Van daaruit rijden we naar Phu Chi Fah, een uitkijkpunt (boven op een berg natuurlijk) vanwaar je Laos en de Mekong kan zien. Na een korte klim staan we boven en kunnen we genieten van een weids uitzicht over het landschap en héél in de verte inderdaad de Mekong. Ook hier weer zijn ze verbaasd om toeristen te zien, we worden betast en aangestaard en er worden hele conversaties met ons gevoerd waar we niets van begrijpen. Zo loopt er een oud vrouwtje rond, waarvan onze gids vertaalt dat ze naar eigen zeggen 83 is. Vorige maand was ze nog 84 vertelt hij daarna. Schitterend.

Dan volgt een heel bochtig stuk waarbij de meesten in de auto mottig worden. Zij die geen last van wagenziekte hebben, kunnen genieten van prachtige uitzichten op de omliggende heuvels. We rijden door kleine bergdorpjes en zien mensen gebukt staan op de rijstvelden. Dit is echt wel het authentieke Thailand, we vinden het geweldig dat we dit zo kunnen beleven. We komen aan bij de Phu Sang waterval, de laatste stop van onze dagtrip. Eerst lunchen we aan de stallekes aan de kant van de weg, er zijn weer lekker pittige dingen te proeven, het eten is eenvoudig maar o zo lekker. Nadien wandelen we tot de bron van de waterval, tegen dan is het goed warm en zijn we helemaal klaar voor een duik in het water. Rond de waterval is een park aangelegd, waar in het weekend veel gezinnen komen rondhangen. We installeren ons daar en wagen ons in het water. Danig fris maar onder de waterval toch wel heel aangenaam.
We mogen hier 1,5u luieren en boek lezen, het is hier geweldig rustig.

Voor het avondeten rijden we naar een Shrimp Farm. Voor we eten, mogen we eerst de slachtoffers in spe bekijken, kwestie van de appetijt wat te versterken. Aan tafel verschijnen er twee verschillende visbereidingen en 4 verschillende manieren op schrimps klaar te maken. We kunnen naar hartelust proeven van alle gestoomde, gebakken, gegrilde en gekookte gerechten. Het is wederom overheerlijk en super vers.

Foto’s: bergdorp, het schooltje, hoe maak ik een baksteen, nieuwsgierige kinderen, Phu Sang Waterval, tuinieren in het park rond de waterval

08-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Foto’s: de rivier van het dorp, alle gasten aan’t luisteren naar Laetitia (en kleine Mali op de voorgrond), den berg, lokaal thaïs kindje met puppie, rijst stomen, Lazy Moon by night (Yui en David aan de linkerkant, Rowdy & Amber aan de rechterkant).  

08-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Eens boven hebben we het zwaarste achter de rug (al is dat meestal wel zo met tochten naar een heuvelkam), we wandelen nog een half uur verder tot aan de picknickplaats. We zitten midden in het bos en onze gids begint allerlei planten en stokken boven te halen die hij tijdens de wandeling verzameld heeft. Uit een dikke bamboe-stengel snijdt hij borden en bestek. Er wordt vlees en champignons op bamboespiezen gerijgd en boven  het houtvuur geroosterd. In een ander stuk bamboe maken ze een ‘vispannetje’. Na een kwartier is alles klaar en kunnen we aanvallen. Het smaakt verrukkelijk, ongelooflijk wat ze allemaal kunnen maken met beperkte middelen.
Na deze overheerlijke lunch volgt nog een lastige afdaling en daarna een welkome douche. Om half 5 verschijnen er 2 verpleegters-masseuses die gedurende een uur onze spieren terug losmasseren. Zoals steeds is de massage niet altijd even relaxerend, elke spier wordt met handen, voeten, knieën en ellebogen gerokken, gekneed en mishandeld zodat je ongetwijfeld een nieuwe massage nodig hebt. Kwestie van job protection denk ik.   ’t Zal wel het gewenste effect hebben op termijn zeker. Er wacht ons nog een leuke verrassing, Laetitia maakt vanavond spaghetti voor ons! Weliswaar Thaïs-Europees recept maar het water loopt ons al in de mond.

Foto’s: Bamboe in stukken kappen, het vlees en champignons aan’t roosteren boven het houtvuur, borden en bestek, sticky rice in bamboe gerold als appetizer, het feestmaal kan beginnen.

09-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Na het ontbijt pakken we in en zijn we klaar om naar het dorp gebracht te worden waar we de lokale bus op kunnen naar Chiang Khong. We verlaten de Layzy moon met gemengde gevoelens. Het was super om dit stukje ongerept Thailand te kunnen ontdekken, de georganiseerde uitstappen waren echt tof en in de tuin was het ideaal om in de hangmat te luieren of om ’s avonds rond het houtvuur wat na te praten. We hebben ons super geamuseerd en Laetitia en Yui en de andere gasten zijn leuke mensen. Anderzijds zijn de gastenvertrekken redelijk basic. Warm water kwam maar met een heel dun straaltje uit de douche, de lavabo liep niet door, de muren van de badkamer waren verzakt en gescheurd en het zat vol insecten. De kamer zelf was leuk gedaan maar had weinig privacy, je kon de conversaties in de kamer ernaast volledig volgen. We stelden ons ook een beetje vragen ivm veiligheid. Er zat geen glas in de ramen en de deuren kon je amper afsluiten.

Niets daarvan is onoverkomelijk maar de combinatie maakt het geheel een beetje onverzorgd en geeft het een minder goede prijs-kwaliteit-verhouding rekening houdend met de gangbare tarieven.

De bus naar Chiang Khong was zoals te verwachten weer een belevenis. Na een uurtje stoven komt de bus eraan. We hebben geluk, er zijn nog ruim voldoende zitplaatsen. We zijn zoals verwacht de enige vreemdelingen. Eens we vertrokken zijn merken we onmiddellijk dat deze bus bijna geen vering meer heeft en dat er geen schokdempers aanwezig zijn. Het lijkt weliswaar of de bus ovalen wielen heeft. Dat is hoogst waarschijnlijk ook wel zo. Gedurende 2 uur worden we door elkaar gerammeld tot we in Chiang Khong aankomen. Dit is de plek waar we de grens met Laos zullen overgaan.

Tip voor de reiziger die ook deze richting uit wil. In Chian Khong gaan we naar de Namkhong

Riverside hotel. Het is een splinternieuw hotel, en voor 800 bath heb je een ruime, erg nette kamer met terras en uitzicht over de machtige Mekhong, inclusief ontbijt.

Foto’s : Lunch met zicht op de Mekhong, Laos langs de overkant, De haven van Chiang Khong, voorzichtig ritje met de TukTuk, vuilbak uit autobanden gerecycleerd, bloem op verzoek.

10-02-2010 om 13:00 geschreven door Mike-Ruth  

Uitslapen zat er niet in. Onze kamer ligt recht naast de keuken van de resto en vanaf half 5 horen we gerammel met potten en Thaïs gekwetter. Gelukkig kunnen we vandaag verhuizen naar een andere kamer. Onze kamer komt met ontbijt. Lang geleden dat we nog es aan een buffet mochten aanschuiven. Het is heel uitgebreid, hoewel anders dan bij ons natuurlijk. Er is toast en confituur en vers fruit. Voor de rest allerlei Thaïse specialiteiten, waaronder gebakken rijst, noodles, soepen, gestoomde groenten, het één al pikanter dan het andere. Goedemorgen aan de maag! Maar ’t smaakt eigenlijk wel. Na elke maaltijd zijn we de rijst en de smaken flink beu maar tegen de volgende maaltijd kunnen we er weer tegen.

We wandelen het dorp in om tickets te boeken voor de slow boat richting Luang Prabang. Onze Trotter raadt ons 1 bepaald reisbureau aan, waar ze goed Engels spreken. En inderdaad, dat loopt vlot. Om 8.30u beloven ze ons morgen met de mini-van op te pikken aan het hotel, de overzet naar Laos is geregeld, ze zullen ons begeleiden om de papieren in orde te krijgen, transfer naar de haven waar de slow boat vertrekt, lunch en water. Ze regelen zelfs voor ons een overnachting in Pak Beng (halverwege naar Luang Prabang, verplichte overnachting), wat wel handig is. Als je de verhalen mag geloven is dat daar een chaos van jewelste als de boot aanmeert, er worden dan een 100-tal toeristen tegelijkertijd gelost en de accommodatie-mogelijkheden zijn beperkt (en vooral van wisselende kwaliteit). Content van onszelf dat we dit allemaal goed vooraf geregeld hebben, gaan we verder.

In het dorp hadden we gisteren al een hangmatten-makerij gezien, die prachtige exemplaren maken. Hun baseline is ‘Jumbohammocks, the rolls royce of hammocks’. Ze garanderen dat de hangmatten gemaakt zijn door plaatstelijk bergvolkeren en dat ze een eerlijk deel van de opbrengst krijgen. Ze maken ze in alle mogelijke kwaliteit, kleurencombinaties, grootte…keuze genoeg. Uiteindelijk laten we ons verleiden en kopen we er 1, lijkt ons een leuk souvenir voor in de tuin, misschien nog een zomer thuisblijven om maximaal van te kunnen genieten?

Terug in het hotel installeren we ons op ons terras met zicht op de Mekong en doen nog wat voorbereiding voor Laos. Internet is hier gratis, dus da’s gemakkelijk. Tot een uur later er ineens geen internet meer is. Aan de receptie laten ze ons weten dat ze hun systeem aan’t vernieuwen zijn en er tegen de avond opnieuw verbinding zal zijn. Na een paar uur ga ik terug naar beneden, nog steeds geen internet. Blijkbaar is het probleem enkel bij ons, er wordt druk getelefoneerd en 10 min daarna staat er al een technieker op onze kamer. Hij krijgt het echter niet in orde. Uiteindelijk gaat Mike mee op stap en bekijken ze samen heel de wireless set up van het hotel, tot aan de router ergens op het dak. Lijkt allemaal goed te werken, maar niet voor ons. We beginnen al te vrezen dat er iets met de laptop is, maar dat zeggen we niet luidop natuurlijk. Dan maar zonder internet.

We dineren voor de 2^e avond op rij in het hotel. Het eten is super en helemaal niet duur. We zijn hier al gekend en ze staan direct met 7 man rond onze tafel te draaien. Per slok wijn of water dat je neemt, komen ze je glas bijvullen. We zien hoe andere toeristen het verschrikkelijk op hun zenuwen krijgen van al dat gebuig en gedrentel rond hun tafel maar wij vinden het wel aangenaam. Om 19u komt dezelfde man als gisteren de boel wat entertainen met live muziek. Mike gaat vragen of hij voor ons Hotel California wil spelen en geeft hem een fooi. Hij begint druk in zijn partituren te bladeren, terwijl hij allerlei excuses mompelt (allé dat vermoeden we toch) omdat het zo lang duurt. We krijgen wat we gevraagd hebben, de melodie komt overeen, en af en toe herkennen we woorden, voor de rest is het vnl een klanknabootsing van het origineel. Maar hij doet heel hard zijn best en wij vinden het geweldig! Als we terug naar de kamer gaan worden we door heel het personeel uitgewuifd alsof we hier al jaren vaste klant zijn.

Ver weg van de keuken hebben we een rustige nacht.

Foto’s: Hangmattenweverij

Bijlagen:
http://www.jumbohammock.com   

Om half 9 staan we paraat aan ons hotel. Geen mini-van te bespeuren. Het duurt tot 10 voor 9 tot het meisje van het reisbureau op een scooter komt aangetuft, met achter haar haar zus op scooter n°2. We voelen al nattigheid en vragen waar de mini-van blijft. Meer dan een ‘eeeuuuhhh, because….’ krijgen ze er niet uit. Ze beginnen te wijzen naar een tuktuk, tot er uiteindelijk uit het niets een pick-up stopt die ons naar de overzet brengt.

Vlak voor we de Mekong oversteken, laten we nog onze paspoorten afstempelen. De oversteek zelf gebeurt met longtail boten, van die hele smalle gamele dingen met een rand van 10 cm boven het wateroppervlak. Daar moet je dan met al je bagage inkruipen. Volle gas steekt dat ding de Mekong over, terwijl we hopen dat we niet omkantelen. Scoutsgewijs een vrolijk ‘van voor naar achter van links naar rechts… ‘ inzetten is vast niet toegaten. Het gaat allemaal razendsnel, geen tijd om foto’s te nemen, we zijn al blij dat we erin slagen om onze bagage bij elkaar te houden.

Aan de overkant zijn we op Laos-grondgebied en moeten we een visum kopen. Er staan lange rijen maar onze begeleider steekt iedereen voorbij en geeft onze paspoorten af in het douanehok. We kunnen amper volgen maar 2 min later plakt er toch iets wat op een visum trekt in onze passen. Van aan de douane wandelen we tot in de hoofdstraat waar we aan een kraampje gedropt worden en moeten wachten op ons vervoer naar de andere haven. Het gaat allemaal flitsendsnel, Mike heeft net nog tijd om wat kip af te halen (lokale munt, weer opnieuw briefkes leren herkennen en truukjes voor een snelle omrekening) en komt daarbij Rowdy en Amber tegen, de Nederlanders waar we een paar dagen samen mee in Lazy Moon gezeten hebben. Zij gaan op Gibbon experience. Dat is slapen in een boomhut op 150m hoogte en deathrides van wel een km lang. Amber is er duidelijk minder gerust in dan Rowdy.

Dat vervoer verschijnt 10 min later in de vorm van een stokoude rammelende camionet. Bagage het dak op en weg zijn we. Onderweg stappen nog andere toeristen in, allemaal jonge gasten, met halve-liter flessen bier in hun hand (het is 10u ’s ochtends). We snappen dat niet zo goed, we hadden zeker niet verwacht om hier tussen de feestvierders terecht te komen...

Na een paar bochten worden we weer afgezet bij een café en wordt ons gezegd dat we moeten wachten op de gids. Uit het niets verschijnt een man die iedereen zijn paspoort vraagt met een onduidelijke uitleg dat ze die nodig hebben als controle over hoeveel mensen via Thailand tickets boeken voor de slow boat. We vinden het maar niks en ik ga de paspoorten terug vragen. We snappen echt niet waarvoor dit nodig is. Uiteindelijk blijkt dat we nog 1,5u in dit café zullen zitten wachten, terwijl er steeds meer mensen afgezet worden. De uitleg van de paspoorten herhaalt zich. De gidsen zullen met onze paspoorten naar de ticketoffice gaan en daar voor iedereen een ticket regelen, dat gaat volgens hen sneller dan dat we dat zelf doen. Nog steeds vertrouwen we het zaakje niet. Ik ga zelf op zoek naar de ticketoffice en probeer ahv ons betalingsbewijs onze tickets te krijgen, maar het enige dat ik bereik is dat ze blijven herhalen dat de gids dat voor ons zal regelen. Ik probeer hen duidelijk te maken dat ik mijn paspoort niet wil afgeven maar ze kunnen/willen me niet verstaan. Terwijl we daar zitten wachten, beseffen we dat dit absoluut geen goed idee was. De korte overtocht nr Laos en het regelen van de paspoorten hadden we even gemakkelijk zelf kunnen regelen en dan hadden we als 1 vd eersten op de boot gezeten en een goede plek kunnen kiezen. Uiteindelijk is het half 12 tegen dat we onze ticketten (en paspoorten) terugkrijgen. We spurten naar de boot in de hoop toch nog een beetje keuze aan plaats te hebben. De stoelen met bekleding zijn allemaal volzet dus moeten we ons tevreden stellen met een houten bankje. Die banken zijn op Thaïs formaat en bijgevolg staan ze zo dicht op elkaar dat je er amper je knieeën tussenkrijgt. Gelukkig hadden we gelezen over die banken en hebben we kussens gekocht. 0,7€ per kussen, de beste investering ooit. Maar toch, dit gedurende 2 dagen? Niet over nadenken, hoort bij het reizen.

Als alle plaatsen volzet zijn, worden er gewoon houten banken in de middengang bijgezet, niet te doen. Uiteindelijk blijkt dat ze toch een 2^e boot gaan inleggen, maar daar zijn wij niks meer mee. Achteraan in de boot is er een klein standje met chips en wat eten en bier. Het bierzuipen dat onderweg al begonnen was, gaat hier vrolijk door, dat belooft. Een aantal zien er echt al niet meer fris uit en ’t is nog niet eens middag. Tegen half 1 wordt de motor eindelijk gestart, wat een kabaal! Maar we zijn vertrokken, da’s het belangrijkste.

De slow boat doet zijn naam eer aan en tuft stroom mee op zijn gemak over de Mekong. Het geeft je wel de kans om optimaal van het landschap te genieten. Overal zien we mensen die hun kleren of zichzelf in de Mekong wassen of aan het vissen zijn. Laos is groener dan Thailand en is heel heuvelachtig. Het is best wel mooi.

Tegen 15u begint alles al een beetje pijn te doen, ondanks de kussens. De zuipende toeristen doen rustig voort en het kabaal neemt toe. Het staat in  schril contrast met de ingetogenheid van de Thai. We ergeren ons vaak aan het gebrek aan respect van deze gasten. Plots ontstaat er in de motorkamer een kabaal en de begeleiders lopen snel naar voor naar de bestuurder. De motor krijgt blijkbaar geen koeling meer en is oververhit. Iedereen van de boot en de techniekers slaan aan het timmeren. Een half uur erna lijkt het probleem opgelost en kunnen we verder.

Nog es 2u verder beginnen we al halsreikend uit te kijken naar Pak Beng, naar een zacht bed en een douche. Dan is er ineens een enorme klap vlak onder ons. Het hollandse meisje dat achter ons op de grond zit springt ongeveer een meter de lucht in van’t schrikken. Iedereen kijkt paniekerig in het rond, er wordt weer vanalles in het Laotiaans geroepen en gedaan. Wij kijken automatisch naar de bodem of er geen gigantische lek is ontstaan. We zijn niet zeker wat ons het meest verontrust. Het feit dat de dames van de ‘catering’ hun zwemvest al aanhebben of het feit dat we stuurloos over de Mekong aan’t dobberen zijn. Het is ons in elk geval duidelijk dat we de bodem geraakt hebben en nog geen klein beetje. Telkens ze de motor versnellen begint de boot hard te trillen. De stroming is redelijk sterk en met veel moeite slagen ze erin om de boot aan de kant te krijgen. Enfin, kant, er is een grote zandduin die steil tot in het water loopt. Eens aangemeerd gaat het heel snel, iedereen moet rap rap van de boot. Op zich is dat niet moeilijk aangezien er geen glas in de ramen staat. De geruchten gaan snel rond en blijkt dat ze inderdaad met het roer en de schroef de bodem geraakt hebben en de boot niet verder kan. Zoals we bij het vertrek al in de mot hadden, is de boot flink overladen en heeft hij teveel diepgang voor het lage waterpeil van de Mekong, vooral in de schaarse stroomversnellingen.

Velen zijn nog optimistisch en hopen dat er vanuit PakBeng (zo’n 2u verder varen) boten gestuurd zullen worden om ons op te pikken, maar wij zijn realistischer. Om 18.30u wordt het donker en we kunnen ons niet inbeelden dat die mannen in het donker gaan varen, de Mekong ligt vol rotsen en ondiepe stukken, da’s zelfmoord. We beginnen te beseffen dat onze douche en zacht bed wel es een utopie zouden kunnen blijven…voor die ene keer dat we alles vooraf uitgezocht en geregeld hadden.

Een beetje later passeert de 2^e slow boat. Hij stopt naast de onze en iedereen stapt over, denkende dat die met iedereen wel zal verder varen. Ook hier zijn wij realistisch, lijkt ons onmogelijk gezien de 1^e boot op zich al overladen was. 10 Minuten later wordt dit bevestigd, de 2 boten zullen de nacht hier doorbrengen. De passagiers van de 2^e boot zijn natuurlijk niet akkoord, hun boot is ok en ook zij verlangen naar hun (reeds gereserveerde en betaalde) kamers in PakBeng. Niks van, ze houden de groep bij elkaar. A shitty deal for the second boat 2 luidt het. De drinkende passagiers gaan al helemaal uit hun dak en zijn klaar voor een beach party. Ons lijkt het allemaal minder romantisch, we zijn er ons van bewust dat niemand dekens bijheeft en eigenlijk ook geen eten. Het flessenwater op de boot is al allemaal op.

Binnen de korste keren verschijnen er groepjes vrouwen en kinderen van een naburig dorpje met een hele handel aan etenswaren en drank. Alles wordt uitgesteld op het zand en het feest kan beginnen. Wij zoeken ons eerst een plek op de boot om onze bagage te leggen en om straks te slapen. En dan zit er niets anders op dan ook maar een pintje te gaan drinken, al is het maar om de kou te vergeten. Elektriciteit is er niet, alles gebeurt op de tast. Ons dronken gezelschap gaat danig uit de bol en af en toe komt het tot confrontaties met de lokale mensen, er wordt fel gediscussieerd over prijzen en op een bepaald moment gaan ze zelfs aan de haal met een deel van de bamboevoorraad van het dorp, waardoor het bijna tot een handgemeen komt. We schamen ons in hun plaats, die mensen zijn gastvrij en proberen te helpen (ook al vragen ze geld voor hun waren) en daarvoor worden ze dan uitgescholden voor debiel en imbeciel. Zulke scènes hadden we echt niet verwacht om hier te zien. We zien dat er nog andere mensen zijn die zich ook danig ergeren. Uiteindelijk gaan we op een rustiger plekje zitten bij een hoop franstaligen met gitaar. Worst case scenario kunnen we die tenminste nog opstoken als de eigenaar niet getalenteerd lijkt te zijn.

In tussentijd is de boot gedemonteerd en proberen de mannen van de boot de schroef en het roer terug recht te kloppen, maar dat lijkt onmogelijk. We beseffen dat we al bij al geluk hebben gehad, de schade aan het roer is echt enorm, voor hetzelfde geld raak je de bodem met de onderkant van de boot en kapseis je.

Uiteindelijk gaan we slapen, of dat proberen we toch. Het is echt ijskoud en zeer oncomfortabel. We denken met spijt aan onze guesthouse die we geboekt hadden… al bij al nog een geluk dat die niet zo duur was, onze eerste keuze was echt sjiek en duur en dat had echt wel geldverspilling geweest. Nu zijn we maar €10 kwijt…

Ik kan mijn draai niet vinden op de boot en ga terug aan land waar enkel nog een paar Thai en lokale Laotianen aan het verbroederen zijn, high van de rijstdestilaten en ongetwijfeld nog andere rommel. Alle partypeople van weleer zijn reeds uitgeteld. De gitaar wordt nu in mijn handen geduwd en er wordt aangedrongen dat ook ik een een lied zing. Als ‘Bland in Mokum’  hier een hit wordt weet je alvast van waar het komt hé. Het is bijna licht als ook hier de inboorlingen omvallen naast het vuur.

Foto’s: panne met de motorkoeling, Strandplaats na de 2^e panne, dorpje nabij onze onvoorziene landing, lokale business, poging om het roer terug recht te krijgen,de catering, onze boot in betere tijden.

12-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Na amper geslapen te hebben zijn we op zodra de zon opkomt. We zijn gewoon gebroken. Alles hangt onder het zand en we voelen ons ontzettend vuil en doorrookt van de kampvuren.

Gelukkig heb ik nog wat bananen over van ons lunchpakket van de dag ervoor en ben ik altijd voorzien van meer dan genoeg water. We klimmen terug uit de boot en gaan de chaos bekijken. Het strand ziet eruit. Overal liggen hopen afval, en de feestvierders van gisteren hebben heel wat minder noten op hun zag. Ik zou hier op mijn beurt een handel kunnen beginnen in drinkwater, maar de dag is nog lang en wie weet waar slapen we vanavond…Want ook hier dreigt een probleem, de boten varen niet in het donker, wat wil zeggen dat ze ten vroegste om 6.30u in PakBeng  kunnen vertrekken met een nieuwe boot, dan 2u varen tot waar we gestrand zijn, terug naar PakBeng en dan nog de 8u-durende tocht die voorzien was voor dag 2. Erg optimistisch zijn we niet om vanavond in Luang Prabang te staan.

Om half 9 verschijnt inderdaad een nieuwe boot. We verhuizen alle gerief 2 boten verder. Je moet je dat voorstellen, je moet telkens door de ramen van de ene boot in de andere kruipen met al die zware rugzakken, het verbaast ons dat er niemand in het water terecht komt. In het tumult van gisteren zijn we onze kussens vergeten en die zijn ondertussen allang ingepalmd door andere mensen, dus dan maar zonder kussen op de houten banken. Iedereen wordt verdeeld over de 2 boten en daar gaan we.

Tegen 11u komen we eindelijk aan in PakBeng, waar we opnieuw van boot moeten verwisselen. Het gaat ook allemaal zo ontzettend traag. Uiteindelijk is het 12.30u tegen dat we daar terug vertrekken, wetende dat we nog zo’n lange tocht voor de boeg hebben. Gelukkig zijn ze hier wel aan boord gekomen met belegde broodjes en drank.

De tocht verloopt verder zonder incidenten. Ze hebbben duidelijk hun snelste boten ingezet want het schiet redelijk op. We proberen van het landschap te genieten maar we zijn zo op van de koude slapeloze nacht dat op de duur doet alles pijn doet, noch zitten noch rechtstaan is comfortabel en slapen lukt al helemaal niet. Het zal ongetwijfeld nog minstens een week duren voordat we het profiel van de houten bankjes uit onze bips krijgen.

Als het begint te schemeren geven ze nog wat gas bij en uiteindelijk zijn we net als het licht uitgaat in Luang Prabang. In het donker moeten we onze rugzakken uit de berg bagage vissen en dan aan wal gaan. Aan boord hadden we al besloten om hier minstens 4 nachten te blijven, zodat we wat kunnen recuperen. De guesthouse die we wilden heeft enkel een kamer voor vannacht. Verdorie, dat wil zeggen morgen weer inpakken. We zien morgen wel. De kamer is comfortabel en de douche héél welkom. Als we ooit al zo vuil waren geweest kunnen we het toch niet meteen herinneren. Hopelijk verstropt de afvoer niet.

Er wordt hier helemaal geen Chinees Nieuwjaar gevierd in Luang Prabang. Da’s maar goed ook. Om 22h liggen we al uitgeteld onder de wol lakens. Zo’n bed heeft een comfort… je kunt je dat niet voorstellen.

Foto’s: de boot, oever van de Mekong, kinderarbeid aan boord, het leven langs de oever.

13-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Ons hotel heeft geen uitzicht op Mekong, daar hadden we speciaal op gelet. Niet enkel omdat het de hotels over het algemeen iets goedkoper maakt  maar vooral omdat we geen Mekong oever meer kunnen zien. De kamer is netjes in hout afgewerkt en de douche is zoals altijd in één geheel met het toilet geïntegreerd. Dat is hier in Zuidoost-Azië de gewoonte. Je kan dus douchen terwijl je op het toilet zit of vice versa. Het gelijkvloers wordt ingenomen door de receptie en een 10-tal computers die dienst doen als internetcafé. Als hotelgast mogen we gratis gebruik maken van de wifi die hier van een ongekende kwaliteit is. Spijtig genoeg kunnen we maar één nacht blijven, morgen is het hotel volgeboekt. Daarna kunnen we eventueel terugkomen verzekert de hotelklerk ons.

In de voormiddag gaan we op hoteljacht voor de volgende nachten. Dat lijkt minder evident dan we gedacht hadden. Voornamelijk omdat de straten hier niet benoemd zijn en onze gids slechts 30% van de aanwezige straten en bijhorende etablissementen vermeldt. Diegene die we toch kunnen terugvinden zijn of volzet of onbetaalbaar. Uiteindelijk komen we uit het centrum toch in een nieuw, beetje overprijsd, hotel waar ze nog plek hebben. De kamer is in coloniale stijl opgetrokken en heeft warempel…. een bad. Da’s vast en zeker de extra Kip waard. Om morgen niet weer met heel onze huisraad op pad te moeten boeken we hier ineens 2 nachten. Het overgrote deel van de dag brengen we door met blog updaten, skypen met het thuisfront en rusten.

Tegen 17u begint de temperatuur een beetje te dalen en gaan we op stap. Ons doel is ‘The House’, een bar-restaurant dat door 2 Vlamingen wordt gerund, via vrienden hadden we deze tip gekregen. Het is heel gezellig ingericht, met lampions en houten tafels. Op de menu staan allerlei Belgische specialiteiten en we doen ons dan ook te goed aan lasagne en spaghetti bolognaise. En smaken dat dat weeral doet. The House is sinds 2 jaar open en ze staan al in Lonely Planet (http://www.thehouse-laos.com/), het is een succes. We doen een hele babbel met de eigenaar. Zo leren we onder andere dat Laotianen niet omkoopbaar zijn voor geld, als hij een goede werkkracht wil behouden helpt het niet om die het dubbele te betalen, daar zijn ze niet in geïnteresseerd. Het typeert hen wel. We hebben er een leuke avond en komen hier zeker nog wel es terug tijdens ons verblijf in Luang.

Als afsluiter van de avond springen we nog even binnen in ‘The Hive’, het meest hippe café dat hier te vinden is. De hedendaagse muziek knalt uit de boxen en het zit stampvol jongeren. Leuk voor even maar wij zijn niet echt de doelgroep. De bars sluiten hier om 23h30. Dat maakt het ‘savonds heel erg gezellig. Iedereen gaat op hetzelfde vroege tijdstip uit en is terug in zijn hotel voor de zaken uit de hand kunnen lopen. 

Onze eerste indrukken van Laos zijn zeer positief. Luang Prabang is een geweldig klein en gemoedelijk stadje dat gewrongen zit tussen de oever van de Mekong enerzijds en die van de Nam Kane anderzijds. Reeds vanaf onze aankomst merken we dat het er hier helemaal anders aan toe gaat dan in Thailand. Alles is hier stil en rustig. De schaarse brommers hebben hier zelfs een uitlaat. Op de hoteldeur lezen we dat het op politiebevel verboden is om na 24 h op straat te zijn en dat je enkel gemeenschap mag hebben met je echtgeno(o)t(e). Je zou kunnen vermoeden dat deze regels opgemaakt zijn om de moraal van dit oord van verderf  binnen de aanvaardbare grenzen te brengen. Het tegenovergestelde is echter waar. De Laotianen zijn er als de dood voor om hun eigenheid verloren te zien gaan door de Thaise en Viëtnamese invloeden.

Het is hier de gewoonte je schoenen uit te doen in elk hotel, winkel, kruidenier, touroperator of bookexchange die je bezoekt. Je zorgt dus best dat je slippers aanhebt die je met een vloeiende lob op het schoenenplankje kan mikken.

Foto’s : The House

Bijlagen:
http://www.thehouse-laos.com/