Om half 9 staan we paraat aan ons hotel. Geen mini-van te bespeuren. Het duurt tot 10 voor 9 tot het meisje van het reisbureau op een scooter komt aangetuft, met achter haar haar zus op scooter n°2. We voelen al nattigheid en vragen waar de mini-van blijft. Meer dan een ‘eeeuuuhhh, because….’ krijgen ze er niet uit. Ze beginnen te wijzen naar een tuktuk, tot er uiteindelijk uit het niets een pick-up stopt die ons naar de overzet brengt.

Vlak voor we de Mekong oversteken, laten we nog onze paspoorten afstempelen. De oversteek zelf gebeurt met longtail boten, van die hele smalle gamele dingen met een rand van 10 cm boven het wateroppervlak. Daar moet je dan met al je bagage inkruipen. Volle gas steekt dat ding de Mekong over, terwijl we hopen dat we niet omkantelen. Scoutsgewijs een vrolijk ‘van voor naar achter van links naar rechts… ‘ inzetten is vast niet toegaten. Het gaat allemaal razendsnel, geen tijd om foto’s te nemen, we zijn al blij dat we erin slagen om onze bagage bij elkaar te houden.

Aan de overkant zijn we op Laos-grondgebied en moeten we een visum kopen. Er staan lange rijen maar onze begeleider steekt iedereen voorbij en geeft onze paspoorten af in het douanehok. We kunnen amper volgen maar 2 min later plakt er toch iets wat op een visum trekt in onze passen. Van aan de douane wandelen we tot in de hoofdstraat waar we aan een kraampje gedropt worden en moeten wachten op ons vervoer naar de andere haven. Het gaat allemaal flitsendsnel, Mike heeft net nog tijd om wat kip af te halen (lokale munt, weer opnieuw briefkes leren herkennen en truukjes voor een snelle omrekening) en komt daarbij Rowdy en Amber tegen, de Nederlanders waar we een paar dagen samen mee in Lazy Moon gezeten hebben. Zij gaan op Gibbon experience. Dat is slapen in een boomhut op 150m hoogte en deathrides van wel een km lang. Amber is er duidelijk minder gerust in dan Rowdy.

Dat vervoer verschijnt 10 min later in de vorm van een stokoude rammelende camionet. Bagage het dak op en weg zijn we. Onderweg stappen nog andere toeristen in, allemaal jonge gasten, met halve-liter flessen bier in hun hand (het is 10u ’s ochtends). We snappen dat niet zo goed, we hadden zeker niet verwacht om hier tussen de feestvierders terecht te komen...

Na een paar bochten worden we weer afgezet bij een café en wordt ons gezegd dat we moeten wachten op de gids. Uit het niets verschijnt een man die iedereen zijn paspoort vraagt met een onduidelijke uitleg dat ze die nodig hebben als controle over hoeveel mensen via Thailand tickets boeken voor de slow boat. We vinden het maar niks en ik ga de paspoorten terug vragen. We snappen echt niet waarvoor dit nodig is. Uiteindelijk blijkt dat we nog 1,5u in dit café zullen zitten wachten, terwijl er steeds meer mensen afgezet worden. De uitleg van de paspoorten herhaalt zich. De gidsen zullen met onze paspoorten naar de ticketoffice gaan en daar voor iedereen een ticket regelen, dat gaat volgens hen sneller dan dat we dat zelf doen. Nog steeds vertrouwen we het zaakje niet. Ik ga zelf op zoek naar de ticketoffice en probeer ahv ons betalingsbewijs onze tickets te krijgen, maar het enige dat ik bereik is dat ze blijven herhalen dat de gids dat voor ons zal regelen. Ik probeer hen duidelijk te maken dat ik mijn paspoort niet wil afgeven maar ze kunnen/willen me niet verstaan. Terwijl we daar zitten wachten, beseffen we dat dit absoluut geen goed idee was. De korte overtocht nr Laos en het regelen van de paspoorten hadden we even gemakkelijk zelf kunnen regelen en dan hadden we als 1 vd eersten op de boot gezeten en een goede plek kunnen kiezen. Uiteindelijk is het half 12 tegen dat we onze ticketten (en paspoorten) terugkrijgen. We spurten naar de boot in de hoop toch nog een beetje keuze aan plaats te hebben. De stoelen met bekleding zijn allemaal volzet dus moeten we ons tevreden stellen met een houten bankje. Die banken zijn op Thaïs formaat en bijgevolg staan ze zo dicht op elkaar dat je er amper je knieeën tussenkrijgt. Gelukkig hadden we gelezen over die banken en hebben we kussens gekocht. 0,7€ per kussen, de beste investering ooit. Maar toch, dit gedurende 2 dagen? Niet over nadenken, hoort bij het reizen.

Als alle plaatsen volzet zijn, worden er gewoon houten banken in de middengang bijgezet, niet te doen. Uiteindelijk blijkt dat ze toch een 2^e boot gaan inleggen, maar daar zijn wij niks meer mee. Achteraan in de boot is er een klein standje met chips en wat eten en bier. Het bierzuipen dat onderweg al begonnen was, gaat hier vrolijk door, dat belooft. Een aantal zien er echt al niet meer fris uit en ’t is nog niet eens middag. Tegen half 1 wordt de motor eindelijk gestart, wat een kabaal! Maar we zijn vertrokken, da’s het belangrijkste.

De slow boat doet zijn naam eer aan en tuft stroom mee op zijn gemak over de Mekong. Het geeft je wel de kans om optimaal van het landschap te genieten. Overal zien we mensen die hun kleren of zichzelf in de Mekong wassen of aan het vissen zijn. Laos is groener dan Thailand en is heel heuvelachtig. Het is best wel mooi.

Tegen 15u begint alles al een beetje pijn te doen, ondanks de kussens. De zuipende toeristen doen rustig voort en het kabaal neemt toe. Het staat in  schril contrast met de ingetogenheid van de Thai. We ergeren ons vaak aan het gebrek aan respect van deze gasten. Plots ontstaat er in de motorkamer een kabaal en de begeleiders lopen snel naar voor naar de bestuurder. De motor krijgt blijkbaar geen koeling meer en is oververhit. Iedereen van de boot en de techniekers slaan aan het timmeren. Een half uur erna lijkt het probleem opgelost en kunnen we verder.

Nog es 2u verder beginnen we al halsreikend uit te kijken naar Pak Beng, naar een zacht bed en een douche. Dan is er ineens een enorme klap vlak onder ons. Het hollandse meisje dat achter ons op de grond zit springt ongeveer een meter de lucht in van’t schrikken. Iedereen kijkt paniekerig in het rond, er wordt weer vanalles in het Laotiaans geroepen en gedaan. Wij kijken automatisch naar de bodem of er geen gigantische lek is ontstaan. We zijn niet zeker wat ons het meest verontrust. Het feit dat de dames van de ‘catering’ hun zwemvest al aanhebben of het feit dat we stuurloos over de Mekong aan’t dobberen zijn. Het is ons in elk geval duidelijk dat we de bodem geraakt hebben en nog geen klein beetje. Telkens ze de motor versnellen begint de boot hard te trillen. De stroming is redelijk sterk en met veel moeite slagen ze erin om de boot aan de kant te krijgen. Enfin, kant, er is een grote zandduin die steil tot in het water loopt. Eens aangemeerd gaat het heel snel, iedereen moet rap rap van de boot. Op zich is dat niet moeilijk aangezien er geen glas in de ramen staat. De geruchten gaan snel rond en blijkt dat ze inderdaad met het roer en de schroef de bodem geraakt hebben en de boot niet verder kan. Zoals we bij het vertrek al in de mot hadden, is de boot flink overladen en heeft hij teveel diepgang voor het lage waterpeil van de Mekong, vooral in de schaarse stroomversnellingen.

Velen zijn nog optimistisch en hopen dat er vanuit PakBeng (zo’n 2u verder varen) boten gestuurd zullen worden om ons op te pikken, maar wij zijn realistischer. Om 18.30u wordt het donker en we kunnen ons niet inbeelden dat die mannen in het donker gaan varen, de Mekong ligt vol rotsen en ondiepe stukken, da’s zelfmoord. We beginnen te beseffen dat onze douche en zacht bed wel es een utopie zouden kunnen blijven…voor die ene keer dat we alles vooraf uitgezocht en geregeld hadden.

Een beetje later passeert de 2^e slow boat. Hij stopt naast de onze en iedereen stapt over, denkende dat die met iedereen wel zal verder varen. Ook hier zijn wij realistisch, lijkt ons onmogelijk gezien de 1^e boot op zich al overladen was. 10 Minuten later wordt dit bevestigd, de 2 boten zullen de nacht hier doorbrengen. De passagiers van de 2^e boot zijn natuurlijk niet akkoord, hun boot is ok en ook zij verlangen naar hun (reeds gereserveerde en betaalde) kamers in PakBeng. Niks van, ze houden de groep bij elkaar. A shitty deal for the second boat 2 luidt het. De drinkende passagiers gaan al helemaal uit hun dak en zijn klaar voor een beach party. Ons lijkt het allemaal minder romantisch, we zijn er ons van bewust dat niemand dekens bijheeft en eigenlijk ook geen eten. Het flessenwater op de boot is al allemaal op.

Binnen de korste keren verschijnen er groepjes vrouwen en kinderen van een naburig dorpje met een hele handel aan etenswaren en drank. Alles wordt uitgesteld op het zand en het feest kan beginnen. Wij zoeken ons eerst een plek op de boot om onze bagage te leggen en om straks te slapen. En dan zit er niets anders op dan ook maar een pintje te gaan drinken, al is het maar om de kou te vergeten. Elektriciteit is er niet, alles gebeurt op de tast. Ons dronken gezelschap gaat danig uit de bol en af en toe komt het tot confrontaties met de lokale mensen, er wordt fel gediscussieerd over prijzen en op een bepaald moment gaan ze zelfs aan de haal met een deel van de bamboevoorraad van het dorp, waardoor het bijna tot een handgemeen komt. We schamen ons in hun plaats, die mensen zijn gastvrij en proberen te helpen (ook al vragen ze geld voor hun waren) en daarvoor worden ze dan uitgescholden voor debiel en imbeciel. Zulke scènes hadden we echt niet verwacht om hier te zien. We zien dat er nog andere mensen zijn die zich ook danig ergeren. Uiteindelijk gaan we op een rustiger plekje zitten bij een hoop franstaligen met gitaar. Worst case scenario kunnen we die tenminste nog opstoken als de eigenaar niet getalenteerd lijkt te zijn.

In tussentijd is de boot gedemonteerd en proberen de mannen van de boot de schroef en het roer terug recht te kloppen, maar dat lijkt onmogelijk. We beseffen dat we al bij al geluk hebben gehad, de schade aan het roer is echt enorm, voor hetzelfde geld raak je de bodem met de onderkant van de boot en kapseis je.

Uiteindelijk gaan we slapen, of dat proberen we toch. Het is echt ijskoud en zeer oncomfortabel. We denken met spijt aan onze guesthouse die we geboekt hadden… al bij al nog een geluk dat die niet zo duur was, onze eerste keuze was echt sjiek en duur en dat had echt wel geldverspilling geweest. Nu zijn we maar €10 kwijt…

Ik kan mijn draai niet vinden op de boot en ga terug aan land waar enkel nog een paar Thai en lokale Laotianen aan het verbroederen zijn, high van de rijstdestilaten en ongetwijfeld nog andere rommel. Alle partypeople van weleer zijn reeds uitgeteld. De gitaar wordt nu in mijn handen geduwd en er wordt aangedrongen dat ook ik een een lied zing. Als ‘Bland in Mokum’  hier een hit wordt weet je alvast van waar het komt hé. Het is bijna licht als ook hier de inboorlingen omvallen naast het vuur.

Foto’s: panne met de motorkoeling, Strandplaats na de 2^e panne, dorpje nabij onze onvoorziene landing, lokale business, poging om het roer terug recht te krijgen,de catering, onze boot in betere tijden.

12-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Na amper geslapen te hebben zijn we op zodra de zon opkomt. We zijn gewoon gebroken. Alles hangt onder het zand en we voelen ons ontzettend vuil en doorrookt van de kampvuren.

Gelukkig heb ik nog wat bananen over van ons lunchpakket van de dag ervoor en ben ik altijd voorzien van meer dan genoeg water. We klimmen terug uit de boot en gaan de chaos bekijken. Het strand ziet eruit. Overal liggen hopen afval, en de feestvierders van gisteren hebben heel wat minder noten op hun zag. Ik zou hier op mijn beurt een handel kunnen beginnen in drinkwater, maar de dag is nog lang en wie weet waar slapen we vanavond…Want ook hier dreigt een probleem, de boten varen niet in het donker, wat wil zeggen dat ze ten vroegste om 6.30u in PakBeng  kunnen vertrekken met een nieuwe boot, dan 2u varen tot waar we gestrand zijn, terug naar PakBeng en dan nog de 8u-durende tocht die voorzien was voor dag 2. Erg optimistisch zijn we niet om vanavond in Luang Prabang te staan.

Om half 9 verschijnt inderdaad een nieuwe boot. We verhuizen alle gerief 2 boten verder. Je moet je dat voorstellen, je moet telkens door de ramen van de ene boot in de andere kruipen met al die zware rugzakken, het verbaast ons dat er niemand in het water terecht komt. In het tumult van gisteren zijn we onze kussens vergeten en die zijn ondertussen allang ingepalmd door andere mensen, dus dan maar zonder kussen op de houten banken. Iedereen wordt verdeeld over de 2 boten en daar gaan we.

Tegen 11u komen we eindelijk aan in PakBeng, waar we opnieuw van boot moeten verwisselen. Het gaat ook allemaal zo ontzettend traag. Uiteindelijk is het 12.30u tegen dat we daar terug vertrekken, wetende dat we nog zo’n lange tocht voor de boeg hebben. Gelukkig zijn ze hier wel aan boord gekomen met belegde broodjes en drank.

De tocht verloopt verder zonder incidenten. Ze hebbben duidelijk hun snelste boten ingezet want het schiet redelijk op. We proberen van het landschap te genieten maar we zijn zo op van de koude slapeloze nacht dat op de duur doet alles pijn doet, noch zitten noch rechtstaan is comfortabel en slapen lukt al helemaal niet. Het zal ongetwijfeld nog minstens een week duren voordat we het profiel van de houten bankjes uit onze bips krijgen.

Als het begint te schemeren geven ze nog wat gas bij en uiteindelijk zijn we net als het licht uitgaat in Luang Prabang. In het donker moeten we onze rugzakken uit de berg bagage vissen en dan aan wal gaan. Aan boord hadden we al besloten om hier minstens 4 nachten te blijven, zodat we wat kunnen recuperen. De guesthouse die we wilden heeft enkel een kamer voor vannacht. Verdorie, dat wil zeggen morgen weer inpakken. We zien morgen wel. De kamer is comfortabel en de douche héél welkom. Als we ooit al zo vuil waren geweest kunnen we het toch niet meteen herinneren. Hopelijk verstropt de afvoer niet.

Er wordt hier helemaal geen Chinees Nieuwjaar gevierd in Luang Prabang. Da’s maar goed ook. Om 22h liggen we al uitgeteld onder de wol lakens. Zo’n bed heeft een comfort… je kunt je dat niet voorstellen.

Foto’s: de boot, oever van de Mekong, kinderarbeid aan boord, het leven langs de oever.

13-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Ons hotel heeft geen uitzicht op Mekong, daar hadden we speciaal op gelet. Niet enkel omdat het de hotels over het algemeen iets goedkoper maakt  maar vooral omdat we geen Mekong oever meer kunnen zien. De kamer is netjes in hout afgewerkt en de douche is zoals altijd in één geheel met het toilet geïntegreerd. Dat is hier in Zuidoost-Azië de gewoonte. Je kan dus douchen terwijl je op het toilet zit of vice versa. Het gelijkvloers wordt ingenomen door de receptie en een 10-tal computers die dienst doen als internetcafé. Als hotelgast mogen we gratis gebruik maken van de wifi die hier van een ongekende kwaliteit is. Spijtig genoeg kunnen we maar één nacht blijven, morgen is het hotel volgeboekt. Daarna kunnen we eventueel terugkomen verzekert de hotelklerk ons.

In de voormiddag gaan we op hoteljacht voor de volgende nachten. Dat lijkt minder evident dan we gedacht hadden. Voornamelijk omdat de straten hier niet benoemd zijn en onze gids slechts 30% van de aanwezige straten en bijhorende etablissementen vermeldt. Diegene die we toch kunnen terugvinden zijn of volzet of onbetaalbaar. Uiteindelijk komen we uit het centrum toch in een nieuw, beetje overprijsd, hotel waar ze nog plek hebben. De kamer is in coloniale stijl opgetrokken en heeft warempel…. een bad. Da’s vast en zeker de extra Kip waard. Om morgen niet weer met heel onze huisraad op pad te moeten boeken we hier ineens 2 nachten. Het overgrote deel van de dag brengen we door met blog updaten, skypen met het thuisfront en rusten.

Tegen 17u begint de temperatuur een beetje te dalen en gaan we op stap. Ons doel is ‘The House’, een bar-restaurant dat door 2 Vlamingen wordt gerund, via vrienden hadden we deze tip gekregen. Het is heel gezellig ingericht, met lampions en houten tafels. Op de menu staan allerlei Belgische specialiteiten en we doen ons dan ook te goed aan lasagne en spaghetti bolognaise. En smaken dat dat weeral doet. The House is sinds 2 jaar open en ze staan al in Lonely Planet (http://www.thehouse-laos.com/), het is een succes. We doen een hele babbel met de eigenaar. Zo leren we onder andere dat Laotianen niet omkoopbaar zijn voor geld, als hij een goede werkkracht wil behouden helpt het niet om die het dubbele te betalen, daar zijn ze niet in geïnteresseerd. Het typeert hen wel. We hebben er een leuke avond en komen hier zeker nog wel es terug tijdens ons verblijf in Luang.

Als afsluiter van de avond springen we nog even binnen in ‘The Hive’, het meest hippe café dat hier te vinden is. De hedendaagse muziek knalt uit de boxen en het zit stampvol jongeren. Leuk voor even maar wij zijn niet echt de doelgroep. De bars sluiten hier om 23h30. Dat maakt het ‘savonds heel erg gezellig. Iedereen gaat op hetzelfde vroege tijdstip uit en is terug in zijn hotel voor de zaken uit de hand kunnen lopen. 

Onze eerste indrukken van Laos zijn zeer positief. Luang Prabang is een geweldig klein en gemoedelijk stadje dat gewrongen zit tussen de oever van de Mekong enerzijds en die van de Nam Kane anderzijds. Reeds vanaf onze aankomst merken we dat het er hier helemaal anders aan toe gaat dan in Thailand. Alles is hier stil en rustig. De schaarse brommers hebben hier zelfs een uitlaat. Op de hoteldeur lezen we dat het op politiebevel verboden is om na 24 h op straat te zijn en dat je enkel gemeenschap mag hebben met je echtgeno(o)t(e). Je zou kunnen vermoeden dat deze regels opgemaakt zijn om de moraal van dit oord van verderf  binnen de aanvaardbare grenzen te brengen. Het tegenovergestelde is echter waar. De Laotianen zijn er als de dood voor om hun eigenheid verloren te zien gaan door de Thaise en Viëtnamese invloeden.

Het is hier de gewoonte je schoenen uit te doen in elk hotel, winkel, kruidenier, touroperator of bookexchange die je bezoekt. Je zorgt dus best dat je slippers aanhebt die je met een vloeiende lob op het schoenenplankje kan mikken.

Foto’s : The House

Bijlagen:
http://www.thehouse-laos.com/   

Laos is het land van de 1 miljoen olifanten (enfin, ondertussen is er behoorlijk gesnoeid in het olifantenbestand en blijven er maar een schaamtelijke 1.000 over, maar kom), dus het lijkt ons hier de perfecte locatie om zo’n reus es van dichtbij te gaan bekijken. We speuren een aantal uren het internet af op zoek naar de beste touroperator en komen uit bij de Elephant Village. In Thailand stonden we nog heel sceptisch tegenover de olifanten als toeristenattractie. We hebben erg veel respect voor deze fantastische dieren en we  zijn van mening dat ze niet bedoeld zijn om uitgebuit te worden om rondjes te lopen met de toeristen. En vind maar eens een olifantekamp waar je niet op de rug van die dieren moet kruipen. Deze organisatie heeft ons echter een andere kijk op de situatie gegeven. De olifanten zijn gered uit erbarmelijke omstandigheden en kunnen een rustige oude dag slijten in het kamp. De inkomsten van de toeristen zijn noodzakelijk voor de financiering van het kamp en de verzorging van de dieren. Bovendien moeten de dieren maar maximaal drie uren per dag ‘werken’. Een luizenleven voor een olifant. We kiezen uiteindelijk voor een uitstap van 1 dag, waarbij je in totaal 3u met een olifant bezig bent. Een uur rondrijden, een uur les in Laotiaans-olifants en als afsluiter ga je samen met je olifant in bad en mag je hem schrobben.Dat is nog eens badspeelgoed… we zijn zéér benieuwd. (http://www.elephantvillage-laos.com/)

Laos heet officieel Lao PDR, wat staat voor People’s Democratic Republic. De echte betekenis is echter Lao Please Don’t Rush. En dat neem je hier best wel letterlijk. We hebben allang door dat alles hier super traaaag gaat. Als je eten bestelt, zorg je best dat je ruim de tijd hebt, het lijkt telkens alsof ze de chef nog ergens moeten gaan zoeken en ontnuchteren alvorens deze achter het fornuis wordt toegelaten. Je hoort de mensen letterlijk door de straten sleffen, dat verklaart meteen waarom alle straten hier dan ook in slechte staat zijn. Ze doen hier vast iets in het leidingwater waardoor alles hier love peace and understanding is. We houden het veiligheishalve maar bij flessenwater  en zakken genoodzaakt zelf ook een paar versnellingen, je er druk in maken heeft geen enkele zin.

Foto’s : de Nam Kane, moniken op pad

Bijlagen:
http://www.elephantvillage-laos.com/   

Als we uit ons hotel komen, zien we dat er al heel wat volk op de been is, het is bijna drukker dan overdag! Maar het zijn niet enkel toeristen. De lokale bevolking wil ook een graantje meepikken van dit spektakel, je ziet ze overal leuren met giften die ze verkopen aan toeristen die ze op hun beurt aan de monniken kunnen verdelen. Het probleem ligt dus langs beide kanten, zoveel is duidelijk. Een kwartier later zien we de eerste oranje gewaden aankomen. Het is een apart gezicht. Zo ver je kan kijken zie je monniken die balletjes rijst of fruit aannemen van de mensen in de straten. En inderdaad, de eerste monniken worden verblind door de onafgebroken flitslichten van de camera’s. Het zou me niets verwonderen dat ze hier volgend jaar allemaal met een Ray Ban op hun snoet staan te bedelen, of erger, met een witte stok in één hand hun pad zoeken. Wij houden ons op een respectabele afstand en aanschouwen dit vreemde ritueel.

Aangezien we nu toch al op straat zijn en het nog redelijk koel is, klimmen we ineens naar de hoogste tempel van de stad, gelegen op de Phousi-heuvel. We worden er getrakteerd op een prachtige zonsopgang en een weids uitzicht over Luang Prabang. Het was de klim meer dan waard.  

Na het ontbijt pakken we in en verhuizen terug naar ons eerste hotel, waar we nog 3 nachten zullen verblijven. Gelukkig kunnen we onmiddellijk op de kamer. We spenderen nog wat tijd aan planning voor de komende dagen, boeken een VIP-bus naar Vang Vieng (de 19^e) en zoeken ons ook daar een hotel. Later gaan we nog eens de straat op om de oudste tempel van de stad te bezoeken, de Wat Xieng Thong, gebouwd in 1530. Het is een sobere tempel, niet zo opzichtig als degenen die we in Thailand gezien hebben. We houden het rustig op tempel-gebied. Het gevaar voor tempelmoeheid is zeer groot in ZO-Azië en we moeten ervoor zorgen dat we nog tempel-interesse hebben voor Angkor Wat!

Nog een aantal leuke Lao-Thaïse varianten op het Engels die we jullie niet willen besparen:

-       Same same but different = similar

-       Good luck for you, good luck for me = bij het afdingen, fifty fifty prijs beklonken

-       Lucky Lucky = bij het afdingen, echter niet duidelijk wie de lucky one is

-       Tuk tuk very cheap 1 hour waterfalls = tuk tuk is nooit cheap en de watervallen zijn er geen deze tijd van’t jaar.

-       Lao coffee = een tas water met 2 groene blaadjes erin en een bord fruit

Elke bar, café, hotel, straatkeuken biedt overheerlijke fruitshakes aan. De variaties zijn eindeloos en ze smaken gewoon verrukkelijk. Maar één ding heeft onze trip naar Mexico van heel wat jaren terug ons zeker geleerd. Enige voorzichtigheid is toch geboden alvorens je je als Westerse toerist op al dit lekkers stort. Jaja, dat vergeet je niet snel als je hotelkamer maar één toilet heeft. Bovendien gaan we morgen op de olifanten zitten. En zoals we al zeiden hebben we heel wat respect voor deze dieren. Ik sta zelf ook niet te springen om een olifant in mijn nek te laten rijden wiens spijsvetering volledig ontregeld is door een overvloed aan verse sapjes en twijfelachtige ijs.

We drinken frisdrank uit blik.

Foto’s: iedereen zet zich klaar voor de Morning Alms, ochtendspits, zonsopgang boven de Mekong, Buddha, de Wat Xieng Thong, typisch beeld (tuktuks aan de Mekong)

16-02-2010 om 13:08 geschreven door Mike-Ruth  

De andere deelnemers worden 1 voor 1 opgepikt en in totaal zijn we met 8. 2 Australiërs die we onmiddellijk geïndentificeerd hadden door hun ‘How’s it going mate’ begroeting bij het instappen, een Brits koppel en 2 Costaricanen. De minivan brengt ons door kleine dorpen en langs ananasvelden, ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit een ananasplant in de grond had zien steken, altijd gedacht dat die in blauwe kartonnen dozen groeide, een mens staat er gewoon niet bij stil hoe die dingen werkelijk geteeld worden.

We komen aan in Elephant Village en mogen eerst een half uurtje ‘relashing’ (relaxing). Daarna krijgen we een snelcursus Olifants, kwestie van de dieren wat onder controle te kunnen houden (uitspreken op z’n engels):

Pie = vooruit met de geit, euh olifant

Sai = naar links (met je rechterknie tegen zijn oor duwen)

Kwa = naar rechts (met je linkerknie duwen)

How = stop

Verder zijn er nog commando’s voor poot opheffen en liggen etc, maar da’s voor gevorderden, wij vonden vooral HOW héél belangrijk. We leren ook dat als een olifant met zijn oren flappert, hij gelukkig is. Volgens ons is dat gewoon die beesten hun koelsysteem maar kom, er wordt hier toch heel wat afgeflapperd.

Na deze taalles moet iedereen om de beurt op de olifant klauteren voor een free style oefentocht. Ik kan je verzekeren dat het bestijgen van een olifant geen sinecure is. De olifant moet zijn rechtervoorpoot buigen, daarop zet je je af en trek je jezelf naar boven aan zijn oor. Gelukkig geeft het vel ook nog wat mee en kan je je daar ook aan opheisen. We laten wijselijk de andere voorgaan kwestie van wat te kunnen observeren. Nr 1 scheurt bij het bestijgen zijn short in het midden en moet voorzien worden van een nieuwe broek. Nr 2 is aan de kleine kant en geraakt amper schrijlings over de rug van de olifant, ze blijft de eerste minuut gewoon plat op haar buik bovenop de olifant liggen. Ondertussen mogen wij de olifant voorzien van suikerrietstokken. Het is direct ook duidelijk dat voedsel een hogere prioriteit heeft dan de commando’s die geroepen worden. De richting van de wandeling wordt vooral bepaald door de beschikbaarheid van eten. We krijgen te horen dat die beesten 200 kg per dag eten. Nie moeilijk dat je zo’n model krijgt. Ze zien er hier in elk geval niet ondervoed uit. Ze zijn bijna breder dan ze groot zijn, en dat wil al wat zeggen als je een olifant bent. Als het onze beurt is hebben we de knepen van het vak al een beetje door, hoewel het toch een geklauter blijft. Als de olifant begint rond te wandelen heb je moeite om je evenwicht te bewaren en buiten een hoop dikke hoofdharen die aanvoelen als een straatveger  heb je niet echt iets om je aan vast te houden.

Na deze eerste kennismaking gaan we op wandel door de jungle, nu per 2 in een mand bovenop de olifant. We dalen af naar de rivier via een steil pad en hopen vurig dat de mand goed vastgeknoopt is en de olifant niet struikelt. Het gaat verder door de rivier tot aan een dorp. Heel rustgevend is het, maar als je gauw wagenziek wordt zou ik toch maar oppassen. Er zit een behoorlijke sjwoeng in.

Als we terug in de Elephant Village zijn aangekomen is het tijd voor de lunch. Hierbij geraken we aan de praat met het koppel uit Costa Rica. Ze wonen al 3 jaar in Peking en werken voor de ambassade van Costa Rica. Ze hebben het daar echter wel gezien en hebben een overplaatsing aangevraagd naar … Brussel. We voelen ons vereerd want een andere optie is New York, maar ze willen echt per sé naar onze hoofdstad komen. Getuigt alvast van goeie smaak lijkt ons. We wisselen contactgegevens uit voor het geval dat ze effectief in België verzeild geraken.

Pas tegen half 3 verschijnt onze gids terug, waarschijnlijk een heel uitgebreide relashing gedaan. We mogen nu de olifanten gaan wassen. Elke olifant heeft binnen het park zijn eigen ‘mahout’ of begeleider en daar luistert hij het beste naar. We klimmen dus allemaal op een dikhuid en krijgen daarbij het gezelschap van de bijhorende mahout. Het gaat nu terug steil naar beneden richting rivier, zij het deze keer zonder mand, best wel eng want we zijn afhankelijk van de oren en hoofdharen om ons aan vast te houden. De beesten vinden hun bad geweldig en een aantal kunnen volledig onderduiken, dikke pech voor diegenen die bovenop het dier zitten. Mike zijn olifant was onder andere van het duikboottype. We borstelen de beesten schoon en worden zelf mee gedouched. De mahout maken er een spelletje van en laten de beesten knielen, waardoor wij amper op de olifanten kunnen blijven zitten. Mijn mahout valt op een bepaald moment van de olifant en als hij probeert er terug op te klimmen, laat de olifant een paar mestballen los. Had hij maar niet aan die staart moeten trekken! Gevolg was dat mijn mahout het voor bekeken hield en naar de kant zwom en daar stond ik dan alleen in het midden van het water, zonder suikerriet om het beest te verleiden en de olifant-vocabulair was ondertussen ook al serieus terug geslonken. Met behulp van een andere mahout geraken we dan toch allemaal veilig terug aan de kant.

Na de olifanten bezoeken we nog snel een uitgedroogde waterval om dan terug te keren naar Luang Prabang. Hoewel de organisatie een beetje chaotisch was, was het toch een bijzonder leuke uitstap en weeral een unieke ervaring erbij.

Onderweg horen we van andere mensen dat er de dag na ons op de Mekong een slow boat tegen een rots is gevaren en is gezonken. Iedereen is goed van de boot geraakt maar alle bagage is verloren. Dan hebben wij precies nog geluk gehad. De dag daarop zou er weer een boot vastgelopen zijn. Het waterpeil van de Mekong heeft nog nooit zo laag gestaan. We vragen ons af of ze de boten dan niet zouden afschaffen maar besluiten dat ze er hier met hun vindingrijkheid wel weer iets op zullen vinden.

’s Avonds gaan we eten in de Lao Lao bar, die gekend staat om zijn Lao BBQ. Het is ongeveer hetzelfde concept als de Thai BBQ, wat we deze zomer wel in zijn volle glorie zullen toelichten op het thuisfront. We eten lekker en zweten ons te pletter door de hete kolen in het midden van onze tafel..

Nog een praktische zaak: we kunnen met onze prepaid simkaart van Laos geen sms sturen of ontvangen naar Europese nummers. Dus ofwel bellen als het dringend is, of anders mailen.

Foto’s: relashing Mike, Ruth op olifantentrek, met z’n 2’en op de olifant, waden door de rivier, waden door het dorp, hutten zoals steeds met satellietontvangst, baden met de olifant, Mike en zijn nieuwe badspeelgoed, terug naar de kant, dry waterfall experience, Lao BBQ

17-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Onze laatste dag in Luang Prabang. We hebben echt genoten van dit rustige stadje, alles is zo relax… Je kan hier heel goed de Franse invloeden nog zien, zo hebben ze heerlijke baguettes, croque monsieurs en crêpes bretonnes, dat is héél lang geleden dat we nog zoiets gegeten hebben. Na ons ontbijt lopen we over de ochtendmarkt, die is best de moeite, er komen nauwelijks toeristen en je vindt er alles wat ze hier eten, hoewel, sommige dingen kom je liever niet tegen.

We sturen nog eens een pakket met de boot naar België. De hangmat uit Chiang Khong neemt te veel plaats in en is ook redelijk zwaar. Aangezien we dit al eerder gedaan hebben, gaan we goed voorbereid richting postkantoor. Er is 1 dame voor ons aan de pakjesdienst, dat kan nooit lang duren. Wishfull thinking, zo blijkt direct, we zitten nog steeds in Laos en alles gebeurt op Laos tempo. De dame haar pak is nogal zwaar en ze wil zeker zijn dat de doos onderweg niet opengaat. Het resultaat is dat er getaped wordt alsof hun leven ervan afhangt. 3 Man is gedurende 40 minuten bezig de doos langs alle kanten vol plakband te hangen. Als de rol tape op is, halen we opgelucht adem, eindelijk, zelfs het geluid van tape die afgerold wordt begint op de duur op je zenuwen te werken. De dame bekijkt kritisch haar doos en besluit dat het niet voldoende is. De volgende rol tape wordt bovengehaald en de manoeuvers beginnen opnieuw. We proberen er kalm onder te blijven, het is een heel goede ‘zen-training’. Na nog eens 20 min is er nauwelijks nog karton te bespeuren en lijkt de dame toch tevreden. Wij kunnen alleen maar hopen dat er nog een arsenaal tape op voorraad is, anders hebben we voor niks gewacht. De dame verdwijnt met haar doos en ’t is aan ons. Met een gelijkaardig enthousiasme wordt ook ons pakket onder handen genomen, je ziet dat ze dat hier gewoon zijn, er zit duidelijk strategie in het plakband-proces. Wij zijn natuurlijk een pak minder kritisch en in 10 min is ons pak klaar.

Na het plakken verhuizen we naar de betaaldienst. De dame van daarstraks staat weer voor ons en ook hier duurt het 20 min voor haar zending is afgehandeld. Ik ben ondertussen dan maar een babbel gaan doen met een koppel NL globetrotters en laat het allemaal aan mij voorbij gaan, Mike staat in de rij en zijn zenuwen worden tot het uiterste getest. Uiteindelijk is het onze toer, er moeten stapels papieren ingevuld en afgestempeld worden, het duurt een eeuwigheid. We hopen dat er ergens op de wereld iemand anders is die aan al die stempels aanuit kan, wij hebben geen flauw idee waarvoor ze allemaal dienen. Van scheurrandjes hebben ze duidelijk ook nog niet gehoord, alle stukken papier worden afgescheurd met de lat. Na 1,5u lijkt het erop alsof ons pak klaar is om verzonden te worden, er is zeker 6 man betrokken geweest om de zaak af te handelen. Werkuren moeten hier toch echt wel spotgoedkoop zijn. Onze zin voor procesverbetering werd hier al dikwijls zwaar op de proef gesteld.

We slenteren nog wat door de rustige achterstraten, het is bewolkt maar heel zwoel en het lijkt alsof er onweer in de lucht hangt. We passeren nog es bij de Belg om dag te zeggen en keren dan terug naar de koelte van de kamer. ’s Avonds barst er inderdaad een onweer los, hoewel, misschien wat overdreven uitgedrukt. We konden exact 2 bliksemflitsen en 3 donderslagen bemerken en door de regendruppels doorlopen zonder nat te worden. De Laotianen zelf slaan in paniek en beginnen zeilen over hun auto’s te trekken en al hun kraampjes in te pakken. In een land waar het nauwelijks regent lijken ze altijd een grote angst voor water te hebben, bang om te smelten.

Tijdens ons avondeten praten we met een Noors-Maleisisch koppel dat in Bangkok woont. We krijgen hun telefoonnummer mee voor als we terug in Bangkok zijn. Altijd leuk.

Foto’s: de vlees en slachtafdeling op de markt, vis noch vlees ( merk de afdedankte radiator op die twee plastic zakjes over de verse waren draait om de vliegen te verjagen)

18-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Om 8u staan we met al onze ganse huisraad aan het busstation, klaar voor een lange rit naar Vang Vieng. Deze trip staat berucht voor de bochtige wegen en zieke mensen onderweg, we zijn benieuwd. Voor alle zekerheid hebben we een ticket voor de VIP-bus geboekt, die gaat naar eigen zeggen sneller en is comfortabeler. We moeten in totaal 210 km rijden en dat zou 5u gaan duren.

De bus is inderdaad comfortabel. We vertrekken 5 min te vroeg, ongelooflijk. Voor we de parking afgeraken is de helft van de bus al mottig. We zitten allemaal redelijk hoog (zoals in een dubbeldekbus) en de parking ligt vol putten. Het schommelt  behoorlijk heen en weer.

De baan is even breed als de veldwegen in Vremde, maar in véél slechtere staat. We vermoeden dat de bus niet meer dan 30km/u haalt. Het gaat steil naar boven en telkens we een andere auto moeten kruisen is het ogen dichtdoen, er is nauwelijks plaats.

Halverwege stoppen we voor de lunch, een groot geluk voor zij die nog steeds fan zijn van sticky rice en een spicy sausje. ’t Is eenvoudig, verzorgd en doet wonderen voor mijn dieet. Na de break vervolgen we ons slingerpad langs hutjes waar de mensen en dieren nog in volledige harmonie leven. De natuur is magnifiek, al valt het je op dat je geen grote bomen aantreft op de bereikbare plaatsen, die zijn al lang gerooid. De mensen leefden hier vroeger van wat de jungle hen bieden kon, dat wordt nu hoe langer hoe moeilijker.  Er wordt de komende 15 jaar een bevolkingsverdubbeling verwacht. Elk gezin telt gemiddeld 6 leden en de helft van de bevolking is onder de 15 jaar. Weet daarenboven dat hier nog geen gezondheidszorg is en dat mede daardoor de levensverwachting hier slechts 54 jaar. Dat is een gans omgekeerde  situatie is dan zoals we die in België kennen. Hier zijn bijna geen oude mensen.  Nog een bedenking : Als je hier komt wordt het overduidelijk dat het ecologische vraagstuk waar we mee worstelen op wereldniveau dient aangepakt te worden en dat het niet kan losgezien worden van een gecontroleerde bevolkingsaangroei. En dat terwijl we nog niet eens tot een concensus kunnen komen over de Kyoto-norm. Het zal een bijna onmogelijke opdracht worden om alle toekomstige Latioanen een waardevol bestaan te geven in een arm land dat geen productie heeft en volledig van de natuur leeft. De impact op zowel het milieu als de mensen zal hier erg hard aankomen.

Nooit gedacht dat Laos zo bergachtig was, groene zuilen jungle schieten hier zomaar honderde meters uit de grond. Werkelijk heel mooi. De route naar Vang Vieng is er weer zo eentje dat je gedaan moet hebben.

Na 6h sjokkelen komen we aan in Vang Vieng, een klein stadje midden tussen de groene toppen. We installeren ons in een splinternieuw hotel dat nog maar een week open is. Ik geloof ze op hun woord, maar ook door het feit dat ze de 1 en 2 verdieping nog aan het metsen zijn en er nog geen weg is aangelegd naar het hotel. Bouwvoorschriften  in veiligheid zijn er duidelijk nog steeds niet. De douchesproeier staat zowat gewrongen tussen een open lampsocket, een kontaktdoos en de elektrische waterverwamer. Voorzichtig douchen dus.

Vang Vieng is berucht om 2 dingen, tubing (met grote autobanden de rivier afdrijven) en The Island (een stuk grond midden in de rivier waar ze openluchtbars hebben geïnstalleerd die de halve stad tot een kot in de nacht wakker houden). Combineer deze 2 en je kan voorstellen dat er al eens ongelukken gebeuren. Wij zijn hier echter vnl voor de mooie natuur hoewel we toch eens een kijkje gaan nemen op The Island. Het is inderdaad 1 grote aaneensluiting van openluchtbars met houtvuren in het midden. De alcohol is spotgoedkoop en dat is te merken. De muziek staat loeihard en de geluidskwaliteit trekt op niks. Maar dat lijkt het jonge volkje niet te deren. Je zult maar de pech hebben een sjiek hotel met bergzicht geboekt te hebben vlakbij deze openluchtdiscotheek. Kan je beter mee gaan feesten, slapen doe je toch niet.

Foto’s: panorama valavond op het marktplein, openluchtfeestje

19-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Bij de eerste grot moeten we inkom betalen. Geweldige job heeft die man, in zijn hangmat hangen wachten tot er een toerist zot genoeg is om naar de grot te komen kijken. De toegang naar de grot loopt over zelfgebouwde bamboetrappen, allemaal zeer onstabiel. De grot zelf stelt eigenlijk totaal niks voor (misschien beetje verwend geweest tijdens onze vorige bestemmingen?). Er loopt een pad verder door naar grot nr 2, dwars door de jungle. Dat levert ons een heel aangename en rustgevende wandeling op. Gedurende een uur horen we enkel het getsjirp van duizenden krekels en vogels, geweldig toch. We passeren immense bamboestruiken en er vliegen continu vlinders rond ons in alle mogelijke kleuren en formaten. Aan de grot blijkt dat we weer inkom moeten betalen (van combi-tickets hebben ze nog niet gehoord), maar we laten de grot linksliggen en wandelen terug door het zalige stuk ongerepte jungle. Toch weer een heel andere vegetatie dan het tropisch regenwoud.

Foto’s: grote brug over de grote rivier, uitzicht, vlinder, kleine brug over de kleine rivier, bloemeke, waterpret

20-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Om 9.40u staan we transportklaar voor ons hotel te wachten op de beloofde pick-up. Om 10.20u staan we daar nog steeds. De eigenares van de guesthouse stelt voor om naar het reisbureau te bellen, die verzekeren dat ze onderweg zijn maar eerst nog een paar andere gasten moeten oppikken. We geloven er al niet meer in dat we met de officiële VIP-bus zullen meerijden. Om 10.45u komt er een rammelende camionet aangereden, zonder deuren. Wij content dat we eindelijk onderweg zijn. Na 30 sec rijden en een afstand van 100m draait de camionet van de baan en rijdt ze een parking op. Daar staat toch wel de VIP-bus te wachten zeker. We worden snel snel op de bus gegooid, en bij het opstappen worden we doodgebliksemd door de 36 paar ogen van onze mede-passagiers die al een uur in de zon staan te wachten. God weet waarom wij niet eerder zijn opgehaald. Er is nog net 1 bank vrij, nu ja, de mensen voor ons hebben hun stoelen in vip-stand gezet en wij geraken er eigenlijk niet meer tussen. Zelfs na herhaaldelijk vriendelijk vragen en met de knieën in hun rug te zitten porren, vertikken ze het van hun stoelen overeind te zetten. Grmbl, precies of het is onze fout dat we zo laat zijn. Dat wordt een comfortabele rit van 3u met de bagage op onze schoot… Als iemand ons nu eens had verteld dat dat busstation net naast onze guesthouse lag, hadden we daar zelf naartoe gewandeld, daar goed op tijd aangekomen en de beste plaatsen kunnen kiezen. Maar, ZEN, we zitten op de bus en zijn onderweg naar Vientiane.

De laatste 3 rijen in de bus worden ingenomen door een bende jongeren die duidelijk recht uit de discotheek op de bus zijn gestapt. Er wordt luid gezongen en geroepen en bier gedronken. Bijgevolg moet de bus na 30 min al stoppen voor een plaspauze. Een aantal passagiers geraken redelijk gestresseerd want die zien hun aansluiting in Vientiane al mislopen. Als de bus na 1u rijden nogmaals moet stoppen voor een plaspauze voor de achterban komt een algemeen protest op gang. De feestvierders dringen ook nog aan op een bierstop voor een herbevoorrading maar daar wordt niet op ingegaan.

De rest van de rit verloopt gelukkig rustig, vnl omdat de weg er nogal hobbelig bijligt en ze zich achteraan minder en minder fris gaan voelen. Tegen half 3 zijn we in Vientiane en stappen we op een minibus naar ons hotel. De man achter het stuur zet iedereen af in het centrum en alleen wij blijven nog over. Het wordt al snel duidelijk dat hij geen idee heeft waar ons hotel zich bevindt. Er wordt druk getelefoneerd en we doorkruisen half de stad. Uiteindelijk vindt hij er niet beter op om heel de Mekong-oever af te rijden tot we STOP roepen, ons hotel heet nl Riverside Hotel dus de kans is groot dat het inderdaad aan de rivier ligt. En ja hoor, hij heeft gelijk. Het moet gezegd, het onze is pas in najaar 2009 opengegaan en eigenlijk is er nog geen weg naartoe. De chauffeur besluit dan ook maar zelf om een fooi af te houden en geeft ons te weinig wisselgeld terug. We maken er geen zaak van, de man heeft dan ook een uur met ons rondgereden voor 2€ en wij zijn waar we moeten zijn zonder een voet te verzetten.

We hebben geluk, het hotel blijkt inderdaad al volledig af te zijn en we hebben een balzaal van een kamer. ’t Is net iets duurder dan we gewend zijn maar we hadden wel is zin in iets comfortabel (27€ voor kamer en ontbijt, gratis wifi, minibar, TV en sjieke badkamer).

De Franse invloed is hier nog sterker aanwezig en we eten op een rustig plein in een echt frans restaurant. De gerechten klinken geweldig, gesmolten geitenkaas, paté, ajuinsoep… maar uiteindelijk kiezen we voor lichtere varianten, we vrezen dat ons gestel zo’n rijkelijke keuken niet meer gewoon is.

Om deze bewogen dag af te sluiten drinken we nog een glas op het dakterras van het hotel met zicht op de Mekong en Thailand aan de overkant. Het heeft iets weg van een dakterras op’t Zuid met zicht op Linkeroever, maar dan op een heeeel zwoele zomeravond.

21-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

En dat kan je best letterlijk nemen. Wat, Wat en nog eens Wat. Elke straat heeft hier zowat(hihi) zijn eigen tempel of Wat. Voor de rest is het toeristische aanbod eerder beperkt in dit land. Op enkele trekkings en olifantenkampen na is hier niet bijster veel te doen. Dat is meteen ook de subtiele charme van dit land. Je moet het lauwe tempo aanschouwen, meemaken en ondergaan en je bent in geen tijd helemaal Zen. Dat konden we vandaag weeral aan de lijve ondervinden. Wij zijn namelijk niet toevallig in Vientiane beland. We hebben een missie. Het bekomen van een geldig en wettelijk visum voor Vietnam en een dito vliegtuikticket naar Hanoi.

Het is een mooie dag en nog voor negen uur is het hier al snikheet. We schatten +35 in de schaduw, die hier eerder schaars is, en bovendien is er geen druppel wind. Dat wordt puffen. We wandelen naar de ambassade van Vietnam die zich langs de andere kant van de stad bevindt. We worden om de haverklap aangesproken om een TukTuk-ritje te nemen maar wij ( vnl Ruth dan) zijn vastbesloten dit traject te voet af te leggen. Na een klein uurtje bereiken we onze bestemming. We hebben geluk, vandaag is de eerste dag dat de ambassade terug open is sinds 13 januari. Ze hebben het Chinees nieuwjaar wel heel erg uitgebreid gevierd zo blijkt. Dit in het achterhoofd gehouden valt de drukte hier best wel mee. We vullen onze aanvraag tot het bekomen van de visa in, plakken onze foto’s en betalen een schromelijk hoge fee. Op 24 feb om 8h kunnen we hier terugkomen en liggen de nodige documenten klaar wordt ons verzekerd. Alles loopt hier verbazend vlot naar Laos normen. Waarschijnlijk omdat we strikt genomen op Vietnamees grondgebied stonden.

Wij (vnl Ruth) besluiten nog wat verder te lopen naar de belangrijkste en oudste Wat van het land, de Pha That Luang. Dat gaat een beetje bergop en we hebben alle moeite om het overaanbod aan TukTuks te negeren. Na een kwartiertje komen we gaar aan bij de inkom. Voor 5000 kip/persoon mogen we binnen. Dat is geen geld om dit gebouw te zien dat in derde eeuw vC gebouwd werd en waarin bovendien een haar en de as van een borstbeen van Boedha zich zou bevinden. Nu ja, de bouw van de moderne That zoals hij hier nu te zien is werd aangevangen in 1566. Deze werd op zijn beurt in 1828 met de grond gelijk gemaakt door de Siamezen. Gelukkig hebben de Franse deze herbouwd in 1900 en nogmaals in 1931 omdat ze ontevreden waren van het eerste resultaat. We kunnen dus besluiten dat ons eigen huis eigenlijk ouder is. En dat haar zal ook wel ergens is een soep beland zijn vemoed ik. Tempelmoeheid slaat dus toe.

Na dit bezoek drijven we in eigen nat terug naar de andere kant van de stad naar het hoofdkantoor van Laos Airlines voor deel 2 van onze missie. De ticketservice sluit tijdens de middag waardoor we even moeten wachten. Als het kantoor terug open is merken dat we bijna de enigste klanten zijn en dat er een heel arsenaal bedienden klaarstaat om ons verder te helpen. Dat gaat hier ongetwijfeld vlot gaan. Onze salesman neemt plaats achter zijn desk en nodigt ons uit aan de andere kant. Vanaf het eerste moment merken we dat dit moeizamer gaat gaan dan eerst gehoopt. De blik op oneindig en schaapachtige glimlach kunnen niet verbergen dat de man in kwestie geen enkele taal beheerst buiten het Latioaans. We proberen duidelijk te maken dat we een vlucht wensen van Vientiane naar Hanoi op 24 februari. Dat lijkt te lukken, al blijft het gisssen of hij alles inderdaad zo begrepen heeft als wij het bedoeld hadden. ‘TwentieFoul is full’ komt er na een kwartiertje uit. Ai. Ik vraag voor de twentyfifth. De man verstart, duidelijk te hoog gegrepen met de vocabulair. Als ik twentyfive zeg en gelijktijdig een overeenkomstig aantal vingers opsteek worden de bewegingen op de terminal hervat.  Ik kan schuin meekijken op de monitor en zie dat het hele reserveringssysteem op een DOS-script gebaseerd is dat binnen een emulatorprogramma  in windows draait. Dit kan op gebied van computerprogrammatie zeker in aanmerking komen voor Unesco werelderfgoed.  ‘OK’, komt er een kwartiertje later opnieuw uit gevold door ‘Pass, Pass’. Maar alvorens we onze paspoorten afgeven om dit te boeken weten we ook graag wanneer het vliegtuig vetrekt en wat het ons gaat kosten. Dat komen we op een zelfde vlotte manier te weten als al het voorgaande en het eindigt met een klein papiertje waarop ‘RP1X5’ geschreven staat. Dat wordt ons overhandigd onder een begeleidend ‘Tomollow-Tomollow’.

We houden voet bij stuk en proberen vriendelijk maar kordaat duidelijk te maken dat we geen reserveringsnummer wensen maar dat we vandaag, hier en nu, een ticket willen kopen, betalen en buitenstappen met een papieren bevestiging.

Ha, voor zulke zaken wordt het meer ervaren personeel erbij gehaald. Nog een half uur later rolt het papier uit de matrixprinter. Nu ja, rolt, het papier uit de printer dreigt dubbel terug door de invoer te gaan onder het waakzame oog van 3 bedienden die je zonder dat ze een vinger uitsteken kan horen denken ‘ jaja dat gebeurt wel eens meer met deze printer’. Eens ons ticket deskundig in drie is gescheurd met behulp van een latje staan we 1,5h later buiten met ons ticket. We vermoeden wel dat we geen luchthaventaxen betaald hebben want het bedrag dat van de visa is ingehouden komt niet overeen met de kostprijs die op onze tickets staan. Als dat maar goed komt in de luchthaven.

En dan terug naar ons hotel voor een portie airco.

Foto’s: inspiratie gehaald bij de Arc de Triomphe?, het park van de Pha That Luang, vreemdelingendiscriminatie aan de kassa, Pha That Luang onder een brandende zon

22-02-2010 om 11:42 geschreven door Mike-Ruth  

Na de was is het de beurt aan de kapsels. Na 4 maand is mijn model er een beetje uitgegroeid, Mike gaat langzamerhand op Adam Cury lijken tijdens zijn hoogdagen in Countdown. Zo geraakt hij in ieder geval voorbij geen enkele identiteitscontrole meer.

We vinden een kapsalon waar al andere buitenlanders zitten, dus daar zullen ze wel wat Engels spreken. Ik mag meteen aan de wastafel gaan zitten. Eigenlijk is het hier meer ‘aan het wasbed aanliggen’ want je moet volledig horizontaal leggen. Niet slecht gezien eigenlijk, ze hangen dan een bavet vanachter aan je hoofd en zo wordt je haar gewassen. Er loopt in elk geval niets in je nek en je ligt comfortabel. Het was natuurlijk te voorspellen dat de bijhorende hoofdmassage van een ander kaliber zou zijn dan bij ons. Er wordt dan ook gedurende 5 minuten met de nagels over je hoofdhuid gekrabt, en aangezien ze ook manicure doen, kan je er prat op gaan dat die nagels net aangescherpt zijn. Na de sessie krabben begint ze de schedel te hervormen, wederom met een kracht die je niet verwacht van zo’n fijne dame. We vermoeden dat ze daarbij voornamelijk hun ellebogen en zelfs hun knieën gebruiken. Na 10 min is het proces voorbij en zie je ongeveer sterretjes.

De bazin van het kapsalon spreekt 3 woorden Engels en met handen en voeten proberen we duidelijk te maken dat het vnl kort moet zijn. Ze beginnen vol goeie moed, terwijl er op de achtergrond één of andere Laotiaanse soap op TV speelt. Als de intriges in de soap hun hoogtepunt bereiken, wordt alle werk neergelegd om druk commentaar te leveren op wat er net gebeurd is. Bij Mike loopt het knippen niet echt zoals gewenst, de afgeknipte lokken zijn maar 1 cm lang, zo gaan we er dus niet komen. Hij probeert opnieuw duidelijk te maken dat het echt heel wat korter mag. Er wordt begrijpend geknikt en er gaat nog 1 cm extra af. Gezien de lengte van Mike zijn haar zie je het verschil niet eens. Een andere klant naast hem  gaat met een mooi getrimd kapsel naar buiten. Mike legt uit dat hij ook zoiets wil, er wordt veel ‘same, same’ en ‘aaaahh’ geroepen en dan komt eindelijk de tondeuse boven. De dame begint met volle overgave giechelend aan haar taak en is pas te stoppen als er amper nog haar staat op Mike zijn hoofd. Ok, zooo kort was ook niet de bedoeling. Hij krijgt een militaristische snit aangemeten, als hij het nog korter had gewenst konden ze hem waxen. Wederom trekt Mike helemaal niet op zijn paspoort.

Soit, fris geknipt keren we terug naar onze kamer.  ’t Is immers te warm om buiten te blijven spelen. We kunnen er niet zo goed tegen en veel energie zit er niet in. We spenderen de namiddag aan een hotel selecteren en boeken in Hanoi en wat reisgidsen lezen.

’s Avonds eten we in een lokaal kraam nog eens Lao BBQ, ’t zal de laatste keer zijn. Het smaakt ons weer geweldig, hoewel we het toch een zot idee blijven vinden om in het (voor ons) warmste land van de wereld een pot gloeiende kolen midden op uw tafel te zetten. Na 3 min BBQ loopt het zweet gewoon van uw rug. We kiezen daarna voor het dakterras van het hotel, waar het iets koeler is. Nadat ze onze drankjes gebracht hebben, komt de ober vragen of we ‘pinaas’ willen. We proberen uit te vissen wat die pinaas zijn, hoewel we vermoeden dat hij eigenlijk peanuts bedoelt. Maar als we het teken maken van eten, schudt hij van nee. Dan maar blind vertrouwen in de pinaas. We zeggen dat het goed is. Het duurt 20 min, waardoor onze verwachting om nootjes te krijgen al verdwenen is. Maar uiteindelijk komt hij toch naar buiten met gloeiend hete vers geroosterde peanuts, versierd met limoenschijfjes en ajuinringen. Zéér lekker (maar toch flink bij de neus genomen merken we achteraf op de rekening).

Foto’s: uitgedroogde oever van de Mekong (je kan bijna naar Thailand lopen), tuktuk, de straat van ons hotel, aan tafel voor een Lao BBQ, geschoren Mike met pinaas, panorama van de Mekong

23-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Na de visa lopen we de plaatselijke shopping mall nog even door. Toch wel anders dan bij ons, vnl veel nepmerken en juwelen en T-shirts. Allemaal nog veel goedkoper dan in de toeristenwinkels in het centrum. We durven nauwelijks nog afbieden op een leuke T-shirt die initieel nog geen 2€ geprijsd wordt.

We lopen ook nog langs een taxi-bedrijf en zij zijn bereid om ons morgen aan het hotel te komen oppikken en naar de luchthaven te brengen, tegen een prijs die 10x zo laag is als de privé-bus van het hotel. Benieuwd of de jongens morgen zullen opdagen.

 En de laatste stop is onze was ophalen. Net voor we doorlopen komt de dame nog achter ons aan met een broek van Mike, gelukkig, ’t was een onbetaalbare trekkingsbroek uit het thuisland. We schrijven eigenlijk nooit op wat we meegeven, da’s te veel gedoe. De meeste dingen hebben toch niet echt veel waarde.

Dan in draf terug naar ons airco-hotel, de hitte mat ons af.

Morgen om 14.30u vliegen we naar Hanoi, benieuwd wat een gekke drukte het daar gaat zijn na het laidback Laos.

24-02-2010 om 08:06 geschreven door Mike-Ruth  

Goed op tijd staan we ’s ochtends buiten ons hotel te wachten op onze vooraf besproken taxi. Als die 20 min na het afgesproken tijdstip nog steeds niet is komen opdagen, besluiten we een tuktuk te nemen. Die wil ons voor de helft van de taxi-prijs wel naar de luchthaven vervoeren. Prima. Net op het moment dat we de bagage in de tuktuk laden, komt onze taxi eraan gereden. We maken hem duidelijk dat we met de tuktuk gaan en dat hij wel een beetje erg laat is. De man maakt er geen zaak van, hij haalt zijn schouders op en rijdt glimlachend weg. Zo beseffen we weeral dat geld in dit land absoluut geen motivatie is tot werken.

Al bij al zijn we nog ruimschoots op tijd op de luchthaven, je houdt hier vooraf steeds rekening met de overmijdelijke vertragingen tijdens het transport.  De check-in verloopt vlot, er komen geen onverwachtse kosten meer uit de lucht gevallen, wat ons ten zeerste verwondert. We hebben uiteindelijk 60$ minder betaald als voor de online tickets.

Om 14.30u kunnen we boarden. Juist, dat was eigenlijk het vertrekuur van het vliegtuig, maar wie maakt zich daar nu nog zorgen over. Het vliegtuig is klein, max 80 plaatsen. In de 2 vleugels zit een Volvo Penta scheepsdiesel ingebouwd. We hebben hem niet gezien maar vermoeden dat een Laotiaan met een flinke zwaai de propellors 1 voor 1 op gang heeft gezwengeld. We worden niet achteruit geduwd maar draaien meteen vooruit weg van de luchthaven richting startbaan. Het gerammel neemt samen met de snelheid toe, als de kist bijna uit elkaar schudt, komen we eindelijk los van de grond. Een beangstigend idee als je ondervonden hebt hoe creatief de Laotianen kunnen zijn om hun vervoersmiddelen in beweging te houden. Alle gesprekken zijn inmiddels stilgevallen.

Eens op hoogte komt de enige stewardess rond met drank en eten. Ze krijgt daarbij hulp van een man in piloot-uniform. We vermoeden dat hij zo een centje bijverdient tijdens zijn uren. We zien niet echt veel van het landschap onder ons, vnl door de dichte wolk smog die boven het land hangt. Af en toe passeert een bergtop langs ons, we zouden het niet erg vinden als de piloot terug achter zijn knuppel kruipt en wat hoger gaat vliegen. Na een uur vliegen wordt de daling ingezet met de melding ‘fasten your seatbelts thightly’. We hebben al veel gevlogen de laatste tijd maar nog nooit met tight seatbelts, dus we zijn er weer niet gerust in.

Al bij al komen we fatsoenlijk aan de grond, de bagage rolt van de band en in de aankomsthal staat er iemand van ons hotel te wachten met een bordje ‘Mr Vanoystaeyen’. Ongelooflijk hoe ze hier in Azië er telkens opnieuw in slagen om Vanoystaeyen juist te spellen. Je zou thuis es moeten zien op hoeveel officiële documenten dat fout geschreven staat. Voor de prijs van een taxi-rit bood het hotel aan om ons aan de luchthaven op te halen. Dit is een goede zaak hier, er is heel veel fraude en nep-hotels nemen de naam aan van goede hotels, dus als je lukraak een taxi neemt ben je niet echt zeker dat je bij je gewenste hotel aankomt.
Eens op de baan zien we onmiddellijk het verschil met Laos, sjiekere auto’s, hogere en beter onderhouden gebouwen, hier is de civilisatie toch al veel verder doorgedrongen. Langs de kant van de weg zien we overal Vietnamezen gebukt op de rijstvelden staan. Het verkeer is hier op zijn minst chaotisch. Officieel moet er rechts gereden worden, maar zelfs op de snelwegen rijdt iedereen kris kras door elkaar in alle mogelijke richtingen. Daartussen rijden dan nog eens een massa scooters met 2, 3, 4 mensen en bagage op ,vaak al sms-end. Hier moeten verschrikkelijk veel ongevallen gebeuren. Meer dan de helft draagt een mondmasker. We doen snel onze gordel aan. Hoe dichter we het oude centrum naderen, hoe erger het verkeer wordt. Richtingaanwijzers worden hier niet gebruikt, je intenties worden duidelijk gemaakt ahv het aantal keer je toetert. Bangkok was al hectisch, maar dit is een regelrechte toeterende kamikaze chaos. De baan oversteken is hier een kunstvorm.

De kamer van ons hotel valt een beetje tegen. We zijn in Vientiane nu wel verwend geweest maar hier betalen we een gelijkaardige prijs voor een kamer zonder raam, piepkleine badkamer en een wi-fi die weer niet werkt. Enfin, ’t is maar voor 3 nachten, ’t kan al es tegenvallen.

25-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Werk aan de winkel. We willen, een nieuwe sim-kaart, quality treintickets naar Sapa, een goed hotel in Sapa, onze kip wisselen, en dat allemaal terwijl ik de wireless hier niet aan de praat krijg.

Alles nu al regelen voor onze volgende bestemming, is het dan zo slecht in Hanoi dat we hier al na enkele uren wegwillen? Nee, helemaal niet, maar ervaring leert dat de beste plaatsen op de trein en de goede hotels snel volzet geraken en dat je kansen een pak beter liggen als je die zaken enkele dagen vooraf kan regelen.

First thing first, den internet, zonder internet hang je af van de goodwill van de lokale bevolking. Niet dat de mensen hier onvriendelijk zijn, integendeel, allemaal willen ze je wel helpen om een ticket of hotel te boeken in hun kantoor. Je hebt dan wel geen enkele garantie wat hun service gaat inhouden. Voor de meeste mensen ben je hier dan ook een wandelende ATM-machine. Je moet steeds op je qui vive zijn en alle antennes uitsteken om het kaf van het koren te scheiden. Internetrecensies zijn hierbij van onschatbare waarde.

Na een half uurtje knutselen met kabels, paswoorden en netwerkadapters is het up and running. Goed, treintickets lopen hier via private maatschappijen die hun eigen wagon aan het stel hangen en waarbij je dan tickets kan kopen. Gelukkig lijkt er een afspraak te zijn dat alle gelijkaardige accommodatie van de verschillende organisaties aan een zelfde prijs verkocht worden. Aan de ontbijttafel slaan we een praatje met een Canadees stel. Ze zijn net in Sapa geweest en waren daar tevreden van hun hotel.  Dat kunnen we vlot reserveren via de site van het hotel.

We wagen ons de straat op, de drukte is zoals verwacht enorm. Hanoi is zonder twijfel de drukste stad die we ooit bezochten. Het oude centrum waar ons hotel zich bevindt is op zijn beurt dan weer de drukste wijk van Hanoi. Kan je nagaan. Mochten de brommers hier in laagjes boven elkaar kunnen rijden dan deden ze het. Schoorvoetend murwen we ons een weg naar een nabijgelegen boekingskantoor waar we zonder veel problemen onze treintickets kunnen kopen voor de 28^e. Dan verder naar het waterpoppentheater, een must see volgens de reisgidsen. Er zijn verscheidene voorstellingen per dag. We kunnen nog tickets kopen voor de voorstelling van 15h. dat geeft ons nog wat tijd om rond het HoanKiem meer te slenteren. De legende wil dat in de 15^e eeuw de hemel een magisch zwaard uit het water liet opstijgen dat door een reuzenwaterschildpad vervolgens aangereikt werd aan de toenmalige keizer. Met dit zwaard werden nadien de Chinezen teruggedrongen. Het epos moet bekend klinken voor zij die al van King Arthur gehoord hebben. De laatste reuzewaterschildpad stierf in 1968 was meer dan 250kg en 2m groot. Het beest werd in goud vereeuwigd en vereerd in de nabije tempel. Sindsdien zijn er geruchten dat er nog steeds gigantische waterschildpadden in dit verstedelijkte meer leven. Hoewel je bijna meer kans hebt om het monster van Loch Ness te zien want het laatste schildpaddenexemplaar werd hier gefotografeerd in 2000. We bezoeken de tempel met gouden schildpad en gaan daarna aan de oever iets fris drinken. Dan gebeurt plots het meest onwaarschijnlijke, naast mij in het groene water komt een gigantisch waterschildpad aan de oppervlakte. Het beest is minstens 1,5 m groot. Ik heb er zelfs foto’s van. Oh jee, als dit bekend wordt in Vietnam zal het bezoekersaantal nogal eens stijgen op onze blog. Ik voel mij hier nu al een BV ( Bekende Vietnamees).  Om de emoties wat te bedaren doen we nog een extra toertje rond het meer, ik tracht mijn resterende kip te wisselen in Vietnamese dong maar dat gaat minder vlot dan verwacht. Niemand wil Laose kip kopen.

We kopen nog een lokale simkaart, jullie kunnen het nieuwe nr links in de marge vinden, SMS’en gaat ook terug.

Tijd voor ons waterpoppentheater. We worden in een theaterzaal binnengeloodst die plaats geeft aan zo’n 400 toeschouwers. Links van het podium staan de meest vreemde instumenten opgesteld voor de band die het geheel live zal begeleiden. Op het podium zelf staat een tempel nagebouwd met daarvoor een gigantische waterbak. De lichten worden gedempt en de poppen gaan aan het dansen. Het zijn zo’n 10 tal korte stukjes, allemaal taferelen gerukt uit de geschiedenis en het dagelijks leven van de Vietnamees. Van de teksten verstaan we geen knijt maar dat is niet erg. Alle taferelen hebben met water te maken, poppen die rijst planten, poppen in bootjes, vissers, draken, de paringsdans van de zwanen enz…  Ook de episode van de magische schildpad met magische zwaard wordt hier uitgebeeld. Ik glunder en kan nog net onderdrukken om uit te schreeuwen dat ik daar echte foto’s van heb. Nee, die primeur is voor jullie. Het geheel is leuk gedaan en verveelt voor geen seconde. Het dompelt je meteen even onder in hun traditionele cultuur. Daarna al hink-stap-springend vrolijk huppelend tussen de scooters naar ons hotel om het wereldnieuws op de blog te publiceren.

Uw trouwe reporter, Mike

Foto’s: het hectische verkeer van Hanoi, binnenkant tempel op het HoanKiem meer, wierrookstokken branden, de opgezette reuzenschildpad, Mike’s award wining prehistorisch monster in levende lijve, het orkest van het watertheater, scène uit het zwaard-en-schildpadverhaal in het waterpoppentheater

26-02-2010 om 12:56 geschreven door Mike-Ruth  

We komen langs een lokale markt, waar de mengeling van prikkelende aroma’s  zeer intens is, niet voor de gevoelige magen bestemd. Vlees en vis wordt hypervers verhandeld. Als je als kip op de weegschaal belandt en ze daarna je poten bij elkaar binden met plastiek, dan weet je wel hoe laat het is. We zien een vis die nog steeds spartelt maar waarvan al een stuk van de staart verkocht is. Andere vissen die echt nog hyperactief zijn worden met een elastiek over de kieuwen langzaam versmoord.

Na 2 uur overweldigd geweest te zijn door geuren en lawaai, zoeken we even de rust op van een koffiehuis. Van daaruit wandelen we verder naar het Oorlogsmuseum. Gezien het rijke oorlogsverleden van dit land belooft het een interessante uitstap te worden. Het is een groot complex, met allerlei trofeeën  van de Vietnamoorlog en de onafhankelijkheidsoorlog tegen Frankrijk. In openlucht zien we een Russische Mig,  Amerikaanse helikopters, vliegtuigen, afweergeschut. Binnenin wordt er vooral een overzicht gegeven van de verschillende stadia van de oorlogen, al dan niet vertaald naar het Engels. We vinden het geschiedkundig minder gebalanceerd gebracht. Waarschijnlijk omdat de communistische partij hier nog steeds de enige toegelaten strekking is en er weinig kritiek op het regime verdragen wordt. De collectie rugzakken, helmen, brieven etc is wel indrukwekkend.

Nog even een huiveringwekkende opsomming van wat de US in Vietnam alleen al achtergelaten heeft tussen 1965-72.

5.382.000.000 kg bommen gedropt = 6000 kg/km2 = 45 kg per inwoner. Dit veroorzaakte 200.000 slachtoffers en liet 70.000 wezen achter.

De 76.000.000 liter uitgestorte dioxine  maakte 2.000.000 inwoners gehandicapt, nog eens zoveel  met dioxine gerelateerde afwijkingen. 500.000 werden erdoor misvormd in een volgende generatie…

Duizelingwekkende cijfers waar je niet goed van wordt. Als je weet hoeveel humanitaire hulp je zou kunnen bieden als equivalent voor zo’n prijskaartje.

Om terug te gaan naar ons hotel nemen we een taxi. Voor het museum staat er één te wachten, we maken duidelijk waar we moeten zijn en eisen dat hij op meter rijdt. Al snel staan we inderdaad aan de straat van ons hotel, maar we kunnen niet passen en de chauffeur kan niet weergeven. Ik wil het geld gaan laten wisselen maar de chauffeur begint bedragen in dollars en dongs te noemen en uiteindelijk betalen we hem. Veel te veel blijkt achteraf. We zijn echt dubbel en dik in’t zak gezet. Het ging ook allemaal zo snel, en we zijn nog niet voldoende met de lokale munt vertrouwd om snel te kunnen omrekenen  tussen Dong, Dollars en Euro’s. Dat dit ons nog moet overkomen na al zoveel tijd onderweg te zijn, niet te geloven. Het lag er vingerdik bovenop en toch zijn we erin getrapt.

Les 1: neem nooit een taxi aan een toeristische attractie

Les 2: kies altijd zelf je taxi en laat je niet kiezen.

Les 3: spreek af enkel de meter te betalen

Les 4: zorg dat je op voorhand een idee hebt van wat de rit ongeveer mag kosten.

Dit zijn gewoon onze basisregels. We weten dit allemaal zo goed en toch laten we ons vangen. De frustratie is heel groot, we hebben 20x teveel betaald. De teller was fake en corrupt en de gehanteerde koers buiten proportie. Het gaat hem niet zozeer over de 20 $ dat we kwijt zijn, maar over het feit dat zulke praktijken effectief worden toegepast. Je reinste diefstal is het. Vanaf nu gaat de iPod met omrekeningskoersen altijd mee.

Het voorval heeft een wrange nasmaak en het vertrouwen in de bevolking is danig ontwricht. Voorlopig geen fooien en liefdadigheid meer maar snoeihard onderhandelen ipv blindelings vertrouwen. Laten we hopen dat we het in Sapa een beetje achter ons kunnen laten.

Foto’s: geuren en kleuren op de markt, keuvelende dames op leeftijd, verse vis, granen en zaden, getoeter, spoorweg door de stad, van waar kennen we dat symbool??, oorlogstrofeeën

27-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Nadat we uitgechecked zijn willen we naar het Lenin-park, zo’n 3 km buiten het oude centrum. We lezen dat dit een schaduwrijk en rustig park is, met een vijver waar je bootjes en pedalo’s kan huren. Ideaal voor een rustige zondagnamiddag dus. Na heel wat onderhandelen strikken we 2 cyclo’s (equivalent van een riksja) om ons naar ginder te fietsen. Ze zijn duidelijk niet akkoord met de door ons voorgestelde prijs, maakt ons niet uit, wij zijn bikkelhard. ’t Is niet dat we ze verplichten om te rijden. Dan wandelen we wel. Uiteindelijk komen ze toch achter ons aangefietst om ons mee te nemen. De fietstocht is heel aangenaam, ze rijden op hun gemak tussen het chaotische verkeer en je hebt er weinig last van. Alleen zouden we het leuker gevonden hebben moesten ze effectief stoppen voor een rood licht aan een druk kruispunt. Zonder kleerscheuren komen we 20 min later aan het park. De mannen hadden duidelijk gehoopt van nog een extra cent te krijgen, maar nee hoor, wij doen niet meer mee. Pech voor hen, we kunnen zelfs passen in de lokale munt. Bedrukt druipen ze af.

We wandelen het park in en gaan op zoek naar de vijver. Al snel blijkt dat idyllisch ronddobberen met eendjes rondom ons er niet zal inzitten, de vijver is omgetoverd tot 1 grote bouwwerf en het park heeft nog maar ¼ van zijn totale oppervlakte over. We hadden gehoopt om in 1 van de vele cafés in het park te kunnen lunchen, maar ook die zijn verdwenen en uiteindelijk moeten we ons tevreden stellen met één of andere dubieuze zwanworst gefrituurd in iets wat mogelijk kan doorgaan voor olie. Er is echter veel passage in het park, vnl Vietnamezen met hun kinderen. We installeren ons op een bank en doen een paar uur aan speeltuin observeren en boek lezen. Het moet gezegd zijn, het is er wel rustig.

We keren te voet terug naar het centrum en gaan voor de 3^e maal in hetzelfde kleine restaurant eten, de lokale gerechten zijn er geweldig en goedkoop. Daarna halen we onze bagage op, er wordt vanuit het reisbureau een taxi voor ons gebeld. Gemakkelijk, dan zijn we zeker dat het een officiële is. Zekerheidshalve moet de chauffeur ons hele kruisverhoor ondergaan alvorens 1m gereden wordt. De arme man brengt ons onthutst zonder problemen naar het station. Daar is het even uitzoeken waar we net moeten zijn, er zijn 2 stations vlak bij elkaar en ’t is niet echt duidelijk welk A of B is. Maar we zien onze trein al staan dus dat komt wel goed. Naarmate de tijd verloopt komen er hoe langer hoe meer blanke mensen binnengewandeld, allemaal met dezelfde vertwijfelde en verloren blik. Alle borden zijn in het algemeen Vietnamees geschreven en helpen je dus geen haar verder. Ngl bij wie je om info gaat vragen, wordt er naar een andere richting gewezen, maar niemand van het personeel verstaat of spreekt een letter Engels. Om 20u pakken we alles bij elkaar om in te checken op onze trein. Als we door de ticketcontrole lopen, wordt er weer gewezen en nee geknikt, we mogen niet door, Boedha mag weeral weten waarom. We krijgen geen uitleg. Gelukkig staan er een beetje verder nog andere vreemdelingen die al een stap verder zijn en zij wijzen ons in de juiste richting. We moeten eerst naar één of ander snel in mekaar getimmerd schuurtje en daar zullen ze ons dan ticketten geven. Ticketten?  Wij dachten dat we allang ticketten hadden?? Enfin, we gaan in de rij staan, er wordt wat heen en weer geroepen en 10 min later verschijnt er een jongeman die uit zijn portefeuille 2 tickets voor ons opdiept. We proberen opnieuw door de incheck te geraken en ditmaal hebben we duidelijk de juiste papieren bij. Samengevat komt het er dus op neer dat je om een nachttrein te nemen

-       Eerst een betalingsbewijs krijgt

-       Wat je na 2 dagen mag komen omruilen tegen een handgeschreven papier met het treinnr en wagon etc op

-       Wat je dan bij incheck moet gaan omruilen tegen echte ticketten die vervolgens gecontroleerd worden als je het perrron opgaat, het rijtuig bestijgt en als je op je bestemming aankomt.

Efficiënt, man man man.

Maar zoals altijd komt alles goed en 5 min later stappen we onze coupé binnen. We boekten ‘soft sleepers’ en daar zijn we blij om, we willen niet weten hoe hard de ‘hard sleepers’ dan wel niet zijn. Al bij al ziet het er redelijk comfortabel uit, er is plaats om de bagage weg te steken en de bedden zijn lang genoeg. We delen onze coupé met een Aziatische dame en wat later stapt er nog een Zwitsers meisje op. Zij boekte een groepsuitstap naar Sapa en is als enige op onze trein gezet, de rest heeft een trein later. Zij moet dan ’s morgensvroeg in Sapa maar een uurtje wachten op de rest van het gezelschap. Ze is er niet over aan te spreken natuurlijk. We babbelen nog een paar uur, zij gaat nl nog verder naar Australië en Nieuw-Zeeland dus konden we heel wat tips meegeven.

Foto’s: relax in de cyclo’s, coupé op de nachttrein

28-02-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

Tegen half 8 zijn we aan ons hotel, het ziet er netjes uit en de ontvangst is vriendelijk. We hebben een echte badkamer, dus zo één waar je na de douche toch nog droog op’t toilet kan gaan zitten en met badkuip. Alleen werkt het licht niet. We gaan naar beneden om te ontbijten en worden daar verwend met vers stokbrood, omelet of spiegelei en, schot in de roos, plakjes KAAS. Dat is van in Nieuw-Zeeland geleden dat we nog een boterham met kaas hebben gegeten. MMMMM. Ondertussen wordt het licht in de badkamer hersteld en na het eten kunnen we een welkome douche nemen. De badkamer is uitgerust met een gasbrander dus er is vééél warm water, wat een luxe. Het helpt toch om ons een beetje frisser te voelen, alhoewel het zeker geen productieve dag gaat worden.

Wat ook leuk is, het is hier heerlijk koel, 24°, en er staat een stevige frisse bries. Ook dat is lang geleden en doet ongelooflijk deugd. In Hanoi liep de temperatuur op tot 40°, hoewel het betrokken was.

Nieuws dat zonet doorgebeld werd vanuit België: 1 maart zal vanaf nu een heel speciale dag zijn want dan verjaart mijn petekindje Arnout. Nogmaals proficiat aan kersverse mama-Griet en papa-Joeri!

01-03-2010 om 05:50 geschreven door Mike-Ruth  

Sapa ligt helemaal in het noorden van Vietnam, nabij op de grens met China. Het dorp ligt op 1500m hoogte en is daardoor het koudste dorp van Vietnam. Wij vinden ‘minst warme’ een betere omschrijving. Hoewel het maar 24° in de schaduw is, is het in de zon toch weer aangenaam. Via verschillende kanalen voor en tijdens onze reis werd ons aangeraden om hier es te passeren, de stad ligt vlak aan een natuurpark, er zitten nog heel veel bergvolkeren en je kan er mooie wandelingen doen. Bij deze …

Vlak aan ons hotel begint een wandelpad de berghelling op naar een uitkijkpunt. Na 10 min trappen doen passeren we een controle post waar we ons toegangsticket moeten laten zien. Welk ticket? Er wordt naar beneden gewezen waaruit we kunnen opmaken dat er ergens een kiosk ticketten verkoopt, maar waarschijnlijk verder naar beneden dan waar ons hotel gelegen is. We proberen de man nog te overtuigen om ons door te laten mits ter plekke toegangsprijs te betalen, maar nee, we worden onverbiddelijk terug naar beneden gestuurd. De goesting om opnieuw naar het uitkijkpunt te lopen is eventjes over, misschien doen we dat later nog wel eens, met geldig toegangsbewijs.

Dan maar naar het dorp, we kopen treintickets voor onze terugreis naar Hanoi donderdagavond. In hetzelfde kantoor verhuren ze ook scooters. Voor 5$ kunnen we een halve dag rondtouren en er moet hier ergens een mooie bergpas zijn om door te rijden. Er wordt wat gediscussieerd tussen de mannen over het type scooter en het wordt de eigenaar meteen  duidelijk dat hij met een kenner te maken heeft, een meerwaardezoeker. Hij belooft binnen 10 min terug te zijn met een betere bike voor dezelfde prijs. We gaan ondertussen ons gerief halen in het hotel en even later komt er een sjieke Honda Custom exclusive Chopper aangereden. Het moet gezegd, het ijzeren monster is een beetje veel groter dan we gepland hadden maar Mike doet er een testrit mee en is zichtbaar tevreden. Papierwerk komt er verder niet aan te pas, geen ID, geen rijbewijs, geen verzekering, geen klein letterkes, enkel 5$ en rijden. Hoe gemakkelijk het leven hier kan zijn. We moeten eerst nog tanken en er is duidelijk maar 1 tankstation in de omgeving. Er staan minstens 15 scooters aan te schuiven. 2 pick-up trucks blokeren het ganse station tot alle hun jerrycans gevuld zijn. Het duurt even maar ’t geraakt toch aan ons. We willen zuinig zijn en tanken 3 liter. Dat kost evenveel als de huur van de Harley. Het wordt ook onmiddellijk duidelijk dat we met een topmodel rondrijden. Iedereen wijst ons na en als we ergens stoppen komen ze allemaal aan de bike voelen. Respect, daar houd ik van.

De weg gaat steil naar boven de bergen in. Het is aangenaam rijden, de motorbike rijdt zacht en we zitten comfortabel met 2. De bike lijkt op een Harley en Mike gedraagt zich ernaar hoewel de motor maar 125CC is. Dat wil zeggen dat we moeten bijtrappen als het stijl bergop gaat. Het valt  enorm mee dat de baan zogoed als verkeersvrij is. Op heel de heenweg worden we 2x ingehaald door auto’s, voor de rest alleen maar scooters. Dat maakt het een stuk relaxer om te rijden. Mike kan zich es goed uitleven en neemt wraak door lustig naar iedereen te toeteren die ook maar binnen een straal van 100m van ons komt. Héhé, dat voelt goed.   

De eerste stop is de Silver Waterfall. Er staan overal kramen met eten en drinken en ze willen ook wel op je motorbike letten terwijl je naar de waterval gaat, voor het schamele bedrag van 0,20€. We hadden ons op voorhand geïnformeerd en weten dus dat dit een betrouwbare manier is om je voertuig achter te laten, in elk geval véél betrouwbaarder dan zonder toezicht, er zou al es een spiegel kunnen verdwenen zijn als je terug komt. Zoals verwacht is de waterval weer van het uitgedroogde soort maar de korte wandeling geeft een mooi uitzicht op de omgeving. We dalen terug af en gaan onze chopper oppikken. Er is goed voor gezorgd en we krijgen zelfs nog een tas thee aangeboden.

We zetten onze tocht verder richting Tram Ton Pass, dit is de hoogste bergpas van Vietnam. Er staat een zware wind die je af en toe het zicht ontneemt. De uitzichten op de omliggende bergtoppen zijn prachtig, spijtig dat het weer niet helemaal helder is want de Fansipan (hoogste berg) laat zich niet zien. Overal waar we stoppen valt er een enorme rust over ons, geen getoeter, niemand die probeert je vanalles te verkopen, zalig.

Als we het hoogste punt gepasseerd zijn keren we terug, we zijn niet echt zeker hoe ver we met die 3 l benzine eigenlijk kunnen rijden. ’t Is nu vnl nog bergaf maar toch… De trip was echter zo leuk dat we terug langs het tankstation rijden, nog es 3 l bijtanken en verder rijden naar omliggende dorpen. De wegen zijn in minder goede staat, erg smal en gaan steil naar beneden, maar het is een unieke ervaring. We zien verschillende bergvolkeren in hun traditionele klederdracht, ze werken op het veld of lopen gewoon rond. We moeten hier even toegeven dat we de 1^e dag in Sapa een beetje teleurgesteld waren omdat het minder mooi was dan we verwacht hadden, maar nu we echt de omgeving rondom Sapa intrekken is deze ontgoocheling snel weggewerkt, het is hier inderdaad bijzonder mooi. En dan staan de rijstvelden er nu nog kaal bij, ze beginnen pas in mei terug te planten.

Als de weg helemaal niet meer berijdbaar is, keren we terug de berg op. Als de Uncle Benz de komende jaren wat naar benzine smaakt is dat onze fout, de Chopper moet al zijn kracht bovenhalen om ons de hellingen op te krijgen. En we zijn koppig, we stappen niet af.
In 1^e versnelling braakt de chopper ons omhoog en met flink oververhitte motor geraken we toch boven. We leveren de motorbike in, het was een geweldige ervaring.

Terwijl we ’s avonds in een Italiaan zitten te eten, valt ineens alle elektriciteit uit in gans het dorp. Als je onderweg de kabels ziet hangen, sta je er niet van versteld. We eten verder bij kaarslicht, de uitbater haalt zijn gitaar boven en begint Vietnamese love songs te spelen. Geweldig.

Nog een randopmerking, we hebben ontdekt dat Facebook niet werkt in Vietnam. In navolging van China is Facebook hier niet toegelaten en wordt de website geblokkeerd. Je kan er wel rond proberen te geraken via anonieme sites die doorlinken, maar je moet dan Java enabled +cookies kunnen beheren en dat kan meestal niet gratis. Echt stom zijn ze hier echter niet want de populairste doorlinksites zijn ook op hun beurt geblokkeerd. Als je echter in het nederlands zoekt….zo taalvaardig zijn ze dan weer niet bij de overheid.

Foto’s: FC Sapa, minimalistische waterval, de parking, de bike van Mike, biker’s bitch, road block, Sapa landschap, school, waterbuffel, varken met biggen, Sapa-lake panorama

02-03-2010 om 00:00 geschreven door Mike-Ruth  

We rijden gedurende een kwartier met een jeep naar het beginpunt van de wandeling. De landschappen zijn zowaar nog mooier dan gisteren, hier zie je echt de typische landschappen met de rijstvelden in terrasbouw. Het zijn er zooo veel. De wandeling begint recht naar beneden tussen de rijstvelden door, je voelt je erg nietig met langs weerskanten bergwanden en voor de rest alleen maar velden. We passeren verschillende dorpen en krijgen uitleg over hoe de mensen leven. Onze gids Zing spreekt veel beter Engels dan we hadden durven hopen. Ze vertelt dat ze al 16 jaar gids is, hoewel ze er niet ouder dan 30 uitziet. We bekijken ook een paar huizen vanbinnen, toch wel een beetje anders dan wat wij gewend zijn als standaard. Overal zie je dieren tussen de mensen leven, waterbuffels, varkens met biggetjes, honden met puppy’s, kippen… als we er naar wijzen horen we dikwijls het woord ‘diner’ vallen. Zeker bij de puppy’s moet je dan toch even slikken.

De wandeling gaat op en neer tussen de velden en de hutten en in de blakke zon is het braden geblazen. Maar we genieten wel van de uitzichten en de rust die overal heerst. In de vroege namiddag zijn we bij ons eindpunt en worden we met een mini-van teruggebracht naar Sapa. Een douche is meer dan welkom!

We proberen al een paar dagen een overnight cruise te boeken op Halong Bay. Na 100den reviews te hebben gelezen leken we eindelijk een goeie firma gevonden te hebben. Hun bookingsite werkt echter voor geen meter, dus hebben we hen vanochtend een mail gestuurd. Uiteindelijk bleek dat de Ier die mee onze trekking deed ook bij die firma geboekt had en ook hij was erg enthousiast. Als we dan op de kamer merken dat er nog steeds geen reactie is, grijpen we naar de telefoon als laatste optie Dat is steeds een hachelijke onderneming om zoiets vanop afstand te boeken. Maar uiteindelijk valt het goed mee, de dame aan de andere kant spreekt behoorlijk Engels, we verstaan elkaar en er is blijkbaar een hotel hier in Sapa waar we de reservatie kunnen maken, tegen dezelfde prijs als op de website staat. Valt dat even mee, we komen nl vrijdag om 5u ’s ochtends in Hanoi aan en wilden graag ineens om 8u mee op de trip naar Halong Bay, zodat we niet nog es een nacht in Hanoi moeten boeken. Als alles goed gaat spenderen we dan de nacht ergens op een onbewoond eiland in een Ocean Beach Resort wat dik oké zou moeten zijn. We zijn benieuwd. Waarschijnlijk zijn we dan even van de radar.

Foto’s: rijsttemmer, rijstvelden, rijsttrekkers, rijsthut, rijstkeuken

Bijlagen:
http://www.sapa-tourism.com/