De gasfles van onze camper is leeg, dat kan al eens gebeuren na 4 weken intensief gebruik. De fles opnieuw laten vullen voor 1 maaltijd lijkt ons belachelijk. Er is wel een campkitchen maar dat is struggle for life in het topseizoen, de blauwe walmen van verbrand eten zijn niet te harden en in de mist vind je je eigen potten nauwelijks terug. We nemen het onzekere voor het zeker en gaan uit eten.

Morgen moeten we de camper immers terug binnenbrengen en verblijven we in de YHA van Christchurch. Donderdag vliegen we als alles meezit naar Bangkok. De blog wordt echt nog een spannende thriller zo. Allé voor ons toch. U leest morgen toch verder voor alweer een spannend avontuur…

Foto’s: uitzichten tijdens ons diner

25-01-2010 om 09:54 geschreven door Mike-Ruth  

We pakken in, gaan vluchtig door de camper, en rijden naar Christchurch. Dat gaat trager dan normaal, waarschijnlijk omdat we de laatste nostalgische rit met de camper niet te snel willen laten voorbijgaan. We zeggen nog een paar keer ‘wauw’ voor de mooie landschappen en ademen nog wat extra propere lucht in, kwestie van wat reserve te hebben voor in Bangkok.

Inchecken in de YHA, dat blijft eigenlijk altijd wel een beetje afzetterij. Onze kamer is twee bij twee en er passen net twee bedden in, als we onze bagage erin duwen gaat de deur nimmer open. Gelukkig zijn we een camper gewend en niet claustrofobisch aangelegd. ’t Is wel netjes. Ok bagage gedropt, nu nog naar de carwash en dan de camper terugbrengen. De carwash is van het volautomatische type waarbij er een boog met faciliteiten heen en weer over het stilstaande voertuig gaat. We geloven niet dat dit ontworpen is voor campervans , maar volgens de infoborden vallen we binnen de maximum dimensies. De metalen boog passert op milimeters van de spiegels. Chance, stelt u maar eens voor ….  Het inleveren van de wagen gaat zoals verwacht vlotjes, we worden weeral in het NL verder geholpen door een Hollandse en wat later komt er nog een Lierenaar bijstaan en hun taxi brengt ons terug naar de YHA. In het salon kijken we nog naar 1 van de kwartfinales van de Australian Open. ’s Avonds eten we in het Belgian beer café typisch belgische kost, maar dan toch berooid klaargemaakt met een NZ- accent. Je kan dat vergelijken met frietjes te bestellen in een Hollands frituur. Je weet hoe dat moet smaken maar de finesse is verloren en de mayonaise lijkt  zoete fritsaus geworden. Leve de Klavers! Aan de Leffe van’t vat is niets te verbeteren.

Daarna trekken we  de stad in en duiken in een kleine groezelige maar gezellige bar waar om 22h30 een live bandje van twee begint. Daarmee is de bar al meteen voor de helft gevuld. Na een uur hebben we het wel gehad, zoveel ambiance brengen ze ook niet, en keren we terug naar onze cel.

26-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We hebben een extra dag hier omdat we onze vlucht met een dag verlaat hebben. Anders waren de connecties zo slecht dat we 2 nachten geen bed hadden.

Christchurch wordt ook wel de garden van NZ genoemd en heeft een immense botanieken hof. In een lokale brochure vinden we een stadswandeling. Die doen we. Uiteraard kuieren we nog enkele uren door de tuin, ongeloofelijk, erg groot en tot in de puntjes onderhouden. We lopen langs de kathedraal. Allé ja, als dit een kathedraal is dan moet de St Bavo kerk van Boechout  wel het Montmatre zijn. We bezoeken nog een museum. In de namiddag zien we in de YHA hoe Williams nr 1 naar huis geflikkerd wordt en nr2 bijna. En reserveer ik mits enige extra inspanning een hotel in Bangkok. De Internetreservatie wil nl niet lukken en ik moet alles doormailen. Allé lijkt nu toch in orde. Ah ja over Bangkok gesproken, hoe zit dat nu met ons ontbrekende visum? Volgens het Thais consulaat kunnen we dat mits de nodige inspanningen en fees wel ter plekke bekomen mochten we het ongeluk hebben op een erg formalistisch ambtenaar te stuiten. Vrij vertaald wil dit zeggen dat er normaal gezien geen probleem zal zijn.

Het reisbureau beloofde contact op te nemen met de luchtvaartmaatschappij, maar daar horen we tot hiertoe niets meer van, straks es bellen als ze daar wakker zijn.

Voilà, en daarmee is het hoofdstuk Nieuw-Zeeland eigenlijk afgesloten. Het was verdorie een mooi hoofdstuk. Op naar Azië en een nieuw avontuur!  In’t beste geval kunnen jullie vrijdag ergens lezen wat onze eerste indrukken van Bangkok zijn…  in ‘t ergste geval meer foto’s van den botanieken hof.

Foto’s : Hortensias, Begonialaan, cactussen,mariaplantje,Dahlialaan, schapenkoppen in alle kleuren, rode lantaarn.

27-01-2010 om 07:51 geschreven door Mike-Ruth  

Allebei gepakt met een grote rugzak en een kleine langsvoor murwen we ons door de klapdeuren van YHA, richting Cathedral Square. Daar kunnen we de 5$-bus op die je voor 7$ naar de luchthaven brengt. We zijn hier flink te vroeg maar we moeten nog ontbijten en dat gaat nu eenmaal beter met wat minder bagage. Bovendien geeft ons dat wat extra tijd mocht de checkin problemen geven omdat we geen visum hebben voor een lang verblijf in Thailand. Dus onmiddellijk naar de checkin. Bummer, die gaat pas om 12 open. Eens het zover is gaan we naar de balie, we trekken ons beste communicantengezicht en liegen snoeihard over een pakje lucifers.  We worden op ons woord geloofd dat we maar 20 dagen in Thailand gaan verblijven. We krijgen onze boarding pass voor onze vlucht naar Sidney en meteen ook de boarding pass voor onze connectie naar Bangkok. Dat is slecht nieuws voor zij die hoopte op extra foto’s van de botanische tuin van Christchurch. Zodadelijk gaan we  het vliegtuig op. Het zal een lange dag worden. We landen in Thailand iets voor middernacht lokale tijd. Maar daar is zo’n 6h vroeger als hier. In’t beste geval een volgend bericht uit de Rambuttri Village Inn. Centrum Bangkok .

foto’s:  De not so 5$-bus.

28-01-2010 om 02:09 geschreven door Mike-Ruth  

Het was half 2 deze morgen tegen dat we, groggy, in onze hotelkamer aankwamen. Alles is vlot verlopen. Noch Qantas, noch Thailand maakte een probleem van onze documenten. Eerst een vlucht van 3u naar Sydney en aansluitend een 9-uur durende naar Bangkok.  Ge voelt dat toch.

Onze bagage komt weer braaf van de band gerold en dan op zoek naar een taxi. We hadden ons goed voorbereid en lopen recht naar de balie van de public taxis, waar ze de naam van je hotel in het thais overschrijven zodat de chauffeurs weten waar naartoe. Gezien het late uur verloopt de rit vlot, hoewel we geen idee hebben hoe snel hij rijdt, de snelheidsmeter op het dashboard blijft mooi op 0 staan. Hij stelt ons ook een aantal vragen, waar we geen snars van begrijpen dus knikken maar gewoon ja. Als hij de autostrade oprijdt, moeten wij als klant de ‘péage’ betalen, ook dit wisten we op voorhand. Alleen, de chauffeur houdt, zonder iets te zeggen, de helft van het wisselgeld bij. We zijn nog maar een half uur ’t land in en worden al in’t zak gezet! 10 Minuten daarna wordt ons vertrouwen in de mensheid hersteld Er is weer een péage-post en de rest van ons wisselgeld wordt bovengehaald om deze te betalen. Efficiënt.

Ons hotel is niet het meest idyllische wat je hier kan vinden, maar ligt wel supercentraal en op wandelafstand van veel bezienswaardigheden, midden in de backpackers-buurt. De kamer is een beetje klinisch maar wel proper en met airco. We kruipen doodmoe in ons bed maar toch lukt slapen niet echt meer, voor onze inwendige klok is het eigenlijk al 8u ’s morgens.

We zijn dan ook vroeg op en gaan op pad op zoek naar ontbijt. Het is buiten al heet en tropisch vochtig, na 10 min plakken we al van het zweet. We vinden een gezellig terras voor het ontbijt en kuieren daarna de stad in op zoek naar wat cultuur. Dat is een hele ervaring als je net van één vd zuiverste plekjes van de planeet komt. De verkeersgeur van een massastad met meer dan 10 miljoen inwoners in een mix met de aanéénsluiting van Thaise eetstallekes is apart. Dat krijg je nu éénmaal niet op een foto. Sommige slapen op straat, andere wassen zich in de rivier.

Het eerste complex is het Grand Palace en de Wat Phra Kaew (tempel van de emerald Boeddha). De gebouwen zijn prachtig versierd in alle mogelijke kleuren en liggen te schitteren in de zon. Blijkbaar zijn ze wat inspiratie zijn gaan opdoen in de Efteling voor het ontwerp van hun tempelwachters. Bij elke tempel die we binnengaan moeten we onze schoenen uitdoen en je moet gehurkt gaan zitten met je tenen weg van Boeddha.

Meer spectaculair is eigenlijk de Wat Pho, het oudste complex van de stad. Het bevat het grootst aantal Boeddha afbeeldingen en een 46m lange en 15m hoge liggende Boeddha, klaar om naar het nirwana te gaan. We zijn echt onder de indruk van dit beeld. Het blijft frappant hoe elk geloof zijn eigen gigantische bouwwerken optrekt om hun God te eren die eigenlijk bescheidenheid en nederigheid predikt.

Binnen dit complex bevindt zich ook de Massage-school en hoe kan je een bezoek aan Thailand nu beter inzetten dan met een Thaise massage? Voor geen 10€ krijgen we allebei een kneed, duw, wring en stootbeurt van 30 min, al onze knoken kraken en krakken onder de getrainde handen van de masseurs. Echt ontspannend kan je dat echter niet noemen. Eens het gedaan is lijk je dan wel op wolkjes te lopen. Ben benieuwd hoe mijn rug hierop gaat reageren als ik morgenvroeg opsta. Dat is waarschijnlijk de truuk, je hebt dan vast een nieuwe rekbeurt nodig.

We keren terug naar ons hotel met de rivier taxi’s en terwijl we lunchen komt de dagelijkse stortbui naar beneden. Niet dat dat verkoeling brengt, maar kom.

We houden het hierbij vandaag, de reis zit nog wat in de knoken (hoewel, na die massage?) en de vochtige hitte ondertussen ook.

Eerste indruk: superleuke festivalstad vol tegenstellingen tussen hyperrmodern tegenover eeuwenoude traditie. Elk straatje dat je indraait, elke winkeltje dat je binnengaapt of menu die je leest, er zijn steeds opvallende details die gans anders zijn dan wij gewend zijn. Tof,  al verstaan we geen snars van wat zij hier Engels menen te noemen.

Foto’s: het zwembad op het dak van ons hotel, de tempelwachters van de Efteling, Wat Phra Kaew, schoenen uit voor je binnenkomt!, zelfs de parasols zijn in 24 karaat goud (hoewel, als je goed kijkt kan je de origine toch nog zien, typisch), nog wat Wat Phra, torens van Wat Pho, de boeddha-beelden van Wat Pho en de liggende boeddha van 45 m

29-01-2010 om 12:38 geschreven door Mike-Ruth  

Dag 2 in Bangkok. Eerste job is uitzoeken waar we treintickets kunnen kopen voor Chiang Mai. Het wemelt van reisbureau’s maar de reisgidsen waarschuwen voor corruptie dus we gaan ten rade bij de tourist info. Na veel gemolewiek en moeite begrijpen we dat we best rechtstreeks naar het station gaan. Dat ligt spijtig genoeg langs de andere kant van de stad. Dat is dus weer een hele trip en boottochtje voor we daar zijn. Het Puzzel-Engels is echt lachwekkend, ze spreken van elke lettergreep de 2 eerste letters uit, reduceer daar alle R-en uit en daar moet je het mee doen. Za’ we’ wen’ zeke’?

In’t station verloopt alles verbazingwekkend vlot. In de luxe-coupés zijn geen 1st klas bedden meer vrij voor de komende dagen, maar 2^e klasse lukt nog wel en die is ook fatsoenlijk, pas in 3^e klasse verschijnen de kippen en consoorten, laten we ons beloven. Tickets gekocht, morgen om 19.35u vertrekken we en dan zijn we de dag erna om 9.45u in Chiang Mai.

Aan het station nemen we een tuktuk naar de Wat Arun (tempel van de Dageraad). Tuktuks zijn 3-wieler- brommers die je tegen een vooraf afgesproken prijs naar je bestemming brengen. Op voorhand onderhandel je over de prijs. Als een rasechte onderhandelaar bedingt Mike 50% korting, die uiteindelijk zonder veel moeite wordt toegestaan. Tegen een  angstaanjagende snelheid raced onze TT ons naar onze  bestemming. Na 40 min en massa’s diesel in de longen komen we groen aan bij de Wat Arun. De tempels zijn volledig met mozaïek bedekt. De hoogste toren is 82 m hoog. En ja, overal Boeddha-beeldjes natuurlijk.

Van daaruit gaan we naar Khao San Road, zowat dé backpackersstraat van Bangkok. Hier kan je aan elk kraampje de hele collectie van de Witte Uil of Sfinks-Mundial vinden, tegen een fractie van de prijs natuurlijk. Op’t einde van onze reis gaan we ons hier toch es laten gaan, er kan nog een valies extra mee naar huis.

Voor het avondeten volgen we de tip van een doorgewinterde vegetariër en schuiven we in een achterstraatje aan voor het zaterdagavond buffet. We eten ons een ongeluk van de overheerlijke schotels, de keuze is enorm, verschillende thaise curries, warme pasta, springrolls, okra, bruine kleefrijst met mango en warme banaan overgoten met een gearomatiseerde cocos(of soja?)melk en geroosterde sesamzaadjes…en een hoop groenten die we zelfs niet herkennen maar heerlijk smaken. Loopt het water jullie al in de mond? Ongetwijfeld het meest verfijnde en aromatische dat we hier tot hiertoe gegeten hebben. Om ongelimiteerd van dit lekkers te kunnen blijven smullen moeten we 99 baht/persoon neertellen (2€). Op de terugweg  ondergaan we voor het slapengaan nog een feet massage (Ruth) en een back en shoulders beurt (Mike) . We betwijfelen of dit wel zo slaapbevorderend werkt dan we gehoopt hadden. Vlak voor het hotel loop ik toch nog een ex-collega op het lijf zeker ( zie foto).

Foto’s:  foto’s op weg naar ’t station,bloem, station, lunch met zicht op Wat Arun,  Khao San Road   day –night , eetstallekes, onze stamkroeg, footmassage, Siemens sales responsible.

30-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

 Als echte profs in de discipline snel-rugzak-pakken gaat dit al bijzonder geroutineerd. We laten alles veilig achter in het hotel en lopen nog wat rond door de straten van Bangkok. We wilden naar een floating market gaan die aangegeven staat als goed alternatief voor de heel drukke en vnl voor toeristen georganiseerde andere markten, maar bijgevolg is er geen enkele tuktuk of taxi die ons er naartoe wil brengen omdat ze dan hun commissie bij de handelaars niet kunnen opstrijken. Er zou wel een bus naar ginder rijden maar dat lijkt ons toch wat riskant gezien we geen Thais lezen/spreken en dus onmogelijk kunnen duidelijk maken waar we willen afstappen. Op een plan wijzen is hier niet altijd een goei alternatief, vele kunnen ons alfabet niet lezen en blijven gewoon naar uw plan staren en onverstaanbare dingen mompelen.

31-01-2010 om 10:54 geschreven door Mike-Ruth