‘s Morgens vroeg om een uur of 6 kwamen we aan in Baños, waar we na een voormiddagje rusten merkten dat Yvette op de bus bestolen was. Terwijl we sliepen, had een onverlaat de rugzak (die onder haar voeten lag) geopend en er het geld, de bankkaarten en enkele belangrijke papieren uitgehaald. Blijkbaar is dit een veelvoorkomende praktijk, want in het politiebureau ontmoetten we twee Engelse toeristen die net hetzelfde hadden meegemaakt. Ook dat is dus reizen.

Baños is een leuke stad, met veel outdoorsportmogelijkheden. De eerste avond gingen we op een tour met een openluchtbus. Ze beloofden ons een gezellige busrit naar een uitkijkpunt van waar we de actieve vulkaan konden zien, een warme alcoholische drank zouden krijgen en een kampvuur met jonglerende mensen zou zijn. De busrit was er en de drank ook, maar de vulkaan konden we niet zien door het slechte weer en ze was de laatste zes jaar blijkbaar ook niet meer echt actief (twee weken later zou de vulkaan terug uitbarsten, maar dat wist niemand toen; wij waren tijdens de uitbarsting enkele honderden kilometers noordelijker). Een kampvuur was er die avond net niet en de jonglerende hippies waren blijkbaar ook elders hun kunsten aan het tonen. Maar het was gezellig en we sloten de avond af met een niet gepland maar leuk “discotheek”-bezoek.

De volgende dag werd er gesport. De watervalroute afdalen met de mountainbike. Na 20 minuten waren wij echter een geweldige klim aan het doen en ik vreesde even dat het “afdalen” even waar was als de beloftes van de vorige avond. Algauw bleek echter dat het onze eigen domme schuld was en we ergens een foute afslag genomen hadden. Terug dan maar en de juiste weg op; naar beneden deze keer. We passeerden verschillende watervallen, de ene al wat groter en mooier dan de andere (foto 1). Onderweg kochten we stukken suikerriet, vakkundig versneden door een vriendelijk oud vrouwtje (foto 2) en we eindigden met een zwempartijtje in net iets te frisse, naturlijke zwembaadjes (foto 3). Na een terugrit achterin een camion (de terugrit was uiteraard bergop en na 30km dalen, betaalden we graag 2 dollar om teruggebracht te worden), gingen we de spieren ontspannen in één van de plaatselijke warmwaterbaden. Zalig.

De volgende dag was behoorlijk rustig. We planden onze trip naar de Quilotoaloop voor de volgende dagen en ’s avonds gingen we met buggies de nabijgelegen canyon verkennen. Met de buggie rijden is leuk, maar Yvette (die nog nooit met een auto had gereden) laten rijden, was één van de meest stresserende bezigheden van de laatste maanden. Nadat ik 20 minuten doodsangsten had uitgestaan, nam ik het stuur terug over. Ondertussen was het voor mij 6 maanden geleden dat ik nog met een auto gereden had, dus dit deed wel eens deugd. Ik kijk al uit naar mijn eerste autorit terug in België.

De volgende morgend vertrokken Katie, Yvette, Tara en ik om de Quilotoaloop te gaan doen. Een trip van 5 dagen, door prachtige natuur, met zeer beperkt publiek transport. Het lijkt zot om dat te doen in gezelschap van drie vrouwen en dat is het ook. We startten met de bus richting Latacunga, van waar we door wilden rijden naar Tigua. Een vriendelijke local wees ons erop dat de bussen naar Tigua niet in de terminal vertrokken en bracht ons naar een (uitermate gammele) bus. We stapten op, wachtten een beetje en iets later bleek dat de bus pas een kleine twee uur later zou vertrekken. Leve de monopolykaarten om de tijd te doden. De bus bracht ons uiteindelijk in Tigua bij een plaatselijke kunstgalerij met maskers en schilderijen op dierenvellen (foto 4). Allemaal zeer mooi en uiteraard kochten de meisjes vanalles. Ik keek op tegen het meesleuren van breekbare schilderijen en kocht niets. Een andere bus bracht ons naar Zumbahua, waar we de nacht doorbrachten en de volgende morgend rond vier uur gewekt werden door de plaatselijke marktkramers. Na nog enkele uren slapen en gewekt worden door enthousiaste verkopers met zeer oude luidsprekers, besloten we de markt dan maar zelf te gaan verkennen. Buiten ons en enkele verdwaalde toeristen, waren hier enkel locals, die van heinde en verre naar hier kwamen om groenten, fruit, dieren (levend en dood), kleren en andere nuttige toestanden te kopen (foto’s 5-7). De dames kochtten wat souvenirs en we reden met een jeep mee tot aan de Quilotoakrater.

Deze krater ligt op ongeveer 4000 meter hoog en is gevuld met een prachtig meer. De kleuren van het water zijn met geen woorden te omschrijven (temeer omdat de gemiddelde man slechts een tiental verschillende kleuren kan benoemen, eventueel aangevuld met licht of donker en zeker geen tropische termen als vermiljoen, azuurblauw of turqoise gebruikt). Ik kan enkel zeggen dat dit een adembenemend mooi meer was (foto’s 8 en 9). Na een afdaling van 400 meter kwamen we aan de oevers en konden we de vulkanische activiteit zien (belletjes die aan het wateroppervlak ontsnapten), waarna we terug 400 meter mochten klimmen.

Bovengekomen, bleek dat we de enige bus naar Chugchilán net gemist hadden en dus met een camion moesten gaan. Die vroegen allemaal te veel geld en we beslisten om te voet te vertrekken, in de hoop een lift te krijgen. Twee van ons konden meerijden met een Duits koppel en de andere twee betaalden een camion 20 dollar om ons een uurtje verder te brengen. In Chugchilán kwamen we in een prachtig hostel terecht (Cloud Forest; foto 10), waar we twee nachten zouden blijven. We gingen paardrijden in de prachtige streek, zagen plaatselijke dorpjes in de bergachige en mistige landschappen (foto’s 11 en 12) en keken naar een partijtje Ecuaball (een volleybalvariant met een hoog net, drie spelers per team en ietwat aangepaste volleybalregels dat elke zondag in heel Ecuador op de plazas wordt gespeeld).

De weg terug naar Latacunga deden we met vier achter in de jeep van de broer van de eigenaar van het hostel. Na een landverschuiving, die de weg versperde, moesten we een andere route nemen en dat was een geweldige meevaller. Deze weg gaf ons de mooiste panoramas die ik op mijn reis al gezien heb. Het was mij al behoorlijk duideljk, maar na de Quilotoaloop begrijp ik volledig waarom de mensen hier Pachamama (moeder aarde) aanbidden. Wat je hier kan zien is zo imposant dat elke gezonde geest er van onder de indruk zou zijn. Uiteraard kunnen wij in België Pachamama dankbaar zijn voor de Wijngaardberg, het meer van Rotselaar en de Baraque de Fraiture, maar hier in Zuid-Amerika is de natuur toch net iets mooier, groter en meer dankbaarheid waard. Vanuit Latacunga namen we de bus terug naar Baños, jammer genoeg zonder zitplaatsen voor ons. Twee uren door een berglandschap rijden, zittend in het gangpad: niet bepaald de meest comfortabele rit ooit.

De volgende dag gingen we canyoningen in Baños. Naar beneden rappelen in een waterval, terwijl het water op je hoofd klettert; een fijne namiddagactiviteit of zoals Jente (mijn neefje van 4 jaar) het zei: “cool man” (foto’s 13-15). Watervallen van 10, 15, 20 en 45 meter brachtten ons naar het eindpunt van de canyoning en tevens het einde van ons verblijf in Baños. De volgende dag vertrokken Katie, Yvette, Tara, Sam en ik naar Misahualli om daar een jungletrip te zoeken. We vonden een trip van 5 dagen door de jungle. Zeer de moeite waard en weerom een massa foto’s, waar ik weldra de mooiste uit zal selecteren.  

Groeten uit Popayan, Colombia.
Hasta la proxima,

Jan