6 mei, een dag die er nooit had mogen zijn. De gebeurtenis van die dag werd onuitwisbaar op onze ziel gegrift.
Graag zouden we deze dag gewoon overslagen, maar de realiteit is dat je er gisteren, morgen en overmorgen ook niet meer bent.
De tien dagen voor deze dag beleefden we net als vorig jaar vrij intens: ik hoorde mama tien dagen geleden nog zeggen: "vandaag begon het 2 jaar geleden, we werden apart geroepen en kregen de melding dat Jana in levensgevaar was".
Elke seconde van toen, is geprogrammeerd op het netvlies.
Er gaat geen dag voorbij dat we over je praten. Bij situaties die zich voordoen, zeggen we gauw: wat zou Jana nu doen of hoe zou ze reageren.
Wat ze ongetwijfeld zou zijn, is super fier op haar broertje Liam. Al weten we zeker dat het er af en toe bovenarms zou opzitten.
Elke dag denken we natuurlijk ook terug aan de mooie herinneringen aan jou. Herinneringen die jij intens mooi maakte omdat je telkens opgewekt door het leven ging, ongeacht wat je allemaal moest doorstaan.
Jouw verlies maakte van ons ook wel andere mensen. Kleine dingen, kunnen zo intens zijn. Je drukte ons met neus op de feiten, en gaf ons mee wat de belangrijkste waarden zijn in het leven.
En laat ons dan nog maar zwijgen over wat jij teweegbracht met de Foundation Jana De Koker. Elke lachje dat je tovert op de gezichtjes van de kindjes, onvoorstelbaar. Weet je nog dat voetstapje dat mama en papa wilden verder zetten, wel hij is bijzonder groot geworden. Dank u "Rambo".
Onderstaand een film ter herinnering aan onze schat.
We houden van jou
Mama, papa en broertje Liam
https://vimeo.com/126978271
