Nee, we hebben niet geslapen tot in het nieuwe jaar, hoewel het toch pas 9.30u was tegen dat we wakker werden. De jetlag..

Op de laatste dag van dit jaar bezoeken we de stad Auckland. Op zich is er niet grandioos veel te zien, maar er is wel een Belgian Beer Café en dat kunnen we niet links laten liggen. We lunchen daar met ne goeie Leffe, man dat is lang geleden. Mike bestelt mosselen met friet, maar de mosselen zijn van een iets ander kaliber dan wij gewoon zijn dus het is even wennen. Er speelt hier vanavond een live bandje, hier komen we wel es kijken.

Voor het eindejaarsfeest stippelt Mike een hele route uit langs verschillende bars uit de Lonely Planet. Ervaring leert ons dat lukraak op zoek gaan naar cafés meestal op niets uitdraait.
We beginnen bij de bar Minus 5°. Kwestie van een beetje medeleven met het thuisfront te tonen, het is hier nl, hoe raad je het, -5 binnen. Aan de inkom krijgen we een eskimopak aan en dikke wanten. De bar zelf is volledig uit ijs gemaakt, dus ook de glazen en de banken. En het is er verdorie koud. We besluiten onmiddellijk dat we zulke temperaturen niet meer gewoon zijn overtuigen ons  in warmere oorden te blijven tot de koude in België verdwenen is. De bar is voor de rest zo goed als leeg, het is duidelijk meer een toeristenattractie dan een echte ambiance-bar.

De andere bars zijn een succes, er is best wel veel volk op de been. Om middernacht volgen we de mensenstroom naar, wat wij vermoeden, de ideale plek om vuurwerk te zien. Ja wadde, ze zouden es in Mortsel op les moeten komen, of in Boechout. Het trekt echt op niks. Er worden vanachter een gebouw een paar flauwe pijlen afgestoken, het geheel duurt misschien 2,5 min en niemand lijkt te weten wanneer het nu net 12u geworden is. Chaos compleet.

Als we terug de straten inwandelen zien we een massa volk uit de tegenovergestelde richting komen. Hmmm, we stonden misschien aan de verkeerde kant??

We keren nog es terug naar de Belgian Beer Bar, daar zit het stampvol en het live bandje brengt er de sfeer wel in, zo zijn we het gewoon.

Na het feestgedruis brengt een taxi ons veilig thuis en daarmee is het dus voor ons 2010. Terwijl ik dit type, is 2010 voor ons al kei gewoon, en voor jullie moet het nog steeds beginnen… apart.

Alvast een gelukkig nieuwjaar voor iedereen, de foto’s volgen nog maar moeten van de GSM gehaald worden.

Foto’s: (reuze-)mosselen, Minus5°, Auckland Sky Tower, Ho Ho Ho

03-01-2010 om 08:06 geschreven door Mike-Ruth  

Zo gauw we Auckland achter ons laten, krijgen we een geweldig landschap. Groene heuvels, nog groenere valleien, we zijn onmiddellijk verkocht. Dit is natuur waar wij van houden!

Het gebied rond Rotorua is vooral bekend voor zijn thermische bronnen. Rotorua zelf is de hoofdattractie, bijgevolg ook heel druk. Op basis van een reisverslag dat ik bijheb laten we Rotorua (en de bijhorende rottende-eireren-geur van de H2S) voor wat het is en rijden zo’n 30 km verder naar het zuiden tot aan de Waikite Valley (Waikiki voor ons) met zijn thermische bron. Er is een heel zwembadcomplex aangelegd wat gevuld wordt met water uit die bron. Die spuwt 50l water per seconden, temperatuur 98°. Na 3 km rivier is dit gedaald tot 50°. Een heel afkoelingscircuit moet er voor zorgen dat het water, eens aan het zwembad, nog maar 40° is. Je kan hier mits inkom te betalen komen zwemmen, tenzij je op de aanpalende camping staat, dan zijn de zwembaden gratis. Gisteren gebeld en ze hadden nog plaats. Bijgevolg zwemmen we deze namiddag in water van 37 tot 42°, en dat is écht warm, veel verkoeling brengt het niet. Het terrein is prachtig aangelegd, de stoom komt uit de kokende rivier  over ons heen gedreven. Er zijn in totaal zo’n 8 baden: 3 privé-zwembaden, 2 jacuzzi’s, 2 grote ‘sit & soaks’ (ene 42°) en 1 groot zwembad. Je loopt van het ene in het andere.

Elke avond om 21u gaat de stop eruit en laten ze alle water uit de zwembaden weglopen, dit terwijl de gasten nog in het water zitten. Alles wordt dan grondig gekuist, het water is nl niet behandeld en er wordt geen chloor gebruikt, en dan gaat de kraan aan de bron terug open. Vanaf 5u ’s morgens kan je er weer in.

Niet alleen de zwembaden zijn geweldig, maar de volledige omgeving is gewoon een droom. We zijn onder de indruk.

Het Engels dat hier gesproken wordt is van een ander kaliber, dus het vraagt weer training om de mensen van de eerste keer te verstaan. Dat betert wel, maar voorlopig vallen we bij de eerste zin nog door de mand.

Foto’s: warmwaterbronnen en bijhorende zwemcomplex, afdruk in de stoom

03-01-2010 om 08:08 geschreven door Mike-Ruth  

We beginnen de dag met een zwempartij in de warmwaterbaden.

Na het ontbijt rijden we naar Wai-O-Tapu Thermic Wonderland. Dit is het meest kleurrijke vulkanische gebied van NZ. Via een bewegwijzerd pad lopen we voorbij een 30-tal verschillende bezienswaardigheden, allemaal van vulkanische oorsprong. Het is erg druk maar we kunnen toch overal vlot bij om foto’s te nemen. Er zijn mud pools, warmwater geisers, gekleurde champange pools en volgelopen kraters in de meest eigenaardige kleuren. Het geheel is indrukwekkend, dit hadden we nog nooit gezien. Sommige kraters zijn wel 62m diep.

In het park kan je ongegeneerd een kanjer van een scheet laten. Alles borrelt er toch al en geen kat die het daar riekt. Bij momenten, als de wind aanwakkert, wordt er zoveel stoom en gaslucht over de paden geblazen, dat je niet meer ziet waar je loopt en vnl niet meer kan ademen van de stank. In heel het park is er ook een zwaar rookverbod van kracht. Ongetwijfeld om te vermijden dat een ontstekingsbron een nieuwe vulkanische uitbarsting veroorzaakt.

In de namiddag rijden we langs Blue en Green Lake, dit zijn de vakantieplekken bij uitstek zo blijkt. Er wordt gezwommen, gesurft, allerlei watersporten beoefend. Het lijkt alsof elke NZ’er met een bootje in deze paradijselijke meren ronddobbert. De natuur is dan ook heel erg mooi en groen.

’s Avonds gaan we terug naar de camping en sluiten na ons avondeten de dag af zoals we hem begonnen, in de warmwaterbaden.

Tot hiertoe is het ook hier mooi weer. Overdag zo’n 25°, ’s nachts koelt het wel flink af, tot zo’n 12°.

Foto’s : Wai-O-Tapu Thermic Wonderland & blue lake

03-01-2010 om 08:21 geschreven door Mike-Ruth  

We beginnen de dag nogmaals met de warmwaterbronnen (kwestie van het er nog es goe in te wrijven) en starten dan ons huis richting Wellington, waar we de overzet naar het Southern Island zullen nemen. We hoorden dat dit heel druk kan worden. Er zijn 2 maatschappijen die de overzet verzorgen en je kan best op voorhand geboeken, dus moeten we dat eens gaan uitpluizen.

We rijden langs Lake Taupo en door het Tongariro Natuurpark via de Desert Road, die op zo’n 800m hoogte door het gebergte slingert. We zien besneeuwde bergtoppen, zandwervelstormen, massa’s groene heuvels en nog groenere weilanden, vol met schapen en koeien, al dan niet langs de juiste kant van de afspanning, magnifiek. Ik vind niet genoeg adjectieven om het te omschrijven. Na elke bocht komt er een nieuw overweldigend uitzicht.

Je kan het het beste omschrijven als een mix van Schotse Highlands en Sloveens Alpen en dat geheel nog es overgoten met één of andere magische groene saus, waardoor het geheel gewoon onwerkelijk prachtig wordt.  Plant her en der nog een palmboom. Men zegt dat het Zuidereiland nog mooier is, dat belooft.

We kiezen een camping in het gehucht ‘Upper Hutt’. De naam spreekt eigenlijk voor zich, de toegangsweg slingert de bergen in. Gedurende 40 min rijden we op een baantje  zoals ze dat enkel nog in de bergen van Corsica in gebruiken. Dit bergpad is net iets minder breed dan de wielbasis van onze Transporter. Dat is geen probleem mocht dit een enkelrichting zijn. Niet dus. Bij elke haarspeldbocht toeteren en af en toe de remmen  dicht om een kop-kop aanrijding te  vermijden. De kleinste wagen moet achteruit, vinden we. We zijn blij met ons (kleinere) model van camper. Tegelijkertijd staat er een stevige stormwind en hangen er dreigende wolken. Een mens moet iets overhebben voor een mooie ligging. Bij het inchecken kijkt de eigenaar ons lachend aan en zegt dat we het avondje wel gekozen hebben. Het gaat nl stevig stormen. Gauw de blog updaten voor de wireless wegwaait.

Gezien ik geen foto’s meer mag nemen tijdens het rijden, klopt, gn foto’s dus.

03-01-2010 om 08:23 geschreven door Mike-Ruth  

Neen, geen warm water meer maar een koude douche om de dag te starten. De uitbater van de camping  was gisteren bij onze aankomst nog vol lof over zijn authentiek sanitair. Het water wordt hier nog verwarmd door een houtvuur. Voorwaarde nummer 1 is dan wel dat je op vaste regelmaat vodoende hout moet toevoegen. Na mijn beklag bij de balie wordt een kruiwagen hout aangerukt en 10 min later draait de oven op volle toeren. Ik besluit nog even te wachten om het water de kans te geven op te warmen en begeef me opnieuw naar de douche voor een  ietwat minder koude douche, wat toch nog ver van aangenaam blijft als je onze vorige campingplaats gewend bent. In plaats van hier te blijven, verhuizen we dan ook naar een andere mét warm water. De wind blijft ondertussen danig waaien, we kunnen ons dak nog steeds niet openzetten. Windy Welly noemen ze het hier, er is iets van aan…

We nemen de bus naar Wellington waar we via een authentieke kabeltram de hoger gelegen botanische tuin bezoeken. Netjes, keurig onderhouden, mooi weer, wat kan je nog wensen..? Wellington is de hoofdstad van NZ maar doet meer aan als een provinciestad. Wij vinden het gezelliger dan Auckland. We wandelen terug naar het centrum en kuieren nog wat door de winkelstraten en langs de kade. Alles wordt daar in voorbereiding gebracht om het wereldkampioenschap fietsen met 1 wiel te rijden. We blijven wat rondhangen tot het startschot gegeven wordt. Dat geeft meer spektakel dan verwacht. Wat wil je, als de eerste onderuit gaat, stoppen lukt nu éénmaal  niet zo vlot met 1 wiel, met alle gevolgen vandien. De berijders en bijhorende wielen gaan vlot  op een hoopje, sorteren zich snel terug en springen terug op hun…tja…wiel.

De bus terug naar de camping, en we eten binnen want het regent weer. Bloggen en dan snel onder de wol. Morgen moeten we er vroeg uit. Om 7h25 moeten we ten laatste inchecken voor onze ferry naar het zuidereiland. En druk zal het zijn, we boekten 2 dagen op voorhand en ongeveer alle tickets waren al uitverkocht.

Slaapwel!

06-01-2010 om 06:15 geschreven door Mike-Ruth  

Eens aan boord doen we ons te goed aan een Kiwi-breakfast (ook wel gekend als cooked breakfast, dus de hele resem eieren, spek, toast, worstjes. Alleen de bonen ontbraken nog). Na 15 min varen verlaten we de beschutting van de haven en varen we door Cook Strait. Het gaat er hevig aan toe en dan staat er nog niet eens veel wind. Hoewel we op een danig uit de kluiten gewassen ferry zitten, gaat de boel zwaar op en neer. De bemanning begint al spontaan zakjes uit te delen. De overzet tussen de 2 eilanden staat erom gekend, in de helft van de reisverslagen lezen we over mensen die ziek zijn geworden tijdens de overtocht. Niet voor de zwakke magen dus. Een kwartier later wordt er rondgeroepen dat er verderop een boot in de problemen geraakt is en dat we vertraging zullen oplopen. Veel mensen kijken al verschrikt in het rond en vertrouwen het hele zaakje duidelijk niet meer.

Eens de boot-in-problemen wordt geholpen kunnen wij verder varen, zelfs in redelijke rust. De golven komen niet meer langszij en dat maakt het een stuk aangenamer. Hoewel we er zelf niet echt veel last van hebben ondervonden. Maar nu kunnen we ook op het bovendek ten volle genieten van het landschap dat voorbijglijdt.
Tegen 11u zijn we in Picton.

Picton blijkt een gezellig klein toeristendorp te zijn. We wandelen er even rond en lunchen op een terras. Het valt ons nogmaals op dat NZ heel anders is dan Australië. Mooi weer is hier evengoed een zegen als bij ons, op een zonnige zomerdag als vandaag zit iedereen massaal op terrassen of in de parken te luieren. Er wordt echt moeite gedaan om de straten gezellig te maken en de mensen naar buiten te lokken. In Australië vlucht iedereen direct terug naar binnen, naar de airco. Wel te verstaan natuurlijk, gezien de temperaturen daar. Toen we in Alice Springs de Royal Flying Doctors bezochten, zei de vlaamse dame achter de kassa dat ze de zomers in België zo verschrikkelijk vindt, zeker als er een hittegolf is. Nérgens airco, overal véél te warm binnen. Bewijst nog maar eens hoe subjectief indrukken altijd zijn…

Ons camping-selecteer-ritueel doet ons uiteindelijk ergens afgelegen belanden, vlak aan de Queen Charlotte scenic Drive. Gelukkig hadden we vanuit Picton al gereserveerd want tegen we er toekwamen hing hun bord ‘No vacancies’ (vrij vertaald door ons als: geen vakanties) al uit. De camping is een kleine familie-business, we worden eerst onthaald door de dochter van een jaar of 9, die dan haar vader gaat zoeken. We krijgen allerlei kortingen rond onze oren geslingerd, een tip voor een wandeling na zonsondergang om glim worms te zien en als welkom 2 zelfgebakken warme muffins. Dàt is nog es service. De camping is prachtig gelegen, omringd door groene beboste heuvels. Zalig.

De rest van de namiddag luieren we wat rond op de camping. Onze overbuur komt nog vriendelijk vers gevangen mosselen aanbieden, waarvoor we toch maar bedanken. In Auckland hebben we kennis gemaakt met deze reuze-groene-schelpdieren die in de verste verte niet smaken als een Zeeuwse mossel. Het Duitse koppel dat nadien naast ons komt staan, krijgt hetzelfde aanbod maar bedankt ook vriendelijk. De chinezen zijn dolenthousiast…wat zei ik ook weer over subjectief?? Tien min later komt diezelfde overbuur voorbijgewandeld met een vis van een meter lang, zalmmodel, had hij zelf gevangen. Als hij ons daar nu een filetke van had aangeboden…

Na onze bloemkool met worst vertrekken we op de glim worms wandeling. We moeten een aantal fences overklauteren en woeste stieren trotseren tot we uiteindelijk in het bos komen. Donker is het nog bijlange niet dus glimwormen gaan we niet te zien krijgen. Het pad lijkt ons ook iets te avontuurlijk in het nachtelijke duister en we hebben geen fatsoenlijke pillamp bij (Hema-fietslichtjes zijn ontoereikend om te boenken door het dichte struikgewas). De wandeling brengt ons tot aan een prachtige waterval midden in het bos, die is op zich al de moeite om de tocht te maken.

Misschien proberen we morgen nog eens voor de wormen, nu we weten hoe het pad loopt…

Foto’s: het bos en de waterval, zicht op de ferry, Marlborough Sounds, Picton Park, vogel van de dag (Weka flightless bird)

06-01-2010 om 06:18 geschreven door Mike-Ruth  

Driekoningen vandaag, tijd om de kerstboom buiten te keilen, naar de kerstboomverbranding te gaan en daar een jenever te drinken om te vermijden dat je vastvriest. Of een etappe van Queen Charlotte Track te wandelen. Deze meerdaagse trektocht van +70km loopt door de mooiste delen van de Marlborough Sounds. Niks te maken met de verbannen macho cowboy van weleer maar wel het noordelijkste deel van het zuidereiland dat verzwolgen wordt door 100en fjorden en landengtes die langzaa overgaan in de Tasman Bay. Alsof alle valleien van de Pyreneeën volgelopen zijn en enkel de glooiende toppen zichtbaar bijven. Amai, genoeg lyrisch gestroop, tijd voor het echt werk. We wandelen natuurlijk niet de hele etappe maar in onze jeudige overmoed besluiten we dat het hoogste punt ongetwijfeld ook het mooiste zal zijn. De tocht die we gaan ondernemen is maar zo’n 10km, peanuts dus. Toch wel vreemd dat ze op de infoborden er 4h voor voorzien. Na een half uur stappen begint het te dagen, de eerste etappe brengt ons van zeeniveau naar 350m. Om daarna terug volledig af te dalen en dan weerom een volgende top van 450m te overstijgen. Dat voel je. Volgens de lokale autoriteiten is het pad ook geschikt voor mountainbikers. As if, de enige mountainbikers die we kruisen zijn diegenen die de fiets aan de hand de helling opduwen.  Wellicht zullen er wel fanatiekelingen bestaan die me hier tegenspreken. Ben toch erg blij dat we hier geen mountainbikes gehuurd hebben. Eerst nog enkele Familieweekendjes op trainingskamp voor we daar aan toe zijn. We hadden gelijk, de hoogste punten geven de mooiste uitzichten. We dalen terug tot zeeniveau waar we meekunnen met een watertaxi die gereserveerd werd door andere wandelaars die we ontmoet hadden. Maar goed ook, blijkbaar varen die watertaxi’s niet zo frequent dan we gehoopt hadden. Dit bootje brengt ons terug naar het beginpunt waar we met stijve benen naar onze camper  wandelen die zo’n 150m hoger geparkeerd staat.

We zullen goed slapen.

Foto’s: Indrukken van de wandeling, waaronder een paar 180°-panorama’s (het pad loopt recht), de watertaxi (allé ja, een boot die ze gehuurd hadden van een andere firma want hun taxi lag in panne)

06-01-2010 om 08:17 geschreven door Mike-Ruth  

We rijden naar Blenheim, da’s niet zover, tegen de middag zijn we geïnstalleerd op onze nieuw campplaats. In deze platte streek is volgens onze Lonely Planet absoluut niks te zien of te beleven. Uitgezonderd een uitgebreid gamma aan wineries die je per fiets kan afgaan. Dit is dé wijnstreek van Nieuw Zeeland. Warm overdag, koel ‘s nachts. Daar heeft Ruth wel oren naar. De fietsen worden gehuurd en ik stippel snel maar professioneel een route uit langs de mooiste en beste etablissementen. De eerste is zo’n 10 km verder, al de andere liggen in de direkte omgeving. On y va.

Wat is me dat, het platte land is eigenlijk vals plat, de schaal van het plannetje in onze gids was ongetwijfeld mis en de stijve bries wakkert nog verder aan eens we hem pal op kop hebben.  Na 1,5 h bereiken we eindelijke onze eerste Winerie, die bevindt zich op een heuvel. We lunchen er en proeven de rosé, de bubbels en de pinot noir. Niks mis mee, al is de pinot noir wat stroef naar onze smaak. Eens we de volgende winerie bereikt hebben bekomen we binnen op een bank even van onze tocht. We krijgen spontaan twee grote glazen water aangeboden. Zo fris zien we er dus nog uit.

Nooit goed beseft hoe ik na een sportdag als gisteren nu plots in de tweede fase van deze triatlon ben geraakt. Dat belooft voor morgen, 12 km waterval bergop zwemmen vrees ik.

De wijnen zelf overtuigen niet. Naar onze mening zouden er richtlijnen moeten bestaan die de naam wijn beschermen. Zoiets van: ‘De zuurtegraad van wijn mag die van azijn niet overschreiden’ of mocht dat toch niet lukken dat er dan een vermelding gemaakt wordt in het genre van  ‘Met de nodige voorzichtigheid te gebruiken bij marinades’ of ‘Opgelet, brand gaten in de sla(kom)‘ of  ‘Gratis een doos Rennie bij aankoop van zes flessen’. We krijgen hoe langer hoe meer een grenzeloos respect voor de wijnaankopers van Delhaize.  Die mensen moeten een ijzeren maag hebben om het kaf van het koren te scheiden.

Ik overdrijf misschien lichtjes.

Te pap om moe te zeggen, laat staan om tijdens de tocht om de haverklap halt te houden om de camera uit de fietszakken te graven. De foto’s zijn bijgevolg poverder dan gemiddeld.

Foto’s: lunch in 1 van de wineries, fietsen, fietsen, fietsen en de orginele brievenbus van de vorige camping

07-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We rijden terug een stuk naar het Westen richting Abel Tasman NP, om dan vandaaruit verder te kunnen afzakken langs de westkust richting gletser. Het natuurpark is ons door verschillende mensen aangeraden, dus we zijn benieuwd.
Onderweg pikken we nog 2 lifters op, een Oostenrijkse en nen Brit. Ze moeten toevallig zo’n 100 km verder op onze route zijn, een geluksdag voor hen. We worden onderweg entertained met allerlei filosofische mijmeringen van deze 2 wereldverbeteraars. Vreemd zelfbeeld hebben zo’n mensen altijd.

Als camping wagen we ons aan een gok en nemen één waar we geen beoordeling van kunnen terugvinden, maar de naam spreekt ons wel aan: Old MacDonald Farm, vlak aan het natuurpark en met lama’s, varkens etc op het terrein. Eya eya ho.

Het blijkt een goede gok, de camping ligt tussen de groene heuvels, er is geen passerend verkeer en de plaatsen zijn geweldig.

Voor het avondeten doen we nog een kennismakingswandeling aan het begin van het park. Het is eb, het strand is oneindig en zit vol watervogels.

Foto’s: steltloper met visje in de bek, een vogel die je aanvalt als je te dicht bij zijn nest komt (hebben we ervaren), de krijsende geelbek, landschapsfoto

08-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Onze namen worden afgeroepen alsof we in groepen worden verdeeld bij een jeugdkamp. Met dat verschil dat we een kapitein krijgen toegewezen, zo weten we in welke van de 4 boten we moeten klimmen. Ja, zo gaat dat er aan toe bij de Abel Tasman Watertaxi company. Je klimt effectief in de boten want die staan op trailors. Eens de boot volgeladen is rijden de traktors via de weg naar het strand.  Dat is irreëel. Je zit met zwemvesten aan achter aan een traktor over het asfalt te tuffen.  Eens op het strand worden de boten achterwaarts vlot geduwd. Boer Spreeuw verandert van pet en voertuig en transformeert  in Captain Sparrow.  Die brengt ons naar het midden van  het Abel Tasman National Park waar we een dagetappe stappen van de Abel Tasman Track. Dit is de populaire meerdaagse trektocht die de volledige kustlijn van het park volgt. De  toegang tot dit park kan enkel per watertaxi, er is geen enkele weg in dit park. Onderweg doen we enkele ommetjes en zien we vreemde volgels die tot 15m diep kunnen duiken, een kleine pinguinsoort die nog veel dieper kan en een zeehondenkolonie die wat liggen te zonnen op hun broedplaats. Normaal moeten er hier in deze periode ook orka’s te zien zijn, maar die zijn dit jaar nog niet gespot.

We  arriveren bij Tonga bay, stropen onze broek op en wandelen naar het strand. Dit is het startpunt van onze 4h durende tocht.  Het pad slingert voorbij watervallen, over hangbruggen, langs wondermooie baaien,  midden  door het natuurgeweld de heuvels in en uit.  Ruth zet er de beruchte militaire pas in en 3 h later staan we al aan ons oppikpunt zo’n 12 km verder. We lunchen en wachten op het strand van Torrent Bay tot onze watertaxi verschijnt om ons terug naar de ingang van het park te varen. 

Na een douche dineren we in het enige restaurant-café bij de ingang van het park. De maaltijd is erg verzorgd en smaakt verrukkelijk na zo’n dag.

Onze buren van South Carolina  komen gebroken de bar binnengestrompeld als het al lang donker is. Ze hadden de wandeling tot aan de ingang van het park verkeerd ingeschat. Ze hebben 6 h gewandeld over een traject van 11 km. Dat lijkt me dan weer straf. Dan nog liever de militaire pas.

We blijven wat hangen want zodra beloven ze hier live muziek. Inderdaad, wat later dan voorzien geeft  een lokale reggae band het beste van zichzelf en ze krijgen er wonderwel meteen de ambiance in. Voor zover dat mogelijk is met reggae natuurlijk. Alle aanwezige rastakopkes deinen mee op de vibes, mogelijke allemaal van dezelfde tribe als de bandleden.  Door de bijhorende psychedelische spasmen gaan de dreads alle kanten uit. Goe poeier hebben ze hier, in ons eten zat het toch ni in.

Als we terugwandelen naar de camping is het pikkedonker. We krijgen dan ook een sterrenhemel te zien zoals je die alleen hier kan bewonderen. Prachtig.

Foto’s: blauwe pinguin, luie zeehond, auto te water, de natuur in Abel Tasman National Park

09-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Er was regen voorspeld voor zondag, en regenen heeft het gedaan. Gelukkig hadden we vandaag vnl autorijden gepland, dus het deert ons niet zo.

Het begint met een rustige bui, maar naarmate de dag vordert wordt het gordijn dikker en dikker. Het water gutst op den duur uit de lucht, de landschappen worden nog mysterieuzer met de mist en regenwolken rond de bergtoppen. Kleine kreken veranderen in kolkende rivieren, de bergflanken worden langzaam omgetoverd tot 1 grote waterval waar je onderdoor rijdt. Op verschillende plaatsen kunnen de diepe grachten de watertoevloed niet meer aan en staat de weg volledig blank. We komen dan ook niet zo snel vooruit maar het is zo indrukwekkend om te zien dat we er niet van wakker liggen.

Pas tegen 15u mindert de zondvloed een beetje, net als we aan de Pancakes aankomen. Dit is 1 van de Must-do attracties in NZ. De Pancakes zijn limestone rotsformaties die door erosie gevormd zijn tot reusachtige stapels, hoe raad je het, pannenkoeken. Het klinkt nogal pover maar het was knap om te zien. Onder de rotsformaties zie en hoor je de zee beuken.

Het vervolg van de kustroute tot in Greymouth loopt verder door dit majestueuze landschap, langs de ene kant de beukende zee met grillige rotsen in het water en langs de andere kant de groene heuvels waar het water van naar beneden gutst. De golven van de zee zijn enorm, hier zou best wel eens de slotscène van Point Break kunnen opgenomen zijn.

Foto’s: allemaal impressies van de Pancakes en omliggende natuur, huis met stevige stroom water op de achtergrond (als die geen water in de kelder hebben, dan weten we het ook nie meer)

10-01-2010 om 10:05 geschreven door Mike-Ruth  

We komen uiteindelijk aan in Gletsjerland. De toppers hier zijn de Franz Josef en de Fox gletsers. Nergens anders op deze breedtegraad liggen gletsers zo dicht bij de oceaan. Naar mijn bescheiden mening is dat niet zóóó erg moeilijk, veel anders dan water vind je immers niet op deze breedtegraad. Behalve hun ligging zijn ze ook gekend om de snelheid waarmee ze verschuiven. In 1943 stortte er een vliegtuig neer, waarvan ze de restanten 3,5 km verder vonden, aan het uiteinde van de Franz Josef, zo’n 6  jaar later. De gemiddelde snelheid van de Franz is 1,5m per dag, met uitschieters tot 5 m. Dit zou 10x zo snel zijn als de gletsers in de Alpen. We ondervinden dat, als je lang genoeg naar de gletser kijkt, het echt wel lijkt of het gigantisch moster verder schuift…

We installeren ons in het dorp Fox Glacier Village en rijden daarna naar het beginpunt van de wandeling om de gletser te bekijken. Daar wacht ons echter een superteleurstelling, de wandeling is volledig afgesloten door de regen van de voorbije dagen, het gevaar op vallende rotsen door instabiliteit is te groot. Het enige dat we kunnen doen is de gletser vanop afstand aanschouwen. Wat een pech, we hadden hier zo’n hoge verwachtingen over! Het ziet er ook niet naar uit dat het probleem morgen verholpen zal zijn, de borden met de wandelingindicaties worden door de rangers volledig verwijderd en vervangen door een bord ‘Track closed’. We horen achteraf dat er op 10 dagen al meer regen gevallen is dan ze normaal op een volledige maand krijgen, en er wordt nog meer verwacht.

Een beetje moedeloos stappen we terug in de auto en rijden dan maar naar de Franz Josef, half verwachtend dat ons daar hetzelfde scenario staat te wachten. Hier hebben we meer geluk, we kunnen het pad tot aan de gletser volgen. Al moeten we 3x tot aan onze knieën door ijskoud gletserwater waden. Als je hier uitglijdt heb je wel iets aan uw fiets. Maar we kunnen toch erg dichtbij komen en een goede indruk krijgen. En dat zijn we ook; goed onder de indruk.

Ok, we hebben de gletsjer nu al wel gezien, van beneden, maar hoe geraak je er nu op ?

In de brochures lezen we dat je Helihikes op de gletsers kan doen. Je wordt met een helikopter ergens op het ijs gedropt en loopt daar dan 2,5u onder begeleiding rond. De uitstap kost een smak geld, maar we zijn hier maar 1 keer dus…. Dat is voor morgennamiddag. Fingers crossed dat het weer meezit, bij slecht weer vertrekken ze niet, en als het te bewolkt is zijn de uitzichten natuurlijk ook minder spectaculair.

Zoals de laatste dagen wel meer voorkomt, kruipen we vroeg in onze camper, jullie zullen ons wel niet geloven maar het is hier KOUD ’s nachts. Vanonder de warme dekens en slaapzak zien we nog een 1/3 filmke voor we gaan slapen. Càptain Jack Sparrow neemt  het op tegen de Krak-hen. Spannend.

Foto’s: De Franz Josef gletser

11-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Met een vintage busje van minstens 50 jaar oud worden we naar de lokake heliport gebracht. Ze verzekeren ons dat de helikopter van een recenter bouwjaar is.  We krijgen lederen berg-hikingschoenen aangeboden en een korte veiligheidsintroductie hoe een helikopter te benaderen. We worden gewogen, in groepen van max 6 pers opgedeeld en dan begeven we ons naar de helikopters. Aan boord passen dan ook maximaal 6 passagiers (als je ze goed opvouwt toch). Eens iedereen een headset op heeft gaan de deuren dicht en weg zijn we.

Dat gaat verbazend zacht. We stijgen boven het dorpje uit en in geen tijd vliegen we over de voet van de gletsjer. Meteen zien we ook waarom het wandelpad afgelsoten werd. De overvloedige regen van de voorbije week heeft de rotsen instabiel gemaakt en er zijn al tientallen rotsblokken naar beneden gekomen, sommige met het formaat van een autobus. Eens we midden de gletsjer zijn neemt de piloot even de vrijheid om  enkele hoogtepunten van de Fox glacier van dichtbij te tonen. Tot zover de aangename vlucht. De piloot is er van overtuigd dat je pas echt een goed zicht hebt als de machine minimum 90° kantelt, en dan nog eens andersom voor zij die langs de andere kant zitten. Mijn maag plakt ongeveer tegen mijn amandelen en de foto’s zijn bewogen. Ruth houdt vnl haar ogen dicht. We landen zacht op het ijs, de landingsplaats wordt aangegeven door één stokje van 50 cm hoog.

De gids wacht ons daar op en verdeelt de stijgijzers die we onder onze bergschoenen moeten gespen. We krijgen ook een wandelstok met een metalen pin onderaan. De gids legt ons kort uit hoe we al dit gereedschap moeten gebruiken en dan vertrekken we op onze tocht over een ijslaag die op dit punt zo’n 200 m dik is. We klauteren over ijsheuvels, wringen ons door smalle sleuven, bewonderen staalblauwe ijsgrotten langs de binnenkant, wat een ervaring! Het kleurenspel is indrukwekkend, het pure witte ijs tegenover de helblauwe kleuren van het water, niet gemakkelijk voor de fotograaf bij wisselende bewolking. Het rondomliggende landschap is al even imposant, je voelt je maar heel nietig tussen al die grootse natuur. We zijn ook verwonderd over de hoeveelheid water die over zo’n gletsjer stroomt, het ding smelt gewoon heel de tijd. Onze Nepalese gids leert ons, meestal op ludieke wijze, alles wat er te leren valt over een gletsjer en geeft ons ruim de tijd om foto’s te trekken. 2 Uur later wachten we in dekking op onze helikopter voor de terugvlucht, die deze keer de hoogtepunten vermijdt en in rechte lijn terugkeert.

De ervaring was op z’n minst uniek en elke euro waard!

Foto’s: onze gletsjeruitstap van take off tot landing

12-01-2010 om 22:03 geschreven door Mike-Ruth  

Ons doel voor vandaag is Lake Wanaka, in het Mt Aspiring National Park, zo’n 300 km meer naar het zuiden. Hiervoor moeten we door de Haast Pass, een bergketen waar nog maar sinds ´64 een baan door loopt.

Al slingerend rijden we door deze indrukwekkende pas, met zicht op sneeuwwitte toppen langs alle kanten. We maken verschillende stops om wat natuurschoon van dichterbij te bewonderen. Zo ook aan de Thunder Creek falls, waar het water, vooral na de overvloedige regen, zoals de naam voorspelt, donderend naar beneden stort. Het nadeel van scenic view-stopplaatsen is dat de meeste toeringbussen die ook aandoen, dus een Japanner is nooit echt ver weg.

Bovenop de pass stopt Mike voor wat hij denkt een solo-jonge deerne-liftster, maar ik had de mannelijke collega allang gespot in het bos. Die truuk lukt dus nog steeds. We kunnen ze zo’n 100km verder op hun tocht afzetten. Weeral een goede daad gedaan voor vandaag.

De geplande camping blijkt een wei te zijn die uitpuilt van het volk, we bedanken hiervoor, hadden gelukkig niet gereserveerd en keren terug naar het dichtstbijzijnde dorp, Wanaka. Het is een gezellig toeristisch centrum, dat vooral in de winter hoogdagen kent als ski-oord. De views vanop deze camping zijn geweldig, we logeren precies op een postkaart, midden tussen de besneeuwde bergtoppen met zicht op het Wanaka-meer.

We hebben geen foto’s van de trip, we willen niet riskeren jullie te gaan vervelen met ‘mooie foto van een indrukwekkende waterval nr76’. Bovendien zijn de uitzichten vaak zo weids dat je dat niet op een foto vatten kan. We zijn ook geen Lord of the Rings-kenners, maar we kunnen ons wel voorstellen dat ze hier inspiratie zijn komen opdoen. Wederom indrukwekkend allemaal, telkens opnieuw. We vallen in herhaling.

13-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Onze planning voor vandaag loopt een beetje in ’t honderd. De wandeling die we in het natuurpark wilden doen, begint aan het einde van een 34km lange gravelweg, daar kunnen we niet aan. Daarenboven is het weer niet echt wandelgeschikt, het regent, dus we cancellen de wandeling maar volledig.

Mike is tevreden, hij kan zich een paar uur volledig wijden aan zijn nieuwe hobby, kakuro’s oplossen. Na een paar uur vind ik het welletjes en wandelen we het dorpscentrum in, voor het eerst sinds lang gaan we shoppen!! Niet dat we echt veel kunnen kopen want er is geen plaats in de bagage, maar ’t is vooral de idee die telt. Mike koopt een leuke T-shirt als souvenir (opschrift: ‘If a man speaks deep in the NZ forest and there is no woman to hear him, is he still wrong?’, snap ik niet) en ik een nieuwe dagrugzak, een topmodel. De bodemnaad van de vorige is gelost en da’s redelijk onpraktisch als je gaat wandelen.

En dit is veruit het meest indrukwekkende wat we vandaag gepresteerd hebben, morgen doen we terug iets spannends, beloofd!

14-01-2010 om 06:39 geschreven door Mike-Ruth  

Na ons ontbijt maken we ons langzaam klaar om te vertrekken. Ervaring leert ons dat ze het hier niet te nauw nemen met de verplichte uitchecktijd van 10am. Voor we buitenrijden houden we nog even halt aan de dump point om onze watertank te vullen en de grey-watertank te ledigen. Aan de overkant van de weg merk ik twee lifsters op. Ze willen naar Queenstown, dat kan, dat ligt op onze route. (Geen wederhelften in de bosjes deze keer) De twee meiden uit de states gaan daar bungee-jumpen. Oh ja, did it, done it, bought the T-shirt. Heb er eerlijkheidshalve wel bij verteld dat ik sindsdien hoogtevrees ontwikkeld heb. Ze waren er al minder gerust in.

De GPS kiest een weg waar we volgens de kaart niet overmogen met een huurwagen. We begrijpen niet direct waarom en rijden toch door. De route is zo mogelijk nog mooier dan al de voorgaande. Nieuw-Zeeland is een paradijs voor wie graag met de wagen rijdt. Je mag hier wel maar maximaal 100, maar dat stoort voor geen moment. Achter elke bocht is er een nieuw wauw moment. Bovendien zijn de banen maar één baanvak breed. De bruggen worden afwisselend gebruikt door meegaand en aankomend verkeer.

We lunchen in Queenstown, een gezellig stadje dat bulkt van de toeristische adventure activiteiten. Tof. Wij rijden verder tot aan de visitor centre van onze eindbestemming: Te Anau. Dat ligt aan de Sounds. Gigantische landengtes of bergtoppen die langzaam overgaan in de oceaan en alzo kilometerslange fjorden creëeren. Een immens natuurpark  waar je maar 1 weg hebt tot aan de Milford Sounds. Alle anderen zijn onbereikbaar, niet via auto, bus, watertaxi, niks. Met uitzondering van de Doubtful Sounds, daar kan je bij als je meegaat op een georganiseerde tour. Je vaart dan eerst een stuk over Lake Manapouri, dan 20 km over land met de bus waarbij je aan Deep Cove komt en dan kan je beginnen aan de cruise op de Doubtful Sounds. Klinkt allemaal toch sprookjesachtig, niet?  Meteen hebben we een koers voor de volgende dagen. Morgen met de wagen naar Milford Sounds. Die route moet wreed de moeite zijn. Op den duur verwacht je niets anders meer. En overmorgen mee op een georganiseerde daguitstap naar de afgelegen Doubtful Sound. Je kan de Sounds ook doen met georganiseerde overnight cruises maar die zijn vrijwel onbetaalbaar. Bovendien hebben we al onze camper om in te slapen.

Ok, misschien niet zo’n spannende dag gehad als beloofd, maar de volgende dagen zien er weer veelbelovend uit. Hopelijk komt de zon erdoor, dat maakt mooiere foto’s. Al is die kans hier erg klein, hier valt gemiddeld  8000 mm regen per jaar. Dat is, hou je vast, 10X zoveel als in midden België.

Hebben jullie daar nog al eens geluk hé.

Foto’s: uitzichten onderweg, haven van Queenstown

15-01-2010 om 09:45 geschreven door Mike-Ruth  

Zo’n 25 km voor Milford kunnen we de berg niet meer over en moeten we door een tunnel. De tunnel is maar gemaakt voor verkeer in 1 richting, met lichten wordt het verkeer wisselend geregeld, met een interval van 15 min. We vinden het absoluut niet erg, de uitzichten zijn onvergetelijk. De laatste 25 km gaan stijl naar beneden tot op zeeniveau. Met al onze stops tussendoor is het 15u tegen dat we Milford bereiken. Hoewel het ’s morgens bij ons vertrek zwaarbewolkt was, is de zon er ondertussen volledig doorgekomen en de uitzichten op Milford Sound zijn prachtig. We laten deze kans niet liggen en kunnen nog net mee met de boot van 15.25u voor een 2u durende rondvaart door de sound. Stel u voor dat we morgen slecht weer hebben, dan hebben we niks gezien.

De rondvaart door de Sound is geweldig, we gaan van de ene waterval naar (al dan niet door) de volgende en de bergen met sneeuwwitte toppen rijzen uit de zee naar boven. Machtig om te zien. We komen hier te weten dat Captain Cook tot 2x toe voorbij deze Sound is gevaren, zonder de ingang te vinden, pas 50 jaar later wordt hij ontdekt. Eens op de Tasman Sea begrijpen we ook waarom, zelfs van vlakbij kan je niet zien dat er een ingang is tussen de rotsen.

Helemaal overdonderd van al deze natuurpracht beginnen we aan de terugtocht, waarbij we de stukken die op de heenweg nog in de wolken zaten er nu nog als extra bovenop krijgen.

Het was wederom een dag om nooit te vergeten!

Foto’s: Lake Gunn, Ruth duwt een boomstam in 2, vingerhoedskruid (sommige weiden zijn violet van de verschillende tinten van deze plant), impressie van een Deense meermin bij de Marian Falls, spelen in de sneeuw (zo zien jullie maar, we denken aan jullie), de Milford Sound

16-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Deze Sound had Capt Coock wel opgemerkt. Hij vroeg zich echter af of hij wel terug weg zou geraken gezien de stevige inlandse bries die hier altijd aanwezig is bij mooi weer. Dat gaf meteen de naam Doubtful Sound. Hoewel dit eigenlijk fout is, want de Doubtful is een fjord omdat hij ontstaan is uit een hyperactieve gletsjer. Een Sound ontstaat uit een rivier. De enige echte ‘sound’ in Nieuw-Zeeland is die in Marlborough, in het noorden van het Zuidereiland. Om de verwarring compleet te maken ligt het hier vol ‘sounds’ in ‘Fjordland’. Enfin,we leren weer bij.

Het is weer een prachtige dag, hoe langer hoe meer beseffen we dat we ongelooflijk veel geluk hebben met het weer. Veel mensen waar we mee praten doen het eiland in omgekeerde richting en komen van de ene regenzone in de andere. De touringbus pikt ons op aan de camping en we rijden naar Lake Manapouri waar we overstappen in een bootje tot aan een waterkrachtcentrale. Deze is 170m diep in een grot uitgehouwen en kan voldoende energie opwekken om het hele Zuidereiland van stroom te voorzien. Daarna rijden we met de bus tot aan Deep Cove, waar we in boot nr2 (gelukkig een iets grotere) worden overgeladen voor de rondvaart op de Doubtful Sounds.

Volgens Lonely Planet is deze indrukwekkender dan de Milford en vooral minder toeristisch. Dat laatste is zeker waar, we komen maar 1 andere boot tegen en voor de rest zijn we alleen. Je geraakt hier gewoon ook niet op eigen houtje, dus dat maakt het wel speciaal. We zien ook zeehonden en zelfs dolfijnen die nieuwsgierig dichterbij komen gezwommen.

Maar of deze nu echt indrukwekkender is? Wij zijn er niet helemaal uit, Milford leek ons hoger en ruiger, maar dat was natuurlijk de eerste fjord die we zagen…ln elk geval, doubtful.

Foto’s: zicht tijdens ons ontbijt, eerste zicht op Doubtful Sound, Ruth in de Sound, landschappen vanop de boot, luie kajakers, kolonie mooie zeehonden (ge moet ze es ruiken…), De wolken rollen snel binnen op plekjes waar we een half uur geleden nog waren, Dolfijnen, indrukwekkende waterval nr76, rendieren transport.

17-01-2010 om 22:34 geschreven door Mike-Ruth  

Later op de dag bereiken we de Catlins, een gebied met glooiende weilanden, oude bossen en ruige kustlijn. We zien schapen, schapen… schapen. Van die dikke wollige gevallen die dringend geschoren moeten worden, of pasgeschorenen, met zwarte kop of met witte, enfin in alle geuren en kleuren, maten en gewichten. Onze campingkeuze valt wat tegen. De toilet heeft wat weg van een groot uitgevallen aanplakpaal met een gat in de grond, naar de douche zijn we zelfs niet gaan kijken. We vermoeden een waterton in een boom geknoopt of iets dergelijks. We rijden dus nog wat verder en komen aan bij een kleine familiecamping. Onze achterburen zijn Vlamingen uit Leuven dus da’s gezellig. Dat doet onze Belgen-teller weer wat stijgen. Op de Milford Sound-cruise kwamen we ook nog een man uit Beringen tegen. En allemaal maar zagen en klagen over het weer, en wij maar content zijn.

Al gauw ontdekken we dat de camping wel wat last van beestjes heeft. Eerst kunnen we de deur nauwelijks laten openstaan omdat er heel der zwermen hommels binnendringen. Als de avond valt komen de sandflies in actie en moeten we ons volledig insmeren. Morgen dan toch maar verder.

18-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Onze camping ligt aan een rivier buiten de stad, en dankzij onze maandenlange ervaring zijn we hier goed op tijd om nog keuze te hebben uit een aantal mooie plekken.

De Southern Scenic Route en Catlins zijn een leuk alternatief voor de anders redelijk saaie weg naar het Oosten, maar de landschappen zijn nauwelijks indrukwekkender dan een mooie Ardeense heuvel of een prachtige vallei in de Moezel.  Het zou ook normvervaging kunnen zijn…

Foto’s: regenwoud op weg naar de waterval, de McLean waterval, Ruth duwt wéér een boom uiteen, Catedral caves en een volwassen zeewier

19-01-2010 om 22:06 geschreven door Mike-Ruth