We komen uiteindelijk aan in Gletsjerland. De toppers hier zijn de Franz Josef en de Fox gletsers. Nergens anders op deze breedtegraad liggen gletsers zo dicht bij de oceaan. Naar mijn bescheiden mening is dat niet zóóó erg moeilijk, veel anders dan water vind je immers niet op deze breedtegraad. Behalve hun ligging zijn ze ook gekend om de snelheid waarmee ze verschuiven. In 1943 stortte er een vliegtuig neer, waarvan ze de restanten 3,5 km verder vonden, aan het uiteinde van de Franz Josef, zo’n 6  jaar later. De gemiddelde snelheid van de Franz is 1,5m per dag, met uitschieters tot 5 m. Dit zou 10x zo snel zijn als de gletsers in de Alpen. We ondervinden dat, als je lang genoeg naar de gletser kijkt, het echt wel lijkt of het gigantisch moster verder schuift…

We installeren ons in het dorp Fox Glacier Village en rijden daarna naar het beginpunt van de wandeling om de gletser te bekijken. Daar wacht ons echter een superteleurstelling, de wandeling is volledig afgesloten door de regen van de voorbije dagen, het gevaar op vallende rotsen door instabiliteit is te groot. Het enige dat we kunnen doen is de gletser vanop afstand aanschouwen. Wat een pech, we hadden hier zo’n hoge verwachtingen over! Het ziet er ook niet naar uit dat het probleem morgen verholpen zal zijn, de borden met de wandelingindicaties worden door de rangers volledig verwijderd en vervangen door een bord ‘Track closed’. We horen achteraf dat er op 10 dagen al meer regen gevallen is dan ze normaal op een volledige maand krijgen, en er wordt nog meer verwacht.

Een beetje moedeloos stappen we terug in de auto en rijden dan maar naar de Franz Josef, half verwachtend dat ons daar hetzelfde scenario staat te wachten. Hier hebben we meer geluk, we kunnen het pad tot aan de gletser volgen. Al moeten we 3x tot aan onze knieën door ijskoud gletserwater waden. Als je hier uitglijdt heb je wel iets aan uw fiets. Maar we kunnen toch erg dichtbij komen en een goede indruk krijgen. En dat zijn we ook; goed onder de indruk.

Ok, we hebben de gletsjer nu al wel gezien, van beneden, maar hoe geraak je er nu op ?

In de brochures lezen we dat je Helihikes op de gletsers kan doen. Je wordt met een helikopter ergens op het ijs gedropt en loopt daar dan 2,5u onder begeleiding rond. De uitstap kost een smak geld, maar we zijn hier maar 1 keer dus…. Dat is voor morgennamiddag. Fingers crossed dat het weer meezit, bij slecht weer vertrekken ze niet, en als het te bewolkt is zijn de uitzichten natuurlijk ook minder spectaculair.

Zoals de laatste dagen wel meer voorkomt, kruipen we vroeg in onze camper, jullie zullen ons wel niet geloven maar het is hier KOUD ’s nachts. Vanonder de warme dekens en slaapzak zien we nog een 1/3 filmke voor we gaan slapen. Càptain Jack Sparrow neemt  het op tegen de Krak-hen. Spannend.

Foto’s: De Franz Josef gletser

11-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Met een vintage busje van minstens 50 jaar oud worden we naar de lokake heliport gebracht. Ze verzekeren ons dat de helikopter van een recenter bouwjaar is.  We krijgen lederen berg-hikingschoenen aangeboden en een korte veiligheidsintroductie hoe een helikopter te benaderen. We worden gewogen, in groepen van max 6 pers opgedeeld en dan begeven we ons naar de helikopters. Aan boord passen dan ook maximaal 6 passagiers (als je ze goed opvouwt toch). Eens iedereen een headset op heeft gaan de deuren dicht en weg zijn we.

Dat gaat verbazend zacht. We stijgen boven het dorpje uit en in geen tijd vliegen we over de voet van de gletsjer. Meteen zien we ook waarom het wandelpad afgelsoten werd. De overvloedige regen van de voorbije week heeft de rotsen instabiel gemaakt en er zijn al tientallen rotsblokken naar beneden gekomen, sommige met het formaat van een autobus. Eens we midden de gletsjer zijn neemt de piloot even de vrijheid om  enkele hoogtepunten van de Fox glacier van dichtbij te tonen. Tot zover de aangename vlucht. De piloot is er van overtuigd dat je pas echt een goed zicht hebt als de machine minimum 90° kantelt, en dan nog eens andersom voor zij die langs de andere kant zitten. Mijn maag plakt ongeveer tegen mijn amandelen en de foto’s zijn bewogen. Ruth houdt vnl haar ogen dicht. We landen zacht op het ijs, de landingsplaats wordt aangegeven door één stokje van 50 cm hoog.

De gids wacht ons daar op en verdeelt de stijgijzers die we onder onze bergschoenen moeten gespen. We krijgen ook een wandelstok met een metalen pin onderaan. De gids legt ons kort uit hoe we al dit gereedschap moeten gebruiken en dan vertrekken we op onze tocht over een ijslaag die op dit punt zo’n 200 m dik is. We klauteren over ijsheuvels, wringen ons door smalle sleuven, bewonderen staalblauwe ijsgrotten langs de binnenkant, wat een ervaring! Het kleurenspel is indrukwekkend, het pure witte ijs tegenover de helblauwe kleuren van het water, niet gemakkelijk voor de fotograaf bij wisselende bewolking. Het rondomliggende landschap is al even imposant, je voelt je maar heel nietig tussen al die grootse natuur. We zijn ook verwonderd over de hoeveelheid water die over zo’n gletsjer stroomt, het ding smelt gewoon heel de tijd. Onze Nepalese gids leert ons, meestal op ludieke wijze, alles wat er te leren valt over een gletsjer en geeft ons ruim de tijd om foto’s te trekken. 2 Uur later wachten we in dekking op onze helikopter voor de terugvlucht, die deze keer de hoogtepunten vermijdt en in rechte lijn terugkeert.

De ervaring was op z’n minst uniek en elke euro waard!

Foto’s: onze gletsjeruitstap van take off tot landing

12-01-2010 om 22:03 geschreven door Mike-Ruth  

Ons doel voor vandaag is Lake Wanaka, in het Mt Aspiring National Park, zo’n 300 km meer naar het zuiden. Hiervoor moeten we door de Haast Pass, een bergketen waar nog maar sinds ´64 een baan door loopt.

Al slingerend rijden we door deze indrukwekkende pas, met zicht op sneeuwwitte toppen langs alle kanten. We maken verschillende stops om wat natuurschoon van dichterbij te bewonderen. Zo ook aan de Thunder Creek falls, waar het water, vooral na de overvloedige regen, zoals de naam voorspelt, donderend naar beneden stort. Het nadeel van scenic view-stopplaatsen is dat de meeste toeringbussen die ook aandoen, dus een Japanner is nooit echt ver weg.

Bovenop de pass stopt Mike voor wat hij denkt een solo-jonge deerne-liftster, maar ik had de mannelijke collega allang gespot in het bos. Die truuk lukt dus nog steeds. We kunnen ze zo’n 100km verder op hun tocht afzetten. Weeral een goede daad gedaan voor vandaag.

De geplande camping blijkt een wei te zijn die uitpuilt van het volk, we bedanken hiervoor, hadden gelukkig niet gereserveerd en keren terug naar het dichtstbijzijnde dorp, Wanaka. Het is een gezellig toeristisch centrum, dat vooral in de winter hoogdagen kent als ski-oord. De views vanop deze camping zijn geweldig, we logeren precies op een postkaart, midden tussen de besneeuwde bergtoppen met zicht op het Wanaka-meer.

We hebben geen foto’s van de trip, we willen niet riskeren jullie te gaan vervelen met ‘mooie foto van een indrukwekkende waterval nr76’. Bovendien zijn de uitzichten vaak zo weids dat je dat niet op een foto vatten kan. We zijn ook geen Lord of the Rings-kenners, maar we kunnen ons wel voorstellen dat ze hier inspiratie zijn komen opdoen. Wederom indrukwekkend allemaal, telkens opnieuw. We vallen in herhaling.

13-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Onze planning voor vandaag loopt een beetje in ’t honderd. De wandeling die we in het natuurpark wilden doen, begint aan het einde van een 34km lange gravelweg, daar kunnen we niet aan. Daarenboven is het weer niet echt wandelgeschikt, het regent, dus we cancellen de wandeling maar volledig.

Mike is tevreden, hij kan zich een paar uur volledig wijden aan zijn nieuwe hobby, kakuro’s oplossen. Na een paar uur vind ik het welletjes en wandelen we het dorpscentrum in, voor het eerst sinds lang gaan we shoppen!! Niet dat we echt veel kunnen kopen want er is geen plaats in de bagage, maar ’t is vooral de idee die telt. Mike koopt een leuke T-shirt als souvenir (opschrift: ‘If a man speaks deep in the NZ forest and there is no woman to hear him, is he still wrong?’, snap ik niet) en ik een nieuwe dagrugzak, een topmodel. De bodemnaad van de vorige is gelost en da’s redelijk onpraktisch als je gaat wandelen.

En dit is veruit het meest indrukwekkende wat we vandaag gepresteerd hebben, morgen doen we terug iets spannends, beloofd!

14-01-2010 om 06:39 geschreven door Mike-Ruth  

Na ons ontbijt maken we ons langzaam klaar om te vertrekken. Ervaring leert ons dat ze het hier niet te nauw nemen met de verplichte uitchecktijd van 10am. Voor we buitenrijden houden we nog even halt aan de dump point om onze watertank te vullen en de grey-watertank te ledigen. Aan de overkant van de weg merk ik twee lifsters op. Ze willen naar Queenstown, dat kan, dat ligt op onze route. (Geen wederhelften in de bosjes deze keer) De twee meiden uit de states gaan daar bungee-jumpen. Oh ja, did it, done it, bought the T-shirt. Heb er eerlijkheidshalve wel bij verteld dat ik sindsdien hoogtevrees ontwikkeld heb. Ze waren er al minder gerust in.

De GPS kiest een weg waar we volgens de kaart niet overmogen met een huurwagen. We begrijpen niet direct waarom en rijden toch door. De route is zo mogelijk nog mooier dan al de voorgaande. Nieuw-Zeeland is een paradijs voor wie graag met de wagen rijdt. Je mag hier wel maar maximaal 100, maar dat stoort voor geen moment. Achter elke bocht is er een nieuw wauw moment. Bovendien zijn de banen maar één baanvak breed. De bruggen worden afwisselend gebruikt door meegaand en aankomend verkeer.

We lunchen in Queenstown, een gezellig stadje dat bulkt van de toeristische adventure activiteiten. Tof. Wij rijden verder tot aan de visitor centre van onze eindbestemming: Te Anau. Dat ligt aan de Sounds. Gigantische landengtes of bergtoppen die langzaam overgaan in de oceaan en alzo kilometerslange fjorden creëeren. Een immens natuurpark  waar je maar 1 weg hebt tot aan de Milford Sounds. Alle anderen zijn onbereikbaar, niet via auto, bus, watertaxi, niks. Met uitzondering van de Doubtful Sounds, daar kan je bij als je meegaat op een georganiseerde tour. Je vaart dan eerst een stuk over Lake Manapouri, dan 20 km over land met de bus waarbij je aan Deep Cove komt en dan kan je beginnen aan de cruise op de Doubtful Sounds. Klinkt allemaal toch sprookjesachtig, niet?  Meteen hebben we een koers voor de volgende dagen. Morgen met de wagen naar Milford Sounds. Die route moet wreed de moeite zijn. Op den duur verwacht je niets anders meer. En overmorgen mee op een georganiseerde daguitstap naar de afgelegen Doubtful Sound. Je kan de Sounds ook doen met georganiseerde overnight cruises maar die zijn vrijwel onbetaalbaar. Bovendien hebben we al onze camper om in te slapen.

Ok, misschien niet zo’n spannende dag gehad als beloofd, maar de volgende dagen zien er weer veelbelovend uit. Hopelijk komt de zon erdoor, dat maakt mooiere foto’s. Al is die kans hier erg klein, hier valt gemiddeld  8000 mm regen per jaar. Dat is, hou je vast, 10X zoveel als in midden België.

Hebben jullie daar nog al eens geluk hé.

Foto’s: uitzichten onderweg, haven van Queenstown

15-01-2010 om 09:45 geschreven door Mike-Ruth  

Zo’n 25 km voor Milford kunnen we de berg niet meer over en moeten we door een tunnel. De tunnel is maar gemaakt voor verkeer in 1 richting, met lichten wordt het verkeer wisselend geregeld, met een interval van 15 min. We vinden het absoluut niet erg, de uitzichten zijn onvergetelijk. De laatste 25 km gaan stijl naar beneden tot op zeeniveau. Met al onze stops tussendoor is het 15u tegen dat we Milford bereiken. Hoewel het ’s morgens bij ons vertrek zwaarbewolkt was, is de zon er ondertussen volledig doorgekomen en de uitzichten op Milford Sound zijn prachtig. We laten deze kans niet liggen en kunnen nog net mee met de boot van 15.25u voor een 2u durende rondvaart door de sound. Stel u voor dat we morgen slecht weer hebben, dan hebben we niks gezien.

De rondvaart door de Sound is geweldig, we gaan van de ene waterval naar (al dan niet door) de volgende en de bergen met sneeuwwitte toppen rijzen uit de zee naar boven. Machtig om te zien. We komen hier te weten dat Captain Cook tot 2x toe voorbij deze Sound is gevaren, zonder de ingang te vinden, pas 50 jaar later wordt hij ontdekt. Eens op de Tasman Sea begrijpen we ook waarom, zelfs van vlakbij kan je niet zien dat er een ingang is tussen de rotsen.

Helemaal overdonderd van al deze natuurpracht beginnen we aan de terugtocht, waarbij we de stukken die op de heenweg nog in de wolken zaten er nu nog als extra bovenop krijgen.

Het was wederom een dag om nooit te vergeten!

Foto’s: Lake Gunn, Ruth duwt een boomstam in 2, vingerhoedskruid (sommige weiden zijn violet van de verschillende tinten van deze plant), impressie van een Deense meermin bij de Marian Falls, spelen in de sneeuw (zo zien jullie maar, we denken aan jullie), de Milford Sound

16-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Deze Sound had Capt Coock wel opgemerkt. Hij vroeg zich echter af of hij wel terug weg zou geraken gezien de stevige inlandse bries die hier altijd aanwezig is bij mooi weer. Dat gaf meteen de naam Doubtful Sound. Hoewel dit eigenlijk fout is, want de Doubtful is een fjord omdat hij ontstaan is uit een hyperactieve gletsjer. Een Sound ontstaat uit een rivier. De enige echte ‘sound’ in Nieuw-Zeeland is die in Marlborough, in het noorden van het Zuidereiland. Om de verwarring compleet te maken ligt het hier vol ‘sounds’ in ‘Fjordland’. Enfin,we leren weer bij.

Het is weer een prachtige dag, hoe langer hoe meer beseffen we dat we ongelooflijk veel geluk hebben met het weer. Veel mensen waar we mee praten doen het eiland in omgekeerde richting en komen van de ene regenzone in de andere. De touringbus pikt ons op aan de camping en we rijden naar Lake Manapouri waar we overstappen in een bootje tot aan een waterkrachtcentrale. Deze is 170m diep in een grot uitgehouwen en kan voldoende energie opwekken om het hele Zuidereiland van stroom te voorzien. Daarna rijden we met de bus tot aan Deep Cove, waar we in boot nr2 (gelukkig een iets grotere) worden overgeladen voor de rondvaart op de Doubtful Sounds.

Volgens Lonely Planet is deze indrukwekkender dan de Milford en vooral minder toeristisch. Dat laatste is zeker waar, we komen maar 1 andere boot tegen en voor de rest zijn we alleen. Je geraakt hier gewoon ook niet op eigen houtje, dus dat maakt het wel speciaal. We zien ook zeehonden en zelfs dolfijnen die nieuwsgierig dichterbij komen gezwommen.

Maar of deze nu echt indrukwekkender is? Wij zijn er niet helemaal uit, Milford leek ons hoger en ruiger, maar dat was natuurlijk de eerste fjord die we zagen…ln elk geval, doubtful.

Foto’s: zicht tijdens ons ontbijt, eerste zicht op Doubtful Sound, Ruth in de Sound, landschappen vanop de boot, luie kajakers, kolonie mooie zeehonden (ge moet ze es ruiken…), De wolken rollen snel binnen op plekjes waar we een half uur geleden nog waren, Dolfijnen, indrukwekkende waterval nr76, rendieren transport.

17-01-2010 om 22:34 geschreven door Mike-Ruth