14-11-2009 om 11:54 geschreven door Mike-Ruth  

14-11-2009 om 11:48 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag voorbij Brisbane gereden tot in Noosa.Dit ging verbazend vlot. Waarschijnlijk omdat ik gisteren schreef dat het rijden als bonenknopen vorderde. Het weer blijft schitterend, op de middag iets te fel voor ons Belgisch velleke. In het weerpraatje spreken ze van een UV-index van elf wat zelfs voor hier ‘extreme’ is. Ik vermoed dat de schaal van 1 tot 10 gaat en dus zijn we genoodzaakt een kleine pauze (lees een dutje) in te lassen.  We laten ons in de lokale visitorcenter een verblijfplaats aanmeten die aan onze wensen en budget voldoet en we gaan ons daar meteen installeren. Te gek, dit is veruit de beste accommodatie die we deze reis al hadden, zowaar een villa met twee verdiepingen met volledig ingerichte open keuken met vaatwasser, wasmachine, TV, DVD, Airco’s,Stereo,privé palmtuin met terras (daar zit ik dit nu te typen), balkon, gararage,…. Het kan niet op, en dat voor nauwelijks enkele dollars meer dan de YHA. Top. Het uur is hier inmiddels veranderd, ’t is te zeggen, in Queensland doen ze niet mee aan Daylight saving time dus de klok moeten we een uurtje  terugdraaien. Verschil met België is nu 9 uur.

16h,  we trekken het surfersdorp in op verkenning. We wandelen door het woud langs de kust en zoeken daarna een lokaal visrestaurant waar we prima eten ( De camera laat ik even thuis dus hier hebben we allemaal geen foto’s van). Na de maaltijd laten ik me verleiden door enkele Stella parasols die zachtjes maar overtuigd  mijn naam roepen . Warempel, geen rook zonder vuur , het Leuvense gerstennat vloeit ook hier in deze cultuurmetropool. Ik bestel aan de bar en breng de bartender op de hoogte dat dit onze nationale trots is. Voor ik het weet wordt de manger erbij geroepen want die zou ook Flemish spreken, wat zeg ik, volgens het personeel spreekt hij wel drie talen, het wonderkind. De man is er ondertussen bij komen staan en de items gaan razendsnel van  Nederlands, ja, Vlaams, Antwerpen,Wilrijk. Deze Australiër heeft 13 jaar in Wilrijk gewoond. Ni moeilijk dat je dan Stella tapt. Respect !

Weinig foto’s,  de villa, en nog enkele vreemde vogels van uit het zuiden die ik voor Marc had opgespaard

12-11-2009 om 22:29 geschreven door Mike-Ruth  

Yep weer een stukje verder gereden want we willen wat krediet opbouwen om boven Brisbane enkele dagen op hetzelfde stekje te kunnen blijven. We vermoeden dat daar ons nog het beste van de oostkust te wachten staat. Great Barriere Reef , Withsunday Islands, Fraser Island. Allé dat alles is voor binnen enkele dagen. Dat hopen we toch want een High-, Free- of Motorway is niets te vergelijken met wat wij een snelweg noemen. Een gemiddelde snelheid van 70 km/h haal je hier maximaal. ’t Is zoals naar Algarve rijden maar dan enkel via de Routes Nationales. Ook hier herinneren ze hun oud-strijders ten gronde, om 11h werden de radioprogramma’s onderbroken om de ‘Last Post’ ten beste te brengen. Terwijl ik dacht dat dat enkel nog Ieperse nostalgie was. Soit, ondertussen is het landschap weer wat warmer en rijden we tussen de bananen- en suikerrietplantages door tot aan Kingscliff.

Kingscliff ligt aan het begin van de Goldkust en dat merk je. De dorpen worden meer en meer vakantiedorpen met alle bijhorende commerce. Onze verblijfplaats is in orde, meteen even het zwembad testen nadat we de ‘waterdragons’ verjagen waar we de pool mee delen. NICE. Ruth wordt door een local aan de waterkant onmiddellijk herkend als Kevin Rudd, de prime minister (het kapsel was zeer gelijkend zogezegd). Morgen weer verder, dan hopen we boven Brisbane te stranden. Potje koken, blog schrijven en we call it a day. Tot morgen.

Het blijft een grappig idee dat jullie onze avonturen van deze dag al kunnen lezen terwijl die dag er bij jullie  nog quasi staat aan te komen.

Foto’s: Geel kieken met kleintjes, waterdragon, onze cabin, antenne & Kevin Rudd

11-11-2009 om 10:36 geschreven door Mike-Ruth  

Onder een stralende zon rijden we weer wat verder naar het noorden. In Kempsey stoppen we om voor Mike een authentieke Akubra-hoed te kopen. Kempsey is de enige plaats in AU waar ze die maken. In het Visitor Centre laten we ons informeren om de beste winkel te vinden en we krijgen daar meer info dan gevraagd. Enthousiast wordt ons ook aangeraden om naar South West Rocks te gaan en daar de gevangenis voor duitsers te bezoeken, en de vuurtoren en de picknickplaats en… Terug naar de hoed. De Akubra-hoeden zijn fantastisch maar niet opvouwbaar en dus niet transporteerbaar voor ons. Het zou zonde zijn van het vakmanschap. Een paar deuren verder is er een kampeerwinkel en daar vindt Mike zijn goesting wel.

En dan naar South West Rocks. We beginnen aan de picknickplaats en wat blijkt? Onze kangeroe-count gaat hier pijlsnel de hoogte in wat er zitten er hier zeker wel 20 (en niet plat)! Het info-bord leert ons dat het Eastern Grey Kangeroos zijn en dat we ons bij een kangeroe-aanval als een egel moeten oprollen. Ok, tijd voor een close-up dus. De beestjes zijn echter goedaardig en laten zich vlot fotograferen.

De gevangenis voor duitsers laten we uiteindelijk voor wat het is, en we gaan nog even een kijkje nemen aan de riviermonding in de zee. Volgens onze enthousiasteling zouden we hier haaien moeten kunnen zien die na de recente overstromingen liggen te wachten op verdronken vee dat via de rivier vanuit het binnenland wordt meegesleurd. Geen haai te zien natuurlijk, ’t was hoog water en het zeewater liep het land terug in. In de richting van onze parkeerplaats beseften we opeens, dus snel snel terug. Oef net op tijd, 1 wiel stond al in het water (stress van Ruth).

Volgende halte, een tankstation want het lampke begint te pinken en ons meterke staat op nul. Oef,  net op tijd (nieuwe stress van Ruth).

Onderweg zien we hele weilanden onder water staan tot aan de baan, hoewel het hier ondertussen al 2 dagen mooi weer is. ’t Moet hier wreed gedaan hebben.

Uiteindelijk installeren we ons tegen de zessen in een cabin in Awawarra of zoiets onuitspreekbaars. We vermoeden dat alle dorpsnamen hier door dezelfde doddelaar bedacht zijn (nog een goeie: Kurri Kurri). Het avondeten is maar pover, een pot Chicken Tonight volstaat om lekkere stukjes gebakken kip om zeep te helpen. De rijst is hier geweldig, ge koopt een zakje, ge boetseert dat grondig, dan zet ge dat integraal in de microgolf, en 2 minuten later is uw rijst klaar (misschien een tip voor de minder culinair aangelegden onder ons, hint hint heldenhuldelaan)

En wat passeert er ondertussen al grazend aan onze cabin? Weer een serie kangeroes. Echt super om te zien, hoe die wandelen en springen, er zijn er zelfs met kleintjes in de buidel!

Foto’s: vooral kangeroes en de vogel van de dag

11-11-2009 om 07:20 geschreven door Mike-Ruth  

Wauw, stralend weer vandaag. Het lijkt wel een doorsnee hittegolfdag in België.  We trekken verder naar het noorden maar we rijden niet al te ver. Zo’n 2 uur verder komen we toe in  Myall’s Natural Park, gelegen in de regio Mid North Coast New South Wales (jongens kies eens). Voor het eerst rijden we met  ons stalen ros op een stukje  ‘unsealed road’  = alles wat geen makkadam is. Voor het eerst raken we ook met de bodemplaat de grond. Geen erg op het eerste zicht maar in ’t vervolg toch maar beter uitkijken. We komen toe aan Treachery Camp, bedankt voor de tip Marjan. Een campside vlak aan de Pacific Ocean midden in een natuurpark. We kunnen nauwelijks wachten om onze stappers aan te trekken. Nu is de zon echter nog te fel, we gaan eerst even shoppen zodat we vanavond kunnen koken in deze toch wel erg comfortabele cabin. Spijtig genoeg is de dichtstbijzijnde winkel terug de unsealed road over. Hopla, heen en weer, zonder bijkomende schade deze keer. De zon is ondertussen verder gezakt, we smeren ons in met maximale beschermingsfactor en we vertrekken met onze zwemkledij onderaan richting beach. Het water is aangenaam genoeg om pootjes in te baden maar toch wat te fris aan de vis voor de full monty. Wandelen dan maar. Wat dacht je van het uitkijkpunt  bij uitstek op de Seal Rocks. De verwachting zijn hoog, wat wil je met zo’n naam en reputatie. Na een tocht van zo’n uurtje door de duinen met opmerkelijk veel meer geritsel van hagedissen (stellen we ons gerust) komen we aan de vuurtoren met het bewuste uitkijkpunt. Mooi, al liggen de Seal Rocks ongeveer drie kilometer verder de zee in en kan je noch met het blote oog noch door de cameralens opmaken of er al dan niet één seal te zien is. Wel zien we ‘ There she blows ‘ echte walvissen, al valt het moeilijk op te maken welk model. Ook deze zijn te ver voor een mooie foto.

Weer flink een uurtje later zijn we terug op de campsite  en laat ik me verleiden om de gemeenschappelijke gasBBQ te testen. Ok, ik zet de gazonsprinklerkraan weer dicht en ga op zoek naar de gaskraan. Een foutje dat iedereen kon overkomen lijkt me. Onze buur antwoordt anders wel gevat ‘ Puttin’ on the Barbie, aren’t ya ?’ waarna het toestel feilloos onze lamsdinges gaar bruint . Voor het eerst ook buiten  gegeten, leuk, al blijft dat steeds met één waakzaam oog om alle luchtaanvallen van insecten en grondaanvallen van een loerende dingo op afstand te houden.

11-11-2009 om 07:17 geschreven door Mike-Ruth  

(dit bericht staat chronologisch fout, zoals jullie al hadden gesnapt, blog laat niet toe om berichten in te voegen)

Om 9u waren we weeral op pad, richting Royal Botanic Gardens en Sydney Opera. Voor mij is de Sydney Opera vergelijkbaar met het nieuwe justitiepaleis in Antwerpen. Het is even omstreden en volgens sommigen (oa ik) misplaatst in de stad. Maar een mens moet het toch gezien hebben. Daarna nog een havenrondvaart gedaan met een kleine ferry, die hier functioneren zoals bussen. Je ‘rijdt’ er dus gewoon mee naar de andere kant van de stad, zij het over water. Je stapt gewoon af op de halte die je wenst. Het aan- en afmeren duurt ongeveer even lang als het stoppen van een bus bij ons. We kwamen zo in de rijkere suburbs van Sydney via een paar mooie baaien, ik kon me daar wel een huis kiezen.

Via tram en trein zijn we dan vlot terug naar onze auto gekeerd en doorgereden naar Katoomba, ideale uitvalbasis om de adembenemende Blue Mountains & bijhorende Three Sisters te verkennen. Bij aankomst baadde het ongetwijfeld prachtige geheel echter in een dikke mist en was er niks te zien. Gelukkig blijven we hier 2 nachten, dus morgen beter. We hebben alvast geïnformeerd naar de mooiste wandeling. Het wordt tijd om de beentjes es te strekken.

Aangezien we vanavond terug in een Motor Inn logeren konden we niet zelf koken. Er bleek een leuk grieks restaurant te zijn in’t dorp. Deze keer lieten we ons niet vangen, er stond duidelijk dat BYO toegelaten was, dus we hadden ons fleske wijn bij (ne goeie Jacob’s Creek). En we zijn niet in afronten gevallen, marcheerde perfect. Ze rekenen enkel een paar $ corchage/persoon aan voor het afvoeren van uw fles naar een glascontainer.

Wat ons hier ook opvalt is dat de australiërs het precies best wel goed weer vinden. De enige mensen die je hier met trui (of 2 boven elkaar zoals wij) ziet rondlopen zijn de toeristen. De aussies zelf lopen vlot in korte broek en teensletsen, tot ’s avonds laat. Misschien omdat zij net uit de winter komen en wij uit de zomer? Hoewel de exotische vegetatie niet doet veronderstellen dat het hier echt koud wordt. In elk geval, het is zeker nog geen kampeerweer. De korte broeken zijn nog niet uit de rugzakken geweest.

We zijn geen tv-kenners maar het valt ons ook op dat een gemiddelde film hier 4u duurt wegens meer commercial brakes dan film.

08-11-2009 om 10:18 geschreven door Mike-Ruth  

In de gietende regen zijn we van Katoomba naar Hunter Valley gereden. Hunter Valley is de oudste wijnstreek van Australië, ideaal voor op een regenachtige dag. De regen valt echt met bakken naar beneden, niet moeilijk dat dat hier overstroomt. Maar ze moeten hier toch wel wat gewoon zijn, langs de weg staan regelmatig borden om aan te geven dat de weg onder water kan staan, met ‘depth indicators’ en die gaan soms tot 2 meter…

Om 14u waren we al geïnstalleerd in onze cabin en klaar voor wat wijnproeverij. Echte Lindemans-fans als we zijn beginnen we bij hen. Daar wachtte ons direct een ontgoocheling want er wordt hier in deze streek geen enkele Lindemansdruif meer gekweekt, alles is door het grote succes verhuisd naar de streek Victoria (waar we vandaan komen verdorie, dit staat in geen enkel boekske). Het gebouw dat hier staat is louter commercieel. Reist een mens de halve wereld rond om es een lindemansdruif van dichtbij te kunnen zien, niks dus. Gelukkig konden we wel wat proeven, zij het enkel exclusieve creaties die bij ons niet te krijgen.

Hop dan maar naar een concurrent, op goed geluk kiezen we voor Tempus Two. Ziet er heel modern uit. Daar krijgen we een paar echte pareltjes te proeven… we hebben ons laten verleiden tot het kopen van een fatsoenlijke fles GSM (Grenache, Cabernet, Mourvedre), perfect voor bij Mike zijn meesterlijke spaghetti vanavond.

Foto1: Lindemans

Foto2: Tempus Two

Foto3&4: rare vogels van de dag

08-11-2009 om 10:07 geschreven door Mike-Ruth  

Deze ochtend vroeg opgestaan, wandelschoenen aangetrokken en de bossen ingedoken op een dagtrip van 12 km. Woehaha, ze wandelen hier een dag over 12 km, we zullen ons beste beentje eens voorzetten en een nieuw lokaal record vestigen. Het is nog steeds mistig en zo’n 15°, perfect wandelweer dus.  Bij de info vroegen ze ons ‘do you like steps?’. Niet dat we daar op zitten te wachten but ‘we don’t mind’ replikeerden we. Ja, het begint te dagen waarom ze dit als dagtocht aanbieden. Meer dan de helft van de wandeling bestaat uit trappen. Wondermooi wel, al is het niet echt gemakkelijk om dit op foto vast te leggen, temeer dat de instelling ‘donkere en natte jungle’ lijkt te ontbreken op mijn camera.

Na 6 km bospad en 6 km trappen laten we ons als volleerd toerist via de kabellift terug naar boven voeren. Enkel om van het wondermooie uitzicht te kunnen genieten natuurlijk.

Het is niet gemakkelijk om de drie mooiste foto’s van de dag te kiezen…

Zonet horen we op het lokale nieuws  dat onze volgende bestemming (North New South Wales)  voor de 5^e maal dit jaar te lijden heeft onder zware overstromingen . Het is uitgeroepen tot nationaal rampgebied. Bij deze laten we onze gehuurde tent nog maar even in de koffer steken.

Weer een item voor het hoofdstuk van de rare jongens: in ons motel mogen geen huisdieren binnen, enkel geregistreerde blinde- en dovegeleide honden. Bij een blindegeleide hond kunnen we ons iets voorstellen, maar hoe een dovegeleide hond net functunieert, daar kan je 12 km over fantaseren.

Foto1, 2, 3, 4, 5, 6: Wandeling door Blue Mountains rain forest

Foto 7: cable way naar boven          

Foto 8: Echo Point, toeristenuitzicht op Blue Mountains en Three Sisters (goe gelachen)

08-11-2009 om 10:03 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag besloten  zo’n  250 km verder te rijden naar St Mary en daar de trein te nemen naar Sydney. Onze YHA  (jaja we worden nog toegelaten in de jeugdherberg) is gereserveerd en ligt aangrenzend aan Central station. Op die manier kunnen we de verkeersgekte in Sydney vermijden en zijn we even uit de auto. We moeten dan wel even de Princess Highway af om door te steken naar een andere Highway. Door Kangeroo Valley nog wel, dat belooft ! Schitterend, De baan verdwijnt volledig in de wolken en kronkelt als een streepje natte asfalt heen en weer door de lekkende jungle. Kangeroo valley daarentegen was voornamelijk valley met weinig kangeroo. In de namiddag nog even de stad ingetrokken, het weer zuigt dus geen leuke foto’s. Sydney doet een beetje aan Melbourne denken zij het met wat meer temperament. De toeters worden hier opnieuw gebruikt in het verkeer en de (palastieken overdreven) vriendelijkheid tempert tot een normale gastvrije beleefdheid. Ik vraag me af of dit komt omdat we zuiderlijk trekken of gewend geraken aan hun manier van doen. Zekerheidshalve kiezen we weer voor een stalleke in Chinatown voor ons dinner.  Vreemd genoeg  blijft dat een bepaalde aantrekkingskracht op me uitoefenen, een beetje zoals de ‘VanWezenbeekstraat’ in Antwerpen dat doet. We zijn nu in YHA in de gezamenlijke ruimte de blog aan’t updaten. Het is hier wel een vrolijk allegaartje van alle talen en culturen. Leuk.

Foto1 Skyline

Foto2 Everybody loves Mc Donalds

Foto3 Monorail

05-11-2009 om 11:16 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag gereden van Lakes Entrance tot Bateman’s Bay, zo’n 500 km via de Highway, vergelijkbaar met de lokale weg tussen Houffalize en La Roche-en-Ardenne. We reden er dus zo’n 7 uur over.

Onderweg gestopt in het dorp Eden voor een picknick en daar het Killer Whale museum bezocht (killer whale = orka). De legende wil dat orka ‘Old Tom’ de sloepen van de walvisjagers voorttrok naar een mogelijke nieuwe walvisprooi. Als belonging mochten Tom en zijn companen de tong en de lippen van de walvis opeten.

We hebben daar dan nog een kwartier vruchteloos vanop het whale lookout point naar zee zitten kijken.

Net nu we het dialect van Victoria onder de knie hadden, komen we in de regio New South Wales terecht, waar een veel platter australisch wordt gesproken, effe aanpassen.

Nieuwe topic - Little Differences:

bij ons wordt een hamburgerrestaurant aangekondigd met een baanaffice ‘aan de volgende lichten links’.  Hier hangt er een bord ‘Volgende McDonalds op 126 km’.

Dieren van de dag: 1 wombat, 1 slapende papegaai en een aantal vreemde vogels

Foto’s van de dag: 2 vreemde vogels

05-11-2009 om 11:15 geschreven door Mike-Ruth  

Zoals aangekondigd vandaag rustdag.

Vanmorgen kleren gewassen, geweldig om weer keuze aan propere kledij te hebben. De titel verwijst naar een klein probleempje dat ik had met enkele witte t-shirts die plots wit-en-blauw gevlekt uit het machien kwamen. Na allerlei pogingen om de vlekken eruit te krijgen, zijn we naar de supermarkt gegaan voor zwaardere maatregelen, nl ‘White King’ (bleekwater). Straf spul, zeker toen het bleekwater ook de kleur van de letters op het etiket begon te verteren en 1 t-shirt plots roze vlekken begon te vertonen bovenop de nog resterende blauwe. Snel snel de etiketten uit t-shirt nr 2 geknipt en t-shirt nr 1 nog een extra bad bleekwater gegeven.

Als ge het niet weet, ziet ge het niet. Oef. Niks zo erg om 2 t-shirten te verknoeien als ge er maar 5 bij hebt.

Onder het hoofdstuk ‘dieren spotten’ hebben we vandaag tijdens een wandeling langs Ninety Mile Beach een aantal spelende zeehonden in volle zee gezien, mooi mooi.

Na een uurtje wandelen hielden we het wel voor bekeken, de zon is er vandaag voor het eerst echt doorgekomen en ons vel is daar niet tegen bestand. Er staat hier ook een stevige zeebries, onze deluxe cabin beweegt gewoon vrolijk mee.

Het aantal platte wallabies blijft voorlopig ongewijzigd.

Onder het hoofdstuk ‘rare jongens, die aussies’ zagen we gisteren op TV reclame voor bruin meergranen (pingpong)brood met als slogan ‘get a taste of Europe’…Wij eten er al een week van en kunnen met zekerheid zeggen dat geen enkel brood bij ons zo smaakt, zelfs na het toasten blijft het malser dan onze meest verse sandwich.

Foto 1,2,3,: Ninety Mile Beach

Foto4 : spelende zeehonden

03-11-2009 om 10:43 geschreven door Mike-Ruth  

Gisteren nog snel een hapje gaan eten, de weinige ervaring die we hier al hebben opgedaan leert ons om uit te kijken naar de Thai. Hoera, gevonden. Het ziet er een middelgroot restaurant uit waar een koppel zit te genieten van hun maaltijd. Er zijn andere klanten, een goed teken. We melden ons beleefd aan, zetten ons en kiezen voor-  en hoofdgerecht + glaasje wijn.  Hmm… niet dus, na veel geflapper in het Thaussies begrijpen we op dat zijn stalleke niet ‘ fully licensed ‘ is. Kort samengevat, niks glaasje wijn dus.  ‘Hoezo ? Op de tafel bij het andere koppel staat toch een halve fles wijn te blinken ?’ replikeren we in ons beste Chengels.  Ha, but sign sais ‘BYO’.   So BYO ???  ‘ Bhing Youh Own’ wordt ons verduidelijkt.  We kunnen dus zelf een fles wijn naar keuze meenemen.  Prima systeem, valt mee te leven. Ideetje voor bij ons zelf,  ze zullen mij zien komen in ’t Kasteel(tje). Allé hop, Ruth bewaakt de culinaire burcht en ik vertrek richting Liquor store (jaja, ik weet het, maar hoe spel je dat dan wel juist hé ?). Valt mee, bij het oprijden zag ik een LS vlakbij.  … Het is niet mogelijk… op slecht 50 passen weg zie ik de metalen poort dichtschuiven. Twee opties, in het Chengels op de poort gaan beuken gillend om drank, of stillekes verderzoeken naar een kwailteitszaak die nog wel open is. Ik opteer voor het tweede. Een half uur later arriveer ik triomfantelijk terug bij de Thai met een bruine papieren zak, van het type dat gegarandeerd dooscheuren gaat als je er een fles wijn in vervoert. Het gefrituurde en ondertussen koude voorgerecht wordt smakelijk naar binnengewerkt, het hoofdgerecht was in orde, zoals we dat van een Thai hier gewend zijn.

Een goede nachtust gehad, vroeg derin en fris eruit, om 9h en route richting Melbourne. We zien de landschappen steeds wijdser worden en van groen naar dor verkleuren. Om 16h hebben we genoeg gereden en voor het eerst kiezen we voor een luxe cabin op een kleine camping in het centrum van Lakes Entrance. We blijven hier alvast twee nachten, veel cabin voor weinig geld (douche, keuken, toilet).

Zonet zelf gekookt maar het schrijven wordt me ontnomen, mijn tijd is op.

Ruth dus nu aan het woord, Mike heeft hier weer een voortreffelijke maaltijd in mekaar gestoken, de aussies weten niet wat er gebeurt, ik heb alle ramen opengezet kwestie van de geur goed te verspreiden. Lamsvlees met gekookte patatten, champignons en spinazie (dit laatste vlg recept van de Cosmo in Boechout maar natuurlijk verfijnder), de beste maaltijd in een week! Enige nadeel, nu moest ik wel afwassen natuurlijk!

Foto1 : Picnick in Moe

Foto2,3 : onze deluxe cabin in Lakes Entrance

02-11-2009 om 11:50 geschreven door Mike-Ruth  

Na een luidruchtige nacht het vervolg van de Great Ocean Road gereden, voor ons het mooiste stuk. De weg liep nu vooral door eucalyptusbossen en stukken koud regenwoud. Bij een rustplaats volgden we een prachtige korte wandeling door het regenwoud, met varens van wel 3 meter hoog en bomen waarvan we de toppen nauwelijks konden zien.

Op een andere stopplaats zaten de koala’s gewoon in de bomen te slapen aan de kant van de weg, super schattig. Ik denk dat ik toch maar een sessie koala-knuffelen ga boeken.
We zagen ook al 3 wallabies, zij het van het plattere soort  langs de kant van de weg.

Het is hier voorlopig nog perfect weer voor ons, af en toe een zonnetje en zo’n 22°, langzaam acclimatiseren dus!

Momenteel zitten we in een motel in Colac, terug richting Melbourne. Voor $5 mogen we hier heel de avond zitten internetten, even van profiteren om alles te updaten.

Mijn bevindingen over de australiërs tot hiertoe:

-          Super attente mensen, iedereen begint hier spontaan tegen ons te praten. De eerste zin is gegarandeerd: Are you from Europe? Niet moeilijk natuurlijk, de rest spreekt het lokaal dialect, heeft spleetogen of Indische trekken

-          Ze zijn redelijk luidruchtig, vooral ’s nachts en dat terwijl wij geen enkele bar vinden om ’s avonds een pint te gaan drinken (??)

-          Het is hier toch wel duurder dan bij ons, beetje budgetplanning dring(k)t zich op

De wil van onze mustang is gebroken, zelfs de ruitenwissers luisteren nu al vrij goed.

01-11-2009 om 09:01 geschreven door Mike-Ruth  

Het belooft een mooie dag te worden, wat een stralende zon, dat wordt bakken. Eerst met de taxi naar de car rental om onze auto en campingset in ontvangst te nemen. Tegen 12h zijn alle paperassen geregeld en zijn we vertrekkensklaar voor de Great Ocean Road. Volgens de Aussies ‘s werelds mooiste weg die net ten westen van Melbourne langs, juist , de ocean loopt.

De wagen, een volbloed Camry uit de Toyota stal, is nieuw met nauwelijks 13000 km op de teller en in onberispelijke staat.  Geen steenslag, niks deukskes,  we hopen dat zo te kunnen houden. Starten,  airco op maximum en weg. Mijn God, links rijden ok, een automaat ook ok, maar dat ze het stuur langs rechts plaatsen wie komt er op dat idee ?  Het is als met een zijspan rijden, niet vergeten dus dat er langs links nog zo’n anderhalve meter aan hangt. Ruth waarschuwt me telkens we de vangrail naderen, of weer op de pechstrook aan het rijden zijn.

Hola, wolken in de verte … het is te hopen dat we ons niet voor niets gesunblocked hebben.

Een uurtje later staan we aan het begin van de Great Ocean Road, de wagen laat zich temmen en rijdt ondertussen al vaker op het bedoelde rijvak,  maar zoals  de man van de car rental voorspelde: ‘there will be a lot of whiping in the beginning’. Zowat elk gepland manoeuvre wordt aangekondigd door onze ruitenwissers ipv de pinkers.

De weg is indrukwekkend, al is er  wel een nevel opgekomen die zowat het midden houdt tussen lage bewolking en mist waardoor de ongetwijfeld adembenemende landschappen aan ons voorbijgaan. We stoppen in Apollo Bay , alle backpackers hotels zijn volgeboekt en we komen terecht in motel  Beachcomber. Beetje duur voor wat het is , maar we zijn gesteld in een echt typisch vierkant gebouwd motel complex.

Er is geen internet voorhanden, dit bericht zal dan ook pas morgen op de blog kunnen.

01-11-2009 om 08:59 geschreven door Mike-Ruth  

We hebben hier ondertussen een lokaal GSM-nummer, dit is het nummer: 0061 415 715 435.

De kans is echter reëel dat dit nog veranderen gaat daar Ruth de verpakking van de sim-kaart al heeft weggegooid en daarbij ook de noodzakelijke pin en puk-nummers. Geen erg , buiten de dorpskernen is er hier toch nauwelijks ontvangst hebben we gemerkt.

01-11-2009 om 08:56 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag vrijdag den 30^e Melbourne-centrum te voet verkend (Mike vindt dit al een sportdag), de stad bevalt ons wel, het is een bijzondere smeltkroes van Britse, Amerikaanse en Aziatische cultuur overgoten met een zeer hoog ‘no worries’ gehalte. Hoewel het een grote stad is, wandel je er toch rustig in rond, geen constant getoeter en sirenes.

De mensen zijn hier over het algemeen toch wel danig dik en altijd en overal aan het eten. We zijn nog nooit in Amerika geweest maar vermoeden dat het daar gelijkaardig is.

30-10-2009 om 08:25 geschreven door Mike-Ruth  

Goeiemorgen België!!!

We zitten hier onze blog in te vullen vanop onze hotelkamer in Melbourne, dus dat wil zeggen dat alles goed verlopen is. Het blijft natuurlijk altijd speciaal, zo’n trip:

-          De Sven Huybrechts is ons onverwacht komen uitwuiven op Zaventem aan onze gate om 6u ’s morgens, zéér geapprecieerd natuurlijk maar toch… de ZOT!!

-          Een vlucht Brussel-London duurt met alle opstijgen en landen inbegrepen nauwelijks 40 min

-          Op die tijd moet je dan trachten om het standaard britse lunchpakket naar binnen te werken (voor zij die geen West Highland Way gewandeld hebben: een sandwich ham&cheese)

-          Onze buur op deze vlucht bleek een zakenman die de halve top van Siemens kende, dus amper vertrokken en er werd weeral over werk gepraat

-          Na 4u wachten in Heathrow konden we eindelijk boarden voor de vlucht naar Hong Kong,bleek er iets mis te zijn met het Public Announcements systeem van het vliegtuig. Er moesten spare parts aan te pas komen en als gevolg ook een uur vertraging

-          Qantas is een geweldige luchtvaartmaatschappij, zoals we op voorhand al van velen gehoord hadden. Relatief veel beenruimte, entertainment en verzorgde maaltijden.

-          Door het overschrijden van verschillende tijdzones gingen de maaltijden van lunch naar breakfast terug naar lunch om dan aan het diner te komen

-          Na 11u vliegen kwamen we in Hong Kong, ook een ervaring apart. Die mannen lopen daar allemaal rond met mondmaskertjes en waren SUPER georganiseerd. Op amper een uur tijd werd het vliegtuig gelost, geladen, gekuist, getest,volgetankt en van nieuwe bemanning voorzien.

-          En dan was het hop voor de volgende 9uur naar Melbourne

-          Alle bagage is samen met ons toegekomen, jippie

-          Aan de douane waren we iets te eerlijk over medicijnen en wandelschoenen die we bijhadden waardoor we apart genomen werden maar gelukkig zagen we er nogal betrouwbaar uit en hebben we niets moeten uitladen

-          Tegen middernacht de 29^e waren we dan eindelijk aan ons hotel, beetje groggy na 30u reizen

-          We gingen nog op zoek naar een pintje voor op de kamer maar er wordt hier blijkbaar geen alcohol verkocht in de supermarkt en in de lycor stores maar tot 23u. Toch straf dat we dan alleen maar dronken mensen op straat zijn tegengekomen.

30-10-2009 om 08:15 geschreven door Mike-Ruth  

26-10-2009 om 16:10 geschreven door Mike-Ruth  

19-10-2009 om 13:17 geschreven door Mike-Ruth