Na een rustige busrit van een achttal uren kwamen we aan in Cuzco. Eerste plan: een dagje rusten en rustig rondkijken hoe we Machu Picchu zouden bezoeken. Tijdens onze wandeling door de stad konden we genieten van de plaatselijke carnavalfestiviteiten. Een grote optocht met vooral veel dansende mensen in traditionle klederdracht en zeer veel mensen met schuimspuitbussen, waterbalonnen, watergeweren en zelfs hele emmers water om locals en toeristen nat en “beschuimd” te maken. Een onderhoudend gebruik, doch niet ongevaarlijk voor elektrische apparaten en net gekamd haar. Gelukkig waren wij op het einde enkel nat en voorzien van behoorlijk wat schuim en vrolijke slingers.

Terug naar onze zoektocht. Vele opties en nog veel meer agentschappen met sterk variërende prijzen. De Incatrail (duur en beter op voorhand te boeken), Salkantay (5 dagen wandelen), de jungletrek (1 dag mountainbiken, twee dagen wandelen en één dag Machu Picchu) of één van de andere opties.Wij kozen voor de jungletrek en dwongen een treffelijke prijs af(160 dollar per persoon; veel geld, maar zeker een aanvaardbaar resultaat van onze onderhandelingen). Dinsdagmorgend vertrekken we naar één van de imposantste bouwwerken uit de menselijke geschiedenis, door de jungle.

Na een zeer chaotisch pick-up ’s morgens en een busrit van enkele uren door de Heilige Vallei, kwamen we boven op de berg aan, waar onze moutainbikeafdaling zou beginnen. Jammer genoeg was het koud, aan het regenen en bewolkt (op deze hoogte dus mistig). Met een minimum aan zichtbaarheid reden we naar beneden, hetgeen ondanks de voorgenoemde ongemakken toch leuk was. Het laatste stuk was er zelfs zichtbaarheid en ging de snelheid beduidend de hoogte in. Jammer genoeg geen prachtige uitzichten, maar wel de nodige dosis adrenaline. We kwamen net op tijd in het (rudimentaire) hostel om Barcelona Arsenal te zien verslagen en na eengezellige avond met de groep (Ingeborg en ik, de vrolijke Nederlanders Tom en Elmar, het Koreaanse koppel M.K. en Angela en onze gids) gingen we op tijd in bed om uitgerust aan de wandeling te beginnen.

De tweede dag was een flinke wandeling met een zeer stevige klim, een welverdiende snack bij een plaatelijke familie (ongelofelijk hoe mensen hier kunnen en willen leven en werken; een uitdaging), mooie uitzichten (foto 1) een oud incatrail (links op foto 2 terug te vinden) en een brug die de wenkbrauwen deed fronsen. (foto 3) De derde dag bleven we nog slechts met drie toeristen en een gids over (Tom verstuikte zijn voet en het Koreaanse koppel had de inspanningen fout ingeschat en tevens last één of andere bacterie; zij reden een deel met de auto). Alweer moesten we het water over, de eerste keer over een hangbrug (foto 4), de tweede keer via een karretke dat onder ene staalkabel hing (foto 5). Met zijn tweeën in een oud karretje (in ons geval met de gids er naast hangend) door een touw naar de overkant getrokken worden : spectaculair en door de razende rivier er onder ook wel een beetje beangtigend. Na de middag volgden we de sporen (foto 6) verder tot aan Aquas Calientes, waar we na drie dagen eindelijk een lekkere warme douche konden nemen.

De vierde dag startte om half vijf. Aan de brug werd de ingang van het pad naar boven geopend om 5 uur stipt en begon een slopende klim tot aan de ingang van Machu Picchu. Enkel de eerste 400 kregen het voorrecht om later op de dag de Waynu Picchu te beklimmen voor een uniek zicht op de oude Incastad. We stapten redelijk goed door en bereikten de ingang ruim op tijd om het gewilde stempeltje op ons inkomticket te verkrijgen (foto 7). We waren bij de eersten in het park en konden de oude stad dus aanschouwen zonder hordes toeristen met felgekleurde regenjasjes tussen de gebouwen (foto 8). Alleen daarvoor al was de snelle klim de moeite waard. Ik moet toegeven dat ik, ondanks de reeds hoge verwachtingen, nog stevig onder de indruk was van dit bouwwerk. Onze gids gaf de nodige uitleg bij de architecturale hoogstandjes (waterkanalen onder de gebouwen, trapeziumvormige ramen en deuren om bestand te zijn tegen aardbevingen en meer van dat leuks). Na de uitleg genoot ik nog meer van dit sterk staaltje Incatechniek.

Na de uitleg gingen Elmar, Tom en ik de beklimming van de Waynu Picchu aan (foto 9). Opnieuw een serieuse kuitenbijter, maar boven zouden we een prachtig zicht op Machu Picchu krijgen. Jammer genoeg was het geweldig bewolkt en moesten we ons een uur lang tevreden stellen met korte en zeer plaatselijke opklaringen. Ons geduld werd echter beloond en na een dik uur klaarde de hemel gedurende een kwartiertje op en kregen we inderdaad een volledig zicht op de mysterieuse stad (foto 10). Na de afdaling wandelden we nog rond, namen we nog enkele tientallen foto’s (foto’s 11 en 12, de ultieme classic van Machu Picchu met de Waynu Picchu op de achtergrond, uiteraard gehuld in een mythisch wolkentapijt) en bezochten we nog een oude incabrug. De brug was weerom een sterk staaltje van bouwkunde en vooral een bewijs dat de gemiddelde rondwandelende Inca stalen zenuwen moet gehad hebben om hier vrolijk fluitend over te wandelen.

Machu Picchu was geweldig en tevens een welverdiende TO DO in Zuid-Amerika. Na een nieuwe rustdag namen we de bus naar Lima. De normaal 22 uren durende rit, duurde bij ons 31 uren, door een landverschuiving die de weg gedeeltelijk bedekte met stenen en rotsen. Om twee uur ’s nachts stopte de bus en bij het ochtendgloren werd duidelijk waarom. Niet alleen was de weg grotendeels bedekt en dus onmogelijk te gebruiken, er vielen ook geregeld stenen en rotsen naar beneden, waardoor de doortocht behoorlijk onkogelijk werd zonder uw leven te riskeren. Na enkelel uren van wachten, stenen kijken en uiteindelijk puin ruimen (door een bulldozer uiteraard), dachten we door te kunnen rijden, tot plots een rotsblok ter grootte van een moderne gezinswagen de berg afraasde. Toch nog maar eventjes wachten dus. Na negen uren wachten gaf iemand (?) groen licht en met een klein hartje reden we voorbij de vrijgemaakte weg. Na 31 uren bus, zouden vele arsten vlot een vorm van ADHD kunnen waarnemen bij mij. De laatste 5 uren waren afzien voor mij (en bijgevolg vermoedelijk ook eenbeetje voor Ingeborg).

In Lima konden we nog net een pintje (of twee) drinken voor het slapengaan. De volgende dag ontmoette ik vele bekede gezichten. Mijn drie Israelische vrienden van Isla del Sol en Bart en Nicolas die ik in La Paz reeds tegenkwam. Ingeborg moest jammer genoeg huiswaarts keren, maar gelukkig bleef ik niet alleen achter. Ik besliste samen met Nathalie naar Huaraz te reizen, om daar Bart en Nicolas terug te zien (zij gingen met de moto, ik was jaloers) en amen nog een laatste trektocht te doen voor we naar het strand trokken.

Het was een aangename afwisseling om 18 dagen samen te reizen met een bekend gezicht. Na vijf maanden reizen begin ik ondertussen een aantal kleine dingen van ons belgenland te missen. Desalnietemin geniet ik nog steeds van dit continent en het onderweg zijn en met het strand, de Galapagoseilanden en de Lost City in Colombia als grote plannen en daartussen een hoop kleinere plannen voor de komende maanden, ben ik nog niet terug thuis. Voor de nieuwsgierigen (ja moeder, vooral voor u): vermoedelijk zal ik ergens in juli terug naar huis komen. Tot dan!