Het is mistig en regenachtig, maar dat weerhoudt ons niet om naar Dunedin-centrum af te zakken, met als eerste attractie de botaniken hof. Die is mooi aangelegd en wordt duidelijk goed onderhouden, overal zien we jobstudenten op hun knieën onkruid wieden of gazonboordsels knippen.

Van daaruit lopen we verder naar het commerciële centrum via de studentenwijken. Dunedin heeft de oudste universiteit van Nieuw-Zeeland, maar deze tijd van ’t jaar is daar niet heel veel van te merken, ’t is natuurlijk zomervakantie.

In de Scottish Shop slaan we alvast een blikken voorraad Haggis in en we gaan ook even dag zeggen tegen Robert Burns op het centrale plein. Man, laat die hier op zijn kop kakken.

Tegen 15u hebben we het zo wel gezien en staan we toch wel net toevallig voor de cinema. We krijgen een fikse korting met onze Jeugdhuizen-lidkaart en brengen de rest van de namiddag door in het gezelschap van Mr Holmes & Dr Watson. Misschien niet de beste keuze gezien het creatief oud-Engelse taalgebruik en het gebrek aan ondertiteling. Maar we denken dat we de clue toch wel hebben gesnapt. It’s elementary, dear Watson.

Op de terugweg drinken we een pint in het smalste café van het universum (vinden ze toch van zichzelf), bestaande uit een voorgevel van 3m breed en daarnaast een overdekte gang van nog es 2m. Binnen is er eigenlijk geen plaats voor tafels en je bestelt aan het raam in de voorgevel.

Foto’s: The man himself, De blue oyster bar (Police Academy 1 ), het hotel van Robbie, het smalste café

20-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Vanuit Dunedin doen we een kleine omweg om een albatros-kolonie te gaan bezichtigen. De weg ernaartoe is weer spectaculair en brengt ons helemaal tot het uiteinde van het Otago-schiereiland, ten Z-Westen van Dunedin. Voor we echter een albatros kunnen spotten, botsen we op een hoge afsluiting en een visitor centre, waar we 20€/man toegangsgeld moeten betalen om door te mogen lopen naar de kolonie, en dan heb je nog niet eens de zekerheid dat je een albatros te zien krijgt. Het mogen dan indrukwekkende beesten zijn, dat hebben we voor geen enkele volgel over. Dit is typisch N-Zeeland, voor alles vragen ze inkom en soms gewoon absurde prijzen. We stellen ons dan maar tevreden met aalschovers en meeuwen.

Op de terugweg geraakt de GPS (de elektronische deze keer) in de war en stuurt ons over de ‘High Cliff Road’. Dit spreekt tot de verbeelding en de weg doet zijn naam eer aan. Waar we voorheen vnl door de mist en wolken reden, stijgen we er nu boven uit en krijgen we indrukwekkende uitzichten op de baai van Dunedin, tussen de wolken- en mistflarden door. We schieten weer van geen kanten op want elke bocht is opnieuw geschikt voor een panoramische foto. Danku madam van de GPS voor deze kleine detour.

We stoppen nog een keer in Oamaru om de ijskast vol te laden voor de komende 3 dagen en draaien dan het binnenland in, richting Mt Cook, de hoogste top van het eiland die afklokt op 3754m. De planten veranderen al snel in een meer dorre alpine-begroeiing dan wat we tot nu al gezien hebben. De regen blijft duidelijk voornamelijk aan de westkant van de Southern Alps hangen. Dor is natuurlijk nog altijd relatief, elk Australische koe zou stikjaloers zijn op de sappige grassen.

De laatste camping (anex visitor centre, anex helicopter centre) voor Mt Cook ligt in het Glentanner dal en biedt ons al een prachtig voorproefje van de met sneeuw bedekte toppen. We hebben geluk, later op de avond breekt de zon door en komt Mt Cook even piepen, en er worden dan ook enthousiast foto’s gemaakt. Lang niet iedereen die hier komt krijgt die kans. We hebben ook een goed uitzicht op het Pukaki meer, dat net zoals de andere meren hier een heel vreemde kleur heeft, veroorzaakt door afzetsel van een gletsjer die door de vallei geschoven is. Het water is melkachtig,en als de zon erdoor komt, turquoise-blauw.

Als alle andere campers stoppen met manoeuvreren en zich binnen installeren voor hun TV, genieten wij buiten van een glas wijn en van de absolute stilte die hier heerst, op het geruis van watervallen na. Meer moet dat niet zijn

Foto’s: panoramische zichten vanop onze camping op oa Mt Cook, koeien naast de High Cliff Road in Dunedin, de albatros-kolonie zit ergens onder de vuurtoren maar konden we dus niet zien, Mt Cook met zijn punt in de zon.

21-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Gewapend met een wandelkaart rijden we tot het einde van de weg, waar Mt Cook Village ligt. Onderweg zien we landschappen die Peter Jackson best wel eens in een film zou kunnen gebruiken. De wolken hangen laag over de donkere bergkammen en geven het geheel een surreëel karakter.

Eigenlijk staan we hier in vogelvlucht op amper 20 km afstand van de Fox Glacier, waar we 10 dagen geleden op gewandeld hebben. Er is echter geen enkele directe weg over de bergen. De kortste is over de Haast Pass, minstens 500 km om.

Wandeling nr 1, ‘de Hooker Valley track’,  begint aan het einde van de Hooker valley Road. Ze loopt door de Hooker Valley, langs de Hooker Hut tot aan de uitlopers van de Hooker gletser, met mooie uitzichten op de Mt Cook en andere bergen. De weersvoorspellingen zijn niet zo denderend, dus we vertrekken voorzien van regenjassen, sjaals en fleecen. De bergtoppen zitten allemaal achter de wolken en het ziet er niet naar uit dat dit snel gaat veranderen. Maar niet getreurd, het regent niet en de temperatuur is perfect om te wandelen. We waren al gewaarschuwd dat de Hooker Valley Track heel populair is, maar treintje lopen met een bus Japanners, nee, dat hadden we niet verwacht. Ok Scotty, Warp Factor 10, oftewel de inmiddels beruchte Ruth-wandelmodus wordt ingeschakeld en al snel verdwijnt de menigte achter ons. Het wandelpad slingert over een rotsige ondergrond de bergen in. We gaan twee hangbruggen over en komen uiteindelijk aan het finale uitkijkpunt bij lake…  u raadt het nooit, juist Hooker. Dat is heel bijzonder omdat de afgebroken gletsjerstukken als gigantische ijsbergen ronddrijven op dit meer. Je verwacht elk moment een ijsbeer tegen het lijf te lopen.

Terug zoals we gekomen waren, halverwege de nest blozende Aziaten ontwijken, en we zijn terug bij ons vertrekpunt. We lunchen in de enige lokale bar en besluiten nog even een kijkje te gaan nemen aan de voet van de Tasman Glacier. De langste gletsjer van het land. Hiervoor moeten we zo’n 10km over unsealed road welke niet toegelaten is voor rental-cars. Dat doen we lekker toch. Onze bus hotst en botst over de gravel tot aan het carpark. Dat staat zoals verwacht natuurlijk vol rental cars. De stouteriken! Hier is niet veel te zien maar er zijn twee korte wandelingen van minder dan een uur die wel mooie uitzichten beloven. De eerste gaat naar de blue lakes. Drie kleine groene! meertjes die perfect geschikt zijn om te zwemmen. De volgende gaat tot aan lake Tasman, ongetwijfeld minder geschikt om te zwemmen want ook hier drijven hele ijsbergen. En jongens, please, stop nu eens met die Global Warming. Hierdoor smelt er ongeveer elke jaar 0,5% gletsjer weg en moeten we een heel eind verder en hoger klauteren alvorens we van de spectaculaire uitzichten kunnen genieten. Als je al de ganse ochtend Chinezen getraiterd hebt kruipt dat in uw knoken.  Mijn benen zijn nu wellicht klaar om het Belgisch Wit-Blauw keurmerk te ontvangen.

Eens terug op de camping zien we met eigen ogen hoe een regenboog echt uit een pot goud, eeuhh turquoise, komt, ongelooflijk.

Foto’s: zichten tijdens de Hooker wandeling, op lake Hooker en Hooker glacier. Extra bloemekes voor de tante, regenboog, panorama’s van lake Hooker en lake Tasman

22-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We verlaten het NZ-hooggebergte en rijden naar Lake Tekapo. Dat rijden is hier steeds een plezier. We kunnen bovendien de I-pod aansluiten op de autoradio. Dat maakt dat we vaak hele stukken luidkeels zitten mee te zingen terwijl we door het landschap zoeven. Probeer dat maar eens op een bus. We maken een ommetje en we komen schor en hees aan bij de zalmkwekerij. Voor een kleine bijdrage mag je daar jezelf rondleiden en krijg je visvoer mee. Doen we. De vissen versmachten elkaar telkens we een beetje korrel in het water werpen. Als je hier invalt ben je vast in een mum van tijd een been kwijt, lijkt me. De vissen worden opgevist met een klein net en dan met een fikste tik op de kop in een eeuwige slaap gemept. Naar eigen zeggen is de zalm hier van een ongeëvenaarde kwaliteit. We laten ons verleiden en kopen twee filetkes, ze zijn nog warm… Verder naar Tekapo.

We checken in op onze camping met alweer een sprookjesachtig decor. Dat is hier niet zo heel moeilijk. Je zal je camping hier al verdraaid goed moeten misplaatsen om niet van een fabuleus uitzicht te kunnen genieten. We lunchen in een lokaal Jappans restaurant waarvan onze reisgids vertelt dat de Sashimi daar bereid wordt met de eerdergenoemde zalm. Het lost onze hooggespannen verwachtingen in en het smaakt heerlijk.

Lake Tekapo staat verder bekend om de uiterst zuivere lucht. De zuiverste van dit halfrond volgens kenners. Toch komen we hier nog Aziaten tegen met een monddoekje. Erg vreemd. Waarschijnlijk zijn die mensen reeds vergroeid met het kleinnood of willen ze niet riskeren om in shock te geraken bij het inademen van zoveel pure lucht. Ik betwijfel of ze het doen om de lucht hier niet te bezoedelen.  

Als ’s avonds de camping volloopt met zware dieselmotoren is de zuivere lucht enigszins ver zoek.

Door de zuivere lucht en het ontbreken van een grote stad in de nabijheid is Lake Tekapo ook bekend om zijn zeer heldere sterrenhemel. Boven op de berg staat er een sterrenwacht. Tegen dat we ons realiseren dat het een heldere nacht gaat worden, zijn alle stargazing tours al volgeboekt. Dan maar sterrenkijken vanop de camping. De maan speelt echter in ons nadeel en om 23u houden we het voor bekeken.

Foto’s: Vis en lake Tekapo

23-01-2010 om 22:28 geschreven door Mike-Ruth  

Traditiegetrouw herdenken de vrienden (de slechtste toch) elk jaar de Schotse poëet Robert Burns. Elk excuus is natuurlijk goed genoeg om een avond whisky-proeverij te doen, maar toch heeft deze Robert Burns Night steeds iets bijzonder. Eerst eten we een stukje Haggis met onverbeterlijke rapen waarna iedereen zelf een stukje Burns voordraagt en wat dan telkens met een teug Schots goud wordt doorgespoeld. De Schotse tongval betert dan ook naarmate de avond vordert. Dit jaar kan ik er uiteraard niet bij zijn, maar ik beloofde skypegewijs toch even binnen te vallen om mijn poëtische bijdrage ten berde te brengen. Dat was bijzonder leuk, al die gezichten nog eens terug zien, net alsof ik er even bij was. Al kijken de mensen hier wel een beetje vreemd op als je hier op de camping een gedicht van 1788 staat op te dragen voor een laptop met een glas Whisky in de hand. Dat je dan vervolgens triomfantelijk naar binnenkiepert om 11h ‘smorgens. Van een stevig ontbijt gesproken. De dag is goed ingezet. Klaar voor een stevige wandeling.

We vertrekken van op de camping naar de Mt John Observatory. Zoals elke zichzelf respecterende sterrenwacht hebben ze ook deze bovenop de heuvel geplaatst. In een half uur tijd klimmen we minstens 300m. Het buitengewoon ontbijt was misschien toch niet zo’n allerbest idee. Drijfnat komen we boven aan terwijl het niet eens zo warm is. Hier hebben we een impressionant 360° zicht over het meer en de bergen tegen de horizon aan. We zien hoe de wolken over de tegenoverliggende bergkam  het meer in rollen en in een kwartier tijd de hele regio bedekken. Via de weides dalen we terug tot aan het meer en zo verder tot aan de camping. Weinig bloemen gezien. Het is blijkbaar niet het ideale klimaat voor weelderige bloemenweides. Mooi tochtje trouwens, bovendien waren we hier bijna gans alleen en dat maakt dat we de stilte hier dan echt kunnen horen.

Fotos:  wolken die binnerollen, schuchter vogeltje met rood borstje ?, bloemen voor de tante, panorama’s van tijdens de wandeling.

Bijlagen:
Robert Burns -Up In The Morning Early.txt (0.5 KB)   

De gasfles van onze camper is leeg, dat kan al eens gebeuren na 4 weken intensief gebruik. De fles opnieuw laten vullen voor 1 maaltijd lijkt ons belachelijk. Er is wel een campkitchen maar dat is struggle for life in het topseizoen, de blauwe walmen van verbrand eten zijn niet te harden en in de mist vind je je eigen potten nauwelijks terug. We nemen het onzekere voor het zeker en gaan uit eten.

Morgen moeten we de camper immers terug binnenbrengen en verblijven we in de YHA van Christchurch. Donderdag vliegen we als alles meezit naar Bangkok. De blog wordt echt nog een spannende thriller zo. Allé voor ons toch. U leest morgen toch verder voor alweer een spannend avontuur…

Foto’s: uitzichten tijdens ons diner

25-01-2010 om 09:54 geschreven door Mike-Ruth  

We pakken in, gaan vluchtig door de camper, en rijden naar Christchurch. Dat gaat trager dan normaal, waarschijnlijk omdat we de laatste nostalgische rit met de camper niet te snel willen laten voorbijgaan. We zeggen nog een paar keer ‘wauw’ voor de mooie landschappen en ademen nog wat extra propere lucht in, kwestie van wat reserve te hebben voor in Bangkok.

Inchecken in de YHA, dat blijft eigenlijk altijd wel een beetje afzetterij. Onze kamer is twee bij twee en er passen net twee bedden in, als we onze bagage erin duwen gaat de deur nimmer open. Gelukkig zijn we een camper gewend en niet claustrofobisch aangelegd. ’t Is wel netjes. Ok bagage gedropt, nu nog naar de carwash en dan de camper terugbrengen. De carwash is van het volautomatische type waarbij er een boog met faciliteiten heen en weer over het stilstaande voertuig gaat. We geloven niet dat dit ontworpen is voor campervans , maar volgens de infoborden vallen we binnen de maximum dimensies. De metalen boog passert op milimeters van de spiegels. Chance, stelt u maar eens voor ….  Het inleveren van de wagen gaat zoals verwacht vlotjes, we worden weeral in het NL verder geholpen door een Hollandse en wat later komt er nog een Lierenaar bijstaan en hun taxi brengt ons terug naar de YHA. In het salon kijken we nog naar 1 van de kwartfinales van de Australian Open. ’s Avonds eten we in het Belgian beer café typisch belgische kost, maar dan toch berooid klaargemaakt met een NZ- accent. Je kan dat vergelijken met frietjes te bestellen in een Hollands frituur. Je weet hoe dat moet smaken maar de finesse is verloren en de mayonaise lijkt  zoete fritsaus geworden. Leve de Klavers! Aan de Leffe van’t vat is niets te verbeteren.

Daarna trekken we  de stad in en duiken in een kleine groezelige maar gezellige bar waar om 22h30 een live bandje van twee begint. Daarmee is de bar al meteen voor de helft gevuld. Na een uur hebben we het wel gehad, zoveel ambiance brengen ze ook niet, en keren we terug naar onze cel.

26-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We hebben een extra dag hier omdat we onze vlucht met een dag verlaat hebben. Anders waren de connecties zo slecht dat we 2 nachten geen bed hadden.

Christchurch wordt ook wel de garden van NZ genoemd en heeft een immense botanieken hof. In een lokale brochure vinden we een stadswandeling. Die doen we. Uiteraard kuieren we nog enkele uren door de tuin, ongeloofelijk, erg groot en tot in de puntjes onderhouden. We lopen langs de kathedraal. Allé ja, als dit een kathedraal is dan moet de St Bavo kerk van Boechout  wel het Montmatre zijn. We bezoeken nog een museum. In de namiddag zien we in de YHA hoe Williams nr 1 naar huis geflikkerd wordt en nr2 bijna. En reserveer ik mits enige extra inspanning een hotel in Bangkok. De Internetreservatie wil nl niet lukken en ik moet alles doormailen. Allé lijkt nu toch in orde. Ah ja over Bangkok gesproken, hoe zit dat nu met ons ontbrekende visum? Volgens het Thais consulaat kunnen we dat mits de nodige inspanningen en fees wel ter plekke bekomen mochten we het ongeluk hebben op een erg formalistisch ambtenaar te stuiten. Vrij vertaald wil dit zeggen dat er normaal gezien geen probleem zal zijn.

Het reisbureau beloofde contact op te nemen met de luchtvaartmaatschappij, maar daar horen we tot hiertoe niets meer van, straks es bellen als ze daar wakker zijn.

Voilà, en daarmee is het hoofdstuk Nieuw-Zeeland eigenlijk afgesloten. Het was verdorie een mooi hoofdstuk. Op naar Azië en een nieuw avontuur!  In’t beste geval kunnen jullie vrijdag ergens lezen wat onze eerste indrukken van Bangkok zijn…  in ‘t ergste geval meer foto’s van den botanieken hof.

Foto’s : Hortensias, Begonialaan, cactussen,mariaplantje,Dahlialaan, schapenkoppen in alle kleuren, rode lantaarn.

27-01-2010 om 07:51 geschreven door Mike-Ruth  

Allebei gepakt met een grote rugzak en een kleine langsvoor murwen we ons door de klapdeuren van YHA, richting Cathedral Square. Daar kunnen we de 5$-bus op die je voor 7$ naar de luchthaven brengt. We zijn hier flink te vroeg maar we moeten nog ontbijten en dat gaat nu eenmaal beter met wat minder bagage. Bovendien geeft ons dat wat extra tijd mocht de checkin problemen geven omdat we geen visum hebben voor een lang verblijf in Thailand. Dus onmiddellijk naar de checkin. Bummer, die gaat pas om 12 open. Eens het zover is gaan we naar de balie, we trekken ons beste communicantengezicht en liegen snoeihard over een pakje lucifers.  We worden op ons woord geloofd dat we maar 20 dagen in Thailand gaan verblijven. We krijgen onze boarding pass voor onze vlucht naar Sidney en meteen ook de boarding pass voor onze connectie naar Bangkok. Dat is slecht nieuws voor zij die hoopte op extra foto’s van de botanische tuin van Christchurch. Zodadelijk gaan we  het vliegtuig op. Het zal een lange dag worden. We landen in Thailand iets voor middernacht lokale tijd. Maar daar is zo’n 6h vroeger als hier. In’t beste geval een volgend bericht uit de Rambuttri Village Inn. Centrum Bangkok .

foto’s:  De not so 5$-bus.

28-01-2010 om 02:09 geschreven door Mike-Ruth  

Het was half 2 deze morgen tegen dat we, groggy, in onze hotelkamer aankwamen. Alles is vlot verlopen. Noch Qantas, noch Thailand maakte een probleem van onze documenten. Eerst een vlucht van 3u naar Sydney en aansluitend een 9-uur durende naar Bangkok.  Ge voelt dat toch.

Onze bagage komt weer braaf van de band gerold en dan op zoek naar een taxi. We hadden ons goed voorbereid en lopen recht naar de balie van de public taxis, waar ze de naam van je hotel in het thais overschrijven zodat de chauffeurs weten waar naartoe. Gezien het late uur verloopt de rit vlot, hoewel we geen idee hebben hoe snel hij rijdt, de snelheidsmeter op het dashboard blijft mooi op 0 staan. Hij stelt ons ook een aantal vragen, waar we geen snars van begrijpen dus knikken maar gewoon ja. Als hij de autostrade oprijdt, moeten wij als klant de ‘péage’ betalen, ook dit wisten we op voorhand. Alleen, de chauffeur houdt, zonder iets te zeggen, de helft van het wisselgeld bij. We zijn nog maar een half uur ’t land in en worden al in’t zak gezet! 10 Minuten daarna wordt ons vertrouwen in de mensheid hersteld Er is weer een péage-post en de rest van ons wisselgeld wordt bovengehaald om deze te betalen. Efficiënt.

Ons hotel is niet het meest idyllische wat je hier kan vinden, maar ligt wel supercentraal en op wandelafstand van veel bezienswaardigheden, midden in de backpackers-buurt. De kamer is een beetje klinisch maar wel proper en met airco. We kruipen doodmoe in ons bed maar toch lukt slapen niet echt meer, voor onze inwendige klok is het eigenlijk al 8u ’s morgens.

We zijn dan ook vroeg op en gaan op pad op zoek naar ontbijt. Het is buiten al heet en tropisch vochtig, na 10 min plakken we al van het zweet. We vinden een gezellig terras voor het ontbijt en kuieren daarna de stad in op zoek naar wat cultuur. Dat is een hele ervaring als je net van één vd zuiverste plekjes van de planeet komt. De verkeersgeur van een massastad met meer dan 10 miljoen inwoners in een mix met de aanéénsluiting van Thaise eetstallekes is apart. Dat krijg je nu éénmaal niet op een foto. Sommige slapen op straat, andere wassen zich in de rivier.

Het eerste complex is het Grand Palace en de Wat Phra Kaew (tempel van de emerald Boeddha). De gebouwen zijn prachtig versierd in alle mogelijke kleuren en liggen te schitteren in de zon. Blijkbaar zijn ze wat inspiratie zijn gaan opdoen in de Efteling voor het ontwerp van hun tempelwachters. Bij elke tempel die we binnengaan moeten we onze schoenen uitdoen en je moet gehurkt gaan zitten met je tenen weg van Boeddha.

Meer spectaculair is eigenlijk de Wat Pho, het oudste complex van de stad. Het bevat het grootst aantal Boeddha afbeeldingen en een 46m lange en 15m hoge liggende Boeddha, klaar om naar het nirwana te gaan. We zijn echt onder de indruk van dit beeld. Het blijft frappant hoe elk geloof zijn eigen gigantische bouwwerken optrekt om hun God te eren die eigenlijk bescheidenheid en nederigheid predikt.

Binnen dit complex bevindt zich ook de Massage-school en hoe kan je een bezoek aan Thailand nu beter inzetten dan met een Thaise massage? Voor geen 10€ krijgen we allebei een kneed, duw, wring en stootbeurt van 30 min, al onze knoken kraken en krakken onder de getrainde handen van de masseurs. Echt ontspannend kan je dat echter niet noemen. Eens het gedaan is lijk je dan wel op wolkjes te lopen. Ben benieuwd hoe mijn rug hierop gaat reageren als ik morgenvroeg opsta. Dat is waarschijnlijk de truuk, je hebt dan vast een nieuwe rekbeurt nodig.

We keren terug naar ons hotel met de rivier taxi’s en terwijl we lunchen komt de dagelijkse stortbui naar beneden. Niet dat dat verkoeling brengt, maar kom.

We houden het hierbij vandaag, de reis zit nog wat in de knoken (hoewel, na die massage?) en de vochtige hitte ondertussen ook.

Eerste indruk: superleuke festivalstad vol tegenstellingen tussen hyperrmodern tegenover eeuwenoude traditie. Elk straatje dat je indraait, elke winkeltje dat je binnengaapt of menu die je leest, er zijn steeds opvallende details die gans anders zijn dan wij gewend zijn. Tof,  al verstaan we geen snars van wat zij hier Engels menen te noemen.

Foto’s: het zwembad op het dak van ons hotel, de tempelwachters van de Efteling, Wat Phra Kaew, schoenen uit voor je binnenkomt!, zelfs de parasols zijn in 24 karaat goud (hoewel, als je goed kijkt kan je de origine toch nog zien, typisch), nog wat Wat Phra, torens van Wat Pho, de boeddha-beelden van Wat Pho en de liggende boeddha van 45 m

29-01-2010 om 12:38 geschreven door Mike-Ruth  

Dag 2 in Bangkok. Eerste job is uitzoeken waar we treintickets kunnen kopen voor Chiang Mai. Het wemelt van reisbureau’s maar de reisgidsen waarschuwen voor corruptie dus we gaan ten rade bij de tourist info. Na veel gemolewiek en moeite begrijpen we dat we best rechtstreeks naar het station gaan. Dat ligt spijtig genoeg langs de andere kant van de stad. Dat is dus weer een hele trip en boottochtje voor we daar zijn. Het Puzzel-Engels is echt lachwekkend, ze spreken van elke lettergreep de 2 eerste letters uit, reduceer daar alle R-en uit en daar moet je het mee doen. Za’ we’ wen’ zeke’?

In’t station verloopt alles verbazingwekkend vlot. In de luxe-coupés zijn geen 1st klas bedden meer vrij voor de komende dagen, maar 2^e klasse lukt nog wel en die is ook fatsoenlijk, pas in 3^e klasse verschijnen de kippen en consoorten, laten we ons beloven. Tickets gekocht, morgen om 19.35u vertrekken we en dan zijn we de dag erna om 9.45u in Chiang Mai.

Aan het station nemen we een tuktuk naar de Wat Arun (tempel van de Dageraad). Tuktuks zijn 3-wieler- brommers die je tegen een vooraf afgesproken prijs naar je bestemming brengen. Op voorhand onderhandel je over de prijs. Als een rasechte onderhandelaar bedingt Mike 50% korting, die uiteindelijk zonder veel moeite wordt toegestaan. Tegen een  angstaanjagende snelheid raced onze TT ons naar onze  bestemming. Na 40 min en massa’s diesel in de longen komen we groen aan bij de Wat Arun. De tempels zijn volledig met mozaïek bedekt. De hoogste toren is 82 m hoog. En ja, overal Boeddha-beeldjes natuurlijk.

Van daaruit gaan we naar Khao San Road, zowat dé backpackersstraat van Bangkok. Hier kan je aan elk kraampje de hele collectie van de Witte Uil of Sfinks-Mundial vinden, tegen een fractie van de prijs natuurlijk. Op’t einde van onze reis gaan we ons hier toch es laten gaan, er kan nog een valies extra mee naar huis.

Voor het avondeten volgen we de tip van een doorgewinterde vegetariër en schuiven we in een achterstraatje aan voor het zaterdagavond buffet. We eten ons een ongeluk van de overheerlijke schotels, de keuze is enorm, verschillende thaise curries, warme pasta, springrolls, okra, bruine kleefrijst met mango en warme banaan overgoten met een gearomatiseerde cocos(of soja?)melk en geroosterde sesamzaadjes…en een hoop groenten die we zelfs niet herkennen maar heerlijk smaken. Loopt het water jullie al in de mond? Ongetwijfeld het meest verfijnde en aromatische dat we hier tot hiertoe gegeten hebben. Om ongelimiteerd van dit lekkers te kunnen blijven smullen moeten we 99 baht/persoon neertellen (2€). Op de terugweg  ondergaan we voor het slapengaan nog een feet massage (Ruth) en een back en shoulders beurt (Mike) . We betwijfelen of dit wel zo slaapbevorderend werkt dan we gehoopt hadden. Vlak voor het hotel loop ik toch nog een ex-collega op het lijf zeker ( zie foto).

Foto’s:  foto’s op weg naar ’t station,bloem, station, lunch met zicht op Wat Arun,  Khao San Road   day –night , eetstallekes, onze stamkroeg, footmassage, Siemens sales responsible.

30-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

 Als echte profs in de discipline snel-rugzak-pakken gaat dit al bijzonder geroutineerd. We laten alles veilig achter in het hotel en lopen nog wat rond door de straten van Bangkok. We wilden naar een floating market gaan die aangegeven staat als goed alternatief voor de heel drukke en vnl voor toeristen georganiseerde andere markten, maar bijgevolg is er geen enkele tuktuk of taxi die ons er naartoe wil brengen omdat ze dan hun commissie bij de handelaars niet kunnen opstrijken. Er zou wel een bus naar ginder rijden maar dat lijkt ons toch wat riskant gezien we geen Thais lezen/spreken en dus onmogelijk kunnen duidelijk maken waar we willen afstappen. Op een plan wijzen is hier niet altijd een goei alternatief, vele kunnen ons alfabet niet lezen en blijven gewoon naar uw plan staren en onverstaanbare dingen mompelen.

31-01-2010 om 10:54 geschreven door Mike-Ruth  

We nemen de taxi naar het station en hier wachten we in de vertrekhal tot we onze nachttrein op kunnen. De voorzieningen zijn hier beter als bij ons. Er is een supermarkt, cafetarie, eetstallekes, sushi-bar, douches en naar toilet gaan kan hier voor 2 bath (0,04€). We zijn net aan ons plankje rauwe vis begonnen als er om 18h stipt de nationale hymne door de luidsprekers knalt. Iedereen veert recht en staakt met whatever ze aan het doen zijn. Ook onze sushi  laten we daarvoor even koud worden. Erg vreemd.

Om 19h kunnen we de trein op. Het cabinepersoneel is net propere lakens en dekens aan het verdelen over alle bedden. Ik zoek mijn zetel/bednummer op en verdeel de lakens voor het topbed en onderste bed.  Dat wordt me niet in dank afgenomen. In overduidelijk Thais  wordt alles terug op een hoopje gegooid en het topbed dichtgeklapt naar het plafond toe. We hadden het precies niet begrepen. Nog voordat we vertrokken zijn krijgen we een menu aangeboden waaruit we een keuze aan diner en ontbijtformules kunnen maken. Diner ok, ontbijt laten we zo. Ik heb zojuist in de stationswinkel reeds een simplistisch ontbijt samengesteld. Het diner is zoals je dat kan verwachten in een trein of vliegtuig, eenvoudig maar verzorgd. Iets later dan voorzien vertrekken we en idd de reisgids heeft niet gelogen, het schokkelt voortdurend heen en weer alsof de sporen hier zomaar wat improvisoir zijn neergegooid terwijl het hele stel niet sneller gaat dan pakweg 50km per uur. Er is commotie op de trein, wat er net gaande is weten we niet maar we zien heel wat verschillende uniformen in ijl tempo de trein op en neer lopen. Het toestel stopt en maakt rechtsomkeer ( da’s niet zo moeilijk met een trein). Een uur later komen we opnieuw in Bangkok aan. Zo gaan we er dus niet komen hé. We krijgen anders wel waar voor ons geld.

Uiteindelijk vertrekken we nogmaals en we schokkelen  van station tot station met onze special rapid expresstrein. Die heeft vaak meer weg van een Chinese duikboot die tegen de straalstroom in vaart. Het cabinepersoneel spreekt enkel Thais, al zijn ze door de jarenlange ervaring meester in een spelletje Hints, er is geen airco maar aan het plafond hangen om de twee meter zwenkventilatoren. Dat brengt genoeg verkoeling.

 Pas later op de avond wordt duidelijk hoe het met de bedden zit. Zodra er iemand aanstalte maakt om te gaan slapen wordt het bed weer naar beneden geklapt en vervolgens professioneel door het treinpersoneel opgemaakt. Ook ’s ochtends breken zij het bed weer op zodra je wakker bent. Ik slaap goed. Het lijkt net alsof er iemand de hele tijd aan je bed staat te wiegen wat afgewisseld wordt met een dreun die gemakkelijk een 5 haalt op de schaal van Richter. Zo’n drie uur later dan verwacht komen we toe in Chiang Mai, we hebben dan 16u op de trein gezeten.

We installeren ons in het guesthouse, uitgebaat door een Hollander. De kamer is netjes en ruim en de douche welkom maar erg verfrissend. Er komt geen warm water uit de kraan. Van 1 ding zijn we ondertussen al overtuigd, als een Hollander je niet gekl*t heeft is hij  het vast vergeten…Ruth gaat aan de receptie van haar oren maken en er komt onmiddellijk iemand kijken. Ok, naar de andere kant draaien aan die kraan dus en véél geduld hebben. Het warm water moet duidelijk van héél ver weg komen.

Wat later gaan we op jacht naar een stadplan en vissen uit wat we hier zeker wensen te beleven. ‘s Avonds duiken we de avondmarkt in wat toepasselijk de Night Bazaar heet. Een oneindig aantal kraampjes van gadgets tot textiel tot straatkeuken, live muziek, en voor we het goed beseffen paradeert er een jonge olifant door de straat. Neen, geen roze. We houden een pitstop in de Benelux bar waar we door een Nederlands koppel nog een drankje aangeboden krijgen. Dat slaan we niet af. Als we later onze rekening krijgen staan onze drankjes er gewoon bij ons mee  op natuurlijk. Wat was dat gezegde ook weer?

01-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We zijn stipt, Nanu vertelt ons dat we nog even wachten op een ander koppel. Wat later zijn Kelly en Stewart, een jong stel uit North Carolina, bij ons en vertrekken we naar de markt. Ik dacht al heel wat van de Aziatische keuken te kennen maar al snel blijkt dat de Thaise heel erg specifieke ingrediënten en technieken heeft. Bovendien gaan we alles vegetarisch bereiden en zonder synthetische smaakversterkers. Op de markt krijgen  we uitleg over Galanga, Kaffir,TVP, Tofu, zwarte-, rode-, jamijn, en sticky rice met bijorende steamers en zoveel meer, alles gaat in een snelvaart over ons heen, als ik erin slaag 10% te onthouden van alles wat me hier verteld wordt dan heb ik al heel wat bijgeleerd. Na een uurtje shoppen staan we terug bij May en slaan we aan het chopchopchoppen en sliceslicesliceën. Daarna krijgt elke deelnemer een receptenboek waarin 14 recepten staan. Sommige zien er heel erg smakelijk uit. Ik ben eens benieuwd welke we hier vandaag zullen maken. Dat lijkt de eerste te zijn de Tom Yam Soup. Ieder deelnemer krijgt zijn wok toegewezen. We maken drie variaties op deze zoet zurige soep met de smaak van chili kokos en Kaffir.

Tot onze verbazing wordt de wok snel afgewassen en gaan we verder met recept twee.

In drie uur tijd bereiden we allemaal achtereenvolgens, houd je vast:

-Tom Yam Soup

-Tom Kha Soup

- Pumpkin Soup

- Fried Vegetables with either ginger or Cashew nuts

- Pad Thai

- Peanut sauce

- Massaman Curry

- Green Thai Curry

- Pumpkin Humus

- Spring Roll

- Green Papaya Salad

- Mango with sticky Rice

Telkens we een gerecht af hebben proeven we en brengt manlief de resultaten van onze wok naar beneden, geen idee wat er mee gebeurt. Na drie uur koken gaan we naar beneden en daar staan de 44 kommetjes op tafel. We eten nog wat we kunnen, de overschot gaat naar het massagesalon van de buren.

Als dessert maken we de mango met sticky rice. Zij die het al gegeten hebben weten dat dit ronduit een fantastische smaakervaring is. Voor de anderen , ge moet nog maar eens komen eten eens we terug zijn. De kookcursus was echt een geweldige ervaring, ook het feit dat we maar met 4 deelnemers waren, maakte het veel persoonlijker. We hebben ons goed geamuseerd. Nanu haar Engels was redelijk verstaanbaar, en we lachten ons een ongeluk toen ze vol verbazing moest vaststellen dat noch de Amerikanen, noch wij een rijstkoker in huis hadden. Ze keek ons aan alsof het een doodzonde was.

We willen ons verblijf in Chiang Mai verlengen met 1 dag, dat gaat spijtig genoeg niet. Onze guesthouse is volgeboekt en  blijkbaar zal dat zowat overal in de stad het geval zijn daar er dit weekend een bloemenfestival wordt gehouden. Jammer, dat zullen we dan moeten missen. We vertrekken overmorgen dan maar meteen naar Chiang Rai, nog 200 km verder noordwaarts midden in de golden triangle. Eerst nog snel door de stad op toerist-info jacht zodat we morgen toch nog iets kunnen doen op onze laatse volledige dag in Chiang Mai. Geen flauw idee trouwens waarom alle officiële tourist info’s in Thailand steeds ver buiten het centrum liggen.

Foto’s: god en afgod, de ingrediënten voor Tom Yam Soup, aan de wok, chef Mike, het resultaat van 3u hard werken,  mango met sticky rice, het kookclubje

02-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We hebben ons ingeschreven voor een uitstap naar nabijgelegen ambachtelijke dorpen. 10 Min voor het afgesproken uur staat er al een enthousiaste chauffeur op en neer te springen voor ons guesthouse. Al snel wordt ons duidelijk dat we een privé-tour krijgen, in een sjieke auto met airconditioning, tof! Zo kunnen we alles op ons eigen tempo doen.

Na een rit van 20 minuten komen we aan bij het eerste stalleke, ‘The world’s largest jewellery’. We krijgen een introductiefilm te zien in het NL en de rest van de rondleiding gebeurt ook in iets wat daarop trekt. We verstaan lang niet alles maar zijn toch onder de indruk dat ze proberen. We mogen even in de fabriek zelf gaan kijken hoe de stenen geslepen en in de juwelen worden ingezet en worden dan professioneel doorgesluisd naar de winkel. Het aantal juwelen dat daar uitgestald ligt is immens. We krijgen overal uitleg bij en worden niet echt gepusht om te kopen, wat we ook niet doen.

De volgende halte is eveneens een juwelenfabriek, met edelstenen. Het scenario herhaalt zich, al zijn ze hier iets commerciëler aangelegd en worden er tips gegeven over souvenirs die we mee kunnen nemen voor vrienden of familie. Pech voor jullie, we laten ons weer niet verleiden.

We bezoeken nog een pottenbakkerij, een houtbewerkingsatelier (met prachtige teaken tafels, we allange shippin’ fo’ you madam!) en een zijdefabriek. Dit laatste was heel boeiend, ze laten zien hoe het maken van zijde begint met een mot en larven, je staat er niet bij stil dat de zijde gewoon van de cocon van de larve getrokken wordt. In het atelier zitten een aantal vrouwen achter weefgetouwen zijden stoffen te maken, prachtig om te zien. Als laatste bezoeken we een atelier waar van die typische oosterse parasols gemaakt en beschilderd worden. Je kent ze wel van op de ijsjes maar dan een paar maten groter. Mike laat hier 2 salamanders op zijn foto-tas vereeuwigen, leuk souvenir en neemt geen extra plek in in de bagage!

De uitstap was best wel interessant, je krijgt veel eerbied voor handenarbeid als je dit gezien hebt. Hoe ze met de losse hand zo’n prachtige tekeningen kunnen uitsnijden of schilderen, het is ons een raadsel. Het aantal manuren dat in het vervaardigen kruipt, is hallucinant. In de pottenbakkerij duurt het 2 maanden voor 1 pot klaar is en elk stuk is uniek. De prijzen zijn natuurlijk navenant.

Thailand bevalt ons tot hiertoe enorm, de mensen zijn heel vriendelijk en we hebben niet echt het gevoel dat ze enkel geïnteresseerd zijn in ons geld. We moeten wel nog wennen aan de andere manier van reizen, bij gebrek aan eigen vervoer gaat alles veel trager en we hebben véél meer tijd nodig om dingen uit te zoeken en te plannen.

Nog een paar leuke weetjes:

-       De Thaï staan voor op onze tijdsrekening, hier zitten we in het jaar 2553. Gemakkelijkheidshalve gaan we dat maar niet doorvoeren op de blog.

-       Ze gebruiken geen stokjes om te eten, behalve voor een noodle soep. Ze eten enkel met vork en lepel, de vork dient om eten op de lepel te schuiven en gaat nooit naar de mond. Er komt geen mes aan te pas.

-       Toiletpapier wordt hier in principe niet gebruikt, naast elke wc-pot hangt een soort van douchekop waarmee je je proper maakt. Gelukkig voorzien ze in de toeristische plaatsen wel papier, we hebben de douchekop nog niet echt door

-       Hoewel er hier vnl op straat geleefd wordt, zijn de straten proper. Er is altijd wel iemand ergens aan het keren

Foto’s: weefgetouw in actie, de parasollenmakerij, schilderen op de foto-tas

03-02-2010 om 11:14 geschreven door Mike-Ruth  

We verlaten Chiang Mai en nemen de bus naar Chiang Rai, nog wat meer noordelijk. In Thailand kan je reizen met 3 soorten bussen: non-airco (gamele oude bussen met een ventilator, héél goedkoop maar altijd stampvol), airco (minder volk en nieuwere bussen, iets duurder), VIP (met maar 45 plaatsen, vnl interessant als je lange afstanden doet, je kan je stoel neerklappen tot bed, nog duurder). We hebben geluk, binnen het half uur vertrekt een airco-bus naar Chiang Rai. De bus is in goede staat en de plaatsen zijn ruim. Nog even controlleren of onze rugzakken wel degelijk de bus mee opgaan en daar gaan we. Net zoals met de trein gaat het vrij langzaam, we doen 3u over een rit van 170 km.

Onderweg worden we entertained met één of ander luidruchtig Thais TV-programma en er worden drankjes en snacks uitgedeeld door Andrea aka André, een overgeschminkte shemale in een uniformpakje  met meer stoppels als ik. Al de rest is eigenlijk heel verzorgd, de Lijn kan hier nog iets komen leren.

Tegen half 2 zijn we in Chiang Rai en nemen we een tuktuk naar ons guesthouse. We hadden niet geboekt maar er zijn nog kamers vrij. We zitten in een lagere prijsklasse, maar eigenlijk zijn de basisvoorzieningen hetzelfde, het is alleen iets minder nieuw en er staat minder meubilair (zoals kasten die je toch niet gebruikt).

De rest van de dag wandelen we op ons gemak door Chiang Rai en regelen nog wat zaken. We hadden via Wegwijzer een adres gevonden van een Belgisch-Thais koppel die op zo’n 80 km van hier een guesthouse zijn begonnen. De foto’s zien er erg mooi uit uit en ze bieden een homestay-programma aan, waarbij je gedurende 5 dagen door hen entertained wordt. Het is redelijk prijzig naar Thaïse normen, maar je krijgt wel wat in de plaats. Alle eten en excursies zijn inbegrepen. Na een beetje rekenen besluiten we dat het toch wel waar voor zijn geld lijkt en ze hebben gelukkig nog net 1 bungalow vrij. Da’s dus voor overmorgen.

’s Avonds wandelen we nog wat rond op de Night Bazaar, je ziet toch al verschillen met de meer zuidelijke steden als Bangkok of Chiang Mai. Ook het eten vertoont kleine verschillen. Tijdens ons avondeten zijn we getuige van zeer oneerbiedige praktijken van een groep Oost-Europese toeristen. Ze roepen de dienster om de haverklap terug om allerlei dingen te bestellen die niet op de kaart staan (zoals pistolets, lookbrood) en worden dan kwaad omdat het meisje niet verstaat wat ze willen. We krijgen alleen maar meer respect voor de dienster omdat ze er ijzig kalm onder blijft en blijft glimlachen. Thai zijn zo’n zachte mensen met een engelengeduld, dat blijft telkens opnieuw impressionant. Hopelijk volgt nu morgen de desillusie niet.

Foto’s: in de songthaew op weg naar het busstation, de Clock Tower in Chiang Rai, plaatselijke voedingsmarkt, typisch eetstalleke, Thaise doundoun, sangban en kenkeni  op het marktplein

Link lazymoon guesthouse

Bijlagen:
http://www.lazymoonhouse.com/   

We kopen een postpak van het stevigere formaat en gaan aan de slag. Al gauw is de doos gevuld en zitten we aan 4 kg, da’s toch al wat gewicht dat we niet moeten blijven meezeulen. Nog wat extra tape en koord errond en hop, de boot op. Binnen 3 maand zou het in Mortsel moeten aankomen, we zijn benieuwd…

Voor de rest van de dag kuieren we rond op de markten van Chiang Rai. Er komen duidelijk minder horden toeristen tot hier. De opschriften op de winkels zijn enkel nog in het Thaïs, het aanbod in de winkels is minder op toeristen gericht en de markten worden vnl bezocht door lokale bevolking. Als we in het voedsel-gedeelte komen is de geur meer dan intens. Langs de ene kant aroma’s van alle mogelijke verschillende chilipepers, langs de andere kant de doordringende geur van vlees en vis. Zonder in detail te willen treden, weet alvast dat elk laatste onderdeel van het slachtoffer in kwestie tot op de markt geraakt. Verder zien we nog manden met kikkers, schildpadden, vogels, palingachtigen, vissen… erg onwaarschijnlijk dat ook zij nog rooskleurige vooruitzichten hebben. Wij, farangs of blanke langneuzen, worden hier ook al meer aangegaapt, we zullen er maar aan wennen zeker, eens in Laos zal dat nog wel meer zijn. Hebben we nog geluk dat onze persoonlijke dampkap van een bescheiden formaat is, anders ben je onmiddellijk de attractie van de dag.

Ter afwisseling van de rijst en de noodlesoepen gaan we eten in een Italiaan, ’t smaakt nog goed ook.

Als het een troost mag zijn voor de achterblijvers, ook hier is het winter en zijn de lokale weersvoorspellingen ronduit ‘koud’… voor den tijd van ’t jaar natuurlijk, dat spreekt voor zich.

Foto’s: weerbericht voor de komende dagen, markt

05-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Als we uitchecken vragen we om de naam van onze volgende bestemming in het Thaïs op te schrijven, je kan maar beter voorbereid zijn voor het geval je ergens terechtkomt waar ze geen Engels meer kunnen lezen. Net zoals bij de Tourist Office eergisteren kijken ze ons met grote ogen aan en vragen ze wat we in godsnaam in Thoeng (je spreekt het uit als ‘Teheung’, waarbij de eu een tweeklank is die twee octaven lager eindigt dan hij begint, dat kan je voorhebben in een tonale taal zoals het Thais) gaan zoeken. Het ligt duidelijk niet op de standaard reisroute. Dat maakt ons alleen maar meer benieuwd.

Aan het busstation kunnen we het Thaïs gekribbel al direct gebruiken, we worden op een rammelende stampvolle bus gezet en nu maar hopen dat die effectief de juiste richting uitgaat. Dit is echt couleur locale, de bus zit overvol en je zit met je voeten letterlijk tussen de plastieke zakken vlees en vis. Tegen wandeltempo rijden we de stad uit, aan de zon te zien toch al in de juiste richting. Onderweg passeren we een aantal keer een bord met de naam Thoeng op, dus dat loopt goed. Na 1,5 uur zijn we ter plaatse en bellen we naar Laetitia, de eigenares van Lazy Moon. Zij komt ons een kwartier later ophalen, samen met haar dochtertje Mali. We rijden door het platteland, langs rubberbomen en tabaksplantages tot aan hun grote huis. In een leuk aangelegde tuin hebben ze 4 losstaande bungalows voor de gasten .Er zijn hangmatten, zetels, stereo-installatie, ijskast met gevuld met drankjes…De kamers zijn vrij eenvoudig maar ’t past wel in’t geheel. We zitten vlak tegen de baan maar dat stoort niet echt, vooral ’s nachts kunnen we ons niet inbeelden dat hier echt nog veel verkeer passeert. Perfect om tot rust te komen na de drukte van de steden.

Tegen 16u komen de andere gasten terug van hun daguitstap en maken we kennis met Amber en Rowdi (Breda), Jenny en David (Ninove) en Ed en Alie (een kwiek Delfts koppel op leeftijd). Later worden we nog voorgesteld aan Yui (de Thaïse echtgenoot van Laetitia) en hun zoon Kirin die vandaag 6 jaar wordt.

’s Avonds trekken we naar het nabijgelegen dorp om deel te nemen aan een Thaïse BBQ. Dit houdt het midden tussen steengrillen en fondue, de keuze aan ingrediënten is echter exotischer. Er staat lever, niertjes, maag en gelukkig ook kip, rundsvlees en vis. ‘t Is lekker en gezellig. We praten nog na bij een pint op het terras van Lazy Moon en blazen kaarsen uit voor Kirin. We belanden uiteindelijk in een taalspelletje met de Nederlander, waarbij we alle mogelijke dialectwoorden boventoveren om te zien hoever we mekaars dialect nog verstaan.  Zo leren zij wat ‘plezant’ en een ‘vlieger’  is en wij leren op onze beurt  over kringspiermusketiers en bordeelsluipers… zoek maar dat maar eens op eigen risico op. Hoe later de avond hoe creatiever het woordgebruik wordt. Goed gelachen in elk geval, ’t was een leuke avond.

Foto’s: Thaïse BBQ

06-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Na het ontbijt trekken we met heel de bende naar Thoeng waar we geïntroduceerd worden tot de favoriete mannenbezigheid op zondag: hanengevechten. De eerste 10 min zijn wij farangs een grotere attractie dan de hanen die worden aangevoerd, maar al gauw gaat de aandacht terug naar hun beesten. Gedurende 1,5u worden de hanen gekeurd en vergeleken in omvang en gewicht, totdat er 4 vechtersbazen zijn gekozen. De weddenschappen kunnen beginnen en wat later ook de wedstrijd. 1 Ronde duurt 20 min, waarna het stel hanen rust* krijgt. * lees: terug opgelapt, verfrist en genaaid (geen Nederlands dialect ditmaal) wordt. Dan is het de beurt aan het andere stel. Het enthousiasme van de Thaïse mannen is ongelooflijk. Er wordt gebruld en met vuisten gezwaaid en als het echt spannend wordt (hoewel dat moment in het gevecht ons steeds ontgaat) springen ze allemaal recht en beginnen nog harder te gillen. Een weddenschap is pas beslecht als 1 van de 2 hanen te veel pijn heeft en gaat lopen. Dat kan tot 8 rondes duren.

Zo lang blijven we echter niet. Na 4 gevechten is het nieuwe er voor ons wat af. Yui gaat echter helemaal op in de wedstrijden en de weddenschappen en is duidelijk nog niet van plan om ons terug te brengen. Na de lunch overleggen we even en gaan we akkoord met nog 1 extra ronde. Duidelijk met pijn in zijn hart geeft hij toe (hij had nog weddenschappen lopen). Het is dan ook al ver na 15u voor we terug aan het huis zijn, hoewel er oorspronkelijk was gepland om om 13u terug te zijn. We hebben hier al geleerd dat tijd iets héél relatiefs is. Einstein had toch gelijk.

Foto’s: haan met woeste blik, hanen keuren, hanen poetsen, hanen met de haren overeind, het gevecht is begonnen, de emoties laaien hoog op, schade herstellen

07-02-2010 om 12:22 geschreven door Mike-Ruth  

Van daaruit rijden we naar Phu Chi Fah, een uitkijkpunt (boven op een berg natuurlijk) vanwaar je Laos en de Mekong kan zien. Na een korte klim staan we boven en kunnen we genieten van een weids uitzicht over het landschap en héél in de verte inderdaad de Mekong. Ook hier weer zijn ze verbaasd om toeristen te zien, we worden betast en aangestaard en er worden hele conversaties met ons gevoerd waar we niets van begrijpen. Zo loopt er een oud vrouwtje rond, waarvan onze gids vertaalt dat ze naar eigen zeggen 83 is. Vorige maand was ze nog 84 vertelt hij daarna. Schitterend.

Dan volgt een heel bochtig stuk waarbij de meesten in de auto mottig worden. Zij die geen last van wagenziekte hebben, kunnen genieten van prachtige uitzichten op de omliggende heuvels. We rijden door kleine bergdorpjes en zien mensen gebukt staan op de rijstvelden. Dit is echt wel het authentieke Thailand, we vinden het geweldig dat we dit zo kunnen beleven. We komen aan bij de Phu Sang waterval, de laatste stop van onze dagtrip. Eerst lunchen we aan de stallekes aan de kant van de weg, er zijn weer lekker pittige dingen te proeven, het eten is eenvoudig maar o zo lekker. Nadien wandelen we tot de bron van de waterval, tegen dan is het goed warm en zijn we helemaal klaar voor een duik in het water. Rond de waterval is een park aangelegd, waar in het weekend veel gezinnen komen rondhangen. We installeren ons daar en wagen ons in het water. Danig fris maar onder de waterval toch wel heel aangenaam.
We mogen hier 1,5u luieren en boek lezen, het is hier geweldig rustig.

Voor het avondeten rijden we naar een Shrimp Farm. Voor we eten, mogen we eerst de slachtoffers in spe bekijken, kwestie van de appetijt wat te versterken. Aan tafel verschijnen er twee verschillende visbereidingen en 4 verschillende manieren op schrimps klaar te maken. We kunnen naar hartelust proeven van alle gestoomde, gebakken, gegrilde en gekookte gerechten. Het is wederom overheerlijk en super vers.

Foto’s: bergdorp, het schooltje, hoe maak ik een baksteen, nieuwsgierige kinderen, Phu Sang Waterval, tuinieren in het park rond de waterval

08-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth