16-11-2009 om 13:18 geschreven door Mike-Ruth  

18-11-2009 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag een slow day. Gisteren flink gereden dus dat hebben we wel verdiend. Na ons ontbijt op het terras naar Yeppoon vertrokken op zoek naar internet . Ruth heeft immers een prepaid telcard te herladen en er zijn nog wat mails te versturen. Het Visitor Center heeft een prima internetverbinding, een beetje vergelijkbaar met onze reutelende inbelmodems uit de jaren 90. Hier heet dat ‘Broadband’. Soit, het ding doet zijn ding zij het langzaam maar zeker maar zeker langzaam. (Krijg dat meer eens op je bord tijdens de les Nederlands als je aan toets zinsontleding staat te beginnen). Inmiddels zijn we de Steenbokskeerkring net gepasseerd en daardoor hebben we een tattoo verdiend.

Daarna stoppen we even in Rosslynn harbour. Wauw wat een boten liggen hier. Vreemde vogel van de dag geschoten en een stukje dagverse makreel gekocht om vanavond te bakken.

De volgende uren wordt het warmer en worden we genoodzaakt tot een middagdutje (Ruth: ik doe dus 2 machienen was en de Mike een dutje, belangrijk). Ja klopt de machine doet de was tijdens het dutje. (maar ik moet daar wel telkens 200m door de blakke zon voor lopen eh).

Zo vullen we dus onze avonden.

Waar was ik?  Ja, dutjes, na het dutje bereiden we ons voor op een verfrissende duik in de oceaan. Er is echter geen enkele andere zwemmer in het water. We willen  de haaien of stingers (dodelijke kwallen) hun dieet niet verstoren met Europese import dus blijven ook wij wijselijk aan wal. (ook zonder dank voor de alliteratie).

Morgen weer een flinke trip voor de boeg. Volgende doel is Airlie Beach. om een uitstapje te doen naar het Great Barrier Reef en de Withsunday Islands. Daar wil ik wel eens gaan duiken tussen het koraal. Wil weer lukken, volgens de gids in het Visitor Center is het water nu niet helemaal geschikt om te zwemmen omdat eens per jaar het GBR zich op natuurlijke wijze reinigt en dan alle bruine smurie de oceaan instuurt. Moet dat persé nu ?!

We zien wel.

Foto’s: tuinhoningdrinker (of zoiets), Abbey Road impressie met ibis, Rosslynn Harbour, Singing Ship (gedenkteken voor captain Cook dat zingt in de wind), kleine krabbetjes die het strand volgooien met zandbolletjes, steltloper

19-11-2009 om 11:59 geschreven door Mike-Ruth  

Op straffe van stokslagen zijn we vandaag zo’n 500 km noordwaarts getrokken tot, jawel, hoe raadt u het, Airlie Beach. Om het zekere voor het onzekere te nemen heeft de organisatorische dienst ervoor gezorgd dat we reeds om 8h45 on the road waren. Daarvoor moet je dus wel om 6h30 opstaan hé. (commentaar organisatrice: we zijn hier elke morgen om 6u wakker wegens enthousiaste vogels en veel licht). Hoezo, Wij?

Soit, een mooie aangename rit brengt ons om 15h op onze bestemming. Ailrie Beach is, zoals de naam laat vermoeden, het vakantieresort bij uitstek in Queensland. Leuk toeristendorpje maar toch zal zwemmen in de azuurblauwe oceaan er ook hier niet inzitten. Stingers in alle kleuren en formaten. Als bedroevend  lapmiddel hebben ze een kunstmatig Lilse-Bergen achtige Laguna uit de grond geschupt. Hiermee kunnen de Schoolies  wellicht tevredenheid nemen. Deze net afgestudeerde 17-jarigen worden zaterdag in grote getalen verwacht om zich silly te drinken on the beach (en dit gedurende een week, wel wat anders dan onze chrisostomos).

De Visitor Center, altijd een gegarandeerde stopplaats. Hier ontmoeten we de eerste norse Australiër achter de balie. Hij helpt nauwelijks en is dan nog pissed omdat we niet via zijn kantoor boeken. We laten de gorilla voor wat hij is en trekken zelfstandig naar onze geplande camping. Hier worden op de vertrouwelijke supervriendelijke Australische manier onthaald. We boeken voor morgen meteen een snorkeltrip naar de Whitsunday Islands. Ik ben benieuwd.

We zitten ondertussen echt in tropisch klimaat, het zwembad verfrist nauwelijks nog maar is het geweldig om daar om 18.30u ’s avonds nog gewoon te kunnen inplonsen zonder kou te lijden.

Foto’s: trein met suikerriet, stinger warning, vogels van de dag: kangoevogel en witte vogel en onze camping

19-11-2009 om 12:02 geschreven door Mike-Ruth  

Om halfacht worden we door een busje opgehaald en van de ene (flauwe) mop in de andere brengt ons dat naadloos naar de haven voor onze one day tour in de Withsundays. Leuk bootje, de crew is zoals altijd hier laaiend enthousiast en super vriendelijk. We kunnen er nog iets van leren.

Met z’n 35en vertrekken we naar onze eerste stop, Whiteheaven beach. We verankeren in de zee en worden met een rode gummy-boot naar het eiland gevaren. Fantastisch, helemaal paradijs, net zoals in de boekses. Helderwitte zandstranden lopen in vreemdvormige tongen langzaam over in de zee. Het zand is van het zuiverste en fijnste soort. Nergens ter wereld vind je puurder silicium, zonder zonnebril kan je nauwelijks naar het strand kijken. NASA is de enige organisatie die de voorbije jaren officiële toestemming heeft gekregen om te exporteren van dit werelderfgoed. 5 Ton van het zuiverste silicium voor de bouw van de lenzen voor de Humble ruimte-telescoop. Zeg nu nog dat je niets opsteekt van deze blog. 2 uur tijd om dit beroemde filmdecor te fotograferen, in te zwemmen en in te verschroeien.

In de namiddag bereiken we onze tweede stop, een stukje koraalrif van het Great Barrier Reef, ideaal om te snorkelen en te duiken. Iedereen wringt zich in een stinger suit (of eigenlijk gewoon een wet suit) en dan hop het water in. We snorkelen eerst even en daarna schrijven we ons, samen met nog 1 koppel, in voor een duikinitiatie. Waar anders ter wereld heb je een beter decor dan hier?  We zien de ganse familie uit  ‘Finding Nemo’  vlak voor onze neus in het koraal. Indrukwekkend. We hebben een onderwatercamera gekocht zodat jullie dit stukje jaloezie niet moeten missen. Die foto’s moeten echter nog op oude manier ontwikkeld worden. Je ziet ze weldra in één van de volgende afleveringen, don’t go away now. Sorry, de invloed van de lokale tv.

Eindbeschouwing , duiken vinden we best wel vermoeiend, zeker als je na een 5min basiscursus voor de vissen gegooid wordt. Ik had trouwens wat veel lood aan, en had alle moeite van de wereld om niet te zinken. Voorlopig houden we het bij het snorkelen, je ziet  bijna evenveel en bent wat dichter bij het oppervlak.

Ik, Ruth, vond ook dat het allemaal wat snel ging. 3 oefeningen en weg waren we. Ik voelde al direct dat ik de druk op mijn oren niet onder controle kreeg. Dikwijls teken gedaan naar de instructeur, hij deed me wel voor hoe ik het moest oplossen, maar het lukte niet goed. Op zo’n 5 meter diepte was ik ook het ritme van mijn ademhaling kwijt en toen was de goesting over. Je begint al gauw totaal verkeerd te ademen en dan raak je in paniek, je kan nl niet zomaar even naar boven en op adem komen zoals bij snorkelen. Teken gedaan dat ik naar boven wou en dat was het dan voor mij. Een unieke ervaring, ben blij dat ik het gedaan heb, maar ik had liever eerst zo’n half uur op mijn gemak met die flessen rondgedreven zodat ik er wat meer feeling mee kreeg. En uiteindelijk, eens je onder water bent, ben je zo druk bezig met na te denken over je ademhaling en blazen etc, dat je vergeet rond te kijken. De mannen zijn uiteindelijk tot zo’n 10 meter gegaan, het andere meisje is afgehaakt na de eerste keer haar hoofd onder water te hebben gestoken.

Moe maar voldaan terug naar Airlie Beach, het is al laat, geen zin om te koken dus we kopen ons een diepvriespizza. Blijkt dat we hier enkel een microgolf hebben, ’t zal dus ne platte worden, McCain moest het weten.

Morgen een nieuwe locatie.

20-11-2009 om 12:30 geschreven door Mike-Ruth  

Gezien we vandaag maar zo’n 300 km moeten rijden, wordt alles op het gemak ingepakt. Op de camping kunnen we nog gratis onze auto afspoelen in de ‘car wash’, ’t was nodig want ge zag al even niet meer dat het een witte was.

Met een propere auto vertrekken we richting Townsville. Dit is de uitvalbasis voor een bezoek aan Magnetic Island. We twijfelen echter om dit eiland te bezoeken, volgens locals zitten alle schoolies daar…De naam van het eiland klinkt speciaal maar is een verzinsel van Captain Cook. Zijn kompas begon ineens vreemd te doen toen hij in 17xx langs het eiland kwam, maar achteraf bleek dat vnl aan zijn kompas te liggen en is er weinig magnetisch aan het eiland aan.

Onderweg passeren we Bowen, een nietszeggend dorp dat in 2007 ineens omgedoopt werd tot Bowenwood toen daar de hele cast van de film Australia (met oa Nicole Kidman) neerstreek. Grote stukken van de film zijn daar in de omgeving opgenomen. We hebben die film nog net voor ons vertrek thuis gezien kwestie van al wat in de sfeer te komen. Bowenwood kan je dan ook van kilometers afstand in grote witte letters tegen de rotswand lezen als je het gehucht nadert. Van grootheidswaanzin gesproken.

Via de Tourist Info boeken we een kamer bij particulieren. Er wordt ons verzekerd dat de kamer spotless clean is. Bij aankomst blijkt dat toch niet helemaal te kloppen. Het is een zeer verouderd gebouw, niet echt proper te noemen, ons deel loopt eigenlijk scheef waardoor je constant het gevoel hebt dat je je evenwicht kwijt bent en dat er een stuk van het huis gaat afbreken. De eigenaar is wel weer de vriendelijkheid zelve en toont ons direct de shortcut naar het centrum. We mogen onze was gewoon op zijn waslijnen in de tuin draperen waardoor die op 2u tijd droog is.

Na de standaard siësta vertrekken we naar het stadje, er zou hier een hele ‘Meir’ zijn met winkels en veel ambiance. De ‘Meir’ blijkt uiteindelijk zo goed als volledig falliet, er is een heropwaarderingsproject gestart dat tegen einde 2010 rond zal zijn. Geen enkele winkel open en eigenlijk ook niemand te zien. Het ontwikkelingen van de onderwaterfoto’s zal dus nog niet voor nu zijn.

Uiteindelijk komen we aan The Strand, een esplanade die langs, juist ja, het strand loopt. Daar is iets meer leven te bespeuren, er is hier een groot waterpark voor kinderen, gewoon op het voetpad eigenlijk, super leuk gedaan. Vooral de papa’s voelden zich geroepen om hun kroost te bewaken en bijgevolg mee in het water te gaan spelen. Het strand is hier eindeloos maar verboden te zwemmen omwille van de stingers. Overal bij de verbodsborden hangen flessen azijn, voor de hardhorigen die toch in het water gaan en gestoken worden. Hiermee kan je dan de eerste zorgen toedienen, de azijn verzacht de pijn. Een ambulance bellen blijft echter wel noodzakelijk. Een eindje verder is er een klein stukje afgemaakt met stingernetten waardoor je dan wel veilig kan gaan zwemmen. Hoe veilig, vragen we ons af, want de golven komen soms gewoon over de netten, dus volgens ons kan daar best wel zo’n stinger mee over wippen. Er zitten hier echter andere mensen in het water dus we wagen het erop.

’s Avonds zoeken we ons hier een restaurant uit en drinken we nog een pintje, het is tenslotte zaterdagavond.

We zijn hier ondertussen ook al goed op weg om echte Australiërs te worden. De laatste stap in het toetredingsproces is momenteel de aankoop van het verplichte paar ‘thongs’ (bij ons beter gekend onder de naam flipflops of teensletsen). Iedereen loopt er hier altijd mee rond, eens ge dat aan uw voeten hebt valt ge nimmer op.

We besluiten niet naar Magnetic Island te gaan en de reis verder te zetten.

Foto’s: De vogel, wegenwerken, stinger-warning en stingernet en waterpretpark

22-11-2009 om 12:58 geschreven door Mike-Ruth  

Het is zondag dus we slapen uit (tot 8u jawel!). Pistolekes kennen ze hier niet en die beginnen we wel te missen. Dus weer getoast pingpongbrood. Het enige goeie aan dat brood is dat het niet ouwbakken wordt en dat ge dat dágen kunt meezeulen in een warme auto. En ge moogt da zo plat drukken als ge wilt, het hervindt altijd zijn oorspronkelijke vorm. Het komt duidelijk Mike zijn strot al uit, morgenvroeg gaat hij pancakes bakken.

Terwijl we naar het Noorden rijden, verandert het landschap. Er verschijnt meer groen aan de kant van de weg. De vegetatie doet nu echt tropisch aan en de temperatuur ook. Onderweg krijgen we een paar plaatselijke buien over ons, we passeren dan ook het dorp dat, volgens mijn Lonely Planet, de meeste neerslag van heel Australië krijgt. De kreken staan hier echter even droog als elders, dus echt onder de indruk zijn we niet. Als die mannen ooit een week in België doorbrengen zijn ze verroest, denken wij.

Tegen de middag zijn we in Mission Beach. Dit is een super rustig en toch toeristisch dorpje vlak aan zee en midden in een Cassowaries-reservaat (helmcasuarissen of zoiets, beesten die enkel hier in het Noorden van Queensland en in Guinea voorkomen). Het bevalt ons wel. De palmbomen komen tot op het strand en de kokosnoten vallen gewoon op uw hoofd.

We besluiten hier minstens 2 nachten te blijven en informeren ons in de Visitor Center voor een overzet naar Dunk Island, dat 20 min zee-inwaarts ligt. Daar kan je op 3,5u tijd volledig rondwandelen en het is prachtig om te snorkelen. Auto’s mogen er niet op. Ons alternatief voor Magnetic Island. De dame spendeert veel tijd aan ons, geeft massa’s informatie mee en zorgt er ook voor dat we morgen nog met de eerste boot om 8.10u meekunnen. We bedanken haar uitvoerig en krijgen het standaard ‘no worries mate’ als antwoord. Het Australische equivalent  voor ‘you’re welcome’.

Voor de rest kan je hier een paar mooie wandelingen doen, alleen spijtig dat diegene die wij net wilden uitproberen afgesloten is wegens een cycloon die hier eerder dit jaar gepasseerd is.

Gisteren hebben we op het nieuws voor het eerst gehoord ivm Herman Van Rompuy zijn nieuw jobken. Ze kunnen er hier (en precies ook in de rest van Europa) echt nie van over. Vooral zijn reactie dat hij benieuwd was naar het eerste telefoontje van Obama vonden de journalisten hier echt de max.

Voor de rest wordt het nieuws gedomineerd door de bosbranden en de hitte in het zuiden van Australië, daar zitten we ver van en hebben we dus geen last van.

Jullie vragen je waarschijnlijk af of we hier nog geen mensen hebben leren kennen. Vooral op de georganiseerde trips leg je inderdaad snel contacten. Het overgrote deel zijn Duitsers , die zijn hier en masse aanwezig. Aangevuld met wat Engelsen, US en Canadezen en Zwitsers.

Belgen hebben we nog niet gezien, de meesten zijn ook redelijk verbaasd als ze horen dat we uit dat kleine landje komen. ’t Grappige is dat wij dan in België zoveel mensen kennen die al in Australië zijn geweest...maar ’t is een groot land natuurlijk.

Om 17u besluiten we nog een wandeling te gaan doen, de temperatuur is ondertussen voldoende gezakt. We volgen een pad dat al snel redelijk dichtbegroeid is en voelen ons al niet meer zo op ons gemak met onze thongs en korte broek en zonder hoed. We besluiten terug te keren. Als we ons omdraaien ziet Mike ineens een gigantisch web over de weg gespannen met daarin natuurlijk een gigantische spin. En daar zijn wij net onder of doorgelopen, want ze is nl vollop bezig de schade te herstellen. Een Australiër kruist ons pad, we waarschuwen hem voor het gevaar. Terwijl hij rustig vlak onder de spin doorloopt zegt hij ‘these take birds out, you know. Well, at least the big one’s, this is just a small one’.

A small one?! De grapflurk. A small one kan je met een tandenborstel door de afvoer werken, deze verstropt de ganse afvoer mocht je dat proberen!! Enfin, met een klein hartje en een grote aanloop spurten we onder het beest door en besluiten dan maar via het weidse strand terug te keren.
We wandelen uiteindelijk nog een heel stuk over het strand omdat het avondlicht zo mooi is. Als we terug willen keren blijken we wel wat uit de richting geraakt te zijn. Het is ondertussen donker en het struikgewas rondom ons ritselt, kraakt, piept en knispert aan 1 stuk door. We zetten ons beste beentje voor en geraken veilig aan onze cabin. We snappen toch weer waarom hier, eens het donker is, geen kat meer te voet buitenkomt.

Foto’s spin, paniek, Dunk Island, palmboom,cassowaries-warning

22-11-2009 om 13:10 geschreven door Mike-Ruth  

23/11 Dunk Island

Hoera, geen pingpongtoastjes maar pancakes. Fantastisch idee, je koopt gewoon een bus die voor de helft gevuld is met magisch poeder. Aanvullen met water, shaken en baken. Ik veronderstel dat je bij ons allang gelijkaardige spullen kopen kan maar voor mij is dit nieuw. Ik zweer immers bij de kookboek van de boerinnenbond en daar begint het recept gans anders. ( Men neme een kip en schudde er twee eiers uit…) Enfin, ik vermoed niet dat jullie deze blog lezen om alle details van pannekoekvariaties te weten te komen.

Ze waren toch lekker. Al kan dat normvervaging zijn.

Dunk Island. Na een korte maar helse rit want we waren al laat, en net dan kies je natuurlijk de verkeerde afslag, komen we net op het afgesproken uur 8h10 aan bij de check-in van onze water-taxi. Wij zijn de eerste. We stappen in door het water, een stijger is er niet, het bootje ligt gewoon voor anker. Dit overpowerde motorbootje vertrekt om 8h45 richting Dunk Island. De muziek wordt smadend harder gezet ‘ So I don’t hear you screaming’ . De pancakes worden nogmaals stevig geschud. Mocht er nog een boertje wringen dan was dat bij deze wel opgelost. 9h55, de 500PK wordt getemd, de boot zet zich terug horizontaal en we stappen alle 6 in het water uit. Eén ding is zeker, ik ga vandaag niet op zo’n banaan zitten die achter een raceboot slingert.

We gaan wandelen en daarna mss nog snorkelen. Voor de 10km lange wandeling rond het eiland schrijven we ons in bij de receptie van de resort. Uit dit logboek kunnen we opmaken dat we de eerste zijn die vandaag vertrekken. Gisteren zijn er drie personen die de wandeling deden. Ach ja, soms moet je het platgetreden pad verlaten. Al na een kwartiertje zien we terug zo’n joekel van een spin vlak naast ons pad. De rest van de wandeling doen we met argusogen om te vermijden om door zo’n web te lopen. We zien spotten nog drie spin-exemplaren, een wegschietend slangetje, hopen kikkers, hagedissen en  enkele zwarte boskalkoenen. Naar boven kijken om vogels te spotten doen we niet.  Al is het concert dat je in zo’n regenwoud te horen krijgt altijd best indrukwekkend. Zo’n drie uur later zijn we terug. We informeren waar de beste snorkelplaats is, blijkt dat we die een uur geleden voorbij gewandeld zijn.  We gaan niet terug, temeer om dat daar niemand anders aan het zwemmen was en dan kan dat snel gevaarlijk worden.  We lunchen en pakken onze crazywatertaxi terug naar Mission Beach. We gaan daar naar het strand en zwemmen in een afgebakende zone tussen de stingernetten.

Foto’s:  Coconut Beach, Coconut on the Beach, water taxi, volgens Ruth het eiland waar Hagar al es op strandt.

25-11-2009 om 12:08 geschreven door Mike-Ruth  

24/11/09 Banana Benders

Diepblauwe zee, parelwitte stranden, idyllische eilandjes, tropische warmte… je wordt dat toch wel beu na 3 weken. We kiezen voor een alternatieve route, het binnenland in. Zo komen we in de Atherton Tablelands, het heuvelachtige achterland van Cairns.

We rijden van groene valleien over nog groenere heuvels, prachtige landschappen krijgen we te zien. Het doet ons aan de Alpen denken, zij het met dat kleine verschil dat er hier palmbomen groeien.

Onderweg maken we een klein ommetje om de Waterfall Circuit te volgen, waarlangs we 3 schitterende watervallen bezoeken.

We zien ook kilometers bananenplantages langs de weg. Daar hebben de inwoners van Queensland meteen hun bijnaam ‘banana benders’ aan verdiend. Ze zijn er zelf dan nog behoorlijk fier op, want als je Queensland binnenrijdt word je verwelkomd door een gigantische plastieke banaan langs de kant van de weg.

Het is echt een verademing om hierdoor te rijden, ook letterlijk. Doordat we hoger zitten is het een stuk minder vochtig en een pak koeler, zo’n 25° halen we hier nog. Een goede beslissing dus.

We passeren het dorpje Yungaburra, waar een platypus-lookout (platypus=vogelbekdier) is. We installeren ons daar gedurende een half uur maar kunnen er geen spotten. Zoals de meeste dieren hier komen ze eigenlijk pas tot leven bij zondsondergang. We zien wel wat eenden en een uiteindelijk toch een Platypus die als bij wonder in een waterschildpad verandert toen hij de oever beklom.

Tegen 13u bereiken we het einddoel van deze dag, Lake Tinaroo. De camping is super rustig en ligt vlak aan het meer, we installeren ons in een  nette zij het wat ouderwetse studio/cabin. Dat is best ok voor 45 €.  In de bar kunnen we nog net lunchen, onze voorraad eten is op en de dichtstbijzijnde supermarkt is een half uur rijden. We bestellen allebei een ‘Burger on the lot’. Dat belooft. Er wordt gerommeld en gebakken in de keuken en 10 min later verschijnen er 2 reusachtige dingen. Zo groot, je krijgt hem niet in je mond en moet dus eerst een stukje vanboven en dan een stukje vanonder eten. Echt alles ligt daartussen, ei, burger, spek, rodebiet, komkommer, tomaat, sla, ananas, ajuin, sauzen, en ga zo maar door. Het is al een ware kunst om dit alles tss twee broodhelften gewrongen te krijgen. ’t Was geweldig lekker.

Uiteindelijk rijden we toch naar de supermarkt voor ons avondeten. Kwestie van geportioneerde groenten slaat het hier echt alles. Je kan hier 1selderstengel kopen, of 2 broccoli-roosjes. Zelfs gedroogde kruiden schep je naar believen in een plastiek zakje dat dan aan de kassa gewogen wordt.

Nog snel een avondwandeling voor het avondeten om die calorieën van de mega-burger terug weg te krijgen en de dag zit er weer op. Voor het eerst sinds lang eten we binnen, het koelt hier danig af op deze hoogte.

Foto’s: Millaa Millaa falls, wachten op een platypus, een platypus gevonden, wonderlijke transformatie in een schildpad

25-11-2009 om 12:10 geschreven door Mike-Ruth  

We trekken naar Daintree, dat ligt nog noordelijk dan Cairns waar we dinsdag onze vlucht naar The Alice op moeten. Veel verder kan hier echter niet. Morgen gaan we nog de ferry op over de Daintree river richting Cape Tribulation en daar stopt het voor de 2WD-voertuigen. Maar zoals gezegd, da’s voor morgen. Tegen de middag zijn we op lokatie. We besluiten de rest van de dag nuttig in te vullen met Crocodile Cruises op de Daintree. Ik neem me voor op deze blog geen flauwe woordspelingen te maken met sommige achternamen. Want denk nu niet dat je in de rivieren veiliger zwemmen kan dan in zee. We leren dat er twee soorten Crocks zijn in de Daintree, de agressievere zoutwaterkrokodillen die tot zo’n 6m lang kunnen worden en de kleinere spitsigere zoetwaterkrokodil die iets hoger op de rivier huist. Voor het gemak worden ze hier als Salties en Sweeties benoemd. Ik vraag me dan ook af wat er net door manlief zijn hoofd gaat als hij ‘Sweety, I’m home’ door de gang roept na zijn dagtaak.

Eerste cruise in het zoutwatergedeelte, 6m lang, dat belooft. Zonder iets op voorhand te boeken kunnen we mee op de cruise van 13u, er is maar 1 ander koppel. Op het gemak tuffen we over de Daintree, waarbij we uitgebreide uitleg krijgen over fauna en flora, zoals altijd met de nodige ludieke opmerkingen. Via CB-zenders praten de verschillende cruise-organisatoren met elkaar en geven door waar er iets te zien valt. Uiteindelijk krijgen we 2 salties te zien, indrukwekkend om ze zo in hun eigen biotoop te bekijken. De oudste van de 2 is bijna zo groot als ik en wordt geschat op 3,5 jaar. Ze kunnen tot 100 jaar worden en  blijven groeien tot hun 40^ste. Dat is zoals bij sommige mensen.

Met hetzelfde ticket kunnen we 12km hogerop aan een nieuwe watersafari beginnen, speurend naar sweeties. Dit bootje zit halfvol en heeft minstens een even ludieke gids. “You may keep your arms overboard, it might actually help to see some sweeties. However, if you’re planning on keeping those parts you might reconsider”

We zien een Phyton en een boomslang want onze gids is meer into snakespotting dan in crockfinding. Deze tijd van het jaar ligt dat sowieso een beetje moeilijk, het is te warm en de krokodillen zoeken dan de koudere diepere lagen op. Geen Sweeties vandaag. De gids raadt ons aan in de winter terug te komen. De tocht gaat langs mangrove-wouden en geeft spectaculaire uitzichten.

Terug op onze camping nemen we nog even een duik in het zwembad, zalig. Ik type ook meteen de blog hier. Voor Ruth eindelijk een zwembad waar ze niet binnen de 15 min kou lijdt. Vervelend dat dit aan de andere kant van de wereld ligt.

Het terras van onze cabin (deze keer een ‘luxe-villa-model’) heeft voor de verandering eens geen uitzicht op zee. We eten ons avondeten met zicht op de jungle op 2 meter afstand. 2 Gecko’s proberen ons te vrijwaren van alle insecten die de buitenverlichting aantrekt, eten genoeg. We zitten terug op zee-niveau = iets te warm en zéér vochtig.

Foto’s: Krokodillen, Koeien, slangen, de ferry  en Ruth Dillen in ons nieuwe tuinontwerp.

25-11-2009 om 12:14 geschreven door Mike-Ruth  

Vannacht voor de eerste keer kennis gemaakt met wat ze hier ‘The Wet’ noemen (hier in’t uiterste noorden hebben ze maar 2 seizoenen, the Wet en the Dry, the Wet begint einde november). Om 23u is het beginnen stortregenen en dat is zo wat blijven doorgaan tot 4u ’s nachts met tussenpauzen van een half uur. Een lichte slaper als ik ben kon ik alles volledig volgen. Des te meer omdat de regen op het golfplaten dak van onze cabin eens zo indrukwekkend klinkt.

Dat neemt niet weg dat we weeral om 8.30u fris op pad waren voor de attractie van de dag: Cape Tribulation. Met de ferry worden we over de Daintree rivier gebracht en daar begint een smal baantje recht door het tropische regenwoud.

Onze eerste stop is het Discovery Center. Een volledig aangelegd educatief parcours voert je door een stuk van het oudste regenwoud op aarde, vergezeld van de uitgebreide commentaar van de Audio Mate. Om de 3 stappen stoppen we voor een nieuw verhaal over beesten en planten. We beklimmen oa de Canopy Tower (27m hoog) waarbij we de verschillende lagen van een regenwoud te zien krijgen. Onze digitale gids vertelt ons trots dat bij de cycloon van een aantal jaren geleden grote stukken regenwoud verwoest waren, maar dat hun ijzeren uitkijktoren de storm overleefd had. Echt iets om trots op te zijn in een ecologisch park. We proberen nog maar es een casuarius te zien, tevergeefs.
Na 2u rondslenteren hebben we het wel gehad en komen we terug aan de receptie, waar een grote tafel koffie, thee en koeken op ons staan te wachten. Gewend aan de gastvrijheid van de australiërs zetten we ons daar neer en willen ons bedienen, wanneer er plots een ranger naar ons komt en vraagt om te verhuizen. De morning tea was bedoeld voor een bus Duitse toeristen. ‘Ach So, macht du nichts an mein freund.’  Maar we vallen genadeloos door de mand. Verplekken dus.

We rijden verder en het baantje wordt alsmaar smaller, de natuur is wederom prachtig. De Blue Mountains vonden wij prachtig, maar dit is toch nog van een ander kaliber.

We rijden tot de weg overgaat in grind en volgens ons ook het einde van de wereld begint. We trekken nog een paar foto’s van het uitzicht.
Op de terugweg stoppen we even bij een lookout en hoor ik ineens een man achter mij zeggen: ‘Allé, da beest da kruipt hier gewoon in mijn broek’. Aha, eindelijk, toch nog vlamingen in Australië, we begonnen al te wanhopen. We doen een hele babbel met dit sympathieke gepensioneerde koppel uit Zoersel. Hun ervaringen zijn zeer gelijklopend als de onze, gaande van het verkeerd inschatten van transfertijd over grote afstanden tot het volledig voorbereid zijn met netbook en skype om dan te beseffen dat het internet hier nauwelijks de snelheid van een telegraaf evenaart en bijgevolg skype dus meestal hopeloos is.

Morgen blijven we hier nog een dag om te relaxen, ’t zit er bijna op aan de oostkust, niet te geloven dat er al een maand voorbij is.

Ondertussen hebben we tijdens de lange ritten onze faunawoordenschat gevoelig uitgebreid. We onderscheiden nu vlot:

De Plat : bijzonder dunne kikker of pad, leeft ontzettend dicht tegen het baanoppervlak.

De Platabi: Een Walabi herleid tot een wegtapijtje

De Plattepoes : spreekt voor zich

De Platypus: Grapje van God. Eend met een identiteitscrisis die hardnekkig probeert te evolueren tot een zoogdier. Kan zich verdomd goed als schildpad vermommen. Ziet  er uit alsof er al eens met de auto over gereden werd.

De Platte Mus : a) elk klein dood vogelke. b) een iets te flauwe française op een uitstap.

27-11-2009 om 02:32 geschreven door Mike-Ruth  

Onze eerste echte nietsdoe-dag sinds we vertrokken zijn, beetje op internet gezeten, boek gelezen aan het zwembad  tot de verveling toesloeg, even omgedraaid en hardnekkig volgehouden tot het gevoel van verveling weer weg was. In de namiddag nog even een omweg gemaakt tijdens het inkopen doen naar de Mossman Gorge.

29-11-2009 om 10:59 geschreven door Mike-Ruth  

We installeren ons in de jeugdherberg van Port Douglas en schrijven ons ineens in voor een snorkeltrip voor zondag. We zitten hier nl heel dicht bij het Great Barrier Reef en er is de mogelijkheid om naar het Outer Reef te gaan snorkelen, wat toch weer uniek is.

Na de middag wandelen we wat rond in Port Douglas en zoeken ons een restaurant voor ’s avonds.

Het wordt ‘2Fish’. Met zicht op het strand bestellen we eerst een bord sashimi, wat verrukkelijk klaargemaakt is en ongelooflijk smaakt. Als hoofdgerecht waagt Mike zich aan Moreton Bay bugs. We hebben hier al dikwijls ‘bugs’ op de kaart zien staan maar geen idee wat het is. We waren al wel zo ver dat het hier niet gaat over insecten maar over één of ander zeebeest.

De bugs laten op zich wachten omdat ze eerst met een risotto aangedraafd kwamen. Volgens mij met opzet gedaan om de spanning wat op te drijven. Uiteindelijk verschijnt er een goed gevuld bord met iets wat lijkt op een lelijke kruising tussen krab en kreeft, maar in een minder definieerbare vorm. Het blijkt er ook naar te smaken. Weeral een beetje wijzer op culinair vlak!

29-11-2009 om 11:01 geschreven door Mike-Ruth  

Om 8u stipt worden we door het busje opgepikt voor onze snorkeltrip.

Zoals de voorgaande keren is de boot vol (30 man), en dat verbaast ons telkens. Het is hier echt laagseizoen, overal super rustig en als je je een halve dag op voorhand gaat inschrijven voor een excursie is er nooit een probleem. En toch zijn die dingen uiteindelijk altijd volgeboekt.

Iedereen laat zijn thongs op de kade achter en weg zijn we. Er wordt ons verschillende keren verteld dat we zéér veel geluk hebben met het weer, er is nauwelijks wind en de zee is zo rustig dat ze naar een unieke snorkelplaats kunnen varen. De snorkelinstructeur is er zelf nog maar 1xgeweest. Meestal staat er teveel wind en is de zee te ruw om tot daar te varen met een kleine boot.

Na een uur varen komen we aan onze eerste stop, Opal Reef. Heel apart. Je zit daar midden op de South Pacific Ocean, 50 km van de dichtstbijzijnde kust, er is geen enkele andere boot… je voelt je dan heel klein. We trekken allemaal onze lycra-suits aan tegen de zon, nemen een noodle om op te drijven en daar gaan we.

Het is niet te beschrijven, dit is écht koraal, zoals je in de natuurfilms ziet. Werkelijk elk zicht is prachtig. Overal waar je kijkt zie je massa’s vissen in elk mogelijk formaat en in adembenemende kleuren, er zijn schitterende exemplaren bij. Je kan ze gewoon allemaal aanraken als dat zou mogen. En dat allemaal net onder de oppervlakte. Het is als zwemmen in wereld’s grootste en mooiste aquarium.

Gezien de lycrapakken nogal allesbedekkend zijn (handen en hoofd gaan er mee in) vergist Mike zich op een bepaald moment van madame. Ik weet nie waar hij haar vastpakte maar ze verschoot in elk geval. Goe gelachen.

De tweede snorkelstop bestaat uit een begeleide trip waarbij de instructeurs uitleg geven over wat je allemaal onder je ziet. Ze duiken ook regelmatig dieper om dingen aan te wijzen, of bv om ons een zeekomkommer te laten aaien. We leren dus nog wat bij ook.
Voor de derde stop varen we helemaal tot het einde van het outer rif . Hierna stopt ook de Plaat en gaat het snel  honderden zelfs duizenden meters de diepte in. Dit zijn stukken die heel weinig bezocht worden door toeristenboten en dus nog in perfecte staat zijn, heel uniek.

De hoogtepunten zijn een witvinhaai, een manta, natuurlijk de Nemo-visjes en massa’s anderen. Sommigen zijn echt enorm groot.

Volledig verzilt worden we terug aan de jeugdherberg afgezet. Het was gewoon een geweldige trip, misschien wel het indrukwekkendste wat we hier aan de oostkust gezien hebben. We vonden de deelname prijs initieel nogal hoog, maar dat waren we rap vergeten. En ze hebben echt hun best gedaan, heel professioneel en met veel interessante uitleg.Mocht je hier ooit komen  boek je trip bij ‘Wavelength’.

We gaan goed slapen vannacht.

Morgen leveren we onze auto in in Cairns en dinsdagochtend het vliegtuig op naar Alice Springs. Benieuwd hoeveel internet ze daar gaan hebben…

29-11-2009 om 11:03 geschreven door Mike-Ruth  

30-11-2009 om 05:48 geschreven door Mike-Ruth  

30-11-2009 om 05:51 geschreven door Mike-Ruth  

Wat is me opgevallen:

Als je van Antwerpen naar de kust rijdt en je doorkruist de polders dan heb je een indruk van de weidsheid van het landschap. Als je door het binnenland van Spanje reist, dan rij je soms wel honderden kilometers tot de volgende stad. Langs de oostkust van Australië rij je vaak honderden kilometers tot het volgende dorp. En dan staat de verlaten Outback er nog aan te komen… Volgens de wegenkaart kan je hier gemakkelijk duizend kilometers rijden zonder een dorp tegen te komen.

Ze weten hoe ze hun land moeten aanprijzen, Australiërs zijn chauvenistisch maar vooral enthousiast genoeg om alles fantastisch te vinden. Maak van uw scheet een donderslag, en dat werkt. De 25.000.000 inwoners slagen erin om jaarlijks 5.000.000 toeristen aan te trekken. Meteen één van de grootste inkomsten van het land. Het is dan ook erg moeilijk om hier op een stukje grond te staan dat geen deel uitmaakt van werelderfgoed of multiple award winning is. Daar tegenover staat dat sommige stukjes echt wel indrukwekkend en uniek zijn.

Het land zit vol contrasten. Je hebt hier de mooiste zee en stranden, maar je mag er meestal niet in (in de zomer) omwille van haaien, krokodillen of dodelijke kwallen. Je hebt hier prachtige natuur, maar als je je erin begeeft word je geconfronteerd met een massa stekende en angstaanjagende insecten. Het weer is hier gewoon super, maar overal waarschuwen ze je voor de gevaren van de zon en raden ze aan om binnen te blijven tussen 11 en 16u.

Op elk product dat je hier vinden kan wordt Australian quality gegarandeerd. Er staat  in grote letters op vermeld dat het in Australië geproduceerd is. Is dat niet het geval dan zal er op z’n minst op staan dat het in Australië samengesteld is. Is dat ook niet geval dan zal er op z’n minst duidelijk gemaakt worden dat de company ‘Australian owned‘ is. Is zelfs dat niet het geval dan kan er prat op gaan dat het in opdracht van Australië is geproduceerd. Combinaties blijven mogelijk.

Op alle nummerplaten wordt hier ook de staat vermeld, dat is op zich niet zo bijzonder maar elke staat heeft ook zijn baseline. Dat geeft volgende combinaties

Victoria,  678 CFR, the smart state

Queensland, 567EDT, the sunshine state

N.T.,  378 GHT, the australian outback

In schril contrast met de supervriendelijk en behulpzame inwoners staan de oneindige waarschuwingen op elke deur met de respectievelijke maximale boetes mocht  je het toch wagen deze wetten uit te dagen. Deze regeldrang is vaak lakoniek en schiet volledig zijn doel voobij. In Noosa zaten we in een bar waar je mogelijk kon  buitengezet worden omdat je een snor had, thongs of een hoed droeg. Mocht je je daarbij verzetten, stond ook daarvoor duidelijk aangegeven wat het je gaat kosten.

Verassend is het hoge aantal aziaten in dit land. Sydney spant hier de kroon. Je waant je eerder in een Aziatische grootstad dan in een Westerse. De weinge Aboriginals die je hier nog ontmoet vind je spijtig genoeg al te vaak in een marginal biotoop gecentreerd rond de liquor stores.

Kik je enkel op cultuur of oude stenen dan kan je hier niet zo bijzonder veel komen doen. Pas sinds 1800 zijn de eerste steden ontwikkeld. De weinige steden zijn volgens Amerikaans model in blocks opgedeeld. Als fauna en flora je ding zijn dan zit je hier wel gebeiteld. De aanwezige  variëteiten zijn enorm. Een  bos hier zijn eigenlijk drie bossen boven elkaar, in elkaar geweven met elk hun eigen specifieke vegetatie.

Op ecologisch gebied hebben ze nog heel wat te leren. Hoewel alles hier eco-certified is, zijn de normen net iets anders dan bij ons. Een eco-certified koelkast zet je gewoon naast je kookvuur. Verwarmen doen ze hier bijna altijd met elektriciteit, zonne-energie is nauwelijks ingeburgerd. Op een eco-certified excursie naar Fraser Island word je op het einde bedankt omdat je niet meer dan een voetafdruk hebt achtergelaten. Wat ze wel vergeten is dat je 2 dagen met een bulderende 4x4 bus door de natuur hebt gestoven, waarbij donkere wolken diesel de lucht in gestuurd worden om los te geraken uit het zand en elk beestje volledig in de stress geraakt. Dan nog te zwijgen over de afval die je achterlaat in het resort dat er trouwens speciaal voor jou uitgebaad wordt. Het valt allemaal met een korrel Australian Qualty Salt te nemen.

Conclusie: De voorbije maand hebben we zo’n 5500 km gesleten aan de oostkust. Dit deel van Australië is prachtig en zeker een aanrader. Once. Ik kan me niet inbeelden als je deze trip gedaan hebt dat je die snel zal herhalen. Ik heb hier de allermooiste dingen gezien maar mijn hart heb ik hier niet verloren. Daarvoor is het me te Amerikaans.

03-12-2009 om 09:14 geschreven door Mike-Ruth  

Nadat de ingenieurs het probleem met de toiletten op ons vliegtuig hebben opgelost (ze hebben niet verteld wat het probleem juist was), stijgen we met zo’n 40min vertraging op richting Alice Springs. Zoals we ondertussen al gewend zijn van Qantas worden we weer in de watten gelegd. Op de 2.30 h durende vlucht krijgen we een versnapering en frisdrank én een hele lunch. Er is zelfs geen tijd om een boek te lezen.

Vanuit de lucht zien we het landschap veranderen, de groene bossen van de kust moeten al snel plaats ruimen voor dorre, woestijnachtige landschappen.

In Alice Springs blijkt het 35° te zijn. We zijn niet onder de indruk. De lucht is hier veel droger en het voelt bijna aangenaam aan. We pikken de bagage van de band en laten ons naar het Apollo-verhuurkantoor brengen.

Onze eerste indruk van Alice Springs bevestigt wat we erover gehoord hadden. Overal in de stad hangen er groepjes aboriginals rond (eigenlijk is ‘liggen’ hier een beter woord, die mensen lijken nauwelijks op hun benen te staan). Ze doen niets, zijn een last voor de omgeving en hebben vaak een zwaar drankprobleem. De bottle shop gaat hier pas open om 14u om het probleem wat in te dijken. Je kan max 2 flessen alcohol per persoon per dag kopen, en je identiteitskaart wordt ingescand om dit te controlleren. Vatjes wijn worden pas verkocht na 18u. Vreemd allemaal.

Nadat we uitgebreid gebriefd zijn over de werking van ons nieuw vervoermiddel, starten we onze ‘boot’. De man van het verhuurkantoor raadt ons aan om toch wat voorraad in te slaan, gezien er in de outback niet veel te krijgen is. We rijden naar de supermarkt en voorzien ons van wat ingeblikt voedsel, een vat drinkwater van 10 liter en vers fruit.

Alles wordt ingeladen en weg zijn we. De eerste minuten is het weer temmen van het voertuig geblazen maar Mike is het hier duidelijk al gewoon en heeft onze traktor snel onder de knie. Na 5 min rijden zijn we de enige auto op de weg en komen we terecht in ‘le grand néant’ ofte het grote niets.

Onze eerste bestemming zijn de West MacDonnell Ranges. Dit is een bergketen die zo’n 320 milj jaar geleden ontstaan is, volledig afgevlakt door erosie en indrukwekkend om te zien. De rotsen kleuren helemaal rood en in het avondlicht, tegen de staalblauwe hemel geeft dat een geweldig effect. We nemen onderweg af en toe een zijbaantje om wat dieper in de ranges te kunnen gaan kijken, en tegen 18.30u komen we aan de Glen Helen Gorge, met bijhorende overnachtingsplaats. Het is de enige en eerste accomodatiemogelijkheid die je na Alice Springs tegenkomt. Dat weten ze zelf ook en de prijzen zijn buitensporig.

Onze motelkamer is primitief maar wel proper. Het eerste dat je te lezen krijgt in de kamer is dat er ‘uninvited guests’ kunnen zitten en dat je de receptie altijd informeren om daar iets aan te doen. We voelen het al overal kriebelen. De spleet onder de deur helpt niet om ons beter te voelen, daar kan een olifant onderdoor, vorige gasten hebben duidelijk al geprobeerd om dat af te plakken. We horen ook vanalles ritselen, blijkt dat het plafond bestaat uit houten planken met daartussen spleten van 2 cm en daarboven zwarte plastiek die met elke windvlaag naar boven getild wordt en dus ritselt. Hoe kómen ze er toch op, is dat om te pesten?? We inspecteren alle hoeken en kanten maar kunnen geen angstaanjagende gasten vinden. Oef.

We nuttigen ons avondmaal in het restaurant en drinken dan nog maar een extra glas wijn buiten op het terras, kwestie van goed te slapen en niet te veel geritsel te horen.

1 voordeel, het koelt hier ’s nachts goed af én eens de zon weg is, zijn ook alle vliegen en muggen verdwenen, dus buitenzitten is hier ’s avonds een stuk aangenamer dan in de tropen.

03-12-2009 om 09:15 geschreven door Mike-Ruth  

De wijn heeft zijn werk gedaan en na een goede nachtrust staan we om 6u op. Te vroeg om hier ontbijt te kunnen krijgen blijkt, dus we spreken onze voorraad aan en eten allebei een doosje ontbijtgranen uit een plastieke beker (borden vergeten te kopen).

Tegen 7.30u staan we aan het beginpunt van onze wandeling in de Ormiston Gorge. Het is verdorie toch al warm aan’t worden.

Gedurende 3u wandelen we langs rotspaden door de gorge, helemaal alleen op de wereld lijkt het wel. De zon is genadeloos en onze voorraad water gaat er goed door. De uitzichten zijn onvergetelijk, en de vliegen agressief irritant. Ze komen in volle snelheid op je gezicht af en hebben het vooral op de neus en de mond gemunt. Zolang we in beweging blijven is het nog enigszins te doen.

Als we terug aan de auto zijn, zijn we blij dat we de raad van vrienden hebben opgevolgd om hier vroeg aan je dagactiviteit te beginnen. Het is gewoon snikheet. Tegen vrijdag verwachten ze hier 39°. De rest van de dag gebeurt er niets meer, behalve 2 wasjes doen, maar zelfs om die op te hangen is het bijna te heet. Een uur later kon Mike de droge kleren al droog van de draad halen. Ze voelen warmer aan dan wanneer ze uit een droogkast komen.

Eens het 17u is schieten we terug in actie.

Foto’s: Ormiston Gorge & landschapsfoto’s, onze resort Glen Helen

03-12-2009 om 09:18 geschreven door Mike-Ruth  

Vandaag beginnen we met het echte werk. We transformeren onze boot in een 4x4 voertuig en hobbelen, botsen, sjokkelen gedurende 4 uur over een rode zandweg richting Kings Canyon. In totaal kruisen we 3 auto’s.

Langs de kant van de weg zien we kamelen, dingo’s, paarden en xxl-koeien. Geen van hen ziet er echt gelukkig uit. Wat wil je, veel mals gras is hier niet te bespeuren.

Onderweg stoppen we in een krater van een komeet die 142 miljoen jaar geleden is neergestort en daarmee een cirkelvormige bergketen heeft achtergelaten van zo’n 5 km doorsnede. We stappen uit en bekijken het even kort, je weet maar nooit of er nog zo’n steen volgen gaat.

De weg die we hier volgen, de Mereenie Loop Road, loopt door aboriginal grondgebied. Je moet dan ook op voorhand een permit kopen om hierdoor te mogen rijden. Stoppen mag niet, buiten op 1 aangeduide rustplaats, die op 30 km van het einddoel ligt. Tegen dan waren we stevig geschud. Lang konden we daar echter niet blijven, er was geen schaduw. Iets wat hier op de middag trouwens altijd moeilijk te vinden is omdat de zon dan gewoon pal boven je hoofd staat. Er is gewoon geen enkel object te vinden dat dan schaduw geeft.

We installeren ons in het Kings Canyon resort, een prima uitvalbasis om morgenvroeg voor dag en dauw een wandeling te gaan doen. Voor de rest van de namiddag zoeken we de beschutting en de airco van onze kamer op, dank god voor deze geweldige uitvinding. Als extra zetten we onze ijskast nog mee open.

Foto’s: holderdebolderweg en kamelen

03-12-2009 om 09:21 geschreven door Mike-Ruth