Na twee wineries, de chocolate factory en een lichte overheerlijke lunch we‘ve got the hang of it, nu wandelen we zelf naar de Cheese company alsof we een oude vriend zijn die na een jarenlange trip nog eens op bezoek komt. Al snel hebben we de meeste van de minstens 30 kazen geproefd en zijn we aan de praat met de dienster. Als we vertellen over onze belgische Trappistabdijen met kaas en bier wordt de dame van het huis erbij gehaald. Er wordt gezocht achter de naam van een abdij die ze ooit wensen te bezoeken. De man des huizes, de kaasproducent zelf wordt er ook bij gerold, blijkt het over Chimay te gaan. Hun zoon zit in de wijn en porto business en er wordt op aangedrongenn dat we ook even van zijn producten proeven. We willen niet onbeleefd zijn en graag op dit aanbod in. Daarbij worden dan weer speciale kazen aangerukt die net uitstekend bij die wijn of port horen te gaan. Telkens de eigenaar iets laat proeven staat hij vol trots en ongeduld te blinken, ‘ ehh and?... ehh yeah, what do you think of this one.. Yeah good no ? yes’. Waarna hij in een trotse schaterlach uitbreekt voor we kunnen antwoorden en opnieuw in de smaakarchieven duikt. Dit scenario herhaalt zich een paar maal. Voor we doorgaan wordt nog een port opengetrokken die ouder is als ik. Alsof dat er een engeltje…..

Mocht zijn stalleke bij ons bestaan, ik was vaste klant, wat een smaak.

We besluiten maar geen diner te nemen vanavond, soms moet men al is sober kunnen zijn.

Foto’s: brievenbussen worden in Australië niet verkocht, inwoners zijn aangewezen op eigen creativiteit, gezellig op het strand, greens pool (compositie van 15 foto’s) en candlelight kaas&wijn diner in onze camper

20-12-2009 om 08:53 geschreven door Mike-Ruth  

We laten de grote bomen achter ons, alles wat we nu van begroeiing tegenkomen heeft een max hoogte van 3 tot 4 meter.

In de late namiddag arriveren we op onze bestemming. Hopetoun is een kustdorpje met 1 hotel annex bar, 1 supermarkt en uiteraard 1 caravan park. Beetje primitiever dan wat we gewend zijn maar wel mooi gelegen.

We doen nog een korte avondwandeling op het strand om de benen even te strekken na het lange rijden. Ondertussen pakken donkere onweerswolken zich samen, wat gaat dat geven??

Niets, blijkt 2 uur later. Het heeft niet eens gedruppeld. Als je in België zoiets ziet afkomen, begin je preventief je kelder te dweilen. Vreemd klimaat. We koken ons potje en lopen nog een Iers koppel tegen het lijf. Zij wonen sinds 1 jaar officieel in Australië, in een dorp zo’n 180 km verderop, te veel regen in het thuisland. We vragen ons toch een beetje af wat je hier komt zoeken. Zo afgelegen…

Het is zaterdagavond en we wagen ons in het bruisende uitgaansleven van Hopetoun. Er is maar 1 café en dat is dan ook de place to be. Er zit best wel wat volk, maar allemaal een beetje raar typkes. Er wordt gegooid met levende kreeften en zoals te verwachten viel, komt er ook nog wat geduw en getrek aan te pas. De vechtersbazen worden 5x buitengezet en de rust keert weer. Om middernacht gaat de boel onvermijdelijk dicht, je kan je laatste consumptie nog mee naar huis nemen als je wil. Altijd een ervaring zo’n café vol locals.

20-12-2009 om 08:54 geschreven door Mike-Ruth  

Sportdag.

We rijden naar het Fitzgerald River National Park, zo’n 10 km verderop. Bij het binnenrijden moet je een envelop invullen met je gegevens en daar 11$ toegangsgeld insteken. Dit deponeer je dan in een brievenbus en je mag een dag lang rondrijden in het immense natuurreservaat.

We parkeren eerst aan een mooi strand, uiteindelijk blijken hier resten van een aangespoelde walvis te liggen. Ze laten de natuur gewoon zijn werk doen en het dier rot op zo’n 10 weken tijd volledig weg. Overal op het strand vind je stukken, vnl de schedel is indrukwekkend. We mogen hier echter niet zwemmen, de haaien zijn meestal niet veraf als er zo’n dier ligt te vergaan. Zowiezo is een lang verblijf op dit idyllische strand niet echt aanlokkelijk, er hangt toch wel een vrij speciale geur.

Onze volgende stop en uiteindelijke doel is East Mt Barren, die 311 m boven de zee uitsteekt. Via een aangeduid pad klim je tot de top, er worden ons in de gids prachtige uitzichten beloofd. Het is een uitdagende wandeling, we moeten ons dikwijls door de lage begroeiing wringen en op handen en voeten over de rotsen klauteren. Maar voor een schoon uitzicht moet een mens iets overhebben! Als we boven op de top staan, blijkt die volledig in de wolken gehuld en zien we eigenlijk niets. Overkomt ons wel meer.

We eten onze appel en beginnen aan de terugtocht. Die is nog spannender, over rotsen naar beneden klauteren is moeilijker en gaat trager, je moet goed opletten dat je niet uitschuift. Eigenlijk is ons schoeisel iets te licht voor de aard van de tocht.

Na de beklimming proberen we nog wat verder in het natuurpark te rijden, maar de gravelweg is te slecht. We keren dan ook maar terug voor onze volledige huisraad (en voorruit) eraan gaat.

We stoppen een aantal keer aan mooie stranden want we hebben nog altijd niet in de Southern Ocean gezwommen, maar geen succes. De meeste stranden liggen vol met wier en de zee is nogal rotsig. Daarenboven staat er een stevige bries en is het water aan de frisse kant. ’t Eerst volgende stuk land dat deze zee tegenkomt in deze richting is dan ook Antarctica. We vinden het al heel moedig dat we tot aan onze knieën in deze ijszee gegaan zijn.

Volgens Lonely Planet moeten we zeker een ijsje gaan eten in ‘The Deck’ in de hoofdstraat van Hopetoun. Het eerste ijsje op onze reis! The Deck is eigenlijk souvenirswinkel, taverne en internetcafé tegelijkertijd, in het gebouw van het oude postkantoor. De eigenaars blijken uitgeweken Engelsen te zijn, dus we geraken weer snel aan de klap. Ze hebben net wireless internet geïnstalleerd maar het werkt niet. We bieden aan om es te kijken wat er scheelt. Na zo’n 1,5u vanalles proberen besluiten we dat de oorzaak een hardware probleem is met de ethernetpoort. De dame is helemaal vol van onze hulpvaardigheid, we krijgen een drankje en een souvenir aangeboden en mogen het internet gratis gebruiken wat wel werkt via onze eigen netbook. Zo komt het dat we uiteindelijk midden in de winkel zitten te skypen met het thuisfront waar we dan verhalen horen over 15 cm sneeuw en zware vrieskou. Wij laten als tegenprestatie de oceaan even zien. De Engelse vroeg ons om in België reclame te maken voor haar stalleke, bij deze dus gebeurd. Ze heeft speciaal voor ons haar winkel een uur langer opengehouden.

Foto’s: toen we nog een uitzicht hadden tijdens de klim, geen uitzicht meer op de top, onze kleine vrienden, zandsculptuur, de rottende walvis

22-12-2009 om 10:17 geschreven door Mike-Ruth  

We pakken ons boeltje in en rijden naar Esperance, waar we tegen de middag aankomen. Er hangen donkere wolken en af en toe vallen er zowaar 4 miezerige druppels naar beneden.
Esperance is de grootste stad in een omtrek van 500 km, het heeft dan ook 14000 inwoners.

Onderweg verwachten we ons aan verkeersdrukte, volgens wat we hoorden is dit de place to be tijdens de feestdagen. Jaja, dat merk je meteen, we halen 2x een andere auto in op een traject van 240 km, stress. In het dorp zelf zijn er meer tekenen van hoogseizoen, we kunnen 2 nachten blijven op de camping maar moeten morgen van plek veranderen.

Met kerst zullen we waarschijnlijk in het binnenland zitten, goudklompjes aan’t zoeken.  Kwestie van de reis te financieren. Als ik er genoeg vind begin ik mss een bedrijfje in branddetectie ofzo. Over brandpreventie gesproken. Australië heeft een heilige schrik van Bushfires. Als je het land doorkruist staan er her en der waarschuwingsborden voor de inwoners dat ze voorbereid moeten zijn op bushfires. De landschappen gaan vaak abrupt over naar crispy, smoked en well done. Daar hebben ze nu een structurele oplossing voor gevonden. Steek gewoon zelf uw bos regelmatig aan, kwestie van de brandlast te verlagen. Allemaal erg vreemd.

We vinden dat we nog es een diner op restaurant verdiend hebben en kiezen voor de vlakbij gelegen chinees. De kok heeft een duidelijke voorkeur voor suiker in het eten. Zowel de soepen als de hoofdgerechten worden volledig overheerst door een zoete smaak, zelfs onze zoet-zure saus verdwijnt ertegen in het niets. Spijtig, we hadden wel honger maar halverwege begint het toch danig tegen te steken. Met een halve indigestie gaan we terug naar onze camper.

We zetten ons nog even buiten en praten na over de dag en onze ervaringen tot nu toe. Als we aan het hoofdstuk geld komen, beseffen we ineens dat we eigenlijk geen idee meer hebben hoe onze euromunten en –briefjes eruit zien. Da’s écht vakantie..

22-12-2009 om 10:19 geschreven door Mike-Ruth  

Als start van de dag rijden we over de Great Ocan Drive. Volgens de regionale reisboeken is dit de mooiste oceaanroute van Australië. Vreemd, dat schreven ze in het oosten over de Great Ocean Road ook.
In elk geval, deze is indrukwekkend. De zee is van het mooiste azuurblauw, het strand sneeuwwit (merk de ironie) en de kliffen adembenemend. Je zou zo in de zee springen, als de temperatuur van het water 10° hoger lag weliswaar. We zien dan ook enkel surfers in volledige outfit en geen zwemmers.

Aansluitend rijden we naar het Cape Le Grand National Park. Ook daar krijgen we hetzelfde beeld, hagelwitte stranden en fantastische kleuren in de zee.

We bezoeken de belangrijkste uitkijkpunten en rijden dan terug naar Esperance. Nog even inkopen doen voor vanavond en dan siësta. Aan de kassa worden we begroet met ‘All ready for Chrissie?’ Tegen dat we betaald hebben valt onze frank dat de dame het over Christmas heeft…

Foto’s: 2 foto’s om een beetje te pesten, typisch Australisch landschap, de jachthaven van toeristisch Esperance, stoomtrein met zware benzinegeur, Pink Lake (zoutmeer, kleur had iets te maken met zonlicht en algen), Mike @ Thistle Cove

22-12-2009 om 10:24 geschreven door Mike-Ruth  

Allemaal erg vreemd.

Het zijn 20 gekleurde lampjes geworden en één slinger. Ja,  je moet compromissen kunnen maken als je een camper deelt.

Ik overweeg nog een cd van Dean Martin mee te nemen, die man is hier nog steeds een held. Ik laat dat bij nader inzien toch maar zo, ik wil mezelf er niet op betrappen dat ik al zijn liedjes nog steeds uit het hoofd ken.

Ruth is even naar de sanitaire blok en naar goede gewoonte geraakt ze daar aan de praat met de andere gasten. Altijd afgevraagd hoe ze dat doet, terwijl als mannen gaan plassen dat toch meer een sociaal gebeuren is, zo met allen op een lijn voor een RVS-goot. Maar neen, nooit wordt er gesproken. Net een line-up bij de politie om de crimineel  te herkennen. Mss maar goed ook, ik zou niet direkt een pasklaar antwoord hebben op een vriendelijk  ‘How’s it hanging t’day mate?’

We wijken af, we zijn uitgenodigd bij onze Duitse buren. Een Expat uit Sydney  op vakantie met het gezin en de twee kinderen. Erg frappant hoe onze opinie over Australië gelijkvormend is. Het is een gezellige avond  en we delen heel wat ervaringen en anekdotes.  Op 5 jan vertrekken ze naar Nieuw-Zeeland, die periode zijn we daar ook. Misschien lopen we ze wel terug op het lijf.

25-12-2009 om 05:56 geschreven door Mike-Ruth  

De Super Pit is een open goudmijn van 3km lang, 1,5 km breed en meer dan 500 ! meter diep. Die gaan we vandaag bezoeken. We hebben ingetekend op een tour bij het bedrijf Finders-Keepers. De superpit is een aanéénsluiting van allemaal oude mijnen die nu van boven af helemaal afgegraven wordt. Er wordt dagelijks zo’n 350.000 ton erts gedolven en naar boven gereden met gigantische dumptrucks die tot 70 ton per keer kunnen vervoeren. Een band van zo’n dumptruck kost zo’n 90.000 dollar. Ze worden aangedreven met twee 16-cilinder dieselmotoren waarvan de duizelingwekkend aantal pk’s me niet zijn bijgebleven.

De rijkste van die ertsen worden gecrusht en verder gemalen, de grootste stukken goud kunnen er dan fysisch uitgefilterd worden doordat het soortelijk gewicht hoger is dan de rest. Het overige steengruis wordt met carbuur en cyanide bewerkt om zo het goud te kunnen scheiden uit de erts. Heb ik opgelet of wat?  Zaken gaan goed, sinds de beurscrash is de goudprijs gestegen. Allemaal erg interessant en voornamelijk indrukwekkend om te zien. Twee uur later staan we terug bij de start en krijgen we allemaal een certificaat dat we de tour deden. Heel erg vreemd dat men ons daarvoor congratualtions wenst. Soit.

Onze volgende attractie is de Mining Hall of Fame, waar we een ondergronds mijnenstelsel bezoeken. We krijgen allemaal een veiligheidshelm op ons hoofd en dalen dan per 4 af tot op 37m diepte in een echte mijnenlift, zéér claustrofobisch. Beneden toegekomen blijken ook de kerstman en 2 elfjes van de partij en kerstmuziek schettert door de boxen. Lichtelijk erover maar kom. We krijgen uitgebreid uitleg over het leven in de mijnen en lopen door enge gangen door het hele stelsel. Best interessant, alleen spijtig dat de groep zo groot was, we konden nooit allemaal samen in dezelfde ruimte om naar de uitleg van de gids te luisteren. Een uur later staan we, oef, terug in het daglicht.

Op kerstavond gaan we naar het dorp en dineren we in de enige bistro die open is. Daar zit zowat heel de gemeenschap bijeen. Echt culinair hoogstaand is het niet maar een mens heeft er mee gegeten.

Foto’s: zichten op de Super Pit, de ondergrondse mijnengangen en bijhorende kerstversiering, voor wie altijd dacht dat de kerstman op de noordpool woonde, een kleine rechtzetting, de man houdt zich gewoon hier in Australië met 2 elfjes schuil 36m onder de grond, een authentiek mijnerskamp

25-12-2009 om 06:03 geschreven door Mike-Ruth  

Het concept is Bring Your Own drinks, chairs & something to share. We zullen ze hier es laten proeven van Mike zijn geweldige bbq-slaatjes! Uiteraard krijgen jullie later nog een uitgebreid verslag van deze spetterende party.

Op de radio speelt elke zender(2) dezelfde kerstklassiekers. We horen  ‘I’m dreaming of a white Christmas’, ' Jingle Bells' en gelijkaardige liedjes, het raakt onze kouwe kleren niet bij 32°.

Morgen rijden we terug naar Perth, de 28^e moet de camper binnen en we moeten die proper afleveren. Nog wat kuiswerk te doen dus.

Allemaal smakelijk eten vanavond en een vrolijk kerstfeest gewenst.

bedankt voor alle kerstwensen die hier hebben ontvangen!!

25-12-2009 om 07:24 geschreven door Mike-Ruth  

Het kerstfeest van gisteren was best wel gezellig. Er is toch zo’n 20 man komen opdagen. Er worden tafels aangezeuld, muziek opgezet en een plastieke kerstboom geïnstalleerd. De schotels met eten varieerden van chips naar nootjes naar dipsauzen en hier en daar wat echt voedsel. Mike zijn slaatje wordt met argusogen bekeken, met commentaar als ‘looks interesting’. We vermoeden dat het er te gezond uitziet. We geven dan zelf maar het goede voorbeeld en scheppen er goed van op. We spotten een ander koppel dat de uitdaging aandurft, het blijken Denen te zijn die voor een paar jaar als expat in Signapore verblijven. De dame is vertaalster van opleiding en de man doet iets met water en consulting. Onze sla is toch zonder veel problemen opgeraakt.

De uitbaatster van de camping komt uiteindelijk ook nog bij ons zitten. Ze zijn afkomstig van Victoria in het Oosten van het land, maar wilden es iets anders. Ze hebben dan gesoliciteerd bij een camping-keten en kwamen in Kalgoorlie terecht, waar ze nu al 8 maanden assistent-managers zijn. Voor de rest zitten er een hoop locals die vast op de camping verblijven om in de mijn te werken.

Om 23u wordt het feest afgerond en keert iedereen naar zijn slaapplaats terug. ’t Is zo es iets anders dan de standaard kalkoen.

Over vandaag valt niet veel te vertellen, we hebben vnl gereden, gereden en nog es gereden. Zo’n 600 km om tot in Perth te geraken, en het is bloedheet. Tegen 17u checken we in op een camping iets ten noorden van Perth, enorm domein, veel beton maar smetteloos sanitair en een mooi zwembad dat we direct uittesten. Ons avondeten bestaat uit overschotten van de avond ervoor, het was blijkbaar niet de bedoeling om vlees te bakken dus dat hebben we wijselijk in de ijskast laten zitten. Vanavond op de barbie dus.

Foto’s: impressie van kerst in de camper (wie spot de kerstman en Rudolph?), impressie van het feestgedruis, Mike en de barbie

27-12-2009 om 03:43 geschreven door Mike-Ruth  

Op onze laatste dag voor de camper terug binnen moet slagen we er toch nog in om in de Indische Oceaan te gaan spelen. We vinden een bewaakte zwemzone waar we nog gemakkelijk bijkunnen. De oceaan ziet er woest uit en het water voelt redelijk aan, dat wordt leuk.
We beginnen tegen de golven op te ploeteren, Een 10-tal m in zee is er een zandbank waar de golven hard tegen tekeer gaan, en waar je ook beter kan staan. We proberen daar te geraken, maar moeten een aantal keer opnieuw beginnen vanop het strand. Er staat een sterke stroming en je drijft direct af. Uiteindelijk lukt het ons toch en kunnen we in de golven duiken, ze komen snel achter elkaar en zijn krachtig. Plezant, ik voel me terug 12 jaar en ergens aan de Atlantische Oceaan op vakantie.

Na een half uur zijn we flink moe, goed door elkaar geschud en volledig verzild. We kleden ons om in de camper (handig) en rijden dan nog wat verder rond. We komen door het Brasschaat van Perth, hier wonen lijkt ons nog wel iets. Schitterende villa’s met zicht op zee…er staat echter niets te koop dat ons bevalt.

Onderweg passeren we verschillende aangelegde parken vlak bij de zee. We zagen die gedurende heel onze trip maar toen waren ze meestal verlaten. In tegenstelling tot nu. Onder elke boom zit een volledige familie met mega-koelboxen te picknicken en (hoe kan het anders) te bbq’en. Het is een geweldig zicht.

Morgen de camper kuisen, jippie

30-12-2009 om 04:45 geschreven door Mike-Ruth  

We worden al om 5u wakker door het gekwetter van overenthousiaste vogels. Als we uit de camper komen merken we ook ineens dat de temperatuur al redelijk opgelopen is, dat belooft. Onze camper staat recht in de blakke zon.
Na het ontbijt beginnen we aan de grote schoonmaak. Na 3 weken moet er heel wat opgeruimd worden, en we doen er zo’n 2 uur over om alles in te pakken en te kuisen langs de binnenkant. En zweten dat we doen, het is ondertussen 40° (in de schaduw).

Na de binnenkant mogen we met water gaan spelen voor de buitenkant. We stoppen aan de eerste carwash die we tegenkomen en beginnen 3 weken aangekoekte insecten eraf te wassen. De hogedruk is niet zo hoog en uiteindelijk moeten we zelf nog met de hand beginnen schrobben.

Goed gaar komen we tegen de middag aan ons Formule 1 hotel aan. We laten alle rommel daar achter en rijden naar de Kea-depot om de camper terug te brengen. Daar is precies een bom ontploft, de vloer in het kantoor ligt bezaaid met speelgoed en er kruipen zo’n 4 kleuters rond.

Na een half uur is de familie met kinderen vertrokken en keert de rust in het kantoor weer. De man die ons bedient zucht diep en vertelt dat die familie al sinds 9.30u op hun kantoor zat (het was 13.30u toen wij daar aankwamen).

Er volgt even een spannend moment als de status van de camper wordt opgemaakt. We hebben 5 dagen geleden gebeld naar Kea om hen te informeren over de barst in de voorruit zodat ze de reparatie al konden inplannen en dat was blijkbaar voldoende. Zoals we gehoopt hadden, blijkt dat de schade aan de voorruit volledig gedekt wordt door onze verzekering, geen franchise, niks! Dat is goed nieuws, we zijn content dat we indertijd zoveel betaald hebben voor die verzekering, dat hebben we er nu wel meer dan uit.

Voilà, hierbij is het stuk Australië afgesloten, het is gevlogen. Morgen om 4u15 staat de taxi voor de deur om ons naar de luchthaven te brengen. Het volgende verslag zal vanuit Nieuw-Zeeland komen (benieuwd wat de performance van het internet daar zal zijn). Wie weet gaan we nog naar Tasmanië. We zijn zoveel mensen tegengekomen die zeiden dat het daar prachtig is, dat we al spijt hebben dat dat land niet in onze planning zit. We zien wel hoe het loopt.

30-12-2009 om 04:46 geschreven door Mike-Ruth  

Nu hadden we eens een echt bed, zaaalig… De wekker wekt ons, en gegarandeerd ook alle kamers van hetzelfde verdiep om exact 3h30. We hadden wel uitvoerig bestudeerd hoe het alarm in te stellen, het afzetten daarentegen. De taxi brengt ons mooi op tijd naar de luchthaven, het toetsel vertrekt stipt en na 4h vliegen landen we weer in Sydney. Hier wachten we zes uur voor onze aansluiting naar Auckland. Dat is minder akelig dan het lijkt. Het is een ruime luchthaven met een uitgebreid gamma aan eetstallekes, kleren, hi-tech, gratis internet, souvenirs. Zelfs Lonely Planet heeft hier een eigen winkeltje. We kunnen dan ook niet aan de verleiding weerstaan om de net heruitgebrachte versie van Zuid-Oost Azië, de Mekong route nu reeds aan te schaffen. Vlak voor het boarden installeert er zich nog een familie uit Merksem naast ons, ze hebben net 3 weken Australië achter de rug en gaan voor 2 maand naar NZ, mét 2 schoolgaande kinderen. Ze zullen onderweg de kinderen elke dag een paar uur onderwijs geven. Jeah right. Lijkt ons een hele onderneming.

We vertrekken ook hier ruim op tijd en 2,5 uur later landen we in Auckland. Dat is de grootste stad op het Noordereiland. Hier woont ¾ van de bevolking. Ondertussen in het bijna 24h, en zijn we 5 tijdszones verder. 12h in België is 24h hier. We vullen ons migratie en biocontrol formulieren eerlijk in en bijgevolg moeten we toegeven dat we peper, wandelschoenen, en een mini houten souvenir meehebben, Allemaal dingen die hier moeten aangegeven worden. Lijkt na twee vragenrondes niet echt een probleem en een half uur na de landing staan we buiten de luchthaven voor een taxi naar een naburig hotel waar we wat gedesoriënteerd aankomen, niet echt een idee of het nu avond of ochtend is.

30-12-2009 om 10:38 geschreven door Mike-Ruth  

Een flink ontbijt en terug inpakken. Om 11h komt Kea ons hier ophalen om ons naar hun hoofdkwartier te brengen. De gekozen camper is een gelijkaardig model als in Perth. Dat maakt dat alles snel afhandeld kan worden. We maken nog even van ons oren omdat we bij de vorige camper verschrikkelijk oncomfortabele kampeerstoelen gekregen hadden, maar Kea heeft net een levering nieuwe stoelen gedaan en die zijn super. Wij content. De supermarkt in en op zoek naar kampplaats 1. We besluiten in de buurt van Auckland te blijven tot het nieuwe jaar. Hier is de kans zeker het grootst om enige ambiance te vinden met oudjaar. We merken onmiddellijk de kleine verschillen op met Australië. De mensen zijn hier minstens even vriendelijk maar minder opzichtig en lawaaierig. Geen nationale vlag meer op elke hoek, auto, huis. Het klimaat is een pak frisser ( nu zo’n 20°) en dat geeft een aparte mix in de vegetatie. De Belgische inheemse bomen staan hier hand in hand met de palmen. Ook erg vreemd , in de supermarkt kan je hier chips vinden in de meest exotische smaken van BBQ-chicken tot roast lamb, sour cream and chives, enz…. Ga echter niet op zoek naar de moeder der alle chips: de Paprika. Die zal je hier niet vinden. Een regelrechte schande. En wonder boven wonder, de supermarkten verkopen hier opnieuw wijn en bier!

Veel lokale chefs down under willen persé twee gerechten combineren die absoluut niet bij elkaar passen. Geen erg, dan noem je het gewoon Fusion keuken of surf and turf (op die manier kan je ongelimiteerd vis- en vleesgerechten combineren).

Jamie Oliver lijkt ook hier nog heel wat goede werken te moeten verrichten wil hij tegen 2086 heilig verklaard worden door de Anglicaanse kerk voor zijn missiewerk...

De eerste camping blijkt volzet dus rijden we verder naar optie n°2. Daar is plaats met hopen, is ook iets minder mooi gelegen, maar er stopt evengoed een bus naar centrum Auckland voor de deur en da’s belangrijk. Alles wordt uitgepakt en geïnstalleerd. We zijn er al ervaren in.

Een uur later parkeert er vlak naast ons dezelfde Kea camper. De man die ermee rondrijdt is aan zijn laatste dagen NZ bezig en moet de camper morgen terug inleveren. Na een kwartier komen we erachter dat hij in Aalter woont en schakelen we over op NL. Wauw, zoveel belgen op zo’n korte tijd tegengekomen, dat zijn we niet gewoon.

Vanavond kruipen we op tijd in ons bed, er moet nog een jetlag overwonnen worden.

30-12-2009 om 10:39 geschreven door Mike-Ruth  

Nee, we hebben niet geslapen tot in het nieuwe jaar, hoewel het toch pas 9.30u was tegen dat we wakker werden. De jetlag..

Op de laatste dag van dit jaar bezoeken we de stad Auckland. Op zich is er niet grandioos veel te zien, maar er is wel een Belgian Beer Café en dat kunnen we niet links laten liggen. We lunchen daar met ne goeie Leffe, man dat is lang geleden. Mike bestelt mosselen met friet, maar de mosselen zijn van een iets ander kaliber dan wij gewoon zijn dus het is even wennen. Er speelt hier vanavond een live bandje, hier komen we wel es kijken.

Voor het eindejaarsfeest stippelt Mike een hele route uit langs verschillende bars uit de Lonely Planet. Ervaring leert ons dat lukraak op zoek gaan naar cafés meestal op niets uitdraait.
We beginnen bij de bar Minus 5°. Kwestie van een beetje medeleven met het thuisfront te tonen, het is hier nl, hoe raad je het, -5 binnen. Aan de inkom krijgen we een eskimopak aan en dikke wanten. De bar zelf is volledig uit ijs gemaakt, dus ook de glazen en de banken. En het is er verdorie koud. We besluiten onmiddellijk dat we zulke temperaturen niet meer gewoon zijn overtuigen ons  in warmere oorden te blijven tot de koude in België verdwenen is. De bar is voor de rest zo goed als leeg, het is duidelijk meer een toeristenattractie dan een echte ambiance-bar.

De andere bars zijn een succes, er is best wel veel volk op de been. Om middernacht volgen we de mensenstroom naar, wat wij vermoeden, de ideale plek om vuurwerk te zien. Ja wadde, ze zouden es in Mortsel op les moeten komen, of in Boechout. Het trekt echt op niks. Er worden vanachter een gebouw een paar flauwe pijlen afgestoken, het geheel duurt misschien 2,5 min en niemand lijkt te weten wanneer het nu net 12u geworden is. Chaos compleet.

Als we terug de straten inwandelen zien we een massa volk uit de tegenovergestelde richting komen. Hmmm, we stonden misschien aan de verkeerde kant??

We keren nog es terug naar de Belgian Beer Bar, daar zit het stampvol en het live bandje brengt er de sfeer wel in, zo zijn we het gewoon.

Na het feestgedruis brengt een taxi ons veilig thuis en daarmee is het dus voor ons 2010. Terwijl ik dit type, is 2010 voor ons al kei gewoon, en voor jullie moet het nog steeds beginnen… apart.

Alvast een gelukkig nieuwjaar voor iedereen, de foto’s volgen nog maar moeten van de GSM gehaald worden.

Foto’s: (reuze-)mosselen, Minus5°, Auckland Sky Tower, Ho Ho Ho

03-01-2010 om 08:06 geschreven door Mike-Ruth  

Zo gauw we Auckland achter ons laten, krijgen we een geweldig landschap. Groene heuvels, nog groenere valleien, we zijn onmiddellijk verkocht. Dit is natuur waar wij van houden!

Het gebied rond Rotorua is vooral bekend voor zijn thermische bronnen. Rotorua zelf is de hoofdattractie, bijgevolg ook heel druk. Op basis van een reisverslag dat ik bijheb laten we Rotorua (en de bijhorende rottende-eireren-geur van de H2S) voor wat het is en rijden zo’n 30 km verder naar het zuiden tot aan de Waikite Valley (Waikiki voor ons) met zijn thermische bron. Er is een heel zwembadcomplex aangelegd wat gevuld wordt met water uit die bron. Die spuwt 50l water per seconden, temperatuur 98°. Na 3 km rivier is dit gedaald tot 50°. Een heel afkoelingscircuit moet er voor zorgen dat het water, eens aan het zwembad, nog maar 40° is. Je kan hier mits inkom te betalen komen zwemmen, tenzij je op de aanpalende camping staat, dan zijn de zwembaden gratis. Gisteren gebeld en ze hadden nog plaats. Bijgevolg zwemmen we deze namiddag in water van 37 tot 42°, en dat is écht warm, veel verkoeling brengt het niet. Het terrein is prachtig aangelegd, de stoom komt uit de kokende rivier  over ons heen gedreven. Er zijn in totaal zo’n 8 baden: 3 privé-zwembaden, 2 jacuzzi’s, 2 grote ‘sit & soaks’ (ene 42°) en 1 groot zwembad. Je loopt van het ene in het andere.

Elke avond om 21u gaat de stop eruit en laten ze alle water uit de zwembaden weglopen, dit terwijl de gasten nog in het water zitten. Alles wordt dan grondig gekuist, het water is nl niet behandeld en er wordt geen chloor gebruikt, en dan gaat de kraan aan de bron terug open. Vanaf 5u ’s morgens kan je er weer in.

Niet alleen de zwembaden zijn geweldig, maar de volledige omgeving is gewoon een droom. We zijn onder de indruk.

Het Engels dat hier gesproken wordt is van een ander kaliber, dus het vraagt weer training om de mensen van de eerste keer te verstaan. Dat betert wel, maar voorlopig vallen we bij de eerste zin nog door de mand.

Foto’s: warmwaterbronnen en bijhorende zwemcomplex, afdruk in de stoom

03-01-2010 om 08:08 geschreven door Mike-Ruth  

We beginnen de dag met een zwempartij in de warmwaterbaden.

Na het ontbijt rijden we naar Wai-O-Tapu Thermic Wonderland. Dit is het meest kleurrijke vulkanische gebied van NZ. Via een bewegwijzerd pad lopen we voorbij een 30-tal verschillende bezienswaardigheden, allemaal van vulkanische oorsprong. Het is erg druk maar we kunnen toch overal vlot bij om foto’s te nemen. Er zijn mud pools, warmwater geisers, gekleurde champange pools en volgelopen kraters in de meest eigenaardige kleuren. Het geheel is indrukwekkend, dit hadden we nog nooit gezien. Sommige kraters zijn wel 62m diep.

In het park kan je ongegeneerd een kanjer van een scheet laten. Alles borrelt er toch al en geen kat die het daar riekt. Bij momenten, als de wind aanwakkert, wordt er zoveel stoom en gaslucht over de paden geblazen, dat je niet meer ziet waar je loopt en vnl niet meer kan ademen van de stank. In heel het park is er ook een zwaar rookverbod van kracht. Ongetwijfeld om te vermijden dat een ontstekingsbron een nieuwe vulkanische uitbarsting veroorzaakt.

In de namiddag rijden we langs Blue en Green Lake, dit zijn de vakantieplekken bij uitstek zo blijkt. Er wordt gezwommen, gesurft, allerlei watersporten beoefend. Het lijkt alsof elke NZ’er met een bootje in deze paradijselijke meren ronddobbert. De natuur is dan ook heel erg mooi en groen.

’s Avonds gaan we terug naar de camping en sluiten na ons avondeten de dag af zoals we hem begonnen, in de warmwaterbaden.

Tot hiertoe is het ook hier mooi weer. Overdag zo’n 25°, ’s nachts koelt het wel flink af, tot zo’n 12°.

Foto’s : Wai-O-Tapu Thermic Wonderland & blue lake

03-01-2010 om 08:21 geschreven door Mike-Ruth  

We beginnen de dag nogmaals met de warmwaterbronnen (kwestie van het er nog es goe in te wrijven) en starten dan ons huis richting Wellington, waar we de overzet naar het Southern Island zullen nemen. We hoorden dat dit heel druk kan worden. Er zijn 2 maatschappijen die de overzet verzorgen en je kan best op voorhand geboeken, dus moeten we dat eens gaan uitpluizen.

We rijden langs Lake Taupo en door het Tongariro Natuurpark via de Desert Road, die op zo’n 800m hoogte door het gebergte slingert. We zien besneeuwde bergtoppen, zandwervelstormen, massa’s groene heuvels en nog groenere weilanden, vol met schapen en koeien, al dan niet langs de juiste kant van de afspanning, magnifiek. Ik vind niet genoeg adjectieven om het te omschrijven. Na elke bocht komt er een nieuw overweldigend uitzicht.

Je kan het het beste omschrijven als een mix van Schotse Highlands en Sloveens Alpen en dat geheel nog es overgoten met één of andere magische groene saus, waardoor het geheel gewoon onwerkelijk prachtig wordt.  Plant her en der nog een palmboom. Men zegt dat het Zuidereiland nog mooier is, dat belooft.

We kiezen een camping in het gehucht ‘Upper Hutt’. De naam spreekt eigenlijk voor zich, de toegangsweg slingert de bergen in. Gedurende 40 min rijden we op een baantje  zoals ze dat enkel nog in de bergen van Corsica in gebruiken. Dit bergpad is net iets minder breed dan de wielbasis van onze Transporter. Dat is geen probleem mocht dit een enkelrichting zijn. Niet dus. Bij elke haarspeldbocht toeteren en af en toe de remmen  dicht om een kop-kop aanrijding te  vermijden. De kleinste wagen moet achteruit, vinden we. We zijn blij met ons (kleinere) model van camper. Tegelijkertijd staat er een stevige stormwind en hangen er dreigende wolken. Een mens moet iets overhebben voor een mooie ligging. Bij het inchecken kijkt de eigenaar ons lachend aan en zegt dat we het avondje wel gekozen hebben. Het gaat nl stevig stormen. Gauw de blog updaten voor de wireless wegwaait.

Gezien ik geen foto’s meer mag nemen tijdens het rijden, klopt, gn foto’s dus.

03-01-2010 om 08:23 geschreven door Mike-Ruth  

Neen, geen warm water meer maar een koude douche om de dag te starten. De uitbater van de camping  was gisteren bij onze aankomst nog vol lof over zijn authentiek sanitair. Het water wordt hier nog verwarmd door een houtvuur. Voorwaarde nummer 1 is dan wel dat je op vaste regelmaat vodoende hout moet toevoegen. Na mijn beklag bij de balie wordt een kruiwagen hout aangerukt en 10 min later draait de oven op volle toeren. Ik besluit nog even te wachten om het water de kans te geven op te warmen en begeef me opnieuw naar de douche voor een  ietwat minder koude douche, wat toch nog ver van aangenaam blijft als je onze vorige campingplaats gewend bent. In plaats van hier te blijven, verhuizen we dan ook naar een andere mét warm water. De wind blijft ondertussen danig waaien, we kunnen ons dak nog steeds niet openzetten. Windy Welly noemen ze het hier, er is iets van aan…

We nemen de bus naar Wellington waar we via een authentieke kabeltram de hoger gelegen botanische tuin bezoeken. Netjes, keurig onderhouden, mooi weer, wat kan je nog wensen..? Wellington is de hoofdstad van NZ maar doet meer aan als een provinciestad. Wij vinden het gezelliger dan Auckland. We wandelen terug naar het centrum en kuieren nog wat door de winkelstraten en langs de kade. Alles wordt daar in voorbereiding gebracht om het wereldkampioenschap fietsen met 1 wiel te rijden. We blijven wat rondhangen tot het startschot gegeven wordt. Dat geeft meer spektakel dan verwacht. Wat wil je, als de eerste onderuit gaat, stoppen lukt nu éénmaal  niet zo vlot met 1 wiel, met alle gevolgen vandien. De berijders en bijhorende wielen gaan vlot  op een hoopje, sorteren zich snel terug en springen terug op hun…tja…wiel.

De bus terug naar de camping, en we eten binnen want het regent weer. Bloggen en dan snel onder de wol. Morgen moeten we er vroeg uit. Om 7h25 moeten we ten laatste inchecken voor onze ferry naar het zuidereiland. En druk zal het zijn, we boekten 2 dagen op voorhand en ongeveer alle tickets waren al uitverkocht.

Slaapwel!

06-01-2010 om 06:15 geschreven door Mike-Ruth  

Eens aan boord doen we ons te goed aan een Kiwi-breakfast (ook wel gekend als cooked breakfast, dus de hele resem eieren, spek, toast, worstjes. Alleen de bonen ontbraken nog). Na 15 min varen verlaten we de beschutting van de haven en varen we door Cook Strait. Het gaat er hevig aan toe en dan staat er nog niet eens veel wind. Hoewel we op een danig uit de kluiten gewassen ferry zitten, gaat de boel zwaar op en neer. De bemanning begint al spontaan zakjes uit te delen. De overzet tussen de 2 eilanden staat erom gekend, in de helft van de reisverslagen lezen we over mensen die ziek zijn geworden tijdens de overtocht. Niet voor de zwakke magen dus. Een kwartier later wordt er rondgeroepen dat er verderop een boot in de problemen geraakt is en dat we vertraging zullen oplopen. Veel mensen kijken al verschrikt in het rond en vertrouwen het hele zaakje duidelijk niet meer.

Eens de boot-in-problemen wordt geholpen kunnen wij verder varen, zelfs in redelijke rust. De golven komen niet meer langszij en dat maakt het een stuk aangenamer. Hoewel we er zelf niet echt veel last van hebben ondervonden. Maar nu kunnen we ook op het bovendek ten volle genieten van het landschap dat voorbijglijdt.
Tegen 11u zijn we in Picton.

Picton blijkt een gezellig klein toeristendorp te zijn. We wandelen er even rond en lunchen op een terras. Het valt ons nogmaals op dat NZ heel anders is dan Australië. Mooi weer is hier evengoed een zegen als bij ons, op een zonnige zomerdag als vandaag zit iedereen massaal op terrassen of in de parken te luieren. Er wordt echt moeite gedaan om de straten gezellig te maken en de mensen naar buiten te lokken. In Australië vlucht iedereen direct terug naar binnen, naar de airco. Wel te verstaan natuurlijk, gezien de temperaturen daar. Toen we in Alice Springs de Royal Flying Doctors bezochten, zei de vlaamse dame achter de kassa dat ze de zomers in België zo verschrikkelijk vindt, zeker als er een hittegolf is. Nérgens airco, overal véél te warm binnen. Bewijst nog maar eens hoe subjectief indrukken altijd zijn…

Ons camping-selecteer-ritueel doet ons uiteindelijk ergens afgelegen belanden, vlak aan de Queen Charlotte scenic Drive. Gelukkig hadden we vanuit Picton al gereserveerd want tegen we er toekwamen hing hun bord ‘No vacancies’ (vrij vertaald door ons als: geen vakanties) al uit. De camping is een kleine familie-business, we worden eerst onthaald door de dochter van een jaar of 9, die dan haar vader gaat zoeken. We krijgen allerlei kortingen rond onze oren geslingerd, een tip voor een wandeling na zonsondergang om glim worms te zien en als welkom 2 zelfgebakken warme muffins. Dàt is nog es service. De camping is prachtig gelegen, omringd door groene beboste heuvels. Zalig.

De rest van de namiddag luieren we wat rond op de camping. Onze overbuur komt nog vriendelijk vers gevangen mosselen aanbieden, waarvoor we toch maar bedanken. In Auckland hebben we kennis gemaakt met deze reuze-groene-schelpdieren die in de verste verte niet smaken als een Zeeuwse mossel. Het Duitse koppel dat nadien naast ons komt staan, krijgt hetzelfde aanbod maar bedankt ook vriendelijk. De chinezen zijn dolenthousiast…wat zei ik ook weer over subjectief?? Tien min later komt diezelfde overbuur voorbijgewandeld met een vis van een meter lang, zalmmodel, had hij zelf gevangen. Als hij ons daar nu een filetke van had aangeboden…

Na onze bloemkool met worst vertrekken we op de glim worms wandeling. We moeten een aantal fences overklauteren en woeste stieren trotseren tot we uiteindelijk in het bos komen. Donker is het nog bijlange niet dus glimwormen gaan we niet te zien krijgen. Het pad lijkt ons ook iets te avontuurlijk in het nachtelijke duister en we hebben geen fatsoenlijke pillamp bij (Hema-fietslichtjes zijn ontoereikend om te boenken door het dichte struikgewas). De wandeling brengt ons tot aan een prachtige waterval midden in het bos, die is op zich al de moeite om de tocht te maken.

Misschien proberen we morgen nog eens voor de wormen, nu we weten hoe het pad loopt…

Foto’s: het bos en de waterval, zicht op de ferry, Marlborough Sounds, Picton Park, vogel van de dag (Weka flightless bird)

06-01-2010 om 06:18 geschreven door Mike-Ruth  

Driekoningen vandaag, tijd om de kerstboom buiten te keilen, naar de kerstboomverbranding te gaan en daar een jenever te drinken om te vermijden dat je vastvriest. Of een etappe van Queen Charlotte Track te wandelen. Deze meerdaagse trektocht van +70km loopt door de mooiste delen van de Marlborough Sounds. Niks te maken met de verbannen macho cowboy van weleer maar wel het noordelijkste deel van het zuidereiland dat verzwolgen wordt door 100en fjorden en landengtes die langzaa overgaan in de Tasman Bay. Alsof alle valleien van de Pyreneeën volgelopen zijn en enkel de glooiende toppen zichtbaar bijven. Amai, genoeg lyrisch gestroop, tijd voor het echt werk. We wandelen natuurlijk niet de hele etappe maar in onze jeudige overmoed besluiten we dat het hoogste punt ongetwijfeld ook het mooiste zal zijn. De tocht die we gaan ondernemen is maar zo’n 10km, peanuts dus. Toch wel vreemd dat ze op de infoborden er 4h voor voorzien. Na een half uur stappen begint het te dagen, de eerste etappe brengt ons van zeeniveau naar 350m. Om daarna terug volledig af te dalen en dan weerom een volgende top van 450m te overstijgen. Dat voel je. Volgens de lokale autoriteiten is het pad ook geschikt voor mountainbikers. As if, de enige mountainbikers die we kruisen zijn diegenen die de fiets aan de hand de helling opduwen.  Wellicht zullen er wel fanatiekelingen bestaan die me hier tegenspreken. Ben toch erg blij dat we hier geen mountainbikes gehuurd hebben. Eerst nog enkele Familieweekendjes op trainingskamp voor we daar aan toe zijn. We hadden gelijk, de hoogste punten geven de mooiste uitzichten. We dalen terug tot zeeniveau waar we meekunnen met een watertaxi die gereserveerd werd door andere wandelaars die we ontmoet hadden. Maar goed ook, blijkbaar varen die watertaxi’s niet zo frequent dan we gehoopt hadden. Dit bootje brengt ons terug naar het beginpunt waar we met stijve benen naar onze camper  wandelen die zo’n 150m hoger geparkeerd staat.

We zullen goed slapen.

Foto’s: Indrukken van de wandeling, waaronder een paar 180°-panorama’s (het pad loopt recht), de watertaxi (allé ja, een boot die ze gehuurd hadden van een andere firma want hun taxi lag in panne)

06-01-2010 om 08:17 geschreven door Mike-Ruth