De busrit van Otovalo naar Popayan wordt door velen afgeraden. Vooral het stuk tussen Ipiales en Popayan zou gevaarlijk zijn. Dit is jammer genoeg de manier om over land in Colombia te geraken, dus we hadden niet veel keuze. Spannend: zouden we overvallen worden, gekidnapt, beschoten, van de weg af geraken,...

 We vertrokken dus vol goede moed in Otovalo. Eerste deel: richting de grens in Tulcán. Geen problemen op de weg, geen problemen bij de grensovergang. Na het wisselen van de dollars in Colombiaanse pesos voelden we ons weer rijk (1 euro is 2500 pesos, dus we lopen met honderdduizenden rond hier). In Ipiales, het eerste Colombiaanse stadje, namen we om 17 uur de bus richting Popayan. De andere opties waren niet ideaal: een nachtje in Ipiales slapen, hetgeen wordt afgeraden en er ook niet echt leuk uit zag, of de nachtbus nemen om 9 uur ’s avonds, hetgeen sterk wordt afgeraden. De bus op om 17 uur dus, wat strikt genomen ook niet volledig koosjer was, aangezien de zon hier uit gaat omstreeks een uur of zes. Buiten het feit dat de buschauffeur eerder een rallypiloot leek en ik behoorlijk mottig werd, hadden we onderweg geen problemen. Het was wel mijn slechtste busrit tot nu toe, maar dat had meer met de bestuurder dan met de mogelijke rebellenaanvallen te maken. We kwamen om 2 uur ’s nachts veilig, maar moe aan in Popayan. Ik hoorde ondertussen dat er twee weken later een toeristenbus overvallen werd op deze route; de verhalen waren dus niet helemaal uit de lucht gegrepen.

In Popayan werden de verhalen van andere reizigers over Colombia snel bevestid. Colombia is een veilig land met ongelofelijk vriendelijke mensen. We sliepen in een zeer relax hostel (Hosteltrail Guesthouse), met een goed uitgeruste keuken. Eindelijk kon ik nog eens zelf koken. Na één dag vertrok Yvette richting Cali en namen we dus afscheid, na een maand samen gereisd te hebben in Ecuador. Ik bleef alleen achter en genoot er van. Ik nam de tijd om te rusten in Popayan, praktische zaken te regelen en kleren en flipflops te laten repareren. Na een zestal maanden reizen begint alles zo stilaan stuk te gaan.

Een kort overzicht van de reisslachtoffers:

-          Één gebroken VISA-kaart (ondertussen vervangen)

-          Scherm van mijn camera (nota aan mezelf: camera niet meenemen naar feestjes)

-          Flipflops  (gerepareerd, maar terug langzaam en deze keer definitief aan het sterven)

-          Schoenen (de eerste gaten zijn er, maar ze houden het hopelijk nog enkele weken uit)

-          Bril (moet geplakt worden terug in België)

-          Zonnebril (twee keer gelijmd, maar nu definitief in verschillende stukken gebroken)

-          Reisbestek (“onbreekbaar” my ass)

-          Ongeveer al mijn kleren (versleten, gescheurd en al verscheidene malen genaaid)

-          Handbagagezak (reeds twee versleten)

-          ...

Veel dingen zijn dus stuk, maar hier kan men ook zeer veel dingen terug maken, dus ik hou het nog wel even vol.

Na twee dagen rust, besloot ik een vulkaan te gaan beklimmen. Een busritje van twee uur (hier de normaalste zaak van de wereld dus) bracht mij aan de start van de klim. Het eerste uur kon ik genieten van prachtige uitzichten (foto 1), maar dan kwamen de wolken opzetten. Al snel goot het spreekwoordelijke oude wijven en waaide ik bijna van de berg, maar ik moest en zou de top bereiken. Handschoenen hadden leuk geweest, want door de regen, de wind en de hoogte daalde de temperatuur verrassend hard. Ik bereikte de krater op een goeie 4800 meter en kon er ongeveer één meter van zien. Leve de mist (foto’s 2 en 3). Weinig beloning voor de klim, dus ik vertrok snel naar lagere, drogere en warmere oorden. Om drie uur zat ik klaar om een bus op te springen. Om vier uur: nog geen bus. Om vijf uur: nog geen bus. Men had mij verteld dat de laatste bus om vijf uur was, dus ik begon mij een beetje zorgen te maken. Om twintig over vijf begon ik te wandelen, niet goed wetend naar waar en hoe ik de nacht zou doorbrengen als er geen bus meer kwam. Gelukkig kwam er rond half zes een overvolle bus langs. Ik wrong me tussen de schoolkinderen en bereikte Popayan tegen half negen. Gelukkig.

De volgende dag kwam Sophie toe in Popayan. Een meisje dat ik zes maanden eerder in Buenos Aires leerde kennen. Heel leuk om na zo’n lange tijd elkaar terug tegen te komen. Ze reist samen met Anne, een Nederlands meisje en ze hadden nog een Nederlander ontmoet op de bus. De volgende dag bezochten we een koffieplantage (foto 4: een koffieplant). Het was een organisch boerderijtje, uitgebaat door een Zwitsers/Colombiaans koppel. Uiteraard kan je geen koffieplantage in Colombia bezoeken zonder koffie te drinken, dus ik proefde een kopje. Zelfs voor mij, als verstokte niet drinker (koffie wel te verstaan), was de koffie lekker. Het onvermijdelijke is ondertussen gebeurd: ik begin de dag nu geregeld met een bakkie koffie (en merk aan mijn taal dat ik al te lang met Nederlanders reis). Na nog een dagje te hebben gerust in Popayan, reden Tom, Anne, Sophie en ik richting San Agustin, een klein dorpje een achttal uren verder met belangrijke archeologische vondsten.

De busrit was een hele ervaring. We reden met een kleine bus over voornamelijk ongeasfalteerde en vooral heel bochtige wegen. Zeer mooi allemaal, maar de zwakke magen hadden het moeilijk. Toen een kindje zijn laatste maaltijd terug aan de wereld gaf, vulde een zurige geur de bus en werd iedereen lichtjes onpasselijk. Met ramen en deur open, reden we verder. Op regelmatige afstanden stonden er militairen aan de kant van de weg. Volgens locals vooral voor de schijn, want dit zou een redelijk veilige (lees: Farc-vrije) regio moeten zijn.

San Agustin is een prachtig dorpje. Te paard verkenden we de omgeving en enkele stenen beelden. Een oude cultuur maakte deze afgodsbeelden en deze dagen is het één van de belangrijkste toeristische trekpleisters van Colombia (foto´s 5 en 6: met wat verbeelding kon je fluitspelers, olifanten en meer van dat in de beelden zien; elk zijn manier om plezier te hebben in een archeologisch park natuurlijk). De beelden en begraafplaatsen in het archeologisch park waren mooi, maar niet echt heel bijzonder. Misschien omdat ik last begin te krijgen van een soort gewenning. We belandden ’s nachts nog op een feestje bij locals thuis.Leuk, maar alle andere gasten waren duidelijk in andere sferen, dus we maakten het niet te laat. De volgende dag zouden Anne, Sophie en ik immers naar El Desierto de Tatacoa vertrekken.

De busrit was de mooiste van mijn reis. Ik keek uren lang door het raam naar buiten en genoot van de omgeving. Een bus, minibus en taxi later kwamen we in de woestijn aan. Een zeer vreemd landschap met rode rotsen, cactussen en vooral heel veel stenen. Niet een woestijn zoals ik ze kende. We stonden vroeg op om de zonsopgang (het is eens iets anders dan een zonsondergang) te zien en het was de moeite waard (foto´s 7 en 8). Een mooie wandeling (foto’s 9 en 10: de bizarre woestijn) en een duikje in het zwembad later vertrokken we richting Medellin. Alweer een 12-tal uren op de bus om naar de stad van Pablo Escobar te gaan.   

Ondertussen heb ik een grote stap gezet: mijn vliegtuigticket naar huis geboekt. Ik heb het lang uitgesteld, want door het ticket te kopen is het einde van mijn reis definitief vastgelegd. Heel vreemd om te weten dat ik op 10 juli terug in België zal zijn. Nog vijf weken en dit avontuur loopt ten einde. Het doet een beetje pijn, maar ik zal ook blij zijn om terug te zijn. Er zijn steeds meer en belangrijkere redenen om thuis te willen zijn nu. Het aftellen is dus begonnen.

Hasta luego!