We komen langs een lokale markt, waar de mengeling van prikkelende aroma’s  zeer intens is, niet voor de gevoelige magen bestemd. Vlees en vis wordt hypervers verhandeld. Als je als kip op de weegschaal belandt en ze daarna je poten bij elkaar binden met plastiek, dan weet je wel hoe laat het is. We zien een vis die nog steeds spartelt maar waarvan al een stuk van de staart verkocht is. Andere vissen die echt nog hyperactief zijn worden met een elastiek over de kieuwen langzaam versmoord.

Na 2 uur overweldigd geweest te zijn door geuren en lawaai, zoeken we even de rust op van een koffiehuis. Van daaruit wandelen we verder naar het Oorlogsmuseum. Gezien het rijke oorlogsverleden van dit land belooft het een interessante uitstap te worden. Het is een groot complex, met allerlei trofeeën  van de Vietnamoorlog en de onafhankelijkheidsoorlog tegen Frankrijk. In openlucht zien we een Russische Mig,  Amerikaanse helikopters, vliegtuigen, afweergeschut. Binnenin wordt er vooral een overzicht gegeven van de verschillende stadia van de oorlogen, al dan niet vertaald naar het Engels. We vinden het geschiedkundig minder gebalanceerd gebracht. Waarschijnlijk omdat de communistische partij hier nog steeds de enige toegelaten strekking is en er weinig kritiek op het regime verdragen wordt. De collectie rugzakken, helmen, brieven etc is wel indrukwekkend.

Nog even een huiveringwekkende opsomming van wat de US in Vietnam alleen al achtergelaten heeft tussen 1965-72.

5.382.000.000 kg bommen gedropt = 6000 kg/km2 = 45 kg per inwoner. Dit veroorzaakte 200.000 slachtoffers en liet 70.000 wezen achter.

De 76.000.000 liter uitgestorte dioxine  maakte 2.000.000 inwoners gehandicapt, nog eens zoveel  met dioxine gerelateerde afwijkingen. 500.000 werden erdoor misvormd in een volgende generatie…

Duizelingwekkende cijfers waar je niet goed van wordt. Als je weet hoeveel humanitaire hulp je zou kunnen bieden als equivalent voor zo’n prijskaartje.

Om terug te gaan naar ons hotel nemen we een taxi. Voor het museum staat er één te wachten, we maken duidelijk waar we moeten zijn en eisen dat hij op meter rijdt. Al snel staan we inderdaad aan de straat van ons hotel, maar we kunnen niet passen en de chauffeur kan niet weergeven. Ik wil het geld gaan laten wisselen maar de chauffeur begint bedragen in dollars en dongs te noemen en uiteindelijk betalen we hem. Veel te veel blijkt achteraf. We zijn echt dubbel en dik in’t zak gezet. Het ging ook allemaal zo snel, en we zijn nog niet voldoende met de lokale munt vertrouwd om snel te kunnen omrekenen  tussen Dong, Dollars en Euro’s. Dat dit ons nog moet overkomen na al zoveel tijd onderweg te zijn, niet te geloven. Het lag er vingerdik bovenop en toch zijn we erin getrapt.

Les 1: neem nooit een taxi aan een toeristische attractie

Les 2: kies altijd zelf je taxi en laat je niet kiezen.

Les 3: spreek af enkel de meter te betalen

Les 4: zorg dat je op voorhand een idee hebt van wat de rit ongeveer mag kosten.

Dit zijn gewoon onze basisregels. We weten dit allemaal zo goed en toch laten we ons vangen. De frustratie is heel groot, we hebben 20x teveel betaald. De teller was fake en corrupt en de gehanteerde koers buiten proportie. Het gaat hem niet zozeer over de 20 $ dat we kwijt zijn, maar over het feit dat zulke praktijken effectief worden toegepast. Je reinste diefstal is het. Vanaf nu gaat de iPod met omrekeningskoersen altijd mee.

Het voorval heeft een wrange nasmaak en het vertrouwen in de bevolking is danig ontwricht. Voorlopig geen fooien en liefdadigheid meer maar snoeihard onderhandelen ipv blindelings vertrouwen. Laten we hopen dat we het in Sapa een beetje achter ons kunnen laten.

Foto’s: geuren en kleuren op de markt, keuvelende dames op leeftijd, verse vis, granen en zaden, getoeter, spoorweg door de stad, van waar kennen we dat symbool??, oorlogstrofeeën

27-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Nadat we uitgechecked zijn willen we naar het Lenin-park, zo’n 3 km buiten het oude centrum. We lezen dat dit een schaduwrijk en rustig park is, met een vijver waar je bootjes en pedalo’s kan huren. Ideaal voor een rustige zondagnamiddag dus. Na heel wat onderhandelen strikken we 2 cyclo’s (equivalent van een riksja) om ons naar ginder te fietsen. Ze zijn duidelijk niet akkoord met de door ons voorgestelde prijs, maakt ons niet uit, wij zijn bikkelhard. ’t Is niet dat we ze verplichten om te rijden. Dan wandelen we wel. Uiteindelijk komen ze toch achter ons aangefietst om ons mee te nemen. De fietstocht is heel aangenaam, ze rijden op hun gemak tussen het chaotische verkeer en je hebt er weinig last van. Alleen zouden we het leuker gevonden hebben moesten ze effectief stoppen voor een rood licht aan een druk kruispunt. Zonder kleerscheuren komen we 20 min later aan het park. De mannen hadden duidelijk gehoopt van nog een extra cent te krijgen, maar nee hoor, wij doen niet meer mee. Pech voor hen, we kunnen zelfs passen in de lokale munt. Bedrukt druipen ze af.

We wandelen het park in en gaan op zoek naar de vijver. Al snel blijkt dat idyllisch ronddobberen met eendjes rondom ons er niet zal inzitten, de vijver is omgetoverd tot 1 grote bouwwerf en het park heeft nog maar ¼ van zijn totale oppervlakte over. We hadden gehoopt om in 1 van de vele cafés in het park te kunnen lunchen, maar ook die zijn verdwenen en uiteindelijk moeten we ons tevreden stellen met één of andere dubieuze zwanworst gefrituurd in iets wat mogelijk kan doorgaan voor olie. Er is echter veel passage in het park, vnl Vietnamezen met hun kinderen. We installeren ons op een bank en doen een paar uur aan speeltuin observeren en boek lezen. Het moet gezegd zijn, het is er wel rustig.

We keren te voet terug naar het centrum en gaan voor de 3^e maal in hetzelfde kleine restaurant eten, de lokale gerechten zijn er geweldig en goedkoop. Daarna halen we onze bagage op, er wordt vanuit het reisbureau een taxi voor ons gebeld. Gemakkelijk, dan zijn we zeker dat het een officiële is. Zekerheidshalve moet de chauffeur ons hele kruisverhoor ondergaan alvorens 1m gereden wordt. De arme man brengt ons onthutst zonder problemen naar het station. Daar is het even uitzoeken waar we net moeten zijn, er zijn 2 stations vlak bij elkaar en ’t is niet echt duidelijk welk A of B is. Maar we zien onze trein al staan dus dat komt wel goed. Naarmate de tijd verloopt komen er hoe langer hoe meer blanke mensen binnengewandeld, allemaal met dezelfde vertwijfelde en verloren blik. Alle borden zijn in het algemeen Vietnamees geschreven en helpen je dus geen haar verder. Ngl bij wie je om info gaat vragen, wordt er naar een andere richting gewezen, maar niemand van het personeel verstaat of spreekt een letter Engels. Om 20u pakken we alles bij elkaar om in te checken op onze trein. Als we door de ticketcontrole lopen, wordt er weer gewezen en nee geknikt, we mogen niet door, Boedha mag weeral weten waarom. We krijgen geen uitleg. Gelukkig staan er een beetje verder nog andere vreemdelingen die al een stap verder zijn en zij wijzen ons in de juiste richting. We moeten eerst naar één of ander snel in mekaar getimmerd schuurtje en daar zullen ze ons dan ticketten geven. Ticketten?  Wij dachten dat we allang ticketten hadden?? Enfin, we gaan in de rij staan, er wordt wat heen en weer geroepen en 10 min later verschijnt er een jongeman die uit zijn portefeuille 2 tickets voor ons opdiept. We proberen opnieuw door de incheck te geraken en ditmaal hebben we duidelijk de juiste papieren bij. Samengevat komt het er dus op neer dat je om een nachttrein te nemen

-       Eerst een betalingsbewijs krijgt

-       Wat je na 2 dagen mag komen omruilen tegen een handgeschreven papier met het treinnr en wagon etc op

-       Wat je dan bij incheck moet gaan omruilen tegen echte ticketten die vervolgens gecontroleerd worden als je het perrron opgaat, het rijtuig bestijgt en als je op je bestemming aankomt.

Efficiënt, man man man.

Maar zoals altijd komt alles goed en 5 min later stappen we onze coupé binnen. We boekten ‘soft sleepers’ en daar zijn we blij om, we willen niet weten hoe hard de ‘hard sleepers’ dan wel niet zijn. Al bij al ziet het er redelijk comfortabel uit, er is plaats om de bagage weg te steken en de bedden zijn lang genoeg. We delen onze coupé met een Aziatische dame en wat later stapt er nog een Zwitsers meisje op. Zij boekte een groepsuitstap naar Sapa en is als enige op onze trein gezet, de rest heeft een trein later. Zij moet dan ’s morgensvroeg in Sapa maar een uurtje wachten op de rest van het gezelschap. Ze is er niet over aan te spreken natuurlijk. We babbelen nog een paar uur, zij gaat nl nog verder naar Australië en Nieuw-Zeeland dus konden we heel wat tips meegeven.

Foto’s: relax in de cyclo’s, coupé op de nachttrein

28-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Tegen half 8 zijn we aan ons hotel, het ziet er netjes uit en de ontvangst is vriendelijk. We hebben een echte badkamer, dus zo één waar je na de douche toch nog droog op’t toilet kan gaan zitten en met badkuip. Alleen werkt het licht niet. We gaan naar beneden om te ontbijten en worden daar verwend met vers stokbrood, omelet of spiegelei en, schot in de roos, plakjes KAAS. Dat is van in Nieuw-Zeeland geleden dat we nog een boterham met kaas hebben gegeten. MMMMM. Ondertussen wordt het licht in de badkamer hersteld en na het eten kunnen we een welkome douche nemen. De badkamer is uitgerust met een gasbrander dus er is vééél warm water, wat een luxe. Het helpt toch om ons een beetje frisser te voelen, alhoewel het zeker geen productieve dag gaat worden.

Wat ook leuk is, het is hier heerlijk koel, 24°, en er staat een stevige frisse bries. Ook dat is lang geleden en doet ongelooflijk deugd. In Hanoi liep de temperatuur op tot 40°, hoewel het betrokken was.

Nieuws dat zonet doorgebeld werd vanuit België: 1 maart zal vanaf nu een heel speciale dag zijn want dan verjaart mijn petekindje Arnout. Nogmaals proficiat aan kersverse mama-Griet en papa-Joeri!

01-03-2010 om 05:50 geschreven door Mike-Ruth  

Sapa ligt helemaal in het noorden van Vietnam, nabij op de grens met China. Het dorp ligt op 1500m hoogte en is daardoor het koudste dorp van Vietnam. Wij vinden ‘minst warme’ een betere omschrijving. Hoewel het maar 24° in de schaduw is, is het in de zon toch weer aangenaam. Via verschillende kanalen voor en tijdens onze reis werd ons aangeraden om hier es te passeren, de stad ligt vlak aan een natuurpark, er zitten nog heel veel bergvolkeren en je kan er mooie wandelingen doen. Bij deze …

Vlak aan ons hotel begint een wandelpad de berghelling op naar een uitkijkpunt. Na 10 min trappen doen passeren we een controle post waar we ons toegangsticket moeten laten zien. Welk ticket? Er wordt naar beneden gewezen waaruit we kunnen opmaken dat er ergens een kiosk ticketten verkoopt, maar waarschijnlijk verder naar beneden dan waar ons hotel gelegen is. We proberen de man nog te overtuigen om ons door te laten mits ter plekke toegangsprijs te betalen, maar nee, we worden onverbiddelijk terug naar beneden gestuurd. De goesting om opnieuw naar het uitkijkpunt te lopen is eventjes over, misschien doen we dat later nog wel eens, met geldig toegangsbewijs.

Dan maar naar het dorp, we kopen treintickets voor onze terugreis naar Hanoi donderdagavond. In hetzelfde kantoor verhuren ze ook scooters. Voor 5$ kunnen we een halve dag rondtouren en er moet hier ergens een mooie bergpas zijn om door te rijden. Er wordt wat gediscussieerd tussen de mannen over het type scooter en het wordt de eigenaar meteen  duidelijk dat hij met een kenner te maken heeft, een meerwaardezoeker. Hij belooft binnen 10 min terug te zijn met een betere bike voor dezelfde prijs. We gaan ondertussen ons gerief halen in het hotel en even later komt er een sjieke Honda Custom exclusive Chopper aangereden. Het moet gezegd, het ijzeren monster is een beetje veel groter dan we gepland hadden maar Mike doet er een testrit mee en is zichtbaar tevreden. Papierwerk komt er verder niet aan te pas, geen ID, geen rijbewijs, geen verzekering, geen klein letterkes, enkel 5$ en rijden. Hoe gemakkelijk het leven hier kan zijn. We moeten eerst nog tanken en er is duidelijk maar 1 tankstation in de omgeving. Er staan minstens 15 scooters aan te schuiven. 2 pick-up trucks blokeren het ganse station tot alle hun jerrycans gevuld zijn. Het duurt even maar ’t geraakt toch aan ons. We willen zuinig zijn en tanken 3 liter. Dat kost evenveel als de huur van de Harley. Het wordt ook onmiddellijk duidelijk dat we met een topmodel rondrijden. Iedereen wijst ons na en als we ergens stoppen komen ze allemaal aan de bike voelen. Respect, daar houd ik van.

De weg gaat steil naar boven de bergen in. Het is aangenaam rijden, de motorbike rijdt zacht en we zitten comfortabel met 2. De bike lijkt op een Harley en Mike gedraagt zich ernaar hoewel de motor maar 125CC is. Dat wil zeggen dat we moeten bijtrappen als het stijl bergop gaat. Het valt  enorm mee dat de baan zogoed als verkeersvrij is. Op heel de heenweg worden we 2x ingehaald door auto’s, voor de rest alleen maar scooters. Dat maakt het een stuk relaxer om te rijden. Mike kan zich es goed uitleven en neemt wraak door lustig naar iedereen te toeteren die ook maar binnen een straal van 100m van ons komt. Héhé, dat voelt goed.   

De eerste stop is de Silver Waterfall. Er staan overal kramen met eten en drinken en ze willen ook wel op je motorbike letten terwijl je naar de waterval gaat, voor het schamele bedrag van 0,20€. We hadden ons op voorhand geïnformeerd en weten dus dat dit een betrouwbare manier is om je voertuig achter te laten, in elk geval véél betrouwbaarder dan zonder toezicht, er zou al es een spiegel kunnen verdwenen zijn als je terug komt. Zoals verwacht is de waterval weer van het uitgedroogde soort maar de korte wandeling geeft een mooi uitzicht op de omgeving. We dalen terug af en gaan onze chopper oppikken. Er is goed voor gezorgd en we krijgen zelfs nog een tas thee aangeboden.

We zetten onze tocht verder richting Tram Ton Pass, dit is de hoogste bergpas van Vietnam. Er staat een zware wind die je af en toe het zicht ontneemt. De uitzichten op de omliggende bergtoppen zijn prachtig, spijtig dat het weer niet helemaal helder is want de Fansipan (hoogste berg) laat zich niet zien. Overal waar we stoppen valt er een enorme rust over ons, geen getoeter, niemand die probeert je vanalles te verkopen, zalig.

Als we het hoogste punt gepasseerd zijn keren we terug, we zijn niet echt zeker hoe ver we met die 3 l benzine eigenlijk kunnen rijden. ’t Is nu vnl nog bergaf maar toch… De trip was echter zo leuk dat we terug langs het tankstation rijden, nog es 3 l bijtanken en verder rijden naar omliggende dorpen. De wegen zijn in minder goede staat, erg smal en gaan steil naar beneden, maar het is een unieke ervaring. We zien verschillende bergvolkeren in hun traditionele klederdracht, ze werken op het veld of lopen gewoon rond. We moeten hier even toegeven dat we de 1^e dag in Sapa een beetje teleurgesteld waren omdat het minder mooi was dan we verwacht hadden, maar nu we echt de omgeving rondom Sapa intrekken is deze ontgoocheling snel weggewerkt, het is hier inderdaad bijzonder mooi. En dan staan de rijstvelden er nu nog kaal bij, ze beginnen pas in mei terug te planten.

Als de weg helemaal niet meer berijdbaar is, keren we terug de berg op. Als de Uncle Benz de komende jaren wat naar benzine smaakt is dat onze fout, de Chopper moet al zijn kracht bovenhalen om ons de hellingen op te krijgen. En we zijn koppig, we stappen niet af.
In 1^e versnelling braakt de chopper ons omhoog en met flink oververhitte motor geraken we toch boven. We leveren de motorbike in, het was een geweldige ervaring.

Terwijl we ’s avonds in een Italiaan zitten te eten, valt ineens alle elektriciteit uit in gans het dorp. Als je onderweg de kabels ziet hangen, sta je er niet van versteld. We eten verder bij kaarslicht, de uitbater haalt zijn gitaar boven en begint Vietnamese love songs te spelen. Geweldig.

Nog een randopmerking, we hebben ontdekt dat Facebook niet werkt in Vietnam. In navolging van China is Facebook hier niet toegelaten en wordt de website geblokkeerd. Je kan er wel rond proberen te geraken via anonieme sites die doorlinken, maar je moet dan Java enabled +cookies kunnen beheren en dat kan meestal niet gratis. Echt stom zijn ze hier echter niet want de populairste doorlinksites zijn ook op hun beurt geblokkeerd. Als je echter in het nederlands zoekt….zo taalvaardig zijn ze dan weer niet bij de overheid.

Foto’s: FC Sapa, minimalistische waterval, de parking, de bike van Mike, biker’s bitch, road block, Sapa landschap, school, waterbuffel, varken met biggen, Sapa-lake panorama

02-03-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We rijden gedurende een kwartier met een jeep naar het beginpunt van de wandeling. De landschappen zijn zowaar nog mooier dan gisteren, hier zie je echt de typische landschappen met de rijstvelden in terrasbouw. Het zijn er zooo veel. De wandeling begint recht naar beneden tussen de rijstvelden door, je voelt je erg nietig met langs weerskanten bergwanden en voor de rest alleen maar velden. We passeren verschillende dorpen en krijgen uitleg over hoe de mensen leven. Onze gids Zing spreekt veel beter Engels dan we hadden durven hopen. Ze vertelt dat ze al 16 jaar gids is, hoewel ze er niet ouder dan 30 uitziet. We bekijken ook een paar huizen vanbinnen, toch wel een beetje anders dan wat wij gewend zijn als standaard. Overal zie je dieren tussen de mensen leven, waterbuffels, varkens met biggetjes, honden met puppy’s, kippen… als we er naar wijzen horen we dikwijls het woord ‘diner’ vallen. Zeker bij de puppy’s moet je dan toch even slikken.

De wandeling gaat op en neer tussen de velden en de hutten en in de blakke zon is het braden geblazen. Maar we genieten wel van de uitzichten en de rust die overal heerst. In de vroege namiddag zijn we bij ons eindpunt en worden we met een mini-van teruggebracht naar Sapa. Een douche is meer dan welkom!

We proberen al een paar dagen een overnight cruise te boeken op Halong Bay. Na 100den reviews te hebben gelezen leken we eindelijk een goeie firma gevonden te hebben. Hun bookingsite werkt echter voor geen meter, dus hebben we hen vanochtend een mail gestuurd. Uiteindelijk bleek dat de Ier die mee onze trekking deed ook bij die firma geboekt had en ook hij was erg enthousiast. Als we dan op de kamer merken dat er nog steeds geen reactie is, grijpen we naar de telefoon als laatste optie Dat is steeds een hachelijke onderneming om zoiets vanop afstand te boeken. Maar uiteindelijk valt het goed mee, de dame aan de andere kant spreekt behoorlijk Engels, we verstaan elkaar en er is blijkbaar een hotel hier in Sapa waar we de reservatie kunnen maken, tegen dezelfde prijs als op de website staat. Valt dat even mee, we komen nl vrijdag om 5u ’s ochtends in Hanoi aan en wilden graag ineens om 8u mee op de trip naar Halong Bay, zodat we niet nog es een nacht in Hanoi moeten boeken. Als alles goed gaat spenderen we dan de nacht ergens op een onbewoond eiland in een Ocean Beach Resort wat dik oké zou moeten zijn. We zijn benieuwd. Waarschijnlijk zijn we dan even van de radar.

Foto’s: rijsttemmer, rijstvelden, rijsttrekkers, rijsthut, rijstkeuken

Bijlagen:
http://www.sapa-tourism.com/   

Vandaag bestijgen we opnieuw de trappen richting wandelpad naar het uitkijkpunt waar we twee dagen geleden al eens aan begonnen waren. Nu kopen we vooraf  wel een geldig toegangsbewijs, dat vergemakkelijkt de controle halverwege aanzienlijk. Tot onze verbazing is het veel meer dan enkel een padje tot aan het uitkijkpunt. Het is een ware resort met een tuin die thematisch is aangelegd. We doorkruisen de European, de Orchid, de Kids en andere gardens. Heel indrukwekkend zijn de meeste planten niet maar wat wil je, het is hier tenslotte ook einde winter en daarenboven einde van het droge seizoen. Dan staan ze natuurlijk niet op hun mooist. De stukjes zonder planten worden dan weer spectaculair ‘Stone Forest’ of ‘Cloud Yard’ benoemt. Het geheel is best wel mooi en erg verzorgd aangelegd. Zij het ietwat vermoeiend daar het park zo goed als vertikaal tegen de bergwand is opgetrokken. De uitzichten belonen dan weer de extra inspanning. We zijn terug op de kamer voor het echt te warm wordt. We moeten nog wat uitzoeken want de volgende dagen hebben we een druk programma gepland. Als alles wil verlopen zoals wij het ingeschat hebben dan vertrekken we om 17h uit Sapa naar het station, de nachttrein op naar Hanoi. Als we daar aankomen gaan we onmiddellijk op uitstap met Ocean Tours naar Halong Bay, waarschijnlijk het mooiste natuurwonder van Vietnam. Dan slapen we op een idylische strand van een meestal onbewoond eiland (die nacht dus even niet). 6 Maart terug naar Hanoi waar we dan weer de nachttrein op gaan richting Hué. Zo kunnen we ons verplaatsen terwijl we slapen, dat is verweg de meest comfortabele manier van reizen en het bespaart je een overnachting. We zijn dus eigenlijk aan onze terugweg naar het Zuiden begonnen. Da’s nog niks te vroeg. Binnen exact 1 maand moeten we in Bangkok staan om onze terugvlucht te nemen en we willen nog zooooveeel doen in Vietnam, Cambodja en Thailand. Dat wordt puzzelen, kiezen en schrappen.

Mocht er iemand speciale verzoekjes hebben die hij graag meegebracht ziet uit ZO Azië laat dan op tijd iets weten, we plannen nog minstens één shopdag in alvorens we naar huis terugkeren. Denk er alvast is over na. De volgende dagen zullen we geen verbinding hebben en zijn we genoodzaakt de server van bloggen.be enkele dagen rust te gunnen.

Foto’s : leuke villa, Vietnamese serre voor orchideeën, de tuin en enkele uitzichten over Sapa en omgeving.   

Bijlagen:
http://www.oceantours.com.vn/Tours/Categories.aspx?CatalogeId=4&CategoryId=3   

Om 5h ’s morgens komen we aan in ons eindstation te Hanoi. Hier kunnen we nog wel tickets kopen voor onze rit naar Hué morgenavond. Al loopt dat ook hier niet van een leien dakje en moeten we ons tevreden stellen met een tragere trein met meer basic comfort. Soit, geen keus, we kopen alvast de tickets voor deze ook uitverkocht zijn. Het is nog te vroeg voor de toeristische ontbijtrestaurants maar we kunnen al wel terecht in een lokaal straatpaviljoen waar de Pho (ofwel de traditionele noodleontbijtsoep) wordt geserveerd. Verrukkelijk.

Ondertussen is het 7h30 en gaan we naar het Ocean Tours hoofdkantoor  waar we onze cruise boekten. Druppelsgewijs vallen ook de andere deelnemers binnen en om iets over 8 kunnen we de bus op van Hanoi naar Halong Bay. Dit is 170km verder en de trip gaat zo’n 4h duren. Dat klopt ook. Het verkeer is mogelijk nog chaotischer dan in Hanoi, spookrijden is blijkbaar perfect normaal. Gelukkig ligt de gemiddelde snelheid nogal laag. Iets over de middag komen we op de pier van Halong Bay toe. Het is er een drukte van jewelste. We wringen ons door de menigte en gaan aan boord van onze Junk (= traditioneel schip). Het schip mag 48 mensen vervoeren, wij zijn slechts met 11. Een zee van plaats, wat een comfort. Eens we uit de haven zijn wordt de lunch geserveerd. In oplopende volgorde zijn dat scampi’s, gevulde krabben, Nem, rijst, grilled fish, varkenslapjes, gestoomde groenten en vis en ananas als dessert. Het eten is allemaal van uitstekende kwaliteit en we eten ons een ongeluk. Mijn God, nu ga ik straks zeker zinken tijdens de kajak-break.

We varen twee uur lang tussen de 1690 limestone pieken die uit het water reizen. Magnifiek. Op één van de mooiste plekjes stoppen we om over te stappen op de kajaks, van hieruit kunnen we door spelonken stukjes bereiken waar je anders niet kan komen. De stilte overvalt ons. Op sommige momenten stoppen we allemaal met peddelen en indien mogelijk ook met ademen om het nog stiller te maken. Je hoort elke vogel krijsen en weergalmen op de rotswanden. In een land als Vietnam staat de soundtrack nooit stil en als je dan hier komt  dan is de ervaring eens zo groot. Na flink een uurtje gaan we aan boord van een ander kleiner schip dat ons naar de resort gaat brengen. Die ligt nog zo’n 1,5h varen verder aan het einde van de limestoneformaties en in volle zee. De oceaan komt hier met zijn lange golven binnengerold en de boot gaat danig tekeer. Sommigen hebben nu duidelijk een probleem met de overvloedige lunch van daarnet.

Vlak voor we aan de resort aankomen moeten we nogmaals van boot wisselen om de oever te kunnen bereiken. Een hachelijke onderneming in deze branding. Groen maar veilig geraakt iedereen op het vaste land.

De resort zelf is zoals uit de boekskes, alles is sprookjesachtig uit bamboe opgetrokken en bevindt zich pal op het stand, enkele meters van de branding. Laat de vloedgolven hier maar even uitblijven. De welkomstcocktail  gaat er maar stroef in bij diegenen wiens maag nog niet op de oorsponkelijke plaats zit.  Daarna checken we in onze bamboehut in. Die is eenvoudig maar schoon en toch voorzien van alle comfort wat je je wensen kan. (220V, fan, badkamer, warm water).

Na de welkome douche is het tijd voor het diner op het strand. Seafood BBQ schaft de pot. Het eten is wederom overvloedig en verrukkelijk. Al kunnen we niet echt opmaken wat we net aan het eten zijn want de kaarsjes op de tafels zijn niet opgewassen tegen de zeebries.

We tetteren nog wat na met een Zweedse dokter uit Polen samen met zijn vrouw. Haar stem lijk sprekend op die van Shelma Hayek. Spijtig dat het enkel de stem is grapt hij terug.

Nog een spelletje pool en dan naar de hut, morgen gaan we om 8h reeds verder. Iedereen vindt het spijtig dat we niet wat langer kunnen genieten van deze wonderbaarlijke oase.

Foto’s: haven van Halong City, eco-boot, op het dek van de Victory, lime stone formaties in Halong Bay, avond in Ocean Beach Resort, de bamboehut, landschapfoto’s

05-03-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Aangezien het laag water is, kan de kleine boot ons niet komen oppikken op het strand en sturen ze een bamboe vlot. Bij de eerste golf zien we het water volledig over het vlot gaan, dat wordt plezant met de bagage, we zijn precies al blij dat we onze grote rugzakken niet bijhebben. Het is een geknoei van jewelste en het duurt een uur voor iedereen op de grote boot zit. Hoe dit allemaal mogelijk is, daar kan onze Europese geest niet bij. Elke ochtend, elke keer bij laag water, moeten ze toeristen naar de grote boot brengen, je zou toch denken dat daar ondertussen al een praktisch systeem voor is uitgewerkt, maar nee hoor...

Het eerste stuk op open zee is weer redelijk woest maar minder dan gisteren en de schade blijft beperkt. Onderweg moeten we nogmaals van boot veranderen en dan gaat het rechtstreeks naar Halong City. We hebben geluk met het weer (ook gisteren al), het is helder en de vergezichten zijn onvergetelijk. Tegen de middag zijn we in Halong en krijgen we nog een lunch in een plaatselijk restaurant. Ook deze keer is het zeer overvloedig en lekker, we zijn verwend geweest. Na de lunch gaan we de bus op en rijden we terug naar Hanoi. Het was een geweldig geslaagde uitstap, heel relax en toch hebben we veel gezien. We hebben het geteld en in totaal op 7 boten onze voeten gezet, sommigen echter enkel als tussenstap om aan wal te geraken, maar het was een heel geklauter. Ocean Tours is naar Vietnamese normen heel goed georganiseerd en professioneel, een aanrader.

In de late namiddag zijn we wederom in het centrum van Hanoi. We mogen onze grote bagage nog even laten staan en eten snel een hap op het dakterras van een restaurant midden in de stad, met een leuk uitzicht. Dan nemen we de taxi naar het station en gaan we de trein op. De coupé ziet er redelijk uit, het beddengoed is minder proper dan op de duurdere treinen maar ’t is niet dat we keuze hebben. Tot 3 min voor vertrektijd zitten we alleen in onze coupé maar dan vervalt onze illusie om alleen te kunnen reizen en komt er nog een koppel Vietnamezen binnengestoven. De trein vertrekt stipt op tijd. Het schokkelt as usual en we  slapen met horten en stoten Om 3u ’s nachts zijn we opnieuw klaarwakker, onze 2 Vietnamezen hebben hun bestemming bereikt en moeten uitstappen. Reizen kan toch zoo vermoeiend zijn.

Foto’s: privé strand aan Beach Resort, zonsopgang vanop ons terras, vertrek met het bamboevlot, foto’s op de terugweg, Hoan Kiem-meer in Hanoi by night, Halong Bay landschappen

06-03-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

07-03-2010 om 11:31 geschreven door Mike-Ruth  

Het vooraf plannen en aansluitend reizen van de vorige dagen is beter uitgedraaid dan we hadden durven hopen dus proberen we in onze jeugdige overmoed iets gelijkaardigs in elkaar te steken voor de komende dagen. De planning (wat een lelijk woord) ziet er als volgt uit. Morgenmiddag pakken we de bus naar Hoi An. Als het een beetje meezit zijn we daar voor 18h. Hoi An zou één van de best bewaarde oude steden van Vietnam zijn en bovendien is het het culinaire centrum van het land waar alle meesterchefs elkaar beconcureren. Dat belooft, mss dat we daar nog eens op cursus gaan. Daar blijven we twee nachtjes en dan vliegen we goedkoop via Jetstar naar Ho Chi Ming City (aka Saigon). Een snelle overnachting daar, er zou ook geen jota te zien zijn in Saigon, om dan meteen door te reizen via een fabelachtige bustrip naar Phnom Phen in Cambodja.

Yep, al dat transport hebben we vanmorgen uitgezocht en geboekt. Nu maar weer hopen dat het nergens serieus misloopt want dan kloppen de aansluitingen niet meer. We zien wel, voor elke oplossing een probleem.

Na alle administratieve rompslomp (weeral een scheldwoord) steken we de rivier over naar het oude stadgedeelte, maar eerst lunch. Hoogverraad, we laten de Vietnamese keuken even voor wat het is en stappen schaamteloos een KFC binnen. De Kentucky Fried Chicken kan je zonder bezwaar de Mac Donalds van Australië noemen, maar dan minder goed. Het is het hoofdingrediënt van elke gezonde Aboriginal. Hier in Vietnam hebben ze een eigen variant, mijn chicken burger had enkel vanboven een broodje, hap dat maar eens netjes naar binnen.

De Citadel, koningsstad of voormalig keizerlijk verblijf, maakt Hué tot de culturele hoofdstad van het land. We gaan door twee stadspoorten en steken twee slotgrachten over alvorens we de ex-keizerlijke vertrekken kunnen betreden. De laatste poort is langs weerszijden bewaakt door 9 heilige kanonnen. De 4 langs de ene kant heten (I kid you not) zomer, herfst, lente en winter, de 5 resterende langs de andere kant zijn water, vuur, lucht, aarde en metaal !? benoemd volgens de 5 elementen. Gezien de kannonen naar elkaar gericht zijn lijkt een ongeluk zo gebeurd, één kleine miscalculatie van de elementen en de seizoenen zijn eraan. Waarschijnlijk daardoor dat ze hier enkel van een dry en een wet season spreken. Amai genoeg gezeverd, zodadelijk is jullie lunchpaze voorbij en zijt ge weer niets wijzer geworden. Ik laat nu onze immer vrolijke gids Ruth jullie even de culturele toppers toelichten van onze uitstap.

We wandelen van de ene ruïne in de andere, er blijft nl niet veel over van het oude keizerlijke paleis door de vele oorlogen die hier hebben plaatsgevonden. Onze reisgids beschrijft alles echter met veel zwier, en met enige verbeelding zie je de concubines nog wel ronddwalen in het Verboden Purperen Paleis. Het restaureren van oude gebouwen gebeurt op een heel laag pitje, het huidige bewind wordt liever niet herinnerd aan het pré-communistische erfgoed van Vietnam. Er zijn wel plannen voor de toekomst om er meer werk van te maken, maar voorlopig blijft het bij woorden. Er is 1 stuk van het grondgebied dat wel volledig gerestaureerd is, en dat zijn de keizerlijke tennisvelden. Die liggen er blinkend bij en misstaan eigenlijk een beetje in het geheel, hoewel ze oorspronkelijk wel gebouwd zijn in het begin van de 20^e eeuw. Al bij al is het toch een indrukwekkend complex, het omvat een enorme oppervlakte en hetgeen gerestaureerd is, is wel de moeite.

Foto’s: de Middagpoort (hoofdingang), bloemekes, kameleon?, Co Ha park, restant van de Verboden Puperen Stad, verder restauratiewerk noodzakelijk, boom met vreemde grote groene rond vruchten, oude poort met nieuwe brommer, 9 dynastieke urnen uit 1835

08-03-2010 om 12:27 geschreven door Mike-Ruth  

Voor de rit naar Hoi An boekten we een slaapbus. Dit vnl omdat dat de enige bus was die op een voor ons geschikt uur vertrok maar ook omdat we die nog niet op onze transportpalmares hadden staan. Slapen is in principe niet nodig, er moet maar 120 km overbrugd worden en deze worden flitsend snel op 3,5u afgelegd. De bus is van het grotere type. Er zijn in totaal 36 stoelen, er zit max 6 man achtereen, in 3 rijen naast en 2 stoelen boven elkaar. Het idee is goed, iedereen krijgt een stoel die volledig in de lengte plat ligt en je kan je rugleuning naar wens rechter zetten. Het uiteindelijke resultaat is iets minder. De plaatsen zijn niet gelijk en verschillen behoorlijk in de lengte.Een Vietnamese dame kan zonder problemen languit in de zetel liggen met zowel van boven als vanonder nog een halve meter over. Een standaard Rus zit met zijn knieën in zijn nek. Bij het verkopen van de plaatsen wordt er duidelijk ook niet gekeken naar het formaat van de klant. Uiteindelijk zit dus de helft héél comfortabel en de andere helft nog minder comfortabel dan in een gewone reisbus. Wij behoren tot het laatste type. We zitten op de bovenste stoelenrij en het lijkt alsof de bus bij elke bocht gaat omkantelen. Er is geen plaats voor onze handbagage tenzij op onze schoot en onze benen passen niet in de uitsparing onder onze voorbuur. Landschap zien we ook niet want de ramen zijn nogal klein. Maar, niet getreurd, het regent toch en het is maar voor een korte rit.  Zo dat hebben we dan ook weer meegemaakt.

Al bij al geraken we nog in redelijke fysieke toestand in Hoi An. Zoals afgesproken met het hotel wandelen we zelf tot aan hun deur, het is maar achter de hoek. We doen lekker zot en  dus boekten we een 3* hotel, met zwembad. Met ontbijt inbegrepen kost ons dat 35$ voor een nacht, de afzetters. De kamer is heel netjes, de badkamer ook, we hebben een balkon en het zwembad ziet er ook goed uit, al is het momenteel geen weer om te zwemmen. Onder de 35° gaan we er niet in.

Tegen dat we geïnstalleerd zijn valt de avond weeral, we gaan dineren in het restaurant van een cooking school waar we morgen les willen gaan volgen. Ze zullen ons oa leren hoe we figuren uit groenten snijden … of uit onze vingers.

Foto’s, geen (het regent remember, en dat gaan we hier niet vereeuwigen)

09-03-2010 om 12:33 geschreven door Mike-Ruth  

Ons dagprogramma is enigszins gewijzigd. De kans op vingers afsnijden is nihil geworden want de kookcursus was volgeboekt. We hadden via internet een aanvraag tot inschrijving ingediend maar die hebben ze blijkbaar nooit ontvangen. Dat gebeurt hier wel meer, zo kan je als je online een hotel boekt best tegelijkertijd een rechtstreekse mail sturen met dezelfde request. Het online invulformulier staat meestal gewoon chique te wezen op de site maar heeft vaak geen enkele functionaliteit. De teleurstelling was eerst groot, maar naarmate onze maaltijd in het bijhorende restaurant vorderde, vonden we het minder erg, haast een geluk. ’t Eten  was niet eens zo bijzonder, ‘k had zelfs gemakkelijk al wat verbeteringen kunnen bedenken… Tja, zo hebben we meer tijd om  Hoi An ten gronde te verkennen.

Hoi An staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco en dat zie je eraan. De stad heeft weinig te lijden gehad tijdens de oorlogen en veel oorspronkelijke oude gebouwen staan hier effectief nog recht. Ook de straten zijn naar Vietnamese normen zeer goed onderhouden en er wordt veel moeite gedaan om een gezellige sfeer te creeëren. Alle straten zijn ’s avonds verlicht met lampions, de oude binnenstad is grotendeels verkeersvrij. Het is een verademing na de drukke steden die we reeds bezocht hebben. Een echte aanrader voor wie Vietnam wenst te bezoeken, hoewel we ons meer in Mèze of Sète in Zuid-Frankrijk wanen dan in Vietnam. Dat heeft waarschijnlijk ook te maken met het slechte weer waardoor de temperatuur  hier ondertussen gezakt is tot die van een draaglijke mediterane zomeravond.

We volgen een wandelroute uit de reisgids en krijgen zo alle verschillende delen van de stad te zien. Er zijn massa’s winkels met stoffen, overal kan je je maatpakken laten aanmeten. Sommige winkels kunnen in 24u een pak op maat in elkaar steken, maar volgens de reisgidsen moet je voor betere kwaliteit toch minstens 48u rekenen, zodat je opnieuw kan gaan passen voor er aan de eigenlijke afwerking begonnen wordt. Die tijd hebben we spijtig genoeg niet, de vervolgroute ligt al helemaal vast. Wat moeten we bovendien met een maatpak, we hebben niet eens een job. Dat neemt niet weg dat we ons toch laten verleiden tot het kopen van een aantal petten en een zijden (hopen we, de truc met de aansteker zal voor thuis zijn) lakenzak voor op 1 van onze volgende kampeertochten. Het is aangenaam slenteren door de smalle straten en de oude huizen stralen een aparte sfeer uit. We voelen ons hier heel hard op ons gemak, haast Europees.

Na een paar uur rondlopen vinden we dat we dringend aan een massage toezijn. Ons hotel raadt ons een salon in de straat aan, we kiezen voor de Aroma-massage van 70 minuten. Terwijl onze voeten mogen weken in een bad met allerlei kruiden ter voorbereiding, krijgen we cynamonthee aangeboden.  Laten we hopen dat die niet op basis van de voorgaande voetbaden bereid is. Hij smaakt anders wel erg intens.

Nadien worden we naar boven geleid waar we samen in een kamer aromatisch behandeld worden. De Vietnamese massage is zachtaardiger dan de Thaïse, hoewel ze toch nog hun plekken weten te kiezen. We worden beolied en aansluitend geduwd, gekneed en getrokken alsof hun carrière op het spel staat. Soms is dat zaaaalig, soms ietwat minder. Vlak voor het einde wordt er met beiden vuisten nog even fors op onze schedel getrommeld. Verdwaasd duwen we onze gewrichten terug naar hun oorsponkelijke positie en met elastieke benen staan we recht, even focussen. ’t Is nu een zwak moment om de grote wisseltruk te onderscheppen. Nee alles gebeurt oprecht, eerlijkheidshalve moet ik zelfs toegeven dat ze soms een lagere koers berekenen dan m’n Ipod aangeeft. Apple? It’s a scam.

Nog even wat blog typen, en daarna een hapje eten.

Smakelijk.

Foto’s: Hoi An by night, tijger en draak, Hoi An by day

Zelf geen kookcursus kunnen volgen maar in  mijn zoektocht naar de ideale opleiding ben ik wel onderstaande site tegengekomen met enkele authentieke receptjes. Proberen maar ( link onder de foto's)

Bijlagen:
http://www.visithoian.com/redbridge/menus.html   

Vandaag vliegen we naar Ho Chi Minh City, beter bekend als Saigon. Ons hotel regelt transport naar de luchthaven van Danang, op een uurtje van Hoi An. Mike wil een deal sluiten met de taxichauffeur dat hij 10$ extra krijgt als hij ons zonder te toeteren naar de luchthaven rijdt. Per keer dat er getoeterd wordt, gaat er een dollar af. Dat lijkt onze gigantisch entertainend, no way dat hij de eerste bocht haalt zonder tweemaal te toeteren, de man is vast depri voor hij de wijk uit is. We zijn benieuwd. Als de taxichauffeur tegen ons zegt ‘Dana aipo plea?’ (Danang Airport Please?) beseffen we dat we dit leuke spelletje nooit kan lukken. We kunnen gemakkelijk de rest van de dag vruchteloos spenderen om hem dit duidelijk te maken.

Danang Airport heeft wat weg van de luchthaven van Deurne. Wij zijn er om 14.30u en het eerstvolgende vliegtuig dat vertrekt is het onze, om 16.45u. Alles verloopt redelijk stipt en als we op het vliegtuig stappen, merken we dat we aan de nooduitgang zitten. Geweldig, extra beenruimte. Toch nog een randopmerking hierover maken… We hadden nl bij het boeken van onze tickets via internet online stoelen gekozen. Die aan de nooduitgang waren tegen extra fee, al de rest kon je vrij kiezen. Natuurlijk zitten we nog steeds in Vietnam en na de incheck beseften we dat we gewoon random stoelen toegewezen hadden gekregen. Wat dus uiteindelijk niet zo slecht bleek te zijn.  Benieuwd wie op het vliegtuig meer betaald had voor nooduitgangplaatsen.

De vlucht verloopt rustig en een uurtje later staan we in Saigon. Daar probeert een taxi ons een rit van 20$ aan te smeren naar het centrum, maar nee, wij trappen er niet. We maken veel lawaai over het onaanvaardbare bedrag en uiteindelijk komt een politie-agent zich ermee moeien en de valse taxi-chauffeur krijgt een fikse berisping. De rit mag zo’n 8$ kosten moet je weten. We wandelen ’s avonds nog even door de stad, al bij al valt het hier nog mee. Hanoi is tot hiertoe echt wel het ergste wat we gezien (en vnl gehoord) hebben qua verkeer. Hier is het ook extreem druk maar het verloopt iets stiller.

Morgenvroeg gaan we de bus op naar Cambodja, morgenavond meer vanuit dit nieuwe land.

11-03-2010 om 17:28 geschreven door Mike-Ruth  

Deze ochtend waren we stipt om 9h vertrokken in centrum Saigon en tegen 11h waren we aan de grensovergang met Cambodja. De documentenhandel neemt een uur in beslag en dan zijn we Vietnam officieel uitgestempeld en Cambodja binnen.Voor we de bus terug opkunnen wordt iedereen naar de healthcontrole omgeleid om zijn temperatuur te laten meten. Ben ik blij dat de technologie hier ook al een beetje ontwikkeld is en dat we niet zo’n kwikthermometer  3 minuten op een betrouwbare plaats moeten verstoppen. Nee, dat kan hier gewoon met een pistool dat op je gericht wordt. Ook wel even schrikken op het moment dat de trekker overgehaald wordt.  Het is een gewone reisbus ditmaal, afgewerkt met de typische Aziatische gordijntjes en kant. Buiten twee flink uit de kluiten gewassen Amerikanen zijn we de enige Westerlingen op de bus. Dat heeft zo z’n voor- en nadelen. Voordeel is dat er achteraan geen feestcomitee wordt opgericht dat het ene dranklied na het andere inzet zonder de eigenlijke lyrics te kennen. Nadeel is dat je de typische Aziatische gewoonten er moet bijnemen. Je moet al heel menslievend aangelegd zijn om het harmonisch geheel van  alle vormen van gerochel ten volle te kunnen waarderen. Bovendien hebben de meeste Aziaten een overgevoelige maag die niet bestand is tegen busreizen met het gekende resultaat tot gevolg. Ik ga dat hier niet in geuren en kleuren beschrijven gezien er vele zijn die de blog lezen tijdens hun lunchbreak. Je kan je er vast wel iets bij voorstellen.

Volgens Ruth is de rit slechts 210 km en gaan we daar 7h over doen. Dat geloof ik voor geen meter.  ’t Is vast veel verder. Eens de grens over worden de landschappen weidser, en de snelweg-koeien talrijker. Het enigste wat hier nog lijkt te toeteren is onze eigen Vietnamese bus. Zou dat kunnen? Je kan dat van op een toeterende bus moeilijk correct inschatten maar alles lijkt hier terug rustiger, minder druk en stiller. Dat zou een verademing zijn.

Ha er wordt gestopt, blijkbaar is een onderdeel van de trip een overtocht op de Mekong met een Ferry. Hopelijk gaat dit beter dan onze vorige Mekong-encounter. Zonder enige problemen geraken we aan de overkant en de rit wordt verdergezet.

Tegen 16u zijn we in Phnom Penh. De tuk-tuk chauffeurs hebben de 4 blanken al van ver gespot en er staat een heel leger op ons te wachten, we horen ze tot in de bus roepen om ons mee te nemen. Dat belooft. Mike is als eerste van de bus en wordt volledig overrompeld. Zo snel als we kunnen lopen we door de menigte en negeren elk aanbod. Na een paar afleidingsmanoeuvers (zie daar, een dood vogeltje) geven ze het op en kunnen we rustig ons plan boven halen en uitzoeken waar we eigenlijk moeten zijn. Een beetje verderop zien we ook de Amerikanen aan de kant van de weg staan en opgelucht ademhalen.

We vinden snel de straat van ons hotel en het valt mee, we zijn al aan huisnr 23 en we moeten aan nr 50 gaan. Als na 2 minuten ineens huisnummer 70 verschijnt en nog een stuk verder huisnummer 35, beseffen we dat huisnummers elkaar hier totaal niet opvolgen. We vermoeden dat de mensen gewoon willekeurig een nr kiezen als ze een pand in gebruik nemen. Uiteindelijk geraken we toch op onze bestemming, kloddernat van het zweet, het is hier zéér warm. De kamer is leuk gedaan maar nogal primitief, geen bed maar eerder een matras op de grond, geen warm water in de douche, geen ijskast… dat had allemaal wel gemogen voor een ***- prijs. Er is wel een mooi aangelegd terras en het is er redelijk stil. We zien morgen wel wat we doen.

12-03-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Om 8.30u wachten ze ons op aan ons hotel en gaan we naar het Tuol Sleng Museum, in lugubere tijden bekend als S.21 (Security Prison 21). Deze school is tijdens het korte bewind (’75-’79) van Pol Pot en de Rode Khmer omgebouwd tot gevangenis, in de voormalige klaslokalen vonden de gruwelijkste folterpraktijken plaats. PolPot wilde Cambodja hervormen tot een agrarische staat door alle klassen te vernietigen uitgezonderd de boeren. Iedereen in Cambodja die iets of wat tekenen van intelligentie of rijkdom vertoonde (ofwel door zijn beroep, of erger, door bv een bril te dragen) werd gevangen gezet, waaronder hier in Phnom Penh. Slechts enkele overleven dit. We nemen een gids die ons meer uitleg geeft over wat we te zien krijgen, we kunnen jullie garanderen, niet echt een vrolijk museum. Hier wordt niet gelachen, dat mag hier trouwens ook niet.

Aansluitend nemen we een tuk-tuk naar de Killing Fields. Hier werden de gevangenen heengebracht en vermoord, het hele terrein ligt vol massagraven. We lopen tussen en naast de massagraven. Op sommige plaatsen steken de botten en kledij uit de grond, hier en daar zie je tanden liggen. De honden en kippen scharrelen hier onwetend naar iets lekkers. Het beneemt je de adem.  De Rode Khmer zou zo’n 1,7 miljoen mensen vermoord hebben over een periode van 4 jaar, 1/5 van  de totale bevolking. Dat zulke praktijken nog zo recent plaatsvonden, en dat terwijl de internationale gemeenschap enkel aandacht had voor de Vietnamoorlog. We zijn hier nog geen 200? km verwijderd van Saigon. Het duurt tot 2009 voor een internationaal gerechtshof in voegen is om de kopstukken te vervolgen. Pol Pot stierf in 1998 in duistere omstandigheden aan een ’hartinfarct’.

Kort na de middag zijn we terug aan het hotel om de hitte van de dag te ontlopen. Vanavond spreken we opnieuw af om samen in de stad te dineren.

Foto’s: er mag niet gelachen worden, in de klaslokalen werden cellen gemaakt, prikkeldraad moest ervoor zorgen dat de gevangen niet naar beneden konden springen, in 1 van de gangen met Rowdy en Amber, de schedels van de slachtoffers liggen in de Pagoda, bewijzen van de gruweldaden, de Killing Fields

meer weten over de Rode Khmer en Pol Pot?

Een goede introductie vind je op de onderstaande link naar Wikipedia.

Bijlagen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Pol_Pot   
http://nl.wikipedia.org/wiki/Rode_Khmer   

We zijn terug op onze kamer in de vroege namiddag en zijn toe aan siësta. We dachten dat het warm was in Hanoi, maar dat is niks vergeleken met de temperatuur hier. De luchtvervuiling is hier ook beduidend minder, wat wil zeggen blauwere lucht maar ook veel fellere zon. Dat belooft voor Angkor Wat.

We hebben terug afgesproken om te dineren met de Amber en Rowdy. Die zijn wel grappig, ze zijn er als de dood voor dat we zouden schrijven over de gierige gewoontes van onze Noorderburen. Bijgevolg slagen we er nooit in de volledige helft van de rekening te mogen betalen. Morgen zetten we allemaal onze reis voort en waarschijnlijk komen we hen dan niet meer tegen. Hoewel, ’t is niet de eerste keer dat we dat neerschrijven...

Stillekesaan beginnen we ook uit te kijken naar een goei hotel met zwembad en zee ergens op een eiland ten zuiden van Bangkok, beetje vakantie zou wel deugd doen na al dat reizen.

Foto’s: Phnom Penh

14-03-2010 om 10:41 geschreven door Mike-Ruth  

Maar daarvoor komen al die toeristen niet, maar wel voor één van de zeven wereldwonderen (afhankelijk van wiens lijst je net raadpleegt), de Angkor met bijhorende 287 rondliggende tempels. Later daarover ongetwijfeld meer. Het zou bijna heiligschennis zijn Cambodja te bezoeken en de Angkor links te laten liggen.

Naar Siem Reap dus.

Al bij het opstappen van de bus hebben we door dat we onze tickets dubbel zoveel betaald hebben dan de lokale bevolking. Daar kan je dus blijkbaar niet rond, tenzij je vooraf een expeditie onderneemt naar alle busoperators en vervolgens een vergelijkende studie maakt. Dat  kost je minstens een dag en 3 overchargede tuktuk-ritjes. Geen optie dus. Soit t’is gewoon zo en het vervoer blijft goedkoop naar Westers normen. De bus vertrekt om 10h en gaat rond 16 op zijn bestemming zijn (merk op, de gemiddelde snelheid stijgt van 30 km/u in Vietnam naar 50 in Cambodja). De busrit is weer een belevenis. Deze National Highway is een geasfalteerde baan met bijna één rijstrook in elke richting. Dat maakt dat alle voertuigen bijna kunnen kruisen. Gemiddeld om de twee kilometer gaat de bus volledig in de remmen. Meestal is het een koe die opschrikt en die met haar koeienverstand er niets beter op vindt om, de verkeerde kant uit, voor de bus te springen. Ik vraag me af hoe het verkeersbericht op de radio gaat “Opgelet, er zijn 1700 loslopende koeien gemeld om de snelweg tssn Phnom Penh en Siem Reap in alle richtingen” ? Onderweg stoppen we nog zo’n 20tal keer om wat lokale bevolking op te pikken die er vaak twee dorpen verder weer afmoeten. Zo houdt de buschauffeur en de steward er nog een handeltje op na. Eénmaal wordt er gestopt voor de lunch en vlak daarna nog eens om een oudere dame de bus op te laten met een rieten mand vol gebakken krekels en andere grotere insecten. Sommige kopen één portie dat met een blik wordt afgemeten en in een zakje overgekieperd wordt.

Hett lijkt onwaarschijnlijk maar we komen veilig en op tijd toe op onze bestemming. Als we de busparking in Siem Reap oprijden worden vlak achter de bus de metalen hekken gesloten en wordt de dringende menigte buiten gehouden. Oh my God, wat is dat hier. Het is dus blijkbaar noodzakelijk om het gepeupel buiten te houden want anders is het niet mogelijk de bus veilig te lossen. Over het ijzeren hekken zien we een groot bord met mijn naam erop over en weer dwarrelen. Onze pickup van het hotel. Ik probeer door de gaten van het hek de eignaar al te signaleren dat ik de klant in kwestie ben. Geen idee of ik wel tegen de juiste man bezig ben, ik denk het wel het bord dartelt toch al minder enthousiast nu. Eens iedereen uit de bus is en de bagage verdeeld worden de hekken geopend. De tuktuk-gekte kan beginnen, niet voor ons, onze besproken pickuptuktuk brengt ons gratis en voorzichtig naar ons hotel. Het is hier zo warm dat de wind op de tuktuk geen verkoeling meer brengt. ’t Is hier zo warm dat je telkens denkt “Dit is niet te harden ik ga uit de zon staan” om daarna te beseffen dat je al in de schaduw stond. De ontvangst in ons hotel is buitengewoon, een fris drankje en een professionele uitleg over de stad en de Angkor. Toch niet meer voor vandaag.  De kamer is netjes en we nemen snel een douche. Dan trekken we de gezellige straatjes in van Siem Reap, eten een hapje en blijven plakken (neem dat maar letterlijk) op een terras met een leuk uitzicht over de straatkeukens.

Foto’s: aperitief op een terrasje in Siem Reap, straatkeuken

15-03-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We regelen via het hotel een betrouwbare tuk tuk en spreken af dat we ongeveer 3u zullen rondlopen. Hij zal ons dan terug komen oppikken. De rit naar Angkor is op zich al de moeite, na een paar minuten zijn we de stad uit en rijden we over een rustige baan met langs beide kanten oerwoud. Er daalt onmiddellijk een hele rust neer op de omgeving. We kopen een 3-dagentoegangspas zodat we op ons gemak de tempels kunnen bezoeken. Het is gewoon te heet om een hele dag in volle zon rond te lopen. Even poseren voor de foto en een paar minuten later krijgen we onze gepersonaliseerde pas.

Tegen onze verwachtingen in is het redelijk rustig aan Angkor Wat, er staat geen massa reisbussen en qua toeristen valt het ook super mee. Wij waren al voorbereid op Alhambra-toestanden.

We wandelen over de steenoude brug Angkor Wat binnen. Wauw. Meer woorden hadden we er de eerste 10 minuten niet voor. De gebouwen zijn immens groot en enorm goed bewaard. De muurversieringen zijn nog grotendeels intact. Als je dan weet dat Angkor Wat dateert van de 12^e eeuw en het gebied zoveel te lijden heeft gehad onder menselijk en natuurgeweld, impressionant. Je voelt je in een ander tijdperk als je hier rondloopt. Een spion uit de toekomst. Over het algemeen zijn we meestal niet zo enthousiast over oude gebouwen maar dit steekt eruit. Mogelijk is dit het mooiste bouwwerk dat we ooit al gezien hebben. Het Alhambra kan er eens ver achter komen oordelen we. En het is er zo vredig, je hoort geen verkeer en buiten het gepraat van een paar andere toeristen hoor je enkel duizenden krekels. Gedurende 2,5 uur wandelen we door deze oase van rust en groen, tegen dan kunnen we onze kledij ongeveer uitwringen. Onze tuktuk staat hondstrouw op ons te wachten en even daarna staan we af te koelen onder de douche op onze kamer.

We zijn blij met ons plan om elke dag een stuk te doen, zo geraak je niet te snel steenverzadigd en blijft het nog menselijk bij deze temperaturen. Morgen gaan we wat vroeger vertrekken en Angkor Tom bezichtigen, spreken we alvast af met de tuktuk-chauffeur.

In de namiddag gaan we oefenen voor een strandvakantie. We kunnen nl tegen halve prijs in een naburig hotel van het zwembad gebruik maken, lijkt ons geweldig om de namiddag verder door te brengen. Eerst zijn we een beetje teleurgesteld, het zwembad stelt minder voor dan dat we gedroomd hadden en alle 7 ligbedden zijn bezet. Maar na een uur gaan er een aantal mensen weg en kunnen we ons installeren in de schaduw. Het water van het zwembad is zalig, het is buiten zo heet dat je, zelfs als je enkel in de schaduw blijft, na een half uur al terug aan een duik toebent. Dat doen we dan ook klokvast. We blijven daar lezen, dutten, puzzelen tot 17u. Jep, dat gaat goed, we zijn klaar voor een paar dagen languit naast een zwembad, zoveel is duidelijk.

Ons hotel is echt geweldig. Toen we gisteren aankwamen stond er welkomstcocktail en een ontvangstcomité van 4 man klaar, allemaal met hun eigen nut. ’s Avonds na het diner lagen  de tv-programmatie voor die avond uitgetypt op ons bed en, no joke, een bedtimestory. Toen we vanmiddag van de tempel terugkwamen kregen we onmiddellijk in de lobby een glas fris water aangeboden en diepgevroren handdoekjes om je gezicht mee te verfrissen. En toen we van het zwembad terugkwamen stonden ze daar weer met hun water en doekjes. De baas is persoonlijk komen vragen hoe onze dag was en wat onze verder planning is. Ongelooflijk, een *****- service, en dat voor een gewoon midrange bijna budgethotel.

Foto’s: één en al Angkor Wat

16-03-2010 om 13:20 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag naar Angkor Thom, dit is de grootste stad van het Angkor complex. Op zijn hoogtepunt had Thom 1 milj inwoners. Tijdens dezelfde periode was London een dorpje met 50.000 burgers.

Als eerste bezoeken we de Bayon. Die bestond uit 54 gothische torens met telkens 4 gigantische gezichten in gegraveerd, in de 4 windrichtingen. De gezichten zijn buitengewoon  goed bewaard en duidelijk te onderscheiden. Met een mysterieuze glimlach zoals alleen de Mona Lisa dat kan evenaren kijken ze versteend voor zich uit. Het is hier veel drukker dan gisteren aan Angkor Wat zelf, we moeten vaak tussen de andere mensen doorwringen.

Aansluitend bezoeken we de resten van het koninklijk paleis en de koninklijke terrassen. Deze terrassen zijn groter dan verwacht, heel de grondvesting staat er nog van recht tot op 1,5 m hoogte met veel intacte bas-reliëfs. We proberen ons in te beelden dat we deel uitmaken van het publiek dat op het terras naar parades van olifanten en praalwagens staat te kijken. Moet een heel spektakel geweest zijn.

We nemen onze tuktuk nog een stuk verder tot aan de Preah Khan, 1 van de grootste bouwwerken in Angkor. Alleen al de oprijlaan doet ons weeral verstomd staan, het is zo’n robuust bouwwerk. We lopen hier ook bijna alleen rond, dit ligt duidelijk verder uit de toeristische scope. Na ook hier een uur door de ruïnes gedwaald te hebben houden we het voor bekeken. Tijd voor een siësta en foto’s bekijken!

Foto’s: Angkor Thom gezichten, even bekomen met een cocosnoot, tuktuk’s wachten op hun klanten in de schaduw, onderweg naar de Preah Khan, in de Preah Khan

17-03-2010 om 11:47 geschreven door Mike-Ruth  

Mr John bewijst trouwer te zijn dan een labrador en staat ons vrolijk kwispelend op te wachten bij zijn tuktuk. De rit zal een uur in beslag nemen, we gaan nl het grote circuit op naar meer afgelegen Angkor-tempels. We genieten 100% van de rit, die ons langs talrijke Cambodiaanse hutjes voert, slecht enkele zijn van steen. Het voorbijschuivende landschap geeft ons een gedetailleerde indruk van hoe het dagelijkse leven er hier aan toe gaat. Anders. Stress moet hier nog uitgevonden worden.

Ons eerste doel: Banteay Srei of de Vrouwencitadel. Gekend als minder toeristische attractie maar als wij toekomen zijn er net een paar bussen Japanners of Chinezen (wie zal het zeggen) gelost. Dat houdt vnl in dat je net als zij meedogenloos voor de andere camera’s moet gaan staan om een mooie foto te maken. Het is weeral heel mooi, vooral de reliëfs zijn bijzonder gedetailleerd en zo goed als onbeschadigd. Er zitten echte kunstwerken bij, hoe mooi moet dat geweest zijn tijdens zijn gloriedagen.

Van hieruit rijden we terug richting Ta Phrom, Mr John laat ons nog even uitstappen aan de Pre Rup. Deze is minder impressionant in vergelijking met de voorgaanden, de erosie heeft hier al danig huisgehouden.

De Ta Phrom dus. Deze ruïne werd in een eerste fase aan zijn lot overgelaten. Dit geeft een idee van de toestand waarin de Angkor-tempels ontdekt werden. Meteen zie je ook de kracht waarmee de jungle zich door de eeuwen heen terug meester maakt van de verlaten stad. De Ta Phrom is 1 groot filmdecor waarin Indiana Jones zich beslist thuis zou voelen, eeuwenoude kapokbomen groeien op de gewelven en hun wortels banen zich een weg tussen de oude stenen naar meer houvast. Ondertussen zijn er ook hier restauratie-werken gestart, terecht. Volgens onze mening, de mooiste en meest magische site van het Angkor-complex.

Hiermee is onze 3-dagen-Angkor-pas volledig benut. Het was zeker 1 van de hoogtepunten van onze reis, en dat terwijl we niet echt verslingerd aan oude stenen zijn.

Morgen is onze laatste dag in Siem Reap, die zullen we besteden aan het uitzoeken van de beste (=minst slechte) route naar ons Thaïs vakantie-oord Koh Chang. Het belooft een hele uitdaging te worden als je de verslagen op internet erop na leest. Maar dat lees je waarschijnlijk zelf wel uit eerste hand binnen enkele dagen.

Foto’s: Banteay Srei (4 foto’s), Pre Rup (2 foto’s), Ta Prohm – bandleden zijn allemaal slachtoffers van landmijnen, bomen overwoekeren Ta Prohm, restauratiewerken zijn ook hier aangevat, in de schaduw uiteraard

18-03-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth