Later op de dag bereiken we de Catlins, een gebied met glooiende weilanden, oude bossen en ruige kustlijn. We zien schapen, schapen… schapen. Van die dikke wollige gevallen die dringend geschoren moeten worden, of pasgeschorenen, met zwarte kop of met witte, enfin in alle geuren en kleuren, maten en gewichten. Onze campingkeuze valt wat tegen. De toilet heeft wat weg van een groot uitgevallen aanplakpaal met een gat in de grond, naar de douche zijn we zelfs niet gaan kijken. We vermoeden een waterton in een boom geknoopt of iets dergelijks. We rijden dus nog wat verder en komen aan bij een kleine familiecamping. Onze achterburen zijn Vlamingen uit Leuven dus da’s gezellig. Dat doet onze Belgen-teller weer wat stijgen. Op de Milford Sound-cruise kwamen we ook nog een man uit Beringen tegen. En allemaal maar zagen en klagen over het weer, en wij maar content zijn.

Al gauw ontdekken we dat de camping wel wat last van beestjes heeft. Eerst kunnen we de deur nauwelijks laten openstaan omdat er heel der zwermen hommels binnendringen. Als de avond valt komen de sandflies in actie en moeten we ons volledig insmeren. Morgen dan toch maar verder.

18-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Onze camping ligt aan een rivier buiten de stad, en dankzij onze maandenlange ervaring zijn we hier goed op tijd om nog keuze te hebben uit een aantal mooie plekken.

De Southern Scenic Route en Catlins zijn een leuk alternatief voor de anders redelijk saaie weg naar het Oosten, maar de landschappen zijn nauwelijks indrukwekkender dan een mooie Ardeense heuvel of een prachtige vallei in de Moezel.  Het zou ook normvervaging kunnen zijn…

Foto’s: regenwoud op weg naar de waterval, de McLean waterval, Ruth duwt wéér een boom uiteen, Catedral caves en een volwassen zeewier

19-01-2010 om 22:06 geschreven door Mike-Ruth  

Het is mistig en regenachtig, maar dat weerhoudt ons niet om naar Dunedin-centrum af te zakken, met als eerste attractie de botaniken hof. Die is mooi aangelegd en wordt duidelijk goed onderhouden, overal zien we jobstudenten op hun knieën onkruid wieden of gazonboordsels knippen.

Van daaruit lopen we verder naar het commerciële centrum via de studentenwijken. Dunedin heeft de oudste universiteit van Nieuw-Zeeland, maar deze tijd van ’t jaar is daar niet heel veel van te merken, ’t is natuurlijk zomervakantie.

In de Scottish Shop slaan we alvast een blikken voorraad Haggis in en we gaan ook even dag zeggen tegen Robert Burns op het centrale plein. Man, laat die hier op zijn kop kakken.

Tegen 15u hebben we het zo wel gezien en staan we toch wel net toevallig voor de cinema. We krijgen een fikse korting met onze Jeugdhuizen-lidkaart en brengen de rest van de namiddag door in het gezelschap van Mr Holmes & Dr Watson. Misschien niet de beste keuze gezien het creatief oud-Engelse taalgebruik en het gebrek aan ondertiteling. Maar we denken dat we de clue toch wel hebben gesnapt. It’s elementary, dear Watson.

Op de terugweg drinken we een pint in het smalste café van het universum (vinden ze toch van zichzelf), bestaande uit een voorgevel van 3m breed en daarnaast een overdekte gang van nog es 2m. Binnen is er eigenlijk geen plaats voor tafels en je bestelt aan het raam in de voorgevel.

Foto’s: The man himself, De blue oyster bar (Police Academy 1 ), het hotel van Robbie, het smalste café

20-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Vanuit Dunedin doen we een kleine omweg om een albatros-kolonie te gaan bezichtigen. De weg ernaartoe is weer spectaculair en brengt ons helemaal tot het uiteinde van het Otago-schiereiland, ten Z-Westen van Dunedin. Voor we echter een albatros kunnen spotten, botsen we op een hoge afsluiting en een visitor centre, waar we 20€/man toegangsgeld moeten betalen om door te mogen lopen naar de kolonie, en dan heb je nog niet eens de zekerheid dat je een albatros te zien krijgt. Het mogen dan indrukwekkende beesten zijn, dat hebben we voor geen enkele volgel over. Dit is typisch N-Zeeland, voor alles vragen ze inkom en soms gewoon absurde prijzen. We stellen ons dan maar tevreden met aalschovers en meeuwen.

Op de terugweg geraakt de GPS (de elektronische deze keer) in de war en stuurt ons over de ‘High Cliff Road’. Dit spreekt tot de verbeelding en de weg doet zijn naam eer aan. Waar we voorheen vnl door de mist en wolken reden, stijgen we er nu boven uit en krijgen we indrukwekkende uitzichten op de baai van Dunedin, tussen de wolken- en mistflarden door. We schieten weer van geen kanten op want elke bocht is opnieuw geschikt voor een panoramische foto. Danku madam van de GPS voor deze kleine detour.

We stoppen nog een keer in Oamaru om de ijskast vol te laden voor de komende 3 dagen en draaien dan het binnenland in, richting Mt Cook, de hoogste top van het eiland die afklokt op 3754m. De planten veranderen al snel in een meer dorre alpine-begroeiing dan wat we tot nu al gezien hebben. De regen blijft duidelijk voornamelijk aan de westkant van de Southern Alps hangen. Dor is natuurlijk nog altijd relatief, elk Australische koe zou stikjaloers zijn op de sappige grassen.

De laatste camping (anex visitor centre, anex helicopter centre) voor Mt Cook ligt in het Glentanner dal en biedt ons al een prachtig voorproefje van de met sneeuw bedekte toppen. We hebben geluk, later op de avond breekt de zon door en komt Mt Cook even piepen, en er worden dan ook enthousiast foto’s gemaakt. Lang niet iedereen die hier komt krijgt die kans. We hebben ook een goed uitzicht op het Pukaki meer, dat net zoals de andere meren hier een heel vreemde kleur heeft, veroorzaakt door afzetsel van een gletsjer die door de vallei geschoven is. Het water is melkachtig,en als de zon erdoor komt, turquoise-blauw.

Als alle andere campers stoppen met manoeuvreren en zich binnen installeren voor hun TV, genieten wij buiten van een glas wijn en van de absolute stilte die hier heerst, op het geruis van watervallen na. Meer moet dat niet zijn

Foto’s: panoramische zichten vanop onze camping op oa Mt Cook, koeien naast de High Cliff Road in Dunedin, de albatros-kolonie zit ergens onder de vuurtoren maar konden we dus niet zien, Mt Cook met zijn punt in de zon.

21-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Gewapend met een wandelkaart rijden we tot het einde van de weg, waar Mt Cook Village ligt. Onderweg zien we landschappen die Peter Jackson best wel eens in een film zou kunnen gebruiken. De wolken hangen laag over de donkere bergkammen en geven het geheel een surreëel karakter.

Eigenlijk staan we hier in vogelvlucht op amper 20 km afstand van de Fox Glacier, waar we 10 dagen geleden op gewandeld hebben. Er is echter geen enkele directe weg over de bergen. De kortste is over de Haast Pass, minstens 500 km om.

Wandeling nr 1, ‘de Hooker Valley track’,  begint aan het einde van de Hooker valley Road. Ze loopt door de Hooker Valley, langs de Hooker Hut tot aan de uitlopers van de Hooker gletser, met mooie uitzichten op de Mt Cook en andere bergen. De weersvoorspellingen zijn niet zo denderend, dus we vertrekken voorzien van regenjassen, sjaals en fleecen. De bergtoppen zitten allemaal achter de wolken en het ziet er niet naar uit dat dit snel gaat veranderen. Maar niet getreurd, het regent niet en de temperatuur is perfect om te wandelen. We waren al gewaarschuwd dat de Hooker Valley Track heel populair is, maar treintje lopen met een bus Japanners, nee, dat hadden we niet verwacht. Ok Scotty, Warp Factor 10, oftewel de inmiddels beruchte Ruth-wandelmodus wordt ingeschakeld en al snel verdwijnt de menigte achter ons. Het wandelpad slingert over een rotsige ondergrond de bergen in. We gaan twee hangbruggen over en komen uiteindelijk aan het finale uitkijkpunt bij lake…  u raadt het nooit, juist Hooker. Dat is heel bijzonder omdat de afgebroken gletsjerstukken als gigantische ijsbergen ronddrijven op dit meer. Je verwacht elk moment een ijsbeer tegen het lijf te lopen.

Terug zoals we gekomen waren, halverwege de nest blozende Aziaten ontwijken, en we zijn terug bij ons vertrekpunt. We lunchen in de enige lokale bar en besluiten nog even een kijkje te gaan nemen aan de voet van de Tasman Glacier. De langste gletsjer van het land. Hiervoor moeten we zo’n 10km over unsealed road welke niet toegelaten is voor rental-cars. Dat doen we lekker toch. Onze bus hotst en botst over de gravel tot aan het carpark. Dat staat zoals verwacht natuurlijk vol rental cars. De stouteriken! Hier is niet veel te zien maar er zijn twee korte wandelingen van minder dan een uur die wel mooie uitzichten beloven. De eerste gaat naar de blue lakes. Drie kleine groene! meertjes die perfect geschikt zijn om te zwemmen. De volgende gaat tot aan lake Tasman, ongetwijfeld minder geschikt om te zwemmen want ook hier drijven hele ijsbergen. En jongens, please, stop nu eens met die Global Warming. Hierdoor smelt er ongeveer elke jaar 0,5% gletsjer weg en moeten we een heel eind verder en hoger klauteren alvorens we van de spectaculaire uitzichten kunnen genieten. Als je al de ganse ochtend Chinezen getraiterd hebt kruipt dat in uw knoken.  Mijn benen zijn nu wellicht klaar om het Belgisch Wit-Blauw keurmerk te ontvangen.

Eens terug op de camping zien we met eigen ogen hoe een regenboog echt uit een pot goud, eeuhh turquoise, komt, ongelooflijk.

Foto’s: zichten tijdens de Hooker wandeling, op lake Hooker en Hooker glacier. Extra bloemekes voor de tante, regenboog, panorama’s van lake Hooker en lake Tasman

22-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We verlaten het NZ-hooggebergte en rijden naar Lake Tekapo. Dat rijden is hier steeds een plezier. We kunnen bovendien de I-pod aansluiten op de autoradio. Dat maakt dat we vaak hele stukken luidkeels zitten mee te zingen terwijl we door het landschap zoeven. Probeer dat maar eens op een bus. We maken een ommetje en we komen schor en hees aan bij de zalmkwekerij. Voor een kleine bijdrage mag je daar jezelf rondleiden en krijg je visvoer mee. Doen we. De vissen versmachten elkaar telkens we een beetje korrel in het water werpen. Als je hier invalt ben je vast in een mum van tijd een been kwijt, lijkt me. De vissen worden opgevist met een klein net en dan met een fikste tik op de kop in een eeuwige slaap gemept. Naar eigen zeggen is de zalm hier van een ongeëvenaarde kwaliteit. We laten ons verleiden en kopen twee filetkes, ze zijn nog warm… Verder naar Tekapo.

We checken in op onze camping met alweer een sprookjesachtig decor. Dat is hier niet zo heel moeilijk. Je zal je camping hier al verdraaid goed moeten misplaatsen om niet van een fabuleus uitzicht te kunnen genieten. We lunchen in een lokaal Jappans restaurant waarvan onze reisgids vertelt dat de Sashimi daar bereid wordt met de eerdergenoemde zalm. Het lost onze hooggespannen verwachtingen in en het smaakt heerlijk.

Lake Tekapo staat verder bekend om de uiterst zuivere lucht. De zuiverste van dit halfrond volgens kenners. Toch komen we hier nog Aziaten tegen met een monddoekje. Erg vreemd. Waarschijnlijk zijn die mensen reeds vergroeid met het kleinnood of willen ze niet riskeren om in shock te geraken bij het inademen van zoveel pure lucht. Ik betwijfel of ze het doen om de lucht hier niet te bezoedelen.  

Als ’s avonds de camping volloopt met zware dieselmotoren is de zuivere lucht enigszins ver zoek.

Door de zuivere lucht en het ontbreken van een grote stad in de nabijheid is Lake Tekapo ook bekend om zijn zeer heldere sterrenhemel. Boven op de berg staat er een sterrenwacht. Tegen dat we ons realiseren dat het een heldere nacht gaat worden, zijn alle stargazing tours al volgeboekt. Dan maar sterrenkijken vanop de camping. De maan speelt echter in ons nadeel en om 23u houden we het voor bekeken.

Foto’s: Vis en lake Tekapo

23-01-2010 om 22:28 geschreven door Mike-Ruth  

Traditiegetrouw herdenken de vrienden (de slechtste toch) elk jaar de Schotse poëet Robert Burns. Elk excuus is natuurlijk goed genoeg om een avond whisky-proeverij te doen, maar toch heeft deze Robert Burns Night steeds iets bijzonder. Eerst eten we een stukje Haggis met onverbeterlijke rapen waarna iedereen zelf een stukje Burns voordraagt en wat dan telkens met een teug Schots goud wordt doorgespoeld. De Schotse tongval betert dan ook naarmate de avond vordert. Dit jaar kan ik er uiteraard niet bij zijn, maar ik beloofde skypegewijs toch even binnen te vallen om mijn poëtische bijdrage ten berde te brengen. Dat was bijzonder leuk, al die gezichten nog eens terug zien, net alsof ik er even bij was. Al kijken de mensen hier wel een beetje vreemd op als je hier op de camping een gedicht van 1788 staat op te dragen voor een laptop met een glas Whisky in de hand. Dat je dan vervolgens triomfantelijk naar binnenkiepert om 11h ‘smorgens. Van een stevig ontbijt gesproken. De dag is goed ingezet. Klaar voor een stevige wandeling.

We vertrekken van op de camping naar de Mt John Observatory. Zoals elke zichzelf respecterende sterrenwacht hebben ze ook deze bovenop de heuvel geplaatst. In een half uur tijd klimmen we minstens 300m. Het buitengewoon ontbijt was misschien toch niet zo’n allerbest idee. Drijfnat komen we boven aan terwijl het niet eens zo warm is. Hier hebben we een impressionant 360° zicht over het meer en de bergen tegen de horizon aan. We zien hoe de wolken over de tegenoverliggende bergkam  het meer in rollen en in een kwartier tijd de hele regio bedekken. Via de weides dalen we terug tot aan het meer en zo verder tot aan de camping. Weinig bloemen gezien. Het is blijkbaar niet het ideale klimaat voor weelderige bloemenweides. Mooi tochtje trouwens, bovendien waren we hier bijna gans alleen en dat maakt dat we de stilte hier dan echt kunnen horen.

Fotos:  wolken die binnerollen, schuchter vogeltje met rood borstje ?, bloemen voor de tante, panorama’s van tijdens de wandeling.

Bijlagen:
Robert Burns -Up In The Morning Early.txt (0.5 KB)