Vakantie!

In Mancora verbleven we in het enige overgebleven Loki-hostel dat ik nog niet bezocht had. Het was eerder een vakantieresort dan een hostel en alle gasten gedroegen zich dan ook zo (foto 1). Buiten aan het zwembad liggen, naar het strand gaan (op 50 meter van het hostel), eventueel deelnemen aan de georganiseerde activiteiten (die aan een Club-Med vakantie deden denken, maar dan meestal met meer alcohol), ’s avonds een feestje bouwen en de volgende morgen maar net op tijd wakker zijn voor het ontbijt , gebeurde hier niet veel actiefs. Ik had me voorgenomen om te leren surfen, dus na twee dagen rust, waagde ik me op een surfplank. Met een beetje uitleg van een Australische vriend, trachtte ik de golven de baas te kunnen. Geef nu zelf toe, surfen ziet er niet moeilijk uit. Wel dus... Al bij mijn eerste poging om door de branding heen naar de juiste plaats te geraken, besefte ik waarom surfers steeds sportieve en breedgeschouderde mensen zijn. Peddelen, peddelen en nog eens peddelen. Op de juiste plaats aangekomen, wachtte ik eerst (zoals het echte surfers betaamt) op de goede golf. Grappig om tientallen zongebruinde mensen op hun plank richting de zee te zien staren, in afwachting van enige actie. Enthousiast probeerde ik de aankomende golf te volgen om dan te proberen rechtstaan... Het resultaat was eerder een wasmachineachtige actie, met de consumptie van een heleboel zout water als gevolg. Surfers geven niet op; ik dus terug peddelen, wachten, proberen, half verzuipen en jammer genoeg niet rechtstaan op de plank. Na een uurtje hield ik het voor bekeken (fysiek gezien een noodgedwongen beslissing) en begaf ik me terug naar het veilige, golfloze zwembad.

Twee dagen later raapte ik mijn moed terug samen en besloot deze keer les te nemen. Na 10 minuten uitleg op het strand (met het verplichte nummertje “zandsurfen”; op uw buik in het zand liggen en rechtspringen alsof ge op het water staat; de voornaamste reden waarom ik liever geen les wou nemen) ging ik het water in en met behulp van de aanwijzingen van de surfleraar lukte het mij vrij snel om recht te staan. Victorie! (foto 2; net voor de val)  Een tiental keren rechtstaan later zat de les er op en was ik voldaan. Ik had gesurft! De volgende dag probeerde ik het alleen en het lukte (weliswaar iets minder vlot, maar toch). Missie geslaagd! Ik kon met een gerust geweten een nieuwe cocktail bestellen en genieten van de zoveelste prachtige zonsondergang (foto 3 en 4).

Mancora was een oase van rust, met oude en nieuwe vrienden. Ik besef maar al te goed dat het zeer decadent klinkt, maar deze week was als een vakantie van mijn reis voor mij (en voor velen die op dezelfde plaats zaten). Een week lang niet inpakken en uitpakken, geen bussen nemen, nieuwe hostels zoeken en plannen maken. Dat was Mancora.

Na het betalen van een pijnlijke rekening, vertrok ik richting Guayaquil (Ecuador) om daar een tripje naar Galapagos te plannen. Dit bleek minder eenvoudig te zijn dan verwacht. Samen met Katie en Yvette zochten we goedkope lastminute opties, maar de ene keer zat de boot vol en de andere keer het vliegtuig naar Galapagos. We genoten dan maar van de rust in ons hostelletje (dat door de afwezigheid van andere gasten en meestal zelfs de eigenaars eigenlijk meer een privé vakantiehuis was; zie foto 5) en besloten eerst nog enkele dagen naar Montañita te gaan: het surfoord van Ecuador.

In Montañita zagen we Bart, Nicolas en German weer, samen met een hoop andere Lokivrienden. We verbleven op de zolder van een hostel (el centro del Mundo). Een grote zaal, met een 40-tal bedden en een prachtig zicht op zee (foto’s 6 tot 8) en dat voor slechts 4 dollar per nacht. Montañita was meer van hetzelfde als Mancora. Strand, surfen, rusten, zonsondergangen en feesten. De golven waren nog iets hoger dan in Mancora, met meer wasmachinemoves tot gevolg tijdens het surfen. Surfen is leuk, maar na deze twee weken ben ik er van overtuigd dat er geen grote surfer in mij schuilt, hoogstens een recreant die al blij is als hij langer dan twee seconden op zijn plank blijft staan.

Via de computer en de telefoon slaagden Katie, Yvette en ik er in om in Montañita een trip naar Galapagos te boeken. Na een laatste feestje (met onder andere de Canadese Herman Schuermans, maar dan cooler), namen we afscheid van Bart en Nicolas (deze keer waarschijnlijk de laatste keer) en vertrokken we terug naar ons hostel in Guayaquil (Funky Monky). In Guayaquil bezochten we nog een prachtig park (foto 9) en een kunstenaarswijk. In tegenstelling tot wat velen zeggen, is er in Guayaquil wel degelijk iets te zien (weliswaar niet meer dan één of twee dagen). Onze beweegredenen om hier te zijn, waren echter niet de stad zelf, maar eerder de luchthaven vanwaar onze trip naar de Galapagoseilanden vertrok.

’s Morgends om 9 uur vertrokken we naar de luchthaven, klaar voor een cruise van 5 dagen langs eilanden die door velen als paradijselijk worden beschouwd. We waren er vreselijk klaar voor en ik kan nu al zeggen dat het de moeite was... Foto’s volgen in overvloed...

Groeten uit Baños, Ecuador.