Ik ben Jana
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 12/07/2012 en ben nu dus 13 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik ben Jana en op 27/03/2013 werd er vastgesteld dat ik aplastische anemie heb.
Op mijn blogje kunnen jullie alles volg
Idereen bedankt voor de massale aanwezigheid en bedankt voor de mensen die aanwezig waren op afstand. Bedankt voor alle steun/schouderklopjes en knuffels. We hebben op gepaste wijze afscheid genomen van onze kleine Rambo. Het afscheid dat je verdiende en met een staande ovatie (applaus) speciaal voor jou. Jana'tje je zult een mooi plekje krijgen bij ons thuis en in ons hart. Hieronder kan iedereen onze afscheidstekst aan Jana nog eens lezen.
Un grand merci a toutes les personnes qui nous on soutenu durant cette periode difficile.
Dag kleine Jana (jaj voor jour), Dag Kleine Rambo, 27/3/2013, we herinneren het ons nog alsof het gisteren was. Het was een zonnige dag en papa moest naar de tandarts. Toen papa de tandarts verliet belde mama dat onze kleine meid meer blauwe vlekken had.
We gingen snel naar spoed, uren en dagen bleven we wat in het ongewisse. Als dan op een volgende dag verschillende dokters en sociale assistenten de isolatiekamer binnen komen wandereln dan weet je snel hoe laat het is. "Jullie dochter heeft een ernstige levensbedreigende ziekte".
De grond zakte volledig weg onder onze voeten, we voelden machteloosheid, veel verdriet maar ook veel woede. Het is altijd enorm hard om zoiets te horen over een dierbare maar als het over een kind gaat, je eigen kind dan is de slag in je gezicht 10x zo hard.
Na dit nieuws startte een enorm gevecht, JIJ op kop en wij als vleugeltjes aan je zijde. Lange tijd gingen we de goede richting uit. Zoals we dikwijls zeide: One team, One spirit, One goal. Elk obstakel dat JE tegenkwam ruimde JE met JE wilskracht en spirit zomaar van de baan. Wekelijkse controles, prikjes, onderzoekjes, vuile medicijntjes enz... Je kreeg al snel de naam "Rambo" in het UZ Brussel want zoals hem ging je de strijd aan en tegelijk met alle stoorzenders bleef JE een goedlachts en vrij kind. Een kind dat op jouw leeftijd al meer dan ooit besefte wat leven is en dat wou leven. Mensen zeiden vaak: "aan Jana zie je niet dat ze ziek is", langs een kant deed dit ons pijn omdat dit zo net was maar langs de andere kant was JIJ dit niet liet zien dat JE ziek was.
Eind februari begonnen JE bloedplaatjes achteruit te gaan, eerst dacht men dat JE beenmergje het terug begaf. Maar niets was minder waar, er zaten andere beestjes in JE lichaam Beestjes waar later van bleek dat er geen antwoord op was, alles werd uitgeprobeerd maar de plaatjes gingen niet omhoog. Tot het noodlot viel op die bewuste vrijdag, JE kreeg een hersenbloeding. Opnieuw ging JE als een tijger het gevecht aan ook al gaven ze JE niet veel kansen maar je deed iedereen geloven dat JE er tocht door zou komen. Wij als mama & papa gaven ook niet op, zelfs als ze elke dag zeiden dat JE kansen klein waren maar toch bleven we vechten voor JOU. En zoals we ook steeds eiden: we hebben verdriet om je ziekte maar nooit een traan in JOUW buurt, ook niet in een uitzichtloze situatie. Maar deze keer werd de situtatie uitzichtloos en werd de tegenstand te groot, JE moest de strijd staken want JE sterke lichaam kon het niet meer aan. De laatste momenten van JE leven beleefde JE in de armen van Papa en dicht bij je Mama. JE bent nu misschien niet meer lichamelijk bij ons maar JE ziel zal altijd in ons hart zijn.
Onze grootste nachtmerrie was om dit mee te maken en hier rondom JOU te zitten. Hoe kort dat je leven bij ons ook was, we zijn enorm blij en fier dat JIJ onze dochter bent. JE hebt er alles aan gedaan om bij ons te blijven, JE hebt JE gegeven tot het uiterste en nog zoveel verder. Wij probeerden JE een zo aangenaam leven te geven ook al waren de regels enorm stgreng en leefden we deze zo goed mogelijk na. Daarom willen we ook wat sorry zeggen omdat we soms zo streng waren en dingen verboden met pijn in het hart maar alles ten goede van je ziekte. De voetafdruk die JE achterlaat is immens en het zal heel veel mensen doen nadenken. Ons respect voor JOU is bijzonder groot want wat JIJ presteerde in JE prille bestaan is ongezien, onwezenlijk maar o zo uniek. JE gaf ons op korte tijd zoveel en de herinneringen aan JOU zijn eindeloos en tijdloos. Daarom vragen wij als ouders aan alle mensen hier in de zaal een applaus speciaal voor JOU want dit heb JE meer dan verdiend.