Sportdag.

We rijden naar het Fitzgerald River National Park, zo’n 10 km verderop. Bij het binnenrijden moet je een envelop invullen met je gegevens en daar 11$ toegangsgeld insteken. Dit deponeer je dan in een brievenbus en je mag een dag lang rondrijden in het immense natuurreservaat.

We parkeren eerst aan een mooi strand, uiteindelijk blijken hier resten van een aangespoelde walvis te liggen. Ze laten de natuur gewoon zijn werk doen en het dier rot op zo’n 10 weken tijd volledig weg. Overal op het strand vind je stukken, vnl de schedel is indrukwekkend. We mogen hier echter niet zwemmen, de haaien zijn meestal niet veraf als er zo’n dier ligt te vergaan. Zowiezo is een lang verblijf op dit idyllische strand niet echt aanlokkelijk, er hangt toch wel een vrij speciale geur.

Onze volgende stop en uiteindelijke doel is East Mt Barren, die 311 m boven de zee uitsteekt. Via een aangeduid pad klim je tot de top, er worden ons in de gids prachtige uitzichten beloofd. Het is een uitdagende wandeling, we moeten ons dikwijls door de lage begroeiing wringen en op handen en voeten over de rotsen klauteren. Maar voor een schoon uitzicht moet een mens iets overhebben! Als we boven op de top staan, blijkt die volledig in de wolken gehuld en zien we eigenlijk niets. Overkomt ons wel meer.

We eten onze appel en beginnen aan de terugtocht. Die is nog spannender, over rotsen naar beneden klauteren is moeilijker en gaat trager, je moet goed opletten dat je niet uitschuift. Eigenlijk is ons schoeisel iets te licht voor de aard van de tocht.

Na de beklimming proberen we nog wat verder in het natuurpark te rijden, maar de gravelweg is te slecht. We keren dan ook maar terug voor onze volledige huisraad (en voorruit) eraan gaat.

We stoppen een aantal keer aan mooie stranden want we hebben nog altijd niet in de Southern Ocean gezwommen, maar geen succes. De meeste stranden liggen vol met wier en de zee is nogal rotsig. Daarenboven staat er een stevige bries en is het water aan de frisse kant. ’t Eerst volgende stuk land dat deze zee tegenkomt in deze richting is dan ook Antarctica. We vinden het al heel moedig dat we tot aan onze knieën in deze ijszee gegaan zijn.

Volgens Lonely Planet moeten we zeker een ijsje gaan eten in ‘The Deck’ in de hoofdstraat van Hopetoun. Het eerste ijsje op onze reis! The Deck is eigenlijk souvenirswinkel, taverne en internetcafé tegelijkertijd, in het gebouw van het oude postkantoor. De eigenaars blijken uitgeweken Engelsen te zijn, dus we geraken weer snel aan de klap. Ze hebben net wireless internet geïnstalleerd maar het werkt niet. We bieden aan om es te kijken wat er scheelt. Na zo’n 1,5u vanalles proberen besluiten we dat de oorzaak een hardware probleem is met de ethernetpoort. De dame is helemaal vol van onze hulpvaardigheid, we krijgen een drankje en een souvenir aangeboden en mogen het internet gratis gebruiken wat wel werkt via onze eigen netbook. Zo komt het dat we uiteindelijk midden in de winkel zitten te skypen met het thuisfront waar we dan verhalen horen over 15 cm sneeuw en zware vrieskou. Wij laten als tegenprestatie de oceaan even zien. De Engelse vroeg ons om in België reclame te maken voor haar stalleke, bij deze dus gebeurd. Ze heeft speciaal voor ons haar winkel een uur langer opengehouden.

Foto’s: toen we nog een uitzicht hadden tijdens de klim, geen uitzicht meer op de top, onze kleine vrienden, zandsculptuur, de rottende walvis

22-12-2009 om 10:17 geschreven door Mike-Ruth  

We pakken ons boeltje in en rijden naar Esperance, waar we tegen de middag aankomen. Er hangen donkere wolken en af en toe vallen er zowaar 4 miezerige druppels naar beneden.
Esperance is de grootste stad in een omtrek van 500 km, het heeft dan ook 14000 inwoners.

Onderweg verwachten we ons aan verkeersdrukte, volgens wat we hoorden is dit de place to be tijdens de feestdagen. Jaja, dat merk je meteen, we halen 2x een andere auto in op een traject van 240 km, stress. In het dorp zelf zijn er meer tekenen van hoogseizoen, we kunnen 2 nachten blijven op de camping maar moeten morgen van plek veranderen.

Met kerst zullen we waarschijnlijk in het binnenland zitten, goudklompjes aan’t zoeken.  Kwestie van de reis te financieren. Als ik er genoeg vind begin ik mss een bedrijfje in branddetectie ofzo. Over brandpreventie gesproken. Australië heeft een heilige schrik van Bushfires. Als je het land doorkruist staan er her en der waarschuwingsborden voor de inwoners dat ze voorbereid moeten zijn op bushfires. De landschappen gaan vaak abrupt over naar crispy, smoked en well done. Daar hebben ze nu een structurele oplossing voor gevonden. Steek gewoon zelf uw bos regelmatig aan, kwestie van de brandlast te verlagen. Allemaal erg vreemd.

We vinden dat we nog es een diner op restaurant verdiend hebben en kiezen voor de vlakbij gelegen chinees. De kok heeft een duidelijke voorkeur voor suiker in het eten. Zowel de soepen als de hoofdgerechten worden volledig overheerst door een zoete smaak, zelfs onze zoet-zure saus verdwijnt ertegen in het niets. Spijtig, we hadden wel honger maar halverwege begint het toch danig tegen te steken. Met een halve indigestie gaan we terug naar onze camper.

We zetten ons nog even buiten en praten na over de dag en onze ervaringen tot nu toe. Als we aan het hoofdstuk geld komen, beseffen we ineens dat we eigenlijk geen idee meer hebben hoe onze euromunten en –briefjes eruit zien. Da’s écht vakantie..

22-12-2009 om 10:19 geschreven door Mike-Ruth  

Als start van de dag rijden we over de Great Ocan Drive. Volgens de regionale reisboeken is dit de mooiste oceaanroute van Australië. Vreemd, dat schreven ze in het oosten over de Great Ocean Road ook.
In elk geval, deze is indrukwekkend. De zee is van het mooiste azuurblauw, het strand sneeuwwit (merk de ironie) en de kliffen adembenemend. Je zou zo in de zee springen, als de temperatuur van het water 10° hoger lag weliswaar. We zien dan ook enkel surfers in volledige outfit en geen zwemmers.

Aansluitend rijden we naar het Cape Le Grand National Park. Ook daar krijgen we hetzelfde beeld, hagelwitte stranden en fantastische kleuren in de zee.

We bezoeken de belangrijkste uitkijkpunten en rijden dan terug naar Esperance. Nog even inkopen doen voor vanavond en dan siësta. Aan de kassa worden we begroet met ‘All ready for Chrissie?’ Tegen dat we betaald hebben valt onze frank dat de dame het over Christmas heeft…

Foto’s: 2 foto’s om een beetje te pesten, typisch Australisch landschap, de jachthaven van toeristisch Esperance, stoomtrein met zware benzinegeur, Pink Lake (zoutmeer, kleur had iets te maken met zonlicht en algen), Mike @ Thistle Cove

22-12-2009 om 10:24 geschreven door Mike-Ruth  

Allemaal erg vreemd.

Het zijn 20 gekleurde lampjes geworden en één slinger. Ja,  je moet compromissen kunnen maken als je een camper deelt.

Ik overweeg nog een cd van Dean Martin mee te nemen, die man is hier nog steeds een held. Ik laat dat bij nader inzien toch maar zo, ik wil mezelf er niet op betrappen dat ik al zijn liedjes nog steeds uit het hoofd ken.

Ruth is even naar de sanitaire blok en naar goede gewoonte geraakt ze daar aan de praat met de andere gasten. Altijd afgevraagd hoe ze dat doet, terwijl als mannen gaan plassen dat toch meer een sociaal gebeuren is, zo met allen op een lijn voor een RVS-goot. Maar neen, nooit wordt er gesproken. Net een line-up bij de politie om de crimineel  te herkennen. Mss maar goed ook, ik zou niet direkt een pasklaar antwoord hebben op een vriendelijk  ‘How’s it hanging t’day mate?’

We wijken af, we zijn uitgenodigd bij onze Duitse buren. Een Expat uit Sydney  op vakantie met het gezin en de twee kinderen. Erg frappant hoe onze opinie over Australië gelijkvormend is. Het is een gezellige avond  en we delen heel wat ervaringen en anekdotes.  Op 5 jan vertrekken ze naar Nieuw-Zeeland, die periode zijn we daar ook. Misschien lopen we ze wel terug op het lijf.

25-12-2009 om 05:56 geschreven door Mike-Ruth  

De Super Pit is een open goudmijn van 3km lang, 1,5 km breed en meer dan 500 ! meter diep. Die gaan we vandaag bezoeken. We hebben ingetekend op een tour bij het bedrijf Finders-Keepers. De superpit is een aanéénsluiting van allemaal oude mijnen die nu van boven af helemaal afgegraven wordt. Er wordt dagelijks zo’n 350.000 ton erts gedolven en naar boven gereden met gigantische dumptrucks die tot 70 ton per keer kunnen vervoeren. Een band van zo’n dumptruck kost zo’n 90.000 dollar. Ze worden aangedreven met twee 16-cilinder dieselmotoren waarvan de duizelingwekkend aantal pk’s me niet zijn bijgebleven.

De rijkste van die ertsen worden gecrusht en verder gemalen, de grootste stukken goud kunnen er dan fysisch uitgefilterd worden doordat het soortelijk gewicht hoger is dan de rest. Het overige steengruis wordt met carbuur en cyanide bewerkt om zo het goud te kunnen scheiden uit de erts. Heb ik opgelet of wat?  Zaken gaan goed, sinds de beurscrash is de goudprijs gestegen. Allemaal erg interessant en voornamelijk indrukwekkend om te zien. Twee uur later staan we terug bij de start en krijgen we allemaal een certificaat dat we de tour deden. Heel erg vreemd dat men ons daarvoor congratualtions wenst. Soit.

Onze volgende attractie is de Mining Hall of Fame, waar we een ondergronds mijnenstelsel bezoeken. We krijgen allemaal een veiligheidshelm op ons hoofd en dalen dan per 4 af tot op 37m diepte in een echte mijnenlift, zéér claustrofobisch. Beneden toegekomen blijken ook de kerstman en 2 elfjes van de partij en kerstmuziek schettert door de boxen. Lichtelijk erover maar kom. We krijgen uitgebreid uitleg over het leven in de mijnen en lopen door enge gangen door het hele stelsel. Best interessant, alleen spijtig dat de groep zo groot was, we konden nooit allemaal samen in dezelfde ruimte om naar de uitleg van de gids te luisteren. Een uur later staan we, oef, terug in het daglicht.

Op kerstavond gaan we naar het dorp en dineren we in de enige bistro die open is. Daar zit zowat heel de gemeenschap bijeen. Echt culinair hoogstaand is het niet maar een mens heeft er mee gegeten.

Foto’s: zichten op de Super Pit, de ondergrondse mijnengangen en bijhorende kerstversiering, voor wie altijd dacht dat de kerstman op de noordpool woonde, een kleine rechtzetting, de man houdt zich gewoon hier in Australië met 2 elfjes schuil 36m onder de grond, een authentiek mijnerskamp

25-12-2009 om 06:03 geschreven door Mike-Ruth  

Het concept is Bring Your Own drinks, chairs & something to share. We zullen ze hier es laten proeven van Mike zijn geweldige bbq-slaatjes! Uiteraard krijgen jullie later nog een uitgebreid verslag van deze spetterende party.

Op de radio speelt elke zender(2) dezelfde kerstklassiekers. We horen  ‘I’m dreaming of a white Christmas’, ' Jingle Bells' en gelijkaardige liedjes, het raakt onze kouwe kleren niet bij 32°.

Morgen rijden we terug naar Perth, de 28^e moet de camper binnen en we moeten die proper afleveren. Nog wat kuiswerk te doen dus.

Allemaal smakelijk eten vanavond en een vrolijk kerstfeest gewenst.

bedankt voor alle kerstwensen die hier hebben ontvangen!!

25-12-2009 om 07:24 geschreven door Mike-Ruth  

Het kerstfeest van gisteren was best wel gezellig. Er is toch zo’n 20 man komen opdagen. Er worden tafels aangezeuld, muziek opgezet en een plastieke kerstboom geïnstalleerd. De schotels met eten varieerden van chips naar nootjes naar dipsauzen en hier en daar wat echt voedsel. Mike zijn slaatje wordt met argusogen bekeken, met commentaar als ‘looks interesting’. We vermoeden dat het er te gezond uitziet. We geven dan zelf maar het goede voorbeeld en scheppen er goed van op. We spotten een ander koppel dat de uitdaging aandurft, het blijken Denen te zijn die voor een paar jaar als expat in Signapore verblijven. De dame is vertaalster van opleiding en de man doet iets met water en consulting. Onze sla is toch zonder veel problemen opgeraakt.

De uitbaatster van de camping komt uiteindelijk ook nog bij ons zitten. Ze zijn afkomstig van Victoria in het Oosten van het land, maar wilden es iets anders. Ze hebben dan gesoliciteerd bij een camping-keten en kwamen in Kalgoorlie terecht, waar ze nu al 8 maanden assistent-managers zijn. Voor de rest zitten er een hoop locals die vast op de camping verblijven om in de mijn te werken.

Om 23u wordt het feest afgerond en keert iedereen naar zijn slaapplaats terug. ’t Is zo es iets anders dan de standaard kalkoen.

Over vandaag valt niet veel te vertellen, we hebben vnl gereden, gereden en nog es gereden. Zo’n 600 km om tot in Perth te geraken, en het is bloedheet. Tegen 17u checken we in op een camping iets ten noorden van Perth, enorm domein, veel beton maar smetteloos sanitair en een mooi zwembad dat we direct uittesten. Ons avondeten bestaat uit overschotten van de avond ervoor, het was blijkbaar niet de bedoeling om vlees te bakken dus dat hebben we wijselijk in de ijskast laten zitten. Vanavond op de barbie dus.

Foto’s: impressie van kerst in de camper (wie spot de kerstman en Rudolph?), impressie van het feestgedruis, Mike en de barbie

27-12-2009 om 03:43 geschreven door Mike-Ruth