Door de vele festiviteiten en uitstappen en de beperkte internettoeang van de laatste week, krijgen jullie nu pas verslag van mijn verblijf in Tucuman en weldra Salta en Tilcara.
In Tucuman werd ik (op mijn verjaardag) opgewacht door Lourdes en Andrea (foto 1), twee meisjes die ik in BA leerde kennen. Lourdes had mij uitgenodigd bij haar thuis en haar ouders waren zo vriendelijk om mij uit te nodigen om te blijven tot na Kerstmis. 10 dagen bij een Argentijnse familie dus. Veel tijd om het leven hier te leren kennen en dingen mee te maken die in geen enkel reishandboek staan.
Mijn verjaardag vierde ik met een aantal mensen die ik al kende van in BA en een hoop nieuwe mensen. Een stevig Zuid-Amerikaans feestje (foto 2). De tweede dag ging ik met de vader mee naar een veteranenvoetbalmatch. Volksvertier zoals veteranenvoetbal in België ook kan zijn. Vooral het vieren van de overwinning met veel bier in de straten van een ontieglijk klein dorpje was op zijn minst gezegd amusant te noemen (foto 3). Ik werd prompt uitgenodigd om mee verjaardagen te vieren, BBQ te eten of op uitstap te gaan. Dolle pret. s Avond ben ik met Maxi (mijn 20-jarige broer) naar een verjaardagsfeest geweest. Eerst drinken met de papa en daarna met de zoon. Prima dag. De komende dagen waren eerder rustig. De Argentijnse manier van leven in de zomer is niet heel inspannend. Opstaan rond 9 uur, ontbijten, rustig niks doen, lunchen om 13 uur, nog een beetje niks doen en dan een siesta (het is dan ook te warm om iets te doen; ca. 35 graden). Tegen een uur of vijf in de namiddag kan er dan gestart worden met de activiteiten. In mijn geval was dat de stad bezoeken, wat oude gebouwen bekijken en musea bezoeken om de geschiedenis van de stad en het land te leren kennen.
Ik maakte een daguitstap met Lourdes en July naar een dorpje met een indrukwekkende dierentuin. Leeuwen, beren, tijgers, toekans, apen, Nen dierentuin dus. (foto 4)
Een andere topper was de tweedaagse met Lourdes en Maxi naar oude incaruïnes van Quilmes (foto 5 en 6), een incamuseum en Amaicha (foto 7),een dorpje waar we met de mountainbike een lagune bezochten in een kloof (foto 8). Zeer aangenaam en mooi.
Kerstavond in Argentinië. Ik had gehoopt om dit samen met een familie te vieren en dat is dus gelukt. Na een hele dag koken, kon er om 11 uur s avonds (wat hier een normaal uur is om te eten s avonds)begonnen worden. Een tafel vol empenadas, kip, boterhammen met kaas en hesp en mayonaise, een soort van ambachtelijke bitterballen en fruitsla stond in de tuin op ons te wachten (foto 10). Na een overdadige maaltijd werd het twaalf uur en kerstmis worrdt hier gevierd zoals nieuwjaar bij ons. Champagne en gelukwensen om twaalf uur en vooral heel veel vuurwerk. Gedurende een half uur dacht ik dat ik in de betere wijk van Bagdad zat, ten tijde van de golfoorlog. Nadien moesten we de buren gaan groeten. Een tocht van een uur of drie langs zes verschillende huizen, telkens met gelukwensen en vooral veel eten en drinken. Een nachtelijke discussie met een dronken, oude nationalist en veel eten en drinken later, belandden we bij wat vrienden, waar we tot een uur of zes gebleven zijn. Kerstmis in Argentinië is meer dan alleen een familiefeest.
Op kerstdag kwam er meer familie en s avonds hebben we een stapje in de wereld gezet. Tussen de tijd dat we vertrokken en effectief de discotheek binnengingen, zat meer dan twee uur. Ik zou dus van het landelijke Rotselaar gemakkelijk naar een discotheek in Londen kunnen gaan in die tijd, maar hier vinden de mensen dat niet abnormaal. Uiteindelijk toch goed gevierd.
De 26ste was er nog een grote asado (BBQ) s middags om mij uit te wuiven. Weerom tijd om afscheid te nemen. Dit keer van een familie waar ik toch 10 dagen verbleef, wat het niet gemakkelijk maakte.
Mijn verblijf bij de familie was een zeer verrijkende ervaring en ik hoop nog meer bij mensen thuis te kunnen blijven (foto 9 en 11: de familie en het huis). Nu heb ik echter even nood aan de vrijheid van een hostel. Eten wanneer je wilt, gaan en staan waar je wilt, opstaan en vertrekken als jij klaar bent,
4 uur op de bus naar Salta, om daar weer de draad op te pakken en een hostel te zoeken. En ook Salta was de moeite. Verslag volgt na onze trip door de zoutvlakte.
Groeten uit Bolivia!
Jan
De foto's volgen als ik beter internet heb ('t Is wa ziekskes). Hier lukt het niet.
Hola, que tal? Jawel, ik leef nog steeds! Het was dringend tijd om nog eens wat fotootjes en verhalen te delen, dus bij deze het relaas van Santiago, Valparaiso, Vina del Mar en Mendoza. Na een goeie maand natuurschoon in Patagonië, was het tijd om meer noordwaarts te keren, richting de hitte dus. In Santiago ben ik 10 dagen bij Emma gebleven, in eenhuis met een 15-tal mensen van overal ter wereld. Saniago was voor mij vooral een goede rustplek om eens wat langer te verblijven. Als stad is Santiago minder interessant dan Bueno Aires, maar het gezelschap maakte veel goed. Na de afgelegen dorpjes inhet zuiden, deed het deugd om (op bijna dagelijkse basis) feest te vieren met veel volk, te dansen, te drinken, te eten en niks te doen in de zon. Naast het gerust en gefeest, heb ik de tijd genomen om het Museo de la Memoria te bezoeken, over de staatsgreep, het militaire regime van Pinochet (met bijhorende horrorverhalen over vervolginen, uitwijzingen en folteringen) en het einde ervan. Zeer interessant en best wel een stevige brok geschiedenis die niet lichtverteerbaar te noemen is. Zowel in Santiago als in Valparaiso heb ik het huis van Pablo Neruda bezocht (foto 4). Een Chileense dichter die voor zijn werk in '71 de nobelprijs kreeg. Zijn huizen waren uitzonderlijk mooi en zijn werk (zelfs voor mijn Spaans) heel mooi (zie verder). Barbequeën op de Cerro San Cristobal, met zicht over de stad, is uiteraard een unieke ervaring. Tijdens de dag is de stad amper zichtbaar door de smog, maar 's avonds kan je zien hoe groot Santiago wel is (foto 1). Ndien nog een rustig terrasje om af te sluiten (foto 2). Een bezoek aan de salsatheek (bar waar salsa gedanst wordt) maakte duidelijk dat Zuid-Amerikanen toch nog net dat tikkeltje meer gevoel voor ritme hebben en blijkbaar heupbewegingen kunnen maken waar wij Europeanen nog niet aan moeten denken. Dit neemt niet weg dat er toch ook door mij lekker gedanst kon worden en met Zuid-Amerikaanse dames is dat een zeer aangeneem tijdverdrijf. Een flitsbezoek van twee dagen aan Valparaiso (een havenstad op twee uur rijden van Santiago), was een aangename afwisseling voor de grote stad. In Valparaiso zijn de huizen en de straten op zich kunst (foto 3)! Hou u vast, ik ben in Santiago naar het ballet geweest (foto 5). Eerste keer ooit, maar ik moet zeggen dat het de moeite was. De dansers en danseressen zijn niet uitgemergeld zoals bij Europees ballet (werd mij verteld) en ik moet toegeven dat de controle die deze mensen over hun lichaam hebben bewonderenswaardig is. Ik denk nu niet dat ik een frequent balletbezoeker ga worden, maar het was toch weer een niuewe ervaring. Een dagje paardrijden in de Andes, uiteraard met hoed, afgerond met een traditionele "pastel de choclo", bracht mij weer even in de mooie natuur van Zuid-Amerika (foto 6 en 7). Een andere topper in Santiago was zwemmen op het dak van een 30 verdiepingen hoog gebouw (foto 9). Prachtig zicht over de stad, een fleske champagne en een zwembad; wat kan een mens meer willen... Enkele feestjes (foto 8, 10 en 11) later was het dan tijd om te gaan. Na 10 dagen was het jammer om de mensen en het huis achter te laten, maar the show must go on en ik wil graag een dagje Mendoza bezoeken alvorens mijn verjaardag te vieren in Tucuman. Mendoza was een flitsbezoek meer dan waard. Toekomen om 4 uur 's nachts, een hostel zoeken in een donkere en onbekende stad, busticket kopen voor 's avonds en een wijntoer doen. Samen met een Hollandse en twee Australiërs huurde ik een fiets bij de befaamde "Mister Hugo" (foto 12) en fietsten we van bodega naar bodega. Heel wat wijntjes en een emmertje zweet later, nam ik de bus naar Tucuman. Wijn trouwens is een prima plan om goed te slapen op een bus! In Tucuman wacht mij een verblijf bij de familie van Lourdes (die ik in BA leerde kennen). Reizen, rusten, feesten, cultuur, natuur, veel zon, eten en drinken: Santiago heeft me het mij allemaal kunnen bieden. Met veel dank aan Emma om mij uit te nodigen in Housing Horizonte. Groeten uit het foorhete Salta! Geniet van de sneeuw, Jan
Voor de liefhebber, die een woordje Spaans verstaan: een gedicht van Neruda:
Pido silencio Ahora me dejen tranquilo. Ahora se acostumbren sin mi. Yo voy a cerrar los ojos. Y solo quiero cinco cosas, cinco raices preferidas. Uno es el amor sin fin. Lo secundo es ver el otoño. No puedo ser sin que las hojas vuelen y vuelvan a la tierra. Lo tercero es el grave invierno, la lluvia que ame, la caricia del fuego en el frio silvestre. En cuarto lugar el verano redondo como una sandia. La quinta cosa son tus ojos. Matilda mia, bienamada, no quiero dormir, sin tus ojos, no quiero ser sin que me mires. Yo cambio la primavera porque tu me sigas mirando. Amigos, eso es cuanto quiero. Es casi nada y casi todo. Ahora quieren se vayan.
Een goedenamiddag allen, Na een week Santiago, vind ik eindelijk de tijd om mijn ijdrage over El Bolson en Bariloche te posten. Voor de eerste keer vanop mijn eigen netbook (klein cadeautje van de Sint, die ik dit jaar met Visa moest betalen). Na mijn avonturen in Chili op de Careterra Austral, ben ik tot in Trevelin gelift, verder naar Esquel gelift en dan met de bus naar El Bolson gegaan. El Bolson, volgens de Lonely Planet het hippiestadje bij uitstek en voor een keer hadden ze gelijk. Vanag het moment dat ik de bus afstapte, was ik gecharmeerd door de sfeer die in dit stadje hing. Ik zocht een leuke jeugdherberg en maakte 's avonds direct kennis met de andere gasten. Al die avond besliste ik om de volgende dag mee te vertrekken op een tweedaagse trektocht met Selma. De tocht was prachtig (de brug kon veiliger, maar we geraakten veilig aan de overkant; zie foto1), de refugio waar we sliepen werkelijk een paradijselijke houten hut (foto 2 en 3) en weerom had ik geluk met het weer. 's Avonds maakten we kennis met een Argentijnse hippie van een jaar of 60. Zijn verhalen waren op zijn minst gezegd boeiend en de volgende dag was hij onze persoonlijke gids naar de gletsjer (foto 4). Een unieke tocht, mede door zijn inbreng ("un poco más peligroso, pero más rapido"). Zijn shortcut bleek langer te zijn en door een net iets te steile rots, moesten we toch maar de gewone weg nemen. In de afdaling kwam het toppunt. De kranige zestier zette zich op zijn jas in de sneeuw en sleede pijlsnel naar beneden, tussen de rotsen door. Uiteraard volgden wij. Dolle pret! Weer een zeer mooie tocht dus. Zondag was een absolute rustdag, zoals het hoort. We gingen naar een meer, waar we een strandje vonden met enkel locals. Geen toeristen, veel zon en koud water om (heel even) in af te koelen (foto 5). 's Avonds alweer een heerlijke zelfgemaakte maaltijd (koken kan toch leuk zijn als je er de tijd voor hebt) en de volgende dag afscheid nemen en de bus op naar Bariloche. Moe maar voldaan na een aangenaam verblijf in El Bolson (foto 6). In Bariloche waan je jezelf in een skioord in de Zwitserse bergen. De eerste avond genoot ik vooral van Barcelona-Real Madrid. Gewoon naar een (prachtie) voetbalmatch kijken in de zetel, met een Argentijns biertje en zicht op een prachtig meer. Meer moet ik niet hebben. De eerste dag huurde ik een mountainbike om nen toer van 35km te doen. Ideaal om redelijk snel veel natuurschoon te zien. Onderweg rustig de tijd nemen om wat te eten, te lezen en te genieten van het uitzicht was uiteraard een must (foto 7). Het was twee maanden geleden dat ik gefietst had en dat liet zich voelen. De dag erna toch maar wat extra geld gespendeerd aan een raftinguitstap. Niet supermoeilijk, maar wel heel leuk en vooral ijskoud. Een professionele fotograaf maakte heel wat schone foto's (en verkocht ons die uiteraard; zie foto 8 tot 11). Ik denk wel dat ik hier in Bariloche nog meer tijd had kunnen spenderen, maar de lokroep van de grote stad werd te groot. Een stad, met veel mensen, warm weer en feestjes; redenen genoeg om vrijdag een hele dag op de bus te spenderen richting Santiago, waar ik Emma (een Belgische vriendin) ga bezoeken. Uit het zeer zonnige en warme Santiago groet ik jullie allen, Jan
Een vrij snelle internetverbinding en een uurtje tijd: genoeg om
de blog nog eens aan te vullen dus.
Vorige week de Carretera Austral gedaan en het was een waar avontuur.
Ik ben begonnen in Chili Chico en heb mijn eerste nacht doorgebracht in een
duister hostelleke bij een oud koppel (foto 1). Een beetje vreemd, maar 's
avonds heb ik nog een uurtje met hen en de rest van het gezelschap (hun
vrienden/familie) gepraat. Leuk om met locals te praten, maar niet simpel. Net
nu ik gewend ben aan het Argentijnse dialect, krijg ik nen hop Chilenen (al da
niet met tanden) voorgeschoteld.
De eerste liftdagkwam er aan en na een eerste korte lift met een jonge kerel,
moest ik een drietal uren wachten op een plaats waar twee auto's per uur
langskomen. Gelukkig had ik een boek bij en was het mooi weer. Een koppel pikte
mij op, maar achteraf bleek dit minder gelukkig uit te draaien. De weg was
mooi, maar bochtig, niet geasfalteerd en links begrensd door rotsen en rechts
door een afgrond met beneden een meer. Het noodlot sloeg toe en de vrouw
verloor de controle over het stuur. Gevolg: de jeep ging van de baan en vertrok
achterwaarts de dieperik in. Ik dacht effe dat hier een einde kwam aan mijn
Zuid-Amerikaans avontuur (of erger), maar gelukkig stopte enkele rotsen onze weg
naar beneden en kantelde de jeep niet. Iedereen was ongedeerd en ik vooral heel
blij dat ik nog leefde. De vrouw dacht haar wagen nog handmatig te kunnen
bevrijden, maar dat was een beetje te optimistisch (foto 2 en 3). Na enkele
uren wachten, een aantal nieuwsgierige stoppers en een beetje nutteloos heen en
weer gesleur met stenen, zijn we achterin een vrachtwagen van de wegenwachters
terug naar Chili Chico gereden, waar ik rustig iets gegeten heb, een fleske
wijn gekelderd om te bekomen en een nachtje extra in dit (verder vrij doodse)
stadje doorgebracht. De auto zouden ze later met een "macina"
proberen redden. De dag erna lag hij er nog. Ik besef nog eens dat we veel
geluk hebben gehad.
De volgende dag kreeg ik een lift van een Argentijns koppel en hun vriendin tot
in Puerto Rio Tranquilo en daar heb ik een fantastische avond gehad bij een
Chileene familie (familie van het koppel). Een traditionele BBQ (asado) en
nadien muziek met nen trekzak en een gitaar. Er werd gedanst, gezongen en
moppen getapt. Een prachtige avond. (foto 4 en 5) Ik voelde mij alleen een
beetje onwennig bij mijn "gastenstatuut".
De volgende morgen samen met eem neef van de familie de bus genomen naar
Coihaique (tegen een voordelig tarief, dat normaal enkel aan Chilenen wordt
verleend) en beslis om daar twee dagen te blijven. Ik bezoek een natuurpark,
laat mijn kleren wassen en rust vooral een beetje uit. Alleen op restaurant
gaan wordt elke keer iets minder onomfortabel, maar blijft toch een beetje
raar.
Na Coihaique wil ik naar Puyuhuapi. Het is schijtweer en regent de
spreekwoordelijke oude wijven. Met behulp van 7 verschillende liften (van zeer
korte tot enkele uren durende) geraak ik zelfs tot in La Junta en daar blij ik
een nachtje. De weg is hier duidelijk belangrijker dan het einddoel. De wegen
zijn knap en meestal niet geasfalteerd. De natuur verandert elke 50km en zelfs
in de regen zijn de uitzichten prachtig. (foto's 6-8) Liften is leuk, want je
ontmoet mensen van alle slag (van bejaarden tot jongeren of werklui onderweg
naar een job 400km verder). Er wordt gestopt om foto's te nemen of een soort
van plaatselijke rabarber te plukken (foto 9).
De volgende dag lift ik weer met een zestal verschillende auto's mee. Achterin
een jeep of met een 30-tonner (28 koeien en 10 stieren onderweg naar Santiago),
die vlot over brugjes van max 14ton rijdt; allemaal anders, maar leuk. (foto's
10-12) Ik wandel sommige stukken en neem de tijd om te genieten.
Ik geraak in Futaleufu, waar ik hoop te raften, maar alles bljkt nog toe tot
begin december. Impulsief beslis ik om verder te gaan tot aan de grens, maar
dit blijkt niet de meest verstandige keuze. Zeer weinig auto's, geen lift en
een grens die sluit om acht uur (een half uur na mijn passage), dwingen mij om
in een gesloten camping aan de grnespost te slapen, kilometers van elk dorp.
Met een blikje tonijn en een halve liter wijn als avondeten, breng ik helemaal
alleen de nacht door op een verlaten plek aan de grens, naast een rivier.
Vernieuwend, ietwat beangstigend, maar weer een belevenis die ik niet had
verwacht mee te maken.
De volgende dag lift ik tot in Trevelin, waar een dorpsfeest aan de gang is.
Door de te saaie speeches, reis ik door naar Esquel en nadien El Bolson. Dit
zou een hippiestadje moeten zijn. Ik verwacht één dag te blijven, maar het
worden er vier. De moeite dus. Nu zit ik in Bariloche. Verslag ven Bariloche en
El Bolson komen later.
Het blijft leuk en boeiend hier. Voor de mensen die het zich afvragen, de baard
gaat er waarschijnlijk af in Santiago volgende week, maar ik beloof niks. Ik
mis niet veel uit Belgie, behalve dan wat mensen en vooral het feit van ergens
te kunnen binnenkomen en volk te kennen. Hier moet je altijd opnieuw van nul
beginnen en dat is boeiend, maar soms ook wel vermoeiend. Mijn Spaans is er
door het liften en door de dagen in El Bolson sterk op vooruit gegaan. Alleen
als er nen hoop locals onder elkaar begint te praten, moet ik afhaken.
Nog steeds super dus, ik kijk uit naar een dikke week rust in Santiago, zonder
inpakken en uitpakken en naar de volgende avonturen.
Ik groet jullie, geniet van de sneeuw en drink nen Duvel voor mij!
El Calafate-El Chalten-Los Antiguos 10-18 november
Hey allemaal, De afgelopen week ben ik vooral bezig geweest met rusten en noordwaarts reizen. Na de 5-daagse in Torres del Paine, heb ik in El Calafate vooral van het zonneke genoten en daar (dank u wel gat in de ozonlaag) ne serieus rode neus aan overgehouden. Tussen het rusten door heb ik uiteraard de Perito Moreno gletsjer bezocht. Een prachtig stuk natuur en ook hier weer stond ik met verbazing te kijken naar de immensheid van de natuur. Een gletsjer van 60 meter hoog en enkele kilometers breed, waar voortdurend gigantische brokken ijs afvallen in het water. Dit gaat gepaard met een moeilijk te omschrijven gedonder. Een spectakel waar je uren naar kan kijken en luisteren. (eerste twee foto's) Verder had ik het geluk dat het jaarlijkse folkloristisch gauchofestival plaats vond (foto 3). Veel volk in traditionele klederdracht, weinig toeristen en vooral een rodeowedstrijd, begeleid door een uiterst ééntonige stem en dito gitaar, maken dit tot een uniek gebeuren. Zotte paarden proberen nog zottere gaucho's van hun rug te werpen. De manier waarop de paarden worden behandeld, zou ene Michel VDB van Gaia zelf doen steigeren, maar ik catalogeer het onder folklore en de paarden lopen telkens vrolijk weg nadat ze verlost zijn van de gaucho. Het was de moeite. Ik koop een boek in het Spaans om zo wat te oefenen (Isabel Allende: El Reino del Dragón de Oro) en het lukt zowaar redelijk goed om dit te lezen. Zaterdag bezoek ik een meertje, dat vooral opvalt door de vele flamingo's (foto 4). Verder ontdek ik in El Calafate dat er gigantisch veel Israelische jongeren na hun legerdienst Zuid Amerika bezoeken. De meesten zijn redelijk sympathiek, maar als ze in groep zijn (wat vrij vaak gebeurt) zijn ze enorm associaal en spreken ze enkel Hebreeuws, zelfs als er anderen bij zijn. Vreemd volkje. In de (goedkope) jeugdherberg zitten gelukkig weer zeer veel nationaliteiten en er wordt weer duchtig verbroederd. Ik zie zelfs Itto terug (de Japanner die ik in BA leerde kennen). Met twee Israeli (Tal en Neria) vetrek ik naar El Chalten om daar twee dagen te gaan wandelen (foto's 5-9). Na een ritje van een uur of vier (bijna niks dus), beginnen we direct te wandelen. Weerom zeer schone landschappen en na een nachtje op de camping, staan we op om de Fitzroy (berg van 3400meter) te zien bij zonsopgang. Pech, want de wolken belemmeren het zicht. Gelukkig geeft de zon op de wolken toch nog wat mooie beelden. De tweede dag is zwaar en het weer zeer wisselvallig, maar we komen tijdig in het dorpje aan om de superclasico (River Plate-Boca Juniors) op TV te kunnen zien. Zoals de meeste klassiekers een saaie match. De volgende dag wacht ons een busrit van 11 uur naar Los Antiguos. Een kleine, oncomfortabele bus, zonder TV of toilet brengt ons over de Ruta 40 tot in Los Antiguos. Gelukkig is de weg (meestal niet geasfalteerd) en de omgeving (onmetelijk uitgestrekte landschappen, met af en toe wat guanaco's, struisvogels, koeien, schapen en paarden, meestal met kleintjes bij) een goede bezigheid. 11 uur is evenwel lang en ik ben vooral blij dat ik zelf muziek bij heb (11 uur naar Alanis Morisette van de chauffeur luisteren is geen optie voor mij). In Los Antiguos zoeken we samen met twee Hollanders en twee Franse dames een jeugdherberg en de volgende dag bezoeken we het meer. Het tweede grootste meer van Zuid Amerika is immens groot (uiteraard). Ik steek de grens met Chili te voet over en tussen de twee grensposten, ervaar ik een aangenaam gevoel van vrijheid. Alleen met de rugzak ergens tussen twee landen in (foto 10) wandelen in een aangenaam zonnetje; het kan veel slechter. Nu wacht mij Chili Chico en de Careterra Austral. Ik hoop meer locals te zien dan toeristen en beslis dan ook om alleen te reizen en niet met Tal en Neria. Een aangename spanning maakt zich van mij meester. Terecht, zo blijkt later. Maar dat zal voor de volgende keer zijn... Groeten, Jan
Zoals beloofd een verslagje en vooral enkele foto's van de trektocht door Torres del Paine, een nationaal park in Chili. Vrijdagmorgend vroeg met de bus vertrokken naar het park en onderweg bleek al dat de omgeving hier echt prachtig is. Bergen, meertjes, guanaco's,... In het park namen we eerst de catamaran om daarna aan de bekende W te beginnen (één van de opties om het park te ontdekken). Maren en ik vertrokken vol goede moed de berg op, met een veel te zware rugzak (eten voor vijf dagen, tent, slaapzak, matje en een paar properen onderfonskes wegen toch wel door). Na een prachtige tocht van een 15-tal km (en ook vandaag wogen de laatste loodjes enrom zwaar) bereikten we de eerste camping. Gratis, dus met een minimum aan comfort en dat is vrij letterlijk te nemen. Een houten hutje met een gat in grond was het toilet (ik verkies de vrije natuur) em buiten een bordje dat je geen vuur mocht maken was dat het enige ingerichte element op de camping. Water kwam van het beekje. Prachtig toch, dat he je water gewoon uit de beek kunt nemen. 's Avonds aten we met zicht op de gletsjer (eerste foto), samen met Jolien en Joachim, een Antwerps (maar toch sympathiek) koppel. De camping was niet erg druk, maar het leuke was dat we deze mensen vermoedelijk elke dag zouden tegenkomen. Een Engels koppel op wereldreis (Jonathan en Stacy) en een Parijsenaar (Matthieu) vervolledigden ons groepje van zeven. Verder liepen er nog wat zotte Israelieten rond (die zitten echt overal, omdat ze na hun legerdienst allemaal op reis gaan). Een eerste nacht in mijn toch wel kleine tent en ik was klaar voor de volgende dag. We liepen min of meer samen met Jolien en Joachim en de eerste pijntjes begonnen de kop op te steken. Na een behoorlijke lunch in een beschut hokje bij een refugio, kwamen we 23km later ruim op tijd aan onze volgende gratis camping. Niets lekkerder dan een blikje cola (te duur gekocht in de refugio) en daarna iets pasta-achtig (foto 2), op smaak gebracht met chilipoeder en parmesaan (de manier om zakjeseten toch wat smaak te geven). We zijn officieel met zijn zevenen om de rest van de tocht te doen. Echt leuk om dit met een toffe bende te doen. De derde dag klommen we, zonder rugzak, naar het midden van de W. De Valle del Frances. Werkelijk adembenemend mooi (foto's 3-4) en als kers op de taart waren we getuige van enkele vrij grote lawines (aan de overkant van de vallei gelukkig). Nadien met de rugzak naar de enige betaalcamping die we bezoeken en na een tocht van 21km (foto 5), kunnen we genieten van een redelijk warme douche. Zalig! Mooie camping met vooral prachtige kleuren in de lucht bij de zonsondergang (foto 6-7). 's Avonds nog een spelletje regenwormen gespeeld en terug in de koude tent. Grappig trouwens om te zien dat de mensen die binnen in de refugio slapen een heel andere ervaring hebben. Ze zitten binnen in hun T-shirt en luisteren naar muziek op de laptop, terwijl wij al onze kleren aantrekken om warm te hebben en het muzikaal moeten doen met "·My way" op de mondharmonica. Ik verkies onze manier van hiken! Het vriest hier 's nachts, dus er wordt met kleren aan geslapen en de camelback wordt met warm water gevuld om de voetjes toch een beetje op temperatuur te houden). Dag vier zou de zwaarste moeten zijn (21km, met heel wat steile stukken), maar dankzij een mooie shortcut (foto 8) en een steeds lichtere rugzak, blijkt dit nogal mee te vallen. Hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt en we zoeken een uurtje beschutting in een refugio. Bovern in de laatste camping is het berekoud. Na enkele liters thee (door de koude en onze Engelse vrienden), kruipen we vroeg in bed. Morgen staan we om 4 uur op, om de zonsopgang bij de Torres te zien. Opstaan om 4 uur in de vrieskou om dan 1km af te leggen, maar wel 300 meter te stijgen, wie haalt het in zijn hoofd? We lopen een beetje verkeerd, maar komen net voor zonsopgang bij een mooi uitkijkpunt. Het was de moeite waard (foto 9-12)! Een laatste tochtje naar beneden en in de stralende zon beslissen we de laatste acht km naar de bus toch nog maar te voet te doen ipv een pendelbusje te nemen. Ma een laatste 20km is iedereen moe, maar zeer voldaan (om het met een cliche te zeggen). Ik heb echt genoten van de tocht. Niet enkel de schone natuur, maar ook het prachtige weer en vooral het gezelschap maakten dit tot een prachtige ervaring. Ik leef toch echt op als ik in een groep kan onderweg zijn en om de zoveel tijd met een onnozele opmerking de sfeer er in kan houden. Het was ook grappig om te zien hoe een groep nieuwe mensen elkaar leert kennen en evolueert als groep (deed me een beetje aan de scoutscursussen denken, waar we daar zeer actief mee bezig zijn). Na Torres del Paine brengt een bus me naar El Calafate, waar eerst en vooral een beetje rust wacht, een gletsjer en nadien een trip naar El Chalten (met misschien een nieuwe trektocht). Het idee speelt in mijn hoofd om daarna de Carretera Austral te nemen in Chili (met de bus of waarschijnlijk al liftend) om zo naar het noorden te gaan. We zullen zien...
Na een tripje naar het einde van de wereld en een trektocht in Torres del Paine heb ik nog een uurtje tijd om de blog aan te vullen en enkele mailtjes te sturen voor ik naar Calafate vertrek. Bij deze het relaas en de foto's van Ushuaia. Torres del Paine volgt weldra (en zal zeer de moeite zijn).
Buiten de stinkende Aziaat naast mij op het vliegtuig naar Ushuaia heb ik een vlotte vlucht gehad en al vanuit de lucht viel op dat de natuur hier prachtig is: besneeuwde bergtoppen en overal meertjes. Op de luchthaven kennis gemaakt met een Spaans koppel en samen de taxi genomen en een jeugdherberg gezocht. En dan het volgende gedeelte: what to do in Ushuaia? Tientallen reisagentschappen proberen boottrips, kanotochten, fietstochten, vliegtuigtripjes enzovoorts aan de man te brengen en dit uiteraard allemaal voor een hele hoop pesos. Ik beslis om de eerste dag een museum over de Yamana-indianen te bezoeken, de tweede dag een boottocht te maken en een ander museum te bezoeken en de derde dag naar het nationaal park te gaan. Het bezoek aan de pinguins was echt de moeite. Na een busritje van anderhalf uur door de prachtige natuur en een kort boottochtje, mochten we rondwandelen op het eiland waar de pinguins zaten. Aangezien het broedseizoen is, zaten veel pinguins stil op hun nest, dus ideaal om foto's te nemen. Echt wel een unieke ervaring om tussen de "wilde" pinguins te wandelen. Het nationaal park was mooi, maar ook niet super. ik durf te spreken van een mooie wandeling in een knap bos met hier en daar wat meertjes en bomen en planten die je bij ons niet ziet. De musea in Ushuaia zien er eigenlijk allemaal een beetje hetzelfde uit: een gedeelte over de indianen, een stukje over de kolonisatie, wat geografische uitleg en een beetje informatie over de plaatselijke fauna en flora. Alleen het Museo del Presidio voegt hier wat extra aan toe. Doordat het een oud gevangenisgebouw is, straalt dit een zekere sfeer uit en zijn er enkele leuke verhalen over de gevangenen, die hierheen werden gestuurd om vanalles te bouwen in erbarmelijke omstandigheden. Ushuaia was al bij al zeer mooi, maar moet het toch vooral hebben van de titel "meest zuidelijke stad ter wereld" (en eigenlijk is Puerto Williams in Chili nog iets zuidelijker). Ik zou Ushuaia alleen bezoeken als je veel tijd hebt (zoals ik) of veel geld om alle mogelijke boottochten en avontuurlijke uitstappen te doen. Na een aangenaam bezoek aan Ushuaia, heb ik donderdagmorgend de bus naar Puerto Natales genomen. 16 uren onderweg, twee keer overstappen, de grens met Chili passeren (inclusief aanschuiven en controles op het binnensmokkelen van appels en appelsienen). Er is geen nachtbus, dus dat was een hele dag door het raam kijken. Mooie landschappen, dolfijnen in het water bij de oversteek van de Magellanesstraat, zeer uitgestrekte vlaktes, één enkele film, een kleine koffiekoek en 16 uur later kwam ik aan in Puerto Natales (Chili), om mij daar klaar te maken voor een trektocht van vijf dagen in het natuurpark van Torres del Paine. Ik geniet hier nog steeds van elke dag, ontmoet steeds weer nieuwe mensen en denk dat ik dit leventje nog wel enkele maanden kan volhouden. Na de grote stad en het (voor mij iets te) toeristische Ushuaia is het park van Torres del Paine een verademing. de verhalen en vooral de foto's van de trektocht komen een van de volgende dagen op de blog. Nu nog snel een pizza eten voor ik weer zes uurtjes op de bus ga zitten naar Argentinie. Groeten uit Chili! Jan
OK, da van da sterven is een beetje voortijdig, maar wauw, wa was da! De afgelopen dagen heb ik de watervallen van Iguazu bezocht en ik heb nog niet dikwijls zoiets moois en imposants gezien. Zowel vanuit Brazilie (dinsdag gedaan en te zien op de eerste 3 foto`s) als vanuit Argentinie (donderdag en de volgende zes foto`s) een ongelofelijk mooi zicht. Aan Braziliaanse kant beperkte het bezoek zich tot een wandeling van 1200 meter, met een deel op een brug over en onder de watervallen, maar hier kreeg ik wel een mooi overzicht van de grootte van de watervallen. Aan Argentijnse kant waren er enkele wandelingen over, rond en onder de watervallen met fantastische zichten, een jeeptocht door het subtropische regenwoud en als absolute topper een boottocht op de rivier en onder (tot bijna in) de watervallen. Gevolg: een waanzinnige ervaring, prachtige beelden (door het vele water jammer genoeg niet op camera vastgelegd, al toont de voorlaatste foto wel waar we iets later onder gegaan zijn), volledig kletsnat geworden onder de watervallen en geweldig onder den indruk. De foto`s doen de watervallen geen eer aan, maar geven een klein beetje weer hoe fantastisch overweldigend ze zijn. Ik betrapte mezelf er meermaals op dat ik minutenlang stil naar het neerdonderende water heb staan kijken, met tranen in de ogen van verwondering.
Wat is er nog gebeurd de laatste dagen?
Een kleine impressie van een 17-18 uur durende busrit (2 keer uiteraard):
veel plaats en zetels die bijna plat liggen
genoeg slaap, maar te vaak onderbroken en dus twee vermoeiende ritten
4 films per busrit en geloof me, slechtere films zijn moeilijk te vinden. Komt daar nog bij dat het geluid afwezig was en er Spaanse ondertitels waren (wel weer een goeie oefening).
1 toilet voor een 40-tal mensen: aanschuiven en beslist geen dennegeur in het kleine kamertje
2 maaltijden van het niveau "matige vliegtuigmaatschappij"
1 paspoortcontrole door de Argentijnse politie
geen enkele tussenstop, nog een reden bij om blij te zijn dat ik een niet-roker ben...
Een topervaring dus, die mijn totale bustijd in Argentinie op 39 uren brengt ( de korte ritten van 1-2 uur ook meegeteld)! Woensdag was een vreemde dag. Blijkbaar doen ze in Argentinie om de tien jaar een volkstelling en dan is werkelijk alles geloten. Geen bal te beleven in Iguazu dus. Aangezien in mijn hostel ook niets te beleven viel en het 30 graden was, ben ik dan maar op zoek gegaan naar een betere plek. Bingo: een nabijgelegen hostel met gezellige tuin en zwembad. Ik heb me daar gezet, een boek gelezen en kennis gemaakt met drie Belgen en drie Duitsers. `s Avonds zeer lekker gaan eten (buiten de gegrilde maag en niertjes, die ik geproefd heb, maar niet helemaal opgegeten) en nog gezellig iets gaan drinken. Beter dan alleen in mijn jeugdherberg blijven, me dunkt! Nu juist terug in BA toegekomen en met Sophie en Magalie gegeten. Straks op restaurant en het nachtleven van BA nogmaals verkennen. Er heerst hier wel een zeer vreemde en drukke sfeer in de stad, nadat de ex-president eergisteren gestorven is. Morgen ga ik een kijkje nemen op de Plaza del Mayo, waar enkele duizenden Argentijnen met vlaggen en bloemen verzamelen.
Het bevalt me hier dus nog steeds. Op de "dode" momenten (wachten op de bus, wachten op mijn kamer,...) zou een reisgezel wel aangenaam zijn, maar rustig in `t zonneke zitten en een beetje lezen (Sarah, uw boek is bijna uit en goed bevonden, waarvoor dank) is ook best wel ok en alleen zijn opent een heleboel mogelijkheden die er anders misschien minder gemakkelijk zouden zijn. Maandag vertrek ik naar het koude zuiden (raar maar waar) en laat ik de grote stad voor een hele tijd achter mij (denk ik). Een vlucht van een goeie 3000km naar Ushuaia, door Zuid-Amerikanen het einde van de wereld genoemd. Voor de collega`s leerkrachten een fijne vakantie gewenst, voor de vormingsmensen een leuke cursus (laat vooral de zon in je hart ) en voor al de rest, tot binnenkort!
Jan
PS (das gelijk vroeger in de brieven): Mijn Argentijns telefoonnummer is 005491165042845. Ik probeer mijn Belgisch nummer wekelijks effe te checken, dus berichten daarop worden maar zeer langzaam beantwoord. Mailen is de snelste manier om mij te bereiken.
Goeiemorgen, Een kleine update over het tweede deel van de week hier in BA. De afgelopen dagen heb ik de tijd genomen om, volledig tourist-style, nen hoopbezienswaardigheden in BA te bezoeken en moet zeggen dat zeer de moeite was. De foto's geven een klein overzicht. De eerste foto is genomen op één van de bekendste pleinen in BA, de Plaza del Mayo. Elke donderdag om half vier is daar de mars der "zotte" moeders. Allemaal moeders (en vaders) die een vermist kind hebben. Een zeer beklijvende ervaring, omdat je enerzijds de serene wandeling rond de obelisk hebt gedurende een half uur, maar anderzijds valt het op dat het leven in BA gewoon door gaat. Zakenmensen passeren, het drukke verkeer blijft rijden en de toeristen nemen (vaak van beschamend dichtbij) foto's van het gebeuren. Ik moet zeggen dat ik hier wel even stil van werd. De volgende vier foto's zijn genomen in La Boca, een wijk iets meer uit het centrum, met huizen in zeer verschillende, felle kleuren. Het deed deugd om even niet meer tussen de hoge grijze gebouwen te zitten. In deze wjk bezochten we ook het voetbalstadion van de Boca Juniors (waar Maradonna god is) en zijn we empeñadas gaan eten in een typisch lokaal restaurantje. Ongelofelijk lekker, goedkoop en zeer vriendelijke mensen. Geweldig om niet tussen de toeristen te zitten, maar tussen oude Argentijnen, die het over koetjes en kalfjes hebben terwijl ze een fles Quilmes (Argentijns bier, redelijk ok) drinken. Een bezoek gebracht an het graf van Eva Perron en het museo Evita. Zeer boeiend en werkelijk een imposant kerkhof, met grote grafkelders en graven van zowat alle belangrijke mensen die ooit in BA hebben gewoond. Het klinkt vrij ongelofwaardig, maar ik heb zelfs het "Museo del bella Artes" bezocht (2 uur lang!) én er van genoten. Vooral de Argentijnse kunst was verrassend mooi. Gisteren met Vincent (Belgische scoutsvriend die hier woont) Tigre bezocht (de laatste twee foto's). Het deed me denken aan Venetië, maar dan groter en met meer groen. De mensen varen daar in plaats van te rijden. Zeer mooi en amper een uur treinen van BA. Nadien bij Vincent en Pia thuis lekker gegeten en gezelschapsspelletje gespeeld. Tussendoor heb ik nog de tijd gevonden om met veel mensen kennis te maken (werkelijk van overal ter wereld) en kleine tot grote feestjes te bouwen (wat ze zeggen is waar, BA by night in the weekend is fantastisch). Vrijdag een echt Zuid-Amerikaans feest gehad en ontdekt dat alles in Zuid-Amerika er iets heviger en sensueler aan toe gaat op een feestje dan in België. Zeer blij met mijn salsa-ervaring hier! Ik kan gerust zeggen dat ik hier graag ben en genoten heb van de eerste week. Vandaag nog een marktje en een groot park bezoeken en 's avonds is het Braziliaans feest in de jeugdherberg (Brazilianen zijn hier duidelijk bezig met een stevige invasie). Morgen of overmorgen vertrek ik naar de watervallen van Iguazu, een must-see in Argentinië, op de grens met Brazilië en Uruguay. Een busrit van 18 uren heen (en nadien ook 18 uren terug), maar blijkbaar wel een prachtig stukje natuur en dus niet te missen. Groeten daar in België en tot binnenkort! Jan
Hola a todos, Het ontbijt is nog niet klaar (ja, ik ben te vroeg wakker voor het ontbijt!), dus ik maak even gebruik van de gelegenheid om jullie op de hoogte te brengen van mijn bezigheden. Zondagmiddag vertrokken in Zaventem, nadat ik nog ene gedronken had met de vrienden, die mij bij wijze van verrassing zijn komen uitwuiven in de luchthaven. Schone verrassing! Na enkele uren vertraging ben ik maandagmorgen in BA geraakt. Zonder veel problemen de jeugdherberg gevonden, na een busrit van twee uur met el autobus publico (2 pesos ipv 120 pesos voor een taxi, een kleine 24 euro uitgespaard dus). In de jeugdherberg direct kennis gemaakt met de kamergenoten. 's Avonds lekker gegeten in een 'eet zoveel je kan' en daarna met Stevo (geschifte Canadees) en Ito (Japanese wereldreiziger) op stap geweest. Wat ze zeggen over het nachtleven in BA is waar. Zelfs op maandag kan je gemakkelijk tot in de vroege uurtjes ergens terecht. Gisteren dan maar uitgerust van de reis en van maandagavond en een beetje door de (immens grote) stad gewandeld. 's Avonds rustig in de jeugdherberg iets gedronken met een aantal mensen van over de hele wereld en vandaag vroeg wakker geworden en van plan om enkele bezienswaardigheden te bezoeken in de stad. Het is hier voor de derde dag op rij prachig weer, dus da wordt korte broek, T-shirt en teenslippers! Na de drie eerste dagen is het nog een beetje wennen aan het reizen en nog wat zoeken wat de plannen zijn voor de volgende weken, maar voorlopig vooral al interessante mensen ontmoet en onder de indruk geweest van de grootsheid van BA. Alles blijft hier spannend. Door de overdaad aan tijd, kan ik alles rustig aan doen en vooral proberen genieten van alles en iedereen op mijn weg, which is nice. Zonnige groeten uit BA! Juan
't Is de moment. Alles ingepakt, laatste frietrjes gegeten en laatste pintjes gedronken, iedereen gedag gezegd en binnen een uur of drie stap ik op het vliegtuig naar Madrid, om daar dan over te stappen naar Buenos Aires. Morgenvroeg rond half zes plaatselijke tijd zal er dus een Belgisch jongetje met zijne rugzak in de luchthaven van Buenos Aires staan. En dan ... zullen we wel zien ... Toch wel een beetje spannend!
Het aftellen is nu wel echt begonnen. Deze week nen hoop spuitjes gekregen en de volgende weken nog een paar meer te gaan, maar ik ben nu officieel beschermd tegen hepatitis A en B, gele koorts, buiktyfus en hondsdolheid. Binnen twee weken een klein feestje en dan kan ik mijne rugzak beginnen maken...
Voila, Eén maand voor het vertrek is alweer een klein stapje gezet. Een eigen blog! Voor degenen die mijn avonturen een beetje willen volgen, zal dit de place to be worden. Voor mij is het nu aftellen geblazen en tussendoor lezen, voorbereiden, nog wa geld uitgeven en nog tegen veel mensen goeiendag gaan zeggen. Tot binnenkort!
