We nemen de taxi naar het station en hier wachten we in de vertrekhal tot we onze nachttrein op kunnen. De voorzieningen zijn hier beter als bij ons. Er is een supermarkt, cafetarie, eetstallekes, sushi-bar, douches en naar toilet gaan kan hier voor 2 bath (0,04€). We zijn net aan ons plankje rauwe vis begonnen als er om 18h stipt de nationale hymne door de luidsprekers knalt. Iedereen veert recht en staakt met whatever ze aan het doen zijn. Ook onze sushi  laten we daarvoor even koud worden. Erg vreemd.

Om 19h kunnen we de trein op. Het cabinepersoneel is net propere lakens en dekens aan het verdelen over alle bedden. Ik zoek mijn zetel/bednummer op en verdeel de lakens voor het topbed en onderste bed.  Dat wordt me niet in dank afgenomen. In overduidelijk Thais  wordt alles terug op een hoopje gegooid en het topbed dichtgeklapt naar het plafond toe. We hadden het precies niet begrepen. Nog voordat we vertrokken zijn krijgen we een menu aangeboden waaruit we een keuze aan diner en ontbijtformules kunnen maken. Diner ok, ontbijt laten we zo. Ik heb zojuist in de stationswinkel reeds een simplistisch ontbijt samengesteld. Het diner is zoals je dat kan verwachten in een trein of vliegtuig, eenvoudig maar verzorgd. Iets later dan voorzien vertrekken we en idd de reisgids heeft niet gelogen, het schokkelt voortdurend heen en weer alsof de sporen hier zomaar wat improvisoir zijn neergegooid terwijl het hele stel niet sneller gaat dan pakweg 50km per uur. Er is commotie op de trein, wat er net gaande is weten we niet maar we zien heel wat verschillende uniformen in ijl tempo de trein op en neer lopen. Het toestel stopt en maakt rechtsomkeer ( da’s niet zo moeilijk met een trein). Een uur later komen we opnieuw in Bangkok aan. Zo gaan we er dus niet komen hé. We krijgen anders wel waar voor ons geld.

Uiteindelijk vertrekken we nogmaals en we schokkelen  van station tot station met onze special rapid expresstrein. Die heeft vaak meer weg van een Chinese duikboot die tegen de straalstroom in vaart. Het cabinepersoneel spreekt enkel Thais, al zijn ze door de jarenlange ervaring meester in een spelletje Hints, er is geen airco maar aan het plafond hangen om de twee meter zwenkventilatoren. Dat brengt genoeg verkoeling.

 Pas later op de avond wordt duidelijk hoe het met de bedden zit. Zodra er iemand aanstalte maakt om te gaan slapen wordt het bed weer naar beneden geklapt en vervolgens professioneel door het treinpersoneel opgemaakt. Ook ’s ochtends breken zij het bed weer op zodra je wakker bent. Ik slaap goed. Het lijkt net alsof er iemand de hele tijd aan je bed staat te wiegen wat afgewisseld wordt met een dreun die gemakkelijk een 5 haalt op de schaal van Richter. Zo’n drie uur later dan verwacht komen we toe in Chiang Mai, we hebben dan 16u op de trein gezeten.

We installeren ons in het guesthouse, uitgebaat door een Hollander. De kamer is netjes en ruim en de douche welkom maar erg verfrissend. Er komt geen warm water uit de kraan. Van 1 ding zijn we ondertussen al overtuigd, als een Hollander je niet gekl*t heeft is hij  het vast vergeten…Ruth gaat aan de receptie van haar oren maken en er komt onmiddellijk iemand kijken. Ok, naar de andere kant draaien aan die kraan dus en véél geduld hebben. Het warm water moet duidelijk van héél ver weg komen.

Wat later gaan we op jacht naar een stadplan en vissen uit wat we hier zeker wensen te beleven. ‘s Avonds duiken we de avondmarkt in wat toepasselijk de Night Bazaar heet. Een oneindig aantal kraampjes van gadgets tot textiel tot straatkeuken, live muziek, en voor we het goed beseffen paradeert er een jonge olifant door de straat. Neen, geen roze. We houden een pitstop in de Benelux bar waar we door een Nederlands koppel nog een drankje aangeboden krijgen. Dat slaan we niet af. Als we later onze rekening krijgen staan onze drankjes er gewoon bij ons mee  op natuurlijk. Wat was dat gezegde ook weer?

01-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We zijn stipt, Nanu vertelt ons dat we nog even wachten op een ander koppel. Wat later zijn Kelly en Stewart, een jong stel uit North Carolina, bij ons en vertrekken we naar de markt. Ik dacht al heel wat van de Aziatische keuken te kennen maar al snel blijkt dat de Thaise heel erg specifieke ingrediënten en technieken heeft. Bovendien gaan we alles vegetarisch bereiden en zonder synthetische smaakversterkers. Op de markt krijgen  we uitleg over Galanga, Kaffir,TVP, Tofu, zwarte-, rode-, jamijn, en sticky rice met bijorende steamers en zoveel meer, alles gaat in een snelvaart over ons heen, als ik erin slaag 10% te onthouden van alles wat me hier verteld wordt dan heb ik al heel wat bijgeleerd. Na een uurtje shoppen staan we terug bij May en slaan we aan het chopchopchoppen en sliceslicesliceën. Daarna krijgt elke deelnemer een receptenboek waarin 14 recepten staan. Sommige zien er heel erg smakelijk uit. Ik ben eens benieuwd welke we hier vandaag zullen maken. Dat lijkt de eerste te zijn de Tom Yam Soup. Ieder deelnemer krijgt zijn wok toegewezen. We maken drie variaties op deze zoet zurige soep met de smaak van chili kokos en Kaffir.

Tot onze verbazing wordt de wok snel afgewassen en gaan we verder met recept twee.

In drie uur tijd bereiden we allemaal achtereenvolgens, houd je vast:

-Tom Yam Soup

-Tom Kha Soup

- Pumpkin Soup

- Fried Vegetables with either ginger or Cashew nuts

- Pad Thai

- Peanut sauce

- Massaman Curry

- Green Thai Curry

- Pumpkin Humus

- Spring Roll

- Green Papaya Salad

- Mango with sticky Rice

Telkens we een gerecht af hebben proeven we en brengt manlief de resultaten van onze wok naar beneden, geen idee wat er mee gebeurt. Na drie uur koken gaan we naar beneden en daar staan de 44 kommetjes op tafel. We eten nog wat we kunnen, de overschot gaat naar het massagesalon van de buren.

Als dessert maken we de mango met sticky rice. Zij die het al gegeten hebben weten dat dit ronduit een fantastische smaakervaring is. Voor de anderen , ge moet nog maar eens komen eten eens we terug zijn. De kookcursus was echt een geweldige ervaring, ook het feit dat we maar met 4 deelnemers waren, maakte het veel persoonlijker. We hebben ons goed geamuseerd. Nanu haar Engels was redelijk verstaanbaar, en we lachten ons een ongeluk toen ze vol verbazing moest vaststellen dat noch de Amerikanen, noch wij een rijstkoker in huis hadden. Ze keek ons aan alsof het een doodzonde was.

We willen ons verblijf in Chiang Mai verlengen met 1 dag, dat gaat spijtig genoeg niet. Onze guesthouse is volgeboekt en  blijkbaar zal dat zowat overal in de stad het geval zijn daar er dit weekend een bloemenfestival wordt gehouden. Jammer, dat zullen we dan moeten missen. We vertrekken overmorgen dan maar meteen naar Chiang Rai, nog 200 km verder noordwaarts midden in de golden triangle. Eerst nog snel door de stad op toerist-info jacht zodat we morgen toch nog iets kunnen doen op onze laatse volledige dag in Chiang Mai. Geen flauw idee trouwens waarom alle officiële tourist info’s in Thailand steeds ver buiten het centrum liggen.

Foto’s: god en afgod, de ingrediënten voor Tom Yam Soup, aan de wok, chef Mike, het resultaat van 3u hard werken,  mango met sticky rice, het kookclubje

02-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We hebben ons ingeschreven voor een uitstap naar nabijgelegen ambachtelijke dorpen. 10 Min voor het afgesproken uur staat er al een enthousiaste chauffeur op en neer te springen voor ons guesthouse. Al snel wordt ons duidelijk dat we een privé-tour krijgen, in een sjieke auto met airconditioning, tof! Zo kunnen we alles op ons eigen tempo doen.

Na een rit van 20 minuten komen we aan bij het eerste stalleke, ‘The world’s largest jewellery’. We krijgen een introductiefilm te zien in het NL en de rest van de rondleiding gebeurt ook in iets wat daarop trekt. We verstaan lang niet alles maar zijn toch onder de indruk dat ze proberen. We mogen even in de fabriek zelf gaan kijken hoe de stenen geslepen en in de juwelen worden ingezet en worden dan professioneel doorgesluisd naar de winkel. Het aantal juwelen dat daar uitgestald ligt is immens. We krijgen overal uitleg bij en worden niet echt gepusht om te kopen, wat we ook niet doen.

De volgende halte is eveneens een juwelenfabriek, met edelstenen. Het scenario herhaalt zich, al zijn ze hier iets commerciëler aangelegd en worden er tips gegeven over souvenirs die we mee kunnen nemen voor vrienden of familie. Pech voor jullie, we laten ons weer niet verleiden.

We bezoeken nog een pottenbakkerij, een houtbewerkingsatelier (met prachtige teaken tafels, we allange shippin’ fo’ you madam!) en een zijdefabriek. Dit laatste was heel boeiend, ze laten zien hoe het maken van zijde begint met een mot en larven, je staat er niet bij stil dat de zijde gewoon van de cocon van de larve getrokken wordt. In het atelier zitten een aantal vrouwen achter weefgetouwen zijden stoffen te maken, prachtig om te zien. Als laatste bezoeken we een atelier waar van die typische oosterse parasols gemaakt en beschilderd worden. Je kent ze wel van op de ijsjes maar dan een paar maten groter. Mike laat hier 2 salamanders op zijn foto-tas vereeuwigen, leuk souvenir en neemt geen extra plek in in de bagage!

De uitstap was best wel interessant, je krijgt veel eerbied voor handenarbeid als je dit gezien hebt. Hoe ze met de losse hand zo’n prachtige tekeningen kunnen uitsnijden of schilderen, het is ons een raadsel. Het aantal manuren dat in het vervaardigen kruipt, is hallucinant. In de pottenbakkerij duurt het 2 maanden voor 1 pot klaar is en elk stuk is uniek. De prijzen zijn natuurlijk navenant.

Thailand bevalt ons tot hiertoe enorm, de mensen zijn heel vriendelijk en we hebben niet echt het gevoel dat ze enkel geïnteresseerd zijn in ons geld. We moeten wel nog wennen aan de andere manier van reizen, bij gebrek aan eigen vervoer gaat alles veel trager en we hebben véél meer tijd nodig om dingen uit te zoeken en te plannen.

Nog een paar leuke weetjes:

-       De Thaï staan voor op onze tijdsrekening, hier zitten we in het jaar 2553. Gemakkelijkheidshalve gaan we dat maar niet doorvoeren op de blog.

-       Ze gebruiken geen stokjes om te eten, behalve voor een noodle soep. Ze eten enkel met vork en lepel, de vork dient om eten op de lepel te schuiven en gaat nooit naar de mond. Er komt geen mes aan te pas.

-       Toiletpapier wordt hier in principe niet gebruikt, naast elke wc-pot hangt een soort van douchekop waarmee je je proper maakt. Gelukkig voorzien ze in de toeristische plaatsen wel papier, we hebben de douchekop nog niet echt door

-       Hoewel er hier vnl op straat geleefd wordt, zijn de straten proper. Er is altijd wel iemand ergens aan het keren

Foto’s: weefgetouw in actie, de parasollenmakerij, schilderen op de foto-tas

03-02-2010 om 11:14 geschreven door Mike-Ruth  

We verlaten Chiang Mai en nemen de bus naar Chiang Rai, nog wat meer noordelijk. In Thailand kan je reizen met 3 soorten bussen: non-airco (gamele oude bussen met een ventilator, héél goedkoop maar altijd stampvol), airco (minder volk en nieuwere bussen, iets duurder), VIP (met maar 45 plaatsen, vnl interessant als je lange afstanden doet, je kan je stoel neerklappen tot bed, nog duurder). We hebben geluk, binnen het half uur vertrekt een airco-bus naar Chiang Rai. De bus is in goede staat en de plaatsen zijn ruim. Nog even controlleren of onze rugzakken wel degelijk de bus mee opgaan en daar gaan we. Net zoals met de trein gaat het vrij langzaam, we doen 3u over een rit van 170 km.

Onderweg worden we entertained met één of ander luidruchtig Thais TV-programma en er worden drankjes en snacks uitgedeeld door Andrea aka André, een overgeschminkte shemale in een uniformpakje  met meer stoppels als ik. Al de rest is eigenlijk heel verzorgd, de Lijn kan hier nog iets komen leren.

Tegen half 2 zijn we in Chiang Rai en nemen we een tuktuk naar ons guesthouse. We hadden niet geboekt maar er zijn nog kamers vrij. We zitten in een lagere prijsklasse, maar eigenlijk zijn de basisvoorzieningen hetzelfde, het is alleen iets minder nieuw en er staat minder meubilair (zoals kasten die je toch niet gebruikt).

De rest van de dag wandelen we op ons gemak door Chiang Rai en regelen nog wat zaken. We hadden via Wegwijzer een adres gevonden van een Belgisch-Thais koppel die op zo’n 80 km van hier een guesthouse zijn begonnen. De foto’s zien er erg mooi uit uit en ze bieden een homestay-programma aan, waarbij je gedurende 5 dagen door hen entertained wordt. Het is redelijk prijzig naar Thaïse normen, maar je krijgt wel wat in de plaats. Alle eten en excursies zijn inbegrepen. Na een beetje rekenen besluiten we dat het toch wel waar voor zijn geld lijkt en ze hebben gelukkig nog net 1 bungalow vrij. Da’s dus voor overmorgen.

’s Avonds wandelen we nog wat rond op de Night Bazaar, je ziet toch al verschillen met de meer zuidelijke steden als Bangkok of Chiang Mai. Ook het eten vertoont kleine verschillen. Tijdens ons avondeten zijn we getuige van zeer oneerbiedige praktijken van een groep Oost-Europese toeristen. Ze roepen de dienster om de haverklap terug om allerlei dingen te bestellen die niet op de kaart staan (zoals pistolets, lookbrood) en worden dan kwaad omdat het meisje niet verstaat wat ze willen. We krijgen alleen maar meer respect voor de dienster omdat ze er ijzig kalm onder blijft en blijft glimlachen. Thai zijn zo’n zachte mensen met een engelengeduld, dat blijft telkens opnieuw impressionant. Hopelijk volgt nu morgen de desillusie niet.

Foto’s: in de songthaew op weg naar het busstation, de Clock Tower in Chiang Rai, plaatselijke voedingsmarkt, typisch eetstalleke, Thaise doundoun, sangban en kenkeni  op het marktplein

Link lazymoon guesthouse

Bijlagen:
http://www.lazymoonhouse.com/   

We kopen een postpak van het stevigere formaat en gaan aan de slag. Al gauw is de doos gevuld en zitten we aan 4 kg, da’s toch al wat gewicht dat we niet moeten blijven meezeulen. Nog wat extra tape en koord errond en hop, de boot op. Binnen 3 maand zou het in Mortsel moeten aankomen, we zijn benieuwd…

Voor de rest van de dag kuieren we rond op de markten van Chiang Rai. Er komen duidelijk minder horden toeristen tot hier. De opschriften op de winkels zijn enkel nog in het Thaïs, het aanbod in de winkels is minder op toeristen gericht en de markten worden vnl bezocht door lokale bevolking. Als we in het voedsel-gedeelte komen is de geur meer dan intens. Langs de ene kant aroma’s van alle mogelijke verschillende chilipepers, langs de andere kant de doordringende geur van vlees en vis. Zonder in detail te willen treden, weet alvast dat elk laatste onderdeel van het slachtoffer in kwestie tot op de markt geraakt. Verder zien we nog manden met kikkers, schildpadden, vogels, palingachtigen, vissen… erg onwaarschijnlijk dat ook zij nog rooskleurige vooruitzichten hebben. Wij, farangs of blanke langneuzen, worden hier ook al meer aangegaapt, we zullen er maar aan wennen zeker, eens in Laos zal dat nog wel meer zijn. Hebben we nog geluk dat onze persoonlijke dampkap van een bescheiden formaat is, anders ben je onmiddellijk de attractie van de dag.

Ter afwisseling van de rijst en de noodlesoepen gaan we eten in een Italiaan, ’t smaakt nog goed ook.

Als het een troost mag zijn voor de achterblijvers, ook hier is het winter en zijn de lokale weersvoorspellingen ronduit ‘koud’… voor den tijd van ’t jaar natuurlijk, dat spreekt voor zich.

Foto’s: weerbericht voor de komende dagen, markt

05-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Als we uitchecken vragen we om de naam van onze volgende bestemming in het Thaïs op te schrijven, je kan maar beter voorbereid zijn voor het geval je ergens terechtkomt waar ze geen Engels meer kunnen lezen. Net zoals bij de Tourist Office eergisteren kijken ze ons met grote ogen aan en vragen ze wat we in godsnaam in Thoeng (je spreekt het uit als ‘Teheung’, waarbij de eu een tweeklank is die twee octaven lager eindigt dan hij begint, dat kan je voorhebben in een tonale taal zoals het Thais) gaan zoeken. Het ligt duidelijk niet op de standaard reisroute. Dat maakt ons alleen maar meer benieuwd.

Aan het busstation kunnen we het Thaïs gekribbel al direct gebruiken, we worden op een rammelende stampvolle bus gezet en nu maar hopen dat die effectief de juiste richting uitgaat. Dit is echt couleur locale, de bus zit overvol en je zit met je voeten letterlijk tussen de plastieke zakken vlees en vis. Tegen wandeltempo rijden we de stad uit, aan de zon te zien toch al in de juiste richting. Onderweg passeren we een aantal keer een bord met de naam Thoeng op, dus dat loopt goed. Na 1,5 uur zijn we ter plaatse en bellen we naar Laetitia, de eigenares van Lazy Moon. Zij komt ons een kwartier later ophalen, samen met haar dochtertje Mali. We rijden door het platteland, langs rubberbomen en tabaksplantages tot aan hun grote huis. In een leuk aangelegde tuin hebben ze 4 losstaande bungalows voor de gasten .Er zijn hangmatten, zetels, stereo-installatie, ijskast met gevuld met drankjes…De kamers zijn vrij eenvoudig maar ’t past wel in’t geheel. We zitten vlak tegen de baan maar dat stoort niet echt, vooral ’s nachts kunnen we ons niet inbeelden dat hier echt nog veel verkeer passeert. Perfect om tot rust te komen na de drukte van de steden.

Tegen 16u komen de andere gasten terug van hun daguitstap en maken we kennis met Amber en Rowdi (Breda), Jenny en David (Ninove) en Ed en Alie (een kwiek Delfts koppel op leeftijd). Later worden we nog voorgesteld aan Yui (de Thaïse echtgenoot van Laetitia) en hun zoon Kirin die vandaag 6 jaar wordt.

’s Avonds trekken we naar het nabijgelegen dorp om deel te nemen aan een Thaïse BBQ. Dit houdt het midden tussen steengrillen en fondue, de keuze aan ingrediënten is echter exotischer. Er staat lever, niertjes, maag en gelukkig ook kip, rundsvlees en vis. ‘t Is lekker en gezellig. We praten nog na bij een pint op het terras van Lazy Moon en blazen kaarsen uit voor Kirin. We belanden uiteindelijk in een taalspelletje met de Nederlander, waarbij we alle mogelijke dialectwoorden boventoveren om te zien hoever we mekaars dialect nog verstaan.  Zo leren zij wat ‘plezant’ en een ‘vlieger’  is en wij leren op onze beurt  over kringspiermusketiers en bordeelsluipers… zoek maar dat maar eens op eigen risico op. Hoe later de avond hoe creatiever het woordgebruik wordt. Goed gelachen in elk geval, ’t was een leuke avond.

Foto’s: Thaïse BBQ

06-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Na het ontbijt trekken we met heel de bende naar Thoeng waar we geïntroduceerd worden tot de favoriete mannenbezigheid op zondag: hanengevechten. De eerste 10 min zijn wij farangs een grotere attractie dan de hanen die worden aangevoerd, maar al gauw gaat de aandacht terug naar hun beesten. Gedurende 1,5u worden de hanen gekeurd en vergeleken in omvang en gewicht, totdat er 4 vechtersbazen zijn gekozen. De weddenschappen kunnen beginnen en wat later ook de wedstrijd. 1 Ronde duurt 20 min, waarna het stel hanen rust* krijgt. * lees: terug opgelapt, verfrist en genaaid (geen Nederlands dialect ditmaal) wordt. Dan is het de beurt aan het andere stel. Het enthousiasme van de Thaïse mannen is ongelooflijk. Er wordt gebruld en met vuisten gezwaaid en als het echt spannend wordt (hoewel dat moment in het gevecht ons steeds ontgaat) springen ze allemaal recht en beginnen nog harder te gillen. Een weddenschap is pas beslecht als 1 van de 2 hanen te veel pijn heeft en gaat lopen. Dat kan tot 8 rondes duren.

Zo lang blijven we echter niet. Na 4 gevechten is het nieuwe er voor ons wat af. Yui gaat echter helemaal op in de wedstrijden en de weddenschappen en is duidelijk nog niet van plan om ons terug te brengen. Na de lunch overleggen we even en gaan we akkoord met nog 1 extra ronde. Duidelijk met pijn in zijn hart geeft hij toe (hij had nog weddenschappen lopen). Het is dan ook al ver na 15u voor we terug aan het huis zijn, hoewel er oorspronkelijk was gepland om om 13u terug te zijn. We hebben hier al geleerd dat tijd iets héél relatiefs is. Einstein had toch gelijk.

Foto’s: haan met woeste blik, hanen keuren, hanen poetsen, hanen met de haren overeind, het gevecht is begonnen, de emoties laaien hoog op, schade herstellen

07-02-2010 om 12:22 geschreven door Mike-Ruth