De wekker loopt om 5.45 u af. We pakken snel in en rijden zo’n 10 min tot aan Kings Canyon, waar we de Rim Walk, een 6 km lange rondwandeling, gaan doen. In de brochure staat dat dit niet voor doetjes is en waar tot 4u wandeltijd moeten voorzien. En dat voor 6 km? Onze nieuwsgierigheid is gewekt.

Om 6.45u beginnen we eraan. We zijn deze keer niet alleen, er worden nog zo’n 3 bussen gelost om dezelfde tocht onder deskundige begeleiding te doen.

Tijdens de eerste 500m gaat het gestaag naar boven en ondanks het vroege uur komen we gestoofd aan op de top van de canyon. Onze watervoorraad is al flink geslonken. We worden echter onmiddellijk beloond met indrukwekkende rotsformaties in oranje steen die oplichten in de ochtendzon. De rest van de wandeling slingert over de toppen van de canyon, door landschappen die omschreven worden als de ‘Garden of Eden’ of de ‘Lost City’. Als dat niet tot de verbeelding spreekt...

Om 9u staan we terug aan onze auto, dus toch geen 4u… We zijn toch weeral blij dat we zo vroeg zijn begonnen en hebben medelijden met de mensen die we nog zien vertrekken. Het was wederom een prachtig stukje natuur om door te wandelen.

We rijden zo’n 240 km verder en komen dan aan het Uluru (Ayers Rock) & Kata Tjuta (The Olgas) National Park. Initieel wilden we niet tot hier rijden maar hoe meer we erover nadachten leek het ons hetzelfde als België bezoeken en het Atomium links laten liggen.

Onderweg krijgen we al een eerste blik op de Ayers Rock. Ik vind hem er minder gestroomlijnd uitzien als op de commerciële foto’s. Ook de kleuren zijn niet zo fel. Duidelijk getruckeerd! Maar, goeie toerist als we zijn, stoppen we bij een lookout en nemen alvast een paar foto’s. Fantastisch dat je deze monoliet van op zo’n afstand kan bewonderen.

Zo’n 130 km verder begint er iets te dagen, vreemd dat we de Ayers Rock al die tijd niet meer gezien hebben terwijl hij toch zo dichtbij leek. Een extra aandachtige blik op de kaart doet mij beseffen dat we de verkeerde rots hebben zitten fotograferen… Mount Conner…niet verder vertellen…  Het duurt dan ook niet lang meer of we zien de echte Ayers Rock verschijnen, net zoals in de boekskes. Oef. Toch niet voor niks naar hier gereden.

 We checken in in het Ayers Rock Resort, niet dat we hier de keuze hebben. Er werd ons op voorhand gezegd dat de prijzen hier astronomisch waren maar dat valt uiteindelijk wel mee. We nemen een basis kamer met eigen douche in het Lost Camel hotel en die is super. Pas opnieuw ingericht, met flatscreen, spotjes in’t plafond, alles hypermodern en kraakproper. Er staat zelfs een moderne surround stereo-keten. Alleen spijtig dat je in deze woestijn geen enkele zender ontvangen kan.

Tegen 17u nemen we een duik in het zwembad en maken ons dan klaar om naar het het ultieme spectakel van de zonsondergang op Ayers Rock te gaan kijken. We installeren ons mee op de sunset viewing parking en dan is het wachten tot de zon ondergaat. Het wil weer lukken. Dagen geen wolkje kunnen spotten en nu pakken ze samen in ..juist het westen. Al bij al komt de zon er vlak voor  het ondergaan nog even flink door. Je ziet inderdaad de kleuren van de rots langzaam veranderen. Ik vind het prachtig. Midden in een plat landschap staat daar ineens zo’n vuurrode rots te blinken. Mike vindt het matig en zet de kleurversterking van de camera maximaal.

Bij het terugrijden besluiten we hier een extra nacht te boeken, dan kunnen we morgen met onze 3-dagen geldige pas voor het natuurpark nog de Olga’s en het Visitor Centre bezoeken. Dit gaat wel ten koste van mijn Flying Doctor’s museum in Alice Springs, maar ‘k zal daar thuis dan nog wel es een aflevering van zien. Een mens moet keuzes maken en Dr Geoff en Kate zijn waarschijnlijk toch al op brugpensioen.

Foto’s: wandelen door de Kings Canyon, wild life dat voor je auto springt, de berg die niet de Ayers Rock was, onze ‘boot’

05-12-2009 om 11:30 geschreven door Mike-Ruth  

’t Is ondertussen ons ritme geworden en om 6u worden we vanzelf wakker. Perfect, dan kunnen we de Valley Of the Winds wandeling op de Olga’s doen. Die is nl vandaag vanaf 10am afgesloten wegens extreme hitte (41° voorspellen ze, in de schaduw, jakkes).

Het eerste stuk van de wandeling is veelbelovend, we klauteren over losliggende stenen tussen de steile wanden van de Olga’s omhoog. De vallei doet zijn naam eer aan en er staat een stevige wind, goed tegen de mozzies. Halverwege de wandeling komen we echter in een desolaat woestijnachtig landschap terecht, met geen enkel schaduwplekje tegen de genadeloze zon. Dit vinden we minder. Bij momenten zitten er 20 vliegen tegelijk in je oren en neus. Op zo’n moment zouden de muskietennetten om over een hoed te plaatsen bijzonder goed van pas komen, zoals het model dat we gekregen hebben op ons afscheidsfeest. Spijtig genoeg zijn die niet door de zware selectie geraakt van wat we al dan niet konden meenemen. We hebben wel een muskietennet bij voor over een tweepersoonsbed voor in Azië. We zouden dat over onze hoeden kunnen spannen maar dat wandelt dan weer erg oncomfortabel. Het verknippen is een andere optie die we in overweging hebben genomen maar dan zitten we in Azië weer met een probleem. De gewone muskietennetjes verkopen ze hier overal maar altijd op het moment dat je er geen last van hebt en er dus ook niet aan denkt. We gaan er zoals steeds vanuit dat we het ergste gehad hebben en kopen er weeral geen.

Enfin, de wandeling was dus minder indrukwekkend dan we verwacht hadden maar ’t kan natuurlijk niet altijd fantastisch zijn. Of waarschijnlijk ook door het feit dat we er al 2 geweldige achter de rug hebben.

We bezoeken nog even snel het Visitor Centre van Ayers Rock maar de temperatuur begint echt op te lopen en we verlangen naar de koelte van de kamer.

Pas tegen 16u wagen we ons weer buiten al is het maar tot aan het zwembad. Gezien de hoge temperaturen gaat mijn lectuur er zeer snel door. Geen enkel probleem, op elke overnachtingsplaats heb je een book exchange. Je zet daar gewoon je gelezen boek in en neemt een ander mee. Voor de kenners, heb vandaag een niet zo’n geweldig boek van Stefan Brijs (Arend) geruild voor een nieuwe (misschien wel meest recente?) Nicci French in’t Engels (Complicit). Werkt perfect. Andere die ik al gelezen heb is Daglicht van Marion Pauw, ook wel goed.

Morgen rijden we terug naar Alice Springs en maandag vliegtuig op naar Perth, voor deel 3 van de reis.

05-12-2009 om 11:32 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag wacht ons enkel de terugrit naar Alice Springs. Het rijden gaat vlot en dus kunnen we nog net binnen de openingsuren het Royal Flying Doctors museum bezoeken. De dame aan de balie blijkt toch wel een uitgeweken Deurnese te zijn… haar Engels is de moeite, wij verstaan haar amper en vermoeden dat de engelstaligen hetzelfde probleem hebben.

Het museum is redelijk beperkt, maar we komen toch een aantal dingen te weten. Zo blijkt dat er op 22 locaties in Australië een basis van de Flying Doctors is, en niet enkel in Alice Springs. De basis in Alice geeft medische ondersteuning in een gebied met een diameter van 600km rond de stad. 90% Van de mensen die hier wonen zouden aboriginals zijn. Het lijkt ons veel en we kunnen ons niet herinneren dat dit zo in de serie aan bod kwam. Het kan ook zijn dat we de dame fout begrepen hebben. Gezien veel van die aboriginals beperkt Engels spreken, hangt er op elke post een foto van het menselijk lichaam, opgedeeld in A, B, C etc. Dus als de dokter vraagt waar het pijn doet, moeten ze enkel een letter aangeven.

In de namiddag zien we dat er iets staat te gebeuren op het voetbalveld. Het blijkt een kerst sing-a-long te zijn in de stijl van A’pen zingt. Het zicht is hilarisch. we zien aboriginals in shorts in rode kerststof met een wit pelske, een kudde met eland-oren, honderden kerstmutsen, oma’s met lichtgevende oorbellen. Iedereen krijgt bij het binnenkomen een veiligheidslichtje in de vorm van een kaars en een krantje met de teksten in van oa silent night & oh come let us adore Him. Het verschil met A’pen is vnl dat het hier om religieuze kerstliederen gaat en er in’t groot uithangt dat er geen druppel alcohol te verkrijgen is of genuttigd mag worden. Het terrein zit stampvol maar ze krijgen er niet echt de ambiance in, wat wil je. Er is welgeteld 1 kraam waar 1 persoon softdrinks verkoopt en 1 andere broodjes. De file is dan ook enorm. Zie je het bij ons al gebeuren? Burgeroorlog. Allemaal heel apart. Spijtig genoeg hebben we ons fototoestel net niet bij…

Foto’s: een cadeautje van de sint voor de vogelliefhebbers. Bleef eerst gewoon op de weg zitten toen we aangereden kwamen en vloog dan met prooi en al weg.

06-12-2009 om 13:02 geschreven door Mike-Ruth  

6h of 5h30? De wekker om 6 natuurlijk! We zitten ocharme  op 10 min van de luchthaven en we gaan past pas om 10h de lucht in. Toch blijkt dat vreemd genoeg niet overdreven . We moeten immers onze villatank nog terugbrengen naar het verhuurkantoor en dat opent pas om 8. Volgens Qantas moeten we 1,5h vooraf op de luchthaven zijn dus ga maar na.. Ruim op tijd  staan voor het verhuurkantoor en nadat de paperassen geregeld zijn brengt de psycho-taxi ons naar de luchthaven. Na een 30 sec weten we dat de gescheiden taxichauffeur zijn 5 kinderen alleen opvoedde en 15 jaar geleden gescheiden is. We krijgen de  familiefoto’s te zien en moeten raden welke van zijn 5 kinderen net als hij psychisch hoogbegaafd is en een rechtstreekse lijn heeft met de Almachtige. Na een korte rit  zijn we bij de luchthaven en komt de spraakwaterval tot een stop. Niet moeilijk dat zijn vrouw is gaan lopen met iemand met grote voeten voor wie daarvoor interesse mocht hebben. We betalen de rit, het advies was gratis, en we krijgen nog een adreskaartje mee zodat we kunnen uitkijken naar zijn eerste boek waar hij momenteel aan schrijft. Natuurlijk, verzekeren we de man.

We gaan op tijd de lucht in en zo’n 3 uur later landen we in Perth, de hoofdstad van de westkust. We weten dat de controles in de luchthavens bijzonder streng zijn. Ik word in Alice Springs nog even apart genomen en afgestoft met een speciaal vodje dat dan onmiddellijk in een analysetoestel wordt gestoken en scant op sporen van drugs of explosieven, vermoed ik. Eerst vroegen ze wel of ik akkoord was dat ik daarvoor fysisch zou aangeraakt worden. Het leek me geen goed idee dat te weigeren. Het was immers een dame waarnaast zelfs  Helga van Herr Flik van de Gestapo in het niets zou verbleken.  De resutaten zijn gerustellend en ik mag verder. Als grapje wil ik nog even vragen of ze mss ook nog even mijn tanden wil flossen maar ik houd me in. Het lijkt me geen goed idee het lot verder te tarten. Een verkeerde woordkeuze zou ongetwijfeld voldoende zijn voor een goed gesprek en dan zou ik de vlucht missen en ben ik voor niets zo vroeg opgestaan.

We weten dat ze in Australië ook erg streng op alle products, soil, vegetables, plants wat van buiten wordt ingevoerd. Wat we niet wisten is dat zo minstens even streng zijn op hun binnenlandse vluchten.  Op de luchthaven van Perth loopt een goed opgeleide hond alle bagage rond te snuffelen. Zo ook de handbage van Ruth. De hond ruikt verdachte goederen en de bagage wordt grondig onder handen genomen. Het bezwarend materiaal wordt tevoorschijn gegraven door twee officers. Een appel. Die gaat onverbiddellijk in quarantaine, verder wordt er geen zaak van gemaakt. De rest van onze handbagage wordt doorzocht  alles is ok. Ze trainen hier dus honden om appels te vinden ? Allemaal heel erg vreemd.

Een uurtje later staan we in een concurrerend verhuurkantoor om onze campervan op te halen. Birgitte, een Nederlandse wiens stiefmoeder in Mortsel in de Consiencelaan woont legt in detail alles wat ze weet uit over de camper. De uitleg is beknopt.

Nog even langs TNT, daar ligt een nieuwe creditcard op me te wachten. De vorige is onverwacht  herroepen door BCC omdat ze fraude vermoeden. Dankzij de goeie service van KBC is mijn nieuwe kaart tot hier geraakt, en kunnen we daarmee verder.

We shoppen, laden onz 90l grote ijskast en installeren ons in een naburige camping. Morgen trekken we de stad in.

09-12-2009 om 02:41 geschreven door Mike-Ruth  

De bus naar Perth Centrum stopt voor onze camping en zo’n 45min later staan we aan de eindhalte.

Het meest prestigieuze gebouw van de stad is een glazen hypermoderne toren  met bovenin een aantal echte kerkklokken die ze van Engeland gekregen hebben. Het genre dat je bij ons overal hoort luiden en hier nergens. We kuieren wat door de gezellige straten, de kerstgekte begint hier op gang te komen en overal zie je versiering. We kunnen er niet aan wennen. Kerstmis hoort samen te gaan met koude en donkere dagen, met mensen dik ingepakt en glühwein. Het beeld klopt van geen kanten. Het gaat dan ook allemaal een beetje aan ons voorbij. Half december begint hier de grote vakantie en je merkt het aan de drukte, de winkelstraten puilen al uit van het volk.

Het Belgian Beer Café laten we niet links liggen en hoewel het nog maar 14u is drinken we daar ne goeie Stella en Hoegaarden van’t vat. Hun collectie is uitgebreid, veel trappist- en abdijbieren. Een koppel zit binnen foto’s te nemen, wat al direct onze aandacht trekt. Als dan blijkt dat de man een T-shirt aanheeft van Pukkelpop ’09…

Foto’s: ons huis voor de komende 3 weken (merk het mooie paarse gordijn dat Mike professioneel voor de uitgang heeft gehangen tegen de vliegen),    rare vogel, regeldrang in Australië, skyline Perth, kerst in de zomer, Belgian Beer Café

09-12-2009 om 02:43 geschreven door Mike-Ruth  

Gisteren hebben we in Perth een boekje gekocht dat de 390 ! kampeerplaatsen in de nationale parken van West Australia in kaart brengt en kort de aanwezige faciliteiten symboolsgewijs toelicht. Nu is het een regel hoe meer informatie je bezit, hoe moeilijker het kiezen wordt. Zoals in een restaurant met een te uitgebreide menu. Gezien de zuidelijke richting die we uitwillen en gezien we minder lange dagtrips willen doen, kiezen we voor de campground ‘Baden Powell’ in Lane Pool Reserve. Een topper aangeraden door het boek.

Naarmate we verder van Perth en van de kust rijden wordt het al snel veel stiller op de wegen, de bebouwing neemt af . Enkele km voor we aan ons park komen stoppen we nog in de visitorcenter van het stadje Dwellingup (450 inw). Ervaring leert ons dat je steeds het beste af bent met het advies van de inboorlingen. We vertellen onze intentie te overnachten in Baden Powell, de robuuste dame vertelt ons vriendelijk dat er beter campgrounds te vinden zijn in Lane Pool Reserve. Daarvoor moeten we over unsealed roads. Dat mag niet met onze campervan. Ze verzekert ons dat de wegen in goede staat zijn. Ach ja, vloeken mag ook niet gvd.  Het heeft iets, het bestek en de ijskast rammelen van jewelste. Alles blijft heel en we komen op de nieuw geadviseerde campground toe. Veel stelt dat echter niet voor. Enkele open plekjes in het woud, 1 toilet, wat houten picknicktafels en enkele betonnen kuipjes waarmee je een BBQ kan improviseren. We lunchen hier. We zijn al snel het mikpunt van allerlei vreemdsoortige vliegende insecten die ook net aan hun lunch willen beginnen, en dat lijken wij te zijn. We happen snel door en duiken de campervan terug in.  We hebben nog steeds gn netjes voor over onze hoeden gekocht. De tocht van 18 km door het woud die we voor morgen hier gepland hadden kan dan ook onmogelijk doorgaan in deze omstandigheden. Changemant de decor besluiten we. We bekijken het natuurpark van achter glas en rijden terug richting civilisatie en bijgevolg kust. Hoe langer hoe meer beseffen we dat we niet zo’n helden zijn met massa’s onbekende insecten rondom ons. We stoppen aan de eerste general store, kopen twee mosquitonetjes en een nieuwe insect repellent. De vorige ‘ bushman’ was ongetwijfeld op basis van honing. We camperen op een powered site van een caravan park in Bunbury. Hier blijven we twee dagen. Er staat echter een stevige wind waardoor we in onze camper moeten eten. Al bij al bleek dat nogal redelijk comfortabel te gaan, dat weten we dan ook weeral.  

Foto’s: Lane Pool Reserve & Mike met zijn zelfgemaakt muskietennet

10-12-2009 om 12:10 geschreven door Mike-Ruth  

Tijdens het ontbijt besluiten we dat het toch wel es tijd wordt om een beetje echte vakantie te nemen ook. Vlakbij de camping is er een aangelegde wandeling van de volle 200m door een oud mangrovewoud. Na 50m zijn we al zotgedraaid want het wemelt van de vliegen. Niet een paar, er zwermen er gemiddeld zo’n 150 rond u. De muskietennetten brengen soelaas voor het gezicht maar dan nog zitten je armen en benen vol. Echt niet aangenaam. Om de één of andere reden lijken wij er ook meer last van te hebben dan andere mensen. We weten niet waarom. Dapper wandelen we de resterende 150m verder.

We lopen door naar het centrum van Bunbury, kijken er wat winkels en lunchen. We kopen nog maar es een ander type insectrepellent, in de ijdele veronderstelling dat deze samenstelling wél werkt op vliegen.

Gewapend met diethyltoluamide, octyl-bicycloheptene dicarboximide, melaleuca oil, leptospermum petersoni leaf oil & citronella wandelen we nog een uurtje langs de kust. Weeral een illusie minder, geen enkel van die producten blijkt enig afschrikwekkend effect op gewone vliegen te hebben.

Een mens kan geen 6 maand aan 1 stuk door cultureel verantwoorde dingen doen, dus in de namiddag gaan we naar de cinema. Ze spelen 2012 en die wilden we wel zien.

Morgen rijden we verder naar het Zuidwesten, waar er grotten en wijngaarden etc zijn.

Foto’s: Australische jeugd op schoolreis en leerkrachten die ondertussen de barbie bedienen

10-12-2009 om 12:12 geschreven door Mike-Ruth  

Onze vrienden met levendige fantasie die nu een sappig verhaal verwachten moeten we echter teleurstellen. Naturisten hebben we niet gezien, walvissen daarentegen wel. Door de beschutte ligging van de Cape kunnen de walvissen hier op hun gemak uitrusten tijden hun tocht naar de koelere wateren van Antarctica. Je ziet ze dan ook in overvloed stoom aflaten en uit het water springen. Hoewel ze ‘dicht’ bij de kust ronddobberen, is dat toch nog op 2km afstand en spijtig genoeg moeilijk op foto vast te leggen. Mike doet een verdienstelijke poging maar de optische en digitale zoom heeft ook zijn beperkingen. Zelfs van op deze afstand blijft het een indrukwekkend schouwspel. Wat je voornamelijk opvalt is dat als zo’n  kolos zich uit het water sterkt het bijna 5 seconden duurt eer die terug in het zee-oppervlak knalt. Daaruit kan je opmaken dat het enorme beesten zijn.

We staan daar een tijdje deze indrukwekkende dieren te bewonderen wanneer er zich een Australisch koppel naast ons zet. Ze zijn direct jaloers op onze muskietennetten en zo geraken we aan de praat. Ook zij hebben reeds alle middelen geprobeerd tegen deze vervelende wezens maar hebben geen oplossing. We zijn dus niet alleen. Een aantal jaar geleden deden ze tijdens de feestdagen een rondreis door Europa en en wat hen vooral was bijgebleven was die ijzige kou. Ze gingen elke winkel binnen om op te warmen onder het warmtegordijn aan de ingang. Tot hun verbazing ontmoetten ze daar telkens landgenoten.

We maken de rest van onze Round the Lighthouse wandeling af en rijden verder.
Volgende stop zijn de Canal Rocks, een door rotsen gevormd natuurlijk kanaal (in onze woordenboek is een kanaal nooit natuurlijk gevormd, maar kom, hier zal dat wel award winning zijn). Het houten staketsel waarover je moet wandelen misstaat hier, maar voor de rest is het inderdaad wel prachtig. De golven van de zee slaan door een nauwe opening tussen de rotsen naar binnen en vormen dan verder een kanaal tussen de rotswanden. Die kleur van de zee alleen al…

We eindigen onze dagtrip met een wijnproeverij. De landerijen zien er indrukwekkend uit, het gebouw lijkt zo uit een middeleeuwse film te zijn weggelopen. Blijkt uiteindelijk dat ze sinds 2002 wijn produceren. We kiezen 6 verschillende soorten om te proeven. De rosé en witte wijn krijg je bij ons niet verkocht, tenzij je aan Liebfraumilch of Rosé d’Anjou verslingerd bent. De rode is beter maar overtuigt niet. Aangezien we moesten betalen voor de tasting, voelen we ons dan ook geen greintje schuldig dat we niets kopen. Onze conclusie is: de verpakking is geweldig maar de inhoud trekt op nie veel. Als ge dat verkocht kunt krijgen natuurlijk…

We installeren ons huis op wielen op een rustige camping vlakbij Gracetown, misschien morgen es op zoek gaan naar betere wijn.

Foto’s: Canal Rocks en een walvis in de verte

13-12-2009 om 10:54 geschreven door Mike-Ruth  

We worden gewekt door het enthousiaste gezang van een kwartet koekaboera’s. Ze zitten vlakbij onze camper de ochtend welkom te heten. Zo’n tamme beestjes dat dat zijn, je kan ze bijna gaan strelen.

Na de pancakes vertrekken we voor een dag grotten zien langs de Cave Road. De kustlijn bestaat voornamelijk uit limestone. Ondergrondse riviertjes hebben, met het nodige geduld weliswaar, de meest fantastische grotten uitgesleten. Onze platinum–pass verschaft ons de toegang tot de 3 indrukwekkenste grotten (Mamouth, Lake en Jewel Cave) en een rondrit op de vuurtoren. De grotten zijn de moeite, met elk hun eigen hoogtepunten. Één ervan bezoeken we op eigen tempo met een audio guide, de andere zijn steeds geleide tours die zo’n uurtje duren. Bij de laatste grot horen we een vlaamse tegen de gids verontwaardigd doen omdat de grotten hier geen bootjes hebben en die in België wel. Leuk toch, die belgische trots… Als we de laatste grot uitkomen, is het al 16.30, de vuurtoren halen we niet meer en de wijnproeverijen zijn ook gedaan.

Op de terugweg willen we nog even in de golven duiken. De spots met de indrukwekkendste golven zijn spijtig genoeg allemaal door de surfers ingenomen, de overblijvende zwemzones zijn dan weer zo goed als golfvrij. Dan maar terug naar de camping.

Even opfrissen en naar een nabijgelegen visrestaurant dat we eerder opgemerkt hadden. De purperen zonsondergang is lyrisch. De westkust heeft de naam sunsetcoast dan ook niet gestolen.

In het donker rijden we terug naar de camping. Dat blijft uitkijken naar rondspringende kangoeroes. We drinken nog iets voor onze camper. Een kangoeroefamilie schrikt er niet voor terug om vlakbij te komen grazen. Als ik nog dichter kom tot ongeveer 1 meter begint mama K met kleintje in de buidel te grommen. Hmm, kangoeroes kunnen grommen. Geen idee wat ze nog allemaal kunnen, zekerheidshalve zet ik een stapje terug achteruit. Het grazen gaat gewoon verder.

Foto’s: zonsondergang, grotten

13-12-2009 om 10:56 geschreven door Mike-Ruth  

Het wordt 39° vandaag. Volgens inboorlingen is dat zowat een nieuw lokaal record. Vorig jaar zijn ze maar enkele keren net boven de 30 geraakt. Niet dat we daarop zaten te wachten maar storen doet het ons niet. Morgen zou het hier 10 graden frisser worden en dinsdag nog maximaal 24. Vreemd genoeg lijkt dat hier zonder een onweer, regen, wind of wolken te kunnen geschieden.

Naar de vuurtoren. Dit is het punt waar de Indische oceaan in de South Pacific vloeit, of omgekeerd. Dat valt duidelijk te zien aan de verschillende stromingen laten we ons vertellen. Mogelijk, al lijkt al dat water op een zelfde vrolijke manier verder te kabbelen. We krijgen een uitgebreide rondleiding in de vuurtoren van Cape Leeuwin en hebben van boven in de top een overzicht over heel de kust. Cape Leeuwin is het meest zuidwestelijke puntje land van Australië.

We rijden verder tot in Pemberton waar we een nieuwe campplaats vinden. We installeren ons en plaatsen meteen de blinden tegen de ruiten om de zon te weren. Bij het plaatsen van de blinden tegen de voorruit raak ik de achtereruitkijkspiegel die meteen uit het kogelgewricht klikt. Hij valt, gelukkig niet stuk. Even kijken, ok dat is dus gewoon de spiegel terug over de bol heen klikken. Dat gaat wat stroever dan verwacht, nog één welgeplaatse tik en dan… Dat was geen goed idee. Dat was helemaal geen goed idee. De voorruit barst.

Voorlopig kunnen we nog wel rijden. Hopelijk barst het niet verder en dekt onze uitgebreide verzekering  de ruit. We zien wel. Ik kan  ze toch niet lijmen.  

Foto’s: vuurtoren, de 2 oceanen bij elkaar, dolfijnen

14-12-2009 om 08:31 geschreven door Mike-Ruth  

Als we wakker worden merken we onmiddellijk dat er iets mis is.

De zon schijnt niet!! Dat is van in de Blue Mountains (7/11) geleden dat we ’s morgens niet onder een stralend blauwe hemel wakker worden. Je zou bijna vergeten dat het ook anders kan. Een ideale wandeldag dus.

Vanop de camping kunnen we een stuk van de Bibbulmun Track volgen, een 1000km lange trail. Het pad loopt midden het prachtige Big Brook Forest dat voornamelijk uit eucalyptusbomen (karri’s) opgetrokken is. De streek staat hier om bekend. Sommige rijken tot 100m hoogte. Het geurt enorm, het heeft wat weg van ondergedompeld te worden in een eucalyptusbad. De bossen zijn hier echt super om in te wandelen. De vegetatie is redelijk groen en staat niet zo opeen gepakt als in de tropische wouden. Je kan dus de lucht nog zien en we voelen ons hier wel op ons gemak.

De zon heeft ondertussen alle wolken al verjaagd en na de eerste klim is het weeral zweten geblazen.

Na 1,5u komen we aan een stuwmeer, dit is eigenlijk ook het einde van onze tocht en hier moeten we op onze passen terugkeren. Het meer ziet er echter veelbelovend uit, het is lekker koel in de schaduw van de bomen en we zijn het wandelen nog niet beu. We doen er nog even de toer rond het meer bij en uiteindelijk komen we na zo’n 4u wandelen terug aan onze camping, hongerig en tevreden over de tocht.

We wilden deze namiddag nog wijn gaan bezoeken maar aangezien we later terug waren van de wandeling dan gepland, en we geen zin hebben om rap rap te lunchen en ons huis op te breken, laten we dat plan varen. Boek lezen dus.

Foto’s: Mike maakt weer nieuwe vriendjes, Big Brook Forest

14-12-2009 om 09:09 geschreven door Mike-Ruth  

Gisterenavond kregen we voor de 2^e keer onze praatgrage canadese buurvrouw over de vloer. Zij ontsnapt telkens aan haar man en dochter om de afwas te gaan doen en komt dan een uur met ons tetteren. Zoals de vorige canadezen die we al ontmoetten, is ze heel spontaan en vriendelijk en trots op haar eigen land en natuur, waardoor Canada alsmaar hoger op ons verlanglijstje van te bezoeken komt te staan.

Op het programma vandaag staat weer een stuk rijden, tot aan Walpole. We volgen een scenic drive route door de wouden en stoppen aan de Diamond Tree, 1 van de vele ‘klimbomen’ die ze hier hebben. De bomen dienden oorspronkelijk als uitkijkpunt voor bosbranden maar zijn ondertussen uitgegroeid tot toeristische attractie. Je kan tot in de top klimmen via ijzeren pinnen in de stam, zo kom je dan uit op een platvorm 50 m hoger. Je bent totaal niet gezekerd, er is enkel langs je zijkant een ijzeren net. Gevaarlijk vinden we, als je tussen die pinnen doorschiet? We begrijpen niet dat dit toegelaten wordt in een land waar bij elke attractie gewaarschuwd wordt voor 101 (al dan niet bestaande) gevaren. We wagen er ons dan ook niet aan. Een chinese vader begint dapper aan de klim maar we zien hem halverwege toch serieus vertragen, de hoogte zal hem parten spelen.

Aan de voet van de boom vinden we een halvegare dame met een camionet vol met jonge kangoeroes. Blijkt dat zij zich ontfermt over moederloze kangoeroes. Ze heeft er constant een stuk of 9 zitten. Ze moeten om de 4u gevoederd worden, wat meer dan een uur in beslag neemt. Bijgevolg worden die beesten overal mee naartoe gezeuld vanachter in de camionet. Om naar de winkel te gaan moet ze 1,5u enkel rijden, dus ze is niet op tijd terug. De beesten worden dan maar onderweg gevoed en dat mogen wij aanschouwen.

De laatste attractie van de dag zijn de Giant Tingle Trees. Deze reusachtige eucalyptusbomen zijn langs binnen helemaal uitgevreten door bushfires, wat voor éénmaal niets te maken heeft met eens schietgrage Amerikaanse president. In de grootste kan je gemakkelijk met 10 volwassenen staan. Indrukwekkend om te zien. De bomen zijn zo groot dat het net dinosauruspoten lijken.

Onze camping aan Coalmine Beach is weer een pareltje in zijn soort. Super rustig gelegen, onder de bomen, vlak aan het strand en met smetteloos sanitair. Je hoort hier enkel natuur. En wie zien we 100 m verderop staan, jaja, onze canadese buurvrouw is ook weer van de partij. Deze keer worden we voorgesteld aan haar man, Brad, wiens CV we ondertussen moeiteloos kunnen samenvatten.

Het weer is hier eventjes wat minder, zo’n 22°, maar wij klagen niet. De truien doen nog eens dienst. En vooral, minder zon = minder vliegen!!!

17-12-2009 om 12:25 geschreven door Mike-Ruth  

We blijven nog een extra dag op onze leuke camping en vertrekken tegen 10u om de Knoll Scenic Drive te bewandelen. Via een kleine asfaltbaan doen we de toer van het schiereiland. De natuur is hier zo mooi en groen, we vinden het echt super. We nemen nog een avontuurlijke paadje door het bos, zoals altijd begint het breed en aangenaam en eindigt het in gewring door de brousse en proberen we niet aan alle kruipbeesten te denken.

De rest van de dag brengen we door met administratie, was, reis verder voorbereiden en boek lezen. Mike kocht een aantal dagen geleden mini-boxen voor de laptop en iPod, dus we genieten nu ook buiten van (zachte) muziek. Film kijken op de netbook lukt ook beter.

Ondertussen beginnen we ons af te vragen wat we met de kerstdagen gaan doen. We horen hier horrorverhalen over de massale stroom volk die op de campings toekomt en dat, als je nergens geboekt hebt, het hopeloos is om een plek te vinden. We hebben daar zo een paar bedenkingen bij, kerstmis is toch een familiegebeuren, dus ons lijkt het dat iedereen dan terug naar huis gaat, en de ervaring heeft ons ondertussen geleerd dat alles wat zij hier ‘very busy’ noemen, voor ons overeenkomt met ‘er is geen kat’. Ze zouden es moeten komen kijken op een mooie zomerdag bij vloed op het strand van Blankenberge….’very busy’.

Terwijl ik dit type worden we door een dame uit Queensland waarmee we aan de praat waren geraakt tijdens de afwas, uitgenodigd om kerst samen met hen in Albany te vieren op de camping. Zij zijn al sinds maart op reis door eigen land, hun camper is een volledige rode bus met een jeep die  er achteraan bengelt. Heel vriendelijk en aantrekkelijk aanbod, maar het past totaal niet in de beperkte planning die we hebben. Normaal passeren we morgen Albany al en we hebben niet veel zin om daar 10 dagen te gaan rondhangen. Of achteraf terug naartoe te rijden. Wie weet krijgen we nog wel andere aanbiedingen…Het doet ons toch even de kaart vastpakken en dagen tellen, maar het blijft moeilijk om zoveel op voorhand te plannen. Voorlopig tarten we het lot en reserveren we nog niets voor de kerstdagen. We zien wel.

Foto’s: wandeling door de brousse

17-12-2009 om 12:28 geschreven door Mike-Ruth  

Gisterenavond nog 2x onze queensland-overbuurvrouw (van de rode bus) langs gehad, wat een tatermens. Maar wel geweldig om het enthousiasme en de interesse van die mensen te ervaren. Ze konden er niet van over dat we niet wisten vanwaar onze andere camping-buren allemaal kwamen, het eerste dat zij deden was dat overal gaan vragen. We moeten nog veel leren… Het koppel woont in Hervey Bay aan de oostkust. Allé ja, 15 km erbuiten in de outback, ze vonden Hervey Bay te verstedelijkt. Nu, wij zijn in Hervey Bay geweest, en we kunnen met zekerheid zeggen dat Vremde City  5x meer commerce en leven heeft. ’t Is maar wat je gewoon bent natuurlijk.

Kleine randopmerking voor de RPH’ers: ik heb hier al 3x complimenten gekregen over mijn Engels, Genbrugge moest het weten, die had mij indertijd al afgeschreven als hopeloos geval…8 jaar EDS heeft dus toch wel iets opgeleverd.

We eindigen met adressen uitwisselen voor het geval ze es naar België zouden komen, of wij terug naar Australië.

Dit allemaal even terzijde, vandaag zitten we dus in Denemarken, even een klein ommetje gedaan.

Nee, natuurlijk niet Europees Denemarken, maar het dorpje Denmark. Op weg hiernaartoe rijden we door de Valley of the Giants, met mega-bomen en doen we de Tree Top Walk, waarbij je op 40m hoogte op een wiebelende metalen constructie tussen de boomkruinen wandelt. Beetje eng maar langs de andere kant ook wel speciaal. Gelukkig is het nog niet te druk, overal hangen borden dat je max met 10 personen op een platform mag staan en met 20 op de hangbruggen ertussenin. Brrr…

In het Visitor Centre in Denmark ziet Mike een brochure van een wijngaard met een speciale decemberlunch. Klinkt goed om es te proberen en is een welkome afwisseling voor de standaard toast-lunch.  De Seafood Trio Plate bestaat uit Kaffir limoen & Galangal Exmouth Garnalen, Cajun Shark Bay witte vis, Scottsdale Marron (een soort van lokale kleine kreeften) met komijn en limoen-myrthe zout. Verfijnd gekruid, gegrilld en geserveerd met een knapperige Aziatische sla en chili-tamarinde dressing. Dit alles perfect gecombineerd met een fles Riesling van eigen oogst 2009. Het wordt geserveerd op gigantische porseleine schotels, waardoor de andere tafels natuurlijk direct opkijken en al dik spijt hebben dat ze dit zelf niet besteld hebben. ’t Was zéér fijn. We bezoeken aansluitend nog de wijnkelder om wat van hun andere wijnen te proeven. We worden te woord gestaan door Lou, hyper-enthousiast en (weeral) spraakwaterval, we krijgen allerlei tips voor een Wine&Food tour en ondertussen drinkt ze zelf rustig een glaasje mee. Al was het maar om  in de stemming te komen van het kerstfeest voor het personeel dat er deze avond staat aan te komen. Ze was nu reeds vastbesloten om zich daar lazarus te drinken. Morgen om 9h heeft ze weer dienst in de wijnkelder, benieuwd of ze dan nog zo wellustig een glaasje meedrinkt.

Nu we terug GSM-verbinding hebben, krijgen we sms’en binnen over sneeuw in Vlaanderen, is dat van vandaag?? We kunnen het ons van geen kanten voorstellen, o wee als het een witte kerst wordt!!! Volgende kerst trekken we dan zeker naar de Alpen.

Vanavond eten we een standaard toast met wat Franse kazen met een glaasje wijn en zicht op de zonsondergang. Soms moet men al eens sober zijn.

Foto’s: Valley of the Giants, Tree Top Walk

17-12-2009 om 12:29 geschreven door Mike-Ruth  

Na twee wineries, de chocolate factory en een lichte overheerlijke lunch we‘ve got the hang of it, nu wandelen we zelf naar de Cheese company alsof we een oude vriend zijn die na een jarenlange trip nog eens op bezoek komt. Al snel hebben we de meeste van de minstens 30 kazen geproefd en zijn we aan de praat met de dienster. Als we vertellen over onze belgische Trappistabdijen met kaas en bier wordt de dame van het huis erbij gehaald. Er wordt gezocht achter de naam van een abdij die ze ooit wensen te bezoeken. De man des huizes, de kaasproducent zelf wordt er ook bij gerold, blijkt het over Chimay te gaan. Hun zoon zit in de wijn en porto business en er wordt op aangedrongenn dat we ook even van zijn producten proeven. We willen niet onbeleefd zijn en graag op dit aanbod in. Daarbij worden dan weer speciale kazen aangerukt die net uitstekend bij die wijn of port horen te gaan. Telkens de eigenaar iets laat proeven staat hij vol trots en ongeduld te blinken, ‘ ehh and?... ehh yeah, what do you think of this one.. Yeah good no ? yes’. Waarna hij in een trotse schaterlach uitbreekt voor we kunnen antwoorden en opnieuw in de smaakarchieven duikt. Dit scenario herhaalt zich een paar maal. Voor we doorgaan wordt nog een port opengetrokken die ouder is als ik. Alsof dat er een engeltje…..

Mocht zijn stalleke bij ons bestaan, ik was vaste klant, wat een smaak.

We besluiten maar geen diner te nemen vanavond, soms moet men al is sober kunnen zijn.

Foto’s: brievenbussen worden in Australië niet verkocht, inwoners zijn aangewezen op eigen creativiteit, gezellig op het strand, greens pool (compositie van 15 foto’s) en candlelight kaas&wijn diner in onze camper

20-12-2009 om 08:53 geschreven door Mike-Ruth  

We laten de grote bomen achter ons, alles wat we nu van begroeiing tegenkomen heeft een max hoogte van 3 tot 4 meter.

In de late namiddag arriveren we op onze bestemming. Hopetoun is een kustdorpje met 1 hotel annex bar, 1 supermarkt en uiteraard 1 caravan park. Beetje primitiever dan wat we gewend zijn maar wel mooi gelegen.

We doen nog een korte avondwandeling op het strand om de benen even te strekken na het lange rijden. Ondertussen pakken donkere onweerswolken zich samen, wat gaat dat geven??

Niets, blijkt 2 uur later. Het heeft niet eens gedruppeld. Als je in België zoiets ziet afkomen, begin je preventief je kelder te dweilen. Vreemd klimaat. We koken ons potje en lopen nog een Iers koppel tegen het lijf. Zij wonen sinds 1 jaar officieel in Australië, in een dorp zo’n 180 km verderop, te veel regen in het thuisland. We vragen ons toch een beetje af wat je hier komt zoeken. Zo afgelegen…

Het is zaterdagavond en we wagen ons in het bruisende uitgaansleven van Hopetoun. Er is maar 1 café en dat is dan ook de place to be. Er zit best wel wat volk, maar allemaal een beetje raar typkes. Er wordt gegooid met levende kreeften en zoals te verwachten viel, komt er ook nog wat geduw en getrek aan te pas. De vechtersbazen worden 5x buitengezet en de rust keert weer. Om middernacht gaat de boel onvermijdelijk dicht, je kan je laatste consumptie nog mee naar huis nemen als je wil. Altijd een ervaring zo’n café vol locals.

20-12-2009 om 08:54 geschreven door Mike-Ruth  

Sportdag.

We rijden naar het Fitzgerald River National Park, zo’n 10 km verderop. Bij het binnenrijden moet je een envelop invullen met je gegevens en daar 11$ toegangsgeld insteken. Dit deponeer je dan in een brievenbus en je mag een dag lang rondrijden in het immense natuurreservaat.

We parkeren eerst aan een mooi strand, uiteindelijk blijken hier resten van een aangespoelde walvis te liggen. Ze laten de natuur gewoon zijn werk doen en het dier rot op zo’n 10 weken tijd volledig weg. Overal op het strand vind je stukken, vnl de schedel is indrukwekkend. We mogen hier echter niet zwemmen, de haaien zijn meestal niet veraf als er zo’n dier ligt te vergaan. Zowiezo is een lang verblijf op dit idyllische strand niet echt aanlokkelijk, er hangt toch wel een vrij speciale geur.

Onze volgende stop en uiteindelijke doel is East Mt Barren, die 311 m boven de zee uitsteekt. Via een aangeduid pad klim je tot de top, er worden ons in de gids prachtige uitzichten beloofd. Het is een uitdagende wandeling, we moeten ons dikwijls door de lage begroeiing wringen en op handen en voeten over de rotsen klauteren. Maar voor een schoon uitzicht moet een mens iets overhebben! Als we boven op de top staan, blijkt die volledig in de wolken gehuld en zien we eigenlijk niets. Overkomt ons wel meer.

We eten onze appel en beginnen aan de terugtocht. Die is nog spannender, over rotsen naar beneden klauteren is moeilijker en gaat trager, je moet goed opletten dat je niet uitschuift. Eigenlijk is ons schoeisel iets te licht voor de aard van de tocht.

Na de beklimming proberen we nog wat verder in het natuurpark te rijden, maar de gravelweg is te slecht. We keren dan ook maar terug voor onze volledige huisraad (en voorruit) eraan gaat.

We stoppen een aantal keer aan mooie stranden want we hebben nog altijd niet in de Southern Ocean gezwommen, maar geen succes. De meeste stranden liggen vol met wier en de zee is nogal rotsig. Daarenboven staat er een stevige bries en is het water aan de frisse kant. ’t Eerst volgende stuk land dat deze zee tegenkomt in deze richting is dan ook Antarctica. We vinden het al heel moedig dat we tot aan onze knieën in deze ijszee gegaan zijn.

Volgens Lonely Planet moeten we zeker een ijsje gaan eten in ‘The Deck’ in de hoofdstraat van Hopetoun. Het eerste ijsje op onze reis! The Deck is eigenlijk souvenirswinkel, taverne en internetcafé tegelijkertijd, in het gebouw van het oude postkantoor. De eigenaars blijken uitgeweken Engelsen te zijn, dus we geraken weer snel aan de klap. Ze hebben net wireless internet geïnstalleerd maar het werkt niet. We bieden aan om es te kijken wat er scheelt. Na zo’n 1,5u vanalles proberen besluiten we dat de oorzaak een hardware probleem is met de ethernetpoort. De dame is helemaal vol van onze hulpvaardigheid, we krijgen een drankje en een souvenir aangeboden en mogen het internet gratis gebruiken wat wel werkt via onze eigen netbook. Zo komt het dat we uiteindelijk midden in de winkel zitten te skypen met het thuisfront waar we dan verhalen horen over 15 cm sneeuw en zware vrieskou. Wij laten als tegenprestatie de oceaan even zien. De Engelse vroeg ons om in België reclame te maken voor haar stalleke, bij deze dus gebeurd. Ze heeft speciaal voor ons haar winkel een uur langer opengehouden.

Foto’s: toen we nog een uitzicht hadden tijdens de klim, geen uitzicht meer op de top, onze kleine vrienden, zandsculptuur, de rottende walvis

22-12-2009 om 10:17 geschreven door Mike-Ruth  

We pakken ons boeltje in en rijden naar Esperance, waar we tegen de middag aankomen. Er hangen donkere wolken en af en toe vallen er zowaar 4 miezerige druppels naar beneden.
Esperance is de grootste stad in een omtrek van 500 km, het heeft dan ook 14000 inwoners.

Onderweg verwachten we ons aan verkeersdrukte, volgens wat we hoorden is dit de place to be tijdens de feestdagen. Jaja, dat merk je meteen, we halen 2x een andere auto in op een traject van 240 km, stress. In het dorp zelf zijn er meer tekenen van hoogseizoen, we kunnen 2 nachten blijven op de camping maar moeten morgen van plek veranderen.

Met kerst zullen we waarschijnlijk in het binnenland zitten, goudklompjes aan’t zoeken.  Kwestie van de reis te financieren. Als ik er genoeg vind begin ik mss een bedrijfje in branddetectie ofzo. Over brandpreventie gesproken. Australië heeft een heilige schrik van Bushfires. Als je het land doorkruist staan er her en der waarschuwingsborden voor de inwoners dat ze voorbereid moeten zijn op bushfires. De landschappen gaan vaak abrupt over naar crispy, smoked en well done. Daar hebben ze nu een structurele oplossing voor gevonden. Steek gewoon zelf uw bos regelmatig aan, kwestie van de brandlast te verlagen. Allemaal erg vreemd.

We vinden dat we nog es een diner op restaurant verdiend hebben en kiezen voor de vlakbij gelegen chinees. De kok heeft een duidelijke voorkeur voor suiker in het eten. Zowel de soepen als de hoofdgerechten worden volledig overheerst door een zoete smaak, zelfs onze zoet-zure saus verdwijnt ertegen in het niets. Spijtig, we hadden wel honger maar halverwege begint het toch danig tegen te steken. Met een halve indigestie gaan we terug naar onze camper.

We zetten ons nog even buiten en praten na over de dag en onze ervaringen tot nu toe. Als we aan het hoofdstuk geld komen, beseffen we ineens dat we eigenlijk geen idee meer hebben hoe onze euromunten en –briefjes eruit zien. Da’s écht vakantie..

22-12-2009 om 10:19 geschreven door Mike-Ruth  

Als start van de dag rijden we over de Great Ocan Drive. Volgens de regionale reisboeken is dit de mooiste oceaanroute van Australië. Vreemd, dat schreven ze in het oosten over de Great Ocean Road ook.
In elk geval, deze is indrukwekkend. De zee is van het mooiste azuurblauw, het strand sneeuwwit (merk de ironie) en de kliffen adembenemend. Je zou zo in de zee springen, als de temperatuur van het water 10° hoger lag weliswaar. We zien dan ook enkel surfers in volledige outfit en geen zwemmers.

Aansluitend rijden we naar het Cape Le Grand National Park. Ook daar krijgen we hetzelfde beeld, hagelwitte stranden en fantastische kleuren in de zee.

We bezoeken de belangrijkste uitkijkpunten en rijden dan terug naar Esperance. Nog even inkopen doen voor vanavond en dan siësta. Aan de kassa worden we begroet met ‘All ready for Chrissie?’ Tegen dat we betaald hebben valt onze frank dat de dame het over Christmas heeft…

Foto’s: 2 foto’s om een beetje te pesten, typisch Australisch landschap, de jachthaven van toeristisch Esperance, stoomtrein met zware benzinegeur, Pink Lake (zoutmeer, kleur had iets te maken met zonlicht en algen), Mike @ Thistle Cove

22-12-2009 om 10:24 geschreven door Mike-Ruth  

Allemaal erg vreemd.

Het zijn 20 gekleurde lampjes geworden en één slinger. Ja,  je moet compromissen kunnen maken als je een camper deelt.

Ik overweeg nog een cd van Dean Martin mee te nemen, die man is hier nog steeds een held. Ik laat dat bij nader inzien toch maar zo, ik wil mezelf er niet op betrappen dat ik al zijn liedjes nog steeds uit het hoofd ken.

Ruth is even naar de sanitaire blok en naar goede gewoonte geraakt ze daar aan de praat met de andere gasten. Altijd afgevraagd hoe ze dat doet, terwijl als mannen gaan plassen dat toch meer een sociaal gebeuren is, zo met allen op een lijn voor een RVS-goot. Maar neen, nooit wordt er gesproken. Net een line-up bij de politie om de crimineel  te herkennen. Mss maar goed ook, ik zou niet direkt een pasklaar antwoord hebben op een vriendelijk  ‘How’s it hanging t’day mate?’

We wijken af, we zijn uitgenodigd bij onze Duitse buren. Een Expat uit Sydney  op vakantie met het gezin en de twee kinderen. Erg frappant hoe onze opinie over Australië gelijkvormend is. Het is een gezellige avond  en we delen heel wat ervaringen en anekdotes.  Op 5 jan vertrekken ze naar Nieuw-Zeeland, die periode zijn we daar ook. Misschien lopen we ze wel terug op het lijf.

25-12-2009 om 05:56 geschreven door Mike-Ruth