We hebben een extra dag hier omdat we onze vlucht met een dag verlaat hebben. Anders waren de connecties zo slecht dat we 2 nachten geen bed hadden.

Christchurch wordt ook wel de garden van NZ genoemd en heeft een immense botanieken hof. In een lokale brochure vinden we een stadswandeling. Die doen we. Uiteraard kuieren we nog enkele uren door de tuin, ongeloofelijk, erg groot en tot in de puntjes onderhouden. We lopen langs de kathedraal. Allé ja, als dit een kathedraal is dan moet de St Bavo kerk van Boechout  wel het Montmatre zijn. We bezoeken nog een museum. In de namiddag zien we in de YHA hoe Williams nr 1 naar huis geflikkerd wordt en nr2 bijna. En reserveer ik mits enige extra inspanning een hotel in Bangkok. De Internetreservatie wil nl niet lukken en ik moet alles doormailen. Allé lijkt nu toch in orde. Ah ja over Bangkok gesproken, hoe zit dat nu met ons ontbrekende visum? Volgens het Thais consulaat kunnen we dat mits de nodige inspanningen en fees wel ter plekke bekomen mochten we het ongeluk hebben op een erg formalistisch ambtenaar te stuiten. Vrij vertaald wil dit zeggen dat er normaal gezien geen probleem zal zijn.

Het reisbureau beloofde contact op te nemen met de luchtvaartmaatschappij, maar daar horen we tot hiertoe niets meer van, straks es bellen als ze daar wakker zijn.

Voilà, en daarmee is het hoofdstuk Nieuw-Zeeland eigenlijk afgesloten. Het was verdorie een mooi hoofdstuk. Op naar Azië en een nieuw avontuur!  In’t beste geval kunnen jullie vrijdag ergens lezen wat onze eerste indrukken van Bangkok zijn…  in ‘t ergste geval meer foto’s van den botanieken hof.

Foto’s : Hortensias, Begonialaan, cactussen,mariaplantje,Dahlialaan, schapenkoppen in alle kleuren, rode lantaarn.

27-01-2010 om 07:51 geschreven door Mike-Ruth  

Allebei gepakt met een grote rugzak en een kleine langsvoor murwen we ons door de klapdeuren van YHA, richting Cathedral Square. Daar kunnen we de 5$-bus op die je voor 7$ naar de luchthaven brengt. We zijn hier flink te vroeg maar we moeten nog ontbijten en dat gaat nu eenmaal beter met wat minder bagage. Bovendien geeft ons dat wat extra tijd mocht de checkin problemen geven omdat we geen visum hebben voor een lang verblijf in Thailand. Dus onmiddellijk naar de checkin. Bummer, die gaat pas om 12 open. Eens het zover is gaan we naar de balie, we trekken ons beste communicantengezicht en liegen snoeihard over een pakje lucifers.  We worden op ons woord geloofd dat we maar 20 dagen in Thailand gaan verblijven. We krijgen onze boarding pass voor onze vlucht naar Sidney en meteen ook de boarding pass voor onze connectie naar Bangkok. Dat is slecht nieuws voor zij die hoopte op extra foto’s van de botanische tuin van Christchurch. Zodadelijk gaan we  het vliegtuig op. Het zal een lange dag worden. We landen in Thailand iets voor middernacht lokale tijd. Maar daar is zo’n 6h vroeger als hier. In’t beste geval een volgend bericht uit de Rambuttri Village Inn. Centrum Bangkok .

foto’s:  De not so 5$-bus.

28-01-2010 om 02:09 geschreven door Mike-Ruth  

Het was half 2 deze morgen tegen dat we, groggy, in onze hotelkamer aankwamen. Alles is vlot verlopen. Noch Qantas, noch Thailand maakte een probleem van onze documenten. Eerst een vlucht van 3u naar Sydney en aansluitend een 9-uur durende naar Bangkok.  Ge voelt dat toch.

Onze bagage komt weer braaf van de band gerold en dan op zoek naar een taxi. We hadden ons goed voorbereid en lopen recht naar de balie van de public taxis, waar ze de naam van je hotel in het thais overschrijven zodat de chauffeurs weten waar naartoe. Gezien het late uur verloopt de rit vlot, hoewel we geen idee hebben hoe snel hij rijdt, de snelheidsmeter op het dashboard blijft mooi op 0 staan. Hij stelt ons ook een aantal vragen, waar we geen snars van begrijpen dus knikken maar gewoon ja. Als hij de autostrade oprijdt, moeten wij als klant de ‘péage’ betalen, ook dit wisten we op voorhand. Alleen, de chauffeur houdt, zonder iets te zeggen, de helft van het wisselgeld bij. We zijn nog maar een half uur ’t land in en worden al in’t zak gezet! 10 Minuten daarna wordt ons vertrouwen in de mensheid hersteld Er is weer een péage-post en de rest van ons wisselgeld wordt bovengehaald om deze te betalen. Efficiënt.

Ons hotel is niet het meest idyllische wat je hier kan vinden, maar ligt wel supercentraal en op wandelafstand van veel bezienswaardigheden, midden in de backpackers-buurt. De kamer is een beetje klinisch maar wel proper en met airco. We kruipen doodmoe in ons bed maar toch lukt slapen niet echt meer, voor onze inwendige klok is het eigenlijk al 8u ’s morgens.

We zijn dan ook vroeg op en gaan op pad op zoek naar ontbijt. Het is buiten al heet en tropisch vochtig, na 10 min plakken we al van het zweet. We vinden een gezellig terras voor het ontbijt en kuieren daarna de stad in op zoek naar wat cultuur. Dat is een hele ervaring als je net van één vd zuiverste plekjes van de planeet komt. De verkeersgeur van een massastad met meer dan 10 miljoen inwoners in een mix met de aanéénsluiting van Thaise eetstallekes is apart. Dat krijg je nu éénmaal niet op een foto. Sommige slapen op straat, andere wassen zich in de rivier.

Het eerste complex is het Grand Palace en de Wat Phra Kaew (tempel van de emerald Boeddha). De gebouwen zijn prachtig versierd in alle mogelijke kleuren en liggen te schitteren in de zon. Blijkbaar zijn ze wat inspiratie zijn gaan opdoen in de Efteling voor het ontwerp van hun tempelwachters. Bij elke tempel die we binnengaan moeten we onze schoenen uitdoen en je moet gehurkt gaan zitten met je tenen weg van Boeddha.

Meer spectaculair is eigenlijk de Wat Pho, het oudste complex van de stad. Het bevat het grootst aantal Boeddha afbeeldingen en een 46m lange en 15m hoge liggende Boeddha, klaar om naar het nirwana te gaan. We zijn echt onder de indruk van dit beeld. Het blijft frappant hoe elk geloof zijn eigen gigantische bouwwerken optrekt om hun God te eren die eigenlijk bescheidenheid en nederigheid predikt.

Binnen dit complex bevindt zich ook de Massage-school en hoe kan je een bezoek aan Thailand nu beter inzetten dan met een Thaise massage? Voor geen 10€ krijgen we allebei een kneed, duw, wring en stootbeurt van 30 min, al onze knoken kraken en krakken onder de getrainde handen van de masseurs. Echt ontspannend kan je dat echter niet noemen. Eens het gedaan is lijk je dan wel op wolkjes te lopen. Ben benieuwd hoe mijn rug hierop gaat reageren als ik morgenvroeg opsta. Dat is waarschijnlijk de truuk, je hebt dan vast een nieuwe rekbeurt nodig.

We keren terug naar ons hotel met de rivier taxi’s en terwijl we lunchen komt de dagelijkse stortbui naar beneden. Niet dat dat verkoeling brengt, maar kom.

We houden het hierbij vandaag, de reis zit nog wat in de knoken (hoewel, na die massage?) en de vochtige hitte ondertussen ook.

Eerste indruk: superleuke festivalstad vol tegenstellingen tussen hyperrmodern tegenover eeuwenoude traditie. Elk straatje dat je indraait, elke winkeltje dat je binnengaapt of menu die je leest, er zijn steeds opvallende details die gans anders zijn dan wij gewend zijn. Tof,  al verstaan we geen snars van wat zij hier Engels menen te noemen.

Foto’s: het zwembad op het dak van ons hotel, de tempelwachters van de Efteling, Wat Phra Kaew, schoenen uit voor je binnenkomt!, zelfs de parasols zijn in 24 karaat goud (hoewel, als je goed kijkt kan je de origine toch nog zien, typisch), nog wat Wat Phra, torens van Wat Pho, de boeddha-beelden van Wat Pho en de liggende boeddha van 45 m

29-01-2010 om 12:38 geschreven door Mike-Ruth  

Dag 2 in Bangkok. Eerste job is uitzoeken waar we treintickets kunnen kopen voor Chiang Mai. Het wemelt van reisbureau’s maar de reisgidsen waarschuwen voor corruptie dus we gaan ten rade bij de tourist info. Na veel gemolewiek en moeite begrijpen we dat we best rechtstreeks naar het station gaan. Dat ligt spijtig genoeg langs de andere kant van de stad. Dat is dus weer een hele trip en boottochtje voor we daar zijn. Het Puzzel-Engels is echt lachwekkend, ze spreken van elke lettergreep de 2 eerste letters uit, reduceer daar alle R-en uit en daar moet je het mee doen. Za’ we’ wen’ zeke’?

In’t station verloopt alles verbazingwekkend vlot. In de luxe-coupés zijn geen 1st klas bedden meer vrij voor de komende dagen, maar 2^e klasse lukt nog wel en die is ook fatsoenlijk, pas in 3^e klasse verschijnen de kippen en consoorten, laten we ons beloven. Tickets gekocht, morgen om 19.35u vertrekken we en dan zijn we de dag erna om 9.45u in Chiang Mai.

Aan het station nemen we een tuktuk naar de Wat Arun (tempel van de Dageraad). Tuktuks zijn 3-wieler- brommers die je tegen een vooraf afgesproken prijs naar je bestemming brengen. Op voorhand onderhandel je over de prijs. Als een rasechte onderhandelaar bedingt Mike 50% korting, die uiteindelijk zonder veel moeite wordt toegestaan. Tegen een  angstaanjagende snelheid raced onze TT ons naar onze  bestemming. Na 40 min en massa’s diesel in de longen komen we groen aan bij de Wat Arun. De tempels zijn volledig met mozaïek bedekt. De hoogste toren is 82 m hoog. En ja, overal Boeddha-beeldjes natuurlijk.

Van daaruit gaan we naar Khao San Road, zowat dé backpackersstraat van Bangkok. Hier kan je aan elk kraampje de hele collectie van de Witte Uil of Sfinks-Mundial vinden, tegen een fractie van de prijs natuurlijk. Op’t einde van onze reis gaan we ons hier toch es laten gaan, er kan nog een valies extra mee naar huis.

Voor het avondeten volgen we de tip van een doorgewinterde vegetariër en schuiven we in een achterstraatje aan voor het zaterdagavond buffet. We eten ons een ongeluk van de overheerlijke schotels, de keuze is enorm, verschillende thaise curries, warme pasta, springrolls, okra, bruine kleefrijst met mango en warme banaan overgoten met een gearomatiseerde cocos(of soja?)melk en geroosterde sesamzaadjes…en een hoop groenten die we zelfs niet herkennen maar heerlijk smaken. Loopt het water jullie al in de mond? Ongetwijfeld het meest verfijnde en aromatische dat we hier tot hiertoe gegeten hebben. Om ongelimiteerd van dit lekkers te kunnen blijven smullen moeten we 99 baht/persoon neertellen (2€). Op de terugweg  ondergaan we voor het slapengaan nog een feet massage (Ruth) en een back en shoulders beurt (Mike) . We betwijfelen of dit wel zo slaapbevorderend werkt dan we gehoopt hadden. Vlak voor het hotel loop ik toch nog een ex-collega op het lijf zeker ( zie foto).

Foto’s:  foto’s op weg naar ’t station,bloem, station, lunch met zicht op Wat Arun,  Khao San Road   day –night , eetstallekes, onze stamkroeg, footmassage, Siemens sales responsible.

30-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

 Als echte profs in de discipline snel-rugzak-pakken gaat dit al bijzonder geroutineerd. We laten alles veilig achter in het hotel en lopen nog wat rond door de straten van Bangkok. We wilden naar een floating market gaan die aangegeven staat als goed alternatief voor de heel drukke en vnl voor toeristen georganiseerde andere markten, maar bijgevolg is er geen enkele tuktuk of taxi die ons er naartoe wil brengen omdat ze dan hun commissie bij de handelaars niet kunnen opstrijken. Er zou wel een bus naar ginder rijden maar dat lijkt ons toch wat riskant gezien we geen Thais lezen/spreken en dus onmogelijk kunnen duidelijk maken waar we willen afstappen. Op een plan wijzen is hier niet altijd een goei alternatief, vele kunnen ons alfabet niet lezen en blijven gewoon naar uw plan staren en onverstaanbare dingen mompelen.

31-01-2010 om 10:54 geschreven door Mike-Ruth  

We nemen de taxi naar het station en hier wachten we in de vertrekhal tot we onze nachttrein op kunnen. De voorzieningen zijn hier beter als bij ons. Er is een supermarkt, cafetarie, eetstallekes, sushi-bar, douches en naar toilet gaan kan hier voor 2 bath (0,04€). We zijn net aan ons plankje rauwe vis begonnen als er om 18h stipt de nationale hymne door de luidsprekers knalt. Iedereen veert recht en staakt met whatever ze aan het doen zijn. Ook onze sushi  laten we daarvoor even koud worden. Erg vreemd.

Om 19h kunnen we de trein op. Het cabinepersoneel is net propere lakens en dekens aan het verdelen over alle bedden. Ik zoek mijn zetel/bednummer op en verdeel de lakens voor het topbed en onderste bed.  Dat wordt me niet in dank afgenomen. In overduidelijk Thais  wordt alles terug op een hoopje gegooid en het topbed dichtgeklapt naar het plafond toe. We hadden het precies niet begrepen. Nog voordat we vertrokken zijn krijgen we een menu aangeboden waaruit we een keuze aan diner en ontbijtformules kunnen maken. Diner ok, ontbijt laten we zo. Ik heb zojuist in de stationswinkel reeds een simplistisch ontbijt samengesteld. Het diner is zoals je dat kan verwachten in een trein of vliegtuig, eenvoudig maar verzorgd. Iets later dan voorzien vertrekken we en idd de reisgids heeft niet gelogen, het schokkelt voortdurend heen en weer alsof de sporen hier zomaar wat improvisoir zijn neergegooid terwijl het hele stel niet sneller gaat dan pakweg 50km per uur. Er is commotie op de trein, wat er net gaande is weten we niet maar we zien heel wat verschillende uniformen in ijl tempo de trein op en neer lopen. Het toestel stopt en maakt rechtsomkeer ( da’s niet zo moeilijk met een trein). Een uur later komen we opnieuw in Bangkok aan. Zo gaan we er dus niet komen hé. We krijgen anders wel waar voor ons geld.

Uiteindelijk vertrekken we nogmaals en we schokkelen  van station tot station met onze special rapid expresstrein. Die heeft vaak meer weg van een Chinese duikboot die tegen de straalstroom in vaart. Het cabinepersoneel spreekt enkel Thais, al zijn ze door de jarenlange ervaring meester in een spelletje Hints, er is geen airco maar aan het plafond hangen om de twee meter zwenkventilatoren. Dat brengt genoeg verkoeling.

 Pas later op de avond wordt duidelijk hoe het met de bedden zit. Zodra er iemand aanstalte maakt om te gaan slapen wordt het bed weer naar beneden geklapt en vervolgens professioneel door het treinpersoneel opgemaakt. Ook ’s ochtends breken zij het bed weer op zodra je wakker bent. Ik slaap goed. Het lijkt net alsof er iemand de hele tijd aan je bed staat te wiegen wat afgewisseld wordt met een dreun die gemakkelijk een 5 haalt op de schaal van Richter. Zo’n drie uur later dan verwacht komen we toe in Chiang Mai, we hebben dan 16u op de trein gezeten.

We installeren ons in het guesthouse, uitgebaat door een Hollander. De kamer is netjes en ruim en de douche welkom maar erg verfrissend. Er komt geen warm water uit de kraan. Van 1 ding zijn we ondertussen al overtuigd, als een Hollander je niet gekl*t heeft is hij  het vast vergeten…Ruth gaat aan de receptie van haar oren maken en er komt onmiddellijk iemand kijken. Ok, naar de andere kant draaien aan die kraan dus en véél geduld hebben. Het warm water moet duidelijk van héél ver weg komen.

Wat later gaan we op jacht naar een stadplan en vissen uit wat we hier zeker wensen te beleven. ‘s Avonds duiken we de avondmarkt in wat toepasselijk de Night Bazaar heet. Een oneindig aantal kraampjes van gadgets tot textiel tot straatkeuken, live muziek, en voor we het goed beseffen paradeert er een jonge olifant door de straat. Neen, geen roze. We houden een pitstop in de Benelux bar waar we door een Nederlands koppel nog een drankje aangeboden krijgen. Dat slaan we niet af. Als we later onze rekening krijgen staan onze drankjes er gewoon bij ons mee  op natuurlijk. Wat was dat gezegde ook weer?

01-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We zijn stipt, Nanu vertelt ons dat we nog even wachten op een ander koppel. Wat later zijn Kelly en Stewart, een jong stel uit North Carolina, bij ons en vertrekken we naar de markt. Ik dacht al heel wat van de Aziatische keuken te kennen maar al snel blijkt dat de Thaise heel erg specifieke ingrediënten en technieken heeft. Bovendien gaan we alles vegetarisch bereiden en zonder synthetische smaakversterkers. Op de markt krijgen  we uitleg over Galanga, Kaffir,TVP, Tofu, zwarte-, rode-, jamijn, en sticky rice met bijorende steamers en zoveel meer, alles gaat in een snelvaart over ons heen, als ik erin slaag 10% te onthouden van alles wat me hier verteld wordt dan heb ik al heel wat bijgeleerd. Na een uurtje shoppen staan we terug bij May en slaan we aan het chopchopchoppen en sliceslicesliceën. Daarna krijgt elke deelnemer een receptenboek waarin 14 recepten staan. Sommige zien er heel erg smakelijk uit. Ik ben eens benieuwd welke we hier vandaag zullen maken. Dat lijkt de eerste te zijn de Tom Yam Soup. Ieder deelnemer krijgt zijn wok toegewezen. We maken drie variaties op deze zoet zurige soep met de smaak van chili kokos en Kaffir.

Tot onze verbazing wordt de wok snel afgewassen en gaan we verder met recept twee.

In drie uur tijd bereiden we allemaal achtereenvolgens, houd je vast:

-Tom Yam Soup

-Tom Kha Soup

- Pumpkin Soup

- Fried Vegetables with either ginger or Cashew nuts

- Pad Thai

- Peanut sauce

- Massaman Curry

- Green Thai Curry

- Pumpkin Humus

- Spring Roll

- Green Papaya Salad

- Mango with sticky Rice

Telkens we een gerecht af hebben proeven we en brengt manlief de resultaten van onze wok naar beneden, geen idee wat er mee gebeurt. Na drie uur koken gaan we naar beneden en daar staan de 44 kommetjes op tafel. We eten nog wat we kunnen, de overschot gaat naar het massagesalon van de buren.

Als dessert maken we de mango met sticky rice. Zij die het al gegeten hebben weten dat dit ronduit een fantastische smaakervaring is. Voor de anderen , ge moet nog maar eens komen eten eens we terug zijn. De kookcursus was echt een geweldige ervaring, ook het feit dat we maar met 4 deelnemers waren, maakte het veel persoonlijker. We hebben ons goed geamuseerd. Nanu haar Engels was redelijk verstaanbaar, en we lachten ons een ongeluk toen ze vol verbazing moest vaststellen dat noch de Amerikanen, noch wij een rijstkoker in huis hadden. Ze keek ons aan alsof het een doodzonde was.

We willen ons verblijf in Chiang Mai verlengen met 1 dag, dat gaat spijtig genoeg niet. Onze guesthouse is volgeboekt en  blijkbaar zal dat zowat overal in de stad het geval zijn daar er dit weekend een bloemenfestival wordt gehouden. Jammer, dat zullen we dan moeten missen. We vertrekken overmorgen dan maar meteen naar Chiang Rai, nog 200 km verder noordwaarts midden in de golden triangle. Eerst nog snel door de stad op toerist-info jacht zodat we morgen toch nog iets kunnen doen op onze laatse volledige dag in Chiang Mai. Geen flauw idee trouwens waarom alle officiële tourist info’s in Thailand steeds ver buiten het centrum liggen.

Foto’s: god en afgod, de ingrediënten voor Tom Yam Soup, aan de wok, chef Mike, het resultaat van 3u hard werken,  mango met sticky rice, het kookclubje

02-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We hebben ons ingeschreven voor een uitstap naar nabijgelegen ambachtelijke dorpen. 10 Min voor het afgesproken uur staat er al een enthousiaste chauffeur op en neer te springen voor ons guesthouse. Al snel wordt ons duidelijk dat we een privé-tour krijgen, in een sjieke auto met airconditioning, tof! Zo kunnen we alles op ons eigen tempo doen.

Na een rit van 20 minuten komen we aan bij het eerste stalleke, ‘The world’s largest jewellery’. We krijgen een introductiefilm te zien in het NL en de rest van de rondleiding gebeurt ook in iets wat daarop trekt. We verstaan lang niet alles maar zijn toch onder de indruk dat ze proberen. We mogen even in de fabriek zelf gaan kijken hoe de stenen geslepen en in de juwelen worden ingezet en worden dan professioneel doorgesluisd naar de winkel. Het aantal juwelen dat daar uitgestald ligt is immens. We krijgen overal uitleg bij en worden niet echt gepusht om te kopen, wat we ook niet doen.

De volgende halte is eveneens een juwelenfabriek, met edelstenen. Het scenario herhaalt zich, al zijn ze hier iets commerciëler aangelegd en worden er tips gegeven over souvenirs die we mee kunnen nemen voor vrienden of familie. Pech voor jullie, we laten ons weer niet verleiden.

We bezoeken nog een pottenbakkerij, een houtbewerkingsatelier (met prachtige teaken tafels, we allange shippin’ fo’ you madam!) en een zijdefabriek. Dit laatste was heel boeiend, ze laten zien hoe het maken van zijde begint met een mot en larven, je staat er niet bij stil dat de zijde gewoon van de cocon van de larve getrokken wordt. In het atelier zitten een aantal vrouwen achter weefgetouwen zijden stoffen te maken, prachtig om te zien. Als laatste bezoeken we een atelier waar van die typische oosterse parasols gemaakt en beschilderd worden. Je kent ze wel van op de ijsjes maar dan een paar maten groter. Mike laat hier 2 salamanders op zijn foto-tas vereeuwigen, leuk souvenir en neemt geen extra plek in in de bagage!

De uitstap was best wel interessant, je krijgt veel eerbied voor handenarbeid als je dit gezien hebt. Hoe ze met de losse hand zo’n prachtige tekeningen kunnen uitsnijden of schilderen, het is ons een raadsel. Het aantal manuren dat in het vervaardigen kruipt, is hallucinant. In de pottenbakkerij duurt het 2 maanden voor 1 pot klaar is en elk stuk is uniek. De prijzen zijn natuurlijk navenant.

Thailand bevalt ons tot hiertoe enorm, de mensen zijn heel vriendelijk en we hebben niet echt het gevoel dat ze enkel geïnteresseerd zijn in ons geld. We moeten wel nog wennen aan de andere manier van reizen, bij gebrek aan eigen vervoer gaat alles veel trager en we hebben véél meer tijd nodig om dingen uit te zoeken en te plannen.

Nog een paar leuke weetjes:

-       De Thaï staan voor op onze tijdsrekening, hier zitten we in het jaar 2553. Gemakkelijkheidshalve gaan we dat maar niet doorvoeren op de blog.

-       Ze gebruiken geen stokjes om te eten, behalve voor een noodle soep. Ze eten enkel met vork en lepel, de vork dient om eten op de lepel te schuiven en gaat nooit naar de mond. Er komt geen mes aan te pas.

-       Toiletpapier wordt hier in principe niet gebruikt, naast elke wc-pot hangt een soort van douchekop waarmee je je proper maakt. Gelukkig voorzien ze in de toeristische plaatsen wel papier, we hebben de douchekop nog niet echt door

-       Hoewel er hier vnl op straat geleefd wordt, zijn de straten proper. Er is altijd wel iemand ergens aan het keren

Foto’s: weefgetouw in actie, de parasollenmakerij, schilderen op de foto-tas

03-02-2010 om 11:14 geschreven door Mike-Ruth  

We verlaten Chiang Mai en nemen de bus naar Chiang Rai, nog wat meer noordelijk. In Thailand kan je reizen met 3 soorten bussen: non-airco (gamele oude bussen met een ventilator, héél goedkoop maar altijd stampvol), airco (minder volk en nieuwere bussen, iets duurder), VIP (met maar 45 plaatsen, vnl interessant als je lange afstanden doet, je kan je stoel neerklappen tot bed, nog duurder). We hebben geluk, binnen het half uur vertrekt een airco-bus naar Chiang Rai. De bus is in goede staat en de plaatsen zijn ruim. Nog even controlleren of onze rugzakken wel degelijk de bus mee opgaan en daar gaan we. Net zoals met de trein gaat het vrij langzaam, we doen 3u over een rit van 170 km.

Onderweg worden we entertained met één of ander luidruchtig Thais TV-programma en er worden drankjes en snacks uitgedeeld door Andrea aka André, een overgeschminkte shemale in een uniformpakje  met meer stoppels als ik. Al de rest is eigenlijk heel verzorgd, de Lijn kan hier nog iets komen leren.

Tegen half 2 zijn we in Chiang Rai en nemen we een tuktuk naar ons guesthouse. We hadden niet geboekt maar er zijn nog kamers vrij. We zitten in een lagere prijsklasse, maar eigenlijk zijn de basisvoorzieningen hetzelfde, het is alleen iets minder nieuw en er staat minder meubilair (zoals kasten die je toch niet gebruikt).

De rest van de dag wandelen we op ons gemak door Chiang Rai en regelen nog wat zaken. We hadden via Wegwijzer een adres gevonden van een Belgisch-Thais koppel die op zo’n 80 km van hier een guesthouse zijn begonnen. De foto’s zien er erg mooi uit uit en ze bieden een homestay-programma aan, waarbij je gedurende 5 dagen door hen entertained wordt. Het is redelijk prijzig naar Thaïse normen, maar je krijgt wel wat in de plaats. Alle eten en excursies zijn inbegrepen. Na een beetje rekenen besluiten we dat het toch wel waar voor zijn geld lijkt en ze hebben gelukkig nog net 1 bungalow vrij. Da’s dus voor overmorgen.

’s Avonds wandelen we nog wat rond op de Night Bazaar, je ziet toch al verschillen met de meer zuidelijke steden als Bangkok of Chiang Mai. Ook het eten vertoont kleine verschillen. Tijdens ons avondeten zijn we getuige van zeer oneerbiedige praktijken van een groep Oost-Europese toeristen. Ze roepen de dienster om de haverklap terug om allerlei dingen te bestellen die niet op de kaart staan (zoals pistolets, lookbrood) en worden dan kwaad omdat het meisje niet verstaat wat ze willen. We krijgen alleen maar meer respect voor de dienster omdat ze er ijzig kalm onder blijft en blijft glimlachen. Thai zijn zo’n zachte mensen met een engelengeduld, dat blijft telkens opnieuw impressionant. Hopelijk volgt nu morgen de desillusie niet.

Foto’s: in de songthaew op weg naar het busstation, de Clock Tower in Chiang Rai, plaatselijke voedingsmarkt, typisch eetstalleke, Thaise doundoun, sangban en kenkeni  op het marktplein

Link lazymoon guesthouse

Bijlagen:
http://www.lazymoonhouse.com/   

We kopen een postpak van het stevigere formaat en gaan aan de slag. Al gauw is de doos gevuld en zitten we aan 4 kg, da’s toch al wat gewicht dat we niet moeten blijven meezeulen. Nog wat extra tape en koord errond en hop, de boot op. Binnen 3 maand zou het in Mortsel moeten aankomen, we zijn benieuwd…

Voor de rest van de dag kuieren we rond op de markten van Chiang Rai. Er komen duidelijk minder horden toeristen tot hier. De opschriften op de winkels zijn enkel nog in het Thaïs, het aanbod in de winkels is minder op toeristen gericht en de markten worden vnl bezocht door lokale bevolking. Als we in het voedsel-gedeelte komen is de geur meer dan intens. Langs de ene kant aroma’s van alle mogelijke verschillende chilipepers, langs de andere kant de doordringende geur van vlees en vis. Zonder in detail te willen treden, weet alvast dat elk laatste onderdeel van het slachtoffer in kwestie tot op de markt geraakt. Verder zien we nog manden met kikkers, schildpadden, vogels, palingachtigen, vissen… erg onwaarschijnlijk dat ook zij nog rooskleurige vooruitzichten hebben. Wij, farangs of blanke langneuzen, worden hier ook al meer aangegaapt, we zullen er maar aan wennen zeker, eens in Laos zal dat nog wel meer zijn. Hebben we nog geluk dat onze persoonlijke dampkap van een bescheiden formaat is, anders ben je onmiddellijk de attractie van de dag.

Ter afwisseling van de rijst en de noodlesoepen gaan we eten in een Italiaan, ’t smaakt nog goed ook.

Als het een troost mag zijn voor de achterblijvers, ook hier is het winter en zijn de lokale weersvoorspellingen ronduit ‘koud’… voor den tijd van ’t jaar natuurlijk, dat spreekt voor zich.

Foto’s: weerbericht voor de komende dagen, markt

05-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Als we uitchecken vragen we om de naam van onze volgende bestemming in het Thaïs op te schrijven, je kan maar beter voorbereid zijn voor het geval je ergens terechtkomt waar ze geen Engels meer kunnen lezen. Net zoals bij de Tourist Office eergisteren kijken ze ons met grote ogen aan en vragen ze wat we in godsnaam in Thoeng (je spreekt het uit als ‘Teheung’, waarbij de eu een tweeklank is die twee octaven lager eindigt dan hij begint, dat kan je voorhebben in een tonale taal zoals het Thais) gaan zoeken. Het ligt duidelijk niet op de standaard reisroute. Dat maakt ons alleen maar meer benieuwd.

Aan het busstation kunnen we het Thaïs gekribbel al direct gebruiken, we worden op een rammelende stampvolle bus gezet en nu maar hopen dat die effectief de juiste richting uitgaat. Dit is echt couleur locale, de bus zit overvol en je zit met je voeten letterlijk tussen de plastieke zakken vlees en vis. Tegen wandeltempo rijden we de stad uit, aan de zon te zien toch al in de juiste richting. Onderweg passeren we een aantal keer een bord met de naam Thoeng op, dus dat loopt goed. Na 1,5 uur zijn we ter plaatse en bellen we naar Laetitia, de eigenares van Lazy Moon. Zij komt ons een kwartier later ophalen, samen met haar dochtertje Mali. We rijden door het platteland, langs rubberbomen en tabaksplantages tot aan hun grote huis. In een leuk aangelegde tuin hebben ze 4 losstaande bungalows voor de gasten .Er zijn hangmatten, zetels, stereo-installatie, ijskast met gevuld met drankjes…De kamers zijn vrij eenvoudig maar ’t past wel in’t geheel. We zitten vlak tegen de baan maar dat stoort niet echt, vooral ’s nachts kunnen we ons niet inbeelden dat hier echt nog veel verkeer passeert. Perfect om tot rust te komen na de drukte van de steden.

Tegen 16u komen de andere gasten terug van hun daguitstap en maken we kennis met Amber en Rowdi (Breda), Jenny en David (Ninove) en Ed en Alie (een kwiek Delfts koppel op leeftijd). Later worden we nog voorgesteld aan Yui (de Thaïse echtgenoot van Laetitia) en hun zoon Kirin die vandaag 6 jaar wordt.

’s Avonds trekken we naar het nabijgelegen dorp om deel te nemen aan een Thaïse BBQ. Dit houdt het midden tussen steengrillen en fondue, de keuze aan ingrediënten is echter exotischer. Er staat lever, niertjes, maag en gelukkig ook kip, rundsvlees en vis. ‘t Is lekker en gezellig. We praten nog na bij een pint op het terras van Lazy Moon en blazen kaarsen uit voor Kirin. We belanden uiteindelijk in een taalspelletje met de Nederlander, waarbij we alle mogelijke dialectwoorden boventoveren om te zien hoever we mekaars dialect nog verstaan.  Zo leren zij wat ‘plezant’ en een ‘vlieger’  is en wij leren op onze beurt  over kringspiermusketiers en bordeelsluipers… zoek maar dat maar eens op eigen risico op. Hoe later de avond hoe creatiever het woordgebruik wordt. Goed gelachen in elk geval, ’t was een leuke avond.

Foto’s: Thaïse BBQ

06-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Na het ontbijt trekken we met heel de bende naar Thoeng waar we geïntroduceerd worden tot de favoriete mannenbezigheid op zondag: hanengevechten. De eerste 10 min zijn wij farangs een grotere attractie dan de hanen die worden aangevoerd, maar al gauw gaat de aandacht terug naar hun beesten. Gedurende 1,5u worden de hanen gekeurd en vergeleken in omvang en gewicht, totdat er 4 vechtersbazen zijn gekozen. De weddenschappen kunnen beginnen en wat later ook de wedstrijd. 1 Ronde duurt 20 min, waarna het stel hanen rust* krijgt. * lees: terug opgelapt, verfrist en genaaid (geen Nederlands dialect ditmaal) wordt. Dan is het de beurt aan het andere stel. Het enthousiasme van de Thaïse mannen is ongelooflijk. Er wordt gebruld en met vuisten gezwaaid en als het echt spannend wordt (hoewel dat moment in het gevecht ons steeds ontgaat) springen ze allemaal recht en beginnen nog harder te gillen. Een weddenschap is pas beslecht als 1 van de 2 hanen te veel pijn heeft en gaat lopen. Dat kan tot 8 rondes duren.

Zo lang blijven we echter niet. Na 4 gevechten is het nieuwe er voor ons wat af. Yui gaat echter helemaal op in de wedstrijden en de weddenschappen en is duidelijk nog niet van plan om ons terug te brengen. Na de lunch overleggen we even en gaan we akkoord met nog 1 extra ronde. Duidelijk met pijn in zijn hart geeft hij toe (hij had nog weddenschappen lopen). Het is dan ook al ver na 15u voor we terug aan het huis zijn, hoewel er oorspronkelijk was gepland om om 13u terug te zijn. We hebben hier al geleerd dat tijd iets héél relatiefs is. Einstein had toch gelijk.

Foto’s: haan met woeste blik, hanen keuren, hanen poetsen, hanen met de haren overeind, het gevecht is begonnen, de emoties laaien hoog op, schade herstellen

07-02-2010 om 12:22 geschreven door Mike-Ruth  

Van daaruit rijden we naar Phu Chi Fah, een uitkijkpunt (boven op een berg natuurlijk) vanwaar je Laos en de Mekong kan zien. Na een korte klim staan we boven en kunnen we genieten van een weids uitzicht over het landschap en héél in de verte inderdaad de Mekong. Ook hier weer zijn ze verbaasd om toeristen te zien, we worden betast en aangestaard en er worden hele conversaties met ons gevoerd waar we niets van begrijpen. Zo loopt er een oud vrouwtje rond, waarvan onze gids vertaalt dat ze naar eigen zeggen 83 is. Vorige maand was ze nog 84 vertelt hij daarna. Schitterend.

Dan volgt een heel bochtig stuk waarbij de meesten in de auto mottig worden. Zij die geen last van wagenziekte hebben, kunnen genieten van prachtige uitzichten op de omliggende heuvels. We rijden door kleine bergdorpjes en zien mensen gebukt staan op de rijstvelden. Dit is echt wel het authentieke Thailand, we vinden het geweldig dat we dit zo kunnen beleven. We komen aan bij de Phu Sang waterval, de laatste stop van onze dagtrip. Eerst lunchen we aan de stallekes aan de kant van de weg, er zijn weer lekker pittige dingen te proeven, het eten is eenvoudig maar o zo lekker. Nadien wandelen we tot de bron van de waterval, tegen dan is het goed warm en zijn we helemaal klaar voor een duik in het water. Rond de waterval is een park aangelegd, waar in het weekend veel gezinnen komen rondhangen. We installeren ons daar en wagen ons in het water. Danig fris maar onder de waterval toch wel heel aangenaam.
We mogen hier 1,5u luieren en boek lezen, het is hier geweldig rustig.

Voor het avondeten rijden we naar een Shrimp Farm. Voor we eten, mogen we eerst de slachtoffers in spe bekijken, kwestie van de appetijt wat te versterken. Aan tafel verschijnen er twee verschillende visbereidingen en 4 verschillende manieren op schrimps klaar te maken. We kunnen naar hartelust proeven van alle gestoomde, gebakken, gegrilde en gekookte gerechten. Het is wederom overheerlijk en super vers.

Foto’s: bergdorp, het schooltje, hoe maak ik een baksteen, nieuwsgierige kinderen, Phu Sang Waterval, tuinieren in het park rond de waterval

08-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Foto’s: de rivier van het dorp, alle gasten aan’t luisteren naar Laetitia (en kleine Mali op de voorgrond), den berg, lokaal thaïs kindje met puppie, rijst stomen, Lazy Moon by night (Yui en David aan de linkerkant, Rowdy & Amber aan de rechterkant).  

08-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Eens boven hebben we het zwaarste achter de rug (al is dat meestal wel zo met tochten naar een heuvelkam), we wandelen nog een half uur verder tot aan de picknickplaats. We zitten midden in het bos en onze gids begint allerlei planten en stokken boven te halen die hij tijdens de wandeling verzameld heeft. Uit een dikke bamboe-stengel snijdt hij borden en bestek. Er wordt vlees en champignons op bamboespiezen gerijgd en boven  het houtvuur geroosterd. In een ander stuk bamboe maken ze een ‘vispannetje’. Na een kwartier is alles klaar en kunnen we aanvallen. Het smaakt verrukkelijk, ongelooflijk wat ze allemaal kunnen maken met beperkte middelen.
Na deze overheerlijke lunch volgt nog een lastige afdaling en daarna een welkome douche. Om half 5 verschijnen er 2 verpleegters-masseuses die gedurende een uur onze spieren terug losmasseren. Zoals steeds is de massage niet altijd even relaxerend, elke spier wordt met handen, voeten, knieën en ellebogen gerokken, gekneed en mishandeld zodat je ongetwijfeld een nieuwe massage nodig hebt. Kwestie van job protection denk ik.   ’t Zal wel het gewenste effect hebben op termijn zeker. Er wacht ons nog een leuke verrassing, Laetitia maakt vanavond spaghetti voor ons! Weliswaar Thaïs-Europees recept maar het water loopt ons al in de mond.

Foto’s: Bamboe in stukken kappen, het vlees en champignons aan’t roosteren boven het houtvuur, borden en bestek, sticky rice in bamboe gerold als appetizer, het feestmaal kan beginnen.

09-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Na het ontbijt pakken we in en zijn we klaar om naar het dorp gebracht te worden waar we de lokale bus op kunnen naar Chiang Khong. We verlaten de Layzy moon met gemengde gevoelens. Het was super om dit stukje ongerept Thailand te kunnen ontdekken, de georganiseerde uitstappen waren echt tof en in de tuin was het ideaal om in de hangmat te luieren of om ’s avonds rond het houtvuur wat na te praten. We hebben ons super geamuseerd en Laetitia en Yui en de andere gasten zijn leuke mensen. Anderzijds zijn de gastenvertrekken redelijk basic. Warm water kwam maar met een heel dun straaltje uit de douche, de lavabo liep niet door, de muren van de badkamer waren verzakt en gescheurd en het zat vol insecten. De kamer zelf was leuk gedaan maar had weinig privacy, je kon de conversaties in de kamer ernaast volledig volgen. We stelden ons ook een beetje vragen ivm veiligheid. Er zat geen glas in de ramen en de deuren kon je amper afsluiten.

Niets daarvan is onoverkomelijk maar de combinatie maakt het geheel een beetje onverzorgd en geeft het een minder goede prijs-kwaliteit-verhouding rekening houdend met de gangbare tarieven.

De bus naar Chiang Khong was zoals te verwachten weer een belevenis. Na een uurtje stoven komt de bus eraan. We hebben geluk, er zijn nog ruim voldoende zitplaatsen. We zijn zoals verwacht de enige vreemdelingen. Eens we vertrokken zijn merken we onmiddellijk dat deze bus bijna geen vering meer heeft en dat er geen schokdempers aanwezig zijn. Het lijkt weliswaar of de bus ovalen wielen heeft. Dat is hoogst waarschijnlijk ook wel zo. Gedurende 2 uur worden we door elkaar gerammeld tot we in Chiang Khong aankomen. Dit is de plek waar we de grens met Laos zullen overgaan.

Tip voor de reiziger die ook deze richting uit wil. In Chian Khong gaan we naar de Namkhong

Riverside hotel. Het is een splinternieuw hotel, en voor 800 bath heb je een ruime, erg nette kamer met terras en uitzicht over de machtige Mekhong, inclusief ontbijt.

Foto’s : Lunch met zicht op de Mekhong, Laos langs de overkant, De haven van Chiang Khong, voorzichtig ritje met de TukTuk, vuilbak uit autobanden gerecycleerd, bloem op verzoek.

10-02-2010 om 13:00 geschreven door Mike-Ruth  

Uitslapen zat er niet in. Onze kamer ligt recht naast de keuken van de resto en vanaf half 5 horen we gerammel met potten en Thaïs gekwetter. Gelukkig kunnen we vandaag verhuizen naar een andere kamer. Onze kamer komt met ontbijt. Lang geleden dat we nog es aan een buffet mochten aanschuiven. Het is heel uitgebreid, hoewel anders dan bij ons natuurlijk. Er is toast en confituur en vers fruit. Voor de rest allerlei Thaïse specialiteiten, waaronder gebakken rijst, noodles, soepen, gestoomde groenten, het één al pikanter dan het andere. Goedemorgen aan de maag! Maar ’t smaakt eigenlijk wel. Na elke maaltijd zijn we de rijst en de smaken flink beu maar tegen de volgende maaltijd kunnen we er weer tegen.

We wandelen het dorp in om tickets te boeken voor de slow boat richting Luang Prabang. Onze Trotter raadt ons 1 bepaald reisbureau aan, waar ze goed Engels spreken. En inderdaad, dat loopt vlot. Om 8.30u beloven ze ons morgen met de mini-van op te pikken aan het hotel, de overzet naar Laos is geregeld, ze zullen ons begeleiden om de papieren in orde te krijgen, transfer naar de haven waar de slow boat vertrekt, lunch en water. Ze regelen zelfs voor ons een overnachting in Pak Beng (halverwege naar Luang Prabang, verplichte overnachting), wat wel handig is. Als je de verhalen mag geloven is dat daar een chaos van jewelste als de boot aanmeert, er worden dan een 100-tal toeristen tegelijkertijd gelost en de accommodatie-mogelijkheden zijn beperkt (en vooral van wisselende kwaliteit). Content van onszelf dat we dit allemaal goed vooraf geregeld hebben, gaan we verder.

In het dorp hadden we gisteren al een hangmatten-makerij gezien, die prachtige exemplaren maken. Hun baseline is ‘Jumbohammocks, the rolls royce of hammocks’. Ze garanderen dat de hangmatten gemaakt zijn door plaatstelijk bergvolkeren en dat ze een eerlijk deel van de opbrengst krijgen. Ze maken ze in alle mogelijke kwaliteit, kleurencombinaties, grootte…keuze genoeg. Uiteindelijk laten we ons verleiden en kopen we er 1, lijkt ons een leuk souvenir voor in de tuin, misschien nog een zomer thuisblijven om maximaal van te kunnen genieten?

Terug in het hotel installeren we ons op ons terras met zicht op de Mekong en doen nog wat voorbereiding voor Laos. Internet is hier gratis, dus da’s gemakkelijk. Tot een uur later er ineens geen internet meer is. Aan de receptie laten ze ons weten dat ze hun systeem aan’t vernieuwen zijn en er tegen de avond opnieuw verbinding zal zijn. Na een paar uur ga ik terug naar beneden, nog steeds geen internet. Blijkbaar is het probleem enkel bij ons, er wordt druk getelefoneerd en 10 min daarna staat er al een technieker op onze kamer. Hij krijgt het echter niet in orde. Uiteindelijk gaat Mike mee op stap en bekijken ze samen heel de wireless set up van het hotel, tot aan de router ergens op het dak. Lijkt allemaal goed te werken, maar niet voor ons. We beginnen al te vrezen dat er iets met de laptop is, maar dat zeggen we niet luidop natuurlijk. Dan maar zonder internet.

We dineren voor de 2^e avond op rij in het hotel. Het eten is super en helemaal niet duur. We zijn hier al gekend en ze staan direct met 7 man rond onze tafel te draaien. Per slok wijn of water dat je neemt, komen ze je glas bijvullen. We zien hoe andere toeristen het verschrikkelijk op hun zenuwen krijgen van al dat gebuig en gedrentel rond hun tafel maar wij vinden het wel aangenaam. Om 19u komt dezelfde man als gisteren de boel wat entertainen met live muziek. Mike gaat vragen of hij voor ons Hotel California wil spelen en geeft hem een fooi. Hij begint druk in zijn partituren te bladeren, terwijl hij allerlei excuses mompelt (allé dat vermoeden we toch) omdat het zo lang duurt. We krijgen wat we gevraagd hebben, de melodie komt overeen, en af en toe herkennen we woorden, voor de rest is het vnl een klanknabootsing van het origineel. Maar hij doet heel hard zijn best en wij vinden het geweldig! Als we terug naar de kamer gaan worden we door heel het personeel uitgewuifd alsof we hier al jaren vaste klant zijn.

Ver weg van de keuken hebben we een rustige nacht.

Foto’s: Hangmattenweverij

Bijlagen:
http://www.jumbohammock.com   

Om half 9 staan we paraat aan ons hotel. Geen mini-van te bespeuren. Het duurt tot 10 voor 9 tot het meisje van het reisbureau op een scooter komt aangetuft, met achter haar haar zus op scooter n°2. We voelen al nattigheid en vragen waar de mini-van blijft. Meer dan een ‘eeeuuuhhh, because….’ krijgen ze er niet uit. Ze beginnen te wijzen naar een tuktuk, tot er uiteindelijk uit het niets een pick-up stopt die ons naar de overzet brengt.

Vlak voor we de Mekong oversteken, laten we nog onze paspoorten afstempelen. De oversteek zelf gebeurt met longtail boten, van die hele smalle gamele dingen met een rand van 10 cm boven het wateroppervlak. Daar moet je dan met al je bagage inkruipen. Volle gas steekt dat ding de Mekong over, terwijl we hopen dat we niet omkantelen. Scoutsgewijs een vrolijk ‘van voor naar achter van links naar rechts… ‘ inzetten is vast niet toegaten. Het gaat allemaal razendsnel, geen tijd om foto’s te nemen, we zijn al blij dat we erin slagen om onze bagage bij elkaar te houden.

Aan de overkant zijn we op Laos-grondgebied en moeten we een visum kopen. Er staan lange rijen maar onze begeleider steekt iedereen voorbij en geeft onze paspoorten af in het douanehok. We kunnen amper volgen maar 2 min later plakt er toch iets wat op een visum trekt in onze passen. Van aan de douane wandelen we tot in de hoofdstraat waar we aan een kraampje gedropt worden en moeten wachten op ons vervoer naar de andere haven. Het gaat allemaal flitsendsnel, Mike heeft net nog tijd om wat kip af te halen (lokale munt, weer opnieuw briefkes leren herkennen en truukjes voor een snelle omrekening) en komt daarbij Rowdy en Amber tegen, de Nederlanders waar we een paar dagen samen mee in Lazy Moon gezeten hebben. Zij gaan op Gibbon experience. Dat is slapen in een boomhut op 150m hoogte en deathrides van wel een km lang. Amber is er duidelijk minder gerust in dan Rowdy.

Dat vervoer verschijnt 10 min later in de vorm van een stokoude rammelende camionet. Bagage het dak op en weg zijn we. Onderweg stappen nog andere toeristen in, allemaal jonge gasten, met halve-liter flessen bier in hun hand (het is 10u ’s ochtends). We snappen dat niet zo goed, we hadden zeker niet verwacht om hier tussen de feestvierders terecht te komen...

Na een paar bochten worden we weer afgezet bij een café en wordt ons gezegd dat we moeten wachten op de gids. Uit het niets verschijnt een man die iedereen zijn paspoort vraagt met een onduidelijke uitleg dat ze die nodig hebben als controle over hoeveel mensen via Thailand tickets boeken voor de slow boat. We vinden het maar niks en ik ga de paspoorten terug vragen. We snappen echt niet waarvoor dit nodig is. Uiteindelijk blijkt dat we nog 1,5u in dit café zullen zitten wachten, terwijl er steeds meer mensen afgezet worden. De uitleg van de paspoorten herhaalt zich. De gidsen zullen met onze paspoorten naar de ticketoffice gaan en daar voor iedereen een ticket regelen, dat gaat volgens hen sneller dan dat we dat zelf doen. Nog steeds vertrouwen we het zaakje niet. Ik ga zelf op zoek naar de ticketoffice en probeer ahv ons betalingsbewijs onze tickets te krijgen, maar het enige dat ik bereik is dat ze blijven herhalen dat de gids dat voor ons zal regelen. Ik probeer hen duidelijk te maken dat ik mijn paspoort niet wil afgeven maar ze kunnen/willen me niet verstaan. Terwijl we daar zitten wachten, beseffen we dat dit absoluut geen goed idee was. De korte overtocht nr Laos en het regelen van de paspoorten hadden we even gemakkelijk zelf kunnen regelen en dan hadden we als 1 vd eersten op de boot gezeten en een goede plek kunnen kiezen. Uiteindelijk is het half 12 tegen dat we onze ticketten (en paspoorten) terugkrijgen. We spurten naar de boot in de hoop toch nog een beetje keuze aan plaats te hebben. De stoelen met bekleding zijn allemaal volzet dus moeten we ons tevreden stellen met een houten bankje. Die banken zijn op Thaïs formaat en bijgevolg staan ze zo dicht op elkaar dat je er amper je knieeën tussenkrijgt. Gelukkig hadden we gelezen over die banken en hebben we kussens gekocht. 0,7€ per kussen, de beste investering ooit. Maar toch, dit gedurende 2 dagen? Niet over nadenken, hoort bij het reizen.

Als alle plaatsen volzet zijn, worden er gewoon houten banken in de middengang bijgezet, niet te doen. Uiteindelijk blijkt dat ze toch een 2^e boot gaan inleggen, maar daar zijn wij niks meer mee. Achteraan in de boot is er een klein standje met chips en wat eten en bier. Het bierzuipen dat onderweg al begonnen was, gaat hier vrolijk door, dat belooft. Een aantal zien er echt al niet meer fris uit en ’t is nog niet eens middag. Tegen half 1 wordt de motor eindelijk gestart, wat een kabaal! Maar we zijn vertrokken, da’s het belangrijkste.

De slow boat doet zijn naam eer aan en tuft stroom mee op zijn gemak over de Mekong. Het geeft je wel de kans om optimaal van het landschap te genieten. Overal zien we mensen die hun kleren of zichzelf in de Mekong wassen of aan het vissen zijn. Laos is groener dan Thailand en is heel heuvelachtig. Het is best wel mooi.

Tegen 15u begint alles al een beetje pijn te doen, ondanks de kussens. De zuipende toeristen doen rustig voort en het kabaal neemt toe. Het staat in  schril contrast met de ingetogenheid van de Thai. We ergeren ons vaak aan het gebrek aan respect van deze gasten. Plots ontstaat er in de motorkamer een kabaal en de begeleiders lopen snel naar voor naar de bestuurder. De motor krijgt blijkbaar geen koeling meer en is oververhit. Iedereen van de boot en de techniekers slaan aan het timmeren. Een half uur erna lijkt het probleem opgelost en kunnen we verder.

Nog es 2u verder beginnen we al halsreikend uit te kijken naar Pak Beng, naar een zacht bed en een douche. Dan is er ineens een enorme klap vlak onder ons. Het hollandse meisje dat achter ons op de grond zit springt ongeveer een meter de lucht in van’t schrikken. Iedereen kijkt paniekerig in het rond, er wordt weer vanalles in het Laotiaans geroepen en gedaan. Wij kijken automatisch naar de bodem of er geen gigantische lek is ontstaan. We zijn niet zeker wat ons het meest verontrust. Het feit dat de dames van de ‘catering’ hun zwemvest al aanhebben of het feit dat we stuurloos over de Mekong aan’t dobberen zijn. Het is ons in elk geval duidelijk dat we de bodem geraakt hebben en nog geen klein beetje. Telkens ze de motor versnellen begint de boot hard te trillen. De stroming is redelijk sterk en met veel moeite slagen ze erin om de boot aan de kant te krijgen. Enfin, kant, er is een grote zandduin die steil tot in het water loopt. Eens aangemeerd gaat het heel snel, iedereen moet rap rap van de boot. Op zich is dat niet moeilijk aangezien er geen glas in de ramen staat. De geruchten gaan snel rond en blijkt dat ze inderdaad met het roer en de schroef de bodem geraakt hebben en de boot niet verder kan. Zoals we bij het vertrek al in de mot hadden, is de boot flink overladen en heeft hij teveel diepgang voor het lage waterpeil van de Mekong, vooral in de schaarse stroomversnellingen.

Velen zijn nog optimistisch en hopen dat er vanuit PakBeng (zo’n 2u verder varen) boten gestuurd zullen worden om ons op te pikken, maar wij zijn realistischer. Om 18.30u wordt het donker en we kunnen ons niet inbeelden dat die mannen in het donker gaan varen, de Mekong ligt vol rotsen en ondiepe stukken, da’s zelfmoord. We beginnen te beseffen dat onze douche en zacht bed wel es een utopie zouden kunnen blijven…voor die ene keer dat we alles vooraf uitgezocht en geregeld hadden.

Een beetje later passeert de 2^e slow boat. Hij stopt naast de onze en iedereen stapt over, denkende dat die met iedereen wel zal verder varen. Ook hier zijn wij realistisch, lijkt ons onmogelijk gezien de 1^e boot op zich al overladen was. 10 Minuten later wordt dit bevestigd, de 2 boten zullen de nacht hier doorbrengen. De passagiers van de 2^e boot zijn natuurlijk niet akkoord, hun boot is ok en ook zij verlangen naar hun (reeds gereserveerde en betaalde) kamers in PakBeng. Niks van, ze houden de groep bij elkaar. A shitty deal for the second boat 2 luidt het. De drinkende passagiers gaan al helemaal uit hun dak en zijn klaar voor een beach party. Ons lijkt het allemaal minder romantisch, we zijn er ons van bewust dat niemand dekens bijheeft en eigenlijk ook geen eten. Het flessenwater op de boot is al allemaal op.

Binnen de korste keren verschijnen er groepjes vrouwen en kinderen van een naburig dorpje met een hele handel aan etenswaren en drank. Alles wordt uitgesteld op het zand en het feest kan beginnen. Wij zoeken ons eerst een plek op de boot om onze bagage te leggen en om straks te slapen. En dan zit er niets anders op dan ook maar een pintje te gaan drinken, al is het maar om de kou te vergeten. Elektriciteit is er niet, alles gebeurt op de tast. Ons dronken gezelschap gaat danig uit de bol en af en toe komt het tot confrontaties met de lokale mensen, er wordt fel gediscussieerd over prijzen en op een bepaald moment gaan ze zelfs aan de haal met een deel van de bamboevoorraad van het dorp, waardoor het bijna tot een handgemeen komt. We schamen ons in hun plaats, die mensen zijn gastvrij en proberen te helpen (ook al vragen ze geld voor hun waren) en daarvoor worden ze dan uitgescholden voor debiel en imbeciel. Zulke scènes hadden we echt niet verwacht om hier te zien. We zien dat er nog andere mensen zijn die zich ook danig ergeren. Uiteindelijk gaan we op een rustiger plekje zitten bij een hoop franstaligen met gitaar. Worst case scenario kunnen we die tenminste nog opstoken als de eigenaar niet getalenteerd lijkt te zijn.

In tussentijd is de boot gedemonteerd en proberen de mannen van de boot de schroef en het roer terug recht te kloppen, maar dat lijkt onmogelijk. We beseffen dat we al bij al geluk hebben gehad, de schade aan het roer is echt enorm, voor hetzelfde geld raak je de bodem met de onderkant van de boot en kapseis je.

Uiteindelijk gaan we slapen, of dat proberen we toch. Het is echt ijskoud en zeer oncomfortabel. We denken met spijt aan onze guesthouse die we geboekt hadden… al bij al nog een geluk dat die niet zo duur was, onze eerste keuze was echt sjiek en duur en dat had echt wel geldverspilling geweest. Nu zijn we maar €10 kwijt…

Ik kan mijn draai niet vinden op de boot en ga terug aan land waar enkel nog een paar Thai en lokale Laotianen aan het verbroederen zijn, high van de rijstdestilaten en ongetwijfeld nog andere rommel. Alle partypeople van weleer zijn reeds uitgeteld. De gitaar wordt nu in mijn handen geduwd en er wordt aangedrongen dat ook ik een een lied zing. Als ‘Bland in Mokum’  hier een hit wordt weet je alvast van waar het komt hé. Het is bijna licht als ook hier de inboorlingen omvallen naast het vuur.

Foto’s: panne met de motorkoeling, Strandplaats na de 2^e panne, dorpje nabij onze onvoorziene landing, lokale business, poging om het roer terug recht te krijgen,de catering, onze boot in betere tijden.

12-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Na amper geslapen te hebben zijn we op zodra de zon opkomt. We zijn gewoon gebroken. Alles hangt onder het zand en we voelen ons ontzettend vuil en doorrookt van de kampvuren.

Gelukkig heb ik nog wat bananen over van ons lunchpakket van de dag ervoor en ben ik altijd voorzien van meer dan genoeg water. We klimmen terug uit de boot en gaan de chaos bekijken. Het strand ziet eruit. Overal liggen hopen afval, en de feestvierders van gisteren hebben heel wat minder noten op hun zag. Ik zou hier op mijn beurt een handel kunnen beginnen in drinkwater, maar de dag is nog lang en wie weet waar slapen we vanavond…Want ook hier dreigt een probleem, de boten varen niet in het donker, wat wil zeggen dat ze ten vroegste om 6.30u in PakBeng  kunnen vertrekken met een nieuwe boot, dan 2u varen tot waar we gestrand zijn, terug naar PakBeng en dan nog de 8u-durende tocht die voorzien was voor dag 2. Erg optimistisch zijn we niet om vanavond in Luang Prabang te staan.

Om half 9 verschijnt inderdaad een nieuwe boot. We verhuizen alle gerief 2 boten verder. Je moet je dat voorstellen, je moet telkens door de ramen van de ene boot in de andere kruipen met al die zware rugzakken, het verbaast ons dat er niemand in het water terecht komt. In het tumult van gisteren zijn we onze kussens vergeten en die zijn ondertussen allang ingepalmd door andere mensen, dus dan maar zonder kussen op de houten banken. Iedereen wordt verdeeld over de 2 boten en daar gaan we.

Tegen 11u komen we eindelijk aan in PakBeng, waar we opnieuw van boot moeten verwisselen. Het gaat ook allemaal zo ontzettend traag. Uiteindelijk is het 12.30u tegen dat we daar terug vertrekken, wetende dat we nog zo’n lange tocht voor de boeg hebben. Gelukkig zijn ze hier wel aan boord gekomen met belegde broodjes en drank.

De tocht verloopt verder zonder incidenten. Ze hebbben duidelijk hun snelste boten ingezet want het schiet redelijk op. We proberen van het landschap te genieten maar we zijn zo op van de koude slapeloze nacht dat op de duur doet alles pijn doet, noch zitten noch rechtstaan is comfortabel en slapen lukt al helemaal niet. Het zal ongetwijfeld nog minstens een week duren voordat we het profiel van de houten bankjes uit onze bips krijgen.

Als het begint te schemeren geven ze nog wat gas bij en uiteindelijk zijn we net als het licht uitgaat in Luang Prabang. In het donker moeten we onze rugzakken uit de berg bagage vissen en dan aan wal gaan. Aan boord hadden we al besloten om hier minstens 4 nachten te blijven, zodat we wat kunnen recuperen. De guesthouse die we wilden heeft enkel een kamer voor vannacht. Verdorie, dat wil zeggen morgen weer inpakken. We zien morgen wel. De kamer is comfortabel en de douche héél welkom. Als we ooit al zo vuil waren geweest kunnen we het toch niet meteen herinneren. Hopelijk verstropt de afvoer niet.

Er wordt hier helemaal geen Chinees Nieuwjaar gevierd in Luang Prabang. Da’s maar goed ook. Om 22h liggen we al uitgeteld onder de wol lakens. Zo’n bed heeft een comfort… je kunt je dat niet voorstellen.

Foto’s: de boot, oever van de Mekong, kinderarbeid aan boord, het leven langs de oever.

13-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Ons hotel heeft geen uitzicht op Mekong, daar hadden we speciaal op gelet. Niet enkel omdat het de hotels over het algemeen iets goedkoper maakt  maar vooral omdat we geen Mekong oever meer kunnen zien. De kamer is netjes in hout afgewerkt en de douche is zoals altijd in één geheel met het toilet geïntegreerd. Dat is hier in Zuidoost-Azië de gewoonte. Je kan dus douchen terwijl je op het toilet zit of vice versa. Het gelijkvloers wordt ingenomen door de receptie en een 10-tal computers die dienst doen als internetcafé. Als hotelgast mogen we gratis gebruik maken van de wifi die hier van een ongekende kwaliteit is. Spijtig genoeg kunnen we maar één nacht blijven, morgen is het hotel volgeboekt. Daarna kunnen we eventueel terugkomen verzekert de hotelklerk ons.

In de voormiddag gaan we op hoteljacht voor de volgende nachten. Dat lijkt minder evident dan we gedacht hadden. Voornamelijk omdat de straten hier niet benoemd zijn en onze gids slechts 30% van de aanwezige straten en bijhorende etablissementen vermeldt. Diegene die we toch kunnen terugvinden zijn of volzet of onbetaalbaar. Uiteindelijk komen we uit het centrum toch in een nieuw, beetje overprijsd, hotel waar ze nog plek hebben. De kamer is in coloniale stijl opgetrokken en heeft warempel…. een bad. Da’s vast en zeker de extra Kip waard. Om morgen niet weer met heel onze huisraad op pad te moeten boeken we hier ineens 2 nachten. Het overgrote deel van de dag brengen we door met blog updaten, skypen met het thuisfront en rusten.

Tegen 17u begint de temperatuur een beetje te dalen en gaan we op stap. Ons doel is ‘The House’, een bar-restaurant dat door 2 Vlamingen wordt gerund, via vrienden hadden we deze tip gekregen. Het is heel gezellig ingericht, met lampions en houten tafels. Op de menu staan allerlei Belgische specialiteiten en we doen ons dan ook te goed aan lasagne en spaghetti bolognaise. En smaken dat dat weeral doet. The House is sinds 2 jaar open en ze staan al in Lonely Planet (http://www.thehouse-laos.com/), het is een succes. We doen een hele babbel met de eigenaar. Zo leren we onder andere dat Laotianen niet omkoopbaar zijn voor geld, als hij een goede werkkracht wil behouden helpt het niet om die het dubbele te betalen, daar zijn ze niet in geïnteresseerd. Het typeert hen wel. We hebben er een leuke avond en komen hier zeker nog wel es terug tijdens ons verblijf in Luang.

Als afsluiter van de avond springen we nog even binnen in ‘The Hive’, het meest hippe café dat hier te vinden is. De hedendaagse muziek knalt uit de boxen en het zit stampvol jongeren. Leuk voor even maar wij zijn niet echt de doelgroep. De bars sluiten hier om 23h30. Dat maakt het ‘savonds heel erg gezellig. Iedereen gaat op hetzelfde vroege tijdstip uit en is terug in zijn hotel voor de zaken uit de hand kunnen lopen. 

Onze eerste indrukken van Laos zijn zeer positief. Luang Prabang is een geweldig klein en gemoedelijk stadje dat gewrongen zit tussen de oever van de Mekong enerzijds en die van de Nam Kane anderzijds. Reeds vanaf onze aankomst merken we dat het er hier helemaal anders aan toe gaat dan in Thailand. Alles is hier stil en rustig. De schaarse brommers hebben hier zelfs een uitlaat. Op de hoteldeur lezen we dat het op politiebevel verboden is om na 24 h op straat te zijn en dat je enkel gemeenschap mag hebben met je echtgeno(o)t(e). Je zou kunnen vermoeden dat deze regels opgemaakt zijn om de moraal van dit oord van verderf  binnen de aanvaardbare grenzen te brengen. Het tegenovergestelde is echter waar. De Laotianen zijn er als de dood voor om hun eigenheid verloren te zien gaan door de Thaise en Viëtnamese invloeden.

Het is hier de gewoonte je schoenen uit te doen in elk hotel, winkel, kruidenier, touroperator of bookexchange die je bezoekt. Je zorgt dus best dat je slippers aanhebt die je met een vloeiende lob op het schoenenplankje kan mikken.

Foto’s : The House

Bijlagen:
http://www.thehouse-laos.com/