De Super Pit is een open goudmijn van 3km lang, 1,5 km breed en meer dan 500 ! meter diep. Die gaan we vandaag bezoeken. We hebben ingetekend op een tour bij het bedrijf Finders-Keepers. De superpit is een aanéénsluiting van allemaal oude mijnen die nu van boven af helemaal afgegraven wordt. Er wordt dagelijks zo’n 350.000 ton erts gedolven en naar boven gereden met gigantische dumptrucks die tot 70 ton per keer kunnen vervoeren. Een band van zo’n dumptruck kost zo’n 90.000 dollar. Ze worden aangedreven met twee 16-cilinder dieselmotoren waarvan de duizelingwekkend aantal pk’s me niet zijn bijgebleven.

De rijkste van die ertsen worden gecrusht en verder gemalen, de grootste stukken goud kunnen er dan fysisch uitgefilterd worden doordat het soortelijk gewicht hoger is dan de rest. Het overige steengruis wordt met carbuur en cyanide bewerkt om zo het goud te kunnen scheiden uit de erts. Heb ik opgelet of wat?  Zaken gaan goed, sinds de beurscrash is de goudprijs gestegen. Allemaal erg interessant en voornamelijk indrukwekkend om te zien. Twee uur later staan we terug bij de start en krijgen we allemaal een certificaat dat we de tour deden. Heel erg vreemd dat men ons daarvoor congratualtions wenst. Soit.

Onze volgende attractie is de Mining Hall of Fame, waar we een ondergronds mijnenstelsel bezoeken. We krijgen allemaal een veiligheidshelm op ons hoofd en dalen dan per 4 af tot op 37m diepte in een echte mijnenlift, zéér claustrofobisch. Beneden toegekomen blijken ook de kerstman en 2 elfjes van de partij en kerstmuziek schettert door de boxen. Lichtelijk erover maar kom. We krijgen uitgebreid uitleg over het leven in de mijnen en lopen door enge gangen door het hele stelsel. Best interessant, alleen spijtig dat de groep zo groot was, we konden nooit allemaal samen in dezelfde ruimte om naar de uitleg van de gids te luisteren. Een uur later staan we, oef, terug in het daglicht.

Op kerstavond gaan we naar het dorp en dineren we in de enige bistro die open is. Daar zit zowat heel de gemeenschap bijeen. Echt culinair hoogstaand is het niet maar een mens heeft er mee gegeten.

Foto’s: zichten op de Super Pit, de ondergrondse mijnengangen en bijhorende kerstversiering, voor wie altijd dacht dat de kerstman op de noordpool woonde, een kleine rechtzetting, de man houdt zich gewoon hier in Australië met 2 elfjes schuil 36m onder de grond, een authentiek mijnerskamp

25-12-2009 om 06:03 geschreven door Mike-Ruth  

Het concept is Bring Your Own drinks, chairs & something to share. We zullen ze hier es laten proeven van Mike zijn geweldige bbq-slaatjes! Uiteraard krijgen jullie later nog een uitgebreid verslag van deze spetterende party.

Op de radio speelt elke zender(2) dezelfde kerstklassiekers. We horen  ‘I’m dreaming of a white Christmas’, ' Jingle Bells' en gelijkaardige liedjes, het raakt onze kouwe kleren niet bij 32°.

Morgen rijden we terug naar Perth, de 28^e moet de camper binnen en we moeten die proper afleveren. Nog wat kuiswerk te doen dus.

Allemaal smakelijk eten vanavond en een vrolijk kerstfeest gewenst.

bedankt voor alle kerstwensen die hier hebben ontvangen!!

25-12-2009 om 07:24 geschreven door Mike-Ruth  

Het kerstfeest van gisteren was best wel gezellig. Er is toch zo’n 20 man komen opdagen. Er worden tafels aangezeuld, muziek opgezet en een plastieke kerstboom geïnstalleerd. De schotels met eten varieerden van chips naar nootjes naar dipsauzen en hier en daar wat echt voedsel. Mike zijn slaatje wordt met argusogen bekeken, met commentaar als ‘looks interesting’. We vermoeden dat het er te gezond uitziet. We geven dan zelf maar het goede voorbeeld en scheppen er goed van op. We spotten een ander koppel dat de uitdaging aandurft, het blijken Denen te zijn die voor een paar jaar als expat in Signapore verblijven. De dame is vertaalster van opleiding en de man doet iets met water en consulting. Onze sla is toch zonder veel problemen opgeraakt.

De uitbaatster van de camping komt uiteindelijk ook nog bij ons zitten. Ze zijn afkomstig van Victoria in het Oosten van het land, maar wilden es iets anders. Ze hebben dan gesoliciteerd bij een camping-keten en kwamen in Kalgoorlie terecht, waar ze nu al 8 maanden assistent-managers zijn. Voor de rest zitten er een hoop locals die vast op de camping verblijven om in de mijn te werken.

Om 23u wordt het feest afgerond en keert iedereen naar zijn slaapplaats terug. ’t Is zo es iets anders dan de standaard kalkoen.

Over vandaag valt niet veel te vertellen, we hebben vnl gereden, gereden en nog es gereden. Zo’n 600 km om tot in Perth te geraken, en het is bloedheet. Tegen 17u checken we in op een camping iets ten noorden van Perth, enorm domein, veel beton maar smetteloos sanitair en een mooi zwembad dat we direct uittesten. Ons avondeten bestaat uit overschotten van de avond ervoor, het was blijkbaar niet de bedoeling om vlees te bakken dus dat hebben we wijselijk in de ijskast laten zitten. Vanavond op de barbie dus.

Foto’s: impressie van kerst in de camper (wie spot de kerstman en Rudolph?), impressie van het feestgedruis, Mike en de barbie

27-12-2009 om 03:43 geschreven door Mike-Ruth  

Op onze laatste dag voor de camper terug binnen moet slagen we er toch nog in om in de Indische Oceaan te gaan spelen. We vinden een bewaakte zwemzone waar we nog gemakkelijk bijkunnen. De oceaan ziet er woest uit en het water voelt redelijk aan, dat wordt leuk.
We beginnen tegen de golven op te ploeteren, Een 10-tal m in zee is er een zandbank waar de golven hard tegen tekeer gaan, en waar je ook beter kan staan. We proberen daar te geraken, maar moeten een aantal keer opnieuw beginnen vanop het strand. Er staat een sterke stroming en je drijft direct af. Uiteindelijk lukt het ons toch en kunnen we in de golven duiken, ze komen snel achter elkaar en zijn krachtig. Plezant, ik voel me terug 12 jaar en ergens aan de Atlantische Oceaan op vakantie.

Na een half uur zijn we flink moe, goed door elkaar geschud en volledig verzild. We kleden ons om in de camper (handig) en rijden dan nog wat verder rond. We komen door het Brasschaat van Perth, hier wonen lijkt ons nog wel iets. Schitterende villa’s met zicht op zee…er staat echter niets te koop dat ons bevalt.

Onderweg passeren we verschillende aangelegde parken vlak bij de zee. We zagen die gedurende heel onze trip maar toen waren ze meestal verlaten. In tegenstelling tot nu. Onder elke boom zit een volledige familie met mega-koelboxen te picknicken en (hoe kan het anders) te bbq’en. Het is een geweldig zicht.

Morgen de camper kuisen, jippie

30-12-2009 om 04:45 geschreven door Mike-Ruth  

We worden al om 5u wakker door het gekwetter van overenthousiaste vogels. Als we uit de camper komen merken we ook ineens dat de temperatuur al redelijk opgelopen is, dat belooft. Onze camper staat recht in de blakke zon.
Na het ontbijt beginnen we aan de grote schoonmaak. Na 3 weken moet er heel wat opgeruimd worden, en we doen er zo’n 2 uur over om alles in te pakken en te kuisen langs de binnenkant. En zweten dat we doen, het is ondertussen 40° (in de schaduw).

Na de binnenkant mogen we met water gaan spelen voor de buitenkant. We stoppen aan de eerste carwash die we tegenkomen en beginnen 3 weken aangekoekte insecten eraf te wassen. De hogedruk is niet zo hoog en uiteindelijk moeten we zelf nog met de hand beginnen schrobben.

Goed gaar komen we tegen de middag aan ons Formule 1 hotel aan. We laten alle rommel daar achter en rijden naar de Kea-depot om de camper terug te brengen. Daar is precies een bom ontploft, de vloer in het kantoor ligt bezaaid met speelgoed en er kruipen zo’n 4 kleuters rond.

Na een half uur is de familie met kinderen vertrokken en keert de rust in het kantoor weer. De man die ons bedient zucht diep en vertelt dat die familie al sinds 9.30u op hun kantoor zat (het was 13.30u toen wij daar aankwamen).

Er volgt even een spannend moment als de status van de camper wordt opgemaakt. We hebben 5 dagen geleden gebeld naar Kea om hen te informeren over de barst in de voorruit zodat ze de reparatie al konden inplannen en dat was blijkbaar voldoende. Zoals we gehoopt hadden, blijkt dat de schade aan de voorruit volledig gedekt wordt door onze verzekering, geen franchise, niks! Dat is goed nieuws, we zijn content dat we indertijd zoveel betaald hebben voor die verzekering, dat hebben we er nu wel meer dan uit.

Voilà, hierbij is het stuk Australië afgesloten, het is gevlogen. Morgen om 4u15 staat de taxi voor de deur om ons naar de luchthaven te brengen. Het volgende verslag zal vanuit Nieuw-Zeeland komen (benieuwd wat de performance van het internet daar zal zijn). Wie weet gaan we nog naar Tasmanië. We zijn zoveel mensen tegengekomen die zeiden dat het daar prachtig is, dat we al spijt hebben dat dat land niet in onze planning zit. We zien wel hoe het loopt.

30-12-2009 om 04:46 geschreven door Mike-Ruth  

Nu hadden we eens een echt bed, zaaalig… De wekker wekt ons, en gegarandeerd ook alle kamers van hetzelfde verdiep om exact 3h30. We hadden wel uitvoerig bestudeerd hoe het alarm in te stellen, het afzetten daarentegen. De taxi brengt ons mooi op tijd naar de luchthaven, het toetsel vertrekt stipt en na 4h vliegen landen we weer in Sydney. Hier wachten we zes uur voor onze aansluiting naar Auckland. Dat is minder akelig dan het lijkt. Het is een ruime luchthaven met een uitgebreid gamma aan eetstallekes, kleren, hi-tech, gratis internet, souvenirs. Zelfs Lonely Planet heeft hier een eigen winkeltje. We kunnen dan ook niet aan de verleiding weerstaan om de net heruitgebrachte versie van Zuid-Oost Azië, de Mekong route nu reeds aan te schaffen. Vlak voor het boarden installeert er zich nog een familie uit Merksem naast ons, ze hebben net 3 weken Australië achter de rug en gaan voor 2 maand naar NZ, mét 2 schoolgaande kinderen. Ze zullen onderweg de kinderen elke dag een paar uur onderwijs geven. Jeah right. Lijkt ons een hele onderneming.

We vertrekken ook hier ruim op tijd en 2,5 uur later landen we in Auckland. Dat is de grootste stad op het Noordereiland. Hier woont ¾ van de bevolking. Ondertussen in het bijna 24h, en zijn we 5 tijdszones verder. 12h in België is 24h hier. We vullen ons migratie en biocontrol formulieren eerlijk in en bijgevolg moeten we toegeven dat we peper, wandelschoenen, en een mini houten souvenir meehebben, Allemaal dingen die hier moeten aangegeven worden. Lijkt na twee vragenrondes niet echt een probleem en een half uur na de landing staan we buiten de luchthaven voor een taxi naar een naburig hotel waar we wat gedesoriënteerd aankomen, niet echt een idee of het nu avond of ochtend is.

30-12-2009 om 10:38 geschreven door Mike-Ruth  

Een flink ontbijt en terug inpakken. Om 11h komt Kea ons hier ophalen om ons naar hun hoofdkwartier te brengen. De gekozen camper is een gelijkaardig model als in Perth. Dat maakt dat alles snel afhandeld kan worden. We maken nog even van ons oren omdat we bij de vorige camper verschrikkelijk oncomfortabele kampeerstoelen gekregen hadden, maar Kea heeft net een levering nieuwe stoelen gedaan en die zijn super. Wij content. De supermarkt in en op zoek naar kampplaats 1. We besluiten in de buurt van Auckland te blijven tot het nieuwe jaar. Hier is de kans zeker het grootst om enige ambiance te vinden met oudjaar. We merken onmiddellijk de kleine verschillen op met Australië. De mensen zijn hier minstens even vriendelijk maar minder opzichtig en lawaaierig. Geen nationale vlag meer op elke hoek, auto, huis. Het klimaat is een pak frisser ( nu zo’n 20°) en dat geeft een aparte mix in de vegetatie. De Belgische inheemse bomen staan hier hand in hand met de palmen. Ook erg vreemd , in de supermarkt kan je hier chips vinden in de meest exotische smaken van BBQ-chicken tot roast lamb, sour cream and chives, enz…. Ga echter niet op zoek naar de moeder der alle chips: de Paprika. Die zal je hier niet vinden. Een regelrechte schande. En wonder boven wonder, de supermarkten verkopen hier opnieuw wijn en bier!

Veel lokale chefs down under willen persé twee gerechten combineren die absoluut niet bij elkaar passen. Geen erg, dan noem je het gewoon Fusion keuken of surf and turf (op die manier kan je ongelimiteerd vis- en vleesgerechten combineren).

Jamie Oliver lijkt ook hier nog heel wat goede werken te moeten verrichten wil hij tegen 2086 heilig verklaard worden door de Anglicaanse kerk voor zijn missiewerk...

De eerste camping blijkt volzet dus rijden we verder naar optie n°2. Daar is plaats met hopen, is ook iets minder mooi gelegen, maar er stopt evengoed een bus naar centrum Auckland voor de deur en da’s belangrijk. Alles wordt uitgepakt en geïnstalleerd. We zijn er al ervaren in.

Een uur later parkeert er vlak naast ons dezelfde Kea camper. De man die ermee rondrijdt is aan zijn laatste dagen NZ bezig en moet de camper morgen terug inleveren. Na een kwartier komen we erachter dat hij in Aalter woont en schakelen we over op NL. Wauw, zoveel belgen op zo’n korte tijd tegengekomen, dat zijn we niet gewoon.

Vanavond kruipen we op tijd in ons bed, er moet nog een jetlag overwonnen worden.

30-12-2009 om 10:39 geschreven door Mike-Ruth  

Nee, we hebben niet geslapen tot in het nieuwe jaar, hoewel het toch pas 9.30u was tegen dat we wakker werden. De jetlag..

Op de laatste dag van dit jaar bezoeken we de stad Auckland. Op zich is er niet grandioos veel te zien, maar er is wel een Belgian Beer Café en dat kunnen we niet links laten liggen. We lunchen daar met ne goeie Leffe, man dat is lang geleden. Mike bestelt mosselen met friet, maar de mosselen zijn van een iets ander kaliber dan wij gewoon zijn dus het is even wennen. Er speelt hier vanavond een live bandje, hier komen we wel es kijken.

Voor het eindejaarsfeest stippelt Mike een hele route uit langs verschillende bars uit de Lonely Planet. Ervaring leert ons dat lukraak op zoek gaan naar cafés meestal op niets uitdraait.
We beginnen bij de bar Minus 5°. Kwestie van een beetje medeleven met het thuisfront te tonen, het is hier nl, hoe raad je het, -5 binnen. Aan de inkom krijgen we een eskimopak aan en dikke wanten. De bar zelf is volledig uit ijs gemaakt, dus ook de glazen en de banken. En het is er verdorie koud. We besluiten onmiddellijk dat we zulke temperaturen niet meer gewoon zijn overtuigen ons  in warmere oorden te blijven tot de koude in België verdwenen is. De bar is voor de rest zo goed als leeg, het is duidelijk meer een toeristenattractie dan een echte ambiance-bar.

De andere bars zijn een succes, er is best wel veel volk op de been. Om middernacht volgen we de mensenstroom naar, wat wij vermoeden, de ideale plek om vuurwerk te zien. Ja wadde, ze zouden es in Mortsel op les moeten komen, of in Boechout. Het trekt echt op niks. Er worden vanachter een gebouw een paar flauwe pijlen afgestoken, het geheel duurt misschien 2,5 min en niemand lijkt te weten wanneer het nu net 12u geworden is. Chaos compleet.

Als we terug de straten inwandelen zien we een massa volk uit de tegenovergestelde richting komen. Hmmm, we stonden misschien aan de verkeerde kant??

We keren nog es terug naar de Belgian Beer Bar, daar zit het stampvol en het live bandje brengt er de sfeer wel in, zo zijn we het gewoon.

Na het feestgedruis brengt een taxi ons veilig thuis en daarmee is het dus voor ons 2010. Terwijl ik dit type, is 2010 voor ons al kei gewoon, en voor jullie moet het nog steeds beginnen… apart.

Alvast een gelukkig nieuwjaar voor iedereen, de foto’s volgen nog maar moeten van de GSM gehaald worden.

Foto’s: (reuze-)mosselen, Minus5°, Auckland Sky Tower, Ho Ho Ho

03-01-2010 om 08:06 geschreven door Mike-Ruth  

Zo gauw we Auckland achter ons laten, krijgen we een geweldig landschap. Groene heuvels, nog groenere valleien, we zijn onmiddellijk verkocht. Dit is natuur waar wij van houden!

Het gebied rond Rotorua is vooral bekend voor zijn thermische bronnen. Rotorua zelf is de hoofdattractie, bijgevolg ook heel druk. Op basis van een reisverslag dat ik bijheb laten we Rotorua (en de bijhorende rottende-eireren-geur van de H2S) voor wat het is en rijden zo’n 30 km verder naar het zuiden tot aan de Waikite Valley (Waikiki voor ons) met zijn thermische bron. Er is een heel zwembadcomplex aangelegd wat gevuld wordt met water uit die bron. Die spuwt 50l water per seconden, temperatuur 98°. Na 3 km rivier is dit gedaald tot 50°. Een heel afkoelingscircuit moet er voor zorgen dat het water, eens aan het zwembad, nog maar 40° is. Je kan hier mits inkom te betalen komen zwemmen, tenzij je op de aanpalende camping staat, dan zijn de zwembaden gratis. Gisteren gebeld en ze hadden nog plaats. Bijgevolg zwemmen we deze namiddag in water van 37 tot 42°, en dat is écht warm, veel verkoeling brengt het niet. Het terrein is prachtig aangelegd, de stoom komt uit de kokende rivier  over ons heen gedreven. Er zijn in totaal zo’n 8 baden: 3 privé-zwembaden, 2 jacuzzi’s, 2 grote ‘sit & soaks’ (ene 42°) en 1 groot zwembad. Je loopt van het ene in het andere.

Elke avond om 21u gaat de stop eruit en laten ze alle water uit de zwembaden weglopen, dit terwijl de gasten nog in het water zitten. Alles wordt dan grondig gekuist, het water is nl niet behandeld en er wordt geen chloor gebruikt, en dan gaat de kraan aan de bron terug open. Vanaf 5u ’s morgens kan je er weer in.

Niet alleen de zwembaden zijn geweldig, maar de volledige omgeving is gewoon een droom. We zijn onder de indruk.

Het Engels dat hier gesproken wordt is van een ander kaliber, dus het vraagt weer training om de mensen van de eerste keer te verstaan. Dat betert wel, maar voorlopig vallen we bij de eerste zin nog door de mand.

Foto’s: warmwaterbronnen en bijhorende zwemcomplex, afdruk in de stoom

03-01-2010 om 08:08 geschreven door Mike-Ruth  

We beginnen de dag met een zwempartij in de warmwaterbaden.

Na het ontbijt rijden we naar Wai-O-Tapu Thermic Wonderland. Dit is het meest kleurrijke vulkanische gebied van NZ. Via een bewegwijzerd pad lopen we voorbij een 30-tal verschillende bezienswaardigheden, allemaal van vulkanische oorsprong. Het is erg druk maar we kunnen toch overal vlot bij om foto’s te nemen. Er zijn mud pools, warmwater geisers, gekleurde champange pools en volgelopen kraters in de meest eigenaardige kleuren. Het geheel is indrukwekkend, dit hadden we nog nooit gezien. Sommige kraters zijn wel 62m diep.

In het park kan je ongegeneerd een kanjer van een scheet laten. Alles borrelt er toch al en geen kat die het daar riekt. Bij momenten, als de wind aanwakkert, wordt er zoveel stoom en gaslucht over de paden geblazen, dat je niet meer ziet waar je loopt en vnl niet meer kan ademen van de stank. In heel het park is er ook een zwaar rookverbod van kracht. Ongetwijfeld om te vermijden dat een ontstekingsbron een nieuwe vulkanische uitbarsting veroorzaakt.

In de namiddag rijden we langs Blue en Green Lake, dit zijn de vakantieplekken bij uitstek zo blijkt. Er wordt gezwommen, gesurft, allerlei watersporten beoefend. Het lijkt alsof elke NZ’er met een bootje in deze paradijselijke meren ronddobbert. De natuur is dan ook heel erg mooi en groen.

’s Avonds gaan we terug naar de camping en sluiten na ons avondeten de dag af zoals we hem begonnen, in de warmwaterbaden.

Tot hiertoe is het ook hier mooi weer. Overdag zo’n 25°, ’s nachts koelt het wel flink af, tot zo’n 12°.

Foto’s : Wai-O-Tapu Thermic Wonderland & blue lake

03-01-2010 om 08:21 geschreven door Mike-Ruth  

We beginnen de dag nogmaals met de warmwaterbronnen (kwestie van het er nog es goe in te wrijven) en starten dan ons huis richting Wellington, waar we de overzet naar het Southern Island zullen nemen. We hoorden dat dit heel druk kan worden. Er zijn 2 maatschappijen die de overzet verzorgen en je kan best op voorhand geboeken, dus moeten we dat eens gaan uitpluizen.

We rijden langs Lake Taupo en door het Tongariro Natuurpark via de Desert Road, die op zo’n 800m hoogte door het gebergte slingert. We zien besneeuwde bergtoppen, zandwervelstormen, massa’s groene heuvels en nog groenere weilanden, vol met schapen en koeien, al dan niet langs de juiste kant van de afspanning, magnifiek. Ik vind niet genoeg adjectieven om het te omschrijven. Na elke bocht komt er een nieuw overweldigend uitzicht.

Je kan het het beste omschrijven als een mix van Schotse Highlands en Sloveens Alpen en dat geheel nog es overgoten met één of andere magische groene saus, waardoor het geheel gewoon onwerkelijk prachtig wordt.  Plant her en der nog een palmboom. Men zegt dat het Zuidereiland nog mooier is, dat belooft.

We kiezen een camping in het gehucht ‘Upper Hutt’. De naam spreekt eigenlijk voor zich, de toegangsweg slingert de bergen in. Gedurende 40 min rijden we op een baantje  zoals ze dat enkel nog in de bergen van Corsica in gebruiken. Dit bergpad is net iets minder breed dan de wielbasis van onze Transporter. Dat is geen probleem mocht dit een enkelrichting zijn. Niet dus. Bij elke haarspeldbocht toeteren en af en toe de remmen  dicht om een kop-kop aanrijding te  vermijden. De kleinste wagen moet achteruit, vinden we. We zijn blij met ons (kleinere) model van camper. Tegelijkertijd staat er een stevige stormwind en hangen er dreigende wolken. Een mens moet iets overhebben voor een mooie ligging. Bij het inchecken kijkt de eigenaar ons lachend aan en zegt dat we het avondje wel gekozen hebben. Het gaat nl stevig stormen. Gauw de blog updaten voor de wireless wegwaait.

Gezien ik geen foto’s meer mag nemen tijdens het rijden, klopt, gn foto’s dus.

03-01-2010 om 08:23 geschreven door Mike-Ruth  

Neen, geen warm water meer maar een koude douche om de dag te starten. De uitbater van de camping  was gisteren bij onze aankomst nog vol lof over zijn authentiek sanitair. Het water wordt hier nog verwarmd door een houtvuur. Voorwaarde nummer 1 is dan wel dat je op vaste regelmaat vodoende hout moet toevoegen. Na mijn beklag bij de balie wordt een kruiwagen hout aangerukt en 10 min later draait de oven op volle toeren. Ik besluit nog even te wachten om het water de kans te geven op te warmen en begeef me opnieuw naar de douche voor een  ietwat minder koude douche, wat toch nog ver van aangenaam blijft als je onze vorige campingplaats gewend bent. In plaats van hier te blijven, verhuizen we dan ook naar een andere mét warm water. De wind blijft ondertussen danig waaien, we kunnen ons dak nog steeds niet openzetten. Windy Welly noemen ze het hier, er is iets van aan…

We nemen de bus naar Wellington waar we via een authentieke kabeltram de hoger gelegen botanische tuin bezoeken. Netjes, keurig onderhouden, mooi weer, wat kan je nog wensen..? Wellington is de hoofdstad van NZ maar doet meer aan als een provinciestad. Wij vinden het gezelliger dan Auckland. We wandelen terug naar het centrum en kuieren nog wat door de winkelstraten en langs de kade. Alles wordt daar in voorbereiding gebracht om het wereldkampioenschap fietsen met 1 wiel te rijden. We blijven wat rondhangen tot het startschot gegeven wordt. Dat geeft meer spektakel dan verwacht. Wat wil je, als de eerste onderuit gaat, stoppen lukt nu éénmaal  niet zo vlot met 1 wiel, met alle gevolgen vandien. De berijders en bijhorende wielen gaan vlot  op een hoopje, sorteren zich snel terug en springen terug op hun…tja…wiel.

De bus terug naar de camping, en we eten binnen want het regent weer. Bloggen en dan snel onder de wol. Morgen moeten we er vroeg uit. Om 7h25 moeten we ten laatste inchecken voor onze ferry naar het zuidereiland. En druk zal het zijn, we boekten 2 dagen op voorhand en ongeveer alle tickets waren al uitverkocht.

Slaapwel!

06-01-2010 om 06:15 geschreven door Mike-Ruth  

Eens aan boord doen we ons te goed aan een Kiwi-breakfast (ook wel gekend als cooked breakfast, dus de hele resem eieren, spek, toast, worstjes. Alleen de bonen ontbraken nog). Na 15 min varen verlaten we de beschutting van de haven en varen we door Cook Strait. Het gaat er hevig aan toe en dan staat er nog niet eens veel wind. Hoewel we op een danig uit de kluiten gewassen ferry zitten, gaat de boel zwaar op en neer. De bemanning begint al spontaan zakjes uit te delen. De overzet tussen de 2 eilanden staat erom gekend, in de helft van de reisverslagen lezen we over mensen die ziek zijn geworden tijdens de overtocht. Niet voor de zwakke magen dus. Een kwartier later wordt er rondgeroepen dat er verderop een boot in de problemen geraakt is en dat we vertraging zullen oplopen. Veel mensen kijken al verschrikt in het rond en vertrouwen het hele zaakje duidelijk niet meer.

Eens de boot-in-problemen wordt geholpen kunnen wij verder varen, zelfs in redelijke rust. De golven komen niet meer langszij en dat maakt het een stuk aangenamer. Hoewel we er zelf niet echt veel last van hebben ondervonden. Maar nu kunnen we ook op het bovendek ten volle genieten van het landschap dat voorbijglijdt.
Tegen 11u zijn we in Picton.

Picton blijkt een gezellig klein toeristendorp te zijn. We wandelen er even rond en lunchen op een terras. Het valt ons nogmaals op dat NZ heel anders is dan Australië. Mooi weer is hier evengoed een zegen als bij ons, op een zonnige zomerdag als vandaag zit iedereen massaal op terrassen of in de parken te luieren. Er wordt echt moeite gedaan om de straten gezellig te maken en de mensen naar buiten te lokken. In Australië vlucht iedereen direct terug naar binnen, naar de airco. Wel te verstaan natuurlijk, gezien de temperaturen daar. Toen we in Alice Springs de Royal Flying Doctors bezochten, zei de vlaamse dame achter de kassa dat ze de zomers in België zo verschrikkelijk vindt, zeker als er een hittegolf is. Nérgens airco, overal véél te warm binnen. Bewijst nog maar eens hoe subjectief indrukken altijd zijn…

Ons camping-selecteer-ritueel doet ons uiteindelijk ergens afgelegen belanden, vlak aan de Queen Charlotte scenic Drive. Gelukkig hadden we vanuit Picton al gereserveerd want tegen we er toekwamen hing hun bord ‘No vacancies’ (vrij vertaald door ons als: geen vakanties) al uit. De camping is een kleine familie-business, we worden eerst onthaald door de dochter van een jaar of 9, die dan haar vader gaat zoeken. We krijgen allerlei kortingen rond onze oren geslingerd, een tip voor een wandeling na zonsondergang om glim worms te zien en als welkom 2 zelfgebakken warme muffins. Dàt is nog es service. De camping is prachtig gelegen, omringd door groene beboste heuvels. Zalig.

De rest van de namiddag luieren we wat rond op de camping. Onze overbuur komt nog vriendelijk vers gevangen mosselen aanbieden, waarvoor we toch maar bedanken. In Auckland hebben we kennis gemaakt met deze reuze-groene-schelpdieren die in de verste verte niet smaken als een Zeeuwse mossel. Het Duitse koppel dat nadien naast ons komt staan, krijgt hetzelfde aanbod maar bedankt ook vriendelijk. De chinezen zijn dolenthousiast…wat zei ik ook weer over subjectief?? Tien min later komt diezelfde overbuur voorbijgewandeld met een vis van een meter lang, zalmmodel, had hij zelf gevangen. Als hij ons daar nu een filetke van had aangeboden…

Na onze bloemkool met worst vertrekken we op de glim worms wandeling. We moeten een aantal fences overklauteren en woeste stieren trotseren tot we uiteindelijk in het bos komen. Donker is het nog bijlange niet dus glimwormen gaan we niet te zien krijgen. Het pad lijkt ons ook iets te avontuurlijk in het nachtelijke duister en we hebben geen fatsoenlijke pillamp bij (Hema-fietslichtjes zijn ontoereikend om te boenken door het dichte struikgewas). De wandeling brengt ons tot aan een prachtige waterval midden in het bos, die is op zich al de moeite om de tocht te maken.

Misschien proberen we morgen nog eens voor de wormen, nu we weten hoe het pad loopt…

Foto’s: het bos en de waterval, zicht op de ferry, Marlborough Sounds, Picton Park, vogel van de dag (Weka flightless bird)

06-01-2010 om 06:18 geschreven door Mike-Ruth  

Driekoningen vandaag, tijd om de kerstboom buiten te keilen, naar de kerstboomverbranding te gaan en daar een jenever te drinken om te vermijden dat je vastvriest. Of een etappe van Queen Charlotte Track te wandelen. Deze meerdaagse trektocht van +70km loopt door de mooiste delen van de Marlborough Sounds. Niks te maken met de verbannen macho cowboy van weleer maar wel het noordelijkste deel van het zuidereiland dat verzwolgen wordt door 100en fjorden en landengtes die langzaa overgaan in de Tasman Bay. Alsof alle valleien van de Pyreneeën volgelopen zijn en enkel de glooiende toppen zichtbaar bijven. Amai, genoeg lyrisch gestroop, tijd voor het echt werk. We wandelen natuurlijk niet de hele etappe maar in onze jeudige overmoed besluiten we dat het hoogste punt ongetwijfeld ook het mooiste zal zijn. De tocht die we gaan ondernemen is maar zo’n 10km, peanuts dus. Toch wel vreemd dat ze op de infoborden er 4h voor voorzien. Na een half uur stappen begint het te dagen, de eerste etappe brengt ons van zeeniveau naar 350m. Om daarna terug volledig af te dalen en dan weerom een volgende top van 450m te overstijgen. Dat voel je. Volgens de lokale autoriteiten is het pad ook geschikt voor mountainbikers. As if, de enige mountainbikers die we kruisen zijn diegenen die de fiets aan de hand de helling opduwen.  Wellicht zullen er wel fanatiekelingen bestaan die me hier tegenspreken. Ben toch erg blij dat we hier geen mountainbikes gehuurd hebben. Eerst nog enkele Familieweekendjes op trainingskamp voor we daar aan toe zijn. We hadden gelijk, de hoogste punten geven de mooiste uitzichten. We dalen terug tot zeeniveau waar we meekunnen met een watertaxi die gereserveerd werd door andere wandelaars die we ontmoet hadden. Maar goed ook, blijkbaar varen die watertaxi’s niet zo frequent dan we gehoopt hadden. Dit bootje brengt ons terug naar het beginpunt waar we met stijve benen naar onze camper  wandelen die zo’n 150m hoger geparkeerd staat.

We zullen goed slapen.

Foto’s: Indrukken van de wandeling, waaronder een paar 180°-panorama’s (het pad loopt recht), de watertaxi (allé ja, een boot die ze gehuurd hadden van een andere firma want hun taxi lag in panne)

06-01-2010 om 08:17 geschreven door Mike-Ruth  

We rijden naar Blenheim, da’s niet zover, tegen de middag zijn we geïnstalleerd op onze nieuw campplaats. In deze platte streek is volgens onze Lonely Planet absoluut niks te zien of te beleven. Uitgezonderd een uitgebreid gamma aan wineries die je per fiets kan afgaan. Dit is dé wijnstreek van Nieuw Zeeland. Warm overdag, koel ‘s nachts. Daar heeft Ruth wel oren naar. De fietsen worden gehuurd en ik stippel snel maar professioneel een route uit langs de mooiste en beste etablissementen. De eerste is zo’n 10 km verder, al de andere liggen in de direkte omgeving. On y va.

Wat is me dat, het platte land is eigenlijk vals plat, de schaal van het plannetje in onze gids was ongetwijfeld mis en de stijve bries wakkert nog verder aan eens we hem pal op kop hebben.  Na 1,5 h bereiken we eindelijke onze eerste Winerie, die bevindt zich op een heuvel. We lunchen er en proeven de rosé, de bubbels en de pinot noir. Niks mis mee, al is de pinot noir wat stroef naar onze smaak. Eens we de volgende winerie bereikt hebben bekomen we binnen op een bank even van onze tocht. We krijgen spontaan twee grote glazen water aangeboden. Zo fris zien we er dus nog uit.

Nooit goed beseft hoe ik na een sportdag als gisteren nu plots in de tweede fase van deze triatlon ben geraakt. Dat belooft voor morgen, 12 km waterval bergop zwemmen vrees ik.

De wijnen zelf overtuigen niet. Naar onze mening zouden er richtlijnen moeten bestaan die de naam wijn beschermen. Zoiets van: ‘De zuurtegraad van wijn mag die van azijn niet overschreiden’ of mocht dat toch niet lukken dat er dan een vermelding gemaakt wordt in het genre van  ‘Met de nodige voorzichtigheid te gebruiken bij marinades’ of ‘Opgelet, brand gaten in de sla(kom)‘ of  ‘Gratis een doos Rennie bij aankoop van zes flessen’. We krijgen hoe langer hoe meer een grenzeloos respect voor de wijnaankopers van Delhaize.  Die mensen moeten een ijzeren maag hebben om het kaf van het koren te scheiden.

Ik overdrijf misschien lichtjes.

Te pap om moe te zeggen, laat staan om tijdens de tocht om de haverklap halt te houden om de camera uit de fietszakken te graven. De foto’s zijn bijgevolg poverder dan gemiddeld.

Foto’s: lunch in 1 van de wineries, fietsen, fietsen, fietsen en de orginele brievenbus van de vorige camping

07-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We rijden terug een stuk naar het Westen richting Abel Tasman NP, om dan vandaaruit verder te kunnen afzakken langs de westkust richting gletser. Het natuurpark is ons door verschillende mensen aangeraden, dus we zijn benieuwd.
Onderweg pikken we nog 2 lifters op, een Oostenrijkse en nen Brit. Ze moeten toevallig zo’n 100 km verder op onze route zijn, een geluksdag voor hen. We worden onderweg entertained met allerlei filosofische mijmeringen van deze 2 wereldverbeteraars. Vreemd zelfbeeld hebben zo’n mensen altijd.

Als camping wagen we ons aan een gok en nemen één waar we geen beoordeling van kunnen terugvinden, maar de naam spreekt ons wel aan: Old MacDonald Farm, vlak aan het natuurpark en met lama’s, varkens etc op het terrein. Eya eya ho.

Het blijkt een goede gok, de camping ligt tussen de groene heuvels, er is geen passerend verkeer en de plaatsen zijn geweldig.

Voor het avondeten doen we nog een kennismakingswandeling aan het begin van het park. Het is eb, het strand is oneindig en zit vol watervogels.

Foto’s: steltloper met visje in de bek, een vogel die je aanvalt als je te dicht bij zijn nest komt (hebben we ervaren), de krijsende geelbek, landschapsfoto

08-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Onze namen worden afgeroepen alsof we in groepen worden verdeeld bij een jeugdkamp. Met dat verschil dat we een kapitein krijgen toegewezen, zo weten we in welke van de 4 boten we moeten klimmen. Ja, zo gaat dat er aan toe bij de Abel Tasman Watertaxi company. Je klimt effectief in de boten want die staan op trailors. Eens de boot volgeladen is rijden de traktors via de weg naar het strand.  Dat is irreëel. Je zit met zwemvesten aan achter aan een traktor over het asfalt te tuffen.  Eens op het strand worden de boten achterwaarts vlot geduwd. Boer Spreeuw verandert van pet en voertuig en transformeert  in Captain Sparrow.  Die brengt ons naar het midden van  het Abel Tasman National Park waar we een dagetappe stappen van de Abel Tasman Track. Dit is de populaire meerdaagse trektocht die de volledige kustlijn van het park volgt. De  toegang tot dit park kan enkel per watertaxi, er is geen enkele weg in dit park. Onderweg doen we enkele ommetjes en zien we vreemde volgels die tot 15m diep kunnen duiken, een kleine pinguinsoort die nog veel dieper kan en een zeehondenkolonie die wat liggen te zonnen op hun broedplaats. Normaal moeten er hier in deze periode ook orka’s te zien zijn, maar die zijn dit jaar nog niet gespot.

We  arriveren bij Tonga bay, stropen onze broek op en wandelen naar het strand. Dit is het startpunt van onze 4h durende tocht.  Het pad slingert voorbij watervallen, over hangbruggen, langs wondermooie baaien,  midden  door het natuurgeweld de heuvels in en uit.  Ruth zet er de beruchte militaire pas in en 3 h later staan we al aan ons oppikpunt zo’n 12 km verder. We lunchen en wachten op het strand van Torrent Bay tot onze watertaxi verschijnt om ons terug naar de ingang van het park te varen. 

Na een douche dineren we in het enige restaurant-café bij de ingang van het park. De maaltijd is erg verzorgd en smaakt verrukkelijk na zo’n dag.

Onze buren van South Carolina  komen gebroken de bar binnengestrompeld als het al lang donker is. Ze hadden de wandeling tot aan de ingang van het park verkeerd ingeschat. Ze hebben 6 h gewandeld over een traject van 11 km. Dat lijkt me dan weer straf. Dan nog liever de militaire pas.

We blijven wat hangen want zodra beloven ze hier live muziek. Inderdaad, wat later dan voorzien geeft  een lokale reggae band het beste van zichzelf en ze krijgen er wonderwel meteen de ambiance in. Voor zover dat mogelijk is met reggae natuurlijk. Alle aanwezige rastakopkes deinen mee op de vibes, mogelijke allemaal van dezelfde tribe als de bandleden.  Door de bijhorende psychedelische spasmen gaan de dreads alle kanten uit. Goe poeier hebben ze hier, in ons eten zat het toch ni in.

Als we terugwandelen naar de camping is het pikkedonker. We krijgen dan ook een sterrenhemel te zien zoals je die alleen hier kan bewonderen. Prachtig.

Foto’s: blauwe pinguin, luie zeehond, auto te water, de natuur in Abel Tasman National Park

09-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Er was regen voorspeld voor zondag, en regenen heeft het gedaan. Gelukkig hadden we vandaag vnl autorijden gepland, dus het deert ons niet zo.

Het begint met een rustige bui, maar naarmate de dag vordert wordt het gordijn dikker en dikker. Het water gutst op den duur uit de lucht, de landschappen worden nog mysterieuzer met de mist en regenwolken rond de bergtoppen. Kleine kreken veranderen in kolkende rivieren, de bergflanken worden langzaam omgetoverd tot 1 grote waterval waar je onderdoor rijdt. Op verschillende plaatsen kunnen de diepe grachten de watertoevloed niet meer aan en staat de weg volledig blank. We komen dan ook niet zo snel vooruit maar het is zo indrukwekkend om te zien dat we er niet van wakker liggen.

Pas tegen 15u mindert de zondvloed een beetje, net als we aan de Pancakes aankomen. Dit is 1 van de Must-do attracties in NZ. De Pancakes zijn limestone rotsformaties die door erosie gevormd zijn tot reusachtige stapels, hoe raad je het, pannenkoeken. Het klinkt nogal pover maar het was knap om te zien. Onder de rotsformaties zie en hoor je de zee beuken.

Het vervolg van de kustroute tot in Greymouth loopt verder door dit majestueuze landschap, langs de ene kant de beukende zee met grillige rotsen in het water en langs de andere kant de groene heuvels waar het water van naar beneden gutst. De golven van de zee zijn enorm, hier zou best wel eens de slotscène van Point Break kunnen opgenomen zijn.

Foto’s: allemaal impressies van de Pancakes en omliggende natuur, huis met stevige stroom water op de achtergrond (als die geen water in de kelder hebben, dan weten we het ook nie meer)

10-01-2010 om 10:05 geschreven door Mike-Ruth  

We komen uiteindelijk aan in Gletsjerland. De toppers hier zijn de Franz Josef en de Fox gletsers. Nergens anders op deze breedtegraad liggen gletsers zo dicht bij de oceaan. Naar mijn bescheiden mening is dat niet zóóó erg moeilijk, veel anders dan water vind je immers niet op deze breedtegraad. Behalve hun ligging zijn ze ook gekend om de snelheid waarmee ze verschuiven. In 1943 stortte er een vliegtuig neer, waarvan ze de restanten 3,5 km verder vonden, aan het uiteinde van de Franz Josef, zo’n 6  jaar later. De gemiddelde snelheid van de Franz is 1,5m per dag, met uitschieters tot 5 m. Dit zou 10x zo snel zijn als de gletsers in de Alpen. We ondervinden dat, als je lang genoeg naar de gletser kijkt, het echt wel lijkt of het gigantisch moster verder schuift…

We installeren ons in het dorp Fox Glacier Village en rijden daarna naar het beginpunt van de wandeling om de gletser te bekijken. Daar wacht ons echter een superteleurstelling, de wandeling is volledig afgesloten door de regen van de voorbije dagen, het gevaar op vallende rotsen door instabiliteit is te groot. Het enige dat we kunnen doen is de gletser vanop afstand aanschouwen. Wat een pech, we hadden hier zo’n hoge verwachtingen over! Het ziet er ook niet naar uit dat het probleem morgen verholpen zal zijn, de borden met de wandelingindicaties worden door de rangers volledig verwijderd en vervangen door een bord ‘Track closed’. We horen achteraf dat er op 10 dagen al meer regen gevallen is dan ze normaal op een volledige maand krijgen, en er wordt nog meer verwacht.

Een beetje moedeloos stappen we terug in de auto en rijden dan maar naar de Franz Josef, half verwachtend dat ons daar hetzelfde scenario staat te wachten. Hier hebben we meer geluk, we kunnen het pad tot aan de gletser volgen. Al moeten we 3x tot aan onze knieën door ijskoud gletserwater waden. Als je hier uitglijdt heb je wel iets aan uw fiets. Maar we kunnen toch erg dichtbij komen en een goede indruk krijgen. En dat zijn we ook; goed onder de indruk.

Ok, we hebben de gletsjer nu al wel gezien, van beneden, maar hoe geraak je er nu op ?

In de brochures lezen we dat je Helihikes op de gletsers kan doen. Je wordt met een helikopter ergens op het ijs gedropt en loopt daar dan 2,5u onder begeleiding rond. De uitstap kost een smak geld, maar we zijn hier maar 1 keer dus…. Dat is voor morgennamiddag. Fingers crossed dat het weer meezit, bij slecht weer vertrekken ze niet, en als het te bewolkt is zijn de uitzichten natuurlijk ook minder spectaculair.

Zoals de laatste dagen wel meer voorkomt, kruipen we vroeg in onze camper, jullie zullen ons wel niet geloven maar het is hier KOUD ’s nachts. Vanonder de warme dekens en slaapzak zien we nog een 1/3 filmke voor we gaan slapen. Càptain Jack Sparrow neemt  het op tegen de Krak-hen. Spannend.

Foto’s: De Franz Josef gletser

11-01-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Met een vintage busje van minstens 50 jaar oud worden we naar de lokake heliport gebracht. Ze verzekeren ons dat de helikopter van een recenter bouwjaar is.  We krijgen lederen berg-hikingschoenen aangeboden en een korte veiligheidsintroductie hoe een helikopter te benaderen. We worden gewogen, in groepen van max 6 pers opgedeeld en dan begeven we ons naar de helikopters. Aan boord passen dan ook maximaal 6 passagiers (als je ze goed opvouwt toch). Eens iedereen een headset op heeft gaan de deuren dicht en weg zijn we.

Dat gaat verbazend zacht. We stijgen boven het dorpje uit en in geen tijd vliegen we over de voet van de gletsjer. Meteen zien we ook waarom het wandelpad afgelsoten werd. De overvloedige regen van de voorbije week heeft de rotsen instabiel gemaakt en er zijn al tientallen rotsblokken naar beneden gekomen, sommige met het formaat van een autobus. Eens we midden de gletsjer zijn neemt de piloot even de vrijheid om  enkele hoogtepunten van de Fox glacier van dichtbij te tonen. Tot zover de aangename vlucht. De piloot is er van overtuigd dat je pas echt een goed zicht hebt als de machine minimum 90° kantelt, en dan nog eens andersom voor zij die langs de andere kant zitten. Mijn maag plakt ongeveer tegen mijn amandelen en de foto’s zijn bewogen. Ruth houdt vnl haar ogen dicht. We landen zacht op het ijs, de landingsplaats wordt aangegeven door één stokje van 50 cm hoog.

De gids wacht ons daar op en verdeelt de stijgijzers die we onder onze bergschoenen moeten gespen. We krijgen ook een wandelstok met een metalen pin onderaan. De gids legt ons kort uit hoe we al dit gereedschap moeten gebruiken en dan vertrekken we op onze tocht over een ijslaag die op dit punt zo’n 200 m dik is. We klauteren over ijsheuvels, wringen ons door smalle sleuven, bewonderen staalblauwe ijsgrotten langs de binnenkant, wat een ervaring! Het kleurenspel is indrukwekkend, het pure witte ijs tegenover de helblauwe kleuren van het water, niet gemakkelijk voor de fotograaf bij wisselende bewolking. Het rondomliggende landschap is al even imposant, je voelt je maar heel nietig tussen al die grootse natuur. We zijn ook verwonderd over de hoeveelheid water die over zo’n gletsjer stroomt, het ding smelt gewoon heel de tijd. Onze Nepalese gids leert ons, meestal op ludieke wijze, alles wat er te leren valt over een gletsjer en geeft ons ruim de tijd om foto’s te trekken. 2 Uur later wachten we in dekking op onze helikopter voor de terugvlucht, die deze keer de hoogtepunten vermijdt en in rechte lijn terugkeert.

De ervaring was op z’n minst uniek en elke euro waard!

Foto’s: onze gletsjeruitstap van take off tot landing

12-01-2010 om 22:03 geschreven door Mike-Ruth