30-11-2009 om 05:48 geschreven door Mike-Ruth  

30-11-2009 om 05:51 geschreven door Mike-Ruth  

Wat is me opgevallen:

Als je van Antwerpen naar de kust rijdt en je doorkruist de polders dan heb je een indruk van de weidsheid van het landschap. Als je door het binnenland van Spanje reist, dan rij je soms wel honderden kilometers tot de volgende stad. Langs de oostkust van Australië rij je vaak honderden kilometers tot het volgende dorp. En dan staat de verlaten Outback er nog aan te komen… Volgens de wegenkaart kan je hier gemakkelijk duizend kilometers rijden zonder een dorp tegen te komen.

Ze weten hoe ze hun land moeten aanprijzen, Australiërs zijn chauvenistisch maar vooral enthousiast genoeg om alles fantastisch te vinden. Maak van uw scheet een donderslag, en dat werkt. De 25.000.000 inwoners slagen erin om jaarlijks 5.000.000 toeristen aan te trekken. Meteen één van de grootste inkomsten van het land. Het is dan ook erg moeilijk om hier op een stukje grond te staan dat geen deel uitmaakt van werelderfgoed of multiple award winning is. Daar tegenover staat dat sommige stukjes echt wel indrukwekkend en uniek zijn.

Het land zit vol contrasten. Je hebt hier de mooiste zee en stranden, maar je mag er meestal niet in (in de zomer) omwille van haaien, krokodillen of dodelijke kwallen. Je hebt hier prachtige natuur, maar als je je erin begeeft word je geconfronteerd met een massa stekende en angstaanjagende insecten. Het weer is hier gewoon super, maar overal waarschuwen ze je voor de gevaren van de zon en raden ze aan om binnen te blijven tussen 11 en 16u.

Op elk product dat je hier vinden kan wordt Australian quality gegarandeerd. Er staat  in grote letters op vermeld dat het in Australië geproduceerd is. Is dat niet het geval dan zal er op z’n minst op staan dat het in Australië samengesteld is. Is dat ook niet geval dan zal er op z’n minst duidelijk gemaakt worden dat de company ‘Australian owned‘ is. Is zelfs dat niet het geval dan kan er prat op gaan dat het in opdracht van Australië is geproduceerd. Combinaties blijven mogelijk.

Op alle nummerplaten wordt hier ook de staat vermeld, dat is op zich niet zo bijzonder maar elke staat heeft ook zijn baseline. Dat geeft volgende combinaties

Victoria,  678 CFR, the smart state

Queensland, 567EDT, the sunshine state

N.T.,  378 GHT, the australian outback

In schril contrast met de supervriendelijk en behulpzame inwoners staan de oneindige waarschuwingen op elke deur met de respectievelijke maximale boetes mocht  je het toch wagen deze wetten uit te dagen. Deze regeldrang is vaak lakoniek en schiet volledig zijn doel voobij. In Noosa zaten we in een bar waar je mogelijk kon  buitengezet worden omdat je een snor had, thongs of een hoed droeg. Mocht je je daarbij verzetten, stond ook daarvoor duidelijk aangegeven wat het je gaat kosten.

Verassend is het hoge aantal aziaten in dit land. Sydney spant hier de kroon. Je waant je eerder in een Aziatische grootstad dan in een Westerse. De weinge Aboriginals die je hier nog ontmoet vind je spijtig genoeg al te vaak in een marginal biotoop gecentreerd rond de liquor stores.

Kik je enkel op cultuur of oude stenen dan kan je hier niet zo bijzonder veel komen doen. Pas sinds 1800 zijn de eerste steden ontwikkeld. De weinige steden zijn volgens Amerikaans model in blocks opgedeeld. Als fauna en flora je ding zijn dan zit je hier wel gebeiteld. De aanwezige  variëteiten zijn enorm. Een  bos hier zijn eigenlijk drie bossen boven elkaar, in elkaar geweven met elk hun eigen specifieke vegetatie.

Op ecologisch gebied hebben ze nog heel wat te leren. Hoewel alles hier eco-certified is, zijn de normen net iets anders dan bij ons. Een eco-certified koelkast zet je gewoon naast je kookvuur. Verwarmen doen ze hier bijna altijd met elektriciteit, zonne-energie is nauwelijks ingeburgerd. Op een eco-certified excursie naar Fraser Island word je op het einde bedankt omdat je niet meer dan een voetafdruk hebt achtergelaten. Wat ze wel vergeten is dat je 2 dagen met een bulderende 4x4 bus door de natuur hebt gestoven, waarbij donkere wolken diesel de lucht in gestuurd worden om los te geraken uit het zand en elk beestje volledig in de stress geraakt. Dan nog te zwijgen over de afval die je achterlaat in het resort dat er trouwens speciaal voor jou uitgebaad wordt. Het valt allemaal met een korrel Australian Qualty Salt te nemen.

Conclusie: De voorbije maand hebben we zo’n 5500 km gesleten aan de oostkust. Dit deel van Australië is prachtig en zeker een aanrader. Once. Ik kan me niet inbeelden als je deze trip gedaan hebt dat je die snel zal herhalen. Ik heb hier de allermooiste dingen gezien maar mijn hart heb ik hier niet verloren. Daarvoor is het me te Amerikaans.

03-12-2009 om 09:14 geschreven door Mike-Ruth  

Nadat de ingenieurs het probleem met de toiletten op ons vliegtuig hebben opgelost (ze hebben niet verteld wat het probleem juist was), stijgen we met zo’n 40min vertraging op richting Alice Springs. Zoals we ondertussen al gewend zijn van Qantas worden we weer in de watten gelegd. Op de 2.30 h durende vlucht krijgen we een versnapering en frisdrank én een hele lunch. Er is zelfs geen tijd om een boek te lezen.

Vanuit de lucht zien we het landschap veranderen, de groene bossen van de kust moeten al snel plaats ruimen voor dorre, woestijnachtige landschappen.

In Alice Springs blijkt het 35° te zijn. We zijn niet onder de indruk. De lucht is hier veel droger en het voelt bijna aangenaam aan. We pikken de bagage van de band en laten ons naar het Apollo-verhuurkantoor brengen.

Onze eerste indruk van Alice Springs bevestigt wat we erover gehoord hadden. Overal in de stad hangen er groepjes aboriginals rond (eigenlijk is ‘liggen’ hier een beter woord, die mensen lijken nauwelijks op hun benen te staan). Ze doen niets, zijn een last voor de omgeving en hebben vaak een zwaar drankprobleem. De bottle shop gaat hier pas open om 14u om het probleem wat in te dijken. Je kan max 2 flessen alcohol per persoon per dag kopen, en je identiteitskaart wordt ingescand om dit te controlleren. Vatjes wijn worden pas verkocht na 18u. Vreemd allemaal.

Nadat we uitgebreid gebriefd zijn over de werking van ons nieuw vervoermiddel, starten we onze ‘boot’. De man van het verhuurkantoor raadt ons aan om toch wat voorraad in te slaan, gezien er in de outback niet veel te krijgen is. We rijden naar de supermarkt en voorzien ons van wat ingeblikt voedsel, een vat drinkwater van 10 liter en vers fruit.

Alles wordt ingeladen en weg zijn we. De eerste minuten is het weer temmen van het voertuig geblazen maar Mike is het hier duidelijk al gewoon en heeft onze traktor snel onder de knie. Na 5 min rijden zijn we de enige auto op de weg en komen we terecht in ‘le grand néant’ ofte het grote niets.

Onze eerste bestemming zijn de West MacDonnell Ranges. Dit is een bergketen die zo’n 320 milj jaar geleden ontstaan is, volledig afgevlakt door erosie en indrukwekkend om te zien. De rotsen kleuren helemaal rood en in het avondlicht, tegen de staalblauwe hemel geeft dat een geweldig effect. We nemen onderweg af en toe een zijbaantje om wat dieper in de ranges te kunnen gaan kijken, en tegen 18.30u komen we aan de Glen Helen Gorge, met bijhorende overnachtingsplaats. Het is de enige en eerste accomodatiemogelijkheid die je na Alice Springs tegenkomt. Dat weten ze zelf ook en de prijzen zijn buitensporig.

Onze motelkamer is primitief maar wel proper. Het eerste dat je te lezen krijgt in de kamer is dat er ‘uninvited guests’ kunnen zitten en dat je de receptie altijd informeren om daar iets aan te doen. We voelen het al overal kriebelen. De spleet onder de deur helpt niet om ons beter te voelen, daar kan een olifant onderdoor, vorige gasten hebben duidelijk al geprobeerd om dat af te plakken. We horen ook vanalles ritselen, blijkt dat het plafond bestaat uit houten planken met daartussen spleten van 2 cm en daarboven zwarte plastiek die met elke windvlaag naar boven getild wordt en dus ritselt. Hoe kómen ze er toch op, is dat om te pesten?? We inspecteren alle hoeken en kanten maar kunnen geen angstaanjagende gasten vinden. Oef.

We nuttigen ons avondmaal in het restaurant en drinken dan nog maar een extra glas wijn buiten op het terras, kwestie van goed te slapen en niet te veel geritsel te horen.

1 voordeel, het koelt hier ’s nachts goed af én eens de zon weg is, zijn ook alle vliegen en muggen verdwenen, dus buitenzitten is hier ’s avonds een stuk aangenamer dan in de tropen.

03-12-2009 om 09:15 geschreven door Mike-Ruth  

De wijn heeft zijn werk gedaan en na een goede nachtrust staan we om 6u op. Te vroeg om hier ontbijt te kunnen krijgen blijkt, dus we spreken onze voorraad aan en eten allebei een doosje ontbijtgranen uit een plastieke beker (borden vergeten te kopen).

Tegen 7.30u staan we aan het beginpunt van onze wandeling in de Ormiston Gorge. Het is verdorie toch al warm aan’t worden.

Gedurende 3u wandelen we langs rotspaden door de gorge, helemaal alleen op de wereld lijkt het wel. De zon is genadeloos en onze voorraad water gaat er goed door. De uitzichten zijn onvergetelijk, en de vliegen agressief irritant. Ze komen in volle snelheid op je gezicht af en hebben het vooral op de neus en de mond gemunt. Zolang we in beweging blijven is het nog enigszins te doen.

Als we terug aan de auto zijn, zijn we blij dat we de raad van vrienden hebben opgevolgd om hier vroeg aan je dagactiviteit te beginnen. Het is gewoon snikheet. Tegen vrijdag verwachten ze hier 39°. De rest van de dag gebeurt er niets meer, behalve 2 wasjes doen, maar zelfs om die op te hangen is het bijna te heet. Een uur later kon Mike de droge kleren al droog van de draad halen. Ze voelen warmer aan dan wanneer ze uit een droogkast komen.

Eens het 17u is schieten we terug in actie.

Foto’s: Ormiston Gorge & landschapsfoto’s, onze resort Glen Helen

03-12-2009 om 09:18 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag beginnen we met het echte werk. We transformeren onze boot in een 4x4 voertuig en hobbelen, botsen, sjokkelen gedurende 4 uur over een rode zandweg richting Kings Canyon. In totaal kruisen we 3 auto’s.

Langs de kant van de weg zien we kamelen, dingo’s, paarden en xxl-koeien. Geen van hen ziet er echt gelukkig uit. Wat wil je, veel mals gras is hier niet te bespeuren.

Onderweg stoppen we in een krater van een komeet die 142 miljoen jaar geleden is neergestort en daarmee een cirkelvormige bergketen heeft achtergelaten van zo’n 5 km doorsnede. We stappen uit en bekijken het even kort, je weet maar nooit of er nog zo’n steen volgen gaat.

De weg die we hier volgen, de Mereenie Loop Road, loopt door aboriginal grondgebied. Je moet dan ook op voorhand een permit kopen om hierdoor te mogen rijden. Stoppen mag niet, buiten op 1 aangeduide rustplaats, die op 30 km van het einddoel ligt. Tegen dan waren we stevig geschud. Lang konden we daar echter niet blijven, er was geen schaduw. Iets wat hier op de middag trouwens altijd moeilijk te vinden is omdat de zon dan gewoon pal boven je hoofd staat. Er is gewoon geen enkel object te vinden dat dan schaduw geeft.

We installeren ons in het Kings Canyon resort, een prima uitvalbasis om morgenvroeg voor dag en dauw een wandeling te gaan doen. Voor de rest van de namiddag zoeken we de beschutting en de airco van onze kamer op, dank god voor deze geweldige uitvinding. Als extra zetten we onze ijskast nog mee open.

Foto’s: holderdebolderweg en kamelen

03-12-2009 om 09:21 geschreven door Mike-Ruth  

De wekker loopt om 5.45 u af. We pakken snel in en rijden zo’n 10 min tot aan Kings Canyon, waar we de Rim Walk, een 6 km lange rondwandeling, gaan doen. In de brochure staat dat dit niet voor doetjes is en waar tot 4u wandeltijd moeten voorzien. En dat voor 6 km? Onze nieuwsgierigheid is gewekt.

Om 6.45u beginnen we eraan. We zijn deze keer niet alleen, er worden nog zo’n 3 bussen gelost om dezelfde tocht onder deskundige begeleiding te doen.

Tijdens de eerste 500m gaat het gestaag naar boven en ondanks het vroege uur komen we gestoofd aan op de top van de canyon. Onze watervoorraad is al flink geslonken. We worden echter onmiddellijk beloond met indrukwekkende rotsformaties in oranje steen die oplichten in de ochtendzon. De rest van de wandeling slingert over de toppen van de canyon, door landschappen die omschreven worden als de ‘Garden of Eden’ of de ‘Lost City’. Als dat niet tot de verbeelding spreekt...

Om 9u staan we terug aan onze auto, dus toch geen 4u… We zijn toch weeral blij dat we zo vroeg zijn begonnen en hebben medelijden met de mensen die we nog zien vertrekken. Het was wederom een prachtig stukje natuur om door te wandelen.

We rijden zo’n 240 km verder en komen dan aan het Uluru (Ayers Rock) & Kata Tjuta (The Olgas) National Park. Initieel wilden we niet tot hier rijden maar hoe meer we erover nadachten leek het ons hetzelfde als België bezoeken en het Atomium links laten liggen.

Onderweg krijgen we al een eerste blik op de Ayers Rock. Ik vind hem er minder gestroomlijnd uitzien als op de commerciële foto’s. Ook de kleuren zijn niet zo fel. Duidelijk getruckeerd! Maar, goeie toerist als we zijn, stoppen we bij een lookout en nemen alvast een paar foto’s. Fantastisch dat je deze monoliet van op zo’n afstand kan bewonderen.

Zo’n 130 km verder begint er iets te dagen, vreemd dat we de Ayers Rock al die tijd niet meer gezien hebben terwijl hij toch zo dichtbij leek. Een extra aandachtige blik op de kaart doet mij beseffen dat we de verkeerde rots hebben zitten fotograferen… Mount Conner…niet verder vertellen…  Het duurt dan ook niet lang meer of we zien de echte Ayers Rock verschijnen, net zoals in de boekskes. Oef. Toch niet voor niks naar hier gereden.

 We checken in in het Ayers Rock Resort, niet dat we hier de keuze hebben. Er werd ons op voorhand gezegd dat de prijzen hier astronomisch waren maar dat valt uiteindelijk wel mee. We nemen een basis kamer met eigen douche in het Lost Camel hotel en die is super. Pas opnieuw ingericht, met flatscreen, spotjes in’t plafond, alles hypermodern en kraakproper. Er staat zelfs een moderne surround stereo-keten. Alleen spijtig dat je in deze woestijn geen enkele zender ontvangen kan.

Tegen 17u nemen we een duik in het zwembad en maken ons dan klaar om naar het het ultieme spectakel van de zonsondergang op Ayers Rock te gaan kijken. We installeren ons mee op de sunset viewing parking en dan is het wachten tot de zon ondergaat. Het wil weer lukken. Dagen geen wolkje kunnen spotten en nu pakken ze samen in ..juist het westen. Al bij al komt de zon er vlak voor  het ondergaan nog even flink door. Je ziet inderdaad de kleuren van de rots langzaam veranderen. Ik vind het prachtig. Midden in een plat landschap staat daar ineens zo’n vuurrode rots te blinken. Mike vindt het matig en zet de kleurversterking van de camera maximaal.

Bij het terugrijden besluiten we hier een extra nacht te boeken, dan kunnen we morgen met onze 3-dagen geldige pas voor het natuurpark nog de Olga’s en het Visitor Centre bezoeken. Dit gaat wel ten koste van mijn Flying Doctor’s museum in Alice Springs, maar ‘k zal daar thuis dan nog wel es een aflevering van zien. Een mens moet keuzes maken en Dr Geoff en Kate zijn waarschijnlijk toch al op brugpensioen.

Foto’s: wandelen door de Kings Canyon, wild life dat voor je auto springt, de berg die niet de Ayers Rock was, onze ‘boot’

05-12-2009 om 11:30 geschreven door Mike-Ruth  

’t Is ondertussen ons ritme geworden en om 6u worden we vanzelf wakker. Perfect, dan kunnen we de Valley Of the Winds wandeling op de Olga’s doen. Die is nl vandaag vanaf 10am afgesloten wegens extreme hitte (41° voorspellen ze, in de schaduw, jakkes).

Het eerste stuk van de wandeling is veelbelovend, we klauteren over losliggende stenen tussen de steile wanden van de Olga’s omhoog. De vallei doet zijn naam eer aan en er staat een stevige wind, goed tegen de mozzies. Halverwege de wandeling komen we echter in een desolaat woestijnachtig landschap terecht, met geen enkel schaduwplekje tegen de genadeloze zon. Dit vinden we minder. Bij momenten zitten er 20 vliegen tegelijk in je oren en neus. Op zo’n moment zouden de muskietennetten om over een hoed te plaatsen bijzonder goed van pas komen, zoals het model dat we gekregen hebben op ons afscheidsfeest. Spijtig genoeg zijn die niet door de zware selectie geraakt van wat we al dan niet konden meenemen. We hebben wel een muskietennet bij voor over een tweepersoonsbed voor in Azië. We zouden dat over onze hoeden kunnen spannen maar dat wandelt dan weer erg oncomfortabel. Het verknippen is een andere optie die we in overweging hebben genomen maar dan zitten we in Azië weer met een probleem. De gewone muskietennetjes verkopen ze hier overal maar altijd op het moment dat je er geen last van hebt en er dus ook niet aan denkt. We gaan er zoals steeds vanuit dat we het ergste gehad hebben en kopen er weeral geen.

Enfin, de wandeling was dus minder indrukwekkend dan we verwacht hadden maar ’t kan natuurlijk niet altijd fantastisch zijn. Of waarschijnlijk ook door het feit dat we er al 2 geweldige achter de rug hebben.

We bezoeken nog even snel het Visitor Centre van Ayers Rock maar de temperatuur begint echt op te lopen en we verlangen naar de koelte van de kamer.

Pas tegen 16u wagen we ons weer buiten al is het maar tot aan het zwembad. Gezien de hoge temperaturen gaat mijn lectuur er zeer snel door. Geen enkel probleem, op elke overnachtingsplaats heb je een book exchange. Je zet daar gewoon je gelezen boek in en neemt een ander mee. Voor de kenners, heb vandaag een niet zo’n geweldig boek van Stefan Brijs (Arend) geruild voor een nieuwe (misschien wel meest recente?) Nicci French in’t Engels (Complicit). Werkt perfect. Andere die ik al gelezen heb is Daglicht van Marion Pauw, ook wel goed.

Morgen rijden we terug naar Alice Springs en maandag vliegtuig op naar Perth, voor deel 3 van de reis.

05-12-2009 om 11:32 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag wacht ons enkel de terugrit naar Alice Springs. Het rijden gaat vlot en dus kunnen we nog net binnen de openingsuren het Royal Flying Doctors museum bezoeken. De dame aan de balie blijkt toch wel een uitgeweken Deurnese te zijn… haar Engels is de moeite, wij verstaan haar amper en vermoeden dat de engelstaligen hetzelfde probleem hebben.

Het museum is redelijk beperkt, maar we komen toch een aantal dingen te weten. Zo blijkt dat er op 22 locaties in Australië een basis van de Flying Doctors is, en niet enkel in Alice Springs. De basis in Alice geeft medische ondersteuning in een gebied met een diameter van 600km rond de stad. 90% Van de mensen die hier wonen zouden aboriginals zijn. Het lijkt ons veel en we kunnen ons niet herinneren dat dit zo in de serie aan bod kwam. Het kan ook zijn dat we de dame fout begrepen hebben. Gezien veel van die aboriginals beperkt Engels spreken, hangt er op elke post een foto van het menselijk lichaam, opgedeeld in A, B, C etc. Dus als de dokter vraagt waar het pijn doet, moeten ze enkel een letter aangeven.

In de namiddag zien we dat er iets staat te gebeuren op het voetbalveld. Het blijkt een kerst sing-a-long te zijn in de stijl van A’pen zingt. Het zicht is hilarisch. we zien aboriginals in shorts in rode kerststof met een wit pelske, een kudde met eland-oren, honderden kerstmutsen, oma’s met lichtgevende oorbellen. Iedereen krijgt bij het binnenkomen een veiligheidslichtje in de vorm van een kaars en een krantje met de teksten in van oa silent night & oh come let us adore Him. Het verschil met A’pen is vnl dat het hier om religieuze kerstliederen gaat en er in’t groot uithangt dat er geen druppel alcohol te verkrijgen is of genuttigd mag worden. Het terrein zit stampvol maar ze krijgen er niet echt de ambiance in, wat wil je. Er is welgeteld 1 kraam waar 1 persoon softdrinks verkoopt en 1 andere broodjes. De file is dan ook enorm. Zie je het bij ons al gebeuren? Burgeroorlog. Allemaal heel apart. Spijtig genoeg hebben we ons fototoestel net niet bij…

Foto’s: een cadeautje van de sint voor de vogelliefhebbers. Bleef eerst gewoon op de weg zitten toen we aangereden kwamen en vloog dan met prooi en al weg.

06-12-2009 om 13:02 geschreven door Mike-Ruth