Onze vrienden met levendige fantasie die nu een sappig verhaal verwachten moeten we echter teleurstellen. Naturisten hebben we niet gezien, walvissen daarentegen wel. Door de beschutte ligging van de Cape kunnen de walvissen hier op hun gemak uitrusten tijden hun tocht naar de koelere wateren van Antarctica. Je ziet ze dan ook in overvloed stoom aflaten en uit het water springen. Hoewel ze ‘dicht’ bij de kust ronddobberen, is dat toch nog op 2km afstand en spijtig genoeg moeilijk op foto vast te leggen. Mike doet een verdienstelijke poging maar de optische en digitale zoom heeft ook zijn beperkingen. Zelfs van op deze afstand blijft het een indrukwekkend schouwspel. Wat je voornamelijk opvalt is dat als zo’n  kolos zich uit het water sterkt het bijna 5 seconden duurt eer die terug in het zee-oppervlak knalt. Daaruit kan je opmaken dat het enorme beesten zijn.

We staan daar een tijdje deze indrukwekkende dieren te bewonderen wanneer er zich een Australisch koppel naast ons zet. Ze zijn direct jaloers op onze muskietennetten en zo geraken we aan de praat. Ook zij hebben reeds alle middelen geprobeerd tegen deze vervelende wezens maar hebben geen oplossing. We zijn dus niet alleen. Een aantal jaar geleden deden ze tijdens de feestdagen een rondreis door Europa en en wat hen vooral was bijgebleven was die ijzige kou. Ze gingen elke winkel binnen om op te warmen onder het warmtegordijn aan de ingang. Tot hun verbazing ontmoetten ze daar telkens landgenoten.

We maken de rest van onze Round the Lighthouse wandeling af en rijden verder.
Volgende stop zijn de Canal Rocks, een door rotsen gevormd natuurlijk kanaal (in onze woordenboek is een kanaal nooit natuurlijk gevormd, maar kom, hier zal dat wel award winning zijn). Het houten staketsel waarover je moet wandelen misstaat hier, maar voor de rest is het inderdaad wel prachtig. De golven van de zee slaan door een nauwe opening tussen de rotsen naar binnen en vormen dan verder een kanaal tussen de rotswanden. Die kleur van de zee alleen al…

We eindigen onze dagtrip met een wijnproeverij. De landerijen zien er indrukwekkend uit, het gebouw lijkt zo uit een middeleeuwse film te zijn weggelopen. Blijkt uiteindelijk dat ze sinds 2002 wijn produceren. We kiezen 6 verschillende soorten om te proeven. De rosé en witte wijn krijg je bij ons niet verkocht, tenzij je aan Liebfraumilch of Rosé d’Anjou verslingerd bent. De rode is beter maar overtuigt niet. Aangezien we moesten betalen voor de tasting, voelen we ons dan ook geen greintje schuldig dat we niets kopen. Onze conclusie is: de verpakking is geweldig maar de inhoud trekt op nie veel. Als ge dat verkocht kunt krijgen natuurlijk…

We installeren ons huis op wielen op een rustige camping vlakbij Gracetown, misschien morgen es op zoek gaan naar betere wijn.

Foto’s: Canal Rocks en een walvis in de verte

13-12-2009 om 10:54 geschreven door Mike-Ruth  

We worden gewekt door het enthousiaste gezang van een kwartet koekaboera’s. Ze zitten vlakbij onze camper de ochtend welkom te heten. Zo’n tamme beestjes dat dat zijn, je kan ze bijna gaan strelen.

Na de pancakes vertrekken we voor een dag grotten zien langs de Cave Road. De kustlijn bestaat voornamelijk uit limestone. Ondergrondse riviertjes hebben, met het nodige geduld weliswaar, de meest fantastische grotten uitgesleten. Onze platinum–pass verschaft ons de toegang tot de 3 indrukwekkenste grotten (Mamouth, Lake en Jewel Cave) en een rondrit op de vuurtoren. De grotten zijn de moeite, met elk hun eigen hoogtepunten. Één ervan bezoeken we op eigen tempo met een audio guide, de andere zijn steeds geleide tours die zo’n uurtje duren. Bij de laatste grot horen we een vlaamse tegen de gids verontwaardigd doen omdat de grotten hier geen bootjes hebben en die in België wel. Leuk toch, die belgische trots… Als we de laatste grot uitkomen, is het al 16.30, de vuurtoren halen we niet meer en de wijnproeverijen zijn ook gedaan.

Op de terugweg willen we nog even in de golven duiken. De spots met de indrukwekkendste golven zijn spijtig genoeg allemaal door de surfers ingenomen, de overblijvende zwemzones zijn dan weer zo goed als golfvrij. Dan maar terug naar de camping.

Even opfrissen en naar een nabijgelegen visrestaurant dat we eerder opgemerkt hadden. De purperen zonsondergang is lyrisch. De westkust heeft de naam sunsetcoast dan ook niet gestolen.

In het donker rijden we terug naar de camping. Dat blijft uitkijken naar rondspringende kangoeroes. We drinken nog iets voor onze camper. Een kangoeroefamilie schrikt er niet voor terug om vlakbij te komen grazen. Als ik nog dichter kom tot ongeveer 1 meter begint mama K met kleintje in de buidel te grommen. Hmm, kangoeroes kunnen grommen. Geen idee wat ze nog allemaal kunnen, zekerheidshalve zet ik een stapje terug achteruit. Het grazen gaat gewoon verder.

Foto’s: zonsondergang, grotten

13-12-2009 om 10:56 geschreven door Mike-Ruth  

Het wordt 39° vandaag. Volgens inboorlingen is dat zowat een nieuw lokaal record. Vorig jaar zijn ze maar enkele keren net boven de 30 geraakt. Niet dat we daarop zaten te wachten maar storen doet het ons niet. Morgen zou het hier 10 graden frisser worden en dinsdag nog maximaal 24. Vreemd genoeg lijkt dat hier zonder een onweer, regen, wind of wolken te kunnen geschieden.

Naar de vuurtoren. Dit is het punt waar de Indische oceaan in de South Pacific vloeit, of omgekeerd. Dat valt duidelijk te zien aan de verschillende stromingen laten we ons vertellen. Mogelijk, al lijkt al dat water op een zelfde vrolijke manier verder te kabbelen. We krijgen een uitgebreide rondleiding in de vuurtoren van Cape Leeuwin en hebben van boven in de top een overzicht over heel de kust. Cape Leeuwin is het meest zuidwestelijke puntje land van Australië.

We rijden verder tot in Pemberton waar we een nieuwe campplaats vinden. We installeren ons en plaatsen meteen de blinden tegen de ruiten om de zon te weren. Bij het plaatsen van de blinden tegen de voorruit raak ik de achtereruitkijkspiegel die meteen uit het kogelgewricht klikt. Hij valt, gelukkig niet stuk. Even kijken, ok dat is dus gewoon de spiegel terug over de bol heen klikken. Dat gaat wat stroever dan verwacht, nog één welgeplaatse tik en dan… Dat was geen goed idee. Dat was helemaal geen goed idee. De voorruit barst.

Voorlopig kunnen we nog wel rijden. Hopelijk barst het niet verder en dekt onze uitgebreide verzekering  de ruit. We zien wel. Ik kan  ze toch niet lijmen.  

Foto’s: vuurtoren, de 2 oceanen bij elkaar, dolfijnen

14-12-2009 om 08:31 geschreven door Mike-Ruth  

Als we wakker worden merken we onmiddellijk dat er iets mis is.

De zon schijnt niet!! Dat is van in de Blue Mountains (7/11) geleden dat we ’s morgens niet onder een stralend blauwe hemel wakker worden. Je zou bijna vergeten dat het ook anders kan. Een ideale wandeldag dus.

Vanop de camping kunnen we een stuk van de Bibbulmun Track volgen, een 1000km lange trail. Het pad loopt midden het prachtige Big Brook Forest dat voornamelijk uit eucalyptusbomen (karri’s) opgetrokken is. De streek staat hier om bekend. Sommige rijken tot 100m hoogte. Het geurt enorm, het heeft wat weg van ondergedompeld te worden in een eucalyptusbad. De bossen zijn hier echt super om in te wandelen. De vegetatie is redelijk groen en staat niet zo opeen gepakt als in de tropische wouden. Je kan dus de lucht nog zien en we voelen ons hier wel op ons gemak.

De zon heeft ondertussen alle wolken al verjaagd en na de eerste klim is het weeral zweten geblazen.

Na 1,5u komen we aan een stuwmeer, dit is eigenlijk ook het einde van onze tocht en hier moeten we op onze passen terugkeren. Het meer ziet er echter veelbelovend uit, het is lekker koel in de schaduw van de bomen en we zijn het wandelen nog niet beu. We doen er nog even de toer rond het meer bij en uiteindelijk komen we na zo’n 4u wandelen terug aan onze camping, hongerig en tevreden over de tocht.

We wilden deze namiddag nog wijn gaan bezoeken maar aangezien we later terug waren van de wandeling dan gepland, en we geen zin hebben om rap rap te lunchen en ons huis op te breken, laten we dat plan varen. Boek lezen dus.

Foto’s: Mike maakt weer nieuwe vriendjes, Big Brook Forest

14-12-2009 om 09:09 geschreven door Mike-Ruth  

Gisterenavond kregen we voor de 2^e keer onze praatgrage canadese buurvrouw over de vloer. Zij ontsnapt telkens aan haar man en dochter om de afwas te gaan doen en komt dan een uur met ons tetteren. Zoals de vorige canadezen die we al ontmoetten, is ze heel spontaan en vriendelijk en trots op haar eigen land en natuur, waardoor Canada alsmaar hoger op ons verlanglijstje van te bezoeken komt te staan.

Op het programma vandaag staat weer een stuk rijden, tot aan Walpole. We volgen een scenic drive route door de wouden en stoppen aan de Diamond Tree, 1 van de vele ‘klimbomen’ die ze hier hebben. De bomen dienden oorspronkelijk als uitkijkpunt voor bosbranden maar zijn ondertussen uitgegroeid tot toeristische attractie. Je kan tot in de top klimmen via ijzeren pinnen in de stam, zo kom je dan uit op een platvorm 50 m hoger. Je bent totaal niet gezekerd, er is enkel langs je zijkant een ijzeren net. Gevaarlijk vinden we, als je tussen die pinnen doorschiet? We begrijpen niet dat dit toegelaten wordt in een land waar bij elke attractie gewaarschuwd wordt voor 101 (al dan niet bestaande) gevaren. We wagen er ons dan ook niet aan. Een chinese vader begint dapper aan de klim maar we zien hem halverwege toch serieus vertragen, de hoogte zal hem parten spelen.

Aan de voet van de boom vinden we een halvegare dame met een camionet vol met jonge kangoeroes. Blijkt dat zij zich ontfermt over moederloze kangoeroes. Ze heeft er constant een stuk of 9 zitten. Ze moeten om de 4u gevoederd worden, wat meer dan een uur in beslag neemt. Bijgevolg worden die beesten overal mee naartoe gezeuld vanachter in de camionet. Om naar de winkel te gaan moet ze 1,5u enkel rijden, dus ze is niet op tijd terug. De beesten worden dan maar onderweg gevoed en dat mogen wij aanschouwen.

De laatste attractie van de dag zijn de Giant Tingle Trees. Deze reusachtige eucalyptusbomen zijn langs binnen helemaal uitgevreten door bushfires, wat voor éénmaal niets te maken heeft met eens schietgrage Amerikaanse president. In de grootste kan je gemakkelijk met 10 volwassenen staan. Indrukwekkend om te zien. De bomen zijn zo groot dat het net dinosauruspoten lijken.

Onze camping aan Coalmine Beach is weer een pareltje in zijn soort. Super rustig gelegen, onder de bomen, vlak aan het strand en met smetteloos sanitair. Je hoort hier enkel natuur. En wie zien we 100 m verderop staan, jaja, onze canadese buurvrouw is ook weer van de partij. Deze keer worden we voorgesteld aan haar man, Brad, wiens CV we ondertussen moeiteloos kunnen samenvatten.

Het weer is hier eventjes wat minder, zo’n 22°, maar wij klagen niet. De truien doen nog eens dienst. En vooral, minder zon = minder vliegen!!!

17-12-2009 om 12:25 geschreven door Mike-Ruth  

We blijven nog een extra dag op onze leuke camping en vertrekken tegen 10u om de Knoll Scenic Drive te bewandelen. Via een kleine asfaltbaan doen we de toer van het schiereiland. De natuur is hier zo mooi en groen, we vinden het echt super. We nemen nog een avontuurlijke paadje door het bos, zoals altijd begint het breed en aangenaam en eindigt het in gewring door de brousse en proberen we niet aan alle kruipbeesten te denken.

De rest van de dag brengen we door met administratie, was, reis verder voorbereiden en boek lezen. Mike kocht een aantal dagen geleden mini-boxen voor de laptop en iPod, dus we genieten nu ook buiten van (zachte) muziek. Film kijken op de netbook lukt ook beter.

Ondertussen beginnen we ons af te vragen wat we met de kerstdagen gaan doen. We horen hier horrorverhalen over de massale stroom volk die op de campings toekomt en dat, als je nergens geboekt hebt, het hopeloos is om een plek te vinden. We hebben daar zo een paar bedenkingen bij, kerstmis is toch een familiegebeuren, dus ons lijkt het dat iedereen dan terug naar huis gaat, en de ervaring heeft ons ondertussen geleerd dat alles wat zij hier ‘very busy’ noemen, voor ons overeenkomt met ‘er is geen kat’. Ze zouden es moeten komen kijken op een mooie zomerdag bij vloed op het strand van Blankenberge….’very busy’.

Terwijl ik dit type worden we door een dame uit Queensland waarmee we aan de praat waren geraakt tijdens de afwas, uitgenodigd om kerst samen met hen in Albany te vieren op de camping. Zij zijn al sinds maart op reis door eigen land, hun camper is een volledige rode bus met een jeep die  er achteraan bengelt. Heel vriendelijk en aantrekkelijk aanbod, maar het past totaal niet in de beperkte planning die we hebben. Normaal passeren we morgen Albany al en we hebben niet veel zin om daar 10 dagen te gaan rondhangen. Of achteraf terug naartoe te rijden. Wie weet krijgen we nog wel andere aanbiedingen…Het doet ons toch even de kaart vastpakken en dagen tellen, maar het blijft moeilijk om zoveel op voorhand te plannen. Voorlopig tarten we het lot en reserveren we nog niets voor de kerstdagen. We zien wel.

Foto’s: wandeling door de brousse

17-12-2009 om 12:28 geschreven door Mike-Ruth  

Gisterenavond nog 2x onze queensland-overbuurvrouw (van de rode bus) langs gehad, wat een tatermens. Maar wel geweldig om het enthousiasme en de interesse van die mensen te ervaren. Ze konden er niet van over dat we niet wisten vanwaar onze andere camping-buren allemaal kwamen, het eerste dat zij deden was dat overal gaan vragen. We moeten nog veel leren… Het koppel woont in Hervey Bay aan de oostkust. Allé ja, 15 km erbuiten in de outback, ze vonden Hervey Bay te verstedelijkt. Nu, wij zijn in Hervey Bay geweest, en we kunnen met zekerheid zeggen dat Vremde City  5x meer commerce en leven heeft. ’t Is maar wat je gewoon bent natuurlijk.

Kleine randopmerking voor de RPH’ers: ik heb hier al 3x complimenten gekregen over mijn Engels, Genbrugge moest het weten, die had mij indertijd al afgeschreven als hopeloos geval…8 jaar EDS heeft dus toch wel iets opgeleverd.

We eindigen met adressen uitwisselen voor het geval ze es naar België zouden komen, of wij terug naar Australië.

Dit allemaal even terzijde, vandaag zitten we dus in Denemarken, even een klein ommetje gedaan.

Nee, natuurlijk niet Europees Denemarken, maar het dorpje Denmark. Op weg hiernaartoe rijden we door de Valley of the Giants, met mega-bomen en doen we de Tree Top Walk, waarbij je op 40m hoogte op een wiebelende metalen constructie tussen de boomkruinen wandelt. Beetje eng maar langs de andere kant ook wel speciaal. Gelukkig is het nog niet te druk, overal hangen borden dat je max met 10 personen op een platform mag staan en met 20 op de hangbruggen ertussenin. Brrr…

In het Visitor Centre in Denmark ziet Mike een brochure van een wijngaard met een speciale decemberlunch. Klinkt goed om es te proberen en is een welkome afwisseling voor de standaard toast-lunch.  De Seafood Trio Plate bestaat uit Kaffir limoen & Galangal Exmouth Garnalen, Cajun Shark Bay witte vis, Scottsdale Marron (een soort van lokale kleine kreeften) met komijn en limoen-myrthe zout. Verfijnd gekruid, gegrilld en geserveerd met een knapperige Aziatische sla en chili-tamarinde dressing. Dit alles perfect gecombineerd met een fles Riesling van eigen oogst 2009. Het wordt geserveerd op gigantische porseleine schotels, waardoor de andere tafels natuurlijk direct opkijken en al dik spijt hebben dat ze dit zelf niet besteld hebben. ’t Was zéér fijn. We bezoeken aansluitend nog de wijnkelder om wat van hun andere wijnen te proeven. We worden te woord gestaan door Lou, hyper-enthousiast en (weeral) spraakwaterval, we krijgen allerlei tips voor een Wine&Food tour en ondertussen drinkt ze zelf rustig een glaasje mee. Al was het maar om  in de stemming te komen van het kerstfeest voor het personeel dat er deze avond staat aan te komen. Ze was nu reeds vastbesloten om zich daar lazarus te drinken. Morgen om 9h heeft ze weer dienst in de wijnkelder, benieuwd of ze dan nog zo wellustig een glaasje meedrinkt.

Nu we terug GSM-verbinding hebben, krijgen we sms’en binnen over sneeuw in Vlaanderen, is dat van vandaag?? We kunnen het ons van geen kanten voorstellen, o wee als het een witte kerst wordt!!! Volgende kerst trekken we dan zeker naar de Alpen.

Vanavond eten we een standaard toast met wat Franse kazen met een glaasje wijn en zicht op de zonsondergang. Soms moet men al eens sober zijn.

Foto’s: Valley of the Giants, Tree Top Walk

17-12-2009 om 12:29 geschreven door Mike-Ruth  

Na twee wineries, de chocolate factory en een lichte overheerlijke lunch we‘ve got the hang of it, nu wandelen we zelf naar de Cheese company alsof we een oude vriend zijn die na een jarenlange trip nog eens op bezoek komt. Al snel hebben we de meeste van de minstens 30 kazen geproefd en zijn we aan de praat met de dienster. Als we vertellen over onze belgische Trappistabdijen met kaas en bier wordt de dame van het huis erbij gehaald. Er wordt gezocht achter de naam van een abdij die ze ooit wensen te bezoeken. De man des huizes, de kaasproducent zelf wordt er ook bij gerold, blijkt het over Chimay te gaan. Hun zoon zit in de wijn en porto business en er wordt op aangedrongenn dat we ook even van zijn producten proeven. We willen niet onbeleefd zijn en graag op dit aanbod in. Daarbij worden dan weer speciale kazen aangerukt die net uitstekend bij die wijn of port horen te gaan. Telkens de eigenaar iets laat proeven staat hij vol trots en ongeduld te blinken, ‘ ehh and?... ehh yeah, what do you think of this one.. Yeah good no ? yes’. Waarna hij in een trotse schaterlach uitbreekt voor we kunnen antwoorden en opnieuw in de smaakarchieven duikt. Dit scenario herhaalt zich een paar maal. Voor we doorgaan wordt nog een port opengetrokken die ouder is als ik. Alsof dat er een engeltje…..

Mocht zijn stalleke bij ons bestaan, ik was vaste klant, wat een smaak.

We besluiten maar geen diner te nemen vanavond, soms moet men al is sober kunnen zijn.

Foto’s: brievenbussen worden in Australië niet verkocht, inwoners zijn aangewezen op eigen creativiteit, gezellig op het strand, greens pool (compositie van 15 foto’s) en candlelight kaas&wijn diner in onze camper

20-12-2009 om 08:53 geschreven door Mike-Ruth  

We laten de grote bomen achter ons, alles wat we nu van begroeiing tegenkomen heeft een max hoogte van 3 tot 4 meter.

In de late namiddag arriveren we op onze bestemming. Hopetoun is een kustdorpje met 1 hotel annex bar, 1 supermarkt en uiteraard 1 caravan park. Beetje primitiever dan wat we gewend zijn maar wel mooi gelegen.

We doen nog een korte avondwandeling op het strand om de benen even te strekken na het lange rijden. Ondertussen pakken donkere onweerswolken zich samen, wat gaat dat geven??

Niets, blijkt 2 uur later. Het heeft niet eens gedruppeld. Als je in België zoiets ziet afkomen, begin je preventief je kelder te dweilen. Vreemd klimaat. We koken ons potje en lopen nog een Iers koppel tegen het lijf. Zij wonen sinds 1 jaar officieel in Australië, in een dorp zo’n 180 km verderop, te veel regen in het thuisland. We vragen ons toch een beetje af wat je hier komt zoeken. Zo afgelegen…

Het is zaterdagavond en we wagen ons in het bruisende uitgaansleven van Hopetoun. Er is maar 1 café en dat is dan ook de place to be. Er zit best wel wat volk, maar allemaal een beetje raar typkes. Er wordt gegooid met levende kreeften en zoals te verwachten viel, komt er ook nog wat geduw en getrek aan te pas. De vechtersbazen worden 5x buitengezet en de rust keert weer. Om middernacht gaat de boel onvermijdelijk dicht, je kan je laatste consumptie nog mee naar huis nemen als je wil. Altijd een ervaring zo’n café vol locals.

20-12-2009 om 08:54 geschreven door Mike-Ruth  

Sportdag.

We rijden naar het Fitzgerald River National Park, zo’n 10 km verderop. Bij het binnenrijden moet je een envelop invullen met je gegevens en daar 11$ toegangsgeld insteken. Dit deponeer je dan in een brievenbus en je mag een dag lang rondrijden in het immense natuurreservaat.

We parkeren eerst aan een mooi strand, uiteindelijk blijken hier resten van een aangespoelde walvis te liggen. Ze laten de natuur gewoon zijn werk doen en het dier rot op zo’n 10 weken tijd volledig weg. Overal op het strand vind je stukken, vnl de schedel is indrukwekkend. We mogen hier echter niet zwemmen, de haaien zijn meestal niet veraf als er zo’n dier ligt te vergaan. Zowiezo is een lang verblijf op dit idyllische strand niet echt aanlokkelijk, er hangt toch wel een vrij speciale geur.

Onze volgende stop en uiteindelijke doel is East Mt Barren, die 311 m boven de zee uitsteekt. Via een aangeduid pad klim je tot de top, er worden ons in de gids prachtige uitzichten beloofd. Het is een uitdagende wandeling, we moeten ons dikwijls door de lage begroeiing wringen en op handen en voeten over de rotsen klauteren. Maar voor een schoon uitzicht moet een mens iets overhebben! Als we boven op de top staan, blijkt die volledig in de wolken gehuld en zien we eigenlijk niets. Overkomt ons wel meer.

We eten onze appel en beginnen aan de terugtocht. Die is nog spannender, over rotsen naar beneden klauteren is moeilijker en gaat trager, je moet goed opletten dat je niet uitschuift. Eigenlijk is ons schoeisel iets te licht voor de aard van de tocht.

Na de beklimming proberen we nog wat verder in het natuurpark te rijden, maar de gravelweg is te slecht. We keren dan ook maar terug voor onze volledige huisraad (en voorruit) eraan gaat.

We stoppen een aantal keer aan mooie stranden want we hebben nog altijd niet in de Southern Ocean gezwommen, maar geen succes. De meeste stranden liggen vol met wier en de zee is nogal rotsig. Daarenboven staat er een stevige bries en is het water aan de frisse kant. ’t Eerst volgende stuk land dat deze zee tegenkomt in deze richting is dan ook Antarctica. We vinden het al heel moedig dat we tot aan onze knieën in deze ijszee gegaan zijn.

Volgens Lonely Planet moeten we zeker een ijsje gaan eten in ‘The Deck’ in de hoofdstraat van Hopetoun. Het eerste ijsje op onze reis! The Deck is eigenlijk souvenirswinkel, taverne en internetcafé tegelijkertijd, in het gebouw van het oude postkantoor. De eigenaars blijken uitgeweken Engelsen te zijn, dus we geraken weer snel aan de klap. Ze hebben net wireless internet geïnstalleerd maar het werkt niet. We bieden aan om es te kijken wat er scheelt. Na zo’n 1,5u vanalles proberen besluiten we dat de oorzaak een hardware probleem is met de ethernetpoort. De dame is helemaal vol van onze hulpvaardigheid, we krijgen een drankje en een souvenir aangeboden en mogen het internet gratis gebruiken wat wel werkt via onze eigen netbook. Zo komt het dat we uiteindelijk midden in de winkel zitten te skypen met het thuisfront waar we dan verhalen horen over 15 cm sneeuw en zware vrieskou. Wij laten als tegenprestatie de oceaan even zien. De Engelse vroeg ons om in België reclame te maken voor haar stalleke, bij deze dus gebeurd. Ze heeft speciaal voor ons haar winkel een uur langer opengehouden.

Foto’s: toen we nog een uitzicht hadden tijdens de klim, geen uitzicht meer op de top, onze kleine vrienden, zandsculptuur, de rottende walvis

22-12-2009 om 10:17 geschreven door Mike-Ruth  

We pakken ons boeltje in en rijden naar Esperance, waar we tegen de middag aankomen. Er hangen donkere wolken en af en toe vallen er zowaar 4 miezerige druppels naar beneden.
Esperance is de grootste stad in een omtrek van 500 km, het heeft dan ook 14000 inwoners.

Onderweg verwachten we ons aan verkeersdrukte, volgens wat we hoorden is dit de place to be tijdens de feestdagen. Jaja, dat merk je meteen, we halen 2x een andere auto in op een traject van 240 km, stress. In het dorp zelf zijn er meer tekenen van hoogseizoen, we kunnen 2 nachten blijven op de camping maar moeten morgen van plek veranderen.

Met kerst zullen we waarschijnlijk in het binnenland zitten, goudklompjes aan’t zoeken.  Kwestie van de reis te financieren. Als ik er genoeg vind begin ik mss een bedrijfje in branddetectie ofzo. Over brandpreventie gesproken. Australië heeft een heilige schrik van Bushfires. Als je het land doorkruist staan er her en der waarschuwingsborden voor de inwoners dat ze voorbereid moeten zijn op bushfires. De landschappen gaan vaak abrupt over naar crispy, smoked en well done. Daar hebben ze nu een structurele oplossing voor gevonden. Steek gewoon zelf uw bos regelmatig aan, kwestie van de brandlast te verlagen. Allemaal erg vreemd.

We vinden dat we nog es een diner op restaurant verdiend hebben en kiezen voor de vlakbij gelegen chinees. De kok heeft een duidelijke voorkeur voor suiker in het eten. Zowel de soepen als de hoofdgerechten worden volledig overheerst door een zoete smaak, zelfs onze zoet-zure saus verdwijnt ertegen in het niets. Spijtig, we hadden wel honger maar halverwege begint het toch danig tegen te steken. Met een halve indigestie gaan we terug naar onze camper.

We zetten ons nog even buiten en praten na over de dag en onze ervaringen tot nu toe. Als we aan het hoofdstuk geld komen, beseffen we ineens dat we eigenlijk geen idee meer hebben hoe onze euromunten en –briefjes eruit zien. Da’s écht vakantie..

22-12-2009 om 10:19 geschreven door Mike-Ruth  

Als start van de dag rijden we over de Great Ocan Drive. Volgens de regionale reisboeken is dit de mooiste oceaanroute van Australië. Vreemd, dat schreven ze in het oosten over de Great Ocean Road ook.
In elk geval, deze is indrukwekkend. De zee is van het mooiste azuurblauw, het strand sneeuwwit (merk de ironie) en de kliffen adembenemend. Je zou zo in de zee springen, als de temperatuur van het water 10° hoger lag weliswaar. We zien dan ook enkel surfers in volledige outfit en geen zwemmers.

Aansluitend rijden we naar het Cape Le Grand National Park. Ook daar krijgen we hetzelfde beeld, hagelwitte stranden en fantastische kleuren in de zee.

We bezoeken de belangrijkste uitkijkpunten en rijden dan terug naar Esperance. Nog even inkopen doen voor vanavond en dan siësta. Aan de kassa worden we begroet met ‘All ready for Chrissie?’ Tegen dat we betaald hebben valt onze frank dat de dame het over Christmas heeft…

Foto’s: 2 foto’s om een beetje te pesten, typisch Australisch landschap, de jachthaven van toeristisch Esperance, stoomtrein met zware benzinegeur, Pink Lake (zoutmeer, kleur had iets te maken met zonlicht en algen), Mike @ Thistle Cove

22-12-2009 om 10:24 geschreven door Mike-Ruth  

Allemaal erg vreemd.

Het zijn 20 gekleurde lampjes geworden en één slinger. Ja,  je moet compromissen kunnen maken als je een camper deelt.

Ik overweeg nog een cd van Dean Martin mee te nemen, die man is hier nog steeds een held. Ik laat dat bij nader inzien toch maar zo, ik wil mezelf er niet op betrappen dat ik al zijn liedjes nog steeds uit het hoofd ken.

Ruth is even naar de sanitaire blok en naar goede gewoonte geraakt ze daar aan de praat met de andere gasten. Altijd afgevraagd hoe ze dat doet, terwijl als mannen gaan plassen dat toch meer een sociaal gebeuren is, zo met allen op een lijn voor een RVS-goot. Maar neen, nooit wordt er gesproken. Net een line-up bij de politie om de crimineel  te herkennen. Mss maar goed ook, ik zou niet direkt een pasklaar antwoord hebben op een vriendelijk  ‘How’s it hanging t’day mate?’

We wijken af, we zijn uitgenodigd bij onze Duitse buren. Een Expat uit Sydney  op vakantie met het gezin en de twee kinderen. Erg frappant hoe onze opinie over Australië gelijkvormend is. Het is een gezellige avond  en we delen heel wat ervaringen en anekdotes.  Op 5 jan vertrekken ze naar Nieuw-Zeeland, die periode zijn we daar ook. Misschien lopen we ze wel terug op het lijf.

25-12-2009 om 05:56 geschreven door Mike-Ruth  

De Super Pit is een open goudmijn van 3km lang, 1,5 km breed en meer dan 500 ! meter diep. Die gaan we vandaag bezoeken. We hebben ingetekend op een tour bij het bedrijf Finders-Keepers. De superpit is een aanéénsluiting van allemaal oude mijnen die nu van boven af helemaal afgegraven wordt. Er wordt dagelijks zo’n 350.000 ton erts gedolven en naar boven gereden met gigantische dumptrucks die tot 70 ton per keer kunnen vervoeren. Een band van zo’n dumptruck kost zo’n 90.000 dollar. Ze worden aangedreven met twee 16-cilinder dieselmotoren waarvan de duizelingwekkend aantal pk’s me niet zijn bijgebleven.

De rijkste van die ertsen worden gecrusht en verder gemalen, de grootste stukken goud kunnen er dan fysisch uitgefilterd worden doordat het soortelijk gewicht hoger is dan de rest. Het overige steengruis wordt met carbuur en cyanide bewerkt om zo het goud te kunnen scheiden uit de erts. Heb ik opgelet of wat?  Zaken gaan goed, sinds de beurscrash is de goudprijs gestegen. Allemaal erg interessant en voornamelijk indrukwekkend om te zien. Twee uur later staan we terug bij de start en krijgen we allemaal een certificaat dat we de tour deden. Heel erg vreemd dat men ons daarvoor congratualtions wenst. Soit.

Onze volgende attractie is de Mining Hall of Fame, waar we een ondergronds mijnenstelsel bezoeken. We krijgen allemaal een veiligheidshelm op ons hoofd en dalen dan per 4 af tot op 37m diepte in een echte mijnenlift, zéér claustrofobisch. Beneden toegekomen blijken ook de kerstman en 2 elfjes van de partij en kerstmuziek schettert door de boxen. Lichtelijk erover maar kom. We krijgen uitgebreid uitleg over het leven in de mijnen en lopen door enge gangen door het hele stelsel. Best interessant, alleen spijtig dat de groep zo groot was, we konden nooit allemaal samen in dezelfde ruimte om naar de uitleg van de gids te luisteren. Een uur later staan we, oef, terug in het daglicht.

Op kerstavond gaan we naar het dorp en dineren we in de enige bistro die open is. Daar zit zowat heel de gemeenschap bijeen. Echt culinair hoogstaand is het niet maar een mens heeft er mee gegeten.

Foto’s: zichten op de Super Pit, de ondergrondse mijnengangen en bijhorende kerstversiering, voor wie altijd dacht dat de kerstman op de noordpool woonde, een kleine rechtzetting, de man houdt zich gewoon hier in Australië met 2 elfjes schuil 36m onder de grond, een authentiek mijnerskamp

25-12-2009 om 06:03 geschreven door Mike-Ruth  

Het concept is Bring Your Own drinks, chairs & something to share. We zullen ze hier es laten proeven van Mike zijn geweldige bbq-slaatjes! Uiteraard krijgen jullie later nog een uitgebreid verslag van deze spetterende party.

Op de radio speelt elke zender(2) dezelfde kerstklassiekers. We horen  ‘I’m dreaming of a white Christmas’, ' Jingle Bells' en gelijkaardige liedjes, het raakt onze kouwe kleren niet bij 32°.

Morgen rijden we terug naar Perth, de 28^e moet de camper binnen en we moeten die proper afleveren. Nog wat kuiswerk te doen dus.

Allemaal smakelijk eten vanavond en een vrolijk kerstfeest gewenst.

bedankt voor alle kerstwensen die hier hebben ontvangen!!

25-12-2009 om 07:24 geschreven door Mike-Ruth  

Het kerstfeest van gisteren was best wel gezellig. Er is toch zo’n 20 man komen opdagen. Er worden tafels aangezeuld, muziek opgezet en een plastieke kerstboom geïnstalleerd. De schotels met eten varieerden van chips naar nootjes naar dipsauzen en hier en daar wat echt voedsel. Mike zijn slaatje wordt met argusogen bekeken, met commentaar als ‘looks interesting’. We vermoeden dat het er te gezond uitziet. We geven dan zelf maar het goede voorbeeld en scheppen er goed van op. We spotten een ander koppel dat de uitdaging aandurft, het blijken Denen te zijn die voor een paar jaar als expat in Signapore verblijven. De dame is vertaalster van opleiding en de man doet iets met water en consulting. Onze sla is toch zonder veel problemen opgeraakt.

De uitbaatster van de camping komt uiteindelijk ook nog bij ons zitten. Ze zijn afkomstig van Victoria in het Oosten van het land, maar wilden es iets anders. Ze hebben dan gesoliciteerd bij een camping-keten en kwamen in Kalgoorlie terecht, waar ze nu al 8 maanden assistent-managers zijn. Voor de rest zitten er een hoop locals die vast op de camping verblijven om in de mijn te werken.

Om 23u wordt het feest afgerond en keert iedereen naar zijn slaapplaats terug. ’t Is zo es iets anders dan de standaard kalkoen.

Over vandaag valt niet veel te vertellen, we hebben vnl gereden, gereden en nog es gereden. Zo’n 600 km om tot in Perth te geraken, en het is bloedheet. Tegen 17u checken we in op een camping iets ten noorden van Perth, enorm domein, veel beton maar smetteloos sanitair en een mooi zwembad dat we direct uittesten. Ons avondeten bestaat uit overschotten van de avond ervoor, het was blijkbaar niet de bedoeling om vlees te bakken dus dat hebben we wijselijk in de ijskast laten zitten. Vanavond op de barbie dus.

Foto’s: impressie van kerst in de camper (wie spot de kerstman en Rudolph?), impressie van het feestgedruis, Mike en de barbie

27-12-2009 om 03:43 geschreven door Mike-Ruth  

Op onze laatste dag voor de camper terug binnen moet slagen we er toch nog in om in de Indische Oceaan te gaan spelen. We vinden een bewaakte zwemzone waar we nog gemakkelijk bijkunnen. De oceaan ziet er woest uit en het water voelt redelijk aan, dat wordt leuk.
We beginnen tegen de golven op te ploeteren, Een 10-tal m in zee is er een zandbank waar de golven hard tegen tekeer gaan, en waar je ook beter kan staan. We proberen daar te geraken, maar moeten een aantal keer opnieuw beginnen vanop het strand. Er staat een sterke stroming en je drijft direct af. Uiteindelijk lukt het ons toch en kunnen we in de golven duiken, ze komen snel achter elkaar en zijn krachtig. Plezant, ik voel me terug 12 jaar en ergens aan de Atlantische Oceaan op vakantie.

Na een half uur zijn we flink moe, goed door elkaar geschud en volledig verzild. We kleden ons om in de camper (handig) en rijden dan nog wat verder rond. We komen door het Brasschaat van Perth, hier wonen lijkt ons nog wel iets. Schitterende villa’s met zicht op zee…er staat echter niets te koop dat ons bevalt.

Onderweg passeren we verschillende aangelegde parken vlak bij de zee. We zagen die gedurende heel onze trip maar toen waren ze meestal verlaten. In tegenstelling tot nu. Onder elke boom zit een volledige familie met mega-koelboxen te picknicken en (hoe kan het anders) te bbq’en. Het is een geweldig zicht.

Morgen de camper kuisen, jippie

30-12-2009 om 04:45 geschreven door Mike-Ruth  

We worden al om 5u wakker door het gekwetter van overenthousiaste vogels. Als we uit de camper komen merken we ook ineens dat de temperatuur al redelijk opgelopen is, dat belooft. Onze camper staat recht in de blakke zon.
Na het ontbijt beginnen we aan de grote schoonmaak. Na 3 weken moet er heel wat opgeruimd worden, en we doen er zo’n 2 uur over om alles in te pakken en te kuisen langs de binnenkant. En zweten dat we doen, het is ondertussen 40° (in de schaduw).

Na de binnenkant mogen we met water gaan spelen voor de buitenkant. We stoppen aan de eerste carwash die we tegenkomen en beginnen 3 weken aangekoekte insecten eraf te wassen. De hogedruk is niet zo hoog en uiteindelijk moeten we zelf nog met de hand beginnen schrobben.

Goed gaar komen we tegen de middag aan ons Formule 1 hotel aan. We laten alle rommel daar achter en rijden naar de Kea-depot om de camper terug te brengen. Daar is precies een bom ontploft, de vloer in het kantoor ligt bezaaid met speelgoed en er kruipen zo’n 4 kleuters rond.

Na een half uur is de familie met kinderen vertrokken en keert de rust in het kantoor weer. De man die ons bedient zucht diep en vertelt dat die familie al sinds 9.30u op hun kantoor zat (het was 13.30u toen wij daar aankwamen).

Er volgt even een spannend moment als de status van de camper wordt opgemaakt. We hebben 5 dagen geleden gebeld naar Kea om hen te informeren over de barst in de voorruit zodat ze de reparatie al konden inplannen en dat was blijkbaar voldoende. Zoals we gehoopt hadden, blijkt dat de schade aan de voorruit volledig gedekt wordt door onze verzekering, geen franchise, niks! Dat is goed nieuws, we zijn content dat we indertijd zoveel betaald hebben voor die verzekering, dat hebben we er nu wel meer dan uit.

Voilà, hierbij is het stuk Australië afgesloten, het is gevlogen. Morgen om 4u15 staat de taxi voor de deur om ons naar de luchthaven te brengen. Het volgende verslag zal vanuit Nieuw-Zeeland komen (benieuwd wat de performance van het internet daar zal zijn). Wie weet gaan we nog naar Tasmanië. We zijn zoveel mensen tegengekomen die zeiden dat het daar prachtig is, dat we al spijt hebben dat dat land niet in onze planning zit. We zien wel hoe het loopt.

30-12-2009 om 04:46 geschreven door Mike-Ruth  

Nu hadden we eens een echt bed, zaaalig… De wekker wekt ons, en gegarandeerd ook alle kamers van hetzelfde verdiep om exact 3h30. We hadden wel uitvoerig bestudeerd hoe het alarm in te stellen, het afzetten daarentegen. De taxi brengt ons mooi op tijd naar de luchthaven, het toetsel vertrekt stipt en na 4h vliegen landen we weer in Sydney. Hier wachten we zes uur voor onze aansluiting naar Auckland. Dat is minder akelig dan het lijkt. Het is een ruime luchthaven met een uitgebreid gamma aan eetstallekes, kleren, hi-tech, gratis internet, souvenirs. Zelfs Lonely Planet heeft hier een eigen winkeltje. We kunnen dan ook niet aan de verleiding weerstaan om de net heruitgebrachte versie van Zuid-Oost Azië, de Mekong route nu reeds aan te schaffen. Vlak voor het boarden installeert er zich nog een familie uit Merksem naast ons, ze hebben net 3 weken Australië achter de rug en gaan voor 2 maand naar NZ, mét 2 schoolgaande kinderen. Ze zullen onderweg de kinderen elke dag een paar uur onderwijs geven. Jeah right. Lijkt ons een hele onderneming.

We vertrekken ook hier ruim op tijd en 2,5 uur later landen we in Auckland. Dat is de grootste stad op het Noordereiland. Hier woont ¾ van de bevolking. Ondertussen in het bijna 24h, en zijn we 5 tijdszones verder. 12h in België is 24h hier. We vullen ons migratie en biocontrol formulieren eerlijk in en bijgevolg moeten we toegeven dat we peper, wandelschoenen, en een mini houten souvenir meehebben, Allemaal dingen die hier moeten aangegeven worden. Lijkt na twee vragenrondes niet echt een probleem en een half uur na de landing staan we buiten de luchthaven voor een taxi naar een naburig hotel waar we wat gedesoriënteerd aankomen, niet echt een idee of het nu avond of ochtend is.

30-12-2009 om 10:38 geschreven door Mike-Ruth  

Een flink ontbijt en terug inpakken. Om 11h komt Kea ons hier ophalen om ons naar hun hoofdkwartier te brengen. De gekozen camper is een gelijkaardig model als in Perth. Dat maakt dat alles snel afhandeld kan worden. We maken nog even van ons oren omdat we bij de vorige camper verschrikkelijk oncomfortabele kampeerstoelen gekregen hadden, maar Kea heeft net een levering nieuwe stoelen gedaan en die zijn super. Wij content. De supermarkt in en op zoek naar kampplaats 1. We besluiten in de buurt van Auckland te blijven tot het nieuwe jaar. Hier is de kans zeker het grootst om enige ambiance te vinden met oudjaar. We merken onmiddellijk de kleine verschillen op met Australië. De mensen zijn hier minstens even vriendelijk maar minder opzichtig en lawaaierig. Geen nationale vlag meer op elke hoek, auto, huis. Het klimaat is een pak frisser ( nu zo’n 20°) en dat geeft een aparte mix in de vegetatie. De Belgische inheemse bomen staan hier hand in hand met de palmen. Ook erg vreemd , in de supermarkt kan je hier chips vinden in de meest exotische smaken van BBQ-chicken tot roast lamb, sour cream and chives, enz…. Ga echter niet op zoek naar de moeder der alle chips: de Paprika. Die zal je hier niet vinden. Een regelrechte schande. En wonder boven wonder, de supermarkten verkopen hier opnieuw wijn en bier!

Veel lokale chefs down under willen persé twee gerechten combineren die absoluut niet bij elkaar passen. Geen erg, dan noem je het gewoon Fusion keuken of surf and turf (op die manier kan je ongelimiteerd vis- en vleesgerechten combineren).

Jamie Oliver lijkt ook hier nog heel wat goede werken te moeten verrichten wil hij tegen 2086 heilig verklaard worden door de Anglicaanse kerk voor zijn missiewerk...

De eerste camping blijkt volzet dus rijden we verder naar optie n°2. Daar is plaats met hopen, is ook iets minder mooi gelegen, maar er stopt evengoed een bus naar centrum Auckland voor de deur en da’s belangrijk. Alles wordt uitgepakt en geïnstalleerd. We zijn er al ervaren in.

Een uur later parkeert er vlak naast ons dezelfde Kea camper. De man die ermee rondrijdt is aan zijn laatste dagen NZ bezig en moet de camper morgen terug inleveren. Na een kwartier komen we erachter dat hij in Aalter woont en schakelen we over op NL. Wauw, zoveel belgen op zo’n korte tijd tegengekomen, dat zijn we niet gewoon.

Vanavond kruipen we op tijd in ons bed, er moet nog een jetlag overwonnen worden.

30-12-2009 om 10:39 geschreven door Mike-Ruth