Het vooraf plannen en aansluitend reizen van de vorige dagen is beter uitgedraaid dan we hadden durven hopen dus proberen we in onze jeugdige overmoed iets gelijkaardigs in elkaar te steken voor de komende dagen. De planning (wat een lelijk woord) ziet er als volgt uit. Morgenmiddag pakken we de bus naar Hoi An. Als het een beetje meezit zijn we daar voor 18h. Hoi An zou één van de best bewaarde oude steden van Vietnam zijn en bovendien is het het culinaire centrum van het land waar alle meesterchefs elkaar beconcureren. Dat belooft, mss dat we daar nog eens op cursus gaan. Daar blijven we twee nachtjes en dan vliegen we goedkoop via Jetstar naar Ho Chi Ming City (aka Saigon). Een snelle overnachting daar, er zou ook geen jota te zien zijn in Saigon, om dan meteen door te reizen via een fabelachtige bustrip naar Phnom Phen in Cambodja.

Yep, al dat transport hebben we vanmorgen uitgezocht en geboekt. Nu maar weer hopen dat het nergens serieus misloopt want dan kloppen de aansluitingen niet meer. We zien wel, voor elke oplossing een probleem.

Na alle administratieve rompslomp (weeral een scheldwoord) steken we de rivier over naar het oude stadgedeelte, maar eerst lunch. Hoogverraad, we laten de Vietnamese keuken even voor wat het is en stappen schaamteloos een KFC binnen. De Kentucky Fried Chicken kan je zonder bezwaar de Mac Donalds van Australië noemen, maar dan minder goed. Het is het hoofdingrediënt van elke gezonde Aboriginal. Hier in Vietnam hebben ze een eigen variant, mijn chicken burger had enkel vanboven een broodje, hap dat maar eens netjes naar binnen.

De Citadel, koningsstad of voormalig keizerlijk verblijf, maakt Hué tot de culturele hoofdstad van het land. We gaan door twee stadspoorten en steken twee slotgrachten over alvorens we de ex-keizerlijke vertrekken kunnen betreden. De laatste poort is langs weerszijden bewaakt door 9 heilige kanonnen. De 4 langs de ene kant heten (I kid you not) zomer, herfst, lente en winter, de 5 resterende langs de andere kant zijn water, vuur, lucht, aarde en metaal !? benoemd volgens de 5 elementen. Gezien de kannonen naar elkaar gericht zijn lijkt een ongeluk zo gebeurd, één kleine miscalculatie van de elementen en de seizoenen zijn eraan. Waarschijnlijk daardoor dat ze hier enkel van een dry en een wet season spreken. Amai genoeg gezeverd, zodadelijk is jullie lunchpaze voorbij en zijt ge weer niets wijzer geworden. Ik laat nu onze immer vrolijke gids Ruth jullie even de culturele toppers toelichten van onze uitstap.

We wandelen van de ene ruïne in de andere, er blijft nl niet veel over van het oude keizerlijke paleis door de vele oorlogen die hier hebben plaatsgevonden. Onze reisgids beschrijft alles echter met veel zwier, en met enige verbeelding zie je de concubines nog wel ronddwalen in het Verboden Purperen Paleis. Het restaureren van oude gebouwen gebeurt op een heel laag pitje, het huidige bewind wordt liever niet herinnerd aan het pré-communistische erfgoed van Vietnam. Er zijn wel plannen voor de toekomst om er meer werk van te maken, maar voorlopig blijft het bij woorden. Er is 1 stuk van het grondgebied dat wel volledig gerestaureerd is, en dat zijn de keizerlijke tennisvelden. Die liggen er blinkend bij en misstaan eigenlijk een beetje in het geheel, hoewel ze oorspronkelijk wel gebouwd zijn in het begin van de 20^e eeuw. Al bij al is het toch een indrukwekkend complex, het omvat een enorme oppervlakte en hetgeen gerestaureerd is, is wel de moeite.

Foto’s: de Middagpoort (hoofdingang), bloemekes, kameleon?, Co Ha park, restant van de Verboden Puperen Stad, verder restauratiewerk noodzakelijk, boom met vreemde grote groene rond vruchten, oude poort met nieuwe brommer, 9 dynastieke urnen uit 1835

08-03-2010 om 12:27 geschreven door Mike-Ruth  

Voor de rit naar Hoi An boekten we een slaapbus. Dit vnl omdat dat de enige bus was die op een voor ons geschikt uur vertrok maar ook omdat we die nog niet op onze transportpalmares hadden staan. Slapen is in principe niet nodig, er moet maar 120 km overbrugd worden en deze worden flitsend snel op 3,5u afgelegd. De bus is van het grotere type. Er zijn in totaal 36 stoelen, er zit max 6 man achtereen, in 3 rijen naast en 2 stoelen boven elkaar. Het idee is goed, iedereen krijgt een stoel die volledig in de lengte plat ligt en je kan je rugleuning naar wens rechter zetten. Het uiteindelijke resultaat is iets minder. De plaatsen zijn niet gelijk en verschillen behoorlijk in de lengte.Een Vietnamese dame kan zonder problemen languit in de zetel liggen met zowel van boven als vanonder nog een halve meter over. Een standaard Rus zit met zijn knieën in zijn nek. Bij het verkopen van de plaatsen wordt er duidelijk ook niet gekeken naar het formaat van de klant. Uiteindelijk zit dus de helft héél comfortabel en de andere helft nog minder comfortabel dan in een gewone reisbus. Wij behoren tot het laatste type. We zitten op de bovenste stoelenrij en het lijkt alsof de bus bij elke bocht gaat omkantelen. Er is geen plaats voor onze handbagage tenzij op onze schoot en onze benen passen niet in de uitsparing onder onze voorbuur. Landschap zien we ook niet want de ramen zijn nogal klein. Maar, niet getreurd, het regent toch en het is maar voor een korte rit.  Zo dat hebben we dan ook weer meegemaakt.

Al bij al geraken we nog in redelijke fysieke toestand in Hoi An. Zoals afgesproken met het hotel wandelen we zelf tot aan hun deur, het is maar achter de hoek. We doen lekker zot en  dus boekten we een 3* hotel, met zwembad. Met ontbijt inbegrepen kost ons dat 35$ voor een nacht, de afzetters. De kamer is heel netjes, de badkamer ook, we hebben een balkon en het zwembad ziet er ook goed uit, al is het momenteel geen weer om te zwemmen. Onder de 35° gaan we er niet in.

Tegen dat we geïnstalleerd zijn valt de avond weeral, we gaan dineren in het restaurant van een cooking school waar we morgen les willen gaan volgen. Ze zullen ons oa leren hoe we figuren uit groenten snijden … of uit onze vingers.

Foto’s, geen (het regent remember, en dat gaan we hier niet vereeuwigen)

09-03-2010 om 12:33 geschreven door Mike-Ruth  

Ons dagprogramma is enigszins gewijzigd. De kans op vingers afsnijden is nihil geworden want de kookcursus was volgeboekt. We hadden via internet een aanvraag tot inschrijving ingediend maar die hebben ze blijkbaar nooit ontvangen. Dat gebeurt hier wel meer, zo kan je als je online een hotel boekt best tegelijkertijd een rechtstreekse mail sturen met dezelfde request. Het online invulformulier staat meestal gewoon chique te wezen op de site maar heeft vaak geen enkele functionaliteit. De teleurstelling was eerst groot, maar naarmate onze maaltijd in het bijhorende restaurant vorderde, vonden we het minder erg, haast een geluk. ’t Eten  was niet eens zo bijzonder, ‘k had zelfs gemakkelijk al wat verbeteringen kunnen bedenken… Tja, zo hebben we meer tijd om  Hoi An ten gronde te verkennen.

Hoi An staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco en dat zie je eraan. De stad heeft weinig te lijden gehad tijdens de oorlogen en veel oorspronkelijke oude gebouwen staan hier effectief nog recht. Ook de straten zijn naar Vietnamese normen zeer goed onderhouden en er wordt veel moeite gedaan om een gezellige sfeer te creeëren. Alle straten zijn ’s avonds verlicht met lampions, de oude binnenstad is grotendeels verkeersvrij. Het is een verademing na de drukke steden die we reeds bezocht hebben. Een echte aanrader voor wie Vietnam wenst te bezoeken, hoewel we ons meer in Mèze of Sète in Zuid-Frankrijk wanen dan in Vietnam. Dat heeft waarschijnlijk ook te maken met het slechte weer waardoor de temperatuur  hier ondertussen gezakt is tot die van een draaglijke mediterane zomeravond.

We volgen een wandelroute uit de reisgids en krijgen zo alle verschillende delen van de stad te zien. Er zijn massa’s winkels met stoffen, overal kan je je maatpakken laten aanmeten. Sommige winkels kunnen in 24u een pak op maat in elkaar steken, maar volgens de reisgidsen moet je voor betere kwaliteit toch minstens 48u rekenen, zodat je opnieuw kan gaan passen voor er aan de eigenlijke afwerking begonnen wordt. Die tijd hebben we spijtig genoeg niet, de vervolgroute ligt al helemaal vast. Wat moeten we bovendien met een maatpak, we hebben niet eens een job. Dat neemt niet weg dat we ons toch laten verleiden tot het kopen van een aantal petten en een zijden (hopen we, de truc met de aansteker zal voor thuis zijn) lakenzak voor op 1 van onze volgende kampeertochten. Het is aangenaam slenteren door de smalle straten en de oude huizen stralen een aparte sfeer uit. We voelen ons hier heel hard op ons gemak, haast Europees.

Na een paar uur rondlopen vinden we dat we dringend aan een massage toezijn. Ons hotel raadt ons een salon in de straat aan, we kiezen voor de Aroma-massage van 70 minuten. Terwijl onze voeten mogen weken in een bad met allerlei kruiden ter voorbereiding, krijgen we cynamonthee aangeboden.  Laten we hopen dat die niet op basis van de voorgaande voetbaden bereid is. Hij smaakt anders wel erg intens.

Nadien worden we naar boven geleid waar we samen in een kamer aromatisch behandeld worden. De Vietnamese massage is zachtaardiger dan de Thaïse, hoewel ze toch nog hun plekken weten te kiezen. We worden beolied en aansluitend geduwd, gekneed en getrokken alsof hun carrière op het spel staat. Soms is dat zaaaalig, soms ietwat minder. Vlak voor het einde wordt er met beiden vuisten nog even fors op onze schedel getrommeld. Verdwaasd duwen we onze gewrichten terug naar hun oorsponkelijke positie en met elastieke benen staan we recht, even focussen. ’t Is nu een zwak moment om de grote wisseltruk te onderscheppen. Nee alles gebeurt oprecht, eerlijkheidshalve moet ik zelfs toegeven dat ze soms een lagere koers berekenen dan m’n Ipod aangeeft. Apple? It’s a scam.

Nog even wat blog typen, en daarna een hapje eten.

Smakelijk.

Foto’s: Hoi An by night, tijger en draak, Hoi An by day

Zelf geen kookcursus kunnen volgen maar in  mijn zoektocht naar de ideale opleiding ben ik wel onderstaande site tegengekomen met enkele authentieke receptjes. Proberen maar ( link onder de foto's)

Bijlagen:
http://www.visithoian.com/redbridge/menus.html   

Vandaag vliegen we naar Ho Chi Minh City, beter bekend als Saigon. Ons hotel regelt transport naar de luchthaven van Danang, op een uurtje van Hoi An. Mike wil een deal sluiten met de taxichauffeur dat hij 10$ extra krijgt als hij ons zonder te toeteren naar de luchthaven rijdt. Per keer dat er getoeterd wordt, gaat er een dollar af. Dat lijkt onze gigantisch entertainend, no way dat hij de eerste bocht haalt zonder tweemaal te toeteren, de man is vast depri voor hij de wijk uit is. We zijn benieuwd. Als de taxichauffeur tegen ons zegt ‘Dana aipo plea?’ (Danang Airport Please?) beseffen we dat we dit leuke spelletje nooit kan lukken. We kunnen gemakkelijk de rest van de dag vruchteloos spenderen om hem dit duidelijk te maken.

Danang Airport heeft wat weg van de luchthaven van Deurne. Wij zijn er om 14.30u en het eerstvolgende vliegtuig dat vertrekt is het onze, om 16.45u. Alles verloopt redelijk stipt en als we op het vliegtuig stappen, merken we dat we aan de nooduitgang zitten. Geweldig, extra beenruimte. Toch nog een randopmerking hierover maken… We hadden nl bij het boeken van onze tickets via internet online stoelen gekozen. Die aan de nooduitgang waren tegen extra fee, al de rest kon je vrij kiezen. Natuurlijk zitten we nog steeds in Vietnam en na de incheck beseften we dat we gewoon random stoelen toegewezen hadden gekregen. Wat dus uiteindelijk niet zo slecht bleek te zijn.  Benieuwd wie op het vliegtuig meer betaald had voor nooduitgangplaatsen.

De vlucht verloopt rustig en een uurtje later staan we in Saigon. Daar probeert een taxi ons een rit van 20$ aan te smeren naar het centrum, maar nee, wij trappen er niet. We maken veel lawaai over het onaanvaardbare bedrag en uiteindelijk komt een politie-agent zich ermee moeien en de valse taxi-chauffeur krijgt een fikse berisping. De rit mag zo’n 8$ kosten moet je weten. We wandelen ’s avonds nog even door de stad, al bij al valt het hier nog mee. Hanoi is tot hiertoe echt wel het ergste wat we gezien (en vnl gehoord) hebben qua verkeer. Hier is het ook extreem druk maar het verloopt iets stiller.

Morgenvroeg gaan we de bus op naar Cambodja, morgenavond meer vanuit dit nieuwe land.

11-03-2010 om 17:28 geschreven door Mike-Ruth  

Deze ochtend waren we stipt om 9h vertrokken in centrum Saigon en tegen 11h waren we aan de grensovergang met Cambodja. De documentenhandel neemt een uur in beslag en dan zijn we Vietnam officieel uitgestempeld en Cambodja binnen.Voor we de bus terug opkunnen wordt iedereen naar de healthcontrole omgeleid om zijn temperatuur te laten meten. Ben ik blij dat de technologie hier ook al een beetje ontwikkeld is en dat we niet zo’n kwikthermometer  3 minuten op een betrouwbare plaats moeten verstoppen. Nee, dat kan hier gewoon met een pistool dat op je gericht wordt. Ook wel even schrikken op het moment dat de trekker overgehaald wordt.  Het is een gewone reisbus ditmaal, afgewerkt met de typische Aziatische gordijntjes en kant. Buiten twee flink uit de kluiten gewassen Amerikanen zijn we de enige Westerlingen op de bus. Dat heeft zo z’n voor- en nadelen. Voordeel is dat er achteraan geen feestcomitee wordt opgericht dat het ene dranklied na het andere inzet zonder de eigenlijke lyrics te kennen. Nadeel is dat je de typische Aziatische gewoonten er moet bijnemen. Je moet al heel menslievend aangelegd zijn om het harmonisch geheel van  alle vormen van gerochel ten volle te kunnen waarderen. Bovendien hebben de meeste Aziaten een overgevoelige maag die niet bestand is tegen busreizen met het gekende resultaat tot gevolg. Ik ga dat hier niet in geuren en kleuren beschrijven gezien er vele zijn die de blog lezen tijdens hun lunchbreak. Je kan je er vast wel iets bij voorstellen.

Volgens Ruth is de rit slechts 210 km en gaan we daar 7h over doen. Dat geloof ik voor geen meter.  ’t Is vast veel verder. Eens de grens over worden de landschappen weidser, en de snelweg-koeien talrijker. Het enigste wat hier nog lijkt te toeteren is onze eigen Vietnamese bus. Zou dat kunnen? Je kan dat van op een toeterende bus moeilijk correct inschatten maar alles lijkt hier terug rustiger, minder druk en stiller. Dat zou een verademing zijn.

Ha er wordt gestopt, blijkbaar is een onderdeel van de trip een overtocht op de Mekong met een Ferry. Hopelijk gaat dit beter dan onze vorige Mekong-encounter. Zonder enige problemen geraken we aan de overkant en de rit wordt verdergezet.

Tegen 16u zijn we in Phnom Penh. De tuk-tuk chauffeurs hebben de 4 blanken al van ver gespot en er staat een heel leger op ons te wachten, we horen ze tot in de bus roepen om ons mee te nemen. Dat belooft. Mike is als eerste van de bus en wordt volledig overrompeld. Zo snel als we kunnen lopen we door de menigte en negeren elk aanbod. Na een paar afleidingsmanoeuvers (zie daar, een dood vogeltje) geven ze het op en kunnen we rustig ons plan boven halen en uitzoeken waar we eigenlijk moeten zijn. Een beetje verderop zien we ook de Amerikanen aan de kant van de weg staan en opgelucht ademhalen.

We vinden snel de straat van ons hotel en het valt mee, we zijn al aan huisnr 23 en we moeten aan nr 50 gaan. Als na 2 minuten ineens huisnummer 70 verschijnt en nog een stuk verder huisnummer 35, beseffen we dat huisnummers elkaar hier totaal niet opvolgen. We vermoeden dat de mensen gewoon willekeurig een nr kiezen als ze een pand in gebruik nemen. Uiteindelijk geraken we toch op onze bestemming, kloddernat van het zweet, het is hier zéér warm. De kamer is leuk gedaan maar nogal primitief, geen bed maar eerder een matras op de grond, geen warm water in de douche, geen ijskast… dat had allemaal wel gemogen voor een ***- prijs. Er is wel een mooi aangelegd terras en het is er redelijk stil. We zien morgen wel wat we doen.

12-03-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Om 8.30u wachten ze ons op aan ons hotel en gaan we naar het Tuol Sleng Museum, in lugubere tijden bekend als S.21 (Security Prison 21). Deze school is tijdens het korte bewind (’75-’79) van Pol Pot en de Rode Khmer omgebouwd tot gevangenis, in de voormalige klaslokalen vonden de gruwelijkste folterpraktijken plaats. PolPot wilde Cambodja hervormen tot een agrarische staat door alle klassen te vernietigen uitgezonderd de boeren. Iedereen in Cambodja die iets of wat tekenen van intelligentie of rijkdom vertoonde (ofwel door zijn beroep, of erger, door bv een bril te dragen) werd gevangen gezet, waaronder hier in Phnom Penh. Slechts enkele overleven dit. We nemen een gids die ons meer uitleg geeft over wat we te zien krijgen, we kunnen jullie garanderen, niet echt een vrolijk museum. Hier wordt niet gelachen, dat mag hier trouwens ook niet.

Aansluitend nemen we een tuk-tuk naar de Killing Fields. Hier werden de gevangenen heengebracht en vermoord, het hele terrein ligt vol massagraven. We lopen tussen en naast de massagraven. Op sommige plaatsen steken de botten en kledij uit de grond, hier en daar zie je tanden liggen. De honden en kippen scharrelen hier onwetend naar iets lekkers. Het beneemt je de adem.  De Rode Khmer zou zo’n 1,7 miljoen mensen vermoord hebben over een periode van 4 jaar, 1/5 van  de totale bevolking. Dat zulke praktijken nog zo recent plaatsvonden, en dat terwijl de internationale gemeenschap enkel aandacht had voor de Vietnamoorlog. We zijn hier nog geen 200? km verwijderd van Saigon. Het duurt tot 2009 voor een internationaal gerechtshof in voegen is om de kopstukken te vervolgen. Pol Pot stierf in 1998 in duistere omstandigheden aan een ’hartinfarct’.

Kort na de middag zijn we terug aan het hotel om de hitte van de dag te ontlopen. Vanavond spreken we opnieuw af om samen in de stad te dineren.

Foto’s: er mag niet gelachen worden, in de klaslokalen werden cellen gemaakt, prikkeldraad moest ervoor zorgen dat de gevangen niet naar beneden konden springen, in 1 van de gangen met Rowdy en Amber, de schedels van de slachtoffers liggen in de Pagoda, bewijzen van de gruweldaden, de Killing Fields

meer weten over de Rode Khmer en Pol Pot?

Een goede introductie vind je op de onderstaande link naar Wikipedia.

Bijlagen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Pol_Pot   
http://nl.wikipedia.org/wiki/Rode_Khmer   

We zijn terug op onze kamer in de vroege namiddag en zijn toe aan siësta. We dachten dat het warm was in Hanoi, maar dat is niks vergeleken met de temperatuur hier. De luchtvervuiling is hier ook beduidend minder, wat wil zeggen blauwere lucht maar ook veel fellere zon. Dat belooft voor Angkor Wat.

We hebben terug afgesproken om te dineren met de Amber en Rowdy. Die zijn wel grappig, ze zijn er als de dood voor dat we zouden schrijven over de gierige gewoontes van onze Noorderburen. Bijgevolg slagen we er nooit in de volledige helft van de rekening te mogen betalen. Morgen zetten we allemaal onze reis voort en waarschijnlijk komen we hen dan niet meer tegen. Hoewel, ’t is niet de eerste keer dat we dat neerschrijven...

Stillekesaan beginnen we ook uit te kijken naar een goei hotel met zwembad en zee ergens op een eiland ten zuiden van Bangkok, beetje vakantie zou wel deugd doen na al dat reizen.

Foto’s: Phnom Penh

14-03-2010 om 10:41 geschreven door Mike-Ruth