De busrit van Medellin was duur, lang en koud. Blijkbaar zijn de mensen hier heel fier op hun airconditioning, waardoor de temperaturen op de bussen belachelijk laag zijn. Zelfs met een trui aan, was het behoorlijk frisjes. In Cartagena aangekomen was het dan weer, ondanks het vroege uur, uitermate heet. Het begin van een maandje zweten aan de Caraibische kusten. Om van de busterminal naar het centrum te geraken, nam ik een publieke bus. De mensen stappen op en betalen aan de chauffeur, die het geld gewoon naast hem op een bankje legt. Als je ziet dat men in België bijna kooien rond de buschauffeurs moet bouwen voor de veiligheid, kan je jezelf afvragen welk land het gevaarlijkste is: Colombia of België...

Ik sliep in “El Viajero” in de oude stad. Cartagena is een prachtige stad, met een zeer rijke geschiedenis van aanvallen en plunderingen. De oude stad is omringd door een gigantische muur en binnen deze muur staat het vol met prachtige oude gebouwen. Mooi om enkele uren in rond te lopen, maar veel meer is er in de stad niet te doen. Een uitstap naar een moddervulkaan liet ik aan mij voorbijgaan en een dagtrip met een boot naar een exotisch strand  Playa Blanca) leek mij vooral geldklopperij, aangezien je maar twee uurtjes op het strand bent en vooral veel op de boot zit.

De avonden waren gezellig en de tweede avond ontmoette ik Sophia en Daphne, twee Nederlandse meisjes. Zij vertelden mij dat je op Playa Blanca ook kon blijven slapen en vroegen of ik niet met ze mee ging. Enkele nachten in een hangmat op een paradijselijk strand met twee schone Hollandse vrouwen leek mij al meer de moeite van het boottochtje waard.

Playa Blanca was alles wat ik er van verwacht had. Een prachtig strand, palmbomen, houten hutjes waar je kan eten, drinken en je hangmat ophangen en vooral heel veel toeristen en locals die massages, fruit, cocktails, armbandjes en andere rommel proberen te verkopen. Gelukkig vertrok de mensenmassa omstreeks een uur of vier in de namiddag terug naar het vasteland, waardoor het strand leeg achterbleef. Een paradijselijke oase van rust en toen zelfs de massagemeisjes huiswaarts keerden, was de rust compleet. De volgende dag waren er amper boten, dus ook dan hadden we strand bijna voor ons alleen. Na twee nachten in een hangmat, gingen we terug naar Cartagena. Een trip naar Playa Blanca wordt de moeite waard als je blijft slapen (foto’s 1 – 5: het strand, de jonge en oudere locals en onze slaapplaats).

De volgende dag namen we samen de bus naar Taganga, een kustdorpje vlak bij Santa Martha. Taganga staat bekend om zijn feestjes, relatief goedkope duikcursussen, de Lost City en Tayrone park. Genoeg bezigheden om hier een hele tijd te verblijven dus. Sophia en ik wilden direct de Lost City gaan bezoeken, maar door religieuze ceremonies van de loklae bevolking, was de stad een week gesloten. Verandering van plannen dus. De volgende dag vertrokken we met ons drie naar Tayrone park,Onderweg kochten we rantsoen en met publieke bussen geraakten we voor een derde van de “toeristenprijs” bij de ingang van het park. Daar wachtten drie politieagenten ons op, die overijverig onze bagage wilden doorzoeken.Alcohol was niet toegelaten in het park, dus onze fles rum was een klein probleem. Het was snel duidelijk waar de drie heren naartoe wilden en na het betalen van een beetje “drinkgeld”, mochten we met onze rum het park in.

De wandeling door de jungle was een heus avontuur. Al vrij snel bleek dat blootvoets wandelen beter was, aangezien de modder vaak enkeldiep was (foto 6: Sophia zit vast en heeft duidellijk hulp nodig). Nadat ik Sophia bevrijd had uit de modder, bereikten we probleemloos, maar met vuile voeten ons einddoel: Cabo San Juan. Een camping met tentjes en hangmatten aan alweer een paradijselijk strand. We verbleven hier twee nachten en genoten van het lege strand dat we op 10 minuten wandelen van de camping vonden (foto 7). Het leek wel of we op het eiland van “Lost” terecht gekomen waren. Een leeg strand met enkele palmbomen en grenzend aan het strand de jungle, die al snel een heuvelachtig karakter krijgt. Weerom een prachtig stukje natuurschoon (foto’s 8 en 9). De wandeling terug deden we langs de stranden. Een verademing tov de jungle van twee dagen eerder, maar nog steeds een flinke wandeling, zeker in deze temperaturen.

Na drie dagen in het paradijs keerden we terug naar de bewoonde wereld. Ik kreeg slecht nieuws te horen van het thuisfront, waardoor ik des te meer besefte hoeveel geluk ik had om hier te zijn en deze reis te kunnen maken. Ondanks een algemene stroompanne in Taganga, konden we de finale van de Champions League meepikken (leve stroomgeneratoren). Grappig om de Engelse supporters van Manchester volledig zot te zien worden bij de demonstratie van Barcelona. ’s Avonds gingen we voor het eerst uit in Taganga. Een belevenis die, zo bleek later, elke avond zeer gelijkaardig verloopt. De avond start met een flesje rum in het hostel. Tegen middernacht wordt er naar “Mirador” gegaan, een discotheek waar gedanst wordt met een prachtig uitzicht over de baai van Taganga. Na “Mirador” gaat de mensenmassa naar “Sensation”, de tweede discotheek in de stad. Als ook die sluit, kan je nog verder feesten op de afterparty in het Israelisch hostel, een hostel met zwembad waar de hele nacht gedanst, gedronken en gezwommen wordt en waar het volgens mij fysisch onmogelijk is om te slapen. Velen zien in Taganga dan ook de zon opkomen voor ze hun bed zien.

De volgende dag (in de namiddag wel te verstaan) boekten Sophia en ik onze trip naar de Lost City. Maandagmorgen vertrokken we voor 5 dagen naar de jungle, op zoek naar een oude stad, die jarenlang volledig overwoekerd is geweest door de jungle. Ik keek er geweldig naar uit!