Een vrij snelle internetverbinding en een uurtje tijd: genoeg om de blog nog eens aan te vullen dus.
Vorige week de Carretera Austral gedaan en het was een waar avontuur.
Ik ben begonnen in Chili Chico en heb mijn eerste nacht doorgebracht in een duister hostelleke bij een oud koppel (foto 1). Een beetje vreemd, maar 's avonds heb ik nog een uurtje met hen en de rest van het gezelschap (hun vrienden/familie) gepraat. Leuk om met locals te praten, maar niet simpel. Net nu ik gewend ben aan het Argentijnse dialect, krijg ik nen hop Chilenen (al da niet met tanden) voorgeschoteld.
De eerste liftdagkwam er aan en na een eerste korte lift met een jonge kerel, moest ik een drietal uren wachten op een plaats waar twee auto's per uur langskomen. Gelukkig had ik een boek bij en was het mooi weer. Een koppel pikte mij op, maar achteraf bleek dit minder gelukkig uit te draaien. De weg was mooi, maar bochtig, niet geasfalteerd en links begrensd door rotsen en rechts door een afgrond met beneden een meer. Het noodlot sloeg toe en de vrouw verloor de controle over het stuur. Gevolg: de jeep ging van de baan en vertrok achterwaarts de dieperik in. Ik dacht effe dat hier een einde kwam aan mijn Zuid-Amerikaans avontuur (of erger), maar gelukkig stopte enkele rotsen onze weg naar beneden en kantelde de jeep niet. Iedereen was ongedeerd en ik vooral heel blij dat ik nog leefde. De vrouw dacht haar wagen nog handmatig te kunnen bevrijden, maar dat was een beetje te optimistisch (foto 2 en 3). Na enkele uren wachten, een aantal nieuwsgierige stoppers en een beetje nutteloos heen en weer gesleur met stenen, zijn we achterin een vrachtwagen van de wegenwachters terug naar Chili Chico gereden, waar ik rustig iets gegeten heb, een fleske wijn gekelderd om te bekomen en een nachtje extra in dit (verder vrij doodse) stadje doorgebracht. De auto zouden ze later met een "macina" proberen redden. De dag erna lag hij er nog. Ik besef nog eens dat we veel geluk hebben gehad.
De volgende dag kreeg ik een lift van een Argentijns koppel en hun vriendin tot in Puerto Rio Tranquilo en daar heb ik een fantastische avond gehad bij een Chileene familie (familie van het koppel). Een traditionele BBQ (asado) en nadien muziek met nen trekzak en een gitaar. Er werd gedanst, gezongen en moppen getapt. Een prachtige avond. (foto 4 en 5) Ik voelde mij alleen een beetje onwennig bij mijn "gastenstatuut".
De volgende morgen samen met eem neef van de familie de bus genomen naar Coihaique (tegen een voordelig tarief, dat normaal enkel aan Chilenen wordt verleend) en beslis om daar twee dagen te blijven. Ik bezoek een natuurpark, laat mijn kleren wassen en rust vooral een beetje uit. Alleen op restaurant gaan wordt elke keer iets minder onomfortabel, maar blijft toch een beetje raar.
Na Coihaique wil ik naar Puyuhuapi. Het is schijtweer en regent de spreekwoordelijke oude wijven. Met behulp van 7 verschillende liften (van zeer korte tot enkele uren durende) geraak ik zelfs tot in La Junta en daar blij ik een nachtje. De weg is hier duidelijk belangrijker dan het einddoel. De wegen zijn knap en meestal niet geasfalteerd. De natuur verandert elke 50km en zelfs in de regen zijn de uitzichten prachtig. (foto's 6-8) Liften is leuk, want je ontmoet mensen van alle slag (van bejaarden tot jongeren of werklui onderweg naar een job 400km verder). Er wordt gestopt om foto's te nemen of een soort van plaatselijke rabarber te plukken (foto 9).
De volgende dag lift ik weer met een zestal verschillende auto's mee. Achterin een jeep of met een 30-tonner (28 koeien en 10 stieren onderweg naar Santiago), die vlot over brugjes van max 14ton rijdt; allemaal anders, maar leuk. (foto's 10-12) Ik wandel sommige stukken en neem de tijd om te genieten.
Ik geraak in Futaleufu, waar ik hoop te raften, maar alles bljkt nog toe tot begin december. Impulsief beslis ik om verder te gaan tot aan de grens, maar dit blijkt niet de meest verstandige keuze. Zeer weinig auto's, geen lift en een grens die sluit om acht uur (een half uur na mijn passage), dwingen mij om in een gesloten camping aan de grnespost te slapen, kilometers van elk dorp. Met een blikje tonijn en een halve liter wijn als avondeten, breng ik helemaal alleen de nacht door op een verlaten plek aan de grens, naast een rivier. Vernieuwend, ietwat beangstigend, maar weer een belevenis die ik niet had verwacht mee te maken.
De volgende dag lift ik tot in Trevelin, waar een dorpsfeest aan de gang is. Door de te saaie speeches, reis ik door naar Esquel en nadien El Bolson. Dit zou een hippiestadje moeten zijn. Ik verwacht één dag te blijven, maar het worden er vier. De moeite dus. Nu zit ik in Bariloche. Verslag ven Bariloche en El Bolson komen later.
Het blijft leuk en boeiend hier. Voor de mensen die het zich afvragen, de baard gaat er waarschijnlijk af in Santiago volgende week, maar ik beloof niks. Ik mis niet veel uit Belgie, behalve dan wat mensen en vooral het feit van ergens te kunnen binnenkomen en volk te kennen. Hier moet je altijd opnieuw van nul beginnen en dat is boeiend, maar soms ook wel vermoeiend. Mijn Spaans is er door het liften en door de dagen in El Bolson sterk op vooruit gegaan. Alleen als er nen hoop locals onder elkaar begint te praten, moet ik afhaken.
Nog steeds super dus, ik kijk uit naar een dikke week rust in Santiago, zonder inpakken en uitpakken en naar de volgende avonturen.
Ik groet jullie, geniet van de sneeuw en drink nen Duvel voor mij!