Na de jungle waren we wel weer klaar voor de grote stad. Een kort bezoek, maar vooral de laatste tussenstop op het zuidelijke halfrond.

In Quito verbleven we in het oude stadsgedeelte, dat uiteraard bezaaid was met mooie koloniale gebouwen en het obligate klooster. We bezochten plichtsbewust de stadskern, het klooster en het presidentieel paleis. Als dit mijn eerste grote stadsbezoek was geweest, had dit zeker de moeite geweest, maar ik denk dat ik verzadigd ben wat betreft oude gebouwen en religieuze kunst (voor dat laatste is het verzadigingspunt al een tijdje bereikt). De plaatselijke markt was wel leuk. Ik kreeg er een gigantische slak op mijn hand gezet (foto’s 1 en 2), die blijkbaar een soort sap produceerde dat vrouwen graag op hun gezicht smeren. Vreemde wezens... (Ik laat in het midden dewelke ik bedoel.)

Het leukste aan het verblijf in Quito, was het bezoek aan “Mitad del mundo”, oftewel “Den evenaar”.  Het grote standbeeld van de evenaar staat grappig genoeg niet op de evenaar, maar enkele honderden meters naast de evenaar. Pal op de evenaar (volgens GPS) bevindt zich een klein museum, waar tot mijn groot jolijt een arsenaal aan wetenschappelijke en semi-wetenschappelijke proefjes werden gedaan (foto 3). Er was het klassieke experiment met de draairichting van het water en jawel: in het noordelijk halfrond draait het water in de juiste richting (tegen de klok in), in het zuidelijk halfrond in de verkeerde richting en pal op de evenaar loopt het water weg, zonder een draaibeweging te maken (en ja, ik heb hier video-opnames van). Niets nieuws voor mensen die bekend zijn met Coreoliskrachten of die geregeld naar de Simpsons kijken.Andere proefjes verbaasden mij meer (en werden niet allemaal uitgelegd door de gids). Zo is het bijvoorbeeld op de evenaar een makkie voor iemand om mijn opgeheven armen naar beneden te duwen, terwijl dit een meter naast de evenaar amper lukt (foto 4). De “verklaring” had iets te maken met de spanning in de spieren, maar is voor mij een raadsel (collega’s natuurkunde, biologie, aardrijkskunde: laat jullie gaan!). Een museum dat de moeite was.

Na het korte verblijf in Quito reden we enkele uren verder tot in Otovalo, bekend omdat het klaarblijkelijkde grootste markt van Zuid-Amerika heeft. Ik had al wel wat marktjes gezien, maar dit was inderdaad een behoorlijk grote markt. ´s Morgens vroeg gingen we naar de dierenmarkt. Prachtig om te zien hoe cavia’s, kippen, honden, varkens, lama’s, koeien en ga zo maar door hier van eigenaar wisselden (foto’s 5 en 6). Ik zag er de grootste koe die ik ooit al gezien heb, maar 700 dollar was me net iets te veel om tot een aankoop over te gaan. Na de dierenmarkt, was er de gewone markt, met voornamelijk handgemaakte schilderijen, juwelen, kleren, hangmatten enzovoorts. Ik doolde twee uurtjes rond, oefende mijn afdingkunsten en kocht een hangmat voor slechts 10 dollar (oorspronkelijk 22 dollar, dus ik deed een goede zaak, denk ik) en nog enkele presentjes voor het thuisfront. Na twee uren had ik het wel gezien en besloot ik de hangmat te testen. De dames spendeerden vanzelfsprekend meer tijd en vooral meer geld op de markt.

De volgende dag maakten we een wandeling langs de kleine omliggende dorpjes. Een prachtige wandeling, vooral omdat we geen toeristen tegenkwamen en enkel supervriendelijke locals. Eén van hen liet ons binnen in zijn huis en legde ons uit hoe hij muziekinstrumenten maakte en liet ons muziek van zijn bandje horen en instrumenten testen (foto 7). Heel leuk allemaal. We sloten af met een lekkere straatmaaltijd en een bezoek aan watervallen (foto’s 8 en 9). Otovalo was de moeite, niet enkel voor de markt en de kleine dorpjes, maar zeker ook voor de leuke mensen die we leerden kennen (een fijn Nederlands koppel dat de wereld rond reisde) en de gezellige avonden (een open haard op de binnenkoer van ons hostel draagde hiertoe bij).

Na Otovalo nam ik afscheid van Roel en Anke en tevens van Katie. Na een kleine maand samen reizen vertrok zij naar een project waar ze beren moest traceren met behulp van radarsignalen. Andere uitdagingen dus en onze wegen gingen een andere kant op. Yvette en ik besloten samen Colombia in te trekken en richting Popayan te gaan. Een trip, die in veel boeken en op veel websites wordt afgeraden,maar het is nu eenmaal de manier om naar Colombia te gaan.

Volgende keer vertel ik hoe de trip ging, maar ondertussen zit ik veilig en gezond in Cartagena en morgen ga ik naar een eilandje met witte stranden in de Caraïbische zee. Er zijn slechtere vooruitzichten.  

Groeten uit de hitte,
Jan