That is the question! Zoals eerder gezegd hadden we besloten om Thanksgiving een korte break te nemen. Ine die wilde al altijd naar Jamaica (ja Man!) en gezien dit slechts dik 2 uur vliegen is van Atlanta, waarom niet, 's morgens vliegen en tegen de middag met je voeten in het zand zitten.
Na wa speurwerk kiezen we voor een gloednieuw hotel die zijn deuren opent op 1 November. De deal is zo goed dat we da risico-tje wel willen nemen: 50% korting en een swim-up room in een adults only all inclusive voor geen geld. Trouwens het is een Hyatt dus die zullen we weten wanneer ze open gaan. Tot we eerste bericht zien dat opening is uitgesteld tot 23 November. Hmhm dat begint wel spannend te worden. Op 21 November wordt er op Tripadvisor gechat dat er een meeting is geweest en opening nogmaals is uitgesteld, nu tot 10 December. Dus toch maar even bellen naar Hyatt, en ja het is dus nog een bouwwerf maar ze zullen terugbellen met een alternatief of je kan gratis annuleren. Ik kijk toch maar even zelf op booking.com of er nog alternatieven zijn en tot onze verrassing is er wel nog vrij veel be- schikbaar. We besluiten dan maar om zelf alvast een back-up te reserveren (het wordt Secrets die ook op onze shortlist stond) en we kunnen gratis annuleren tot 2 dagen voor vertrek, in geval Hyatt toch met beter alternatief zou komen (gezien Secrets enkel kamers met zeezicht hebben en geen swim-up). Tussen Donderdag en Maandag worden we 4 maal gebeld door Hyatt telkens om te zeggen dat hotel niet klaar is (ja da wisten we al, wa is het alternatief aub....). Op Dinsdag bel ik dan maar zelf om van mijn oren te maken dat we nog steeds wachten. De lieve dame checkt even en ja hoor ze hebben kamer voor ons in Sandels. Mooi zo, en is da ook een swim-up? Hmhm da weet ik niet. Hoe da weet je niet, ik ga toch niet alternatief aannemen als kamer niet van zelfde niveau is. Dus ik moe zelf bellen en krijg ook nog kamer die niet van zelfde categorie is. Ik denk het niet. Dus ik klagen en uitleggen dat het mij 5 minuten heeft geduurd om alternatief te vinden, terwijl Hyatt zowat 5 dagen nodig heeft. We annuleren alles en met wat duwen verkrijg ik ook nog 3 gratis nachten voor verblijf volgend jaar in Hyatt all inclusive. Goe bezig Bart.
Aldus vertrekken we op Thansgiving zelf om 9 uur richting Montego Bay. Als we bij emigratie komen is er een probleem. Men ziet dat ik in laatste 6 weken in Myanmar was dus moet ik even naar Health Desk. Ine die mag door, dus ikke alleen naar die lieve dame die vraagt of ik ingespoten ben tegen gele koorts (was da voor een vraag want das niet eens een vereiste voor Myanmar), of ik koorts heb (zie ik er zo uit misschien?) en mocht ik koorts krijgen moet ik meteen bellen. Ik terug naar emigratie en hop stempel en we zijn binnen. Niemand heeft gezien dat ik na Myanmar ook nog in Ghana was (??). Het hotel ligt op 15 minuten van de luchthaven, om 2 uur zijn we dus ingecheckt en is kamer klaar. Tijd voor nog een teleurstelling: euh waar is da zeezicht? Ja als je op je terras op een stoel staat en over terras hangt misschien? Soit rest van de kamer is goedgekeurd. Het hotel is voor de rest prima: adults only all inclusive en enkel het ontbijt is buffet. Er zijn 9 restaurants voor lunch en avondeten en allen zijn a la carte en je hoeft nergens te reserveren. Wil je niet uit je kamer? Geen probleem, de room service is 24 uur en inbegrepen. Vooraal het Frans en Japans restaurant kon ons bekoren en natuurlijk de piano bar (neen niet voor de piano maar ze hadden er black label, inbegrepen in de prijs natuurlijk!).
Het enige wat tegenvalt is het weer. De temperatuur is goed, maar helaas hebben we vrij veel regen gehad en voor de rest een pak wolken. Maar als echte die hards zijn we tijdens de plensbuien blijven zitten aan het strand, we komen voor de zee, we blijven zitten aan de zee. Op Maandag 1 December vliegen we terug en we zien meer zon en blauwe lucht op weg naar huis, dan in 4 dagen Jamaica (ja Man!). Soit we hebben genoten van het niets doen en hebben veel te veel gegeten en gedronken.
De volgende stap in onze immigratie is ondertussen ook al genomen, het gaat (voor sommigen) nu toch wel erg snel....
Gisteren was dus de grote dag. In het week-end hebben dan beiden de student uitgehangen en elkaar opgevraagd. Eigenlijk na een eerste studieronde bleven er nog een twintagtal vragen over die we echt wel moesten blokken. De rest was eigenlijk algemene kennis en zou iedereen moeten weten, zoals wie is de huidige president, welke oceaan ligt aan de oostkust of nog wie waarvoor is Martin Luther King bekend. Tussendoor hebben we ook nog een house warming bij een collega van Ine. Ze is er paar maanden geleden ingetrokken en dus tijd om ingedoopt te worden. Het was gezellig al sloeg bij mij na paar uur toch de jetlag van Ghana toe (ja oude vent).
Zondag kunnen we lekker de laaste 20 vragen erin rammen want het regent toch met bakken. We worden de Maandag om 730 verwacht en dat wordt dus vroeg opstaan. Het interview vindt plaats in kantoor niet ver van Stone Mountain (ja daar heeft Yvonne heel goede herinneringen aan), zonder vekeer of regen al een uurtje karren. Op maandag- morgen en regen gaan we toch wel een uurtje langer onderweg zijn. Aldus om 530 zijn we stipt weg, ikke fier op Ine dat ze op tijd klaar is. Het miezert wat tot net voor de oprit van de autostrade. Begint nu toch wel flink te regenen dus ruitewissers opzetten. Hm ruitewissers opzetten. Ja ik weet dat het vroeg is maar die ruitewissers hebben geen zin. Ine gelooft me niet en begint aan de knopjes te prutsen maar er beweegt helemaal niets. Dan maar vlug afdraaien op parking van Dunkin Donuts want dit is echt wel te gevaarlijk om verder te rijden.
Ine kijkt nog een keer en guess what: de ruitewissers gaan niet omdat ze er gewoon niet opzitten. Toen Ine naar luchthaven reed paar
weken terug was er een steen tegen de ruit gevlogen en die voorruit werd vorige week vervangen..... Ik begin luidop te lachen, maar Ine vindt
het duidelijk minder leuk. Soit omdraaien terug naar huis en veranderen van tuttut.
Gelukkig is het verkeer ok en komen toch nog ruim op tijd aan bij de immigratiedienst. We hebben zelfs nog tijd om koffietje te gaan slurpen bij
de Starbucks. Stip om 7.30 am melden we ons aan, we krijgen een nummertje en mogen boven op tweede verdieping wachten. We zijn met een
twintigtal en het is een vrolijke bende van Aziaten tot Mexicanen over Europeanen tot ik weet niet welke nationaliteit. Alle leeftijden en de meesten
behoorlijk gespannen voor wat komen gaat. De interviews starten en we zien verschillende ambtenaren nummertjes roepen, de ene al meer
enthousiaster dan de andere. Eentje lijkt echt wel een oude brom-grootma en ik grap tegen Ine: die wil ik hebben voor mijn interview. Onze
nummertjes zijn blijkbaar niet bij de eerste ronde, dus we wachten en na half uurtje begint alles opnieuw. Ine wordt eerst geroepen en ik eventjes
later door jawel, lap die oude grootmoe die duidelijk een Maandagmorgen humeur heeft. Ik word kantoortje binnen geloodst net naast die van Ine
en hoor Ine lachen en bulderen. Het is bij de buren duidelijk veel gezelliger..... Er worden een aantal standaardvragen afgerammeld over onze
aanvraag, en daarna de grote test. Eerst zinnetje lezen (where is the White House? goe gelezen Bart, tick in de box) en daarna neerschrijven: The
White House is in Washington D.C. (ze had al aangevinkt dak kon schrijven nog vooraleer ik klaar was). En dan beginnen we aan de 10 vragen,
na 6 stopt ze want we hebben ze allemaal juist en hop na 20 minuten krijg ik pre-approved letter mee. Ook Ine is dan al klaar en heeft zelfde brief.
Beiden geslaagd en nu maar wachten op finale uitnodiging voor de plechtige ceremony waar we trouw zullen zweren aan de vlag.
Onderweg naar huis krijgt Ine telefoon van de plaatselijke car-glass man dat er geen ruitewissers in zijn truck ligt, misschien liggen ze nog op de
motor zelf. Really???? Eens thuis zijn we benieuwd, nemen een zaklamp en ja hoor daar liggen ze op de bodemplaat de 2 ruitewissers. De volgende
morgen is het euvel verholpen, Ine kan er nu gelukkig ook mee lachen.
Het weer doet hier ondertussen rare dingen. Eerst is het erg koud voor de tijd van het jaar en zijn er vriestemperaturen in alle 50 staten van US. Een
paar dagen later is het uitzonderlijk warm en rijden we cabrio naar huis. Nog weekje werken en dan is het Thanksgiving, tijd voor korte trip naar
Jamaica, ja man. Hopelijk is ons hotel klaar want we hebben een spiksplinter nieuw hotel geboekt maar we zagen dat de opening al twee keer werd
Ine die heeft het tamelijk druk nu definitief bekend is dat ze nieuwe global rol zal krijgen binnen het bedrijf. Aldus op dit moment doet ze zowel haar huidige job en is ze in training voor haar nieuwe rol. Tussendoor gaat ze met bedrijf ook nog eens klussen. Bedrijf doet nl. liefdadigheidsproject waarbij een huis verbouwd wordt voor kansarm gezin en dus gaat Ine ganse dag kabouterklus gaan spelen.
Lang geleden maar we krijgen nog eens alle buren samen en het was onze beurt om de gasten te ontvangen. Zoals altijd geweldig leuke avond.
Een ander probleempje deze maand was mijne tuttut want engine warning begon te branden (tweede keer dit jaar). De kosten waren niet van de poes en ook de restwaarde viel behoorlijk tegen. Aldus op internet wat aan het shoppen gegaan om te kijjken wat we zoal allemaal aan vervanging kunnen krijgen. Ik kom toch altijd terug bij mijn eerste liefde: de infinity cabrio. Het is een hard-cover wat wil zeggen, eens hij open ligt kan je helemaal nikske kwijt in de koffer (zelfs geen brood). Dus als ik moet reizen zal het met Ine haar auto worden. Het model is pas sinds 2010 op de markt en nu beginnen er pas een paar pre-owned op de markt te komen. Heel veel wit en zwart (weet niet wat al die Amerikanen met saai kleur hebben) en gezien dit een beetje een sportwagen is wil ik beetje flashy kleur. We vinden een hel-blauwen 2011 met niet teveel miles op de teller. Ine bellen of hij er nog staat en dan vlug na het ontbijt richting dealer. Test-ritje (was niet echt nodig, wist da die het zou worden) en dan beginnen onderhandelen over de prijs. Eens klaar met de prijs beginnen we aan de onderhandelingen voor overname prijs. En eens we totaal plaatje hebben kunnen we beginnen te kijken wat er van fianciering mogelijk is. Eens da allemaal achter de rug is kunnen we aan het papierwerk beginnen (waar men nog aantal keer probeert om allerhande extra's aan te smeren, maar we wonen hier nu 5 jaar dus neen dank U). Na 5 uur rijden we buiten met nieuwe tuttut: byby A4, welcome Infinity.
In Oktober is er ook Taste of Atlanta. Dit evenement gaat door in Midtown Atlanta en er zijn zowat 100 restaurants die meewerken. Het gaat van fastfood tot meer gespecialiseerde koks. Het weer is geweldig: 20 graden, zonnetje. We zijn niet alleen en nemen onze 20 bonnen in ontvangst en daar gaan we. We proberen vooral restaurants die we nog niet kennen. De desserts vallen wat tegen maar leuke dag en voor herhaling vatbaar!, al moets je somes wat geduld hebben (10 tot 20 minuten aanschuiven was niet abnormaal).
Moet ook nog even terug naar September want we hadden een brief van Uncle Sam ontvangen inzake onze naturalisatieproces (wat een woord, is eentje voor Rad van fortuin). De eerste stap is onze vingerafdrukken laten afnemen. We moeten er om 8 uur 's morgens zijn en dus met Atlanta verkeer is dat een beetje gokken. Vertrek je op tijd dan ben je er veel te vroeg,vertrek je iets later rij je jezelf vast in het verkeer. Soit we waren ruim op tijd en foto's en vingerafdrukken netjes afgenomen en na half uur staan we terug op straat. Begin Oktober ontvangen we brief nummer 2 met onze afspraak voor het grote interview. Had net trip naar Ghana gepland, dus dat maar via KLM omgeboekt want dit is de belangrijkste stap in ganse proces. Meer hierover in November.
Eind Oktober mag ik nog eens buiten spelen naar Myanmar, wat een behoorlijk lange trip is. Eerste stop is tot Tokio, dan overstappen op vluchtje naar Singapore (en die tweede vlucht is net zover als Atlanta naar Brussel). Na 12 uur Singapore gaat het dan verder naar Myanmar (prachtig land by the way). We komen een week later terug en de volgende morgen kus ik Ine een veilige trip want zij vertrekt voor het eerst naar Canada. Als onderdeel van haar training mag ze fabriek gaan bezoeken. En dit ga je niet geloven: Ine komt terug en ikke vertrek naar Ghana zodat we op tijd terug zijn voor de grote dag van ons interview. Dit was dus eventjes 3 weken naast elkaar leven.
Nog berichtje aan de koutstaaltjes: we hebben 1 vogelhuisje al kunnen meebrengen en het is in 1 stuk aangekomen. De bedoeling is dat nummer 2 in December mee komt.
Kabouter klus
Stress bij Kabouter koken, dessert wordt met liefde gemaakt
Deel 2 van de vakantie is dus Belgenland waar we na een korte vlucht met SAS vanuit Oslo arriveren.
We blijven 5 dagen.
De eerste dag(Donderdag) is ondertussen een traditie en zeker met het mooie weer : naar Nederland op terras Zeeuwse mosselen gaan eten.Al hebben we er al binnen gespeeld in Noorwegen, deze zijn echt nog wel een stukje beter.
Op Vrijdag plannen we een feestje: 5 jaar USA en 10 jaar getrouwd das meer dan reden genoeg.We doen hetzelfde concept als op ons afscheid van Belgie: zelfde locatie, zelfde frietkraam, zelfde zelfbediening voor de drank.
Wij zijn met ongeveer 50 man en opnieuw is het weer excellent en kunnen we dus lekker buiten in de tuin bijpraten met een Brugse Zot, een goe bak frieten en een frikadel.
Op het feestje hadden we ook 2 Amerikanen.Eentje is college van Ine die voor 6 maanden in UK zit en de tweede is mijn bazin die special voor 4 dagen de plas heeft overgestoken.Ook al willen beiden vooral de toerist uithangen, toch willen we ze in Brugge trakteren op lunch.En ja je kan het al raden het weer zit mee dus kan lekker op terras.
s Avonds staat afspraak met familie Babouche op het programma, ondertussen ook al een traditionele gezeliige boel geworden als we in Belgie zijn.Eigenlijk was het uitgestelde diner voor plechtige communie van dochterlief.Het werd een zeer Belgische maaltijd en da smaakt altijd.
Op zondag nog een uitgesteld communiefeest nu voor Isabau, nichtje van Ine.En zoals je waarschijnlijk al kan raden : het was goe weer, leve de terras!
Tussendoor lopen we ook nog bekenden tegen het lijf tijdens het shoppen (al moeten we diep in ons geheugen graven om te weten wie Hallo Bart tegen ons riep!) en doen we al de nodige boodschappen van chocolade tot calve nootjes.
Na vijf dagen is het tijd om terug naar huis te vliegen met de al even traditionele stop bij de douane om alle factureren van aankoop te laten afstempelen (inclusief 3 braadpannen gekocht bij onze vrienden in Corona, ja hoor ik je al denken zit da in de valies en kan je geen braadpan kopen in USA?Volgens Ine gaat er niets boven een echte Belgische pan, voila!).
En wat ook een traditie na het verlof: terug aan het werk. De foto's van ons feestje volgen nog.
a we zijn een beetje lui geweest ik weet het, maar hier zijn we weer en we gaan terug naar eind Augustus.
Na een laatste business trip naar Ghana is het tijd voor wat verlof.
We beginnen met een citytrip en vliegen met Delta naar Dusseldorf waar we overstappen op SAS en met een tussenstop in Kopenhagen, arriver we uiteindelijk in Bergen (ja het was een lange trip).
Gelukkig is het hotel een korte hop van de luchthaven en dus kunnen we meteen wat relaxen.
Het is wel even wennen aan de kleine hotelkamers, ja hier is elke vierkante meter duur en dus volop benut. Ook aan de prijzen wordt het wennen, beetje duur.
De Zaterdag verkennen we Bergen.Leuke stad, alles op wandelafstand en vooral met treintje berg op ( en ook bergop) om prachtig uitzicht te hebben op de stad. Het rondslenteren en de terrasjes zijn voor ons echt wel een verademing tov USA. Natuurlijk kunnen we niet weerstaan aan zalm en mosseltjes (en we hebben ook walvisbroodje getest, wist niet dat walvis mocht geserveerd worden).
Zondag heeft Ine een fjordenuitstap geboekt en dus vroeg uit ons kip, allez toch naar onze normen.Om 10 uur gaan we met de trein richting Myrdal.Het uitzicht is alvast mooi maar in Myrdal begint de pret pas echt.We veranderen op perron 1 naar trein op perron 2 (zo groot is het station) en dan gaat het richting Flam.De rit duurt dik half uur maar 85% van het traject gaat 55/1000 hoek naar beneden en maakt de 12 mile track een van de steilste ter wereld.We passeren ook nog een waterval (maar eens je in Argentinie bent geweest is dit eerder Manneke Pis).
Aangekomen in Flam hebben we wat tijd om iets te eten (vissoep natuurlijk) en dan hop ferry op want we gaan nu twee uur varen doorheen de fjorden.Adembenemend mooi.
Eens terug aan land worden we met de bus terug naar Voss station gebracht (gekend van Voss water volgens Ine) en gaat het met de trein terug richting Bergen.Zowat 12 uur na ons vertrek zijn we terug.
Op Maandag nog meer trein.Genoeg vliegtuigen gezien dus verplaatsen we ons met de trein van Bergen naar Oslo.Een ritje van dik 6 uur met Bergen railways.Deze trein gaat vanuit Bergen naar een hoogte van 1000 m om daar over het bergplateau te rijden en daarna terug af te dalen richting Oslo.Blijkbaar is dit het hoogte treintraject in Europa.Ine die heeft helaas meeste van het spektakel gemist want die haar oogjes waren dicht.
Opnieuw alles goed gepland want hotel in Oslo ligt op een steenworp van het station.
De rest van de dag verkennen we wat Oslo te bieden heeft en op aanraden van hotel vinden we een minder toeristisch restaurant maar de vis was geweldig lekker (duur).
We houden van vervoersmiddelen dus op Dinsdag gaat het met de tram richting Frogner park.Dit is topattractie in Oslo (volgens Tripadvisor) en de beelden die her en der staan zijn inderdaad prachtig.Gezien het mooie weer besluiten we om te voet terug naar centrum te lopen en dan metro te nemen (jawel weer nieuw vervoersmiddel) richting nieuw stadium voor het schansspringen, beter gekend als Holmenkolbakken.We gaan met de lift de schans op tot boven en zo zien we eens hoe steil dat ding is. We vinden ook nog een lunch restaurant (jawel vissoep! En rendier tactaar) en dan gaat het terug naar het hotel voor onze laatste avond.
Want op Woensdag zit onze city trip erop en gaan het richting Brussel, voor deel 2 van onze vakantie.
Bergen: city centre met de vismarkt
De zwarte vis is walvis
en dus proeven
Een van de vele steegjes in bergen
Ine de 'raindeer'
en Bartje de Viking
Op weg naar Flam, en waar woon jij? In 'sletten-bakken'. Ja daar hebben we mee gelachen
Even terug naar San Francisco. Op Zondag hebben we geen wekker gezet dus lekker lang slapen. Op de middag hebben we afgesproken met Irene en Chris. We hebben hun voor het eerst ontmoet bij de dokter in Antwerpen en dan nog een keer op de US ambassade in Brussel tijdens ons interview voor de green cards. Aldus inderdaad lotgenoten die hetzelfde jaar hun green cards hadden gewonnen. Chris en Irenen wonen in Sonoma op een uurtje rijden van SFO en zijn nu dicht bij hun zoon en klein- kinderen. Wij gaan lunchen en doen dat op zijn Belgisch, aldus blijven we lekker lang aan tafel zitten kletsen. Voor we er erg in hebben zijn we 4 uur verder! We sluiten onze laatste avond in SFO af met een zeer lekker maar modern Indisch restaurant, tussendoor doet Ine nog wat aan shoppen (maar koopt niets) en genieten we van laaste zonnetje op een terras bij een Franse Bistro.
Helaas hebben we de volgende morgen wel een wekker nodig want onze terugvlucht is om 830 en dus verlaten we het hotel om 6 uur stipt. Gelukkig is er geen verkeer en zijn we na klein half uurtje al aan de incheck balie waar ons wordt verteld dat onze vlucht nu al 4 uur vertraging heeft. Even kijken of onze status dit probleempje kan verhelpen. Er is inderdaad een vlucht die binnen 40 minuten vertrekt maar er zijn nog maar 2 plaatsen en zowat 20 man op de standby lijst. Zet er ons maar bij en we springen meteen naar plaats 1 en 2. Voila onze originele vlucht heeft vertraging maar we zullen wel vroeger thuis zijn dan gepland, want wij zijn mee en die 20 andere lekker niet!
Drie dagen later arriveren mijn ouders en Willem. Ze blijven tot Maandag en op Zondag nodigen we ook de Bosjes uit voor BBQ en om finale voetbal te kijken. Hamburgers waren lekker (maar niet van Verkinderen maar verbeke) en de match best aardig.
Maandag de bende uitgezwaaid en dagje later gaan Ine en ik richting downtown voor concert van beyonce en haar manlief Jay Z. Het concert is in de Dome en dat betekent dat we met dikke 55,000 zijn en eigenlijk is de modeshow om naar al die concertgangers te kijken veel leuker dan het optreden zelf. Het optreden duurt bijna 2 uur en Ine en ik hebben onze bedenkingen of Beyonce wel live zong. Er was geen live band en het was te zuiver om waar te zijn. Jay Z die zong wel live maar eigenlijk kenden we te weinig nummers om volop mee te zingen, al kon hij wel goed van katoen geven. Net voor het laaste nummer besluiten we om alvast terug naar parking te gaan, kwestie van de file te vermijden. Het is bijna 1 uur als we in onze tram zitten, da gaat pijn doen morgen.
En nog weekje verder staan mijn ouders en Willem terug voor de deur voor nog laaste week-end Atlanta vooraleer ze terug vliegen naar Belgie. Op Zaterdag gaan we naar Six Flags hier in Atlanta (voor het eerst) en natuurlijk is het veel te warm maar ook veel te druk. De rollercoasters zijn mega maar bij superman (waar je plat op je buik vast- gesnoerd ligt en een dubbele looping maakt...) moeten we wel meer dan 2 uur aanschuiven. In 6 uur doen we welgeteld 4 rollercoasters.... Hier kom ik nog wel een keer terug met Ine, die ondertussen met mijn ma gaan shoppen is. De laaste avond sluiten we af met een geweldig lekkere steak met zicht op Kennesaw airport (niet dat er veel be- weging is maar dat doet er niet toe!).
En voor Yvonne: we hebben al post gekregen van Uncle Sam, maar daar later iets meer over. Zeeleeuwen of hondjes, ik zou het niet weten want ze waren er niet!
Even terug in de tijd: Handy vrouw Ine en de wasmachine
Ja SFO vanop het water is toch wel prachtig
En wat eten we op 4 juli: hot-dogs, kan het nog Amerikaanser?
Zondag lunch met Chris en Irene
Mijn ma die weet toch wel altijd kado uit te kiezen, er staan er wel 2 tekort op!
Blijkbaar was de BBQ vuil, hij blinkt weer
En al die lege rode en zwarte zitjes, zitten straks helemaal vol
Ja ergens daar beneden wordt er gezongen
Moeilijk om deftig te trekken met je I Phone maar geloof me maar das Jay Z
Ja zelfs op verlof moeten we de wekker zetten. Want om 9 uur SFO tijd, geven we de Argentijnen partij tijdens kwartfinale voetbal. Dus vlug naar de Franse bakker en via de Starbucks terug naar de kamer waar we net op tijd zijn... om ons op achterstand te zien komen. Helaas tonen we teveel respect en gaan dus naar huis.
Allez de Belgen gaan naar huis, wij gaan vlug richting Pier ik weet niet hoeveel waar we tickets geboekt hebben voor The Rock. Gelukkig hadden we die op voorhand besteld want toen we aankwamen stond er een bordje dat alles uitverkocht was tot 5 Augustus! U bent dus gewaarschuwd mocht je ooit Alcatraz willen bezoeken, want zo heer The Rock. Weer beetje aanschuiven (ja daar zijn we al goed in) en dan met ferry naar de gevangenis. Het leuke is dat de rondleiding met audio en koptelefoontjes komt en je dus op je eigen tempo de gevangenis kan be- zoeken,. Je komt er het ontstaan te weten, wie er allemaal verbleven heeft (neen geen Verbekes of De- meulemeesters), wie geprobeerd heeft te ontsnappen en op welke manier (zwemmen, een bootje maken van een regenjas,....). Het was reuze leuk en na een uurtje of 3 zijn we terug op het vasteland waar we onze wandeling verder zetten richitng Fisherman Wharf, zowat het centrum van alle toeristen. Hier gaan we op zoek naar de zeeleeuwen (Ine heeft me natuurlijk eerst vierkantig staan lachen want hoe kunnen er hier nu zeeleeuwen in de vrije natuur wonen). En maar zoeken en ze niet vinden (tot groot jolijt van Ine). Tja wat blijkt ze zijn zowat een maand geleden verdwenen en niemand weet waarheen en waarom. Weg zeeleeuw. Dan maar verder naar Ghirardelli square, het mekka van de lokale cote d'or fabrikant. We laten de chocolade (wegens teveel volk) links liggen en gaan rechtsaf wijn proeven, veel interessanter.
Eens de dorst gelest gaat we de beroemde kronkelstraat (bekend van in de films) gaan bekijken. Het is er zo druk dat de politie de straat heeft afgesloten voor het verkeer, zou hier niet willen wonen, Eens beneden wandelen we stukje terug richting pier want je bent pas in SFO geweest als je met de cable car hebt gereden. Dus de bedoeling is om die terug richting hotel te nemen. Natuurlijk zijn we niet de enige toeristen die dit plan hadden en ja hoor: wachten dan maar. Zowat een uur later zijn we mee, best leuk.
Na ons wat opgefrist te hebben besluiten we om naar Castro wijk te gaan, bekend voor zijn vele restaurants. Dankzij Tripadvisor kiest Ine een zeer lekker restaurant uit.
En zo is de tweede dag San Franscisco alweer voorbij en heb ik nog steeds pijn aan mijn gat...
Ja het is spannend, we hadden met wat meer lef kunnen winnen. Geen derby der Lage Landen in halve finale...
Alcatraz in het klein
Na Robben Island mogen we nu logeren in Alcatraz
Humor hebben ze wel: time square
Ine heeft zich in deze isolatiecel laten opsluiten
En hop we zijn gelost, met bootje weer weg
En zo ziet the rock er uit
Lombard street heeft 8 straffe bochten, helaas zat de avondzon wat verkeerd
en daar is de kusttram
En bij het eindstation wordt hij nog handmatig in de juiste richting gedraaid
Aldus op 4 juli rest van de middag met de fiets rondgevlamd. Fietjes huren ging vlot, helm is niet verplicht dus wij weg richten Golden gate bridge. Volgens verhuurfirma is dit een gemakkelijke route voor beginners en af en toe beetje berg op/af.
Wat ze er niet bijgezegd hebben is dat het wind tegen was. Dus het wordt behoorlijk trappen en duwen en ondertussen ook de wandelaars proberen te ontwijken want het is natuurlijk vandaag superdruk. Maar langzaam maar zeker en met veel bochten komt de brug in zicht. Na een lastige klim zijn we er eindelijk, tijd voor drank, dorrsssstttt! De brug heeft apart fietsvak aan de ene kant, dan 6 rijvakken en een vak voor voetgangers aan de andere kant. Het is de plaats waar de meeste zelfdodingen gebeuren van gans Amerika, begrijpelijk het is er behoorlijk hoog. Eens aan de overkant van de brug fietsen we verder richting Sausalito die eigenlijk recht tegenover SFO ligt maar aan de andere kant van het water. En om er te geraken is er een behoorlijke 'kuitebijter', dus ja Ineke weer beetje tomaat. Het dorpje is klein en enorm gezellig. Op aanraden van de verhuurfirma gaan we eerst richting ferryterminal kwestie dat we weten wanneer we terug naar overkant kunnen. En daar, jawel daar staat er weer een rij om U tegen te zeggen. Voila, we kunnen mee met ferry van 630 en hebben dus ruim de tijd om een leuke tent uit te zoeken en iets te drinken want ja we hebben dorrrsssst. Om iets voor 6 zijn we terug aan ferryterminal en we hebben geluk we mogen nog mee met vroegere boot, mooi meegenomen zodat we iets voor 7 de fietsen opnieuw kunnen inleveren. We hebben in totaal dik 4 uur weg geweest en het was meer dan de moeite.
Vlug naar hotel om wat warme kleren aan te trekken want het is hier best koud 's avonds en dan op naar de traditie van elke 4th of July: vuurwerk. Iets eten op voorhand zit er niet in want jawel overal staat er een rij om U tegen te zeggen (lijkt wel de draad te worden door ons verhaal). We vinden gemakkelijk plekje maar helaas is het vuurwerk een teleurstelling want door de lage wolken verdwijnt alles zowat in de wolk die dan opeens wit of paars of rood kleurt, tja dan was Boston veel beter. Blijkbaar zijn er nog die honger hebben dus na het vuurwerk is de wachttijd nog steeds meer dan 2 uur, het zal dus een feestmaaltijd worden van hot dogs onderweg naar hotel (en ze hebben gesmaakt).
In slaap vallen zal geen probleem zijn en mijn gat doet pijn..... Morgen dag 2.
We zijn er bijna, we zijn er bijna
Brug in de mist, beloofd voor het vuurwerk later vanavond
Ine trekt een selfie op de brug
Halverwege, even van uitzicht genieten
We zijn aan den overkant, en neen het waait niet, zijn allemaal maar gedachten
Kiekeboe!
Zicht op sause-whatever stadje vanop ferry terug.
Met de fiets in de hand, komt men aan de overkant.
Laten we beginnen met pap van papieren. Ine die heeft al een paar keer op gewezen dat ik te traag ben om de papieren in te vullen, wil ik niet meer? Die papieren zijn niet zo maar paar bladzijden maar wel 21 pagina's waaronder de voor mij ongeloofelijk moeilijke vraag: opgave van alle buitenlandse reizen van minimum 24 uur van laatste 5 jaar. Ja halloo weten die mannen niet dat ik paar keer op vliegtuig heb ge- zeten? Maar dankzij customer service van Delta Airlines krijg ik pdf file met volledig overview. En die vraag en papieren dienen om onze aanvraag tot naturalisatie in te vullen. Nu we hier 5 jaar wonen kan dat en nu toch van plan zijn om nog even te blijven, waarom niet voor dubbele nationaliteit gaan? Grote voordeel is dat je meer flexibiliteit hebt dan een green card. Aldus alles netjes ingevuld en op Zaterdag naar de post om alles te versturen naar Uncle Sam, dit wordt zeker vervolgd.
Was van wasmachine is kapot. Allez niet echt kapot maar de deur gaat niet goed meer open. Maar niet getreurd Ine de handy-wife die zoekt op internet welk vervangstuk we nodig hebben, bestellen op Amazon en na 2 dagen stuk aangekomen en met behulp van youtube kan Ine ganse deur herstellen. En zo kunnen we met gerust hartje naar SFO.
SFO? Ja van San Francisco. Tijd voor onze jaarlijkse city-trip en dit keer is het dus de andere kant van de States. We vertrekken op Donderdagavond 3 juli met de non-stop naar SFO. Zowat 2,000 miles en net geen 5 uur vliegen. We hebben geluk en na het opstijgen worden we gevraagd om ons te verzetten naar first class, blijkbaar upgrade maar verkeerd gecommuniceerd (want eigenlijk niet kan want we vliegen gratis, soit niet getreurd). We arriveren op tijd en om 10 uur 'savonds lokale tijd zijn we op onze hotelkamer in Le Meridien, downtown SFO.
Vrijdag 4 juli: happy 4th of July en die beginnen we met breakfast. Bartje had gelezen dat Mama's het beste ontbijt van ganse stad was. Door tijdsverschil zijn we vrij vroeg wakker en na een frisse ochtenwandeling, arriveren we zo 830 aan dit ontbijtkot, te midden van Little Italy. Hmhmhm blijkbaar zijn we niet de enige want er staat een behoorlijk lange rij. Bart is al lang geen Belg meer en besluit om gewoon aan te schuiven, we zijn in verlof dus why hurry? Na zowat 2 en een half uur aanschuiven is er een tafeltje vrij, en dat allemaal voor een paar eitjes. Het ontbijt was heerlijk (vooral door het lange wachten denk ik) en dus tijd om de calorietjes af te wandelen. We zitten op een steenworp van de Coit Tower (wij hadden er een andere naam voor maar is niet voor publicatie vatbaar) en beklimmen die van de gemakkelijke kant. En voor de verandering moeten we opnieuw aanschuiven, want je kan enkel met lift naar boven.. Het zicht is meer dan de moeite waard. We doen de afdaling langs de 'moeilijke kant' en dat is dan 400 trappen richting pier (weeral trappen?). Eens bij de pier aangekomen besluiten we om de rest van de namiddag op een fiets door te brengen, maar daar later meer over...
Papieren ingevuld en nu nog opsturen!
En dit is het beruchte beste ontbijtkot van SFO...
En we zijn niet alleen: wachttijd tussen 2 en 3 uur
Alcatraz, maar da's voor later
De beroemde Golden Gate bridge
Downtown SFO, links van die 'punt' ligt ons hotel, het bruine gebouw die ongeveer tot halverwege komt
De brug op de achtergrond is niet de beroemde brug, al duurde dat wel halve dag voor wij dat door hadden
