23/11 Dunk Island

Hoera, geen pingpongtoastjes maar pancakes. Fantastisch idee, je koopt gewoon een bus die voor de helft gevuld is met magisch poeder. Aanvullen met water, shaken en baken. Ik veronderstel dat je bij ons allang gelijkaardige spullen kopen kan maar voor mij is dit nieuw. Ik zweer immers bij de kookboek van de boerinnenbond en daar begint het recept gans anders. ( Men neme een kip en schudde er twee eiers uit…) Enfin, ik vermoed niet dat jullie deze blog lezen om alle details van pannekoekvariaties te weten te komen.

Ze waren toch lekker. Al kan dat normvervaging zijn.

Dunk Island. Na een korte maar helse rit want we waren al laat, en net dan kies je natuurlijk de verkeerde afslag, komen we net op het afgesproken uur 8h10 aan bij de check-in van onze water-taxi. Wij zijn de eerste. We stappen in door het water, een stijger is er niet, het bootje ligt gewoon voor anker. Dit overpowerde motorbootje vertrekt om 8h45 richting Dunk Island. De muziek wordt smadend harder gezet ‘ So I don’t hear you screaming’ . De pancakes worden nogmaals stevig geschud. Mocht er nog een boertje wringen dan was dat bij deze wel opgelost. 9h55, de 500PK wordt getemd, de boot zet zich terug horizontaal en we stappen alle 6 in het water uit. Eén ding is zeker, ik ga vandaag niet op zo’n banaan zitten die achter een raceboot slingert.

We gaan wandelen en daarna mss nog snorkelen. Voor de 10km lange wandeling rond het eiland schrijven we ons in bij de receptie van de resort. Uit dit logboek kunnen we opmaken dat we de eerste zijn die vandaag vertrekken. Gisteren zijn er drie personen die de wandeling deden. Ach ja, soms moet je het platgetreden pad verlaten. Al na een kwartiertje zien we terug zo’n joekel van een spin vlak naast ons pad. De rest van de wandeling doen we met argusogen om te vermijden om door zo’n web te lopen. We zien spotten nog drie spin-exemplaren, een wegschietend slangetje, hopen kikkers, hagedissen en  enkele zwarte boskalkoenen. Naar boven kijken om vogels te spotten doen we niet.  Al is het concert dat je in zo’n regenwoud te horen krijgt altijd best indrukwekkend. Zo’n drie uur later zijn we terug. We informeren waar de beste snorkelplaats is, blijkt dat we die een uur geleden voorbij gewandeld zijn.  We gaan niet terug, temeer om dat daar niemand anders aan het zwemmen was en dan kan dat snel gevaarlijk worden.  We lunchen en pakken onze crazywatertaxi terug naar Mission Beach. We gaan daar naar het strand en zwemmen in een afgebakende zone tussen de stingernetten.

Foto’s:  Coconut Beach, Coconut on the Beach, water taxi, volgens Ruth het eiland waar Hagar al es op strandt.

25-11-2009 om 12:08 geschreven door Mike-Ruth  

24/11/09 Banana Benders

Diepblauwe zee, parelwitte stranden, idyllische eilandjes, tropische warmte… je wordt dat toch wel beu na 3 weken. We kiezen voor een alternatieve route, het binnenland in. Zo komen we in de Atherton Tablelands, het heuvelachtige achterland van Cairns.

We rijden van groene valleien over nog groenere heuvels, prachtige landschappen krijgen we te zien. Het doet ons aan de Alpen denken, zij het met dat kleine verschil dat er hier palmbomen groeien.

Onderweg maken we een klein ommetje om de Waterfall Circuit te volgen, waarlangs we 3 schitterende watervallen bezoeken.

We zien ook kilometers bananenplantages langs de weg. Daar hebben de inwoners van Queensland meteen hun bijnaam ‘banana benders’ aan verdiend. Ze zijn er zelf dan nog behoorlijk fier op, want als je Queensland binnenrijdt word je verwelkomd door een gigantische plastieke banaan langs de kant van de weg.

Het is echt een verademing om hierdoor te rijden, ook letterlijk. Doordat we hoger zitten is het een stuk minder vochtig en een pak koeler, zo’n 25° halen we hier nog. Een goede beslissing dus.

We passeren het dorpje Yungaburra, waar een platypus-lookout (platypus=vogelbekdier) is. We installeren ons daar gedurende een half uur maar kunnen er geen spotten. Zoals de meeste dieren hier komen ze eigenlijk pas tot leven bij zondsondergang. We zien wel wat eenden en een uiteindelijk toch een Platypus die als bij wonder in een waterschildpad verandert toen hij de oever beklom.

Tegen 13u bereiken we het einddoel van deze dag, Lake Tinaroo. De camping is super rustig en ligt vlak aan het meer, we installeren ons in een  nette zij het wat ouderwetse studio/cabin. Dat is best ok voor 45 €.  In de bar kunnen we nog net lunchen, onze voorraad eten is op en de dichtstbijzijnde supermarkt is een half uur rijden. We bestellen allebei een ‘Burger on the lot’. Dat belooft. Er wordt gerommeld en gebakken in de keuken en 10 min later verschijnen er 2 reusachtige dingen. Zo groot, je krijgt hem niet in je mond en moet dus eerst een stukje vanboven en dan een stukje vanonder eten. Echt alles ligt daartussen, ei, burger, spek, rodebiet, komkommer, tomaat, sla, ananas, ajuin, sauzen, en ga zo maar door. Het is al een ware kunst om dit alles tss twee broodhelften gewrongen te krijgen. ’t Was geweldig lekker.

Uiteindelijk rijden we toch naar de supermarkt voor ons avondeten. Kwestie van geportioneerde groenten slaat het hier echt alles. Je kan hier 1selderstengel kopen, of 2 broccoli-roosjes. Zelfs gedroogde kruiden schep je naar believen in een plastiek zakje dat dan aan de kassa gewogen wordt.

Nog snel een avondwandeling voor het avondeten om die calorieën van de mega-burger terug weg te krijgen en de dag zit er weer op. Voor het eerst sinds lang eten we binnen, het koelt hier danig af op deze hoogte.

Foto’s: Millaa Millaa falls, wachten op een platypus, een platypus gevonden, wonderlijke transformatie in een schildpad

25-11-2009 om 12:10 geschreven door Mike-Ruth  

We trekken naar Daintree, dat ligt nog noordelijk dan Cairns waar we dinsdag onze vlucht naar The Alice op moeten. Veel verder kan hier echter niet. Morgen gaan we nog de ferry op over de Daintree river richting Cape Tribulation en daar stopt het voor de 2WD-voertuigen. Maar zoals gezegd, da’s voor morgen. Tegen de middag zijn we op lokatie. We besluiten de rest van de dag nuttig in te vullen met Crocodile Cruises op de Daintree. Ik neem me voor op deze blog geen flauwe woordspelingen te maken met sommige achternamen. Want denk nu niet dat je in de rivieren veiliger zwemmen kan dan in zee. We leren dat er twee soorten Crocks zijn in de Daintree, de agressievere zoutwaterkrokodillen die tot zo’n 6m lang kunnen worden en de kleinere spitsigere zoetwaterkrokodil die iets hoger op de rivier huist. Voor het gemak worden ze hier als Salties en Sweeties benoemd. Ik vraag me dan ook af wat er net door manlief zijn hoofd gaat als hij ‘Sweety, I’m home’ door de gang roept na zijn dagtaak.

Eerste cruise in het zoutwatergedeelte, 6m lang, dat belooft. Zonder iets op voorhand te boeken kunnen we mee op de cruise van 13u, er is maar 1 ander koppel. Op het gemak tuffen we over de Daintree, waarbij we uitgebreide uitleg krijgen over fauna en flora, zoals altijd met de nodige ludieke opmerkingen. Via CB-zenders praten de verschillende cruise-organisatoren met elkaar en geven door waar er iets te zien valt. Uiteindelijk krijgen we 2 salties te zien, indrukwekkend om ze zo in hun eigen biotoop te bekijken. De oudste van de 2 is bijna zo groot als ik en wordt geschat op 3,5 jaar. Ze kunnen tot 100 jaar worden en  blijven groeien tot hun 40^ste. Dat is zoals bij sommige mensen.

Met hetzelfde ticket kunnen we 12km hogerop aan een nieuwe watersafari beginnen, speurend naar sweeties. Dit bootje zit halfvol en heeft minstens een even ludieke gids. “You may keep your arms overboard, it might actually help to see some sweeties. However, if you’re planning on keeping those parts you might reconsider”

We zien een Phyton en een boomslang want onze gids is meer into snakespotting dan in crockfinding. Deze tijd van het jaar ligt dat sowieso een beetje moeilijk, het is te warm en de krokodillen zoeken dan de koudere diepere lagen op. Geen Sweeties vandaag. De gids raadt ons aan in de winter terug te komen. De tocht gaat langs mangrove-wouden en geeft spectaculaire uitzichten.

Terug op onze camping nemen we nog even een duik in het zwembad, zalig. Ik type ook meteen de blog hier. Voor Ruth eindelijk een zwembad waar ze niet binnen de 15 min kou lijdt. Vervelend dat dit aan de andere kant van de wereld ligt.

Het terras van onze cabin (deze keer een ‘luxe-villa-model’) heeft voor de verandering eens geen uitzicht op zee. We eten ons avondeten met zicht op de jungle op 2 meter afstand. 2 Gecko’s proberen ons te vrijwaren van alle insecten die de buitenverlichting aantrekt, eten genoeg. We zitten terug op zee-niveau = iets te warm en zéér vochtig.

Foto’s: Krokodillen, Koeien, slangen, de ferry  en Ruth Dillen in ons nieuwe tuinontwerp.

25-11-2009 om 12:14 geschreven door Mike-Ruth  

Vannacht voor de eerste keer kennis gemaakt met wat ze hier ‘The Wet’ noemen (hier in’t uiterste noorden hebben ze maar 2 seizoenen, the Wet en the Dry, the Wet begint einde november). Om 23u is het beginnen stortregenen en dat is zo wat blijven doorgaan tot 4u ’s nachts met tussenpauzen van een half uur. Een lichte slaper als ik ben kon ik alles volledig volgen. Des te meer omdat de regen op het golfplaten dak van onze cabin eens zo indrukwekkend klinkt.

Dat neemt niet weg dat we weeral om 8.30u fris op pad waren voor de attractie van de dag: Cape Tribulation. Met de ferry worden we over de Daintree rivier gebracht en daar begint een smal baantje recht door het tropische regenwoud.

Onze eerste stop is het Discovery Center. Een volledig aangelegd educatief parcours voert je door een stuk van het oudste regenwoud op aarde, vergezeld van de uitgebreide commentaar van de Audio Mate. Om de 3 stappen stoppen we voor een nieuw verhaal over beesten en planten. We beklimmen oa de Canopy Tower (27m hoog) waarbij we de verschillende lagen van een regenwoud te zien krijgen. Onze digitale gids vertelt ons trots dat bij de cycloon van een aantal jaren geleden grote stukken regenwoud verwoest waren, maar dat hun ijzeren uitkijktoren de storm overleefd had. Echt iets om trots op te zijn in een ecologisch park. We proberen nog maar es een casuarius te zien, tevergeefs.
Na 2u rondslenteren hebben we het wel gehad en komen we terug aan de receptie, waar een grote tafel koffie, thee en koeken op ons staan te wachten. Gewend aan de gastvrijheid van de australiërs zetten we ons daar neer en willen ons bedienen, wanneer er plots een ranger naar ons komt en vraagt om te verhuizen. De morning tea was bedoeld voor een bus Duitse toeristen. ‘Ach So, macht du nichts an mein freund.’  Maar we vallen genadeloos door de mand. Verplekken dus.

We rijden verder en het baantje wordt alsmaar smaller, de natuur is wederom prachtig. De Blue Mountains vonden wij prachtig, maar dit is toch nog van een ander kaliber.

We rijden tot de weg overgaat in grind en volgens ons ook het einde van de wereld begint. We trekken nog een paar foto’s van het uitzicht.
Op de terugweg stoppen we even bij een lookout en hoor ik ineens een man achter mij zeggen: ‘Allé, da beest da kruipt hier gewoon in mijn broek’. Aha, eindelijk, toch nog vlamingen in Australië, we begonnen al te wanhopen. We doen een hele babbel met dit sympathieke gepensioneerde koppel uit Zoersel. Hun ervaringen zijn zeer gelijklopend als de onze, gaande van het verkeerd inschatten van transfertijd over grote afstanden tot het volledig voorbereid zijn met netbook en skype om dan te beseffen dat het internet hier nauwelijks de snelheid van een telegraaf evenaart en bijgevolg skype dus meestal hopeloos is.

Morgen blijven we hier nog een dag om te relaxen, ’t zit er bijna op aan de oostkust, niet te geloven dat er al een maand voorbij is.

Ondertussen hebben we tijdens de lange ritten onze faunawoordenschat gevoelig uitgebreid. We onderscheiden nu vlot:

De Plat : bijzonder dunne kikker of pad, leeft ontzettend dicht tegen het baanoppervlak.

De Platabi: Een Walabi herleid tot een wegtapijtje

De Plattepoes : spreekt voor zich

De Platypus: Grapje van God. Eend met een identiteitscrisis die hardnekkig probeert te evolueren tot een zoogdier. Kan zich verdomd goed als schildpad vermommen. Ziet  er uit alsof er al eens met de auto over gereden werd.

De Platte Mus : a) elk klein dood vogelke. b) een iets te flauwe française op een uitstap.

27-11-2009 om 02:32 geschreven door Mike-Ruth  

Onze eerste echte nietsdoe-dag sinds we vertrokken zijn, beetje op internet gezeten, boek gelezen aan het zwembad  tot de verveling toesloeg, even omgedraaid en hardnekkig volgehouden tot het gevoel van verveling weer weg was. In de namiddag nog even een omweg gemaakt tijdens het inkopen doen naar de Mossman Gorge.

29-11-2009 om 10:59 geschreven door Mike-Ruth  

We installeren ons in de jeugdherberg van Port Douglas en schrijven ons ineens in voor een snorkeltrip voor zondag. We zitten hier nl heel dicht bij het Great Barrier Reef en er is de mogelijkheid om naar het Outer Reef te gaan snorkelen, wat toch weer uniek is.

Na de middag wandelen we wat rond in Port Douglas en zoeken ons een restaurant voor ’s avonds.

Het wordt ‘2Fish’. Met zicht op het strand bestellen we eerst een bord sashimi, wat verrukkelijk klaargemaakt is en ongelooflijk smaakt. Als hoofdgerecht waagt Mike zich aan Moreton Bay bugs. We hebben hier al dikwijls ‘bugs’ op de kaart zien staan maar geen idee wat het is. We waren al wel zo ver dat het hier niet gaat over insecten maar over één of ander zeebeest.

De bugs laten op zich wachten omdat ze eerst met een risotto aangedraafd kwamen. Volgens mij met opzet gedaan om de spanning wat op te drijven. Uiteindelijk verschijnt er een goed gevuld bord met iets wat lijkt op een lelijke kruising tussen krab en kreeft, maar in een minder definieerbare vorm. Het blijkt er ook naar te smaken. Weeral een beetje wijzer op culinair vlak!

29-11-2009 om 11:01 geschreven door Mike-Ruth  

Om 8u stipt worden we door het busje opgepikt voor onze snorkeltrip.

Zoals de voorgaande keren is de boot vol (30 man), en dat verbaast ons telkens. Het is hier echt laagseizoen, overal super rustig en als je je een halve dag op voorhand gaat inschrijven voor een excursie is er nooit een probleem. En toch zijn die dingen uiteindelijk altijd volgeboekt.

Iedereen laat zijn thongs op de kade achter en weg zijn we. Er wordt ons verschillende keren verteld dat we zéér veel geluk hebben met het weer, er is nauwelijks wind en de zee is zo rustig dat ze naar een unieke snorkelplaats kunnen varen. De snorkelinstructeur is er zelf nog maar 1xgeweest. Meestal staat er teveel wind en is de zee te ruw om tot daar te varen met een kleine boot.

Na een uur varen komen we aan onze eerste stop, Opal Reef. Heel apart. Je zit daar midden op de South Pacific Ocean, 50 km van de dichtstbijzijnde kust, er is geen enkele andere boot… je voelt je dan heel klein. We trekken allemaal onze lycra-suits aan tegen de zon, nemen een noodle om op te drijven en daar gaan we.

Het is niet te beschrijven, dit is écht koraal, zoals je in de natuurfilms ziet. Werkelijk elk zicht is prachtig. Overal waar je kijkt zie je massa’s vissen in elk mogelijk formaat en in adembenemende kleuren, er zijn schitterende exemplaren bij. Je kan ze gewoon allemaal aanraken als dat zou mogen. En dat allemaal net onder de oppervlakte. Het is als zwemmen in wereld’s grootste en mooiste aquarium.

Gezien de lycrapakken nogal allesbedekkend zijn (handen en hoofd gaan er mee in) vergist Mike zich op een bepaald moment van madame. Ik weet nie waar hij haar vastpakte maar ze verschoot in elk geval. Goe gelachen.

De tweede snorkelstop bestaat uit een begeleide trip waarbij de instructeurs uitleg geven over wat je allemaal onder je ziet. Ze duiken ook regelmatig dieper om dingen aan te wijzen, of bv om ons een zeekomkommer te laten aaien. We leren dus nog wat bij ook.
Voor de derde stop varen we helemaal tot het einde van het outer rif . Hierna stopt ook de Plaat en gaat het snel  honderden zelfs duizenden meters de diepte in. Dit zijn stukken die heel weinig bezocht worden door toeristenboten en dus nog in perfecte staat zijn, heel uniek.

De hoogtepunten zijn een witvinhaai, een manta, natuurlijk de Nemo-visjes en massa’s anderen. Sommigen zijn echt enorm groot.

Volledig verzilt worden we terug aan de jeugdherberg afgezet. Het was gewoon een geweldige trip, misschien wel het indrukwekkendste wat we hier aan de oostkust gezien hebben. We vonden de deelname prijs initieel nogal hoog, maar dat waren we rap vergeten. En ze hebben echt hun best gedaan, heel professioneel en met veel interessante uitleg.Mocht je hier ooit komen  boek je trip bij ‘Wavelength’.

We gaan goed slapen vannacht.

Morgen leveren we onze auto in in Cairns en dinsdagochtend het vliegtuig op naar Alice Springs. Benieuwd hoeveel internet ze daar gaan hebben…

29-11-2009 om 11:03 geschreven door Mike-Ruth