6h of 5h30? De wekker om 6 natuurlijk! We zitten ocharme  op 10 min van de luchthaven en we gaan past pas om 10h de lucht in. Toch blijkt dat vreemd genoeg niet overdreven . We moeten immers onze villatank nog terugbrengen naar het verhuurkantoor en dat opent pas om 8. Volgens Qantas moeten we 1,5h vooraf op de luchthaven zijn dus ga maar na.. Ruim op tijd  staan voor het verhuurkantoor en nadat de paperassen geregeld zijn brengt de psycho-taxi ons naar de luchthaven. Na een 30 sec weten we dat de gescheiden taxichauffeur zijn 5 kinderen alleen opvoedde en 15 jaar geleden gescheiden is. We krijgen de  familiefoto’s te zien en moeten raden welke van zijn 5 kinderen net als hij psychisch hoogbegaafd is en een rechtstreekse lijn heeft met de Almachtige. Na een korte rit  zijn we bij de luchthaven en komt de spraakwaterval tot een stop. Niet moeilijk dat zijn vrouw is gaan lopen met iemand met grote voeten voor wie daarvoor interesse mocht hebben. We betalen de rit, het advies was gratis, en we krijgen nog een adreskaartje mee zodat we kunnen uitkijken naar zijn eerste boek waar hij momenteel aan schrijft. Natuurlijk, verzekeren we de man.

We gaan op tijd de lucht in en zo’n 3 uur later landen we in Perth, de hoofdstad van de westkust. We weten dat de controles in de luchthavens bijzonder streng zijn. Ik word in Alice Springs nog even apart genomen en afgestoft met een speciaal vodje dat dan onmiddellijk in een analysetoestel wordt gestoken en scant op sporen van drugs of explosieven, vermoed ik. Eerst vroegen ze wel of ik akkoord was dat ik daarvoor fysisch zou aangeraakt worden. Het leek me geen goed idee dat te weigeren. Het was immers een dame waarnaast zelfs  Helga van Herr Flik van de Gestapo in het niets zou verbleken.  De resutaten zijn gerustellend en ik mag verder. Als grapje wil ik nog even vragen of ze mss ook nog even mijn tanden wil flossen maar ik houd me in. Het lijkt me geen goed idee het lot verder te tarten. Een verkeerde woordkeuze zou ongetwijfeld voldoende zijn voor een goed gesprek en dan zou ik de vlucht missen en ben ik voor niets zo vroeg opgestaan.

We weten dat ze in Australië ook erg streng op alle products, soil, vegetables, plants wat van buiten wordt ingevoerd. Wat we niet wisten is dat zo minstens even streng zijn op hun binnenlandse vluchten.  Op de luchthaven van Perth loopt een goed opgeleide hond alle bagage rond te snuffelen. Zo ook de handbage van Ruth. De hond ruikt verdachte goederen en de bagage wordt grondig onder handen genomen. Het bezwarend materiaal wordt tevoorschijn gegraven door twee officers. Een appel. Die gaat onverbiddellijk in quarantaine, verder wordt er geen zaak van gemaakt. De rest van onze handbagage wordt doorzocht  alles is ok. Ze trainen hier dus honden om appels te vinden ? Allemaal heel erg vreemd.

Een uurtje later staan we in een concurrerend verhuurkantoor om onze campervan op te halen. Birgitte, een Nederlandse wiens stiefmoeder in Mortsel in de Consiencelaan woont legt in detail alles wat ze weet uit over de camper. De uitleg is beknopt.

Nog even langs TNT, daar ligt een nieuwe creditcard op me te wachten. De vorige is onverwacht  herroepen door BCC omdat ze fraude vermoeden. Dankzij de goeie service van KBC is mijn nieuwe kaart tot hier geraakt, en kunnen we daarmee verder.

We shoppen, laden onz 90l grote ijskast en installeren ons in een naburige camping. Morgen trekken we de stad in.

09-12-2009 om 02:41 geschreven door Mike-Ruth  

De bus naar Perth Centrum stopt voor onze camping en zo’n 45min later staan we aan de eindhalte.

Het meest prestigieuze gebouw van de stad is een glazen hypermoderne toren  met bovenin een aantal echte kerkklokken die ze van Engeland gekregen hebben. Het genre dat je bij ons overal hoort luiden en hier nergens. We kuieren wat door de gezellige straten, de kerstgekte begint hier op gang te komen en overal zie je versiering. We kunnen er niet aan wennen. Kerstmis hoort samen te gaan met koude en donkere dagen, met mensen dik ingepakt en glühwein. Het beeld klopt van geen kanten. Het gaat dan ook allemaal een beetje aan ons voorbij. Half december begint hier de grote vakantie en je merkt het aan de drukte, de winkelstraten puilen al uit van het volk.

Het Belgian Beer Café laten we niet links liggen en hoewel het nog maar 14u is drinken we daar ne goeie Stella en Hoegaarden van’t vat. Hun collectie is uitgebreid, veel trappist- en abdijbieren. Een koppel zit binnen foto’s te nemen, wat al direct onze aandacht trekt. Als dan blijkt dat de man een T-shirt aanheeft van Pukkelpop ’09…

Foto’s: ons huis voor de komende 3 weken (merk het mooie paarse gordijn dat Mike professioneel voor de uitgang heeft gehangen tegen de vliegen),    rare vogel, regeldrang in Australië, skyline Perth, kerst in de zomer, Belgian Beer Café

09-12-2009 om 02:43 geschreven door Mike-Ruth  

Gisteren hebben we in Perth een boekje gekocht dat de 390 ! kampeerplaatsen in de nationale parken van West Australia in kaart brengt en kort de aanwezige faciliteiten symboolsgewijs toelicht. Nu is het een regel hoe meer informatie je bezit, hoe moeilijker het kiezen wordt. Zoals in een restaurant met een te uitgebreide menu. Gezien de zuidelijke richting die we uitwillen en gezien we minder lange dagtrips willen doen, kiezen we voor de campground ‘Baden Powell’ in Lane Pool Reserve. Een topper aangeraden door het boek.

Naarmate we verder van Perth en van de kust rijden wordt het al snel veel stiller op de wegen, de bebouwing neemt af . Enkele km voor we aan ons park komen stoppen we nog in de visitorcenter van het stadje Dwellingup (450 inw). Ervaring leert ons dat je steeds het beste af bent met het advies van de inboorlingen. We vertellen onze intentie te overnachten in Baden Powell, de robuuste dame vertelt ons vriendelijk dat er beter campgrounds te vinden zijn in Lane Pool Reserve. Daarvoor moeten we over unsealed roads. Dat mag niet met onze campervan. Ze verzekert ons dat de wegen in goede staat zijn. Ach ja, vloeken mag ook niet gvd.  Het heeft iets, het bestek en de ijskast rammelen van jewelste. Alles blijft heel en we komen op de nieuw geadviseerde campground toe. Veel stelt dat echter niet voor. Enkele open plekjes in het woud, 1 toilet, wat houten picknicktafels en enkele betonnen kuipjes waarmee je een BBQ kan improviseren. We lunchen hier. We zijn al snel het mikpunt van allerlei vreemdsoortige vliegende insecten die ook net aan hun lunch willen beginnen, en dat lijken wij te zijn. We happen snel door en duiken de campervan terug in.  We hebben nog steeds gn netjes voor over onze hoeden gekocht. De tocht van 18 km door het woud die we voor morgen hier gepland hadden kan dan ook onmogelijk doorgaan in deze omstandigheden. Changemant de decor besluiten we. We bekijken het natuurpark van achter glas en rijden terug richting civilisatie en bijgevolg kust. Hoe langer hoe meer beseffen we dat we niet zo’n helden zijn met massa’s onbekende insecten rondom ons. We stoppen aan de eerste general store, kopen twee mosquitonetjes en een nieuwe insect repellent. De vorige ‘ bushman’ was ongetwijfeld op basis van honing. We camperen op een powered site van een caravan park in Bunbury. Hier blijven we twee dagen. Er staat echter een stevige wind waardoor we in onze camper moeten eten. Al bij al bleek dat nogal redelijk comfortabel te gaan, dat weten we dan ook weeral.  

Foto’s: Lane Pool Reserve & Mike met zijn zelfgemaakt muskietennet

10-12-2009 om 12:10 geschreven door Mike-Ruth  

Tijdens het ontbijt besluiten we dat het toch wel es tijd wordt om een beetje echte vakantie te nemen ook. Vlakbij de camping is er een aangelegde wandeling van de volle 200m door een oud mangrovewoud. Na 50m zijn we al zotgedraaid want het wemelt van de vliegen. Niet een paar, er zwermen er gemiddeld zo’n 150 rond u. De muskietennetten brengen soelaas voor het gezicht maar dan nog zitten je armen en benen vol. Echt niet aangenaam. Om de één of andere reden lijken wij er ook meer last van te hebben dan andere mensen. We weten niet waarom. Dapper wandelen we de resterende 150m verder.

We lopen door naar het centrum van Bunbury, kijken er wat winkels en lunchen. We kopen nog maar es een ander type insectrepellent, in de ijdele veronderstelling dat deze samenstelling wél werkt op vliegen.

Gewapend met diethyltoluamide, octyl-bicycloheptene dicarboximide, melaleuca oil, leptospermum petersoni leaf oil & citronella wandelen we nog een uurtje langs de kust. Weeral een illusie minder, geen enkel van die producten blijkt enig afschrikwekkend effect op gewone vliegen te hebben.

Een mens kan geen 6 maand aan 1 stuk door cultureel verantwoorde dingen doen, dus in de namiddag gaan we naar de cinema. Ze spelen 2012 en die wilden we wel zien.

Morgen rijden we verder naar het Zuidwesten, waar er grotten en wijngaarden etc zijn.

Foto’s: Australische jeugd op schoolreis en leerkrachten die ondertussen de barbie bedienen

10-12-2009 om 12:12 geschreven door Mike-Ruth  

Onze vrienden met levendige fantasie die nu een sappig verhaal verwachten moeten we echter teleurstellen. Naturisten hebben we niet gezien, walvissen daarentegen wel. Door de beschutte ligging van de Cape kunnen de walvissen hier op hun gemak uitrusten tijden hun tocht naar de koelere wateren van Antarctica. Je ziet ze dan ook in overvloed stoom aflaten en uit het water springen. Hoewel ze ‘dicht’ bij de kust ronddobberen, is dat toch nog op 2km afstand en spijtig genoeg moeilijk op foto vast te leggen. Mike doet een verdienstelijke poging maar de optische en digitale zoom heeft ook zijn beperkingen. Zelfs van op deze afstand blijft het een indrukwekkend schouwspel. Wat je voornamelijk opvalt is dat als zo’n  kolos zich uit het water sterkt het bijna 5 seconden duurt eer die terug in het zee-oppervlak knalt. Daaruit kan je opmaken dat het enorme beesten zijn.

We staan daar een tijdje deze indrukwekkende dieren te bewonderen wanneer er zich een Australisch koppel naast ons zet. Ze zijn direct jaloers op onze muskietennetten en zo geraken we aan de praat. Ook zij hebben reeds alle middelen geprobeerd tegen deze vervelende wezens maar hebben geen oplossing. We zijn dus niet alleen. Een aantal jaar geleden deden ze tijdens de feestdagen een rondreis door Europa en en wat hen vooral was bijgebleven was die ijzige kou. Ze gingen elke winkel binnen om op te warmen onder het warmtegordijn aan de ingang. Tot hun verbazing ontmoetten ze daar telkens landgenoten.

We maken de rest van onze Round the Lighthouse wandeling af en rijden verder.
Volgende stop zijn de Canal Rocks, een door rotsen gevormd natuurlijk kanaal (in onze woordenboek is een kanaal nooit natuurlijk gevormd, maar kom, hier zal dat wel award winning zijn). Het houten staketsel waarover je moet wandelen misstaat hier, maar voor de rest is het inderdaad wel prachtig. De golven van de zee slaan door een nauwe opening tussen de rotsen naar binnen en vormen dan verder een kanaal tussen de rotswanden. Die kleur van de zee alleen al…

We eindigen onze dagtrip met een wijnproeverij. De landerijen zien er indrukwekkend uit, het gebouw lijkt zo uit een middeleeuwse film te zijn weggelopen. Blijkt uiteindelijk dat ze sinds 2002 wijn produceren. We kiezen 6 verschillende soorten om te proeven. De rosé en witte wijn krijg je bij ons niet verkocht, tenzij je aan Liebfraumilch of Rosé d’Anjou verslingerd bent. De rode is beter maar overtuigt niet. Aangezien we moesten betalen voor de tasting, voelen we ons dan ook geen greintje schuldig dat we niets kopen. Onze conclusie is: de verpakking is geweldig maar de inhoud trekt op nie veel. Als ge dat verkocht kunt krijgen natuurlijk…

We installeren ons huis op wielen op een rustige camping vlakbij Gracetown, misschien morgen es op zoek gaan naar betere wijn.

Foto’s: Canal Rocks en een walvis in de verte

13-12-2009 om 10:54 geschreven door Mike-Ruth  

We worden gewekt door het enthousiaste gezang van een kwartet koekaboera’s. Ze zitten vlakbij onze camper de ochtend welkom te heten. Zo’n tamme beestjes dat dat zijn, je kan ze bijna gaan strelen.

Na de pancakes vertrekken we voor een dag grotten zien langs de Cave Road. De kustlijn bestaat voornamelijk uit limestone. Ondergrondse riviertjes hebben, met het nodige geduld weliswaar, de meest fantastische grotten uitgesleten. Onze platinum–pass verschaft ons de toegang tot de 3 indrukwekkenste grotten (Mamouth, Lake en Jewel Cave) en een rondrit op de vuurtoren. De grotten zijn de moeite, met elk hun eigen hoogtepunten. Één ervan bezoeken we op eigen tempo met een audio guide, de andere zijn steeds geleide tours die zo’n uurtje duren. Bij de laatste grot horen we een vlaamse tegen de gids verontwaardigd doen omdat de grotten hier geen bootjes hebben en die in België wel. Leuk toch, die belgische trots… Als we de laatste grot uitkomen, is het al 16.30, de vuurtoren halen we niet meer en de wijnproeverijen zijn ook gedaan.

Op de terugweg willen we nog even in de golven duiken. De spots met de indrukwekkendste golven zijn spijtig genoeg allemaal door de surfers ingenomen, de overblijvende zwemzones zijn dan weer zo goed als golfvrij. Dan maar terug naar de camping.

Even opfrissen en naar een nabijgelegen visrestaurant dat we eerder opgemerkt hadden. De purperen zonsondergang is lyrisch. De westkust heeft de naam sunsetcoast dan ook niet gestolen.

In het donker rijden we terug naar de camping. Dat blijft uitkijken naar rondspringende kangoeroes. We drinken nog iets voor onze camper. Een kangoeroefamilie schrikt er niet voor terug om vlakbij te komen grazen. Als ik nog dichter kom tot ongeveer 1 meter begint mama K met kleintje in de buidel te grommen. Hmm, kangoeroes kunnen grommen. Geen idee wat ze nog allemaal kunnen, zekerheidshalve zet ik een stapje terug achteruit. Het grazen gaat gewoon verder.

Foto’s: zonsondergang, grotten

13-12-2009 om 10:56 geschreven door Mike-Ruth