Alvast een gelukkig nieuwjaar voor iedereen!

Door de vele festiviteiten en uitstappen en de beperkte internettoeang van de laatste week, krijgen jullie nu pas verslag van mijn verblijf in Tucuman en weldra Salta en Tilcara.

In Tucuman werd ik (op mijn verjaardag) opgewacht door Lourdes en Andrea (foto 1), twee meisjes die ik in BA leerde kennen. Lourdes had mij uitgenodigd bij haar thuis en haar ouders waren zo vriendelijk om mij uit te nodigen om te blijven tot na Kerstmis. 10 dagen bij een Argentijnse familie dus. Veel tijd om het leven hier te leren kennen en dingen mee te maken die in geen enkel reishandboek staan.

Mijn verjaardag vierde ik met een aantal mensen die ik al kende van in BA en een hoop nieuwe mensen. Een stevig Zuid-Amerikaans feestje (foto 2). De tweede dag ging ik met de vader mee naar een veteranenvoetbalmatch. Volksvertier zoals veteranenvoetbal in België ook kan zijn. Vooral het vieren van de overwinning met veel bier in de straten van een ontieglijk klein dorpje was op zijn minst gezegd amusant te noemen (foto 3). Ik werd prompt uitgenodigd om mee verjaardagen te vieren, BBQ te eten of op uitstap te gaan. Dolle pret. ‘s Avond ben ik met Maxi (mijn 20-jarige “broer”) naar een verjaardagsfeest geweest. Eerst drinken met de papa en daarna met de zoon. Prima dag. De komende dagen waren eerder rustig. De Argentijnse manier van leven in de zomer is niet heel inspannend. Opstaan rond 9 uur, ontbijten, rustig niks doen, lunchen om 13 uur, nog een beetje niks doen en dan een siesta (het is dan ook te warm om iets te doen; ca. 35 graden). Tegen een uur of vijf in de namiddag kan er dan gestart worden met de activiteiten. In mijn geval was dat de stad bezoeken, wat oude gebouwen bekijken en musea bezoeken om de geschiedenis van de stad en het land te leren kennen.

Ik maakte een daguitstap met Lourdes en July naar een dorpje met een indrukwekkende dierentuin. Leeuwen, beren, tijgers, toekans, apen, … Nen dierentuin dus. (foto 4)

Een andere topper was de tweedaagse met Lourdes en Maxi naar oude incaruïnes van Quilmes (foto 5 en 6), een incamuseum en Amaicha (foto 7),  een dorpje waar we met de mountainbike een lagune bezochten in een kloof (foto 8). Zeer aangenaam en mooi.

Kerstavond in Argentinië. Ik had gehoopt om dit samen met een familie te vieren en dat is dus gelukt. Na een hele dag koken, kon er om 11 uur ‘s avonds (wat hier een normaal uur is om te eten ‘s avonds)begonnen worden. Een tafel vol empenadas, kip, boterhammen met kaas en hesp en mayonaise, een soort van ambachtelijke bitterballen en fruitsla stond in de tuin op ons te wachten (foto 10). Na een overdadige maaltijd werd het twaalf uur en kerstmis worrdt hier gevierd zoals nieuwjaar bij ons. Champagne en gelukwensen om twaalf uur en vooral heel veel vuurwerk. Gedurende een half uur dacht ik dat ik in de betere wijk van Bagdad zat, ten tijde van de golfoorlog. Nadien moesten we de buren gaan groeten. Een tocht van een uur of drie langs zes verschillende huizen, telkens met gelukwensen en vooral veel eten en drinken. Een nachtelijke discussie met een dronken, oude nationalist en veel eten en drinken later, belandden we bij wat vrienden, waar we tot een uur of zes gebleven zijn. Kerstmis in Argentinië is meer dan alleen een familiefeest.

Op kerstdag kwam er meer familie en ‘s avonds hebben we een stapje in de wereld gezet. Tussen de tijd dat we vertrokken en effectief de discotheek binnengingen, zat meer dan twee uur. Ik zou dus van het landelijke Rotselaar gemakkelijk naar een discotheek in Londen kunnen gaan in die tijd, maar hier vinden de mensen dat niet abnormaal. Uiteindelijk toch goed gevierd.

De 26ste was er nog een grote “asado” (BBQ) ‘s middags om mij uit te wuiven. Weerom tijd om afscheid te nemen. Dit keer van een familie waar ik toch 10 dagen verbleef, wat het niet gemakkelijk maakte.

Mijn verblijf bij de familie was een zeer verrijkende ervaring en ik hoop nog meer bij mensen thuis te kunnen blijven (foto 9 en 11: de familie en het huis). Nu heb ik echter even nood aan de vrijheid van een hostel. Eten wanneer je wilt, gaan en staan waar je wilt, opstaan en vertrekken als jij klaar bent,…

4 uur op de bus naar Salta, om daar weer de draad op te pakken en een hostel te zoeken. En ook Salta was de moeite. Verslag volgt na onze trip door de zoutvlakte.

Groeten uit Bolivia!

Jan

De foto's volgen als ik beter internet heb ('t Is wa ziekskes). Hier lukt het niet.