Na een vlucht van anderhalf uur over de oceaan en een extra half uurtje rondcirkelen wegens slecht weer, landden we op Baltra, één van de Galapagoseilanden. De luchthaven was zeer klein en stond half onder water, maar we waren toch blij hier te zijn(foto 1: de oranje route was de onze). Onze gids stond ons op te wachten en per boot en per jeep reden we naar het eerste excursiepunt op het eiland Santa Cruz. Daar aangekomen zagen we de eerste rariteit van de Galapagoseilanden: de typische 50-65 jarige toeristen, voorzien van een hoed met brede rand (bij voorkeur wit of licht beige) en een veel te groot fototoestel. Deze toeristen verplaatsen zich meestal in groep en zijn vaak behoorlijk schreeuwerig, zeker als het om de Duitse of Amerikaanse variant gaat. Onze eerste foto’s maakten we dan ook van deze befaamde soort: de Galapagostoeristen.

Gelukkig werden we snel daarna bliigemaakt door enkele reuzenschildpadden (foto’s 2 en 3). De naam verklapt het al een beetje, maar deze schildpadden zijn behoorlijk reusachtig. Het leek bijna of we ergens in een prehistorisch park terecht gekomen waren. Na de schildpadden gingen we naar het havenstadje, waar we nog aten aan wal en daarna op ons gemotoriseerde zeiljacht gingen, om tijdens de nacht naar het volgende eiland (Isla Santa Maria/Floreana Island) te vertrekken. We waren met 13 toeristen op de boot. De boot was chique, maar normaal genoeg om zelfs voor ons comfortabel te zijn.

Na een heerlijk ontbijt, was er een natte landing op “Post office bay” (foto 4: de “Angelique” met het rubber bootje ernaast). Dat houdt in dat we in een rubberbootje tot vlak bij het strand werden gebracht en daar, met natte voeten, aan land gingen. We hadden een korte wandeling en daarna gingen we voor het eerst snorkelen. Aangezien ik geen snorkelexpert was, ging dit voor mij gepaard met enkele flinke slokken zout water. Na de gewenning werd ik echter beloond met hele scholen prachtige vissen en zelfs een gigantische waterschildpad (foto 5). Na de middag gingen we naar Cormorant point, voor een kort bezoek aan het eiland en twee uurtjes snorkelen aan “Devils Crown”. Het snorkelen was memorabel. Naast massa’s prachtige vissen zwommen we hier ook tussen zeeleeuwen, zeeschildpadden en zelfs haaien. Toegegeven, de eerste haai die passeerde deed me even schrikken, maar toen bleek dat de haaien niet echt van het hongerige type waren, veranderde de angst in bewondering. Haaien zijn prachtige beesten en het is fantastisch om ze in hun natuurlijke omgeving van dichtbij te kunnen observeren. Toch blijft het grappig dat de uitroep “shark” hier eerder mensen lokte dan wegjoeg.

Tijdens de nacht vaarden we richting Isla Española, waar we devolgende dag op het strand tussen een imposante hoeveelheid zeeleeuwen wandelden. De originele bewoners van dit eiland hadden duidelijk geen schrik van de camera’s en soms leek het zelfs of ze gewillig poseerden voor de kiekjesjagers (foto’s 6 en 7). We konden weer tussen de zeeleeuwen snorkelen en in de namiddag gingen we elders op het eiland aan land. Hier konden we onze ogen de kost geven aan land- en zee-iguanas van uiteenlopende groottes en lavahagedissen (foto’s 8 en 9). In een meer zaten nog enkele flamingo’s die niet helemaal doorhadden dat het niet hun seizoen was en daarnaast konden we ook de typische Darwinvinken zien, die evolutiegewijs van hun Europese soortgenoten verschillen door hun vreemdgevormde snavel.

Tijdens onze traditionele nachtelijke verplaatsing, werd onze boot vergezeld door enkele dolfijnen. Ik was sterk onder de indruk van de dolfijn die minuten lang vlak voor de boot zwom en omgeven was door fluorescerende algen, waardoor hij felgroen omlijnd werd. De volgende morgen op Santa Fé zagen we een hoop albatrossen en de intussen gebruikelijke zeeleeuwen. Tijdens de lunch, vaarden we naar Plazas Island, waar we een wandeling maakten tussen de geelrode landiguanas (foto 10). Ook hier besloop mij het gevoel dat ik enkele tienduizenden jaren terug in de tijd was gegaan. Een frisse duik in het water later, genoten we van ons laatste avondmaal en vaarden we het laatste excursiepunt. ’s Nachts werd onze boot omringd door een vijftal haaien. Stoer als we waren, overwogen we een zwempartijtje tussen deze roofdieren, maar nadat we een aardappel in het water geworpen hadden, bleek dat deze beestjes ’s nachts wel hongerig waren. Geen nachtelijke zwempartij tussen de haaien dus.

Na de “blue footed boobies” (de naam is te leuk in het Engels om te vertalen; zie foto 12), de albatrossen en de darwinvinken, zagen we de laatste dag de fregatvogels (foto 13). Een rare vogel (hahah!), waarvan de mannetjes hun felrode keel opblazen om indruk te maken op de vrouwtjes.De gemiddlede fuif in België zou er veel spectaculairder uitzien, moesten wij dezelfde versiermethode hanteren.

Na het ontbijt was het tijd om afscheid te nemen, de laatste foto’s (foto 14: Yvette, Katie en ik, veilig als altijd) te nemen en terug naar het vliegveld te gaan. Ik kan alleen maar zeggen dat de Galapagoseilanden zeer de moeite waard zijn. Een dure uitstap, maar volgens mij de enige plaats ter wereld waar je al deze dieren van zo dichtbij kunt bewonderen. Het cruise-aspect maakt alles nog een beetje specialer, maar voor mij primeerde de schoonheid van de ongerepte (en beschermde) natuur.

Na deze trip door het paradijs op aarde, keerden we terug naar Guayaquil om ’s avonds de bus naar Baños te nemen, op naar nieuwe avonturen...