07-03-2010 om 11:31 geschreven door Mike-Ruth  

Het vooraf plannen en aansluitend reizen van de vorige dagen is beter uitgedraaid dan we hadden durven hopen dus proberen we in onze jeugdige overmoed iets gelijkaardigs in elkaar te steken voor de komende dagen. De planning (wat een lelijk woord) ziet er als volgt uit. Morgenmiddag pakken we de bus naar Hoi An. Als het een beetje meezit zijn we daar voor 18h. Hoi An zou één van de best bewaarde oude steden van Vietnam zijn en bovendien is het het culinaire centrum van het land waar alle meesterchefs elkaar beconcureren. Dat belooft, mss dat we daar nog eens op cursus gaan. Daar blijven we twee nachtjes en dan vliegen we goedkoop via Jetstar naar Ho Chi Ming City (aka Saigon). Een snelle overnachting daar, er zou ook geen jota te zien zijn in Saigon, om dan meteen door te reizen via een fabelachtige bustrip naar Phnom Phen in Cambodja.

Yep, al dat transport hebben we vanmorgen uitgezocht en geboekt. Nu maar weer hopen dat het nergens serieus misloopt want dan kloppen de aansluitingen niet meer. We zien wel, voor elke oplossing een probleem.

Na alle administratieve rompslomp (weeral een scheldwoord) steken we de rivier over naar het oude stadgedeelte, maar eerst lunch. Hoogverraad, we laten de Vietnamese keuken even voor wat het is en stappen schaamteloos een KFC binnen. De Kentucky Fried Chicken kan je zonder bezwaar de Mac Donalds van Australië noemen, maar dan minder goed. Het is het hoofdingrediënt van elke gezonde Aboriginal. Hier in Vietnam hebben ze een eigen variant, mijn chicken burger had enkel vanboven een broodje, hap dat maar eens netjes naar binnen.

De Citadel, koningsstad of voormalig keizerlijk verblijf, maakt Hué tot de culturele hoofdstad van het land. We gaan door twee stadspoorten en steken twee slotgrachten over alvorens we de ex-keizerlijke vertrekken kunnen betreden. De laatste poort is langs weerszijden bewaakt door 9 heilige kanonnen. De 4 langs de ene kant heten (I kid you not) zomer, herfst, lente en winter, de 5 resterende langs de andere kant zijn water, vuur, lucht, aarde en metaal !? benoemd volgens de 5 elementen. Gezien de kannonen naar elkaar gericht zijn lijkt een ongeluk zo gebeurd, één kleine miscalculatie van de elementen en de seizoenen zijn eraan. Waarschijnlijk daardoor dat ze hier enkel van een dry en een wet season spreken. Amai genoeg gezeverd, zodadelijk is jullie lunchpaze voorbij en zijt ge weer niets wijzer geworden. Ik laat nu onze immer vrolijke gids Ruth jullie even de culturele toppers toelichten van onze uitstap.

We wandelen van de ene ruïne in de andere, er blijft nl niet veel over van het oude keizerlijke paleis door de vele oorlogen die hier hebben plaatsgevonden. Onze reisgids beschrijft alles echter met veel zwier, en met enige verbeelding zie je de concubines nog wel ronddwalen in het Verboden Purperen Paleis. Het restaureren van oude gebouwen gebeurt op een heel laag pitje, het huidige bewind wordt liever niet herinnerd aan het pré-communistische erfgoed van Vietnam. Er zijn wel plannen voor de toekomst om er meer werk van te maken, maar voorlopig blijft het bij woorden. Er is 1 stuk van het grondgebied dat wel volledig gerestaureerd is, en dat zijn de keizerlijke tennisvelden. Die liggen er blinkend bij en misstaan eigenlijk een beetje in het geheel, hoewel ze oorspronkelijk wel gebouwd zijn in het begin van de 20^e eeuw. Al bij al is het toch een indrukwekkend complex, het omvat een enorme oppervlakte en hetgeen gerestaureerd is, is wel de moeite.

Foto’s: de Middagpoort (hoofdingang), bloemekes, kameleon?, Co Ha park, restant van de Verboden Puperen Stad, verder restauratiewerk noodzakelijk, boom met vreemde grote groene rond vruchten, oude poort met nieuwe brommer, 9 dynastieke urnen uit 1835

08-03-2010 om 12:27 geschreven door Mike-Ruth  

Voor de rit naar Hoi An boekten we een slaapbus. Dit vnl omdat dat de enige bus was die op een voor ons geschikt uur vertrok maar ook omdat we die nog niet op onze transportpalmares hadden staan. Slapen is in principe niet nodig, er moet maar 120 km overbrugd worden en deze worden flitsend snel op 3,5u afgelegd. De bus is van het grotere type. Er zijn in totaal 36 stoelen, er zit max 6 man achtereen, in 3 rijen naast en 2 stoelen boven elkaar. Het idee is goed, iedereen krijgt een stoel die volledig in de lengte plat ligt en je kan je rugleuning naar wens rechter zetten. Het uiteindelijke resultaat is iets minder. De plaatsen zijn niet gelijk en verschillen behoorlijk in de lengte.Een Vietnamese dame kan zonder problemen languit in de zetel liggen met zowel van boven als vanonder nog een halve meter over. Een standaard Rus zit met zijn knieën in zijn nek. Bij het verkopen van de plaatsen wordt er duidelijk ook niet gekeken naar het formaat van de klant. Uiteindelijk zit dus de helft héél comfortabel en de andere helft nog minder comfortabel dan in een gewone reisbus. Wij behoren tot het laatste type. We zitten op de bovenste stoelenrij en het lijkt alsof de bus bij elke bocht gaat omkantelen. Er is geen plaats voor onze handbagage tenzij op onze schoot en onze benen passen niet in de uitsparing onder onze voorbuur. Landschap zien we ook niet want de ramen zijn nogal klein. Maar, niet getreurd, het regent toch en het is maar voor een korte rit.  Zo dat hebben we dan ook weer meegemaakt.

Al bij al geraken we nog in redelijke fysieke toestand in Hoi An. Zoals afgesproken met het hotel wandelen we zelf tot aan hun deur, het is maar achter de hoek. We doen lekker zot en  dus boekten we een 3* hotel, met zwembad. Met ontbijt inbegrepen kost ons dat 35$ voor een nacht, de afzetters. De kamer is heel netjes, de badkamer ook, we hebben een balkon en het zwembad ziet er ook goed uit, al is het momenteel geen weer om te zwemmen. Onder de 35° gaan we er niet in.

Tegen dat we geïnstalleerd zijn valt de avond weeral, we gaan dineren in het restaurant van een cooking school waar we morgen les willen gaan volgen. Ze zullen ons oa leren hoe we figuren uit groenten snijden … of uit onze vingers.

Foto’s, geen (het regent remember, en dat gaan we hier niet vereeuwigen)

09-03-2010 om 12:33 geschreven door Mike-Ruth  

Ons dagprogramma is enigszins gewijzigd. De kans op vingers afsnijden is nihil geworden want de kookcursus was volgeboekt. We hadden via internet een aanvraag tot inschrijving ingediend maar die hebben ze blijkbaar nooit ontvangen. Dat gebeurt hier wel meer, zo kan je als je online een hotel boekt best tegelijkertijd een rechtstreekse mail sturen met dezelfde request. Het online invulformulier staat meestal gewoon chique te wezen op de site maar heeft vaak geen enkele functionaliteit. De teleurstelling was eerst groot, maar naarmate onze maaltijd in het bijhorende restaurant vorderde, vonden we het minder erg, haast een geluk. ’t Eten  was niet eens zo bijzonder, ‘k had zelfs gemakkelijk al wat verbeteringen kunnen bedenken… Tja, zo hebben we meer tijd om  Hoi An ten gronde te verkennen.

Hoi An staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco en dat zie je eraan. De stad heeft weinig te lijden gehad tijdens de oorlogen en veel oorspronkelijke oude gebouwen staan hier effectief nog recht. Ook de straten zijn naar Vietnamese normen zeer goed onderhouden en er wordt veel moeite gedaan om een gezellige sfeer te creeëren. Alle straten zijn ’s avonds verlicht met lampions, de oude binnenstad is grotendeels verkeersvrij. Het is een verademing na de drukke steden die we reeds bezocht hebben. Een echte aanrader voor wie Vietnam wenst te bezoeken, hoewel we ons meer in Mèze of Sète in Zuid-Frankrijk wanen dan in Vietnam. Dat heeft waarschijnlijk ook te maken met het slechte weer waardoor de temperatuur  hier ondertussen gezakt is tot die van een draaglijke mediterane zomeravond.

We volgen een wandelroute uit de reisgids en krijgen zo alle verschillende delen van de stad te zien. Er zijn massa’s winkels met stoffen, overal kan je je maatpakken laten aanmeten. Sommige winkels kunnen in 24u een pak op maat in elkaar steken, maar volgens de reisgidsen moet je voor betere kwaliteit toch minstens 48u rekenen, zodat je opnieuw kan gaan passen voor er aan de eigenlijke afwerking begonnen wordt. Die tijd hebben we spijtig genoeg niet, de vervolgroute ligt al helemaal vast. Wat moeten we bovendien met een maatpak, we hebben niet eens een job. Dat neemt niet weg dat we ons toch laten verleiden tot het kopen van een aantal petten en een zijden (hopen we, de truc met de aansteker zal voor thuis zijn) lakenzak voor op 1 van onze volgende kampeertochten. Het is aangenaam slenteren door de smalle straten en de oude huizen stralen een aparte sfeer uit. We voelen ons hier heel hard op ons gemak, haast Europees.

Na een paar uur rondlopen vinden we dat we dringend aan een massage toezijn. Ons hotel raadt ons een salon in de straat aan, we kiezen voor de Aroma-massage van 70 minuten. Terwijl onze voeten mogen weken in een bad met allerlei kruiden ter voorbereiding, krijgen we cynamonthee aangeboden.  Laten we hopen dat die niet op basis van de voorgaande voetbaden bereid is. Hij smaakt anders wel erg intens.

Nadien worden we naar boven geleid waar we samen in een kamer aromatisch behandeld worden. De Vietnamese massage is zachtaardiger dan de Thaïse, hoewel ze toch nog hun plekken weten te kiezen. We worden beolied en aansluitend geduwd, gekneed en getrokken alsof hun carrière op het spel staat. Soms is dat zaaaalig, soms ietwat minder. Vlak voor het einde wordt er met beiden vuisten nog even fors op onze schedel getrommeld. Verdwaasd duwen we onze gewrichten terug naar hun oorsponkelijke positie en met elastieke benen staan we recht, even focussen. ’t Is nu een zwak moment om de grote wisseltruk te onderscheppen. Nee alles gebeurt oprecht, eerlijkheidshalve moet ik zelfs toegeven dat ze soms een lagere koers berekenen dan m’n Ipod aangeeft. Apple? It’s a scam.

Nog even wat blog typen, en daarna een hapje eten.

Smakelijk.

Foto’s: Hoi An by night, tijger en draak, Hoi An by day

Zelf geen kookcursus kunnen volgen maar in  mijn zoektocht naar de ideale opleiding ben ik wel onderstaande site tegengekomen met enkele authentieke receptjes. Proberen maar ( link onder de foto's)

Bijlagen:
http://www.visithoian.com/redbridge/menus.html   

Vandaag vliegen we naar Ho Chi Minh City, beter bekend als Saigon. Ons hotel regelt transport naar de luchthaven van Danang, op een uurtje van Hoi An. Mike wil een deal sluiten met de taxichauffeur dat hij 10$ extra krijgt als hij ons zonder te toeteren naar de luchthaven rijdt. Per keer dat er getoeterd wordt, gaat er een dollar af. Dat lijkt onze gigantisch entertainend, no way dat hij de eerste bocht haalt zonder tweemaal te toeteren, de man is vast depri voor hij de wijk uit is. We zijn benieuwd. Als de taxichauffeur tegen ons zegt ‘Dana aipo plea?’ (Danang Airport Please?) beseffen we dat we dit leuke spelletje nooit kan lukken. We kunnen gemakkelijk de rest van de dag vruchteloos spenderen om hem dit duidelijk te maken.

Danang Airport heeft wat weg van de luchthaven van Deurne. Wij zijn er om 14.30u en het eerstvolgende vliegtuig dat vertrekt is het onze, om 16.45u. Alles verloopt redelijk stipt en als we op het vliegtuig stappen, merken we dat we aan de nooduitgang zitten. Geweldig, extra beenruimte. Toch nog een randopmerking hierover maken… We hadden nl bij het boeken van onze tickets via internet online stoelen gekozen. Die aan de nooduitgang waren tegen extra fee, al de rest kon je vrij kiezen. Natuurlijk zitten we nog steeds in Vietnam en na de incheck beseften we dat we gewoon random stoelen toegewezen hadden gekregen. Wat dus uiteindelijk niet zo slecht bleek te zijn.  Benieuwd wie op het vliegtuig meer betaald had voor nooduitgangplaatsen.

De vlucht verloopt rustig en een uurtje later staan we in Saigon. Daar probeert een taxi ons een rit van 20$ aan te smeren naar het centrum, maar nee, wij trappen er niet. We maken veel lawaai over het onaanvaardbare bedrag en uiteindelijk komt een politie-agent zich ermee moeien en de valse taxi-chauffeur krijgt een fikse berisping. De rit mag zo’n 8$ kosten moet je weten. We wandelen ’s avonds nog even door de stad, al bij al valt het hier nog mee. Hanoi is tot hiertoe echt wel het ergste wat we gezien (en vnl gehoord) hebben qua verkeer. Hier is het ook extreem druk maar het verloopt iets stiller.

Morgenvroeg gaan we de bus op naar Cambodja, morgenavond meer vanuit dit nieuwe land.

11-03-2010 om 17:28 geschreven door Mike-Ruth  

Deze ochtend waren we stipt om 9h vertrokken in centrum Saigon en tegen 11h waren we aan de grensovergang met Cambodja. De documentenhandel neemt een uur in beslag en dan zijn we Vietnam officieel uitgestempeld en Cambodja binnen.Voor we de bus terug opkunnen wordt iedereen naar de healthcontrole omgeleid om zijn temperatuur te laten meten. Ben ik blij dat de technologie hier ook al een beetje ontwikkeld is en dat we niet zo’n kwikthermometer  3 minuten op een betrouwbare plaats moeten verstoppen. Nee, dat kan hier gewoon met een pistool dat op je gericht wordt. Ook wel even schrikken op het moment dat de trekker overgehaald wordt.  Het is een gewone reisbus ditmaal, afgewerkt met de typische Aziatische gordijntjes en kant. Buiten twee flink uit de kluiten gewassen Amerikanen zijn we de enige Westerlingen op de bus. Dat heeft zo z’n voor- en nadelen. Voordeel is dat er achteraan geen feestcomitee wordt opgericht dat het ene dranklied na het andere inzet zonder de eigenlijke lyrics te kennen. Nadeel is dat je de typische Aziatische gewoonten er moet bijnemen. Je moet al heel menslievend aangelegd zijn om het harmonisch geheel van  alle vormen van gerochel ten volle te kunnen waarderen. Bovendien hebben de meeste Aziaten een overgevoelige maag die niet bestand is tegen busreizen met het gekende resultaat tot gevolg. Ik ga dat hier niet in geuren en kleuren beschrijven gezien er vele zijn die de blog lezen tijdens hun lunchbreak. Je kan je er vast wel iets bij voorstellen.

Volgens Ruth is de rit slechts 210 km en gaan we daar 7h over doen. Dat geloof ik voor geen meter.  ’t Is vast veel verder. Eens de grens over worden de landschappen weidser, en de snelweg-koeien talrijker. Het enigste wat hier nog lijkt te toeteren is onze eigen Vietnamese bus. Zou dat kunnen? Je kan dat van op een toeterende bus moeilijk correct inschatten maar alles lijkt hier terug rustiger, minder druk en stiller. Dat zou een verademing zijn.

Ha er wordt gestopt, blijkbaar is een onderdeel van de trip een overtocht op de Mekong met een Ferry. Hopelijk gaat dit beter dan onze vorige Mekong-encounter. Zonder enige problemen geraken we aan de overkant en de rit wordt verdergezet.

Tegen 16u zijn we in Phnom Penh. De tuk-tuk chauffeurs hebben de 4 blanken al van ver gespot en er staat een heel leger op ons te wachten, we horen ze tot in de bus roepen om ons mee te nemen. Dat belooft. Mike is als eerste van de bus en wordt volledig overrompeld. Zo snel als we kunnen lopen we door de menigte en negeren elk aanbod. Na een paar afleidingsmanoeuvers (zie daar, een dood vogeltje) geven ze het op en kunnen we rustig ons plan boven halen en uitzoeken waar we eigenlijk moeten zijn. Een beetje verderop zien we ook de Amerikanen aan de kant van de weg staan en opgelucht ademhalen.

We vinden snel de straat van ons hotel en het valt mee, we zijn al aan huisnr 23 en we moeten aan nr 50 gaan. Als na 2 minuten ineens huisnummer 70 verschijnt en nog een stuk verder huisnummer 35, beseffen we dat huisnummers elkaar hier totaal niet opvolgen. We vermoeden dat de mensen gewoon willekeurig een nr kiezen als ze een pand in gebruik nemen. Uiteindelijk geraken we toch op onze bestemming, kloddernat van het zweet, het is hier zéér warm. De kamer is leuk gedaan maar nogal primitief, geen bed maar eerder een matras op de grond, geen warm water in de douche, geen ijskast… dat had allemaal wel gemogen voor een ***- prijs. Er is wel een mooi aangelegd terras en het is er redelijk stil. We zien morgen wel wat we doen.

12-03-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Om 8.30u wachten ze ons op aan ons hotel en gaan we naar het Tuol Sleng Museum, in lugubere tijden bekend als S.21 (Security Prison 21). Deze school is tijdens het korte bewind (’75-’79) van Pol Pot en de Rode Khmer omgebouwd tot gevangenis, in de voormalige klaslokalen vonden de gruwelijkste folterpraktijken plaats. PolPot wilde Cambodja hervormen tot een agrarische staat door alle klassen te vernietigen uitgezonderd de boeren. Iedereen in Cambodja die iets of wat tekenen van intelligentie of rijkdom vertoonde (ofwel door zijn beroep, of erger, door bv een bril te dragen) werd gevangen gezet, waaronder hier in Phnom Penh. Slechts enkele overleven dit. We nemen een gids die ons meer uitleg geeft over wat we te zien krijgen, we kunnen jullie garanderen, niet echt een vrolijk museum. Hier wordt niet gelachen, dat mag hier trouwens ook niet.

Aansluitend nemen we een tuk-tuk naar de Killing Fields. Hier werden de gevangenen heengebracht en vermoord, het hele terrein ligt vol massagraven. We lopen tussen en naast de massagraven. Op sommige plaatsen steken de botten en kledij uit de grond, hier en daar zie je tanden liggen. De honden en kippen scharrelen hier onwetend naar iets lekkers. Het beneemt je de adem.  De Rode Khmer zou zo’n 1,7 miljoen mensen vermoord hebben over een periode van 4 jaar, 1/5 van  de totale bevolking. Dat zulke praktijken nog zo recent plaatsvonden, en dat terwijl de internationale gemeenschap enkel aandacht had voor de Vietnamoorlog. We zijn hier nog geen 200? km verwijderd van Saigon. Het duurt tot 2009 voor een internationaal gerechtshof in voegen is om de kopstukken te vervolgen. Pol Pot stierf in 1998 in duistere omstandigheden aan een ’hartinfarct’.

Kort na de middag zijn we terug aan het hotel om de hitte van de dag te ontlopen. Vanavond spreken we opnieuw af om samen in de stad te dineren.

Foto’s: er mag niet gelachen worden, in de klaslokalen werden cellen gemaakt, prikkeldraad moest ervoor zorgen dat de gevangen niet naar beneden konden springen, in 1 van de gangen met Rowdy en Amber, de schedels van de slachtoffers liggen in de Pagoda, bewijzen van de gruweldaden, de Killing Fields

meer weten over de Rode Khmer en Pol Pot?

Een goede introductie vind je op de onderstaande link naar Wikipedia.

Bijlagen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Pol_Pot   
http://nl.wikipedia.org/wiki/Rode_Khmer   

We zijn terug op onze kamer in de vroege namiddag en zijn toe aan siësta. We dachten dat het warm was in Hanoi, maar dat is niks vergeleken met de temperatuur hier. De luchtvervuiling is hier ook beduidend minder, wat wil zeggen blauwere lucht maar ook veel fellere zon. Dat belooft voor Angkor Wat.

We hebben terug afgesproken om te dineren met de Amber en Rowdy. Die zijn wel grappig, ze zijn er als de dood voor dat we zouden schrijven over de gierige gewoontes van onze Noorderburen. Bijgevolg slagen we er nooit in de volledige helft van de rekening te mogen betalen. Morgen zetten we allemaal onze reis voort en waarschijnlijk komen we hen dan niet meer tegen. Hoewel, ’t is niet de eerste keer dat we dat neerschrijven...

Stillekesaan beginnen we ook uit te kijken naar een goei hotel met zwembad en zee ergens op een eiland ten zuiden van Bangkok, beetje vakantie zou wel deugd doen na al dat reizen.

Foto’s: Phnom Penh

14-03-2010 om 10:41 geschreven door Mike-Ruth  

Maar daarvoor komen al die toeristen niet, maar wel voor één van de zeven wereldwonderen (afhankelijk van wiens lijst je net raadpleegt), de Angkor met bijhorende 287 rondliggende tempels. Later daarover ongetwijfeld meer. Het zou bijna heiligschennis zijn Cambodja te bezoeken en de Angkor links te laten liggen.

Naar Siem Reap dus.

Al bij het opstappen van de bus hebben we door dat we onze tickets dubbel zoveel betaald hebben dan de lokale bevolking. Daar kan je dus blijkbaar niet rond, tenzij je vooraf een expeditie onderneemt naar alle busoperators en vervolgens een vergelijkende studie maakt. Dat  kost je minstens een dag en 3 overchargede tuktuk-ritjes. Geen optie dus. Soit t’is gewoon zo en het vervoer blijft goedkoop naar Westers normen. De bus vertrekt om 10h en gaat rond 16 op zijn bestemming zijn (merk op, de gemiddelde snelheid stijgt van 30 km/u in Vietnam naar 50 in Cambodja). De busrit is weer een belevenis. Deze National Highway is een geasfalteerde baan met bijna één rijstrook in elke richting. Dat maakt dat alle voertuigen bijna kunnen kruisen. Gemiddeld om de twee kilometer gaat de bus volledig in de remmen. Meestal is het een koe die opschrikt en die met haar koeienverstand er niets beter op vindt om, de verkeerde kant uit, voor de bus te springen. Ik vraag me af hoe het verkeersbericht op de radio gaat “Opgelet, er zijn 1700 loslopende koeien gemeld om de snelweg tssn Phnom Penh en Siem Reap in alle richtingen” ? Onderweg stoppen we nog zo’n 20tal keer om wat lokale bevolking op te pikken die er vaak twee dorpen verder weer afmoeten. Zo houdt de buschauffeur en de steward er nog een handeltje op na. Eénmaal wordt er gestopt voor de lunch en vlak daarna nog eens om een oudere dame de bus op te laten met een rieten mand vol gebakken krekels en andere grotere insecten. Sommige kopen één portie dat met een blik wordt afgemeten en in een zakje overgekieperd wordt.

Hett lijkt onwaarschijnlijk maar we komen veilig en op tijd toe op onze bestemming. Als we de busparking in Siem Reap oprijden worden vlak achter de bus de metalen hekken gesloten en wordt de dringende menigte buiten gehouden. Oh my God, wat is dat hier. Het is dus blijkbaar noodzakelijk om het gepeupel buiten te houden want anders is het niet mogelijk de bus veilig te lossen. Over het ijzeren hekken zien we een groot bord met mijn naam erop over en weer dwarrelen. Onze pickup van het hotel. Ik probeer door de gaten van het hek de eignaar al te signaleren dat ik de klant in kwestie ben. Geen idee of ik wel tegen de juiste man bezig ben, ik denk het wel het bord dartelt toch al minder enthousiast nu. Eens iedereen uit de bus is en de bagage verdeeld worden de hekken geopend. De tuktuk-gekte kan beginnen, niet voor ons, onze besproken pickuptuktuk brengt ons gratis en voorzichtig naar ons hotel. Het is hier zo warm dat de wind op de tuktuk geen verkoeling meer brengt. ’t Is hier zo warm dat je telkens denkt “Dit is niet te harden ik ga uit de zon staan” om daarna te beseffen dat je al in de schaduw stond. De ontvangst in ons hotel is buitengewoon, een fris drankje en een professionele uitleg over de stad en de Angkor. Toch niet meer voor vandaag.  De kamer is netjes en we nemen snel een douche. Dan trekken we de gezellige straatjes in van Siem Reap, eten een hapje en blijven plakken (neem dat maar letterlijk) op een terras met een leuk uitzicht over de straatkeukens.

Foto’s: aperitief op een terrasje in Siem Reap, straatkeuken

15-03-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We regelen via het hotel een betrouwbare tuk tuk en spreken af dat we ongeveer 3u zullen rondlopen. Hij zal ons dan terug komen oppikken. De rit naar Angkor is op zich al de moeite, na een paar minuten zijn we de stad uit en rijden we over een rustige baan met langs beide kanten oerwoud. Er daalt onmiddellijk een hele rust neer op de omgeving. We kopen een 3-dagentoegangspas zodat we op ons gemak de tempels kunnen bezoeken. Het is gewoon te heet om een hele dag in volle zon rond te lopen. Even poseren voor de foto en een paar minuten later krijgen we onze gepersonaliseerde pas.

Tegen onze verwachtingen in is het redelijk rustig aan Angkor Wat, er staat geen massa reisbussen en qua toeristen valt het ook super mee. Wij waren al voorbereid op Alhambra-toestanden.

We wandelen over de steenoude brug Angkor Wat binnen. Wauw. Meer woorden hadden we er de eerste 10 minuten niet voor. De gebouwen zijn immens groot en enorm goed bewaard. De muurversieringen zijn nog grotendeels intact. Als je dan weet dat Angkor Wat dateert van de 12^e eeuw en het gebied zoveel te lijden heeft gehad onder menselijk en natuurgeweld, impressionant. Je voelt je in een ander tijdperk als je hier rondloopt. Een spion uit de toekomst. Over het algemeen zijn we meestal niet zo enthousiast over oude gebouwen maar dit steekt eruit. Mogelijk is dit het mooiste bouwwerk dat we ooit al gezien hebben. Het Alhambra kan er eens ver achter komen oordelen we. En het is er zo vredig, je hoort geen verkeer en buiten het gepraat van een paar andere toeristen hoor je enkel duizenden krekels. Gedurende 2,5 uur wandelen we door deze oase van rust en groen, tegen dan kunnen we onze kledij ongeveer uitwringen. Onze tuktuk staat hondstrouw op ons te wachten en even daarna staan we af te koelen onder de douche op onze kamer.

We zijn blij met ons plan om elke dag een stuk te doen, zo geraak je niet te snel steenverzadigd en blijft het nog menselijk bij deze temperaturen. Morgen gaan we wat vroeger vertrekken en Angkor Tom bezichtigen, spreken we alvast af met de tuktuk-chauffeur.

In de namiddag gaan we oefenen voor een strandvakantie. We kunnen nl tegen halve prijs in een naburig hotel van het zwembad gebruik maken, lijkt ons geweldig om de namiddag verder door te brengen. Eerst zijn we een beetje teleurgesteld, het zwembad stelt minder voor dan dat we gedroomd hadden en alle 7 ligbedden zijn bezet. Maar na een uur gaan er een aantal mensen weg en kunnen we ons installeren in de schaduw. Het water van het zwembad is zalig, het is buiten zo heet dat je, zelfs als je enkel in de schaduw blijft, na een half uur al terug aan een duik toebent. Dat doen we dan ook klokvast. We blijven daar lezen, dutten, puzzelen tot 17u. Jep, dat gaat goed, we zijn klaar voor een paar dagen languit naast een zwembad, zoveel is duidelijk.

Ons hotel is echt geweldig. Toen we gisteren aankwamen stond er welkomstcocktail en een ontvangstcomité van 4 man klaar, allemaal met hun eigen nut. ’s Avonds na het diner lagen  de tv-programmatie voor die avond uitgetypt op ons bed en, no joke, een bedtimestory. Toen we vanmiddag van de tempel terugkwamen kregen we onmiddellijk in de lobby een glas fris water aangeboden en diepgevroren handdoekjes om je gezicht mee te verfrissen. En toen we van het zwembad terugkwamen stonden ze daar weer met hun water en doekjes. De baas is persoonlijk komen vragen hoe onze dag was en wat onze verder planning is. Ongelooflijk, een *****- service, en dat voor een gewoon midrange bijna budgethotel.

Foto’s: één en al Angkor Wat

16-03-2010 om 13:20 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag naar Angkor Thom, dit is de grootste stad van het Angkor complex. Op zijn hoogtepunt had Thom 1 milj inwoners. Tijdens dezelfde periode was London een dorpje met 50.000 burgers.

Als eerste bezoeken we de Bayon. Die bestond uit 54 gothische torens met telkens 4 gigantische gezichten in gegraveerd, in de 4 windrichtingen. De gezichten zijn buitengewoon  goed bewaard en duidelijk te onderscheiden. Met een mysterieuze glimlach zoals alleen de Mona Lisa dat kan evenaren kijken ze versteend voor zich uit. Het is hier veel drukker dan gisteren aan Angkor Wat zelf, we moeten vaak tussen de andere mensen doorwringen.

Aansluitend bezoeken we de resten van het koninklijk paleis en de koninklijke terrassen. Deze terrassen zijn groter dan verwacht, heel de grondvesting staat er nog van recht tot op 1,5 m hoogte met veel intacte bas-reliëfs. We proberen ons in te beelden dat we deel uitmaken van het publiek dat op het terras naar parades van olifanten en praalwagens staat te kijken. Moet een heel spektakel geweest zijn.

We nemen onze tuktuk nog een stuk verder tot aan de Preah Khan, 1 van de grootste bouwwerken in Angkor. Alleen al de oprijlaan doet ons weeral verstomd staan, het is zo’n robuust bouwwerk. We lopen hier ook bijna alleen rond, dit ligt duidelijk verder uit de toeristische scope. Na ook hier een uur door de ruïnes gedwaald te hebben houden we het voor bekeken. Tijd voor een siësta en foto’s bekijken!

Foto’s: Angkor Thom gezichten, even bekomen met een cocosnoot, tuktuk’s wachten op hun klanten in de schaduw, onderweg naar de Preah Khan, in de Preah Khan

17-03-2010 om 11:47 geschreven door Mike-Ruth  

Mr John bewijst trouwer te zijn dan een labrador en staat ons vrolijk kwispelend op te wachten bij zijn tuktuk. De rit zal een uur in beslag nemen, we gaan nl het grote circuit op naar meer afgelegen Angkor-tempels. We genieten 100% van de rit, die ons langs talrijke Cambodiaanse hutjes voert, slecht enkele zijn van steen. Het voorbijschuivende landschap geeft ons een gedetailleerde indruk van hoe het dagelijkse leven er hier aan toe gaat. Anders. Stress moet hier nog uitgevonden worden.

Ons eerste doel: Banteay Srei of de Vrouwencitadel. Gekend als minder toeristische attractie maar als wij toekomen zijn er net een paar bussen Japanners of Chinezen (wie zal het zeggen) gelost. Dat houdt vnl in dat je net als zij meedogenloos voor de andere camera’s moet gaan staan om een mooie foto te maken. Het is weeral heel mooi, vooral de reliëfs zijn bijzonder gedetailleerd en zo goed als onbeschadigd. Er zitten echte kunstwerken bij, hoe mooi moet dat geweest zijn tijdens zijn gloriedagen.

Van hieruit rijden we terug richting Ta Phrom, Mr John laat ons nog even uitstappen aan de Pre Rup. Deze is minder impressionant in vergelijking met de voorgaanden, de erosie heeft hier al danig huisgehouden.

De Ta Phrom dus. Deze ruïne werd in een eerste fase aan zijn lot overgelaten. Dit geeft een idee van de toestand waarin de Angkor-tempels ontdekt werden. Meteen zie je ook de kracht waarmee de jungle zich door de eeuwen heen terug meester maakt van de verlaten stad. De Ta Phrom is 1 groot filmdecor waarin Indiana Jones zich beslist thuis zou voelen, eeuwenoude kapokbomen groeien op de gewelven en hun wortels banen zich een weg tussen de oude stenen naar meer houvast. Ondertussen zijn er ook hier restauratie-werken gestart, terecht. Volgens onze mening, de mooiste en meest magische site van het Angkor-complex.

Hiermee is onze 3-dagen-Angkor-pas volledig benut. Het was zeker 1 van de hoogtepunten van onze reis, en dat terwijl we niet echt verslingerd aan oude stenen zijn.

Morgen is onze laatste dag in Siem Reap, die zullen we besteden aan het uitzoeken van de beste (=minst slechte) route naar ons Thaïs vakantie-oord Koh Chang. Het belooft een hele uitdaging te worden als je de verslagen op internet erop na leest. Maar dat lees je waarschijnlijk zelf wel uit eerste hand binnen enkele dagen.

Foto’s: Banteay Srei (4 foto’s), Pre Rup (2 foto’s), Ta Prohm – bandleden zijn allemaal slachtoffers van landmijnen, bomen overwoekeren Ta Prohm, restauratiewerken zijn ook hier aangevat, in de schaduw uiteraard

18-03-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

De wereld is klein, zelfs hier in Azië. Terwijl we gisterenavond zaten te eten wandelt ineens het Duitse koppel dat we leerden kennen in Halong Bay ons restaurant in (remember Frits & Frieda?). Toevallig toch dat we ook hen blijven tegenkomen. Deze keer zijn we slim en vragen hun naam, maakt het toch iets persoonlijker als je een gesprek voert. We gaan samen nog iets drinken, ’t was gezellig. Zij gingen vandaag nog tempels doen en vliegen dan terug naar München. We wisselen mailadressen uit, weer een bestemming meer in Europa om  naartoe te gaan.

Geen tempels meer vandaag, we doen het rustig aan. We brengen een bezoek aan het Angkor National Museum hier in Siem Reap. Ook hier geldt weer dezelfde regel, Cambodianen betalen 3$ inkom, toeristen 12$. Het went dat westerlingen systematisch overcharged worden, maar 4x zoveel vinden we er toch wat over. Vervolgens moet ik mijn handtas en flesje water achterlaten aan de receptie. Niet echt een warm onthaal, maar het feit dat dit ongeveer de enige airconditioned attractie is doet ons toch blijven. Het museum is eigenlijk wel interessant en geeft een goed beeld van de verschillende kunst- en religieuze stromingen die Cambodja door de geschiedenis heen beïnvloed hebben. Er staan veel beelden en mooie overblijfselen van gewelven van de Angkor tempels. Af en toe kan je even rusten en een film bekijken over een specifieke periode. Naar Aziatische normen is dit echt een heel interactief museum. Overal staat tekst en uitleg bij, en niet alleen in het Cambodiaans. Je weet dus effectief waarnaar je aan het kijken bent.

Via de Royal Gardens wandelen we terug naar ons hotel, waar we naar goede gewoonte verwelkomd worden met een glas water en ijsgekoelde verfrissende handdoekjes. Een mens is zoiets rap gewoon.

Om 17u gaan we terug de straat op om bustickets te kopen naar Koh Chang (Zuid-Thailand). Het belooft een hele trip te worden. Eerst 3u over een niet-geasfalteerde weg tot aan de grens met Thailand, dan de grensformaliteiten doorworstelen (wordt sterk afgeraden om dit in het weekend te doen, maar ja, het komt nu zo uit), dan overstappen op een andere bus, want de bussen mogen de grens niet over, naar het zuiden van Thailand en dan de ferry op naar Koh Chang. We zijn benieuwd hoe dit allemaal gaat verlopen. Maar als alles goed gaat komt het volgende bericht morgenavond van aan de kant van een zwembad op een tropisch eiland. We vonden op internet een leuk hotel en hebben wij even geluk, er is net een promotie lopende waardoor we zo’n 20€/nacht minder betalen dan de oorspronkelijke prijs. Benieuwd waar we terecht gaan komen? Hier alvast de website: www.norenresort.com. De mooie zonsondergangen volgen ongetwijfeld nog.

19-03-2010 om 13:06 geschreven door Mike-Ruth  

De grenscontrole in Thailand gaat ook vlot, al zijn we stomverbaasd dat er 3 april in onze reispas gestempeld wordt.  God ja, dat is onlangs veranderd, als je via een landroute Thailand binnenkomt mag je nu nog maar 15 dagen blijven ipv 30. Da’s een beetje vervelend beseffen we. Onze vlucht uit Bangkok vertrekt pas op 4  april… maar om 0h45 moeten we al in de lucht hangen dus is het gewoon een kwestie van voor middernacht de controle te passeren besluiten we. Dat moet lukken. Chance!

In Thailand wordt de KC markering idd opgemerkt en via minibusjes worden we vervoerd naar een nabijgelegen Tourist Travel Centre. Hier worden alle toekomende reizigers opnieuw verzameld en per bestemming gehergroepeerd. Tegen 14h kunnen we een minibusje in richting Koh Chang. Dat gaat redelijk comfortabel en verbazend snel rijden we tot aan de haven. Nog voor 18h bereiken we de ferryterminal en ook daar worden voor ons probleemloos tickets geregeld voor de volgende overtocht. Om 19h komen we toe in Koh Chang zonder enig probleem. Ok misschien moesten we dan toch niet zo wantrouwig zijn? Langs de andere kant kwam de timing, het reisschema  en de middelen van transport helemaal niet overeen met wat ons verteld werd toen we de tickets kochten. We zijn zelf via een andere haven en verschillende ferry overgezet. Allemaal niet gezond voor de regelsmurf onder ons maar het past wel perfect in de filosofie van ZO- Azië. Je komt er altijd wel, al is het nooit duidelijk wanneer of hoe.

Op Koh Chang sharen we busje tot aan onze resort. De verwelkoming door onze Zweed is hartelijk. De kamers zijn buitengewoon netjes. Hier gaan we nog wel even blijven vermoeden we.

We eten nog een hapje in het 1€ restaurant. De porties zijn te groot. Vroeg naar bed. Het is een vermoeiende warme dag geweest.

De komende dagen doen we …. zo min mogelijk. Bloggewijs gaan we jullie langzaam laten afkicken om de ontwenningsverschijnselen te beperken.

Foto’s: de overtocht naar Koh Chang

20-03-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Gisteren hebben we uitgebreid het zwembad van ons hotel getest. Vandaag was het strand aan de beurt. Allebei zijn ze goed bevonden. Naar goede gewoonte is het hier nog steeds erg warm, de zee is zelfs warmer dan het zwembad. Het heeft wat weg van een te warm bad en verfrist niet echt. Maar het is op-en-top vakantiegevoel. Morgen gaan we op snorkeltrip.

Foto’s: Mike aan het zwembad

22-03-2010 om 11:40 geschreven door Mike-Ruth  

Dinsdag was snorkeldag. Een taxi, dat is een laadbak met dak erboven, pikt ons op. Onderweg stoppen we nog 2x om andere mensen in te laden tot het bakje echt afgeladen vol zit. De weg is super steil en met de nodige dieselwolken slaagt de chauffeur erin elke helling te bedwingen, hoewel dikwijls met moeite en in eerste versnelling. Toch, zonder te moeten duwen bereiken we een half uur later Bang Bao, vanwaar onze trip zal vertrekken.

Eens op de boot valt het ons op dat 90% van de deelnemers Thaï zijn, blijkbaar is voor hen de zomervakantie begonnen. De uitleg verloopt dan ook in het onberispelijk Thais, af en toe denkt de gids ook aan ons en komt er een korte vertaling. Op zich is dat niet echt een probleem, we hebben ondertussen al wel een goed idee hoe je een snorkel moet hanteren.

Volgens het programma gaan we aan 3 verschillende eilanden snorkelen. In praktijk liggen de eilanden 200m uit elkaar en doen we eigenlijk telkens een rondje binnen hetzelfde gebied. De hoeveelheid en variatie aan vis is intens, er wordt kwistig met brood gestrooid om  hen te lokken. De temperatuur van het zeewater is ook heel aangenaam, het is leuk ronddobberen terwijl de vissen ongeveer aan uw tenen komen knabbelen. Het koraal is een prachtige locatie om te gaan snorkelen al kan je dit niet vergelijk met het koraal dat we aan het Great Barrier Reef te zien kregen. Daarvoor zijn er hier al teveel toeristen gepasseerd.

Het feit om een hele dag tussen zo’n bende Thai te zitten maakt de uitstap nog extra leuk. Zo viel het ons tijdens heel onze reis in Azië al op dat die mensen altijd met eten bezig zijn. Nauwelijks te geloven als je dan ziet hoe mager ze allemaal zijn. Bij de trip was lunch en een BBQ inbegrepen, en die waren authentiek Thaïs. Neemt niet weg dat alle vrouwen zakken met eten bijhadden, om 11u begonnen ze allemaal hun eigen Green Papaya-salad te maken en mango’s te versnijden. Om 14u werden er noodle-soepjes bovengetoverd. Een ander feit is dat de Thai niet in bloot bovenlijf in het water gaan, dat wisten we ook al. Maar in praktijk draagt niemand een badpak of zwembroek. Ze gaan allemaal volledig gekleed de zee in, met jeansbroek en al. Niet moeilijk dat ze allemaal een zwemvest aandoen, echt comfortabel zwemmen kan nu éénmaal niet in jeans. We verdenken ¾ er ook van dat ze eigenlijk niet kunnen zwemmen, ofwel leren ze hier een eigen soort hondjesslag. Wij gaan ook met T-shirt het water in, maar da’s eerder om ons te beschermen tegen de zon. Het is gewoon een geweldig zicht, zo’n spartelende bende Aziaten in het water, we amuseren ons rot met hen te observeren. Sommigen hebben ook een zwemvest voor hun hond bij, zo kan die ook mee gaan snorkelen. Rare jongens, die Aziaten.

Tegen dat we om 18u terug aan ons hotel worden afgezet zijn we danig moe, we kruipen dan ook vroeg in ons bed.

We zijn het niet meer gewend om te lang op een zelfde plaats te blijven dus vandaag bestaat de actie uit het zoeken naar een hotel voor de laatste 5 dagen in Paradise. Kwestie van wat afwisseling te hebben. De ZW-kant van het eiland hebben we gisteren al wat doorkruist, dus gaan we naar het Noorden. Daar heb je White Sand Beach, zowat het Blankenberge van Koh Chang. Het beste hotel zoeken kan je niet via internet, dat hebben we al geleerd. Hooguit ontdek je de beste websitebouwer of Photoshopper. Nee, we gaan zelf op resortexpeditie en nemen een taxi tot aan de White Sand Beach. We lopen wat resorts in en uit, af en toe worden we betrapt als niet-gast en wordt ons vriendelijk gevraagd of we een kamer willen boeken of anders het hotel verlaten. De resorts zijn vaak te groot naar onze smaak, sommige zitten goed vol en bieden bijgevolg weinig rust. Uiteindelijk komen we terecht bij Ban Pu, een veel kleinere resort met houten bungalows aangelegd in een prachtige tuin rondom een zwembad tot op het strand. Meer moet dat niet zijn. Het hoofdgebouw heeft nog enkele luxekamers. Het is er super stil. We mogen een kamer bekijken en als we zeggen dat we minstens 4 nachten blijven, gaat er nog wat van de prijs af. We besluiten van hier te boeken. Als test drinken we nog een milkshake en een verse fruitsap op hun terras, die worden met zo’n zorg geserveerd dat je je al bijna schaamt om er 1€ voor te betalen. Voor zij die al nieuwsgierig zijn: http://www.banpuresort.com/main.html  . Al moet ik je eerlijkheidshalve waarschuwen dat de foto’s op hun site erg bedrieglijk genomen zijn, het geheel is in het echt veel mooier.

24-03-2010 om 08:12 geschreven door Mike-Ruth  

Dit is het echte leven,  een plekje in de schaduw naast het zwembad. Geen animatie, geen krijsende kinderen maar pure rust. Als we het tussen de massages door te warm krijgen plonsen we even in zee. Als dat toch niet voldoende verkoeling brengt duiken we nog even in het zwembad. Dineren doen we bij een helrode zonsondergang totdat de gigantische vuurbal sissend in zee duikt. Eens de zon onder is begint het getsjirp van duizenden krekels.

In het holst van de nacht worden we gewekt door een tropische storm. Lang geleden dat we nog zo’n natuurgeweld mochten aanschouwen. We zetten ons op het balkon als het onweer in al zijn glorie losbarst en alle paadjes in kolkende rivieren omtovert. Tsunami-gewijs kozen we voor een kamer op het eerste verdiep ipv een bungalow, dat lijkt ons nog steeds een goede keuze. De kokosnoten worden flink uit de palmen geschud. Wauw, wat een spektakel. De volgende ochtend regent het nog steeds, ‘s middag en ‘s avonds ook. Niet gedacht dat het effectief een hele dag zulk weer hier kon zijn. Hier zitten we  nu in onze fabuleuze resort in de gietende regen. Dat maakt wel dat het eindelijk aangenaam genoeg is van temperatuur om onze strandwandeling te maken, we lopen dan maar in de regen de ganse White Beach af, veel volk komen we niet tegen.

Foto’s: Zicht van uit onze kamer, zicht van op het balkon, zelfde zicht the day after

26-03-2010 om 11:11 geschreven door Mike-Ruth  

Gisteren en vandaag deden we niet meer dan hetgeen we de vorige dagen ook deden, nl niks, op het lezen van een boek na, naast het zwembad en regelmatig verfrissen in de omliggende wateren. Na de regen van een paar dagen geleden lijkt de zee een paar graden koeler,vreemd maar zeer aangenaam!

Van al dat liggen kregen we stramme spieren dus dan ook maar een massage erbij genomen, even vergeten dat die Thaïse versie toch altijd iets anders is. Er wordt duchtig gekneed, getrapt en olie gesmeerd. Bij een stevige insectenbeet op Mike zijn rug wordt er enthousiast Ai Ai Ai en Oelala geroepen, potjes zalf gaan open en het kwaaltje wordt verholpen. Als de zon door de bomen komt, is er weer een serenade Ai’s en Ow’s waarbij de zwembadverantwoordelijke extra parasols begint aan te zeulen. Onder de indruk van mijn spierwitte rug? Daar kunnen hun Whitening-lotions niet tegenop natuurlijk. Zoals gewoonlijk na de intense Thaïse massage heb ik vandaag dan ook rug- en nekpijn. Tja, kunnen we weer niks actiefs doen natuurlijk.

Onder het motto ‘er zijn geen zekerheden in dit leven’ moeten we vaststellen dat het verschil tussen eb en vloed hier 12u bedraagt, op z’n minst vreemd vinden we dat. ’s Ochtends is er geen strand en tegen 18u is de zee op z’n verst. En wij dachten dat dat overal op de aardbol hetzelfde was. Hoogst waarschijnlijk ligt de horizon hier ook niet waterpas. Zelfs op luilekkervakantie leer je nog iets.

We blijven nog een extra dag hier, maar daarvoor moeten we van kamer veranderen. Geen probleem, voor een gelijkaardige prijs mogen we in een riante bungalow, die oorspronkelijk bijna het dubbele kostte. Dan zitten we echt nààst het zwembad. Dinsdagochtend vertrekken we richting Bangkok, waar we dan nog wat shopping centra gaan platlopen.

Aangezien ook het fototoestel er actieve maanden heeft opzitten en aan vakantie toe is, hebben we geen foto’s meer getrokken.

28-03-2010 om 11:47 geschreven door Mike-Ruth  

De volgende dag worden we ’s morgens opgepikt en brengt een minibus ons helemaal tot in Bangkok. Het is nu de 2^e maal dat we in Bangkok komen en opnieuw overvalt ons de immensheid van deze hoofdstad. Je kan het echt niet vergelijken met Londen of Parijs. Deze stad is gewoon vertikaal gebouwd lijkt het, zoveel wolkenkrabbers bij elkaar. Er wonen 10 miljoen mensen boven elkaar en die lijken altijd allemaal tegelijk op pad. Aangezien the Big Apple al bestond, besloten ze om Bangkok dan maar The Big Mango te dopen. Deze keer vestigen we ons niet in het toeristische centrum maar in de wijk Sukhumvit. Hier verblijven de meeste expats en dit ligt ook vlakbij de grote shopping malls, en dat was uiteindelijk toch het doel van ons 2^e bezoek.

We boekten geen hotel op voorhand, tijdens onze reis is gebleken dat, hoewel de websites altijd spreken van Special Internet rate, het meestal goedkoper is om gewoon een hotel binnen te stappen en prijs te vragen. Bovendien kan je dan je kamer bekijken voor je toezegt, en dat kan je heel wat verrassingen besparen. Maar, reizen zou weinig avontuur zijn als zulke dingen wetmatigheden waren, en bij ons eerste hotel blijkt de walk-in rate veel duurder dan de internet rate. Als we hierover trachten te discussiëren, geraken we niet verder dan een standaard ‘I’m so solly’ en veel geknipper met de ogen. Hop naar onze tweede keuze dan maar. Spijtig genoeg speelt zich daar exact hetzelfde tafereel af. De kamer is hier echter wel veel beter en niet naast een bouwwerf met hyperactieve slijpschijven en drilboren gelegen. Na wat onderhandelen gaat de prijs toch 20% naar beneden en zeggen we toe. Ja, dat lukt dus blijkbaar ook met de luxe hotels, spijtig dat we dat nu pas volledig onder de knie hebben.

’s Avonds eten we in een klasse Italiaanse pizzeria ongetwijfeld de beste pizza van heel de reis, en misschien zelfs de beste van heel ons leven. We lazen dat Sukhumvit ook de wijk is waar het meeste prostitutie voorkomt, en dat is merkbaar. Veel koppeltjes zijn, hoe zal ik het zeggen, nieuw samengestelde gezinnen? In de pizzeria zie je regelmatig blanke mannen (1 of 2) in gezelschap van een kortgerokte Thaise (of Thai) binnenwandelen. Wat het personeel ervan vindt, dat kan je toch vaak van hun professionele uitdrukkingsloze gezicht lezen.

Vandaag  wordt het shopoffensief ingezet. Gewapend met lege rugzak wagen we ons in het verkeersinfarct. Het verkeer in dit gedeelte van Bangkok is zo’n nationale ramp dat ze 10 jaar geleden de Skytrain inhuldigde die een aantal wijken met elkaar verbindt. We hebben een halte vlak bij ons hotel en alle grote shopping malls liggen vlakbij deze lijn, perfect dus. Het is trouwens een openbaar transport systeem waar we een voorbeeld aan kunnen nemen. Het kost je als buitenlander welgeteld 2 minuten om uit te dokteren hoe het geheel in elkaar zit (probeer dat maar is in Lissabon). We vreesden voor taferelen zoals in China of Japan waarbij er mensen klaar staan om de passagiers in de wagons te duwen voor de deuren sluiten, maar dit gebeurt absoluut niet. De frequentie is zo hoog dat we nauwelijks een minuutje moeten wachten en er is plaats genoeg, zij het staanplaatsen. 5 min later staan we 4 haltes verder en we hebben ineens nog een stukje Bangkok vanuit het vogelperspectief gezien.

Onze bestemming voor vandaag is de Siam Paragon. Het gebouw telt 6 verdiepingen met winkels, dat wordt een opgave. Het is iets chaotischer georganiseerd dan Wijnegem Shopping Centre en af en toe geraken we dan ook onze richting kwijt. Al gauw blijkt dat we niet echt op de juiste plaats zijn voor koopjes. Alle grote merken (waarvan wij de prijzen kennen dan toch) worden tegen gelijkaardige prijzen verkocht als bij ons. De enige uitschieter is de winkel van Converse, daar heb je voor 20€ toch al een volwassen paar All Stars. We noteren het, misschien komen we hiervoor nog wel terug. Tegen 15u zijn we moe geslenterd, onze buit is beperkt. 1 Aziatisch Step by Step kookboek dat moet helpen om de hooggespannen verwachtingen van het thuisfront in te lossen.

De Siam Paragon huisvest ook Siam Ocean World, het grootste aquarium in ZO-Azië. We kopen ons een Summer Deal pass, waarmee we ook toegang hebben tot alle randactiviteiten. Het moet gezegd worden, de verzameling vissen die ze hier hebben is eerder excentriek, ¾ van de zeebewoners hebben we nog nooit gezien, het ziet er allemaal heel exotisch uit. We mogen mee achter de schermen, waar we uitleg krijgen over het grootste aquarium waar de haaien inzitten. Beeld jullie een Thai in die Engels spreekt door een draagbaar Pa-systeem van dubieuze kwaliteit die enkel randgeluiden en feedback versterkt met veel interferentie, en jullie hebben een goed idee hoeveel wijzer we zijn geworden. Aansluitend stappen we in de glass bottom boat voor een rondvaart over datzelfde aquarium. De boot wordt bediend door een kapitein, althans dat staat toch op zijn vestje, en zijn job is het vlot voorttrekken via een kabel die rond het aquarium gespannen is. Onder ons zien we gigantische haaien zwemmen, hier willen we liever niet aan een snorkelpartij beginnen.

Dat Aziaten bezeten zijn van foto’s, dat weet iedereen. Sinds de uitvinding van het digitale fototoestel is dit echter uitgemond in een nationale hysterie. We mogen dat ook hier weer aan den lijve ondervinden, aan elke aquarium worden minstens 100 foto’s getrokken, liefst met flash. Zo zien we ze bv verwoede pogingen doen om samen met een zwemmende pinguin op een foto te geraken.

We mogen ook naar een 3D-film gaan kijken over het leven in de oceaan en de invloed van de mens, verteld vanuit het standpunt van 2 getekende schildpadden. Leuk gedaan, al waren de kinderen in het publiek het niet altijd met ons eens. Verschillende moeders zijn met huilende peuters naar buiten kunnen lopen. De dreigende 3D-slangen kwamen  wel heel erg dichtbij.

Als laatste attractie krijgen we nog een fish massage. Het houdt in dat je met je voeten in een zwembad mag gaan zitten, en dan komen er 10-tallen kleine visjes aan je voeten knabbelen om de dode huidcellen weg te eten. Het is hilarisch, de eerste 5 minuten besterf je het gewoon van het gekriebel, die beestjes zijn echt hyperenthousiast. Fish Massage is een enorme rage, we zagen dit al overal uithangen bij ons eerste bezoek aan Thailand en ook in Cambodja vind je dat op elke hoek van een zichzelf respecterende straat. Best wel lachen.

Tegen dat we dit allemaal gedaan hebben voelen we onze voeten niet meer (ondanks de vismassage) en keren we met de Skytrain terug naar ons hotel. Morgen naar een volgend Shopping Centre!

31-03-2010 om 15:48 geschreven door Mike-Ruth  

Ook bedankt aan iedereen die thuis de blog volgde en er reacties achterliet. Niet alleen werden sommige onvolmaaktheden onmiddellijk verbeterd door enkele enthousiastelingen, maar vooral was het een blijvende connectie met de achterban wat het reizen eens zo leuk maakte. Zo konden we onze avonturen meteen vertellen, wat op zich al erg plezierig was. Het was tegelijkertijd ook een extra motivatie om elke dag opnieuw tijd in onze blog te steken, waardoor we nu zelf een heel waardevol dagboek aan onze reis overhouden. Ook vonden we het verrassend om te merken dat ons publiek veel groter was dan wat we eerst dachten. Nadeel is dat we jullie niets nieuws meer kunnen vertellen op de vraag ‘ Hoe was’t?’. Hoewel, zouden we alle pittige details wel aangehaald hebben? Via de blog of via mail werden we ook op de hoogte gehouden van de gebeurtenissen in de familie- en vriendenkring, zo voelden we ons toch niet al te ver weg…We vonden het trouwens ook geweldig dat jullie zo massaal aanwezig waren op ons afscheidsfeestje, ’t was super leuk.

Natuurlijk mogen we ook de naaste familie niet vergeten, zij hebben gedurende bijna 6 maanden voor de administratieve opvolging thuis gezorgd, we zijn jullie er echt dankbaar voor dat jullie dat er nog bijgenomen hebben, en onze huisbewaarder om ons huis in deze barre winter te bewonen.

Een waardevolle toevoeging aan onze reis zijn onze Hollandse ‘nieuwe maatjes’ Rowdy en Amber, die we telkens overwacht terug tegenkwamen gedurende onze Azië-reis. We hebben heel wat afgelachen samen en het was geweldig om onze ervaringen tussen ‘pot en Fanta’ te kunnen delen.

Via skype konden we regelmatig erg goedkoop of gratis bellen met het thuisfront. Dat is toch nog anders dan via mail of blog, het geeft de mogelijkheid om eens een echte babbel te doen en via de webcam bv het petekindje in actie te zien. Toegegeven, even vaak was het converseren in braille als de lokale internetverbinding in het slop zat.

In ieder geval een aanrader voor iederen die voor iets langer op reis wil, neem zeker een Netbook mee. Dat verlost je niet van je RSI-klachten maar je hebt wel een overvloed aan (des)informatie tot je beschikking.

Veel mensen vragen zich af wat ons ertoe gedreven heeft deze keuze te maken. We hadden immers toch beide een prima job en een vrij comfortabel leven?  Dat klopt, en het antwoord hierop is zelfs niet zo heel eenvoudig omdat er verschillende factoren meespeelden die ons over de streep trokken. Laat ons een poging ondernemen dit toe te lichten. In de eerste plaats was er als bij toeval een gelijke opportuniteit in de beide bedrijven. Beiden hadden we de mogelijkheid in te tekenen op ‘vrijwillig’ ontslag met een verbrekingsvergoeding bepaald door de formule Claeys. Met 8 en 10 dienstjaren spreek je dan toch direkt over een behoorlijke som die het het overwegen waard maakt.

Verder hadden we beiden een verantwoordelijk fulltime job in een multinational die soms erg slopend was. Bovendien was mijn kantoor in Huizingen wat maakt dat ik op onredelijke uren vertrekken moest wilde ik de verkeersgekte naar en rond Brussel vermijden. Een job met alle voordelen maar wet weinig vrije tijd voor vrienden, familie of  hobby’s. Het was voor ons beiden haast een sleur geworden en gewoon op zoek gaan naar een andere job leek ons geen oplossing. In bedrijfspsychologische termen omschrijven ze al deze factoren wel eens als een burn-out. De grootste angst was dan ook dat we dingen zouden uitstellen tot later. Dat wilden we kost wat kost vermijden. We willen het risico niet nemen op je zeventigste op pensioen te gaan en dan te beseffen dat je alles uitgesteld hebt en nu het zover is, je geen zin of energie meer hebt om nog iets te verwezenlijken. Dus waarom nu al eens geen jaartje pensioen nemen op het eind van onze pubertijd (of begin van de midlife, dat loopt zowat in elkaar over vermoed ik).

Ik kon me niet meer scharen achter de Siemens-waarden. Het bedrijf veinst ethiek en compliance hoog in het vaandel te voeren maar tegelijkertijd werden deze waarden met de voeten getreden. Hierdoor werden sluitende afspraken niet nageleefd. Praktijken die me tegen de borst stoten.

De afgelopen jaren heb ik met heel wat grote spelers van de Vlaamse industrie rond de tafel gezeten en ik kon mij niet van gevoel ontdoen dat de waarden van onze vrije-markteconomie zoek zijn geraakt. Haast alles wordt overboord gegooid in functie van een hogere marge. Leidinggevende branche-managers krijgen als enigste doel, een snellere groei realiseren dan de concurrentie. Hun loon en functie  is hier rechtstreeks aan gekoppeld. Een duurzamere langetermijnvisie maakt geen schijn van kans meer. De toenemende globalisering heeft dit ganse proces bovendien in een stroomversnelling gestuurd.  

Een voorbeeld? Wist je dat je tot voor kort nergens in  België nog zulke antieke branddetectiesystemen operationeel kon vinden als in onze kerncentrales. Bovendien loop je er bij wijze van spreken zo binnen, zoals Anja Hermans onlangs nog aantoonde. Als zij er al erin slaagde … En dit kan allemaal op hetzelfde moment dat Suez woekerwinsten boekt doordat de afgeschreven centrales langer operationeel blijven dan berekend. Wie volgt er nog?

Ik ben ervan overtuigd dat de beveiliging van de kerncentrales een top-prioriteit is voor elke inwoner uit het Antwerpse of voor heel België, zelfs West Europa, afhankelijk hoe de wind staat mocht er een incident zijn.

Het is de hoogste tijd dat er eens nagedacht wordt over een nieuwe vorm van economie. Een gecontroleerde en gelimiteerde vrije markt met controleapparaten op alle niveaus die het vrijspel van de multinationals beperkt. Als dit niet snel in voegen komt zal alles en iedereen in ijl tempo uitgebuit worden op alle mogelijke manieren en komt de veiligheid in het gedrang. Het zal spijtig genoeg niet snel veranderen. Het beleid zit immers waar het geld zit. Het gevolg is een exponentieel groeiende kloof tussen rijk en arm. Er wachten ons barre tijden.

Ik heb geen zin om zelf gewetenloos, comateus verder te verharden en nooit stil te staan bij alle mogelijkheden en keuzes die voor ons open liggen. Op het einde van de rit zou ik dan ongetwijfeld beschaamd zijn dat ik er niet meer van heb gemaakt.

Tijd voor nieuwe horizonten dus, een beter moment zal hiervoor nooit meer komen dus wilden we dat ook niet uitstellen. Onze ontslagen werden ingediend. Hier hebben we nog geen moment spijt van gehad. Al hadden we beide natuurlijk ook heel veel leuke collega’s met wie we het prima konden vinden. Hopelijk kunnen we dat contact blijven behouden.

Waarom de reis?

Toen we bekend maakten dat we onze jobs hadden opgegeven, was de conclusie voor sommigen dat we een wereldreis zouden maken. Dat was voor ons echter niet voordehandliggend. We hebben een tijdje met het idee gespeeld om een eigen zaak op te starten, of gewoon een paar maanden niets te doen en dan terug aan de slag te gaan. Maar langzamerhand beseften we dat als we deze kans nu niet zouden grijpen om eens wat verder te reizen dat we het dan waarschijnlijk nooit zouden doen. Dat zou zonde zijn en zoals we reeds aanhaalden houden we er niet van dingen uit te stellen. Age quod agis. De eigenlijke knoop werd pas doorgehakt op Sfinks festival 09. Zondag op de bloedhete wei zijn we beginnen lezen over Azië. Was het nu de tropische temperatuur, de  bongo-ritmes  of de stimulerende gesprekken bij een mojito? Het zal vast een cocktail van dit alles geweest zijn, in elk geval is daar het besluit genomen.

Waarom deze bestemmingen?

Er waren 3 bestemmingen op de wereld die ons intrigeerden. Zuidoost-Azië omwille van de fascinerende (straat)keuken en de totaal andere cultuur, Nieuw-Zeeland en Canada omwille van hun adembenemende natuur. Al snel werd duidelijk dat Canada een beetje uit de richting lag en daardoor de vliegtuigtickets een stuk duurder zou maken. We besloten om Canada te houden voor een andere keer, uiteindelijk kom je er vanuit België ook nog binnen een aanvaardbare reisduur. Ok, dus ZO-Azië en NZ blijven over. Als we dan toch in Oceanië zitten, kunnen we evengoed snel Australië erbij nemen, de kans is zowiezo erg klein dat we nogmaals tot daar vliegen. Met die gedachtengang zijn we naar een Connections reisbureau gestapt. Zij hebben dan redelijk snel een aanvaardbaar voorstel voor ons uitgewerkt, waarbij we met de Australische luchtvaartmaatschappij Qantas alle bestemmingen konden dekken (behalve lokale vluchten in ZO-Azië) voor het luttele bedrag van 1200€/persoon. De beslissing was dan ook snel genomen. Veel voorbereiding hebben we thuis niet gedaan, behalve de noodzakelijke paperassen en medische voorzieningen. Wat lezen in Lonely Planets van de overburen. Al is die reisgids niet echt bedoeld om vooraf door te nemen. Een planning hadden we dus niet echt buiten de vluchten, die data lagen vast.  En dat bleek toch wel de beste keuze. De vrijheid om te gaan en te staan waar je wil is enorm. Bevalt het je ergens niet? Geen probleem, volgende dag pak je in en ga je verder.

Voornaamste Indrukken?

Kort samengevat kunnen we eigenlijk van elk onderdeel van onze reis het volgende besluiten:

-       Oostkust Australië: een must voor een eerste kennismaking met het land omwille van zijn wereldwijd bekende bezienswaardigheden, maar het immense land heeft heel wat meer te bieden.

-       Red Centre: een belevenis die ons altijd zal bijblijven, met een 4x4 door de woestijn cruisen, door de uitgestrektheid van het grote niets. Geen elektriciteit hier, geen gsm ontvangst, waterkraantje, niemand die de karkassen naast de baan opruimt, niets … Alleen wat ambetante vliegen.

-       Perth en het Z-Westen: heel puur, veel minder buitenlandse toeristen en de mensen zijn van een voor ons ongekende gemeende vriendelijkheid dat je er als teruggehouden Belg bijna ongemakkelijk van wordt.

-       Nieuw-Zeeland: absolute aanrader als je van natuur houdt. Er wordt wel eens gezegd dat als je de Zwitserse Alpen hebt gezien, NZ niet veel meer te bieden heeft, maar daar zijn wij niet mee akkoord. Zeker het Zuid-Eiland heeft een constant Wauw-gevoel bij ons teweeggebracht. Als je graag wandelt is NZ zeker je ding, je vindt hier ongetwijfeld mee van wereld’s mooiste wandelingen. De sfeer is hier ook terug wat Europeser dan Australië, wat een beetje Amerikaanser aandoet en zich al eens wat sneller wentelt in zelfgenoezaamheid.

-       Thailand: zeer ontwikkeld Aziatische vakantiebestemming, ze weten hoe ze met toeristen moeten omgaan en super vriendelijke mensen. Zeker een aanrader, zelfs als je niet verslingerd bent aan tempels.

-       Laos: zeer laid-back, ver weg van westerse ontwikkeling, niet zo bijster veel te bezichtigen,  maar Laos moet je gewoon beleven. Wist je dat ‘van mij’ en ‘van jou’ in het Laotiaans op dezelfde manier verwoord wordt?  Verder verdenk ik de Laotianen ervan dat zelfs in opperste extase hun hartritme onde de 80 blijft. Nog maar recent opende Laos zijn grenzen voor toeristen. Daarvoor waren ze als de dood om hun fragiele identiteit vernietigd te zien door Thaise en Vietnamese normverlaging. De bijzonder lage prijzen voor lokaal alcohol trekt in sommige stadjes heel wat doorzopen backpackers aan die in schril kontrast staan met de apatische autochtonen.

-       Vietnam: qua natuur het mooiste land van ZO-Azië naar onze mening, maar het gaat er hard aan toe en de afzetterij is buitensporig, zeer vermoeiend om te bereizen. Ga er niet heen om te onthaasten maar voor de cultuurshock.  Vlieg zeker eens naar Hanoi en boek je een klein hotel in de oude binnenstad. Besef dat België geen verkeersproblemen heeft.

-       Cambodja: heel arm land, je kan haast merken dat de mensen nog niet volledig gerecupereerd zijn van het gruwelbeleid uit de jaren zeventig. Het land waar we ons het minst op ons gemak voelden maar anderzijds misschien wel het meest authentieke stukje van Azië. Toeristen bereizen Cambodja niet zoals Thailand of Viëtnam. Met een uitzondering voor de Angkor steden. En terecht, want die waren mooier dan we ooit konden voorstellen.

Besluiten?

We zijn super tevreden dat we deze reis ondernomen hebben. Het heeft ons een heel andere kijk gegeven op het prestatiegerichte leven zoals we dat gewend zijn in West-Europa. De Aziaten hebben heel wat minder maar genieten zoveel meer. Wie is er dan de gek hé ? Hopelijk geraken ze niet te snel onder de invloed van onze Westerse wereld. De welvarendheid heeft immers een tol waar ze zich waarschijnlijk nog niet ten volle van bewust zijn.

En toch verlangen we terug naar ons eigen landje.  Hopelijk heeft deze reis ons toch iets opgeleverd en kunnen we thuis op een iets andere manier ons leven terug vorm geven.

Eén van onze doelstellingen op deze reis was om een idee te kunnen vormen welke richting we op professioneel gebied uitwilden. We kunnen jullie vertellen dat er wel al ideeën gerezen zijn, maar we wachten liever even af tot we terug thuis zijn voor effectief mee te delen. We hebben al meer ondervonden dat je visie snel veranderen kan  eens je terug in je vertrouwde omgeving bent.

Volgorde van de bereisde landen: qua budget was het interessanter de manier waarop we het gedaan hadden, eens het geld op was werd het goedkoper. Maar misschien kan je net zo goed eerst Azië doen en dan op je gemak door Oceanië te gaan. Hoewel, nu waren we het reizen al gewoon natuurlijk.

Ghandi : Earth provides enough to satisfy every man's need, but not every man's greed.

04-04-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth