral in de schaarse stroomversnellingen.

Velen zijn nog optimistisch en hopen dat er vanuit PakBeng (zo’n 2u verder varen) boten gestuurd zullen worden om ons op te pikken, maar wij zijn realistischer. Om 18.30u wordt het donker en we kunnen ons niet inbeelden dat die mannen in het donker gaan varen, de Mekong ligt vol rotsen en ondiepe stukken, da’s zelfmoord. We beginnen te beseffen dat onze douche en zacht bed wel es een utopie zouden kunnen blijven…voor die ene keer dat we alles vooraf uitgezocht en geregeld hadden.

Een beetje later passeert de 2^e slow boat. Hij stopt naast de onze en iedereen stapt over, denkende dat die met iedereen wel zal verder varen. Ook hier zijn wij realistisch, lijkt ons onmogelijk gezien de 1^e boot op zich al overladen was. 10 Minuten later wordt dit bevestigd, de 2 boten zullen de nacht hier doorbrengen. De passagiers van de 2^e boot zijn natuurlijk niet akkoord, hun boot is ok en ook zij verlangen naar hun (reeds gereserveerde en betaalde) kamers in PakBeng. Niks van, ze houden de groep bij elkaar. A shitty deal for the second boat 2 luidt het. De drinkende passagiers gaan al helemaal uit hun dak en zijn klaar voor een beach party. Ons lijkt het allemaal minder romantisch, we zijn er ons van bewust dat niemand dekens bijheeft en eigenlijk ook geen eten. Het flessenwater op de boot is al allemaal op.

Binnen de korste keren verschijnen er groepjes vrouwen en kinderen van een naburig dorpje met een hele handel aan etenswaren en drank. Alles wordt uitgesteld op het zand en het feest kan beginnen. Wij zoeken ons eerst een plek op de boot om onze bagage te leggen en om straks te slapen. En dan zit er niets anders op dan ook maar een pintje te gaan drinken, al is het maar om de kou te vergeten. Elektriciteit is er niet, alles gebeurt op de tast. Ons dronken gezelschap gaat danig uit de bol en af en toe komt het tot confrontaties met de lokale mensen, er wordt fel gediscussieerd over prijzen en op een bepaald moment gaan ze zelfs aan de haal met een deel van de bamboevoorraad van het dorp, waardoor het bijna tot een handgemeen komt. We schamen ons in hun plaats, die mensen zijn gastvrij en proberen te helpen (ook al vragen ze geld voor hun waren) en daarvoor worden ze dan uitgescholden voor debiel en imbeciel. Zulke scènes hadden we echt niet verwacht om hier te zien. We zien dat er nog andere mensen zijn die zich ook danig ergeren. Uiteindelijk gaan we op een rustiger plekje zitten bij een hoop franstaligen met gitaar. Worst case scenario kunnen we die tenminste nog opstoken als de eigenaar niet getalenteerd lijkt te zijn.

In tussentijd is de boot gedemonteerd en proberen de mannen van de boot de schroef en het roer terug recht te kloppen, maar dat lijkt onmogelijk. We beseffen dat we al bij al geluk hebben gehad, de schade aan het roer is echt enorm, voor hetzelfde geld raak je de bodem met de onderkant van de boot en kapseis je.

Uiteindelijk gaan we slapen, of dat proberen we toch. Het is echt ijskoud en zeer oncomfortabel. We denken met spijt aan onze guesthouse die we geboekt hadden… al bij al nog een geluk dat die niet zo duur was, onze eerste keuze was echt sjiek en duur en dat had echt wel geldverspilling geweest. Nu zijn we maar €10 kwijt…

Ik kan mijn draai niet vinden op de boot en ga terug aan land waar enkel nog een paar Thai en lokale Laotianen aan het verbroederen zijn, high van de rijstdestilaten en ongetwijfeld nog andere rommel. Alle partypeople van weleer zijn reeds uitgeteld. De gitaar wordt nu in mijn handen geduwd en er wordt aangedrongen dat ook ik een een lied zing. Als ‘Bland in Mokum’  hier een hit wordt weet je alvast van waar het komt hé. Het is bijna licht als ook hier de inboorlingen omvallen naast het vuur.

Foto’s: panne met de motorkoeling, Strandplaats na de 2^e panne, dorpje nabij onze onvoorziene landing, lokale business, poging om het roer terug recht te krijgen,de catering, onze boot in betere tijden.

12-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Uitslapen zat er niet in. Onze kamer ligt recht naast de keuken van de resto en vanaf half 5 horen we gerammel met potten en Thaïs gekwetter. Gelukkig kunnen we vandaag verhuizen naar een andere kamer. Onze kamer komt met ontbijt. Lang geleden dat we nog es aan een buffet mochten aanschuiven. Het is heel uitgebreid, hoewel anders dan bij ons natuurlijk. Er is toast en confituur en vers fruit. Voor de rest allerlei Thaïse specialiteiten, waaronder gebakken rijst, noodles, soepen, gestoomde groenten, het één al pikanter dan het andere. Goedemorgen aan de maag! Maar ’t smaakt eigenlijk wel. Na elke maaltijd zijn we de rijst en de smaken flink beu maar tegen de volgende maaltijd kunnen we er weer tegen.

We wandelen het dorp in om tickets te boeken voor de slow boat richting Luang Prabang. Onze Trotter raadt ons 1 bepaald reisbureau aan, waar ze goed Engels spreken. En inderdaad, dat loopt vlot. Om 8.30u beloven ze ons morgen met de mini-van op te pikken aan het hotel, de overzet naar Laos is geregeld, ze zullen ons begeleiden om de papieren in orde te krijgen, transfer naar de haven waar de slow boat vertrekt, lunch en water. Ze regelen zelfs voor ons een overnachting in Pak Beng (halverwege naar Luang Prabang, verplichte overnachting), wat wel handig is. Als je de verhalen mag geloven is dat daar een chaos van jewelste als de boot aanmeert, er worden dan een 100-tal toeristen tegelijkertijd gelost en de accommodatie-mogelijkheden zijn beperkt (en vooral van wisselende kwaliteit). Content van onszelf dat we dit allemaal goed vooraf geregeld hebben, gaan we verder.

In het dorp hadden we gisteren al een hangmatten-makerij gezien, die prachtige exemplaren maken. Hun baseline is ‘Jumbohammocks, the rolls royce of hammocks’. Ze garanderen dat de hangmatten gemaakt zijn door plaatstelijk bergvolkeren en dat ze een eerlijk deel van de opbrengst krijgen. Ze maken ze in alle mogelijke kwaliteit, kleurencombinaties, grootte…keuze genoeg. Uiteindelijk laten we ons verleiden en kopen we er 1, lijkt ons een leuk souvenir voor in de tuin, misschien nog een zomer thuisblijven om maximaal van te kunnen genieten?

Terug in het hotel installeren we ons op ons terras met zicht op de Mekong en doen nog wat voorbereiding voor Laos. Internet is hier gratis, dus da’s gemakkelijk. Tot een uur later er ineens geen internet meer is. Aan de receptie laten ze ons weten dat ze hun systeem aan’t vernieuwen zijn en er tegen de avond opnieuw verbinding zal zijn. Na een paar uur ga ik terug naar beneden, nog steeds geen internet. Blijkbaar is het probleem enkel bij ons, er wordt druk getelefoneerd en 10 min daarna staat er al een technieker op onze kamer. Hij krijgt het echter niet in orde. Uiteindelijk gaat Mike mee op stap en bekijken ze samen heel de wireless set up van het hotel, tot aan de router ergens op het dak. Lijkt allemaal goed te werken, maar niet voor ons. We beginnen al te vrezen dat er iets met de laptop is, maar dat zeggen we niet luidop natuurlijk. Dan maar zonder internet.

We dineren voor de 2^e avond op rij in het hotel. Het eten is super en helemaal niet duur. We zijn hier al gekend en ze staan direct met 7 man rond onze tafel te draaien. Per slok wijn of water dat je neemt, komen ze je glas bijvullen. We zien hoe andere toeristen het verschrikkelijk op hun zenuwen krijgen van al dat gebuig en gedrentel rond hun tafel maar wij vinden het wel aangenaam. Om 19u komt dezelfde man als gisteren de boel wat entertainen met live muziek. Mike gaat vragen of hij voor ons Hotel California wil spelen en geeft hem een fooi. Hij begint druk in zijn partituren te bladeren, terwijl hij allerlei excuses mompelt (allé dat vermoeden we toch) omdat het zo lang duurt. We krijgen wat we gevraagd hebben, de melodie komt overeen, en af en toe herkennen we woorden, voor de rest is het vnl een klanknabootsing van het origineel. Maar hij doet heel hard zijn best en wij vinden het geweldig! Als we terug naar de kamer gaan worden we door heel het personeel uitgewuifd alsof we hier al jaren vaste klant zijn.

Ver weg van de keuken hebben we een rustige nacht.

Foto’s: Hangmattenweverij

Bijlagen:
http://www.jumbohammock.com   

Na het ontbijt pakken we in en zijn we klaar om naar het dorp gebracht te worden waar we de lokale bus op kunnen naar Chiang Khong. We verlaten de Layzy moon met gemengde gevoelens. Het was super om dit stukje ongerept Thailand te kunnen ontdekken, de georganiseerde uitstappen waren echt tof en in de tuin was het ideaal om in de hangmat te luieren of om ’s avonds rond het houtvuur wat na te praten. We hebben ons super geamuseerd en Laetitia en Yui en de andere gasten zijn leuke mensen. Anderzijds zijn de gastenvertrekken redelijk basic. Warm water kwam maar met een heel dun straaltje uit de douche, de lavabo liep niet door, de muren van de badkamer waren verzakt en gescheurd en het zat vol insecten. De kamer zelf was leuk gedaan maar had weinig privacy, je kon de conversaties in de kamer ernaast volledig volgen. We stelden ons ook een beetje vragen ivm veiligheid. Er zat geen glas in de ramen en de deuren kon je amper afsluiten.

Niets daarvan is onoverkomelijk maar de combinatie maakt het geheel een beetje onverzorgd en geeft het een minder goede prijs-kwaliteit-verhouding rekening houdend met de gangbare tarieven.

De bus naar Chiang Khong was zoals te verwachten weer een belevenis. Na een uurtje stoven komt de bus eraan. We hebben geluk, er zijn nog ruim voldoende zitplaatsen. We zijn zoals verwacht de enige vreemdelingen. Eens we vertrokken zijn merken we onmiddellijk dat deze bus bijna geen vering meer heeft en dat er geen schokdempers aanwezig zijn. Het lijkt weliswaar of de bus ovalen wielen heeft. Dat is hoogst waarschijnlijk ook wel zo. Gedurende 2 uur worden we door elkaar gerammeld tot we in Chiang Khong aankomen. Dit is de plek waar we de grens met Laos zullen overgaan.

Tip voor de reiziger die ook deze richting uit wil. In Chian Khong gaan we naar de Namkhong

Riverside hotel. Het is een splinternieuw hotel, en voor 800 bath heb je een ruime, erg nette kamer met terras en uitzicht over de machtige Mekhong, inclusief ontbijt.

Foto’s : Lunch met zicht op de Mekhong, Laos langs de overkant, De haven van Chiang Khong, voorzichtig ritje met de TukTuk, vuilbak uit autobanden gerecycleerd, bloem op verzoek.

10-02-2010 om 13:00 geschreven door Mike-Ruth  

Eens boven hebben we het zwaarste achter de rug (al is dat meestal wel zo met tochten naar een heuvelkam), we wandelen nog een half uur verder tot aan de picknickplaats. We zitten midden in het bos en onze gids begint allerlei planten en stokken boven te halen die hij tijdens de wandeling verzameld heeft. Uit een dikke bamboe-stengel snijdt hij borden en bestek. Er wordt vlees en champignons op bamboespiezen gerijgd en boven  het houtvuur geroosterd. In een ander stuk bamboe maken ze een ‘vispannetje’. Na een kwartier is alles klaar en kunnen we aanvallen. Het smaakt verrukkelijk, ongelooflijk wat ze allemaal kunnen maken met beperkte middelen.
Na deze overheerlijke lunch volgt nog een lastige afdaling en daarna een welkome douche. Om half 5 verschijnen er 2 verpleegters-masseuses die gedurende een uur onze spieren terug losmasseren. Zoals steeds is de massage niet altijd even relaxerend, elke spier wordt met handen, voeten, knieën en ellebogen gerokken, gekneed en mishandeld zodat je ongetwijfeld een nieuwe massage nodig hebt. Kwestie van job protection denk ik.   ’t Zal wel het gewenste effect hebben op termijn zeker. Er wacht ons nog een leuke verrassing, Laetitia maakt vanavond spaghetti voor ons! Weliswaar Thaïs-Europees recept maar het water loopt ons al in de mond.

Foto’s: Bamboe in stukken kappen, het vlees en champignons aan’t roosteren boven het houtvuur, borden en bestek, sticky rice in bamboe gerold als appetizer, het feestmaal kan beginnen.

09-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Foto’s: de rivier van het dorp, alle gasten aan’t luisteren naar Laetitia (en kleine Mali op de voorgrond), den berg, lokaal thaïs kindje met puppie, rijst stomen, Lazy Moon by night (Yui en David aan de linkerkant, Rowdy & Amber aan de rechterkant).  

08-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Van daaruit rijden we naar Phu Chi Fah, een uitkijkpunt (boven op een berg natuurlijk) vanwaar je Laos en de Mekong kan zien. Na een korte klim staan we boven en kunnen we genieten van een weids uitzicht over het landschap en héél in de verte inderdaad de Mekong. Ook hier weer zijn ze verbaasd om toeristen te zien, we worden betast en aangestaard en er worden hele conversaties met ons gevoerd waar we niets van begrijpen. Zo loopt er een oud vrouwtje rond, waarvan onze gids vertaalt dat ze naar eigen zeggen 83 is. Vorige maand was ze nog 84 vertelt hij daarna. Schitterend.

Dan volgt een heel bochtig stuk waarbij de meesten in de auto mottig worden. Zij die geen last van wagenziekte hebben, kunnen genieten van prachtige uitzichten op de omliggende heuvels. We rijden door kleine bergdorpjes en zien mensen gebukt staan op de rijstvelden. Dit is echt wel het authentieke Thailand, we vinden het geweldig dat we dit zo kunnen beleven. We komen aan bij de Phu Sang waterval, de laatste stop van onze dagtrip. Eerst lunchen we aan de stallekes aan de kant van de weg, er zijn weer lekker pittige dingen te proeven, het eten is eenvoudig maar o zo lekker. Nadien wandelen we tot de bron van de waterval, tegen dan is het goed warm en zijn we helemaal klaar voor een duik in het water. Rond de waterval is een park aangelegd, waar in het weekend veel gezinnen komen rondhangen. We installeren ons daar en wagen ons in het water. Danig fris maar onder de waterval toch wel heel aangenaam.
We mogen hier 1,5u luieren en boek lezen, het is hier geweldig rustig.

Voor het avondeten rijden we naar een Shrimp Farm. Voor we eten, mogen we eerst de slachtoffers in spe bekijken, kwestie van de appetijt wat te versterken. Aan tafel verschijnen er twee verschillende visbereidingen en 4 verschillende manieren op schrimps klaar te maken. We kunnen naar hartelust proeven van alle gestoomde, gebakken, gegrilde en gekookte gerechten. Het is wederom overheerlijk en super vers.

Foto’s: bergdorp, het schooltje, hoe maak ik een baksteen, nieuwsgierige kinderen, Phu Sang Waterval, tuinieren in het park rond de waterval

08-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Na het ontbijt trekken we met heel de bende naar Thoeng waar we geïntroduceerd worden tot de favoriete mannenbezigheid op zondag: hanengevechten. De eerste 10 min zijn wij farangs een grotere attractie dan de hanen die worden aangevoerd, maar al gauw gaat de aandacht terug naar hun beesten. Gedurende 1,5u worden de hanen gekeurd en vergeleken in omvang en gewicht, totdat er 4 vechtersbazen zijn gekozen. De weddenschappen kunnen beginnen en wat later ook de wedstrijd. 1 Ronde duurt 20 min, waarna het stel hanen rust* krijgt. * lees: terug opgelapt, verfrist en genaaid (geen Nederlands dialect ditmaal) wordt. Dan is het de beurt aan het andere stel. Het enthousiasme van de Thaïse mannen is ongelooflijk. Er wordt gebruld en met vuisten gezwaaid en als het echt spannend wordt (hoewel dat moment in het gevecht ons steeds ontgaat) springen ze allemaal recht en beginnen nog harder te gillen. Een weddenschap is pas beslecht als 1 van de 2 hanen te veel pijn heeft en gaat lopen. Dat kan tot 8 rondes duren.

Zo lang blijven we echter niet. Na 4 gevechten is het nieuwe er voor ons wat af. Yui gaat echter helemaal op in de wedstrijden en de weddenschappen en is duidelijk nog niet van plan om ons terug te brengen. Na de lunch overleggen we even en gaan we akkoord met nog 1 extra ronde. Duidelijk met pijn in zijn hart geeft hij toe (hij had nog weddenschappen lopen). Het is dan ook al ver na 15u voor we terug aan het huis zijn, hoewel er oorspronkelijk was gepland om om 13u terug te zijn. We hebben hier al geleerd dat tijd iets héél relatiefs is. Einstein had toch gelijk.

Foto’s: haan met woeste blik, hanen keuren, hanen poetsen, hanen met de haren overeind, het gevecht is begonnen, de emoties laaien hoog op, schade herstellen

07-02-2010 om 12:22 geschreven door Mike-Ruth  

Als we uitchecken vragen we om de naam van onze volgende bestemming in het Thaïs op te schrijven, je kan maar beter voorbereid zijn voor het geval je ergens terechtkomt waar ze geen Engels meer kunnen lezen. Net zoals bij de Tourist Office eergisteren kijken ze ons met grote ogen aan en vragen ze wat we in godsnaam in Thoeng (je spreekt het uit als ‘Teheung’, waarbij de eu een tweeklank is die twee octaven lager eindigt dan hij begint, dat kan je voorhebben in een tonale taal zoals het Thais) gaan zoeken. Het ligt duidelijk niet op de standaard reisroute. Dat maakt ons alleen maar meer benieuwd.

Aan het busstation kunnen we het Thaïs gekribbel al direct gebruiken, we worden op een rammelende stampvolle bus gezet en nu maar hopen dat die effectief de juiste richting uitgaat. Dit is echt couleur locale, de bus zit overvol en je zit met je voeten letterlijk tussen de plastieke zakken vlees en vis. Tegen wandeltempo rijden we de stad uit, aan de zon te zien toch al in de juiste richting. Onderweg passeren we een aantal keer een bord met de naam Thoeng op, dus dat loopt goed. Na 1,5 uur zijn we ter plaatse en bellen we naar Laetitia, de eigenares van Lazy Moon. Zij komt ons een kwartier later ophalen, samen met haar dochtertje Mali. We rijden door het platteland, langs rubberbomen en tabaksplantages tot aan hun grote huis. In een leuk aangelegde tuin hebben ze 4 losstaande bungalows voor de gasten .Er zijn hangmatten, zetels, stereo-installatie, ijskast met gevuld met drankjes…De kamers zijn vrij eenvoudig maar ’t past wel in’t geheel. We zitten vlak tegen de baan maar dat stoort niet echt, vooral ’s nachts kunnen we ons niet inbeelden dat hier echt nog veel verkeer passeert. Perfect om tot rust te komen na de drukte van de steden.

Tegen 16u komen de andere gasten terug van hun daguitstap en maken we kennis met Amber en Rowdi (Breda), Jenny en David (Ninove) en Ed en Alie (een kwiek Delfts koppel op leeftijd). Later worden we nog voorgesteld aan Yui (de Thaïse echtgenoot van Laetitia) en hun zoon Kirin die vandaag 6 jaar wordt.

’s Avonds trekken we naar het nabijgelegen dorp om deel te nemen aan een Thaïse BBQ. Dit houdt het midden tussen steengrillen en fondue, de keuze aan ingrediënten is echter exotischer. Er staat lever, niertjes, maag en gelukkig ook kip, rundsvlees en vis. ‘t Is lekker en gezellig. We praten nog na bij een pint op het terras van Lazy Moon en blazen kaarsen uit voor Kirin. We belanden uiteindelijk in een taalspelletje met de Nederlander, waarbij we alle mogelijke dialectwoorden boventoveren om te zien hoever we mekaars dialect nog verstaan.  Zo leren zij wat ‘plezant’ en een ‘vlieger’  is en wij leren op onze beurt  over kringspiermusketiers en bordeelsluipers… zoek maar dat maar eens op eigen risico op. Hoe later de avond hoe creatiever het woordgebruik wordt. Goed gelachen in elk geval, ’t was een leuke avond.

Foto’s: Thaïse BBQ

06-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We kopen een postpak van het stevigere formaat en gaan aan de slag. Al gauw is de doos gevuld en zitten we aan 4 kg, da’s toch al wat gewicht dat we niet moeten blijven meezeulen. Nog wat extra tape en koord errond en hop, de boot op. Binnen 3 maand zou het in Mortsel moeten aankomen, we zijn benieuwd…

Voor de rest van de dag kuieren we rond op de markten van Chiang Rai. Er komen duidelijk minder horden toeristen tot hier. De opschriften op de winkels zijn enkel nog in het Thaïs, het aanbod in de winkels is minder op toeristen gericht en de markten worden vnl bezocht door lokale bevolking. Als we in het voedsel-gedeelte komen is de geur meer dan intens. Langs de ene kant aroma’s van alle mogelijke verschillende chilipepers, langs de andere kant de doordringende geur van vlees en vis. Zonder in detail te willen treden, weet alvast dat elk laatste onderdeel van het slachtoffer in kwestie tot op de markt geraakt. Verder zien we nog manden met kikkers, schildpadden, vogels, palingachtigen, vissen… erg onwaarschijnlijk dat ook zij nog rooskleurige vooruitzichten hebben. Wij, farangs of blanke langneuzen, worden hier ook al meer aangegaapt, we zullen er maar aan wennen zeker, eens in Laos zal dat nog wel meer zijn. Hebben we nog geluk dat onze persoonlijke dampkap van een bescheiden formaat is, anders ben je onmiddellijk de attractie van de dag.

Ter afwisseling van de rijst en de noodlesoepen gaan we eten in een Italiaan, ’t smaakt nog goed ook.

Als het een troost mag zijn voor de achterblijvers, ook hier is het winter en zijn de lokale weersvoorspellingen ronduit ‘koud’… voor den tijd van ’t jaar natuurlijk, dat spreekt voor zich.

Foto’s: weerbericht voor de komende dagen, markt

05-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We verlaten Chiang Mai en nemen de bus naar Chiang Rai, nog wat meer noordelijk. In Thailand kan je reizen met 3 soorten bussen: non-airco (gamele oude bussen met een ventilator, héél goedkoop maar altijd stampvol), airco (minder volk en nieuwere bussen, iets duurder), VIP (met maar 45 plaatsen, vnl interessant als je lange afstanden doet, je kan je stoel neerklappen tot bed, nog duurder). We hebben geluk, binnen het half uur vertrekt een airco-bus naar Chiang Rai. De bus is in goede staat en de plaatsen zijn ruim. Nog even controlleren of onze rugzakken wel degelijk de bus mee opgaan en daar gaan we. Net zoals met de trein gaat het vrij langzaam, we doen 3u over een rit van 170 km.

Onderweg worden we entertained met één of ander luidruchtig Thais TV-programma en er worden drankjes en snacks uitgedeeld door Andrea aka André, een overgeschminkte shemale in een uniformpakje  met meer stoppels als ik. Al de rest is eigenlijk heel verzorgd, de Lijn kan hier nog iets komen leren.

Tegen half 2 zijn we in Chiang Rai en nemen we een tuktuk naar ons guesthouse. We hadden niet geboekt maar er zijn nog kamers vrij. We zitten in een lagere prijsklasse, maar eigenlijk zijn de basisvoorzieningen hetzelfde, het is alleen iets minder nieuw en er staat minder meubilair (zoals kasten die je toch niet gebruikt).

De rest van de dag wandelen we op ons gemak door Chiang Rai en regelen nog wat zaken. We hadden via Wegwijzer een adres gevonden van een Belgisch-Thais koppel die op zo’n 80 km van hier een guesthouse zijn begonnen. De foto’s zien er erg mooi uit uit en ze bieden een homestay-programma aan, waarbij je gedurende 5 dagen door hen entertained wordt. Het is redelijk prijzig naar Thaïse normen, maar je krijgt wel wat in de plaats. Alle eten en excursies zijn inbegrepen. Na een beetje rekenen besluiten we dat het toch wel waar voor zijn geld lijkt en ze hebben gelukkig nog net 1 bungalow vrij. Da’s dus voor overmorgen.

’s Avonds wandelen we nog wat rond op de Night Bazaar, je ziet toch al verschillen met de meer zuidelijke steden als Bangkok of Chiang Mai. Ook het eten vertoont kleine verschillen. Tijdens ons avondeten zijn we getuige van zeer oneerbiedige praktijken van een groep Oost-Europese toeristen. Ze roepen de dienster om de haverklap terug om allerlei dingen te bestellen die niet op de kaart staan (zoals pistolets, lookbrood) en worden dan kwaad omdat het meisje niet verstaat wat ze willen. We krijgen alleen maar meer respect voor de dienster omdat ze er ijzig kalm onder blijft en blijft glimlachen. Thai zijn zo’n zachte mensen met een engelengeduld, dat blijft telkens opnieuw impressionant. Hopelijk volgt nu morgen de desillusie niet.

Foto’s: in de songthaew op weg naar het busstation, de Clock Tower in Chiang Rai, plaatselijke voedingsmarkt, typisch eetstalleke, Thaise doundoun, sangban en kenkeni  op het marktplein

Link lazymoon guesthouse

Bijlagen:
http://www.lazymoonhouse.com/   

We hebben ons ingeschreven voor een uitstap naar nabijgelegen ambachtelijke dorpen. 10 Min voor het afgesproken uur staat er al een enthousiaste chauffeur op en neer te springen voor ons guesthouse. Al snel wordt ons duidelijk dat we een privé-tour krijgen, in een sjieke auto met airconditioning, tof! Zo kunnen we alles op ons eigen tempo doen.

Na een rit van 20 minuten komen we aan bij het eerste stalleke, ‘The world’s largest jewellery’. We krijgen een introductiefilm te zien in het NL en de rest van de rondleiding gebeurt ook in iets wat daarop trekt. We verstaan lang niet alles maar zijn toch onder de indruk dat ze proberen. We mogen even in de fabriek zelf gaan kijken hoe de stenen geslepen en in de juwelen worden ingezet en worden dan professioneel doorgesluisd naar de winkel. Het aantal juwelen dat daar uitgestald ligt is immens. We krijgen overal uitleg bij en worden niet echt gepusht om te kopen, wat we ook niet doen.

De volgende halte is eveneens een juwelenfabriek, met edelstenen. Het scenario herhaalt zich, al zijn ze hier iets commerciëler aangelegd en worden er tips gegeven over souvenirs die we mee kunnen nemen voor vrienden of familie. Pech voor jullie, we laten ons weer niet verleiden.

We bezoeken nog een pottenbakkerij, een houtbewerkingsatelier (met prachtige teaken tafels, we allange shippin’ fo’ you madam!) en een zijdefabriek. Dit laatste was heel boeiend, ze laten zien hoe het maken van zijde begint met een mot en larven, je staat er niet bij stil dat de zijde gewoon van de cocon van de larve getrokken wordt. In het atelier zitten een aantal vrouwen achter weefgetouwen zijden stoffen te maken, prachtig om te zien. Als laatste bezoeken we een atelier waar van die typische oosterse parasols gemaakt en beschilderd worden. Je kent ze wel van op de ijsjes maar dan een paar maten groter. Mike laat hier 2 salamanders op zijn foto-tas vereeuwigen, leuk souvenir en neemt geen extra plek in in de bagage!

De uitstap was best wel interessant, je krijgt veel eerbied voor handenarbeid als je dit gezien hebt. Hoe ze met de losse hand zo’n prachtige tekeningen kunnen uitsnijden of schilderen, het is ons een raadsel. Het aantal manuren dat in het vervaardigen kruipt, is hallucinant. In de pottenbakkerij duurt het 2 maanden voor 1 pot klaar is en elk stuk is uniek. De prijzen zijn natuurlijk navenant.

Thailand bevalt ons tot hiertoe enorm, de mensen zijn heel vriendelijk en we hebben niet echt het gevoel dat ze enkel geïnteresseerd zijn in ons geld. We moeten wel nog wennen aan de andere manier van reizen, bij gebrek aan eigen vervoer gaat alles veel trager en we hebben véél meer tijd nodig om dingen uit te zoeken en te plannen.

Nog een paar leuke weetjes:

-       De Thaï staan voor op onze tijdsrekening, hier zitten we in het jaar 2553. Gemakkelijkheidshalve gaan we dat maar niet doorvoeren op de blog.

-       Ze gebruiken geen stokjes om te eten, behalve voor een noodle soep. Ze eten enkel met vork en lepel, de vork dient om eten op de lepel te schuiven en gaat nooit naar de mond. Er komt geen mes aan te pas.

-       Toiletpapier wordt hier in principe niet gebruikt, naast elke wc-pot hangt een soort van douchekop waarmee je je proper maakt. Gelukkig voorzien ze in de toeristische plaatsen wel papier, we hebben de douchekop nog niet echt door

-       Hoewel er hier vnl op straat geleefd wordt, zijn de straten proper. Er is altijd wel iemand ergens aan het keren

Foto’s: weefgetouw in actie, de parasollenmakerij, schilderen op de foto-tas

03-02-2010 om 11:14 geschreven door Mike-Ruth