Ondanks de vele horrorverhalen (reizigers vertellen blijkbaar graag verhalen over overvallen, diefstallen, ontvoeringen, corrupte politie en andere problemen aan elkaar), vertrok ik dus naar Venezuela. Een apart land. Enkele dingen die je moet weten (of die wel leuk zijn om te weten) over Venezuela:

-          Venezuela heeft een uurverschil van 6 uur en 30 minuten met België. Je leest het goed, ze werken hier met een half uur tijdsverschil. Waarom? Gewoon omdat Chavez het kan.

-          Over Chavez gesproken... Een ingewikkelde politieke situatie hier met een extreem socialistische president. Ik heb nog nergens ter wereld een persoon zo zien verheerlijkt worden (of vooral zichzelf verheerlijken) als hier; personencultus alom. Overal langs de weg vind je affiches met Chavez, met daarbij één van de fantastische dingen die hij (allemaal eigenhandig als je de affiches mag geloven) heeft verwezenlijkt. De meningen in Venezuela over de man zijn zeer verdeeld. Er zijn grote voorstanders (Chavisten) en grote tegenstanders, maar de meesten denken dat hij de verkiezingen volgend jaar wel weer zal winnen (een meerderheid vermoed wel dat dit niet geheel reglementair gaat gebeuren). Veel stof tot interessante gesprekken met de lokale bevolking dus.

-          Geld dan. In Venezuela betalen de mensen met Bolivares Fuertes. Sinds 2007 met drie nulletjes minder, al spreken de mensen hier nog steeds over tres mil Bolivares ipv tres Bolivares. Maar dat is nog niets vreemds. De wisselkoers daarentegen... Officieel is één dollar 4,30 Bolivares waard. Deze koers wordt kunstmatig constant gehouden om een voor mij (als economische onwetende) onbekende reden. Op de zwarte markt daarentegen krijg je voor één dollar vlot 8 Bolivares. Reden genoeg dus om met een hoop cash dollars het land in te reizen. Alles is op die manier immers ongeveer half zo duur. De dollars van de zwarte markt zijn hier zeer gewild omdat Chavez het heel moelijk maakt voor de mensen hier om aan dollars te geraken en Bolivares in het buitenland evenveel waard zijn als dubbelzijdig toiletpapier.

Verschillende redenen dus om Venezuela een vreemd maar boeiend land te vinden. Ik ben alleszins blij dat ik dit land kan bezoeken nu Chavez nog aan de macht is en leeft (Hij is momenteel in Cuba om medische redenen, volgens sommige bronnen zijn knie, volgens anderen zijn mond. De verhalen gaan van een kleine ingreep of een abces tot een terminale kanker, al naargelang de bron pro- of contra Chavez is).

De weg naar Venezuela dus... José en ik waren de enige gringo’s op de meer dan halflege bus (ja, ook Argentijnen zijn hier gringo’s). Onderweg naar de grens werden we verscheidene malen gecontroleerd, gaande van routine paspoortcontrole tot een volledige check met fouillage en al (handen tegen de bus, benen gespreid, gelukkig nog net geen full cavity search). Zonder problemen bereikten we de grens en kregen we de nodige stempels om uit Colombia en in Venezuela te geraken. Mijn blanke huid en blonde haren werkten als een rode lap op een stier voor de louche wisselaars van geld. Ze dachten mij te plezieren met een wisselkoers van 5 of na aandringen 6 Bolivares voor een dollar, maar ik had mijn huiswerk gemaakt en besloot mijn dollars lekker te houden tot er zich betere kansen voordeden. Na nog een volledige scan van onze bagage en enkele paspoortcontroles op de weg, bereikten we rond 9 uur ’s avonds Maracaibo, een petroleumstad waar volgens velen niets te zien is. We namen een taxi (die we door onze koppigheid aan de grens met dollars moesten betalen) en kwamen in een fijn hotelletje terecht. Het eerste wat opviel aan Maracaibo was de hitte, zelfs om 9 uur ’s avonds. Moe van de rit en blij met de airconditioning op de kamer,gingen we op tijd slapen.

We beslisten nog een nachtje te blijven, zodat we rustig de stad konden bezichtigen. Na een deel van onze dollars te hebben gewisseld (8 tegen 1, prima deal dus en veel briefjes; zie foto 1) gingen we een stapje in de stad zetten. Een gezellig marktje, veel leuke huisjes in felle kleuren (foto 2)en supervriendelijke mensen, maar vooral een onhoudbare hitte. 42 graden in de schaduw maakte dat we naar een shoppingcenter vluchtten met airconditioning. Het shoppingcenter had ook enkele opmerkelijke zaken. In het midden bevond zich een ijsschaatspiste (kwestie van de energie er flink door te jagen; foto 3), voor de Subway stond een politieagent, casual gewapend met een shotgun en de etalagepoppen waren voorzien van overdreven grote borsten (foto 4, dit is niet representatief voor de gemiddelde vrouw in Venezuela, gelukkig maar). We wandelden hier wat rond, genoten van de airco en besloten dan om een toeristische busrit te gaan maken om de stad vanuit een iets of wat draaglijke temperatuur te bezichtigen. We moesten twee uur wachten voor de bus vertrok en toen die vertrok, bleek die vol te zitten met een bende overenthousiaste toeristen uit Caracas. Amusant was het wel. We reden door de stad en ik was gecharmeerd door de gebouwen en gebouwtjes in deze stad, die wordt afgedaan als enkel interessant voor mensen in de oliebusiness. Niet dus. Wat verder nog opviel in deze stad (naast de constante Chavezpropaganda) was dat de mensen ondanks de hitte allemaal een lange jeansbroek droegen (waar ne mens op let) en dat er naast heel veel moderne auto’s ook een heleboel geweldig mooie en vooral geweldig versleten oldtimers rondreden.

Na het hete Maracaibo, vertrokken José en ik richting Coro, een koloniaal stadje aan de kust, vlak bij een groot schiereiland. We belandden in Posada “El Gallo”, bij een vriendelijke Fransman en zagen voor het eerst in Venezuela andere, niet Venezolaanse toeristen. We namen de plaatselijke bus naar een strandje op het schiereiland. De busrit was interessant (en de bus vooral boordevol; foto 5) en het strandje mooi, maar vreselijk winderig. Ik was vooral onder de indruk van het leuke dorpje waar we terechtkwamen. De oude wagens, de lage gebouwen en de zanderige wegen deden mij denken aan de Far West, terwijl de palmbomen me herinnerden aan het feit dat ik aan de Caraibische kust zat. Een vreemde combinatie (foto’s 6 en 7). Op de terugweg stopten we bij “las Dunas”, zandduinen die hier als bij wonder neergepoot zijn. Ik verwachtte enkele kleine duinen, maar kreeg een gigantische vlakge, gevuld met hoge en lage zandduinen. Enkel het water tussen de duinen maakte duidelijk dat ik niet ergens in de Sahara was terchtgekomen. Bizar, meer heel mooi (foto’s 8 – 11). Zeker bij het ondergaan van de zon werd deze plaats prachtig. We zochten een lift terug naar het hostel en ’s avonds gingen we naar een symfonisch orkest. U leest het goed, een symfonisch orkest (foto 12 levert het bewijs). In Coro krijgt de bevolking wekelijks een gratis klassiek concert aangeboden, vooral bijgewoond door jonge mensen. Eén van de voordelen van een socialistische maatschappij al je het mij vraagt.

De volgende dag was een rustdag en ik maakte mij klaar om richting Mérida te vertrekken. José ging richting Caracas, Aruba, Curacao of ergens anders (reizen blijkt een mnoeilijke bezigheid te zijn), dus ik nam ’s avonds alleen de bus. Ook hier was ik overduidelijk de enige gringo op de bus, wat me wel wat extra aandacht opleverde. In Venezuela wordt er toch nog net iets meer omgekeken als een nietsvermoedende toerist door de straten loopt. Gelukkig ben ik dat al wat gewoon ondertussen. 13 uren op de bus brachten mij tot in Mérida, een studentenstad in de bergen, waar ik een tijdje zal verblijven.

Groeten vanuit een apartement ergens in Mérida.
Gringo Jan

Maandagmorgend, een beetje te vroeg: een jeep pikt Sophia en mij op en brengt ons naar het agentschap. Daar aangekomen blijkt dat we met negen zijn in onze groep en hoe kan het ook anders, van de negen zijn er 5 Nederlanders (ik ben nu wel zeker, Nederland is langzaamaan Colombia aan het overnemen). Op een wonderbaarlijke wijze geraken we allemaal in een jeep (4 op de achterbank en 4 op twee gammele bankjes in de koffer) en vertrekken we richting Ciudad Perdida. Na een uurtje asfalt, volgde een uurtje onverharde weg, geen pretje met zo veel man in één jeep, maar we houden het tof en zingen vrolijk mee met de muziek (zelfs als Grease een zevende keer wordt gedraaid). We laten de zee achter ons en verdwijnen in de bergachtige jungle van Noord Colombia.

De eerste dag wandelen we door een bergachtig landschap, langs vrij goed bewandelbare paadjes. De hitte zorgt er voor dat iedereen zich te pletter zweet, maar gelukkig kunnen we onderweg afkoelen in een riviertje. De omgeving is hier prachtig; dat belooft voor de volgende dagen (foto 1). Na een viertal uren wandelen komen we aan in onze eerste slaapplaats. We genieten van een net iets te dure, maar frisse pint en slapen in hangmatten.

De tweede dag vertrekken we ’s morgens vroeg, wan we hebben een stevige tocht voor de boeg. Al snel zorgt de extreme hitte en vochtigheid voor overdreven hoeveelheden zweet. We komen wel steeds meer in de “!jungle”terecht. De paadjes zijn niet meer “aangelegd”, maar uitgesleten door jarenlang gebruik en intensieve erosie door de extreme regenva (foto 2)l. Tot de middag houden we het droog (wat betreft het vocht dat uit de lucht valt althans) en een frisse duik in de rivier doet wonderen tijdens onze lunchstop. Na de middag vertrekken we vol goede moed (al komen bij velen de eerste blaren te voorschijn), maar al na vijf minuen moeten de schoenen (en voor velen de broek) uit om een rivier te doorkruisen (foto 3). Prachtig en lekker avontuurlijk. Iedereen probeert droog te blijven, hetgeen viijf minuten later overbodig bleek. Vlak na de rivier, brak de hemel open. We werden verfrist door een ware zondvloed. Ik denk niet dat ik het ooit al zo hard heb zien regenen en bovendien duurde dit enkele uren. De gigantische hoeveelheden water maakten beekjes (of zeg maar heuse beken) van de paadjes en alles en iedereen werd tot op het bot nat. Ik genoot van deze apocalyptische omstandigheden, terwijl we ons een weg baanden door beken, watervallen, modderstromen en veel te gladde stenen. Een half uurtje voor we onze kampplaats bereikten werden we echter gestopt door een rivier, die door de overvloedige regenval iets dieper en wilder was dan gepland. We wachtten een half uur tot iemand een touw bracht en geraakten zo relatief veiliug aan de overkant. Het water kwam tot boven ons middel en stroomde vrij snel, dus het touw was geen overdreven luxe. Ook het laatste half uur was nog prachtig. Klimmen, dalen, glijden, nog wat watervalletjes en beekjes passeren en uiteindelijk aankomen in het kamp. We kregen bedden deze keer en iedereen was vooral blij met de warme koffie (zelfs ik) en de popcorn die de gidsen voor ons maakten.

Op dag drie gingen we op zoek naar de Lost City. Na een wandeling van een half uurtje, met alweer vijf rivieroversteken (opnieuw tot een meter diep, dus weerom nat), kwamen we aan de voet van de lost city. Een 1600-tal trappen bracht ons tot bij de oude stad (foto 4). Deze stad is jarenlang overwoekerd geweest door de jungle en nu deels vrijgemaakt. Voor velen valt het voorkomen van de stad tegen, maar ik vond het imposant om te zien hoe de natuur deze oude religieuze plaats (die nu nog steeds voor religieuze diensten gebruikt wordt) helemaal verslonden had. De stad is behoorlijk groot, maar lechts een deel is vrijgemaakt (foto’s 5 en 6) . Niet alleen de stad,maar ook het uitzicht van hier was geweldig. Boven de stad is momenteel een legerbasis die toeristen moet beschermen tegen de rebellen. Een aantal jaren geleden werden hier acht buitenlandse toeristen ontvoerd door rebellen en pas na maanden terug vrij gelaten. Nadien werd het leger hier dus gestationeerd en is dit een veilige plaats geworden. Na het bezoek aan de Lost City, startte onze weg terug. Het weer was beter en we haalden zonder regen de kampplaats.

De derde en de vierde dag waren behoorlijk relax. We wandelden slechts een drietal uren per dag en hadden dus tijd genoeg om te genieten van de prachtige natuur (foto’s 7 en 8). Onderweg kwamen we enkele huisjes tegen van de lokale bevolking, die hier nog steeds in vrij primitieve omstandigheden leeft, ver weg van de drukke buitenwereld (foto’s 9 – 11). Op de terugweg bleek één rivier te wild om door te waden, dus we moesten in een ijzeren karretje dat tien meter boven het water hing oversteken. Behoorlijk beangstigend, maar vooral zeer plezierig!

De Lost City trek was één van de mooiste en leukste trekkings die ik al gedaan heb. De prachtige natuur, in combinatie met de avontuurlijke rivieroversteken en bergachtige en modderige paadjes, maakten deze tocht zeker de moeite waard. Voor mij was de stad zelf ook zeer de moeite (anderen verwachtten een tweede Machu Picchu en waren teleurgesteld) en opnieuw hadden we geluk met onze groep. Een fijne trek, met fijne mensen.

Hoewel iedereen behoorlijk moe was, werd er die vrijdag nog een wild feestje gebouwd. Ik zag de zon opkomen boven de Caraibische zee en ging als een tevreden man slapen. Zaterdag was een broodnodige rustdag en uiteraard werd er ’s avonds opnieuw gefeest. Al vele avonden hebben we ons in de Zijbeuk in Rotselaar afgevraagd waar het café is met meer vrouwen dan mannen en jawel, ik heb het gevonden. Club “Mirador” in Taganga wordt op zaterdag bevolkt door een overschot aan vrouwen. Meer nog: een overschot aan uitzonderlijk mooie vrouwen, die maar wat graag een salsapasje zetten met de gelukkige mannen op de dansvloer. Genieten.

Zondag, maandag en dinsdag waren rustige dagen. Bezoekjes aan het strand, lekker eten, boekje lezen; een beetje vakantie dus. Maandag ging ik naar Santa Martha city, om dollars te halen voor Venezuela en eindelijk mijn postkaartjes te posten (een deel sleurde ik al van in Bolivië mee, de rest kocht ik op Galapagos). Een hele onderneming, die mij een dikke drie uren kostte. Dollars zijn niet gemakkelijk te vinden en een internationaal postkantoor al helemaal niet. Uiteindelijk lukte het me. Ik betaalde mij blauw om de kaartjes verstuurd te krijgen (één kaartje kostte ongeveer de prijs van een kleine maaltijd hier) en hoop dan ook dat de kaartjes voor mij thuis zijn. Afwachten...  Dinsdagnamiddag vertrokken Daphne en Sophia richting Bogota. Opnieuw afscheid nemen dus. Dit moet één van de minst leuke dingen zijn aan reizen.

Woensdag begon ik aan mijn driedaagse duikcursus. De eerste dag begon met enkele oefeningen kort bij de kust. Een vreemd gevoel om onder water te ademen en te bewegen, maar een leuk gevoel. Na de eerste oefeningen doken we direct tot een diepte van 12 meter. Fantastisch! De onderwaterwereld is anders en bevreemdend, maar vooral prachtig. Door een juist evenwicht te zoeken, llijkt het of je tussen de koralen en de vissen in zweeft. We zagen een reuzekreeft en een massa vissen. Sommige had ik al eens gezien in een aquarium in de zoo, anderen waren totaal nieuw voor mij. Echt fantastisch. De tweede en derde dag waren meer van hetzelfde. Enkele oefeningen en daarna een diepe duik. De derde dag doken we tweemaal tot 18 meter diep. Ik genoot van de onderwaterwereld en vond het nu al jammer dat het bijna gedaan was. Na een theoretisch examen (niet moeilijk, maar ik had dan ook flink gestudeerd), werd ik officieel een “Open Water diver”, gecertifieerd door PADI (foto’s 12 – 15).

De avonden bracht ik door met Anne (waar ik voordien al drie weken mee reisde) en haar huisgenoten José en José. De oplettende lezer weet al hoe de vrijdag- en zaterdagavond er uitzagen: feestje... Vrijdag werden we verleid om naar een beachparty te gaan op Playa Grande (tien minuten varen van Taganga). Na het nodig overleg werd ons een korting en een gratis pint belooft op het strand. Het werd een gratis avond voor ons. We betaalden de boottocht niet (niemand vroeg ons geld, vreemd) en gingen een vijftal keer onze gratis drank ophalen (en kregen ook telkens weer wat we vroegen). Op het strand was niet veel volk, maar wel muziek, dus wij dansten de hele avond. Dansen op een Caraibisch strand, met de zee en palmbomen naast je: een magisch moment.

Na een laatste feestje op zaterdag en een laatste Filet Mignot in mijn hostel op zondag (we hadden een Nederlandse chef kok die heerlijk eten maakte), was ik klaar om richting Venezuiela te vetrekken.  Maandagmorgen zou ik samen met één van de Josés vertrekken richting Maracaibo. Door de vele horrorverhalen die ik al hoorde van Venezuela en het feit dat de meeste mensen hun trip hier stoppen, was ik wel een beetje zenuwachtig. Een spanning die mij deed denken aan het vertrek van mijn reis, nu bijna 8 maanden geleden. Spannend...

Groeten uit Merida (Venezuela),
Jan