Ik ben Jana
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 12/07/2012 en ben nu dus 13 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik ben Jana en op 27/03/2013 werd er vastgesteld dat ik aplastische anemie heb.
Op mijn blogje kunnen jullie alles volg
Vandaag zou het normaal mijn en jouw superdag moeten zijn maar het is een dag met heel veel tegenstrijdigheden en zovele gezichten.
Weet je nog de eerste keer dat je me samen met papa naar de crèche bracht, tranen vloeiden van verdriet. Normaal was de planning dat als jij opnieuw ging werken dat joj en papa dat opnieuw konden beleven. Hoe raar het klinkt maar jullie zeiden vaak: als we je terug naar de crèche kunnen brengen dan gingen er uiteraad tranen zijn van verdriet maar ook immens veel van vreugde en blijdschap.
Het zou betekenen dat ik dan terug vrij was als een normaal kind en genezen was. Tot februari 2014 was de planning dat ik in juli naar de crèche kon maar dat verdomde noodlot, die verdomde akelige ziekte...
Jij keek er zo naar uit om elke morgen terug naar papa te bellen om te horen dat alles goed gelukt was en ik flink naar de crèche was of maandag/vrijdag bij omi/opi en Mamy/Papy. Mij komen halen was altijd een feest, het gelukzalige moment om in jullie armen elke keer dat thuisgevoel ervaren.
Voor mij zal het nooit een echte kennismaking zijn met de echte wereld: beseffen dat ik in de crèche, op school ben of gewoon vrijuit kan genieten van alles. Zoals ze vaak zeggen: Gezonde kinderen praten over poppen en auto's of speeltuinen terwijl kinderen op de kankerafdeling alles weten/praten over chemo, katheters, puncties, prikken. Immens verschil en moreel zwaar om dragen op jonge leeftijd.
Wat ben ik dan ik "blij" dat wij 3 samen toch het maximum uit mijn veel te korte leven haalden. Alles in overleg maar altijd tot het uiterste zodat ik mij onwetend toch een kind voelde.
Zoals mijn liedje zegt: Ik heb zo vaak mijn noodlot het hoofd geboden en de waarheid zo Diep als mogelijk verborgen... Opgeven wou ik niet, elke berg wou ik beklimmen... Ik heb jullie mijn hart voor altijd gegeven en zet mijn leven voort. Hoe klein en pril klein ik ook was, mijn voetafdruk is niet voor even maar voor altijd...
Leven is zo unfair maar Mama ik weet zeker dat jij het vandaag goed gaat doen, zoals we met ons 3 altijd zeiden: borst vooruit en tegen alles aan... Zoals elke dag reis ik nu ook elke dag met jullie mee als een (b)engeltje op jullie schouder
