16-11-2009 om 13:18 geschreven door Mike-Ruth  

18-11-2009 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag een slow day. Gisteren flink gereden dus dat hebben we wel verdiend. Na ons ontbijt op het terras naar Yeppoon vertrokken op zoek naar internet . Ruth heeft immers een prepaid telcard te herladen en er zijn nog wat mails te versturen. Het Visitor Center heeft een prima internetverbinding, een beetje vergelijkbaar met onze reutelende inbelmodems uit de jaren 90. Hier heet dat ‘Broadband’. Soit, het ding doet zijn ding zij het langzaam maar zeker maar zeker langzaam. (Krijg dat meer eens op je bord tijdens de les Nederlands als je aan toets zinsontleding staat te beginnen). Inmiddels zijn we de Steenbokskeerkring net gepasseerd en daardoor hebben we een tattoo verdiend.

Daarna stoppen we even in Rosslynn harbour. Wauw wat een boten liggen hier. Vreemde vogel van de dag geschoten en een stukje dagverse makreel gekocht om vanavond te bakken.

De volgende uren wordt het warmer en worden we genoodzaakt tot een middagdutje (Ruth: ik doe dus 2 machienen was en de Mike een dutje, belangrijk). Ja klopt de machine doet de was tijdens het dutje. (maar ik moet daar wel telkens 200m door de blakke zon voor lopen eh).

Zo vullen we dus onze avonden.

Waar was ik?  Ja, dutjes, na het dutje bereiden we ons voor op een verfrissende duik in de oceaan. Er is echter geen enkele andere zwemmer in het water. We willen  de haaien of stingers (dodelijke kwallen) hun dieet niet verstoren met Europese import dus blijven ook wij wijselijk aan wal. (ook zonder dank voor de alliteratie).

Morgen weer een flinke trip voor de boeg. Volgende doel is Airlie Beach. om een uitstapje te doen naar het Great Barrier Reef en de Withsunday Islands. Daar wil ik wel eens gaan duiken tussen het koraal. Wil weer lukken, volgens de gids in het Visitor Center is het water nu niet helemaal geschikt om te zwemmen omdat eens per jaar het GBR zich op natuurlijke wijze reinigt en dan alle bruine smurie de oceaan instuurt. Moet dat persé nu ?!

We zien wel.

Foto’s: tuinhoningdrinker (of zoiets), Abbey Road impressie met ibis, Rosslynn Harbour, Singing Ship (gedenkteken voor captain Cook dat zingt in de wind), kleine krabbetjes die het strand volgooien met zandbolletjes, steltloper

19-11-2009 om 11:59 geschreven door Mike-Ruth  

Op straffe van stokslagen zijn we vandaag zo’n 500 km noordwaarts getrokken tot, jawel, hoe raadt u het, Airlie Beach. Om het zekere voor het onzekere te nemen heeft de organisatorische dienst ervoor gezorgd dat we reeds om 8h45 on the road waren. Daarvoor moet je dus wel om 6h30 opstaan hé. (commentaar organisatrice: we zijn hier elke morgen om 6u wakker wegens enthousiaste vogels en veel licht). Hoezo, Wij?

Soit, een mooie aangename rit brengt ons om 15h op onze bestemming. Ailrie Beach is, zoals de naam laat vermoeden, het vakantieresort bij uitstek in Queensland. Leuk toeristendorpje maar toch zal zwemmen in de azuurblauwe oceaan er ook hier niet inzitten. Stingers in alle kleuren en formaten. Als bedroevend  lapmiddel hebben ze een kunstmatig Lilse-Bergen achtige Laguna uit de grond geschupt. Hiermee kunnen de Schoolies  wellicht tevredenheid nemen. Deze net afgestudeerde 17-jarigen worden zaterdag in grote getalen verwacht om zich silly te drinken on the beach (en dit gedurende een week, wel wat anders dan onze chrisostomos).

De Visitor Center, altijd een gegarandeerde stopplaats. Hier ontmoeten we de eerste norse Australiër achter de balie. Hij helpt nauwelijks en is dan nog pissed omdat we niet via zijn kantoor boeken. We laten de gorilla voor wat hij is en trekken zelfstandig naar onze geplande camping. Hier worden op de vertrouwelijke supervriendelijke Australische manier onthaald. We boeken voor morgen meteen een snorkeltrip naar de Whitsunday Islands. Ik ben benieuwd.

We zitten ondertussen echt in tropisch klimaat, het zwembad verfrist nauwelijks nog maar is het geweldig om daar om 18.30u ’s avonds nog gewoon te kunnen inplonsen zonder kou te lijden.

Foto’s: trein met suikerriet, stinger warning, vogels van de dag: kangoevogel en witte vogel en onze camping

19-11-2009 om 12:02 geschreven door Mike-Ruth  

Om halfacht worden we door een busje opgehaald en van de ene (flauwe) mop in de andere brengt ons dat naadloos naar de haven voor onze one day tour in de Withsundays. Leuk bootje, de crew is zoals altijd hier laaiend enthousiast en super vriendelijk. We kunnen er nog iets van leren.

Met z’n 35en vertrekken we naar onze eerste stop, Whiteheaven beach. We verankeren in de zee en worden met een rode gummy-boot naar het eiland gevaren. Fantastisch, helemaal paradijs, net zoals in de boekses. Helderwitte zandstranden lopen in vreemdvormige tongen langzaam over in de zee. Het zand is van het zuiverste en fijnste soort. Nergens ter wereld vind je puurder silicium, zonder zonnebril kan je nauwelijks naar het strand kijken. NASA is de enige organisatie die de voorbije jaren officiële toestemming heeft gekregen om te exporteren van dit werelderfgoed. 5 Ton van het zuiverste silicium voor de bouw van de lenzen voor de Humble ruimte-telescoop. Zeg nu nog dat je niets opsteekt van deze blog. 2 uur tijd om dit beroemde filmdecor te fotograferen, in te zwemmen en in te verschroeien.

In de namiddag bereiken we onze tweede stop, een stukje koraalrif van het Great Barrier Reef, ideaal om te snorkelen en te duiken. Iedereen wringt zich in een stinger suit (of eigenlijk gewoon een wet suit) en dan hop het water in. We snorkelen eerst even en daarna schrijven we ons, samen met nog 1 koppel, in voor een duikinitiatie. Waar anders ter wereld heb je een beter decor dan hier?  We zien de ganse familie uit  ‘Finding Nemo’  vlak voor onze neus in het koraal. Indrukwekkend. We hebben een onderwatercamera gekocht zodat jullie dit stukje jaloezie niet moeten missen. Die foto’s moeten echter nog op oude manier ontwikkeld worden. Je ziet ze weldra in één van de volgende afleveringen, don’t go away now. Sorry, de invloed van de lokale tv.

Eindbeschouwing , duiken vinden we best wel vermoeiend, zeker als je na een 5min basiscursus voor de vissen gegooid wordt. Ik had trouwens wat veel lood aan, en had alle moeite van de wereld om niet te zinken. Voorlopig houden we het bij het snorkelen, je ziet  bijna evenveel en bent wat dichter bij het oppervlak.

Ik, Ruth, vond ook dat het allemaal wat snel ging. 3 oefeningen en weg waren we. Ik voelde al direct dat ik de druk op mijn oren niet onder controle kreeg. Dikwijls teken gedaan naar de instructeur, hij deed me wel voor hoe ik het moest oplossen, maar het lukte niet goed. Op zo’n 5 meter diepte was ik ook het ritme van mijn ademhaling kwijt en toen was de goesting over. Je begint al gauw totaal verkeerd te ademen en dan raak je in paniek, je kan nl niet zomaar even naar boven en op adem komen zoals bij snorkelen. Teken gedaan dat ik naar boven wou en dat was het dan voor mij. Een unieke ervaring, ben blij dat ik het gedaan heb, maar ik had liever eerst zo’n half uur op mijn gemak met die flessen rondgedreven zodat ik er wat meer feeling mee kreeg. En uiteindelijk, eens je onder water bent, ben je zo druk bezig met na te denken over je ademhaling en blazen etc, dat je vergeet rond te kijken. De mannen zijn uiteindelijk tot zo’n 10 meter gegaan, het andere meisje is afgehaakt na de eerste keer haar hoofd onder water te hebben gestoken.

Moe maar voldaan terug naar Airlie Beach, het is al laat, geen zin om te koken dus we kopen ons een diepvriespizza. Blijkt dat we hier enkel een microgolf hebben, ’t zal dus ne platte worden, McCain moest het weten.

Morgen een nieuwe locatie.

20-11-2009 om 12:30 geschreven door Mike-Ruth  

Gezien we vandaag maar zo’n 300 km moeten rijden, wordt alles op het gemak ingepakt. Op de camping kunnen we nog gratis onze auto afspoelen in de ‘car wash’, ’t was nodig want ge zag al even niet meer dat het een witte was.

Met een propere auto vertrekken we richting Townsville. Dit is de uitvalbasis voor een bezoek aan Magnetic Island. We twijfelen echter om dit eiland te bezoeken, volgens locals zitten alle schoolies daar…De naam van het eiland klinkt speciaal maar is een verzinsel van Captain Cook. Zijn kompas begon ineens vreemd te doen toen hij in 17xx langs het eiland kwam, maar achteraf bleek dat vnl aan zijn kompas te liggen en is er weinig magnetisch aan het eiland aan.

Onderweg passeren we Bowen, een nietszeggend dorp dat in 2007 ineens omgedoopt werd tot Bowenwood toen daar de hele cast van de film Australia (met oa Nicole Kidman) neerstreek. Grote stukken van de film zijn daar in de omgeving opgenomen. We hebben die film nog net voor ons vertrek thuis gezien kwestie van al wat in de sfeer te komen. Bowenwood kan je dan ook van kilometers afstand in grote witte letters tegen de rotswand lezen als je het gehucht nadert. Van grootheidswaanzin gesproken.

Via de Tourist Info boeken we een kamer bij particulieren. Er wordt ons verzekerd dat de kamer spotless clean is. Bij aankomst blijkt dat toch niet helemaal te kloppen. Het is een zeer verouderd gebouw, niet echt proper te noemen, ons deel loopt eigenlijk scheef waardoor je constant het gevoel hebt dat je je evenwicht kwijt bent en dat er een stuk van het huis gaat afbreken. De eigenaar is wel weer de vriendelijkheid zelve en toont ons direct de shortcut naar het centrum. We mogen onze was gewoon op zijn waslijnen in de tuin draperen waardoor die op 2u tijd droog is.

Na de standaard siësta vertrekken we naar het stadje, er zou hier een hele ‘Meir’ zijn met winkels en veel ambiance. De ‘Meir’ blijkt uiteindelijk zo goed als volledig falliet, er is een heropwaarderingsproject gestart dat tegen einde 2010 rond zal zijn. Geen enkele winkel open en eigenlijk ook niemand te zien. Het ontwikkelingen van de onderwaterfoto’s zal dus nog niet voor nu zijn.

Uiteindelijk komen we aan The Strand, een esplanade die langs, juist ja, het strand loopt. Daar is iets meer leven te bespeuren, er is hier een groot waterpark voor kinderen, gewoon op het voetpad eigenlijk, super leuk gedaan. Vooral de papa’s voelden zich geroepen om hun kroost te bewaken en bijgevolg mee in het water te gaan spelen. Het strand is hier eindeloos maar verboden te zwemmen omwille van de stingers. Overal bij de verbodsborden hangen flessen azijn, voor de hardhorigen die toch in het water gaan en gestoken worden. Hiermee kan je dan de eerste zorgen toedienen, de azijn verzacht de pijn. Een ambulance bellen blijft echter wel noodzakelijk. Een eindje verder is er een klein stukje afgemaakt met stingernetten waardoor je dan wel veilig kan gaan zwemmen. Hoe veilig, vragen we ons af, want de golven komen soms gewoon over de netten, dus volgens ons kan daar best wel zo’n stinger mee over wippen. Er zitten hier echter andere mensen in het water dus we wagen het erop.

’s Avonds zoeken we ons hier een restaurant uit en drinken we nog een pintje, het is tenslotte zaterdagavond.

We zijn hier ondertussen ook al goed op weg om echte Australiërs te worden. De laatste stap in het toetredingsproces is momenteel de aankoop van het verplichte paar ‘thongs’ (bij ons beter gekend onder de naam flipflops of teensletsen). Iedereen loopt er hier altijd mee rond, eens ge dat aan uw voeten hebt valt ge nimmer op.

We besluiten niet naar Magnetic Island te gaan en de reis verder te zetten.

Foto’s: De vogel, wegenwerken, stinger-warning en stingernet en waterpretpark

22-11-2009 om 12:58 geschreven door Mike-Ruth  

Het is zondag dus we slapen uit (tot 8u jawel!). Pistolekes kennen ze hier niet en die beginnen we wel te missen. Dus weer getoast pingpongbrood. Het enige goeie aan dat brood is dat het niet ouwbakken wordt en dat ge dat dágen kunt meezeulen in een warme auto. En ge moogt da zo plat drukken als ge wilt, het hervindt altijd zijn oorspronkelijke vorm. Het komt duidelijk Mike zijn strot al uit, morgenvroeg gaat hij pancakes bakken.

Terwijl we naar het Noorden rijden, verandert het landschap. Er verschijnt meer groen aan de kant van de weg. De vegetatie doet nu echt tropisch aan en de temperatuur ook. Onderweg krijgen we een paar plaatselijke buien over ons, we passeren dan ook het dorp dat, volgens mijn Lonely Planet, de meeste neerslag van heel Australië krijgt. De kreken staan hier echter even droog als elders, dus echt onder de indruk zijn we niet. Als die mannen ooit een week in België doorbrengen zijn ze verroest, denken wij.

Tegen de middag zijn we in Mission Beach. Dit is een super rustig en toch toeristisch dorpje vlak aan zee en midden in een Cassowaries-reservaat (helmcasuarissen of zoiets, beesten die enkel hier in het Noorden van Queensland en in Guinea voorkomen). Het bevalt ons wel. De palmbomen komen tot op het strand en de kokosnoten vallen gewoon op uw hoofd.

We besluiten hier minstens 2 nachten te blijven en informeren ons in de Visitor Center voor een overzet naar Dunk Island, dat 20 min zee-inwaarts ligt. Daar kan je op 3,5u tijd volledig rondwandelen en het is prachtig om te snorkelen. Auto’s mogen er niet op. Ons alternatief voor Magnetic Island. De dame spendeert veel tijd aan ons, geeft massa’s informatie mee en zorgt er ook voor dat we morgen nog met de eerste boot om 8.10u meekunnen. We bedanken haar uitvoerig en krijgen het standaard ‘no worries mate’ als antwoord. Het Australische equivalent  voor ‘you’re welcome’.

Voor de rest kan je hier een paar mooie wandelingen doen, alleen spijtig dat diegene die wij net wilden uitproberen afgesloten is wegens een cycloon die hier eerder dit jaar gepasseerd is.

Gisteren hebben we op het nieuws voor het eerst gehoord ivm Herman Van Rompuy zijn nieuw jobken. Ze kunnen er hier (en precies ook in de rest van Europa) echt nie van over. Vooral zijn reactie dat hij benieuwd was naar het eerste telefoontje van Obama vonden de journalisten hier echt de max.

Voor de rest wordt het nieuws gedomineerd door de bosbranden en de hitte in het zuiden van Australië, daar zitten we ver van en hebben we dus geen last van.

Jullie vragen je waarschijnlijk af of we hier nog geen mensen hebben leren kennen. Vooral op de georganiseerde trips leg je inderdaad snel contacten. Het overgrote deel zijn Duitsers , die zijn hier en masse aanwezig. Aangevuld met wat Engelsen, US en Canadezen en Zwitsers.

Belgen hebben we nog niet gezien, de meesten zijn ook redelijk verbaasd als ze horen dat we uit dat kleine landje komen. ’t Grappige is dat wij dan in België zoveel mensen kennen die al in Australië zijn geweest...maar ’t is een groot land natuurlijk.

Om 17u besluiten we nog een wandeling te gaan doen, de temperatuur is ondertussen voldoende gezakt. We volgen een pad dat al snel redelijk dichtbegroeid is en voelen ons al niet meer zo op ons gemak met onze thongs en korte broek en zonder hoed. We besluiten terug te keren. Als we ons omdraaien ziet Mike ineens een gigantisch web over de weg gespannen met daarin natuurlijk een gigantische spin. En daar zijn wij net onder of doorgelopen, want ze is nl vollop bezig de schade te herstellen. Een Australiër kruist ons pad, we waarschuwen hem voor het gevaar. Terwijl hij rustig vlak onder de spin doorloopt zegt hij ‘these take birds out, you know. Well, at least the big one’s, this is just a small one’.

A small one?! De grapflurk. A small one kan je met een tandenborstel door de afvoer werken, deze verstropt de ganse afvoer mocht je dat proberen!! Enfin, met een klein hartje en een grote aanloop spurten we onder het beest door en besluiten dan maar via het weidse strand terug te keren.
We wandelen uiteindelijk nog een heel stuk over het strand omdat het avondlicht zo mooi is. Als we terug willen keren blijken we wel wat uit de richting geraakt te zijn. Het is ondertussen donker en het struikgewas rondom ons ritselt, kraakt, piept en knispert aan 1 stuk door. We zetten ons beste beentje voor en geraken veilig aan onze cabin. We snappen toch weer waarom hier, eens het donker is, geen kat meer te voet buitenkomt.

Foto’s spin, paniek, Dunk Island, palmboom,cassowaries-warning

22-11-2009 om 13:10 geschreven door Mike-Ruth