Na een nachtje in Quiaca, staken Damian, Elaine en ik de grens met Bolivia over. Geen sinecure, zo bleek, want we moesten een drietal uren aanschuiven om een stempeltje te krijgen. Het is ook gewoon mogelijk om de gres over te wandelen zonder stempeltje, maar ik vermoed dat ik dan later in de problemen zou komen. Het is direct duidelijk dat de zaken heel anders verlopen in Bolivia. Een ander groot verschil merken we wanneer we de bus naar Tupiza nemen. De bus ziet er uit alsof hij zeer weldra de geest zal geven en we zijn zeer blij wanneer we levend en wel Tupiza bereiken en onze rugzakken uit het “bagageruim” zien verschijnen. Bolivia is een pak goedkoper, maar duidelijk veel minder “Europees” en gestructureerd dan Argentinië en Chili. Een niet onverwacht cultuurverschil dus.

Tupiza blijkt een mooi stadje te zijn, waar we paardrijden in de bergen. Een zeer mooie tocht, maar 5 uren op een paard,dat geregeld al eens begint te lopen (draf noemen ze da zeker) is een pijnlijke zaak voor de achtersteven. Verder koken we heerlijk eten voor een luttele 15 boliviano (een kleine euro).

En dan begint het avontuur. Een vijfdaagse jeeptocht van Tupiza naar Uyuni, door woestijnen, langs de grens met Chili, langs verschillende lagunas en uiteraard door de Salar de Uyuni. Een trip die mij weer naar verschillende superlatieven doet grijpen.

We zitten in een jeep met een Hollands koppel en hebben een sympathieke chauffeur, zijn vrouw om voor ons te koken en hun dochtertje van een jaar of drie in de wagen. De eerste dag passeren we prachtige landschappen (foto’s 1 en 2) en slapen we in een klein dorpje (San Antonio de Lopez), op een hoogte van 4200 meter. Er worden duchtig cocabladeren gesabbeld om geen last te hebben van de hoogte. Een zeer rudimentaire slaapplaats en we moeten al om 4 uur opstaan om verder te rijden. De tweede dag rijden we langs een verlaten dorpje, een heleboel lama’s, lagunes met massa’s flamingo’s (foto 3; vrij imposant in het midden van deze woestenij), thermische baden (foto 4: Damian, ik zelve en Elaine), de woestijn van Dali (foto 5) en een eerste kleine zoutvlakte. Vandaag ontdekken Elaine en ik dat een eindje lopen in de woestijn op een hoogte van bijna 5000 meter geen goed plan is.  

De derde dag kwam een nieuw hoogtepunt van mijn reis: de laguna colorado. Eem immens mooie lagune, met (zoals de naam zegt) verschillende kleuren, alweer een massa flamingo’s. De chauffeur moest ons na 50 minuten letterlijk weghalen bij dit natuurschoon, dat jammer genoeg onmoelijk op foto vast te leggen is (foto 6 en 7 zijn verdienstelijke pogingen). Op mijn lijstje van dingen die uitzonderlijk mooi zijn komt dus de Laguna Colorado bij, liefst bij de opkomende zon.

Nadien bezochten we nog de arbol de piedra (stenen boom), waar wij ons vooral amuseerden door op de vreemde rotsformaties te klimmen. Enkele lagunes (uiteraard met flamingo’s) later kwamen we aan aan de rand van de Salar de Uyuni. We sliepen in een hostel, opgebouwd uit blokken zout en vertokken de volgfende dag om 5 uur om de zon te zien opkomen boven de zoutvlakte.

De Salar de Uyuni is immens. De beloofde superlatieven schieten te kort om deze gigantische witte vlakte te omschrijven. Eindeloos wit (foto’s 8 en 9). Vanop het “Isla del pescado” lijkt de zoutvlake een grote zee. Uiteraard maken we de nodige “fotos locos”, gebruik makende van de witte vlakte en wat visueel bedrog.

Marjolein en Jan (het Nederlands koppel) verlaat ons en wij rijden naar de voet van de Volcano Tunupa, een vulkaan van 5435 meter, die we morgen gaan proberen beklimmen (foto 10). Tijdens de beklimming sterven we meermaals, door een gebrek aan zuurstof op deze hoogte. We moeten de beklimming staken op een hoogte van 4700 meter door het slechte weer op de top, maar worden toch beloond voor onze inspanningen door een prachtig uitzicht op de vulkaan en de zoutvlakte (foto 11). Tijdens de afdaling bezoeken we nog een grot met enkele mummies die hier al eeuwen lang liggen (foto 12). Een ietwat lugubere plaats.

Na 5 prachtige dagen, zoeken we vrij uitgeput een slaapplaats in Uyuni city, een vrij droevige plaats. De warme douche doet deugd. De volgende dag vertrekken Damian en ik naar Potosi en Elaine naar La Paz. Alweer afscheid nemen, deze keer na twee weken samen reizen. Jammer maar helaas.

Met deze vijfdaagse heb ik alweer een hoogtepunt van mijn reis gehad. Iets te veel in de jeep zitten naar mijn zin, maar meer dan de moeite waard. Ik blij om samen met Damian naar Potosi te rijden. De bus nemen in Bolivia is toch een groter avontuur dan in Argentinië (maar ook wel een zeer goedkope trip). In Potosi wachten de zilvermijnen...

Groeten uit Sucre,

Jan

Na mijn verblijf bij de familie was ik behoorlijk blij om een hostel te vinden met veel sociale mensen. Al de eerste avond zijn we met een internationaal gezelschap de stad gaan verkennen en ik moet toegeven dat de naam “Salta la linda” niet gelogen is. Een zeer mooie stad, me heel wat interessante uitstappen.

De eerste uitstap begon met een verrassende stop na 5 minuten om cocbladeren te kopen. We gaan naar meer dan 4000 meter boven zeeniveau en cocabladeren helpen tegen de hoogteziekte. Het werkte; ik werd niet ziek. De uitstap bracht ons langs ruïnes, een oud mijndorpje, zoutvlaktes (foto 1) en de berg met zeven kleuren. Een vermoeiende dag, maar zeer de moeite waard.

Op amper een half uur van Salta gingen we wandelen in een natuurpark, dat mij sterk aan het regenwoud deed denken (foto 2). Dolle pret en goedkoop: een prima combinatie.

Een derde uitstap ging richting Cafayate, een wijndorp in de bergen. De weg naar daar was werkelijk adembenemend. Uitgestrekte berglandschappen (foto 3)  en vreemde rotsformaties (foto 4: het amfitheater) volgeden elkaar in een snel tempo op.

Tussendoor was er tijd om af te spreken met een vriendin die hier woont en samen enkele gebouwen en musea te bezoeken, uiteraard afgesloten met een frisse “Salta negra”, het plaatselijke bier (foto 5).

Nieuwjaar werd in heet hostel gevierd met een traditionele asado. Massa’s vlees! Tegen twaalf uur trokken we de stad in en hier kwam het gedeelte dat ik mij iets anders had voorgesteld. Het regende spreekwoordelijke oude wijven en we waren quasi alleen op de Plaza, op 20 politieagenten (die massaal vuurwerk afstaken) en een dakloze na. Neemt niet weg dat we goed vierden in de patio (foto 6) en nadien in een plaatselijke discotheek. We eindigden in het hostel en zoals het hoort was iedereen op het einde voldaan.

Voor de eerste keer in mijn reis moest ik hier mijn plannen gedwongen aanpassen. De eerstvolgende bus met vrije plaatsen naar San Pedro de Atacama was op 8 januari en een hele week wachten lijkt mij net iets te veel. Bijgevolg besliste ik om op 1 januari samen met enkele anderen naar het noorden te reizen. Christine en Jack (USA, maar momenteel vrijwilligers in Paraguay), Damian (geboren in Argentinië, maar woonachtig in Israel), Elaine (USA) en ik reisden met een lichte nieuwjaarskater langs Jujuy naar Tilcara.

In Tilcara hebben we twee dagen gewandeld in een gezonde 35 graden en brandende zon. Prachtie wandelingen langs grotten (foto 7), een cactusbos (foto 8), kloven (foto 9), opnieuw prachtige berglandschappen (foto 10) en een plaatselijk schooltje met speeltuintje (foto 11: laat het kind in je los!). Niet evident, wandelen op een hoogte van meer dan 3000 meter boven zeeniveau, maar we hebben ons rot geamuseerd!

Uiteraard werd ook hier maté gedronken (foto 12), een voornamelijk Argentijnse traditie. Aangezien we hierna naar Bolivia gaan, genieten we van onze laatste maté en een superlekkere asado in het hostel. We leren een Argentijn kennen die een hotel heeft in Tilcara en worden pompt uitgenodigd om de volgende morgen gratis in het hotel te komen ontbijten. Een ontbijt met vers brood, verse croisants, fruit, ontbijtgranen, vers appelsiensap en thee. Een verademing na weken met “brood” met confituur.

We nemen afscheid van Christine en Jake, en daarenboven ook van Argentinië. Goedkoop Bolivia, here we come!