We rijden naar Blenheim, da’s niet zover, tegen de middag zijn we geïnstalleerd op onze nieuw campplaats. In deze platte streek is volgens onze Lonely Planet absoluut niks te zien of te beleven. Uitgezonderd een uitgebreid gamma aan wineries die je per fiets kan afgaan. Dit is dé wijnstreek van Nieuw Zeeland. Warm overdag, koel ‘s nachts. Daar heeft Ruth wel oren naar. De fietsen worden gehuurd en ik stippel snel maar professioneel een route uit langs de mooiste en beste etablissementen. De eerste is zo’n 10 km verder, al de andere liggen in de direkte omgeving. On y va.

Wat is me dat, het platte land is eigenlijk vals plat, de schaal van het plannetje in onze gids was ongetwijfeld mis en de stijve bries wakkert nog verder aan eens we hem pal op kop hebben.  Na 1,5 h bereiken we eindelijke onze eerste Winerie, die bevindt zich op een heuvel. We lunchen er en proeven de rosé, de bubbels en de pinot noir. Niks mis mee, al is de pinot noir wat stroef naar onze smaak. Eens we de volgende winerie bereikt hebben bekomen we binnen op een bank even van onze tocht. We krijgen spontaan twee grote glazen water aangeboden. Zo fris zien we er dus nog uit.

Nooit goed beseft hoe ik na een sportdag als gisteren nu plots in de tweede fase van deze triatlon ben geraakt. Dat belooft voor morgen, 12 km waterval bergop zwemmen vrees ik.

De wijnen zelf overtuigen niet. Naar onze mening zouden er richtlijnen moeten bestaan die de naam wijn beschermen. Zoiets van: ‘De zuurtegraad van wijn mag die van azijn niet overschreiden’ of mocht dat toch niet lukken dat er dan een vermelding gemaakt wordt in het genre van  ‘Met de nodige voorzichtigheid te gebruiken bij marinades’ of ‘Opgelet, brand gaten in de sla(kom)‘ of  ‘Gratis een doos Rennie bij aankoop van zes flessen’. We krijgen hoe langer hoe meer een grenzeloos respect voor de wijnaankopers van Delhaize.  Die mensen moeten een ijzeren maag hebben om het kaf van het koren te scheiden.

Ik overdrijf misschien lichtjes.

Te pap om moe te zeggen, laat staan om tijdens de tocht om de haverklap halt te houden om de camera uit de fietszakken te graven. De foto’s zijn bijgevolg poverder dan gemiddeld.

Foto’s: lunch in 1 van de wineries, fietsen, fietsen, fietsen en de orginele brievenbus van de vorige camping

07-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We rijden terug een stuk naar het Westen richting Abel Tasman NP, om dan vandaaruit verder te kunnen afzakken langs de westkust richting gletser. Het natuurpark is ons door verschillende mensen aangeraden, dus we zijn benieuwd.
Onderweg pikken we nog 2 lifters op, een Oostenrijkse en nen Brit. Ze moeten toevallig zo’n 100 km verder op onze route zijn, een geluksdag voor hen. We worden onderweg entertained met allerlei filosofische mijmeringen van deze 2 wereldverbeteraars. Vreemd zelfbeeld hebben zo’n mensen altijd.

Als camping wagen we ons aan een gok en nemen één waar we geen beoordeling van kunnen terugvinden, maar de naam spreekt ons wel aan: Old MacDonald Farm, vlak aan het natuurpark en met lama’s, varkens etc op het terrein. Eya eya ho.

Het blijkt een goede gok, de camping ligt tussen de groene heuvels, er is geen passerend verkeer en de plaatsen zijn geweldig.

Voor het avondeten doen we nog een kennismakingswandeling aan het begin van het park. Het is eb, het strand is oneindig en zit vol watervogels.

Foto’s: steltloper met visje in de bek, een vogel die je aanvalt als je te dicht bij zijn nest komt (hebben we ervaren), de krijsende geelbek, landschapsfoto

08-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Onze namen worden afgeroepen alsof we in groepen worden verdeeld bij een jeugdkamp. Met dat verschil dat we een kapitein krijgen toegewezen, zo weten we in welke van de 4 boten we moeten klimmen. Ja, zo gaat dat er aan toe bij de Abel Tasman Watertaxi company. Je klimt effectief in de boten want die staan op trailors. Eens de boot volgeladen is rijden de traktors via de weg naar het strand.  Dat is irreëel. Je zit met zwemvesten aan achter aan een traktor over het asfalt te tuffen.  Eens op het strand worden de boten achterwaarts vlot geduwd. Boer Spreeuw verandert van pet en voertuig en transformeert  in Captain Sparrow.  Die brengt ons naar het midden van  het Abel Tasman National Park waar we een dagetappe stappen van de Abel Tasman Track. Dit is de populaire meerdaagse trektocht die de volledige kustlijn van het park volgt. De  toegang tot dit park kan enkel per watertaxi, er is geen enkele weg in dit park. Onderweg doen we enkele ommetjes en zien we vreemde volgels die tot 15m diep kunnen duiken, een kleine pinguinsoort die nog veel dieper kan en een zeehondenkolonie die wat liggen te zonnen op hun broedplaats. Normaal moeten er hier in deze periode ook orka’s te zien zijn, maar die zijn dit jaar nog niet gespot.

We  arriveren bij Tonga bay, stropen onze broek op en wandelen naar het strand. Dit is het startpunt van onze 4h durende tocht.  Het pad slingert voorbij watervallen, over hangbruggen, langs wondermooie baaien,  midden  door het natuurgeweld de heuvels in en uit.  Ruth zet er de beruchte militaire pas in en 3 h later staan we al aan ons oppikpunt zo’n 12 km verder. We lunchen en wachten op het strand van Torrent Bay tot onze watertaxi verschijnt om ons terug naar de ingang van het park te varen. 

Na een douche dineren we in het enige restaurant-café bij de ingang van het park. De maaltijd is erg verzorgd en smaakt verrukkelijk na zo’n dag.

Onze buren van South Carolina  komen gebroken de bar binnengestrompeld als het al lang donker is. Ze hadden de wandeling tot aan de ingang van het park verkeerd ingeschat. Ze hebben 6 h gewandeld over een traject van 11 km. Dat lijkt me dan weer straf. Dan nog liever de militaire pas.

We blijven wat hangen want zodra beloven ze hier live muziek. Inderdaad, wat later dan voorzien geeft  een lokale reggae band het beste van zichzelf en ze krijgen er wonderwel meteen de ambiance in. Voor zover dat mogelijk is met reggae natuurlijk. Alle aanwezige rastakopkes deinen mee op de vibes, mogelijke allemaal van dezelfde tribe als de bandleden.  Door de bijhorende psychedelische spasmen gaan de dreads alle kanten uit. Goe poeier hebben ze hier, in ons eten zat het toch ni in.

Als we terugwandelen naar de camping is het pikkedonker. We krijgen dan ook een sterrenhemel te zien zoals je die alleen hier kan bewonderen. Prachtig.

Foto’s: blauwe pinguin, luie zeehond, auto te water, de natuur in Abel Tasman National Park

09-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Er was regen voorspeld voor zondag, en regenen heeft het gedaan. Gelukkig hadden we vandaag vnl autorijden gepland, dus het deert ons niet zo.

Het begint met een rustige bui, maar naarmate de dag vordert wordt het gordijn dikker en dikker. Het water gutst op den duur uit de lucht, de landschappen worden nog mysterieuzer met de mist en regenwolken rond de bergtoppen. Kleine kreken veranderen in kolkende rivieren, de bergflanken worden langzaam omgetoverd tot 1 grote waterval waar je onderdoor rijdt. Op verschillende plaatsen kunnen de diepe grachten de watertoevloed niet meer aan en staat de weg volledig blank. We komen dan ook niet zo snel vooruit maar het is zo indrukwekkend om te zien dat we er niet van wakker liggen.

Pas tegen 15u mindert de zondvloed een beetje, net als we aan de Pancakes aankomen. Dit is 1 van de Must-do attracties in NZ. De Pancakes zijn limestone rotsformaties die door erosie gevormd zijn tot reusachtige stapels, hoe raad je het, pannenkoeken. Het klinkt nogal pover maar het was knap om te zien. Onder de rotsformaties zie en hoor je de zee beuken.

Het vervolg van de kustroute tot in Greymouth loopt verder door dit majestueuze landschap, langs de ene kant de beukende zee met grillige rotsen in het water en langs de andere kant de groene heuvels waar het water van naar beneden gutst. De golven van de zee zijn enorm, hier zou best wel eens de slotscène van Point Break kunnen opgenomen zijn.

Foto’s: allemaal impressies van de Pancakes en omliggende natuur, huis met stevige stroom water op de achtergrond (als die geen water in de kelder hebben, dan weten we het ook nie meer)

10-01-2010 om 10:05 geschreven door Mike-Ruth  

We komen uiteindelijk aan in Gletsjerland. De toppers hier zijn de Franz Josef en de Fox gletsers. Nergens anders op deze breedtegraad liggen gletsers zo dicht bij de oceaan. Naar mijn bescheiden mening is dat niet zóóó erg moeilijk, veel anders dan water vind je immers niet op deze breedtegraad. Behalve hun ligging zijn ze ook gekend om de snelheid waarmee ze verschuiven. In 1943 stortte er een vliegtuig neer, waarvan ze de restanten 3,5 km verder vonden, aan het uiteinde van de Franz Josef, zo’n 6  jaar later. De gemiddelde snelheid van de Franz is 1,5m per dag, met uitschieters tot 5 m. Dit zou 10x zo snel zijn als de gletsers in de Alpen. We ondervinden dat, als je lang genoeg naar de gletser kijkt, het echt wel lijkt of het gigantisch moster verder schuift…

We installeren ons in het dorp Fox Glacier Village en rijden daarna naar het beginpunt van de wandeling om de gletser te bekijken. Daar wacht ons echter een superteleurstelling, de wandeling is volledig afgesloten door de regen van de voorbije dagen, het gevaar op vallende rotsen door instabiliteit is te groot. Het enige dat we kunnen doen is de gletser vanop afstand aanschouwen. Wat een pech, we hadden hier zo’n hoge verwachtingen over! Het ziet er ook niet naar uit dat het probleem morgen verholpen zal zijn, de borden met de wandelingindicaties worden door de rangers volledig verwijderd en vervangen door een bord ‘Track closed’. We horen achteraf dat er op 10 dagen al meer regen gevallen is dan ze normaal op een volledige maand krijgen, en er wordt nog meer verwacht.

Een beetje moedeloos stappen we terug in de auto en rijden dan maar naar de Franz Josef, half verwachtend dat ons daar hetzelfde scenario staat te wachten. Hier hebben we meer geluk, we kunnen het pad tot aan de gletser volgen. Al moeten we 3x tot aan onze knieën door ijskoud gletserwater waden. Als je hier uitglijdt heb je wel iets aan uw fiets. Maar we kunnen toch erg dichtbij komen en een goede indruk krijgen. En dat zijn we ook; goed onder de indruk.

Ok, we hebben de gletsjer nu al wel gezien, van beneden, maar hoe geraak je er nu op ?

In de brochures lezen we dat je Helihikes op de gletsers kan doen. Je wordt met een helikopter ergens op het ijs gedropt en loopt daar dan 2,5u onder begeleiding rond. De uitstap kost een smak geld, maar we zijn hier maar 1 keer dus…. Dat is voor morgennamiddag. Fingers crossed dat het weer meezit, bij slecht weer vertrekken ze niet, en als het te bewolkt is zijn de uitzichten natuurlijk ook minder spectaculair.

Zoals de laatste dagen wel meer voorkomt, kruipen we vroeg in onze camper, jullie zullen ons wel niet geloven maar het is hier KOUD ’s nachts. Vanonder de warme dekens en slaapzak zien we nog een 1/3 filmke voor we gaan slapen. Càptain Jack Sparrow neemt  het op tegen de Krak-hen. Spannend.

Foto’s: De Franz Josef gletser

11-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Met een vintage busje van minstens 50 jaar oud worden we naar de lokake heliport gebracht. Ze verzekeren ons dat de helikopter van een recenter bouwjaar is.  We krijgen lederen berg-hikingschoenen aangeboden en een korte veiligheidsintroductie hoe een helikopter te benaderen. We worden gewogen, in groepen van max 6 pers opgedeeld en dan begeven we ons naar de helikopters. Aan boord passen dan ook maximaal 6 passagiers (als je ze goed opvouwt toch). Eens iedereen een headset op heeft gaan de deuren dicht en weg zijn we.

Dat gaat verbazend zacht. We stijgen boven het dorpje uit en in geen tijd vliegen we over de voet van de gletsjer. Meteen zien we ook waarom het wandelpad afgelsoten werd. De overvloedige regen van de voorbije week heeft de rotsen instabiel gemaakt en er zijn al tientallen rotsblokken naar beneden gekomen, sommige met het formaat van een autobus. Eens we midden de gletsjer zijn neemt de piloot even de vrijheid om  enkele hoogtepunten van de Fox glacier van dichtbij te tonen. Tot zover de aangename vlucht. De piloot is er van overtuigd dat je pas echt een goed zicht hebt als de machine minimum 90° kantelt, en dan nog eens andersom voor zij die langs de andere kant zitten. Mijn maag plakt ongeveer tegen mijn amandelen en de foto’s zijn bewogen. Ruth houdt vnl haar ogen dicht. We landen zacht op het ijs, de landingsplaats wordt aangegeven door één stokje van 50 cm hoog.

De gids wacht ons daar op en verdeelt de stijgijzers die we onder onze bergschoenen moeten gespen. We krijgen ook een wandelstok met een metalen pin onderaan. De gids legt ons kort uit hoe we al dit gereedschap moeten gebruiken en dan vertrekken we op onze tocht over een ijslaag die op dit punt zo’n 200 m dik is. We klauteren over ijsheuvels, wringen ons door smalle sleuven, bewonderen staalblauwe ijsgrotten langs de binnenkant, wat een ervaring! Het kleurenspel is indrukwekkend, het pure witte ijs tegenover de helblauwe kleuren van het water, niet gemakkelijk voor de fotograaf bij wisselende bewolking. Het rondomliggende landschap is al even imposant, je voelt je maar heel nietig tussen al die grootse natuur. We zijn ook verwonderd over de hoeveelheid water die over zo’n gletsjer stroomt, het ding smelt gewoon heel de tijd. Onze Nepalese gids leert ons, meestal op ludieke wijze, alles wat er te leren valt over een gletsjer en geeft ons ruim de tijd om foto’s te trekken. 2 Uur later wachten we in dekking op onze helikopter voor de terugvlucht, die deze keer de hoogtepunten vermijdt en in rechte lijn terugkeert.

De ervaring was op z’n minst uniek en elke euro waard!

Foto’s: onze gletsjeruitstap van take off tot landing

12-01-2010 om 22:03 geschreven door Mike-Ruth  

Ons doel voor vandaag is Lake Wanaka, in het Mt Aspiring National Park, zo’n 300 km meer naar het zuiden. Hiervoor moeten we door de Haast Pass, een bergketen waar nog maar sinds ´64 een baan door loopt.

Al slingerend rijden we door deze indrukwekkende pas, met zicht op sneeuwwitte toppen langs alle kanten. We maken verschillende stops om wat natuurschoon van dichterbij te bewonderen. Zo ook aan de Thunder Creek falls, waar het water, vooral na de overvloedige regen, zoals de naam voorspelt, donderend naar beneden stort. Het nadeel van scenic view-stopplaatsen is dat de meeste toeringbussen die ook aandoen, dus een Japanner is nooit echt ver weg.

Bovenop de pass stopt Mike voor wat hij denkt een solo-jonge deerne-liftster, maar ik had de mannelijke collega allang gespot in het bos. Die truuk lukt dus nog steeds. We kunnen ze zo’n 100km verder op hun tocht afzetten. Weeral een goede daad gedaan voor vandaag.

De geplande camping blijkt een wei te zijn die uitpuilt van het volk, we bedanken hiervoor, hadden gelukkig niet gereserveerd en keren terug naar het dichtstbijzijnde dorp, Wanaka. Het is een gezellig toeristisch centrum, dat vooral in de winter hoogdagen kent als ski-oord. De views vanop deze camping zijn geweldig, we logeren precies op een postkaart, midden tussen de besneeuwde bergtoppen met zicht op het Wanaka-meer.

We hebben geen foto’s van de trip, we willen niet riskeren jullie te gaan vervelen met ‘mooie foto van een indrukwekkende waterval nr76’. Bovendien zijn de uitzichten vaak zo weids dat je dat niet op een foto vatten kan. We zijn ook geen Lord of the Rings-kenners, maar we kunnen ons wel voorstellen dat ze hier inspiratie zijn komen opdoen. Wederom indrukwekkend allemaal, telkens opnieuw. We vallen in herhaling.

13-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Onze planning voor vandaag loopt een beetje in ’t honderd. De wandeling die we in het natuurpark wilden doen, begint aan het einde van een 34km lange gravelweg, daar kunnen we niet aan. Daarenboven is het weer niet echt wandelgeschikt, het regent, dus we cancellen de wandeling maar volledig.

Mike is tevreden, hij kan zich een paar uur volledig wijden aan zijn nieuwe hobby, kakuro’s oplossen. Na een paar uur vind ik het welletjes en wandelen we het dorpscentrum in, voor het eerst sinds lang gaan we shoppen!! Niet dat we echt veel kunnen kopen want er is geen plaats in de bagage, maar ’t is vooral de idee die telt. Mike koopt een leuke T-shirt als souvenir (opschrift: ‘If a man speaks deep in the NZ forest and there is no woman to hear him, is he still wrong?’, snap ik niet) en ik een nieuwe dagrugzak, een topmodel. De bodemnaad van de vorige is gelost en da’s redelijk onpraktisch als je gaat wandelen.

En dit is veruit het meest indrukwekkende wat we vandaag gepresteerd hebben, morgen doen we terug iets spannends, beloofd!

14-01-2010 om 06:39 geschreven door Mike-Ruth  

Na ons ontbijt maken we ons langzaam klaar om te vertrekken. Ervaring leert ons dat ze het hier niet te nauw nemen met de verplichte uitchecktijd van 10am. Voor we buitenrijden houden we nog even halt aan de dump point om onze watertank te vullen en de grey-watertank te ledigen. Aan de overkant van de weg merk ik twee lifsters op. Ze willen naar Queenstown, dat kan, dat ligt op onze route. (Geen wederhelften in de bosjes deze keer) De twee meiden uit de states gaan daar bungee-jumpen. Oh ja, did it, done it, bought the T-shirt. Heb er eerlijkheidshalve wel bij verteld dat ik sindsdien hoogtevrees ontwikkeld heb. Ze waren er al minder gerust in.

De GPS kiest een weg waar we volgens de kaart niet overmogen met een huurwagen. We begrijpen niet direct waarom en rijden toch door. De route is zo mogelijk nog mooier dan al de voorgaande. Nieuw-Zeeland is een paradijs voor wie graag met de wagen rijdt. Je mag hier wel maar maximaal 100, maar dat stoort voor geen moment. Achter elke bocht is er een nieuw wauw moment. Bovendien zijn de banen maar één baanvak breed. De bruggen worden afwisselend gebruikt door meegaand en aankomend verkeer.

We lunchen in Queenstown, een gezellig stadje dat bulkt van de toeristische adventure activiteiten. Tof. Wij rijden verder tot aan de visitor centre van onze eindbestemming: Te Anau. Dat ligt aan de Sounds. Gigantische landengtes of bergtoppen die langzaam overgaan in de oceaan en alzo kilometerslange fjorden creëeren. Een immens natuurpark  waar je maar 1 weg hebt tot aan de Milford Sounds. Alle anderen zijn onbereikbaar, niet via auto, bus, watertaxi, niks. Met uitzondering van de Doubtful Sounds, daar kan je bij als je meegaat op een georganiseerde tour. Je vaart dan eerst een stuk over Lake Manapouri, dan 20 km over land met de bus waarbij je aan Deep Cove komt en dan kan je beginnen aan de cruise op de Doubtful Sounds. Klinkt allemaal toch sprookjesachtig, niet?  Meteen hebben we een koers voor de volgende dagen. Morgen met de wagen naar Milford Sounds. Die route moet wreed de moeite zijn. Op den duur verwacht je niets anders meer. En overmorgen mee op een georganiseerde daguitstap naar de afgelegen Doubtful Sound. Je kan de Sounds ook doen met georganiseerde overnight cruises maar die zijn vrijwel onbetaalbaar. Bovendien hebben we al onze camper om in te slapen.

Ok, misschien niet zo’n spannende dag gehad als beloofd, maar de volgende dagen zien er weer veelbelovend uit. Hopelijk komt de zon erdoor, dat maakt mooiere foto’s. Al is die kans hier erg klein, hier valt gemiddeld  8000 mm regen per jaar. Dat is, hou je vast, 10X zoveel als in midden België.

Hebben jullie daar nog al eens geluk hé.

Foto’s: uitzichten onderweg, haven van Queenstown

15-01-2010 om 09:45 geschreven door Mike-Ruth  

Zo’n 25 km voor Milford kunnen we de berg niet meer over en moeten we door een tunnel. De tunnel is maar gemaakt voor verkeer in 1 richting, met lichten wordt het verkeer wisselend geregeld, met een interval van 15 min. We vinden het absoluut niet erg, de uitzichten zijn onvergetelijk. De laatste 25 km gaan stijl naar beneden tot op zeeniveau. Met al onze stops tussendoor is het 15u tegen dat we Milford bereiken. Hoewel het ’s morgens bij ons vertrek zwaarbewolkt was, is de zon er ondertussen volledig doorgekomen en de uitzichten op Milford Sound zijn prachtig. We laten deze kans niet liggen en kunnen nog net mee met de boot van 15.25u voor een 2u durende rondvaart door de sound. Stel u voor dat we morgen slecht weer hebben, dan hebben we niks gezien.

De rondvaart door de Sound is geweldig, we gaan van de ene waterval naar (al dan niet door) de volgende en de bergen met sneeuwwitte toppen rijzen uit de zee naar boven. Machtig om te zien. We komen hier te weten dat Captain Cook tot 2x toe voorbij deze Sound is gevaren, zonder de ingang te vinden, pas 50 jaar later wordt hij ontdekt. Eens op de Tasman Sea begrijpen we ook waarom, zelfs van vlakbij kan je niet zien dat er een ingang is tussen de rotsen.

Helemaal overdonderd van al deze natuurpracht beginnen we aan de terugtocht, waarbij we de stukken die op de heenweg nog in de wolken zaten er nu nog als extra bovenop krijgen.

Het was wederom een dag om nooit te vergeten!

Foto’s: Lake Gunn, Ruth duwt een boomstam in 2, vingerhoedskruid (sommige weiden zijn violet van de verschillende tinten van deze plant), impressie van een Deense meermin bij de Marian Falls, spelen in de sneeuw (zo zien jullie maar, we denken aan jullie), de Milford Sound

16-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Deze Sound had Capt Coock wel opgemerkt. Hij vroeg zich echter af of hij wel terug weg zou geraken gezien de stevige inlandse bries die hier altijd aanwezig is bij mooi weer. Dat gaf meteen de naam Doubtful Sound. Hoewel dit eigenlijk fout is, want de Doubtful is een fjord omdat hij ontstaan is uit een hyperactieve gletsjer. Een Sound ontstaat uit een rivier. De enige echte ‘sound’ in Nieuw-Zeeland is die in Marlborough, in het noorden van het Zuidereiland. Om de verwarring compleet te maken ligt het hier vol ‘sounds’ in ‘Fjordland’. Enfin,we leren weer bij.

Het is weer een prachtige dag, hoe langer hoe meer beseffen we dat we ongelooflijk veel geluk hebben met het weer. Veel mensen waar we mee praten doen het eiland in omgekeerde richting en komen van de ene regenzone in de andere. De touringbus pikt ons op aan de camping en we rijden naar Lake Manapouri waar we overstappen in een bootje tot aan een waterkrachtcentrale. Deze is 170m diep in een grot uitgehouwen en kan voldoende energie opwekken om het hele Zuidereiland van stroom te voorzien. Daarna rijden we met de bus tot aan Deep Cove, waar we in boot nr2 (gelukkig een iets grotere) worden overgeladen voor de rondvaart op de Doubtful Sounds.

Volgens Lonely Planet is deze indrukwekkender dan de Milford en vooral minder toeristisch. Dat laatste is zeker waar, we komen maar 1 andere boot tegen en voor de rest zijn we alleen. Je geraakt hier gewoon ook niet op eigen houtje, dus dat maakt het wel speciaal. We zien ook zeehonden en zelfs dolfijnen die nieuwsgierig dichterbij komen gezwommen.

Maar of deze nu echt indrukwekkender is? Wij zijn er niet helemaal uit, Milford leek ons hoger en ruiger, maar dat was natuurlijk de eerste fjord die we zagen…ln elk geval, doubtful.

Foto’s: zicht tijdens ons ontbijt, eerste zicht op Doubtful Sound, Ruth in de Sound, landschappen vanop de boot, luie kajakers, kolonie mooie zeehonden (ge moet ze es ruiken…), De wolken rollen snel binnen op plekjes waar we een half uur geleden nog waren, Dolfijnen, indrukwekkende waterval nr76, rendieren transport.

17-01-2010 om 22:34 geschreven door Mike-Ruth  

Later op de dag bereiken we de Catlins, een gebied met glooiende weilanden, oude bossen en ruige kustlijn. We zien schapen, schapen… schapen. Van die dikke wollige gevallen die dringend geschoren moeten worden, of pasgeschorenen, met zwarte kop of met witte, enfin in alle geuren en kleuren, maten en gewichten. Onze campingkeuze valt wat tegen. De toilet heeft wat weg van een groot uitgevallen aanplakpaal met een gat in de grond, naar de douche zijn we zelfs niet gaan kijken. We vermoeden een waterton in een boom geknoopt of iets dergelijks. We rijden dus nog wat verder en komen aan bij een kleine familiecamping. Onze achterburen zijn Vlamingen uit Leuven dus da’s gezellig. Dat doet onze Belgen-teller weer wat stijgen. Op de Milford Sound-cruise kwamen we ook nog een man uit Beringen tegen. En allemaal maar zagen en klagen over het weer, en wij maar content zijn.

Al gauw ontdekken we dat de camping wel wat last van beestjes heeft. Eerst kunnen we de deur nauwelijks laten openstaan omdat er heel der zwermen hommels binnendringen. Als de avond valt komen de sandflies in actie en moeten we ons volledig insmeren. Morgen dan toch maar verder.

18-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Onze camping ligt aan een rivier buiten de stad, en dankzij onze maandenlange ervaring zijn we hier goed op tijd om nog keuze te hebben uit een aantal mooie plekken.

De Southern Scenic Route en Catlins zijn een leuk alternatief voor de anders redelijk saaie weg naar het Oosten, maar de landschappen zijn nauwelijks indrukwekkender dan een mooie Ardeense heuvel of een prachtige vallei in de Moezel.  Het zou ook normvervaging kunnen zijn…

Foto’s: regenwoud op weg naar de waterval, de McLean waterval, Ruth duwt wéér een boom uiteen, Catedral caves en een volwassen zeewier

19-01-2010 om 22:06 geschreven door Mike-Ruth  

Het is mistig en regenachtig, maar dat weerhoudt ons niet om naar Dunedin-centrum af te zakken, met als eerste attractie de botaniken hof. Die is mooi aangelegd en wordt duidelijk goed onderhouden, overal zien we jobstudenten op hun knieën onkruid wieden of gazonboordsels knippen.

Van daaruit lopen we verder naar het commerciële centrum via de studentenwijken. Dunedin heeft de oudste universiteit van Nieuw-Zeeland, maar deze tijd van ’t jaar is daar niet heel veel van te merken, ’t is natuurlijk zomervakantie.

In de Scottish Shop slaan we alvast een blikken voorraad Haggis in en we gaan ook even dag zeggen tegen Robert Burns op het centrale plein. Man, laat die hier op zijn kop kakken.

Tegen 15u hebben we het zo wel gezien en staan we toch wel net toevallig voor de cinema. We krijgen een fikse korting met onze Jeugdhuizen-lidkaart en brengen de rest van de namiddag door in het gezelschap van Mr Holmes & Dr Watson. Misschien niet de beste keuze gezien het creatief oud-Engelse taalgebruik en het gebrek aan ondertiteling. Maar we denken dat we de clue toch wel hebben gesnapt. It’s elementary, dear Watson.

Op de terugweg drinken we een pint in het smalste café van het universum (vinden ze toch van zichzelf), bestaande uit een voorgevel van 3m breed en daarnaast een overdekte gang van nog es 2m. Binnen is er eigenlijk geen plaats voor tafels en je bestelt aan het raam in de voorgevel.

Foto’s: The man himself, De blue oyster bar (Police Academy 1 ), het hotel van Robbie, het smalste café

20-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Vanuit Dunedin doen we een kleine omweg om een albatros-kolonie te gaan bezichtigen. De weg ernaartoe is weer spectaculair en brengt ons helemaal tot het uiteinde van het Otago-schiereiland, ten Z-Westen van Dunedin. Voor we echter een albatros kunnen spotten, botsen we op een hoge afsluiting en een visitor centre, waar we 20€/man toegangsgeld moeten betalen om door te mogen lopen naar de kolonie, en dan heb je nog niet eens de zekerheid dat je een albatros te zien krijgt. Het mogen dan indrukwekkende beesten zijn, dat hebben we voor geen enkele volgel over. Dit is typisch N-Zeeland, voor alles vragen ze inkom en soms gewoon absurde prijzen. We stellen ons dan maar tevreden met aalschovers en meeuwen.

Op de terugweg geraakt de GPS (de elektronische deze keer) in de war en stuurt ons over de ‘High Cliff Road’. Dit spreekt tot de verbeelding en de weg doet zijn naam eer aan. Waar we voorheen vnl door de mist en wolken reden, stijgen we er nu boven uit en krijgen we indrukwekkende uitzichten op de baai van Dunedin, tussen de wolken- en mistflarden door. We schieten weer van geen kanten op want elke bocht is opnieuw geschikt voor een panoramische foto. Danku madam van de GPS voor deze kleine detour.

We stoppen nog een keer in Oamaru om de ijskast vol te laden voor de komende 3 dagen en draaien dan het binnenland in, richting Mt Cook, de hoogste top van het eiland die afklokt op 3754m. De planten veranderen al snel in een meer dorre alpine-begroeiing dan wat we tot nu al gezien hebben. De regen blijft duidelijk voornamelijk aan de westkant van de Southern Alps hangen. Dor is natuurlijk nog altijd relatief, elk Australische koe zou stikjaloers zijn op de sappige grassen.

De laatste camping (anex visitor centre, anex helicopter centre) voor Mt Cook ligt in het Glentanner dal en biedt ons al een prachtig voorproefje van de met sneeuw bedekte toppen. We hebben geluk, later op de avond breekt de zon door en komt Mt Cook even piepen, en er worden dan ook enthousiast foto’s gemaakt. Lang niet iedereen die hier komt krijgt die kans. We hebben ook een goed uitzicht op het Pukaki meer, dat net zoals de andere meren hier een heel vreemde kleur heeft, veroorzaakt door afzetsel van een gletsjer die door de vallei geschoven is. Het water is melkachtig,en als de zon erdoor komt, turquoise-blauw.

Als alle andere campers stoppen met manoeuvreren en zich binnen installeren voor hun TV, genieten wij buiten van een glas wijn en van de absolute stilte die hier heerst, op het geruis van watervallen na. Meer moet dat niet zijn

Foto’s: panoramische zichten vanop onze camping op oa Mt Cook, koeien naast de High Cliff Road in Dunedin, de albatros-kolonie zit ergens onder de vuurtoren maar konden we dus niet zien, Mt Cook met zijn punt in de zon.

21-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Gewapend met een wandelkaart rijden we tot het einde van de weg, waar Mt Cook Village ligt. Onderweg zien we landschappen die Peter Jackson best wel eens in een film zou kunnen gebruiken. De wolken hangen laag over de donkere bergkammen en geven het geheel een surreëel karakter.

Eigenlijk staan we hier in vogelvlucht op amper 20 km afstand van de Fox Glacier, waar we 10 dagen geleden op gewandeld hebben. Er is echter geen enkele directe weg over de bergen. De kortste is over de Haast Pass, minstens 500 km om.

Wandeling nr 1, ‘de Hooker Valley track’,  begint aan het einde van de Hooker valley Road. Ze loopt door de Hooker Valley, langs de Hooker Hut tot aan de uitlopers van de Hooker gletser, met mooie uitzichten op de Mt Cook en andere bergen. De weersvoorspellingen zijn niet zo denderend, dus we vertrekken voorzien van regenjassen, sjaals en fleecen. De bergtoppen zitten allemaal achter de wolken en het ziet er niet naar uit dat dit snel gaat veranderen. Maar niet getreurd, het regent niet en de temperatuur is perfect om te wandelen. We waren al gewaarschuwd dat de Hooker Valley Track heel populair is, maar treintje lopen met een bus Japanners, nee, dat hadden we niet verwacht. Ok Scotty, Warp Factor 10, oftewel de inmiddels beruchte Ruth-wandelmodus wordt ingeschakeld en al snel verdwijnt de menigte achter ons. Het wandelpad slingert over een rotsige ondergrond de bergen in. We gaan twee hangbruggen over en komen uiteindelijk aan het finale uitkijkpunt bij lake…  u raadt het nooit, juist Hooker. Dat is heel bijzonder omdat de afgebroken gletsjerstukken als gigantische ijsbergen ronddrijven op dit meer. Je verwacht elk moment een ijsbeer tegen het lijf te lopen.

Terug zoals we gekomen waren, halverwege de nest blozende Aziaten ontwijken, en we zijn terug bij ons vertrekpunt. We lunchen in de enige lokale bar en besluiten nog even een kijkje te gaan nemen aan de voet van de Tasman Glacier. De langste gletsjer van het land. Hiervoor moeten we zo’n 10km over unsealed road welke niet toegelaten is voor rental-cars. Dat doen we lekker toch. Onze bus hotst en botst over de gravel tot aan het carpark. Dat staat zoals verwacht natuurlijk vol rental cars. De stouteriken! Hier is niet veel te zien maar er zijn twee korte wandelingen van minder dan een uur die wel mooie uitzichten beloven. De eerste gaat naar de blue lakes. Drie kleine groene! meertjes die perfect geschikt zijn om te zwemmen. De volgende gaat tot aan lake Tasman, ongetwijfeld minder geschikt om te zwemmen want ook hier drijven hele ijsbergen. En jongens, please, stop nu eens met die Global Warming. Hierdoor smelt er ongeveer elke jaar 0,5% gletsjer weg en moeten we een heel eind verder en hoger klauteren alvorens we van de spectaculaire uitzichten kunnen genieten. Als je al de ganse ochtend Chinezen getraiterd hebt kruipt dat in uw knoken.  Mijn benen zijn nu wellicht klaar om het Belgisch Wit-Blauw keurmerk te ontvangen.

Eens terug op de camping zien we met eigen ogen hoe een regenboog echt uit een pot goud, eeuhh turquoise, komt, ongelooflijk.

Foto’s: zichten tijdens de Hooker wandeling, op lake Hooker en Hooker glacier. Extra bloemekes voor de tante, regenboog, panorama’s van lake Hooker en lake Tasman

22-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We verlaten het NZ-hooggebergte en rijden naar Lake Tekapo. Dat rijden is hier steeds een plezier. We kunnen bovendien de I-pod aansluiten op de autoradio. Dat maakt dat we vaak hele stukken luidkeels zitten mee te zingen terwijl we door het landschap zoeven. Probeer dat maar eens op een bus. We maken een ommetje en we komen schor en hees aan bij de zalmkwekerij. Voor een kleine bijdrage mag je daar jezelf rondleiden en krijg je visvoer mee. Doen we. De vissen versmachten elkaar telkens we een beetje korrel in het water werpen. Als je hier invalt ben je vast in een mum van tijd een been kwijt, lijkt me. De vissen worden opgevist met een klein net en dan met een fikste tik op de kop in een eeuwige slaap gemept. Naar eigen zeggen is de zalm hier van een ongeëvenaarde kwaliteit. We laten ons verleiden en kopen twee filetkes, ze zijn nog warm… Verder naar Tekapo.

We checken in op onze camping met alweer een sprookjesachtig decor. Dat is hier niet zo heel moeilijk. Je zal je camping hier al verdraaid goed moeten misplaatsen om niet van een fabuleus uitzicht te kunnen genieten. We lunchen in een lokaal Jappans restaurant waarvan onze reisgids vertelt dat de Sashimi daar bereid wordt met de eerdergenoemde zalm. Het lost onze hooggespannen verwachtingen in en het smaakt heerlijk.

Lake Tekapo staat verder bekend om de uiterst zuivere lucht. De zuiverste van dit halfrond volgens kenners. Toch komen we hier nog Aziaten tegen met een monddoekje. Erg vreemd. Waarschijnlijk zijn die mensen reeds vergroeid met het kleinnood of willen ze niet riskeren om in shock te geraken bij het inademen van zoveel pure lucht. Ik betwijfel of ze het doen om de lucht hier niet te bezoedelen.  

Als ’s avonds de camping volloopt met zware dieselmotoren is de zuivere lucht enigszins ver zoek.

Door de zuivere lucht en het ontbreken van een grote stad in de nabijheid is Lake Tekapo ook bekend om zijn zeer heldere sterrenhemel. Boven op de berg staat er een sterrenwacht. Tegen dat we ons realiseren dat het een heldere nacht gaat worden, zijn alle stargazing tours al volgeboekt. Dan maar sterrenkijken vanop de camping. De maan speelt echter in ons nadeel en om 23u houden we het voor bekeken.

Foto’s: Vis en lake Tekapo

23-01-2010 om 22:28 geschreven door Mike-Ruth  

Traditiegetrouw herdenken de vrienden (de slechtste toch) elk jaar de Schotse poëet Robert Burns. Elk excuus is natuurlijk goed genoeg om een avond whisky-proeverij te doen, maar toch heeft deze Robert Burns Night steeds iets bijzonder. Eerst eten we een stukje Haggis met onverbeterlijke rapen waarna iedereen zelf een stukje Burns voordraagt en wat dan telkens met een teug Schots goud wordt doorgespoeld. De Schotse tongval betert dan ook naarmate de avond vordert. Dit jaar kan ik er uiteraard niet bij zijn, maar ik beloofde skypegewijs toch even binnen te vallen om mijn poëtische bijdrage ten berde te brengen. Dat was bijzonder leuk, al die gezichten nog eens terug zien, net alsof ik er even bij was. Al kijken de mensen hier wel een beetje vreemd op als je hier op de camping een gedicht van 1788 staat op te dragen voor een laptop met een glas Whisky in de hand. Dat je dan vervolgens triomfantelijk naar binnenkiepert om 11h ‘smorgens. Van een stevig ontbijt gesproken. De dag is goed ingezet. Klaar voor een stevige wandeling.

We vertrekken van op de camping naar de Mt John Observatory. Zoals elke zichzelf respecterende sterrenwacht hebben ze ook deze bovenop de heuvel geplaatst. In een half uur tijd klimmen we minstens 300m. Het buitengewoon ontbijt was misschien toch niet zo’n allerbest idee. Drijfnat komen we boven aan terwijl het niet eens zo warm is. Hier hebben we een impressionant 360° zicht over het meer en de bergen tegen de horizon aan. We zien hoe de wolken over de tegenoverliggende bergkam  het meer in rollen en in een kwartier tijd de hele regio bedekken. Via de weides dalen we terug tot aan het meer en zo verder tot aan de camping. Weinig bloemen gezien. Het is blijkbaar niet het ideale klimaat voor weelderige bloemenweides. Mooi tochtje trouwens, bovendien waren we hier bijna gans alleen en dat maakt dat we de stilte hier dan echt kunnen horen.

Fotos:  wolken die binnerollen, schuchter vogeltje met rood borstje ?, bloemen voor de tante, panorama’s van tijdens de wandeling.

Bijlagen:
Robert Burns -Up In The Morning Early.txt (0.5 KB)   

De gasfles van onze camper is leeg, dat kan al eens gebeuren na 4 weken intensief gebruik. De fles opnieuw laten vullen voor 1 maaltijd lijkt ons belachelijk. Er is wel een campkitchen maar dat is struggle for life in het topseizoen, de blauwe walmen van verbrand eten zijn niet te harden en in de mist vind je je eigen potten nauwelijks terug. We nemen het onzekere voor het zeker en gaan uit eten.

Morgen moeten we de camper immers terug binnenbrengen en verblijven we in de YHA van Christchurch. Donderdag vliegen we als alles meezit naar Bangkok. De blog wordt echt nog een spannende thriller zo. Allé voor ons toch. U leest morgen toch verder voor alweer een spannend avontuur…

Foto’s: uitzichten tijdens ons diner

25-01-2010 om 09:54 geschreven door Mike-Ruth  

We pakken in, gaan vluchtig door de camper, en rijden naar Christchurch. Dat gaat trager dan normaal, waarschijnlijk omdat we de laatste nostalgische rit met de camper niet te snel willen laten voorbijgaan. We zeggen nog een paar keer ‘wauw’ voor de mooie landschappen en ademen nog wat extra propere lucht in, kwestie van wat reserve te hebben voor in Bangkok.

Inchecken in de YHA, dat blijft eigenlijk altijd wel een beetje afzetterij. Onze kamer is twee bij twee en er passen net twee bedden in, als we onze bagage erin duwen gaat de deur nimmer open. Gelukkig zijn we een camper gewend en niet claustrofobisch aangelegd. ’t Is wel netjes. Ok bagage gedropt, nu nog naar de carwash en dan de camper terugbrengen. De carwash is van het volautomatische type waarbij er een boog met faciliteiten heen en weer over het stilstaande voertuig gaat. We geloven niet dat dit ontworpen is voor campervans , maar volgens de infoborden vallen we binnen de maximum dimensies. De metalen boog passert op milimeters van de spiegels. Chance, stelt u maar eens voor ….  Het inleveren van de wagen gaat zoals verwacht vlotjes, we worden weeral in het NL verder geholpen door een Hollandse en wat later komt er nog een Lierenaar bijstaan en hun taxi brengt ons terug naar de YHA. In het salon kijken we nog naar 1 van de kwartfinales van de Australian Open. ’s Avonds eten we in het Belgian beer café typisch belgische kost, maar dan toch berooid klaargemaakt met een NZ- accent. Je kan dat vergelijken met frietjes te bestellen in een Hollands frituur. Je weet hoe dat moet smaken maar de finesse is verloren en de mayonaise lijkt  zoete fritsaus geworden. Leve de Klavers! Aan de Leffe van’t vat is niets te verbeteren.

Daarna trekken we  de stad in en duiken in een kleine groezelige maar gezellige bar waar om 22h30 een live bandje van twee begint. Daarmee is de bar al meteen voor de helft gevuld. Na een uur hebben we het wel gehad, zoveel ambiance brengen ze ook niet, en keren we terug naar onze cel.

26-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth