En dat kan je best letterlijk nemen. Wat, Wat en nog eens Wat. Elke straat heeft hier zowat(hihi) zijn eigen tempel of Wat. Voor de rest is het toeristische aanbod eerder beperkt in dit land. Op enkele trekkings en olifantenkampen na is hier niet bijster veel te doen. Dat is meteen ook de subtiele charme van dit land. Je moet het lauwe tempo aanschouwen, meemaken en ondergaan en je bent in geen tijd helemaal Zen. Dat konden we vandaag weeral aan de lijve ondervinden. Wij zijn namelijk niet toevallig in Vientiane beland. We hebben een missie. Het bekomen van een geldig en wettelijk visum voor Vietnam en een dito vliegtuikticket naar Hanoi.

Het is een mooie dag en nog voor negen uur is het hier al snikheet. We schatten +35 in de schaduw, die hier eerder schaars is, en bovendien is er geen druppel wind. Dat wordt puffen. We wandelen naar de ambassade van Vietnam die zich langs de andere kant van de stad bevindt. We worden om de haverklap aangesproken om een TukTuk-ritje te nemen maar wij ( vnl Ruth dan) zijn vastbesloten dit traject te voet af te leggen. Na een klein uurtje bereiken we onze bestemming. We hebben geluk, vandaag is de eerste dag dat de ambassade terug open is sinds 13 januari. Ze hebben het Chinees nieuwjaar wel heel erg uitgebreid gevierd zo blijkt. Dit in het achterhoofd gehouden valt de drukte hier best wel mee. We vullen onze aanvraag tot het bekomen van de visa in, plakken onze foto’s en betalen een schromelijk hoge fee. Op 24 feb om 8h kunnen we hier terugkomen en liggen de nodige documenten klaar wordt ons verzekerd. Alles loopt hier verbazend vlot naar Laos normen. Waarschijnlijk omdat we strikt genomen op Vietnamees grondgebied stonden.

Wij (vnl Ruth) besluiten nog wat verder te lopen naar de belangrijkste en oudste Wat van het land, de Pha That Luang. Dat gaat een beetje bergop en we hebben alle moeite om het overaanbod aan TukTuks te negeren. Na een kwartiertje komen we gaar aan bij de inkom. Voor 5000 kip/persoon mogen we binnen. Dat is geen geld om dit gebouw te zien dat in derde eeuw vC gebouwd werd en waarin bovendien een haar en de as van een borstbeen van Boedha zich zou bevinden. Nu ja, de bouw van de moderne That zoals hij hier nu te zien is werd aangevangen in 1566. Deze werd op zijn beurt in 1828 met de grond gelijk gemaakt door de Siamezen. Gelukkig hebben de Franse deze herbouwd in 1900 en nogmaals in 1931 omdat ze ontevreden waren van het eerste resultaat. We kunnen dus besluiten dat ons eigen huis eigenlijk ouder is. En dat haar zal ook wel ergens is een soep beland zijn vemoed ik. Tempelmoeheid slaat dus toe.

Na dit bezoek drijven we in eigen nat terug naar de andere kant van de stad naar het hoofdkantoor van Laos Airlines voor deel 2 van onze missie. De ticketservice sluit tijdens de middag waardoor we even moeten wachten. Als het kantoor terug open is merken dat we bijna de enigste klanten zijn en dat er een heel arsenaal bedienden klaarstaat om ons verder te helpen. Dat gaat hier ongetwijfeld vlot gaan. Onze salesman neemt plaats achter zijn desk en nodigt ons uit aan de andere kant. Vanaf het eerste moment merken we dat dit moeizamer gaat gaan dan eerst gehoopt. De blik op oneindig en schaapachtige glimlach kunnen niet verbergen dat de man in kwestie geen enkele taal beheerst buiten het Latioaans. We proberen duidelijk te maken dat we een vlucht wensen van Vientiane naar Hanoi op 24 februari. Dat lijkt te lukken, al blijft het gisssen of hij alles inderdaad zo begrepen heeft als wij het bedoeld hadden. ‘TwentieFoul is full’ komt er na een kwartiertje uit. Ai. Ik vraag voor de twentyfifth. De man verstart, duidelijk te hoog gegrepen met de vocabulair. Als ik twentyfive zeg en gelijktijdig een overeenkomstig aantal vingers opsteek worden de bewegingen op de terminal hervat.  Ik kan schuin meekijken op de monitor en zie dat het hele reserveringssysteem op een DOS-script gebaseerd is dat binnen een emulatorprogramma  in windows draait. Dit kan op gebied van computerprogrammatie zeker in aanmerking komen voor Unesco werelderfgoed.  ‘OK’, komt er een kwartiertje later opnieuw uit gevold door ‘Pass, Pass’. Maar alvorens we onze paspoorten afgeven om dit te boeken weten we ook graag wanneer het vliegtuig vetrekt en wat het ons gaat kosten. Dat komen we op een zelfde vlotte manier te weten als al het voorgaande en het eindigt met een klein papiertje waarop ‘RP1X5’ geschreven staat. Dat wordt ons overhandigd onder een begeleidend ‘Tomollow-Tomollow’.

We houden voet bij stuk en proberen vriendelijk maar kordaat duidelijk te maken dat we geen reserveringsnummer wensen maar dat we vandaag, hier en nu, een ticket willen kopen, betalen en buitenstappen met een papieren bevestiging.

Ha, voor zulke zaken wordt het meer ervaren personeel erbij gehaald. Nog een half uur later rolt het papier uit de matrixprinter. Nu ja, rolt, het papier uit de printer dreigt dubbel terug door de invoer te gaan onder het waakzame oog van 3 bedienden die je zonder dat ze een vinger uitsteken kan horen denken ‘ jaja dat gebeurt wel eens meer met deze printer’. Eens ons ticket deskundig in drie is gescheurd met behulp van een latje staan we 1,5h later buiten met ons ticket. We vermoeden wel dat we geen luchthaventaxen betaald hebben want het bedrag dat van de visa is ingehouden komt niet overeen met de kostprijs die op onze tickets staan. Als dat maar goed komt in de luchthaven.

En dan terug naar ons hotel voor een portie airco.

Foto’s: inspiratie gehaald bij de Arc de Triomphe?, het park van de Pha That Luang, vreemdelingendiscriminatie aan de kassa, Pha That Luang onder een brandende zon

22-02-2010 om 11:42 geschreven door Mike-Ruth  

Na de was is het de beurt aan de kapsels. Na 4 maand is mijn model er een beetje uitgegroeid, Mike gaat langzamerhand op Adam Cury lijken tijdens zijn hoogdagen in Countdown. Zo geraakt hij in ieder geval voorbij geen enkele identiteitscontrole meer.

We vinden een kapsalon waar al andere buitenlanders zitten, dus daar zullen ze wel wat Engels spreken. Ik mag meteen aan de wastafel gaan zitten. Eigenlijk is het hier meer ‘aan het wasbed aanliggen’ want je moet volledig horizontaal leggen. Niet slecht gezien eigenlijk, ze hangen dan een bavet vanachter aan je hoofd en zo wordt je haar gewassen. Er loopt in elk geval niets in je nek en je ligt comfortabel. Het was natuurlijk te voorspellen dat de bijhorende hoofdmassage van een ander kaliber zou zijn dan bij ons. Er wordt dan ook gedurende 5 minuten met de nagels over je hoofdhuid gekrabt, en aangezien ze ook manicure doen, kan je er prat op gaan dat die nagels net aangescherpt zijn. Na de sessie krabben begint ze de schedel te hervormen, wederom met een kracht die je niet verwacht van zo’n fijne dame. We vermoeden dat ze daarbij voornamelijk hun ellebogen en zelfs hun knieën gebruiken. Na 10 min is het proces voorbij en zie je ongeveer sterretjes.

De bazin van het kapsalon spreekt 3 woorden Engels en met handen en voeten proberen we duidelijk te maken dat het vnl kort moet zijn. Ze beginnen vol goeie moed, terwijl er op de achtergrond één of andere Laotiaanse soap op TV speelt. Als de intriges in de soap hun hoogtepunt bereiken, wordt alle werk neergelegd om druk commentaar te leveren op wat er net gebeurd is. Bij Mike loopt het knippen niet echt zoals gewenst, de afgeknipte lokken zijn maar 1 cm lang, zo gaan we er dus niet komen. Hij probeert opnieuw duidelijk te maken dat het echt heel wat korter mag. Er wordt begrijpend geknikt en er gaat nog 1 cm extra af. Gezien de lengte van Mike zijn haar zie je het verschil niet eens. Een andere klant naast hem  gaat met een mooi getrimd kapsel naar buiten. Mike legt uit dat hij ook zoiets wil, er wordt veel ‘same, same’ en ‘aaaahh’ geroepen en dan komt eindelijk de tondeuse boven. De dame begint met volle overgave giechelend aan haar taak en is pas te stoppen als er amper nog haar staat op Mike zijn hoofd. Ok, zooo kort was ook niet de bedoeling. Hij krijgt een militaristische snit aangemeten, als hij het nog korter had gewenst konden ze hem waxen. Wederom trekt Mike helemaal niet op zijn paspoort.

Soit, fris geknipt keren we terug naar onze kamer.  ’t Is immers te warm om buiten te blijven spelen. We kunnen er niet zo goed tegen en veel energie zit er niet in. We spenderen de namiddag aan een hotel selecteren en boeken in Hanoi en wat reisgidsen lezen.

’s Avonds eten we in een lokaal kraam nog eens Lao BBQ, ’t zal de laatste keer zijn. Het smaakt ons weer geweldig, hoewel we het toch een zot idee blijven vinden om in het (voor ons) warmste land van de wereld een pot gloeiende kolen midden op uw tafel te zetten. Na 3 min BBQ loopt het zweet gewoon van uw rug. We kiezen daarna voor het dakterras van het hotel, waar het iets koeler is. Nadat ze onze drankjes gebracht hebben, komt de ober vragen of we ‘pinaas’ willen. We proberen uit te vissen wat die pinaas zijn, hoewel we vermoeden dat hij eigenlijk peanuts bedoelt. Maar als we het teken maken van eten, schudt hij van nee. Dan maar blind vertrouwen in de pinaas. We zeggen dat het goed is. Het duurt 20 min, waardoor onze verwachting om nootjes te krijgen al verdwenen is. Maar uiteindelijk komt hij toch naar buiten met gloeiend hete vers geroosterde peanuts, versierd met limoenschijfjes en ajuinringen. Zéér lekker (maar toch flink bij de neus genomen merken we achteraf op de rekening).

Foto’s: uitgedroogde oever van de Mekong (je kan bijna naar Thailand lopen), tuktuk, de straat van ons hotel, aan tafel voor een Lao BBQ, geschoren Mike met pinaas, panorama van de Mekong

23-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Na de visa lopen we de plaatselijke shopping mall nog even door. Toch wel anders dan bij ons, vnl veel nepmerken en juwelen en T-shirts. Allemaal nog veel goedkoper dan in de toeristenwinkels in het centrum. We durven nauwelijks nog afbieden op een leuke T-shirt die initieel nog geen 2€ geprijsd wordt.

We lopen ook nog langs een taxi-bedrijf en zij zijn bereid om ons morgen aan het hotel te komen oppikken en naar de luchthaven te brengen, tegen een prijs die 10x zo laag is als de privé-bus van het hotel. Benieuwd of de jongens morgen zullen opdagen.

 En de laatste stop is onze was ophalen. Net voor we doorlopen komt de dame nog achter ons aan met een broek van Mike, gelukkig, ’t was een onbetaalbare trekkingsbroek uit het thuisland. We schrijven eigenlijk nooit op wat we meegeven, da’s te veel gedoe. De meeste dingen hebben toch niet echt veel waarde.

Dan in draf terug naar ons airco-hotel, de hitte mat ons af.

Morgen om 14.30u vliegen we naar Hanoi, benieuwd wat een gekke drukte het daar gaat zijn na het laidback Laos.

24-02-2010 om 08:06 geschreven door Mike-Ruth  

Goed op tijd staan we ’s ochtends buiten ons hotel te wachten op onze vooraf besproken taxi. Als die 20 min na het afgesproken tijdstip nog steeds niet is komen opdagen, besluiten we een tuktuk te nemen. Die wil ons voor de helft van de taxi-prijs wel naar de luchthaven vervoeren. Prima. Net op het moment dat we de bagage in de tuktuk laden, komt onze taxi eraan gereden. We maken hem duidelijk dat we met de tuktuk gaan en dat hij wel een beetje erg laat is. De man maakt er geen zaak van, hij haalt zijn schouders op en rijdt glimlachend weg. Zo beseffen we weeral dat geld in dit land absoluut geen motivatie is tot werken.

Al bij al zijn we nog ruimschoots op tijd op de luchthaven, je houdt hier vooraf steeds rekening met de overmijdelijke vertragingen tijdens het transport.  De check-in verloopt vlot, er komen geen onverwachtse kosten meer uit de lucht gevallen, wat ons ten zeerste verwondert. We hebben uiteindelijk 60$ minder betaald als voor de online tickets.

Om 14.30u kunnen we boarden. Juist, dat was eigenlijk het vertrekuur van het vliegtuig, maar wie maakt zich daar nu nog zorgen over. Het vliegtuig is klein, max 80 plaatsen. In de 2 vleugels zit een Volvo Penta scheepsdiesel ingebouwd. We hebben hem niet gezien maar vermoeden dat een Laotiaan met een flinke zwaai de propellors 1 voor 1 op gang heeft gezwengeld. We worden niet achteruit geduwd maar draaien meteen vooruit weg van de luchthaven richting startbaan. Het gerammel neemt samen met de snelheid toe, als de kist bijna uit elkaar schudt, komen we eindelijk los van de grond. Een beangstigend idee als je ondervonden hebt hoe creatief de Laotianen kunnen zijn om hun vervoersmiddelen in beweging te houden. Alle gesprekken zijn inmiddels stilgevallen.

Eens op hoogte komt de enige stewardess rond met drank en eten. Ze krijgt daarbij hulp van een man in piloot-uniform. We vermoeden dat hij zo een centje bijverdient tijdens zijn uren. We zien niet echt veel van het landschap onder ons, vnl door de dichte wolk smog die boven het land hangt. Af en toe passeert een bergtop langs ons, we zouden het niet erg vinden als de piloot terug achter zijn knuppel kruipt en wat hoger gaat vliegen. Na een uur vliegen wordt de daling ingezet met de melding ‘fasten your seatbelts thightly’. We hebben al veel gevlogen de laatste tijd maar nog nooit met tight seatbelts, dus we zijn er weer niet gerust in.

Al bij al komen we fatsoenlijk aan de grond, de bagage rolt van de band en in de aankomsthal staat er iemand van ons hotel te wachten met een bordje ‘Mr Vanoystaeyen’. Ongelooflijk hoe ze hier in Azië er telkens opnieuw in slagen om Vanoystaeyen juist te spellen. Je zou thuis es moeten zien op hoeveel officiële documenten dat fout geschreven staat. Voor de prijs van een taxi-rit bood het hotel aan om ons aan de luchthaven op te halen. Dit is een goede zaak hier, er is heel veel fraude en nep-hotels nemen de naam aan van goede hotels, dus als je lukraak een taxi neemt ben je niet echt zeker dat je bij je gewenste hotel aankomt.
Eens op de baan zien we onmiddellijk het verschil met Laos, sjiekere auto’s, hogere en beter onderhouden gebouwen, hier is de civilisatie toch al veel verder doorgedrongen. Langs de kant van de weg zien we overal Vietnamezen gebukt op de rijstvelden staan. Het verkeer is hier op zijn minst chaotisch. Officieel moet er rechts gereden worden, maar zelfs op de snelwegen rijdt iedereen kris kras door elkaar in alle mogelijke richtingen. Daartussen rijden dan nog eens een massa scooters met 2, 3, 4 mensen en bagage op ,vaak al sms-end. Hier moeten verschrikkelijk veel ongevallen gebeuren. Meer dan de helft draagt een mondmasker. We doen snel onze gordel aan. Hoe dichter we het oude centrum naderen, hoe erger het verkeer wordt. Richtingaanwijzers worden hier niet gebruikt, je intenties worden duidelijk gemaakt ahv het aantal keer je toetert. Bangkok was al hectisch, maar dit is een regelrechte toeterende kamikaze chaos. De baan oversteken is hier een kunstvorm.

De kamer van ons hotel valt een beetje tegen. We zijn in Vientiane nu wel verwend geweest maar hier betalen we een gelijkaardige prijs voor een kamer zonder raam, piepkleine badkamer en een wi-fi die weer niet werkt. Enfin, ’t is maar voor 3 nachten, ’t kan al es tegenvallen.

25-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Werk aan de winkel. We willen, een nieuwe sim-kaart, quality treintickets naar Sapa, een goed hotel in Sapa, onze kip wisselen, en dat allemaal terwijl ik de wireless hier niet aan de praat krijg.

Alles nu al regelen voor onze volgende bestemming, is het dan zo slecht in Hanoi dat we hier al na enkele uren wegwillen? Nee, helemaal niet, maar ervaring leert dat de beste plaatsen op de trein en de goede hotels snel volzet geraken en dat je kansen een pak beter liggen als je die zaken enkele dagen vooraf kan regelen.

First thing first, den internet, zonder internet hang je af van de goodwill van de lokale bevolking. Niet dat de mensen hier onvriendelijk zijn, integendeel, allemaal willen ze je wel helpen om een ticket of hotel te boeken in hun kantoor. Je hebt dan wel geen enkele garantie wat hun service gaat inhouden. Voor de meeste mensen ben je hier dan ook een wandelende ATM-machine. Je moet steeds op je qui vive zijn en alle antennes uitsteken om het kaf van het koren te scheiden. Internetrecensies zijn hierbij van onschatbare waarde.

Na een half uurtje knutselen met kabels, paswoorden en netwerkadapters is het up and running. Goed, treintickets lopen hier via private maatschappijen die hun eigen wagon aan het stel hangen en waarbij je dan tickets kan kopen. Gelukkig lijkt er een afspraak te zijn dat alle gelijkaardige accommodatie van de verschillende organisaties aan een zelfde prijs verkocht worden. Aan de ontbijttafel slaan we een praatje met een Canadees stel. Ze zijn net in Sapa geweest en waren daar tevreden van hun hotel.  Dat kunnen we vlot reserveren via de site van het hotel.

We wagen ons de straat op, de drukte is zoals verwacht enorm. Hanoi is zonder twijfel de drukste stad die we ooit bezochten. Het oude centrum waar ons hotel zich bevindt is op zijn beurt dan weer de drukste wijk van Hanoi. Kan je nagaan. Mochten de brommers hier in laagjes boven elkaar kunnen rijden dan deden ze het. Schoorvoetend murwen we ons een weg naar een nabijgelegen boekingskantoor waar we zonder veel problemen onze treintickets kunnen kopen voor de 28^e. Dan verder naar het waterpoppentheater, een must see volgens de reisgidsen. Er zijn verscheidene voorstellingen per dag. We kunnen nog tickets kopen voor de voorstelling van 15h. dat geeft ons nog wat tijd om rond het HoanKiem meer te slenteren. De legende wil dat in de 15^e eeuw de hemel een magisch zwaard uit het water liet opstijgen dat door een reuzenwaterschildpad vervolgens aangereikt werd aan de toenmalige keizer. Met dit zwaard werden nadien de Chinezen teruggedrongen. Het epos moet bekend klinken voor zij die al van King Arthur gehoord hebben. De laatste reuzewaterschildpad stierf in 1968 was meer dan 250kg en 2m groot. Het beest werd in goud vereeuwigd en vereerd in de nabije tempel. Sindsdien zijn er geruchten dat er nog steeds gigantische waterschildpadden in dit verstedelijkte meer leven. Hoewel je bijna meer kans hebt om het monster van Loch Ness te zien want het laatste schildpaddenexemplaar werd hier gefotografeerd in 2000. We bezoeken de tempel met gouden schildpad en gaan daarna aan de oever iets fris drinken. Dan gebeurt plots het meest onwaarschijnlijke, naast mij in het groene water komt een gigantisch waterschildpad aan de oppervlakte. Het beest is minstens 1,5 m groot. Ik heb er zelfs foto’s van. Oh jee, als dit bekend wordt in Vietnam zal het bezoekersaantal nogal eens stijgen op onze blog. Ik voel mij hier nu al een BV ( Bekende Vietnamees).  Om de emoties wat te bedaren doen we nog een extra toertje rond het meer, ik tracht mijn resterende kip te wisselen in Vietnamese dong maar dat gaat minder vlot dan verwacht. Niemand wil Laose kip kopen.

We kopen nog een lokale simkaart, jullie kunnen het nieuwe nr links in de marge vinden, SMS’en gaat ook terug.

Tijd voor ons waterpoppentheater. We worden in een theaterzaal binnengeloodst die plaats geeft aan zo’n 400 toeschouwers. Links van het podium staan de meest vreemde instumenten opgesteld voor de band die het geheel live zal begeleiden. Op het podium zelf staat een tempel nagebouwd met daarvoor een gigantische waterbak. De lichten worden gedempt en de poppen gaan aan het dansen. Het zijn zo’n 10 tal korte stukjes, allemaal taferelen gerukt uit de geschiedenis en het dagelijks leven van de Vietnamees. Van de teksten verstaan we geen knijt maar dat is niet erg. Alle taferelen hebben met water te maken, poppen die rijst planten, poppen in bootjes, vissers, draken, de paringsdans van de zwanen enz…  Ook de episode van de magische schildpad met magische zwaard wordt hier uitgebeeld. Ik glunder en kan nog net onderdrukken om uit te schreeuwen dat ik daar echte foto’s van heb. Nee, die primeur is voor jullie. Het geheel is leuk gedaan en verveelt voor geen seconde. Het dompelt je meteen even onder in hun traditionele cultuur. Daarna al hink-stap-springend vrolijk huppelend tussen de scooters naar ons hotel om het wereldnieuws op de blog te publiceren.

Uw trouwe reporter, Mike

Foto’s: het hectische verkeer van Hanoi, binnenkant tempel op het HoanKiem meer, wierrookstokken branden, de opgezette reuzenschildpad, Mike’s award wining prehistorisch monster in levende lijve, het orkest van het watertheater, scène uit het zwaard-en-schildpadverhaal in het waterpoppentheater

26-02-2010 om 12:56 geschreven door Mike-Ruth  

We komen langs een lokale markt, waar de mengeling van prikkelende aroma’s  zeer intens is, niet voor de gevoelige magen bestemd. Vlees en vis wordt hypervers verhandeld. Als je als kip op de weegschaal belandt en ze daarna je poten bij elkaar binden met plastiek, dan weet je wel hoe laat het is. We zien een vis die nog steeds spartelt maar waarvan al een stuk van de staart verkocht is. Andere vissen die echt nog hyperactief zijn worden met een elastiek over de kieuwen langzaam versmoord.

Na 2 uur overweldigd geweest te zijn door geuren en lawaai, zoeken we even de rust op van een koffiehuis. Van daaruit wandelen we verder naar het Oorlogsmuseum. Gezien het rijke oorlogsverleden van dit land belooft het een interessante uitstap te worden. Het is een groot complex, met allerlei trofeeën  van de Vietnamoorlog en de onafhankelijkheidsoorlog tegen Frankrijk. In openlucht zien we een Russische Mig,  Amerikaanse helikopters, vliegtuigen, afweergeschut. Binnenin wordt er vooral een overzicht gegeven van de verschillende stadia van de oorlogen, al dan niet vertaald naar het Engels. We vinden het geschiedkundig minder gebalanceerd gebracht. Waarschijnlijk omdat de communistische partij hier nog steeds de enige toegelaten strekking is en er weinig kritiek op het regime verdragen wordt. De collectie rugzakken, helmen, brieven etc is wel indrukwekkend.

Nog even een huiveringwekkende opsomming van wat de US in Vietnam alleen al achtergelaten heeft tussen 1965-72.

5.382.000.000 kg bommen gedropt = 6000 kg/km2 = 45 kg per inwoner. Dit veroorzaakte 200.000 slachtoffers en liet 70.000 wezen achter.

De 76.000.000 liter uitgestorte dioxine  maakte 2.000.000 inwoners gehandicapt, nog eens zoveel  met dioxine gerelateerde afwijkingen. 500.000 werden erdoor misvormd in een volgende generatie…

Duizelingwekkende cijfers waar je niet goed van wordt. Als je weet hoeveel humanitaire hulp je zou kunnen bieden als equivalent voor zo’n prijskaartje.

Om terug te gaan naar ons hotel nemen we een taxi. Voor het museum staat er één te wachten, we maken duidelijk waar we moeten zijn en eisen dat hij op meter rijdt. Al snel staan we inderdaad aan de straat van ons hotel, maar we kunnen niet passen en de chauffeur kan niet weergeven. Ik wil het geld gaan laten wisselen maar de chauffeur begint bedragen in dollars en dongs te noemen en uiteindelijk betalen we hem. Veel te veel blijkt achteraf. We zijn echt dubbel en dik in’t zak gezet. Het ging ook allemaal zo snel, en we zijn nog niet voldoende met de lokale munt vertrouwd om snel te kunnen omrekenen  tussen Dong, Dollars en Euro’s. Dat dit ons nog moet overkomen na al zoveel tijd onderweg te zijn, niet te geloven. Het lag er vingerdik bovenop en toch zijn we erin getrapt.

Les 1: neem nooit een taxi aan een toeristische attractie

Les 2: kies altijd zelf je taxi en laat je niet kiezen.

Les 3: spreek af enkel de meter te betalen

Les 4: zorg dat je op voorhand een idee hebt van wat de rit ongeveer mag kosten.

Dit zijn gewoon onze basisregels. We weten dit allemaal zo goed en toch laten we ons vangen. De frustratie is heel groot, we hebben 20x teveel betaald. De teller was fake en corrupt en de gehanteerde koers buiten proportie. Het gaat hem niet zozeer over de 20 $ dat we kwijt zijn, maar over het feit dat zulke praktijken effectief worden toegepast. Je reinste diefstal is het. Vanaf nu gaat de iPod met omrekeningskoersen altijd mee.

Het voorval heeft een wrange nasmaak en het vertrouwen in de bevolking is danig ontwricht. Voorlopig geen fooien en liefdadigheid meer maar snoeihard onderhandelen ipv blindelings vertrouwen. Laten we hopen dat we het in Sapa een beetje achter ons kunnen laten.

Foto’s: geuren en kleuren op de markt, keuvelende dames op leeftijd, verse vis, granen en zaden, getoeter, spoorweg door de stad, van waar kennen we dat symbool??, oorlogstrofeeën

27-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Nadat we uitgechecked zijn willen we naar het Lenin-park, zo’n 3 km buiten het oude centrum. We lezen dat dit een schaduwrijk en rustig park is, met een vijver waar je bootjes en pedalo’s kan huren. Ideaal voor een rustige zondagnamiddag dus. Na heel wat onderhandelen strikken we 2 cyclo’s (equivalent van een riksja) om ons naar ginder te fietsen. Ze zijn duidelijk niet akkoord met de door ons voorgestelde prijs, maakt ons niet uit, wij zijn bikkelhard. ’t Is niet dat we ze verplichten om te rijden. Dan wandelen we wel. Uiteindelijk komen ze toch achter ons aangefietst om ons mee te nemen. De fietstocht is heel aangenaam, ze rijden op hun gemak tussen het chaotische verkeer en je hebt er weinig last van. Alleen zouden we het leuker gevonden hebben moesten ze effectief stoppen voor een rood licht aan een druk kruispunt. Zonder kleerscheuren komen we 20 min later aan het park. De mannen hadden duidelijk gehoopt van nog een extra cent te krijgen, maar nee hoor, wij doen niet meer mee. Pech voor hen, we kunnen zelfs passen in de lokale munt. Bedrukt druipen ze af.

We wandelen het park in en gaan op zoek naar de vijver. Al snel blijkt dat idyllisch ronddobberen met eendjes rondom ons er niet zal inzitten, de vijver is omgetoverd tot 1 grote bouwwerf en het park heeft nog maar ¼ van zijn totale oppervlakte over. We hadden gehoopt om in 1 van de vele cafés in het park te kunnen lunchen, maar ook die zijn verdwenen en uiteindelijk moeten we ons tevreden stellen met één of andere dubieuze zwanworst gefrituurd in iets wat mogelijk kan doorgaan voor olie. Er is echter veel passage in het park, vnl Vietnamezen met hun kinderen. We installeren ons op een bank en doen een paar uur aan speeltuin observeren en boek lezen. Het moet gezegd zijn, het is er wel rustig.

We keren te voet terug naar het centrum en gaan voor de 3^e maal in hetzelfde kleine restaurant eten, de lokale gerechten zijn er geweldig en goedkoop. Daarna halen we onze bagage op, er wordt vanuit het reisbureau een taxi voor ons gebeld. Gemakkelijk, dan zijn we zeker dat het een officiële is. Zekerheidshalve moet de chauffeur ons hele kruisverhoor ondergaan alvorens 1m gereden wordt. De arme man brengt ons onthutst zonder problemen naar het station. Daar is het even uitzoeken waar we net moeten zijn, er zijn 2 stations vlak bij elkaar en ’t is niet echt duidelijk welk A of B is. Maar we zien onze trein al staan dus dat komt wel goed. Naarmate de tijd verloopt komen er hoe langer hoe meer blanke mensen binnengewandeld, allemaal met dezelfde vertwijfelde en verloren blik. Alle borden zijn in het algemeen Vietnamees geschreven en helpen je dus geen haar verder. Ngl bij wie je om info gaat vragen, wordt er naar een andere richting gewezen, maar niemand van het personeel verstaat of spreekt een letter Engels. Om 20u pakken we alles bij elkaar om in te checken op onze trein. Als we door de ticketcontrole lopen, wordt er weer gewezen en nee geknikt, we mogen niet door, Boedha mag weeral weten waarom. We krijgen geen uitleg. Gelukkig staan er een beetje verder nog andere vreemdelingen die al een stap verder zijn en zij wijzen ons in de juiste richting. We moeten eerst naar één of ander snel in mekaar getimmerd schuurtje en daar zullen ze ons dan ticketten geven. Ticketten?  Wij dachten dat we allang ticketten hadden?? Enfin, we gaan in de rij staan, er wordt wat heen en weer geroepen en 10 min later verschijnt er een jongeman die uit zijn portefeuille 2 tickets voor ons opdiept. We proberen opnieuw door de incheck te geraken en ditmaal hebben we duidelijk de juiste papieren bij. Samengevat komt het er dus op neer dat je om een nachttrein te nemen

-       Eerst een betalingsbewijs krijgt

-       Wat je na 2 dagen mag komen omruilen tegen een handgeschreven papier met het treinnr en wagon etc op

-       Wat je dan bij incheck moet gaan omruilen tegen echte ticketten die vervolgens gecontroleerd worden als je het perrron opgaat, het rijtuig bestijgt en als je op je bestemming aankomt.

Efficiënt, man man man.

Maar zoals altijd komt alles goed en 5 min later stappen we onze coupé binnen. We boekten ‘soft sleepers’ en daar zijn we blij om, we willen niet weten hoe hard de ‘hard sleepers’ dan wel niet zijn. Al bij al ziet het er redelijk comfortabel uit, er is plaats om de bagage weg te steken en de bedden zijn lang genoeg. We delen onze coupé met een Aziatische dame en wat later stapt er nog een Zwitsers meisje op. Zij boekte een groepsuitstap naar Sapa en is als enige op onze trein gezet, de rest heeft een trein later. Zij moet dan ’s morgensvroeg in Sapa maar een uurtje wachten op de rest van het gezelschap. Ze is er niet over aan te spreken natuurlijk. We babbelen nog een paar uur, zij gaat nl nog verder naar Australië en Nieuw-Zeeland dus konden we heel wat tips meegeven.

Foto’s: relax in de cyclo’s, coupé op de nachttrein

28-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth