Het wordt 39° vandaag. Volgens inboorlingen is dat zowat een nieuw lokaal record. Vorig jaar zijn ze maar enkele keren net boven de 30 geraakt. Niet dat we daarop zaten te wachten maar storen doet het ons niet. Morgen zou het hier 10 graden frisser worden en dinsdag nog maximaal 24. Vreemd genoeg lijkt dat hier zonder een onweer, regen, wind of wolken te kunnen geschieden.

Naar de vuurtoren. Dit is het punt waar de Indische oceaan in de South Pacific vloeit, of omgekeerd. Dat valt duidelijk te zien aan de verschillende stromingen laten we ons vertellen. Mogelijk, al lijkt al dat water op een zelfde vrolijke manier verder te kabbelen. We krijgen een uitgebreide rondleiding in de vuurtoren van Cape Leeuwin en hebben van boven in de top een overzicht over heel de kust. Cape Leeuwin is het meest zuidwestelijke puntje land van Australië.

We rijden verder tot in Pemberton waar we een nieuwe campplaats vinden. We installeren ons en plaatsen meteen de blinden tegen de ruiten om de zon te weren. Bij het plaatsen van de blinden tegen de voorruit raak ik de achtereruitkijkspiegel die meteen uit het kogelgewricht klikt. Hij valt, gelukkig niet stuk. Even kijken, ok dat is dus gewoon de spiegel terug over de bol heen klikken. Dat gaat wat stroever dan verwacht, nog één welgeplaatse tik en dan… Dat was geen goed idee. Dat was helemaal geen goed idee. De voorruit barst.

Voorlopig kunnen we nog wel rijden. Hopelijk barst het niet verder en dekt onze uitgebreide verzekering  de ruit. We zien wel. Ik kan  ze toch niet lijmen.  

Foto’s: vuurtoren, de 2 oceanen bij elkaar, dolfijnen

14-12-2009 om 08:31 geschreven door Mike-Ruth  

Als we wakker worden merken we onmiddellijk dat er iets mis is.

De zon schijnt niet!! Dat is van in de Blue Mountains (7/11) geleden dat we ’s morgens niet onder een stralend blauwe hemel wakker worden. Je zou bijna vergeten dat het ook anders kan. Een ideale wandeldag dus.

Vanop de camping kunnen we een stuk van de Bibbulmun Track volgen, een 1000km lange trail. Het pad loopt midden het prachtige Big Brook Forest dat voornamelijk uit eucalyptusbomen (karri’s) opgetrokken is. De streek staat hier om bekend. Sommige rijken tot 100m hoogte. Het geurt enorm, het heeft wat weg van ondergedompeld te worden in een eucalyptusbad. De bossen zijn hier echt super om in te wandelen. De vegetatie is redelijk groen en staat niet zo opeen gepakt als in de tropische wouden. Je kan dus de lucht nog zien en we voelen ons hier wel op ons gemak.

De zon heeft ondertussen alle wolken al verjaagd en na de eerste klim is het weeral zweten geblazen.

Na 1,5u komen we aan een stuwmeer, dit is eigenlijk ook het einde van onze tocht en hier moeten we op onze passen terugkeren. Het meer ziet er echter veelbelovend uit, het is lekker koel in de schaduw van de bomen en we zijn het wandelen nog niet beu. We doen er nog even de toer rond het meer bij en uiteindelijk komen we na zo’n 4u wandelen terug aan onze camping, hongerig en tevreden over de tocht.

We wilden deze namiddag nog wijn gaan bezoeken maar aangezien we later terug waren van de wandeling dan gepland, en we geen zin hebben om rap rap te lunchen en ons huis op te breken, laten we dat plan varen. Boek lezen dus.

Foto’s: Mike maakt weer nieuwe vriendjes, Big Brook Forest

14-12-2009 om 09:09 geschreven door Mike-Ruth  

Gisterenavond kregen we voor de 2^e keer onze praatgrage canadese buurvrouw over de vloer. Zij ontsnapt telkens aan haar man en dochter om de afwas te gaan doen en komt dan een uur met ons tetteren. Zoals de vorige canadezen die we al ontmoetten, is ze heel spontaan en vriendelijk en trots op haar eigen land en natuur, waardoor Canada alsmaar hoger op ons verlanglijstje van te bezoeken komt te staan.

Op het programma vandaag staat weer een stuk rijden, tot aan Walpole. We volgen een scenic drive route door de wouden en stoppen aan de Diamond Tree, 1 van de vele ‘klimbomen’ die ze hier hebben. De bomen dienden oorspronkelijk als uitkijkpunt voor bosbranden maar zijn ondertussen uitgegroeid tot toeristische attractie. Je kan tot in de top klimmen via ijzeren pinnen in de stam, zo kom je dan uit op een platvorm 50 m hoger. Je bent totaal niet gezekerd, er is enkel langs je zijkant een ijzeren net. Gevaarlijk vinden we, als je tussen die pinnen doorschiet? We begrijpen niet dat dit toegelaten wordt in een land waar bij elke attractie gewaarschuwd wordt voor 101 (al dan niet bestaande) gevaren. We wagen er ons dan ook niet aan. Een chinese vader begint dapper aan de klim maar we zien hem halverwege toch serieus vertragen, de hoogte zal hem parten spelen.

Aan de voet van de boom vinden we een halvegare dame met een camionet vol met jonge kangoeroes. Blijkt dat zij zich ontfermt over moederloze kangoeroes. Ze heeft er constant een stuk of 9 zitten. Ze moeten om de 4u gevoederd worden, wat meer dan een uur in beslag neemt. Bijgevolg worden die beesten overal mee naartoe gezeuld vanachter in de camionet. Om naar de winkel te gaan moet ze 1,5u enkel rijden, dus ze is niet op tijd terug. De beesten worden dan maar onderweg gevoed en dat mogen wij aanschouwen.

De laatste attractie van de dag zijn de Giant Tingle Trees. Deze reusachtige eucalyptusbomen zijn langs binnen helemaal uitgevreten door bushfires, wat voor éénmaal niets te maken heeft met eens schietgrage Amerikaanse president. In de grootste kan je gemakkelijk met 10 volwassenen staan. Indrukwekkend om te zien. De bomen zijn zo groot dat het net dinosauruspoten lijken.

Onze camping aan Coalmine Beach is weer een pareltje in zijn soort. Super rustig gelegen, onder de bomen, vlak aan het strand en met smetteloos sanitair. Je hoort hier enkel natuur. En wie zien we 100 m verderop staan, jaja, onze canadese buurvrouw is ook weer van de partij. Deze keer worden we voorgesteld aan haar man, Brad, wiens CV we ondertussen moeiteloos kunnen samenvatten.

Het weer is hier eventjes wat minder, zo’n 22°, maar wij klagen niet. De truien doen nog eens dienst. En vooral, minder zon = minder vliegen!!!

17-12-2009 om 12:25 geschreven door Mike-Ruth  

We blijven nog een extra dag op onze leuke camping en vertrekken tegen 10u om de Knoll Scenic Drive te bewandelen. Via een kleine asfaltbaan doen we de toer van het schiereiland. De natuur is hier zo mooi en groen, we vinden het echt super. We nemen nog een avontuurlijke paadje door het bos, zoals altijd begint het breed en aangenaam en eindigt het in gewring door de brousse en proberen we niet aan alle kruipbeesten te denken.

De rest van de dag brengen we door met administratie, was, reis verder voorbereiden en boek lezen. Mike kocht een aantal dagen geleden mini-boxen voor de laptop en iPod, dus we genieten nu ook buiten van (zachte) muziek. Film kijken op de netbook lukt ook beter.

Ondertussen beginnen we ons af te vragen wat we met de kerstdagen gaan doen. We horen hier horrorverhalen over de massale stroom volk die op de campings toekomt en dat, als je nergens geboekt hebt, het hopeloos is om een plek te vinden. We hebben daar zo een paar bedenkingen bij, kerstmis is toch een familiegebeuren, dus ons lijkt het dat iedereen dan terug naar huis gaat, en de ervaring heeft ons ondertussen geleerd dat alles wat zij hier ‘very busy’ noemen, voor ons overeenkomt met ‘er is geen kat’. Ze zouden es moeten komen kijken op een mooie zomerdag bij vloed op het strand van Blankenberge….’very busy’.

Terwijl ik dit type worden we door een dame uit Queensland waarmee we aan de praat waren geraakt tijdens de afwas, uitgenodigd om kerst samen met hen in Albany te vieren op de camping. Zij zijn al sinds maart op reis door eigen land, hun camper is een volledige rode bus met een jeep die  er achteraan bengelt. Heel vriendelijk en aantrekkelijk aanbod, maar het past totaal niet in de beperkte planning die we hebben. Normaal passeren we morgen Albany al en we hebben niet veel zin om daar 10 dagen te gaan rondhangen. Of achteraf terug naartoe te rijden. Wie weet krijgen we nog wel andere aanbiedingen…Het doet ons toch even de kaart vastpakken en dagen tellen, maar het blijft moeilijk om zoveel op voorhand te plannen. Voorlopig tarten we het lot en reserveren we nog niets voor de kerstdagen. We zien wel.

Foto’s: wandeling door de brousse

17-12-2009 om 12:28 geschreven door Mike-Ruth  

Gisterenavond nog 2x onze queensland-overbuurvrouw (van de rode bus) langs gehad, wat een tatermens. Maar wel geweldig om het enthousiasme en de interesse van die mensen te ervaren. Ze konden er niet van over dat we niet wisten vanwaar onze andere camping-buren allemaal kwamen, het eerste dat zij deden was dat overal gaan vragen. We moeten nog veel leren… Het koppel woont in Hervey Bay aan de oostkust. Allé ja, 15 km erbuiten in de outback, ze vonden Hervey Bay te verstedelijkt. Nu, wij zijn in Hervey Bay geweest, en we kunnen met zekerheid zeggen dat Vremde City  5x meer commerce en leven heeft. ’t Is maar wat je gewoon bent natuurlijk.

Kleine randopmerking voor de RPH’ers: ik heb hier al 3x complimenten gekregen over mijn Engels, Genbrugge moest het weten, die had mij indertijd al afgeschreven als hopeloos geval…8 jaar EDS heeft dus toch wel iets opgeleverd.

We eindigen met adressen uitwisselen voor het geval ze es naar België zouden komen, of wij terug naar Australië.

Dit allemaal even terzijde, vandaag zitten we dus in Denemarken, even een klein ommetje gedaan.

Nee, natuurlijk niet Europees Denemarken, maar het dorpje Denmark. Op weg hiernaartoe rijden we door de Valley of the Giants, met mega-bomen en doen we de Tree Top Walk, waarbij je op 40m hoogte op een wiebelende metalen constructie tussen de boomkruinen wandelt. Beetje eng maar langs de andere kant ook wel speciaal. Gelukkig is het nog niet te druk, overal hangen borden dat je max met 10 personen op een platform mag staan en met 20 op de hangbruggen ertussenin. Brrr…

In het Visitor Centre in Denmark ziet Mike een brochure van een wijngaard met een speciale decemberlunch. Klinkt goed om es te proberen en is een welkome afwisseling voor de standaard toast-lunch.  De Seafood Trio Plate bestaat uit Kaffir limoen & Galangal Exmouth Garnalen, Cajun Shark Bay witte vis, Scottsdale Marron (een soort van lokale kleine kreeften) met komijn en limoen-myrthe zout. Verfijnd gekruid, gegrilld en geserveerd met een knapperige Aziatische sla en chili-tamarinde dressing. Dit alles perfect gecombineerd met een fles Riesling van eigen oogst 2009. Het wordt geserveerd op gigantische porseleine schotels, waardoor de andere tafels natuurlijk direct opkijken en al dik spijt hebben dat ze dit zelf niet besteld hebben. ’t Was zéér fijn. We bezoeken aansluitend nog de wijnkelder om wat van hun andere wijnen te proeven. We worden te woord gestaan door Lou, hyper-enthousiast en (weeral) spraakwaterval, we krijgen allerlei tips voor een Wine&Food tour en ondertussen drinkt ze zelf rustig een glaasje mee. Al was het maar om  in de stemming te komen van het kerstfeest voor het personeel dat er deze avond staat aan te komen. Ze was nu reeds vastbesloten om zich daar lazarus te drinken. Morgen om 9h heeft ze weer dienst in de wijnkelder, benieuwd of ze dan nog zo wellustig een glaasje meedrinkt.

Nu we terug GSM-verbinding hebben, krijgen we sms’en binnen over sneeuw in Vlaanderen, is dat van vandaag?? We kunnen het ons van geen kanten voorstellen, o wee als het een witte kerst wordt!!! Volgende kerst trekken we dan zeker naar de Alpen.

Vanavond eten we een standaard toast met wat Franse kazen met een glaasje wijn en zicht op de zonsondergang. Soms moet men al eens sober zijn.

Foto’s: Valley of the Giants, Tree Top Walk

17-12-2009 om 12:29 geschreven door Mike-Ruth  

Na twee wineries, de chocolate factory en een lichte overheerlijke lunch we‘ve got the hang of it, nu wandelen we zelf naar de Cheese company alsof we een oude vriend zijn die na een jarenlange trip nog eens op bezoek komt. Al snel hebben we de meeste van de minstens 30 kazen geproefd en zijn we aan de praat met de dienster. Als we vertellen over onze belgische Trappistabdijen met kaas en bier wordt de dame van het huis erbij gehaald. Er wordt gezocht achter de naam van een abdij die ze ooit wensen te bezoeken. De man des huizes, de kaasproducent zelf wordt er ook bij gerold, blijkt het over Chimay te gaan. Hun zoon zit in de wijn en porto business en er wordt op aangedrongenn dat we ook even van zijn producten proeven. We willen niet onbeleefd zijn en graag op dit aanbod in. Daarbij worden dan weer speciale kazen aangerukt die net uitstekend bij die wijn of port horen te gaan. Telkens de eigenaar iets laat proeven staat hij vol trots en ongeduld te blinken, ‘ ehh and?... ehh yeah, what do you think of this one.. Yeah good no ? yes’. Waarna hij in een trotse schaterlach uitbreekt voor we kunnen antwoorden en opnieuw in de smaakarchieven duikt. Dit scenario herhaalt zich een paar maal. Voor we doorgaan wordt nog een port opengetrokken die ouder is als ik. Alsof dat er een engeltje…..

Mocht zijn stalleke bij ons bestaan, ik was vaste klant, wat een smaak.

We besluiten maar geen diner te nemen vanavond, soms moet men al is sober kunnen zijn.

Foto’s: brievenbussen worden in Australië niet verkocht, inwoners zijn aangewezen op eigen creativiteit, gezellig op het strand, greens pool (compositie van 15 foto’s) en candlelight kaas&wijn diner in onze camper

20-12-2009 om 08:53 geschreven door Mike-Ruth  

We laten de grote bomen achter ons, alles wat we nu van begroeiing tegenkomen heeft een max hoogte van 3 tot 4 meter.

In de late namiddag arriveren we op onze bestemming. Hopetoun is een kustdorpje met 1 hotel annex bar, 1 supermarkt en uiteraard 1 caravan park. Beetje primitiever dan wat we gewend zijn maar wel mooi gelegen.

We doen nog een korte avondwandeling op het strand om de benen even te strekken na het lange rijden. Ondertussen pakken donkere onweerswolken zich samen, wat gaat dat geven??

Niets, blijkt 2 uur later. Het heeft niet eens gedruppeld. Als je in België zoiets ziet afkomen, begin je preventief je kelder te dweilen. Vreemd klimaat. We koken ons potje en lopen nog een Iers koppel tegen het lijf. Zij wonen sinds 1 jaar officieel in Australië, in een dorp zo’n 180 km verderop, te veel regen in het thuisland. We vragen ons toch een beetje af wat je hier komt zoeken. Zo afgelegen…

Het is zaterdagavond en we wagen ons in het bruisende uitgaansleven van Hopetoun. Er is maar 1 café en dat is dan ook de place to be. Er zit best wel wat volk, maar allemaal een beetje raar typkes. Er wordt gegooid met levende kreeften en zoals te verwachten viel, komt er ook nog wat geduw en getrek aan te pas. De vechtersbazen worden 5x buitengezet en de rust keert weer. Om middernacht gaat de boel onvermijdelijk dicht, je kan je laatste consumptie nog mee naar huis nemen als je wil. Altijd een ervaring zo’n café vol locals.

20-12-2009 om 08:54 geschreven door Mike-Ruth