Medellin, in de jaren ’80 de gevaarlijkste stad van de wereld, de thuisbasis van drugsbaron Pablo Escobar en Botero (een bekende Colombiaanse schilder/beeldhouwer). Redenen genoeg om eens te checken wat er in deze stad te beleven valt dus.

We kwamen aan in het Black Sheep hostel en mijn eerste indruk van de stad was dat het meer een rijke Westerse stad was dan een Zuid-Amerikaanse grootstad. Gigantische overdekte shoppingcenters, torenhoge moderne gebouwen en een nieuwe, ongezien propere metro (met aangesloten op het metronetwerk enkele kabelbanen om de hoger gelegen gedeeltes van de stad te bereiken). De stad voelde heel veilig aan en deed mij even vergeten dat ik in Zuid-Amerika was.

Een eerste uitstapje maakten we naar de kabelbaan. Bizar, hoe deze moderne skilift (zonder bijhorende skipiste) ons over de buitenwijken van de stad bracht (foto 1). Geen toeristische trekpleister, maar een absolute topper, was de “bibliotheek”. Boven de stad, in één van de armere wijken, stond een hypermodern gebouw, met daarin een bibliotheek (foto 2). Toen we het bezochten kregen we prompt (om dat woord ook nog eens te gebruiken) een gids, die ons rondleidde en vertelde wat het opzet van dit centrum was. Het was een, volledig door de staas gesubsidieerd centrum, waar de kinderen van de omliggende wijken terecht konden voor cultuur, sport, spel, cinema en veel meer. Imposat om te zien hoe dit alles gratis aan de kinderen werd aangeboden. In mijn ter plekke opgestarte ranglijst van goede projecten, staat dit met stip op nummer één! Naast dit centrum bleek ik, tot mijn grote tevredenheid, nog steeds in Zuid-Amerika te zijn en we genoten van een arepa (plaatselijke specialiteit van kaas en nog iets) in het drukke, kleine en vooral heel gezellige straatje (foto 3).

Eén van de volgende dagen gingen we op de “Pablo Escobar tour”. We werden opgehaald door een minibusje en naar het huis van de broer van pablo Escobar gebracht. We ontmoetten zijn broer (Roberto Escobar, tevens een matig bekende wielrenner), luisterden naar enkele wilde verhalen over ontvoeringen, vergeldingen en drugstrafiek en kregen Pablo’s gepantserde wagen (foto 4), moto (gekregen van Frank Sinatra) en meer van dat leuks te zien. Roberto bleek naast half blind en doof nog steeds een liefhebber van vrouwelijk schoon te zijn (foto 5: Roberto kroop graag met Anne en Sophie in een geheime schuilplaats; Sophie was er niet gerust in). Na het huis van Roberto, bezochten we het graf van Escobar, enkele van zijn woonsten en uiteindelijk het huis waar hij door de politie vermoord werd (een gewoon appartement in een gewone straat, waar we niet binnen konden omdat er ook gewoon mensen woonden). De toer was leuk, maar zeker niet wereldschokkend.

Eén van de bezienswaardigheden van Medellin is de piedra de Punol. Kort samengevat (al kan de samenvatting niet veel langer worden) is dat een grote steen, op een dikke twee uur rijden van Medellin. Ik geef toe, in de categorie stenen is dit één van de beste stenen die ik onlangs gezien heb, maar het blijft een steen (foto 6). We gingen, beklommen de steen, genoten van het overigens prachtige uitzicht (foto 7), zagen dat de eerste beklimmer van de steen een manbag had (foto 8), aten een plaatselijke specialiteit (foto 9)  en gingen terug naar Medellin. Een fijne uitstap. Ik maakte mij achteraf de bedenking dat 5 uren bus (dankzij een kleine wegverzakking hadden we wat vertraging) om een steen te zien hier heel normaal is. Verplaatsingen zijn hier steeds iets groter, zelfs voor banale dingen.

Enkele van mijn beste banale verplaatsingen:

-          2 uur heen, 3 uur terug om een steen te zien (zie hiervoor)

-          2 uur heen, 2 uur terug om een vulkaan te beklimmen (Popayan)

-          2 uur heen, 1,5 uur terug om naar de discotheek te gaan (Tucuman, Argentinië)

-          1 uur heen, 1 uur terug om geld af te halen (Misahualli, Ecuador)

-          3 uur en een half onderweg om dollars te halen en kaartjes te posten (Taganga, Colombia)

De bus naar Leuven nemen (10-15 minuten) leek vroeger veel, maar is nu een verwaarloosbare rit geworden. Bussen naar Gent, de zee of Amsterdam lijken daguitstapjes envoor een bus naar Barcelona kan ik misschien mijn MP3 speler opladen.

Terug naar Medellin. Naast de cultuur en de stenen, was er in Medellin ook plaats om te feesten. In de “Zona Rosa” (niet wat jullie denken, in Colombia heet de uitgaansbuurt in de meeste steden zo), werd ik verbaasd door de luxe en de rijkdom van een deel van de bevolking hier. De gemiddelde feestvierder leek hier weggeplukt van het festivak van Cannes en spendeerde blijkbaar ook vlot meer dan 100000 sol op een avond (40 euro). Ik voelde me hier met mijn backpackersbudget armer dan de lokale bevolking. Ik vertoefde dan ook liever op Plaza Poblado, waar goedkoop bier werd verkocht en locals en toeristen (een minderheid) verbroederden op het plein. Een andere avond woonden we een straatfeest bij, waar een groepje musikanten het plein deeddansen op salsa en andere tonen en de aguardiente (anijsdrank, die hier gedrinken wordt als ware het water) rijkelijk vloeide. De laatste avond in Medellin was de topavond. Met een twintigtal man van het hostel belandden we in een karaokebar, die we vlot naar onze hand zetten. Na heel wat gezang en gedans belandden we op de terugweg nog op een openlucht fitnessgelegenheid (foto 10). Ne mens doet rare dingen om 5 uur ’s morgens...

Twee opmerkingen na Medellin. Colombia bevalt me nog steeds geweldig en dit heeft alles te maken met de mensen. Iedereen is hier vriendelijk en op één of andere manier denk ik ook dat ik mij hier beter op mijn gemak voel, omdat de armoede hier niet zo alomtegenwoordig is. Natuurlijk is er ook veel armoede, maar het is minder “in your face” dan in bijvoorbeeld Bolivia en Peru. Een tweede bemerking gaat over de vrouwtjes. Als mensen u vertellen dat de vrouwen in Colombia mooi zijn, dan mag je er zeker van zijn dat ze gelijk hebben. Een simpele rit op de metro resulteert hier al snel in nekpijn, gewoon omdat elke gezonde man hier niet weet waar eerst kijken. Liefhebbers van vrouwelijk schoon, uw Walhalla ligt in Colombia! Ik weet het, het is niet schoon om hier een boom op te zetten over hoe schoon de vrouwen zijn en dan enkel foto’s van lelijke broers van dode drugbarons en grote stenen te posten, maar het leven is nu eenmaal niet altijd eerlijk...

Na een kleine week in Medellin vertrok ik richting Cartagena. Alleen, want Anne en Sophie gingen rechtstreeks naar Santa Martha. Lang bleef ik niet alleen, maar dat is een verhaal voor één van de komende dagen.

Gegroet,
Jan