TELEFONEREN of SMS? We zijn gewoon thuis en bij nacht en ontij bereikbaar op de traditionele nummers. of op skype als we online zijn. Vind ons op skype als 'mike.vanoystaeyen' of GSM Mike 0476456801 of GSM Ruth 0477999733
Onze trektocht door Australië, Nieuw Zeeland en ZO-Azië van 28 okt 2009 tot 4 april 2010
06-01-2010
04/01/2010 Windy Welly
De voorspelde
storm is tegen een uur of 21 losgebarsten. Onze camper schudt heen en weer in
de windvlagen, de regen komt met bakken naar beneden. Voor het eerst moeten we
ons openklapbaar dak laten zakken kwestie van wind- en waterschade te
vermijden. Het duurt tot 3u s nachts voor het wat kalmeert. We zijn zon belgisch
weer niet meer gewoon.
Neen, geen
warm water meer maar een koude douche om de dag te starten. De uitbater van de
campingwas gisteren bij onze aankomst
nog vol lof over zijn authentiek sanitair. Het water wordt hier nog verwarmd
door een houtvuur. Voorwaarde nummer 1 is dan wel dat je op vaste regelmaat
vodoende hout moet toevoegen. Na mijn beklag bij de balie wordt een kruiwagen
hout aangerukt en 10 min later draait de oven op volle toeren. Ik besluit nog
even te wachten om het water de kans te geven op te warmen en begeef me opnieuw
naar de douche voor eenietwat minder
koude douche, wat toch nog ver van aangenaam blijft als je onze vorige
campingplaats gewend bent. In plaats van hier te blijven, verhuizen we dan ook
naar een andere mét warm water. De wind blijft ondertussen danig waaien, we
kunnen ons dak nog steeds niet openzetten. Windy Welly noemen ze het hier, er
is iets van aan
We nemen de
bus naar Wellington waar we via een authentieke kabeltram de hoger gelegen
botanische tuin bezoeken. Netjes, keurig onderhouden, mooi weer, wat kan je nog
wensen..? Wellington is de hoofdstad van NZ maar doet meer aan als een
provinciestad. Wij vinden het gezelliger dan Auckland. We wandelen terug naar
het centrum en kuieren nog wat door de winkelstraten en langs de kade. Alles
wordt daar in voorbereiding gebracht om het wereldkampioenschap fietsen met 1
wiel te rijden. We blijven wat rondhangen tot het startschot gegeven wordt. Dat
geeft meer spektakel dan verwacht. Wat wil je, als de eerste onderuit gaat,
stoppen lukt nu éénmaalniet zo vlot met
1 wiel, met alle gevolgen vandien. De berijders en bijhorende wielen gaan
vlotop een hoopje, sorteren zich snel
terug en springen terug op hun tja wiel.
De bus terug
naar de camping, en we eten binnen want het regent weer. Bloggen en dan snel
onder de wol. Morgen moeten we er vroeg uit. Om 7h25 moeten we ten laatste
inchecken voor onze ferry naar het zuidereiland. En druk zal het zijn, we
boekten 2 dagen op voorhand en ongeveer alle tickets waren al uitverkocht.
Slaapwel!
Fotos: met de
kabeltrein naar boven, botaniken hof, one-cycles
De dag begint
vroeg, om 6.50u starten we de camper richting ferry. Zoals te voorspellen mogen
we bij aankomst de boot nog niet op en moeten we nog een half uur in de rij
wachten. De zin in een tas koffie en een degelijk ontbijt neemt toe.
Eens aan
boord doen we ons te goed aan een Kiwi-breakfast (ook wel gekend als cooked
breakfast, dus de hele resem eieren, spek, toast, worstjes. Alleen de bonen
ontbraken nog). Na 15 min varen verlaten we de beschutting van de haven en
varen we door Cook Strait. Het gaat er hevig aan toe en dan staat er nog niet
eens veel wind. Hoewel we op een danig uit de kluiten gewassen ferry zitten,
gaat de boel zwaar op en neer. De bemanning begint al spontaan zakjes uit te
delen. De overzet tussen de 2 eilanden staat erom gekend, in de helft van de
reisverslagen lezen we over mensen die ziek zijn geworden tijdens de overtocht.
Niet voor de zwakke magen dus. Een kwartier later wordt er rondgeroepen dat er
verderop een boot in de problemen geraakt is en dat we vertraging zullen
oplopen. Veel mensen kijken al verschrikt in het rond en vertrouwen het hele
zaakje duidelijk niet meer.
Eens de
boot-in-problemen wordt geholpen kunnen wij verder varen, zelfs in redelijke
rust. De golven komen niet meer langszij en dat maakt het een stuk aangenamer. Hoewel
we er zelf niet echt veel last van hebben ondervonden. Maar nu kunnen we ook op
het bovendek ten volle genieten van het landschap dat voorbijglijdt.
Tegen 11u zijn we in Picton.
Picton blijkt
een gezellig klein toeristendorp te zijn. We wandelen er even rond en lunchen
op een terras. Het valt ons nogmaals op dat NZ heel anders is dan Australië.
Mooi weer is hier evengoed een zegen als bij ons, op een zonnige zomerdag als
vandaag zit iedereen massaal op terrassen of in de parken te luieren. Er wordt echt
moeite gedaan om de straten gezellig te maken en de mensen naar buiten te
lokken. In Australië vlucht iedereen direct terug naar binnen, naar de airco. Wel
te verstaan natuurlijk, gezien de temperaturen daar. Toen we in Alice Springs
de Royal Flying Doctors bezochten, zei de vlaamse dame achter de kassa dat ze
de zomers in België zo verschrikkelijk vindt, zeker als er een hittegolf is. Nérgens
airco, overal véél te warm binnen. Bewijst nog maar eens hoe subjectief
indrukken altijd zijn
Ons
camping-selecteer-ritueel doet ons uiteindelijk ergens afgelegen belanden, vlak
aan de Queen Charlotte scenic Drive. Gelukkig hadden we vanuit Picton al
gereserveerd want tegen we er toekwamen hing hun bord No vacancies (vrij
vertaald door ons als: geen vakanties) al uit. De camping is een kleine
familie-business, we worden eerst onthaald door de dochter van een jaar of 9,
die dan haar vader gaat zoeken. We krijgen allerlei kortingen rond onze oren
geslingerd, een tip voor een wandeling na zonsondergang om glim worms te zien
en als welkom 2 zelfgebakken warme muffins. Dàt is nog es service. De camping
is prachtig gelegen, omringd door groene beboste heuvels. Zalig.
De rest van
de namiddag luieren we wat rond op de camping. Onze overbuur komt nog
vriendelijk vers gevangen mosselen aanbieden, waarvoor we toch maar bedanken.
In Auckland hebben we kennis gemaakt met deze reuze-groene-schelpdieren die in
de verste verte niet smaken als een Zeeuwse mossel. Het Duitse koppel dat
nadien naast ons komt staan, krijgt hetzelfde aanbod maar bedankt ook
vriendelijk. De chinezen zijn dolenthousiast wat zei ik ook weer over
subjectief?? Tien min later komt diezelfde overbuur voorbijgewandeld met een
vis van een meter lang, zalmmodel, had hij zelf gevangen. Als hij ons daar nu
een filetke van had aangeboden
Na onze
bloemkool met worst vertrekken we op de glim worms wandeling. We moeten een
aantal fences overklauteren en woeste stieren trotseren tot we uiteindelijk in
het bos komen. Donker is het nog bijlange niet dus glimwormen gaan we niet te
zien krijgen. Het pad lijkt ons ook iets te avontuurlijk in het nachtelijke
duister en we hebben geen fatsoenlijke pillamp bij (Hema-fietslichtjes zijn ontoereikend
om te boenken door het dichte struikgewas). De wandeling brengt ons tot aan een
prachtige waterval midden in het bos, die is op zich al de moeite om de tocht
te maken.
Misschien
proberen we morgen nog eens voor de wormen, nu we weten hoe het pad loopt
Fotos: het
bos en de waterval, zicht op de ferry, Marlborough Sounds, Picton Park, vogel
van de dag (Weka flightless bird)
Driekoningen
vandaag, tijd om de kerstboom buiten te keilen, naar de kerstboomverbranding te
gaan en daar een jenever te drinken om te vermijden dat je vastvriest. Of een
etappe van Queen Charlotte Track te wandelen. Deze meerdaagse trektocht van
+70km loopt door de mooiste delen van de Marlborough Sounds. Niks te maken met
de verbannen macho cowboy van weleer maar wel het noordelijkste deel van het
zuidereiland dat verzwolgen wordt door 100en fjorden en landengtes die langzaa
overgaan in de Tasman Bay. Alsof alle valleien van de Pyreneeën volgelopen zijn
en enkel de glooiende toppen zichtbaar bijven. Amai, genoeg lyrisch gestroop,
tijd voor het echt werk. We wandelen natuurlijk niet de hele etappe maar in
onze jeudige overmoed besluiten we dat het hoogste punt ongetwijfeld ook het
mooiste zal zijn. De tocht die we gaan ondernemen is maar zon 10km, peanuts
dus. Toch wel vreemd dat ze op de infoborden er 4h voor voorzien. Na een half
uur stappen begint het te dagen, de eerste etappe brengt ons van zeeniveau naar
350m. Om daarna terug volledig af te dalen en dan weerom een volgende top van
450m te overstijgen. Dat voel je. Volgens de lokale autoriteiten is het pad ook
geschikt voor mountainbikers. As if, de enige mountainbikers die we kruisen
zijn diegenen die de fiets aan de hand de helling opduwen.Wellicht zullen er wel fanatiekelingen
bestaan die me hier tegenspreken. Ben toch erg blij dat we hier geen mountainbikes
gehuurd hebben. Eerst nog enkele Familieweekendjes op trainingskamp voor we
daar aan toe zijn. We hadden gelijk, de hoogste punten geven de mooiste
uitzichten. We dalen terug tot zeeniveau waar we meekunnen met een watertaxi
die gereserveerd werd door andere wandelaars die we ontmoet hadden. Maar goed
ook, blijkbaar varen die watertaxis niet zo frequent dan we gehoopt hadden.
Dit bootje brengt ons terug naar het beginpunt waar we met stijve benen naar
onze camperwandelen die zon 150m hoger
geparkeerd staat.
We zullen
goed slapen.
Fotos:
Indrukken van de wandeling, waaronder een paar 180°-panoramas (het pad loopt
recht), de watertaxi (allé ja, een boot die ze gehuurd hadden van een andere
firma want hun taxi lag in panne)
We rijden
naar Blenheim, das niet zover, tegen de middag zijn we geïnstalleerd op onze
nieuw campplaats. In deze platte streek is volgens onze Lonely Planet absoluut
niks te zien of te beleven. Uitgezonderd een uitgebreid gamma aan wineries die
je per fiets kan afgaan. Dit is dé wijnstreek van Nieuw Zeeland. Warm overdag,
koel s nachts. Daar heeft Ruth wel oren naar. De fietsen worden gehuurd en ik stippel
snel maar professioneel een route uit langs de mooiste en beste etablissementen.
De eerste is zon 10 km verder, al de andere liggen in de direkte omgeving. On
y va.
Wat is me dat, het platte land is
eigenlijk vals plat, de schaal van het plannetje in onze gids was ongetwijfeld
mis en de stijve bries wakkert nog verder aan eens we hem pal op kop hebben. Na 1,5 h bereiken we eindelijke onze eerste
Winerie, die bevindt zich op een heuvel. We lunchen er en proeven de rosé, de
bubbels en de pinot noir. Niks mis mee, al is de pinot noir wat stroef naar
onze smaak. Eens we de volgende winerie bereikt hebben bekomen we binnen op een
bank even van onze tocht. We krijgen spontaan twee grote glazen water
aangeboden. Zo fris zien we er dus nog uit.
Nooit goed beseft hoe ik na een
sportdag als gisteren nu plots in de tweede fase van deze triatlon ben geraakt.
Dat belooft voor morgen, 12 km waterval bergop zwemmen vrees ik.
De wijnen zelf
overtuigen niet. Naar onze mening zouden er richtlijnen moeten bestaan die de
naam wijn beschermen. Zoiets van: De zuurtegraad van wijn mag die van azijn
niet overschreiden of mocht dat toch niet lukken dat er dan een vermelding
gemaakt wordt in het genre van Met de
nodige voorzichtigheid te gebruiken bij marinades of Opgelet, brand gaten in
de sla(kom) ofGratis een doos Rennie
bij aankoop van zes flessen. We krijgen hoe langer hoe meer een grenzeloos
respect voor de wijnaankopers van Delhaize.Die mensen moeten een ijzeren maag hebben om het kaf van het koren te
scheiden.
Ik overdrijf
misschien lichtjes.
Te pap om moe
te zeggen, laat staan om tijdens de tocht om de haverklap halt te houden om de
camera uit de fietszakken te graven. De fotos zijn bijgevolg poverder dan
gemiddeld.
Fotos: lunch
in 1 van de wineries, fietsen, fietsen, fietsen en de orginele brievenbus van
de vorige camping
We rijden terug een stuk naar het
Westen richting Abel Tasman NP, om dan vandaaruit verder te kunnen afzakken
langs de westkust richting gletser. Het natuurpark is ons door verschillende
mensen aangeraden, dus we zijn benieuwd.
Onderweg pikken we nog 2 lifters op, een Oostenrijkse en nen Brit. Ze moeten
toevallig zon 100 km verder op onze route zijn, een geluksdag voor hen. We
worden onderweg entertained met allerlei filosofische mijmeringen van deze 2
wereldverbeteraars. Vreemd zelfbeeld hebben zon mensen altijd.
Als camping wagen we ons aan een gok
en nemen één waar we geen beoordeling van kunnen terugvinden, maar de naam
spreekt ons wel aan: Old MacDonald Farm, vlak aan het natuurpark en met lamas,
varkens etc op het terrein. Eya eya ho.
Het blijkt een goede gok, de camping
ligt tussen de groene heuvels, er is geen passerend verkeer en de plaatsen zijn
geweldig.
Voor het avondeten doen we nog een
kennismakingswandeling aan het begin van het park. Het is eb, het strand is
oneindig en zit vol watervogels.
Fotos: steltloper met visje in de
bek, een vogel die je aanvalt als je te dicht bij zijn nest komt (hebben we
ervaren), de krijsende geelbek, landschapsfoto
Onze namen
worden afgeroepen alsof we in groepen worden verdeeld bij een jeugdkamp. Met
dat verschil dat we een kapitein krijgen toegewezen, zo weten we in welke van
de 4 boten we moeten klimmen. Ja, zo gaat dat er aan toe bij de Abel Tasman
Watertaxi company. Je klimt effectief in de boten want die staan op trailors.
Eens de boot volgeladen is rijden de traktors via de weg naar het strand. Dat is irreëel. Je zit met zwemvesten aan
achter aan een traktor over het asfalt te tuffen. Eens op het strand worden de boten
achterwaarts vlot geduwd. Boer Spreeuw verandert van pet en voertuig en transformeert
in Captain Sparrow.Die brengt ons naar het midden vanhet Abel Tasman National Park waar we een
dagetappe stappen van de Abel Tasman Track. Dit is de populaire meerdaagse
trektocht die de volledige kustlijn van het park volgt. Detoegang tot dit park kan enkel per watertaxi,
er is geen enkele weg in dit park. Onderweg doen we enkele ommetjes en zien we vreemde
volgels die tot 15m diep kunnen duiken, een kleine pinguinsoort die nog veel
dieper kan en een zeehondenkolonie die wat liggen te zonnen op hun broedplaats.
Normaal moeten er hier in deze periode ook orkas te zien zijn, maar die zijn
dit jaar nog niet gespot.
Wearriveren bij Tonga bay, stropen onze broek
op en wandelen naar het strand. Dit is het startpunt van onze 4h durende
tocht.Het pad slingert voorbij
watervallen, over hangbruggen, langs wondermooie baaien,midden door het natuurgeweld de heuvels in en uit. Ruth zet er de beruchte militaire pas in en 3
h later staan we al aan ons oppikpunt zon 12 km verder. We lunchen en wachten
op het strand van Torrent Bay tot onze watertaxi verschijnt om ons terug naar
de ingang van het park te varen.
Na een douche dineren we in het enige
restaurant-café bij de ingang van het park. De maaltijd is erg verzorgd en
smaakt verrukkelijk na zon dag.
Onze buren van South Carolinakomen gebroken de bar binnengestrompeld als
het al lang donker is. Ze hadden de wandeling tot aan de ingang van het park
verkeerd ingeschat. Ze hebben 6 h gewandeld over een traject van 11 km. Dat
lijkt me dan weer straf. Dan nog liever de militaire pas.
We blijven wat hangen want zodra beloven
ze hier live muziek. Inderdaad, wat later dan voorzien geefteen lokale reggae band het beste van zichzelf
en ze krijgen er wonderwel meteen de ambiance in. Voor zover dat mogelijk is
met reggae natuurlijk. Alle aanwezige rastakopkes deinen mee op de vibes, mogelijke
allemaal van dezelfde tribe als de bandleden. Door de bijhorende psychedelische spasmen gaan
de dreads alle kanten uit. Goe poeier hebben ze hier, in ons eten zat het toch
ni in.
Als we terugwandelen naar de camping
is het pikkedonker. We krijgen dan ook een sterrenhemel te zien zoals je die
alleen hier kan bewonderen. Prachtig.
Fotos: blauwe pinguin, luie zeehond, auto
te water, de natuur in Abel Tasman National Park
Er was regen
voorspeld voor zondag, en regenen heeft het gedaan. Gelukkig hadden we vandaag
vnl autorijden gepland, dus het deert ons niet zo.
Het begint
met een rustige bui, maar naarmate de dag vordert wordt het gordijn dikker en
dikker. Het water gutst op den duur uit de lucht, de landschappen worden nog mysterieuzer
met de mist en regenwolken rond de bergtoppen. Kleine kreken veranderen in
kolkende rivieren, de bergflanken worden langzaam omgetoverd tot 1 grote
waterval waar je onderdoor rijdt. Op verschillende plaatsen kunnen de diepe
grachten de watertoevloed niet meer aan en staat de weg volledig blank. We
komen dan ook niet zo snel vooruit maar het is zo indrukwekkend om te zien dat
we er niet van wakker liggen.
Pas tegen 15u
mindert de zondvloed een beetje, net als we aan de Pancakes aankomen. Dit is 1
van de Must-do attracties in NZ. De Pancakes zijn limestone rotsformaties die door
erosie gevormd zijn tot reusachtige stapels, hoe raad je het, pannenkoeken. Het
klinkt nogal pover maar het was knap om te zien. Onder de rotsformaties zie en
hoor je de zee beuken.
Het vervolg
van de kustroute tot in Greymouth loopt verder door dit majestueuze landschap,
langs de ene kant de beukende zee met grillige rotsen in het water en langs de
andere kant de groene heuvels waar het water van naar beneden gutst. De golven
van de zee zijn enorm, hier zou best wel eens de slotscène van Point Break
kunnen opgenomen zijn.
Fotos:
allemaal impressies van de Pancakes en omliggende natuur, huis met stevige
stroom water op de achtergrond (als die geen water in de kelder hebben, dan
weten we het ook nie meer)