Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
31-01-2011
eindafrekening januari
Ziezo, de maand ziet erop. 169 kilometers staan er op de teller. Ben ik content mee. Op naar de volgende 1.331 voor dit jaar! Nu even een moeilijk momentje. Geen nootjes, geen chocola,... alleen een waterke en nog een waterke en weer een waterke totdat ik een waterpenske heb.
Guess what? Ik heb me door mijn man laarzen met hoge hakken laten aansmeren. Neen, ik druk het een beetje te straf uit. Ik was uiteraard akkoord. Beste bloglezer... dit is een mijlpaal in mijn leven. De laatste jaren kleed ik me wel al wat vrouwelijker dan vroeger, maar hoge hakken... dat was toch nog een brug te ver.
In een zotte bui heb ik vorig jaar eens een paar laarzen met stiletto-hakken gepast in een goedkope schoenenboetiek in shoppingcenter Wijnegem. Ik was stomverbaasd over het effect. Wie was dat, daar in de spiegel? Die slanke dame met de ellenlange benen tot aan haar gat? Ook mijn man was laaiend enthousiast. Die moet je kopen, die moet je kopen... stond hij naast me te scanderen. Totdat ik een poot probeerde te verzetten. Om je nek te breken, zo'n hakken. Ofwel scheelde er iets aan het ontwerp van die laarzen, ofwel klopt mijn eigen constructie niet helemaal. In ieder geval, een beginnend steltloper verplaatst zich eleganter en moeitelozer dan ik op dat moment. Terwijl ik verder zocht naar een lager exemplaar, ging mijn man samen met onze jongste dochter (toen 9 jaar) snuisteren bij de kleinere maten. Even later kwam mijn dochter, als een ervaren fotomodel, gratieus voorbij geparadeerd op een stel high heels in de kleinst beschikbare maat. Daar kon haar moeder nog wat van leren! Ik heb mij destijds niet tot een aanschaf laten overhalen, althans niet voor mezelf, wel voor ons Dagmar. Andere meisjes hadden immers de mogelijkheid om te spelen met de hakkenschoenen van hun mama. Omdat mijn dochter dit geluk niet te beurt viel, kreeg ze toen haar eigen paar, maatje 34, nog twee maten te groot, en uiteraard louter bedoeld als verkleedschoen.
Inmiddels ben ik alweer een jaartje ouder. Hoe ouder ik word, hoe meer de nood aan vervrouwelijking blijkbaar toeneemt. Aan een bescheiden hakje heb ik me de voorbije zomer al eens gewaagd. Stilaan wordt het tijd voor the real stuff. Geduldig heb ik de soldenperiode afgewacht om dan genadeloos (tov mezelf) toe te slaan. Deze keer bezoeken we geen schoenenboetiek, doch een schoenenboutique. Een kleine nuance, die echter een groot prijs- en kwaliteitsverschil verraadt. Mijn man wijst me een trendy purperen paar aan. Tof, niet kitcherig ondanks de kleur, maar mijn praktische kant weigert resoluut om ze te passen. Met welke kleren moet ik dat in godsnaam combineren? Als ik verneem dat 1 paar 50% korting oplevert en een tweede paar 60%, staat mijn besluit vast, ik zal hoedanook ( ) met twee duo's de winkel verlaten. Er is nog keuze te over in mijn maat, ik leef gelukkig op kleine voet.
Het wordt een bruin stel met 6 cm verhoging en een grijs koppel met een stellage van maar liefst 9 cm. Beide van een soort leder dat nauwelijks poetswerk behoeft. Net wat ik zocht... Manlief content en ik ook tevreden. Hiermee kan ik naar hartelust combineren. 's Anderendaags wil ik al meteen mijn nieuwe aanwinst showen aan mijn collega's. Ik kies de laarzen ifv mijn outfit. Het worden dus de grijze. Geen goed idee om ze boven aan te trekken. Ik geraak nauwelijks zonder breuken de trap af. Na enkele minuutjes neem ik - op de tippen van mijn tenen - het wijze besluit om van schoeisel en dus ook van outfit te veranderen. Eerst leren lopen op 6 cm, dan zal het later met die andere ook wel lukken, praat ik mezelf moed in.
Zo heb ik dus het hele weekend geoefend. Ik heb opnieuw leren lopen, terwijl ik mijn loopschoenen nauwelijks heb aangehad. Ik heb gedanst op mijn high heels alsof mijn leven ervan afhing. Niemand heeft aan mij gemerkt dat het mijn eerste keer was. Om half vier 's morgens heb ik ze echter met veel plezier terug uitgegooid. De bruine vallen mee, maar de grijze blijven toch nog kleine marteltuigen.
Weet je wat het beste is aan heel deze zaak? Als ik die laarzen draag, zakt mijn BMI automatisch naar 20 à 21. Dus waarom zou ik het snoepen dan nog moeten laten?
Of toch ten minste een drastische vermindering. Vanaf 31.01.2011 wordt het menens. Bij deze staat het zwart op wit (euh... groen op groen) en onderwerp ik me meteen wereldwijd aan externe controle.
Voor wie het nog niet doorheeft: de titel slaat natuurlijk niet op mijn loopliefhebberij , maar op mijn eerste en tevens grootste passie: snoepen. Mocht ik niet minstens 2000 calorieën per week extra verbruiken, je zou me kunnen rollen. Ik heb nergens écht talent voor, al ben ik in veel dingen wel een goede middelmaat, lopen, schrijven, mijn werk,... noem maar op. Qua snoeperij ben ik echter een uitblinker, gewoonweg onverslaanbaar : zoet, hartig, op nuchtere maag of vlak voor het slapengaan,...noem maar op. Ik lust en kan het allemaal!
Ondanks mijn gezonde BMI (22,5) ben ik het dikkertje van de atletiek. Tja, om mijn figuur beter tot z'n recht te laten komen, zou ik beter bij de boerinnenbond aansluiten. Het stoort me niet, want - zoals reeds eerder aangegeven - ik zit goed in mijn vel. Ik wil alleen een extra inspanning leveren voor mijn halve marathon. Iedere gram die ik minder moet meeslepen, is immers een gram minder. Als ik mijn BMI tot 22 kan reduceren ben ik tevreden. Het is belachelijk weinig, ik weet het, het zit gewoon tussen mijn oren, ik weet het. Maar ach, laat me toch, als ik denk dat dit me gelukkig maakt.
Vanavond ga ik voor een laatste keer nog eens goed schransen. We worden op een feestje verwacht met buffetformule, alles overgoten met diverse lekkere roomsausjes, gevolgd door calorierijke dessertjes. Dat wordt voor mij la grande bouffe, exclussief de orgieën welteverstaan. Morgen nog wat afkikken van al dat vettige en lekkere eten door opnieuw vettig en lekker te eten. En dan... gedaan, schluss, over en uit,... of toch bijna, grotendeels,....
Hopelijk word ik er niet grumpy van zoals buurmeisje (in een straal van 1 km) Kim. Big boobs zal ik er alleszins niet van krijgen. Jammer, maar helaas, Johan!
Vandaag moeten we terug een loopje nemen met onze hartslag. Zonder trainers weliswaar, ze zijn beiden belet. Wie zal de haantjes dan in toom moeten houden? Het hevigste haantje heeft echter forfait gegeven en hierdoor kukelekuut de rest automatisch ook wat minder.
Helaas moet ik het zonder hartslagmeter stellen. Ik had 'm woensdag afgedaan en ergens neergelegd met de gedachte : hier mag ik 'm niet leggen, want dan vind ik 'm nooit meer terug. En inderdaad, vrouwelijke logica klopt altijd ! Hopelijk heeft mijn hart ook zonder dat ding door dat het minder hard mag bonzen.
Er wordt wat afgegromd en gemord onderweg omwille van het trage tempo. Sommigen klagen dat ze niet opgewarmd geraken op deze manier. De dirty mind van deze runchick is echter een onbeschreven blad, dus van mijnentwege is er geen alternatief opwarmertje te verwachten.
Anderhalf uur later zijn we amper 12 km gevorderd. Iederaan mag ervan denken wat ie wil, maar ik vond het een geslaagde training.
Vandaag staat er een pittige intervaltraining op het programma. Omdat ik eind februari meedoe aan de midwinterjogging te Kiewit, een tussendoortje, besluit ik om deze keer toch aan 5 min. per km te trainen. Dit tempo moet ik 3 keer 2 kilometer volhouden met tussendoor 5 minuten rust. Voor mij blijft dit een pittig tempo, ook al bezig ik het reeds een 8-tal maanden. Op al die tijd word ik geen verbetering, zelfs niet minimaal, gewaar. Ik hoop hierin verandering te brengen door één maal per week op hartslag te trainen en dit tijdens de langste duurloop.
We warmen eerst enkele kilometertjes op, in combinatie met de vertrouwde oefeningen (knieën en hielen heffen, sirtaki dansen,...) om ons vervolgens op het echte werk te storten. De eerste versnelling valt zwaar. No way, dat ik dit tempo in Kiewit 10 km aan één stuk ga kunnen aanhouden. De tweede versnelling loopt al wat lekkerder, totdat ik een vervelende pijn voel in mijn lijf. Onrustwekkende fantasieën overvallen mij: stel dat ik zodadelijk dood neerval. Het feit dat ik er dan zelf geen hinder van zal ondervinden, is toch maar een schrale troost. Bij de beëindiging van de versnelling verdwijnt de pijn echter als sneeuw voor de zon. Bovendien word ik gerustgesteld door een sympathieke meeloper. Hij is ervan overtuigd dat de milt (en dus niet het hart, waarvoor ik vreesde) aan de basis ligt. Voor de eerste keer in mijn leven wil ik een Nederlander GRAAG geloven.
Uiteindelijk werk ik de training af volgens planning en stel ik terzelfdertijd een realistisch doel voor Kiewit: 50 minuten en 50 seconden. Dat wordt sowieso afzien, maar ik kijk ernaar uit. Nooit had ik in mezelf een masochist vermoed.
Vandaag hebben we opnieuw 10 km gelopen in één uur tijd. 3 jaar geleden was dit nog een utopie voor mij en nu maakt het deel uit van een doordeweekse training. Tot de volgende...
Inderdaad. 125 kilometers staan er al op mijn loopteller. Nog 1.375 te gaan. En januari is nog niet om, dus zal het, tenzij er een haar in de boter komt, een topmaand worden. Wellicht zullen er ook nog mindere maanden volgen ter compensatie.
Vandaag lag mijn hartslag uitzonderlijk hoog. Ik voelde me deze morgen niet goed uitgerust, al had ik, in theorie én in praktijk, voldoende geslapen. Blijkbaar ben ik eerder een avondloper. Maar ik wijt het vooral aan mijn poezenallergie die gisteren een opstoot kreeg tijdens een bezoek aan een poezenminnende collega/vriendin. Nochtans kom ik vaker bij mensen met katten over de vloer, doch enkel bij hen leidt dit, na ongeveer 2 uur, tot kortademigheid. Ik blijf het vreemd vinden, dat ik, als boerendochter, na zoveel jaren een allergie heb ontwikkeld voor o.a. katten en honden. Enfin, als je dit leest T., ik zal er niet voor wegblijven, want ik vond het SUPERgezellig.
Ondanks de hoge hartslag, beviel het duurloopje van deze voormiddag me wel. Hierdoor heb ik dit weekend, verkapt uiteraard, een halve marathon gelopen heb. Jawel, ik krijg er meer en meer zin in...
By the way, welke bloglezer kan mij uitleggen hoe ik een tabelletje kan plaatsen in de kantlijn, waarin ik voor 2011 mijn kilometerstanden per maand op een overzichtelijke manier registreer?
Neen, beste bloglezer, er staat geen schrijffout in de titel. En jawel, beste bloglezer, ik bedoel wel degelijk wat er staat : hart met een T. Vandaag heb ik immers voor de eerste keer in mijn leven getraind op hartslag. Ik moet een hartslag van ongeveer 135 aanhouden en schat mijn slaagkansen biezonder laag in (en mijn slagkansen hoog), omdat mijn hartje gewoonlijk nogal snel bonst.
We vertrekken aan een traag tempo. Mijn man, een écht haantje, en liever nog haantje de voorste, heeft het er moeilijk mee. Hij trekt de training wat in het belachelijke door stapvoets mee te volgen. Maar hij is niet de enige. Een aantal vindt het temp tergend langzaam en reeds binnen de twee kilometer wordt de groep spontaan in twee gesplitst. Voor mijn hart zal ik echter hard mijn best doen om het zachte tempo aan te houden. Ik wil er de (snelle) bons niet aan geven. Alhoewel ons hennetjes/haantjesgedrag tot een nulpunt is herleid, zijn we stiekem opgelucht dat we geen wandelclub tegenkomen. We zouden inderdaad voorbijgestoken kunnen worden.
Desondanks vind ik het een heerlijke training, heel erg ontspannend. Na één uur hebben we zelfs net geen 8 km afgelegd. Ik heb het gevoel dat ik op deze manier tot in het oneindige kan doorgaan. Maar dit verandert als we één uur en een kwart onderweg zijn. Ongeveer mijn tijd in Hasselt en ook ongeveer de tijd die we meestal voor een training uittrekken. Mijn lichaam moet er duidelijk nog aan wennen om langer in beweging te zijn. Door het trage tempo blijft het echter comfortabel lopen. Precies na één uur en 25 minuten arriveren we aan het vertrekpunt. Bij de vaststelling dat mijn gemiddelde hartslag 131 is, en ik dus in mijn opzet ben geslaagd, gaat mijn hart spontaan een tikkeltje harder slaan!
Aan de loopmaatjes die dit lezen vóór de training van deze avond kan ik trots meedelen dat ik de nieuwe intervaltraining al heb uitgeprobeerd. Helemaal in mijn eentje, enkel voorzien van een MP3-speler en een horloge. Helaas niet mijn Garmin, want deze heb ik blijkbaar niet goed opgeladen. Jammer, nu kan ik niet zien hoe mijn hart reageert op afwisselend versnellingen en rustpauzes van telkens één minuut.
Eerst warm ik goed op, enkele kilometertjes inlopen en dan wat looptechnische oefeningetjes. Voldoende verwijderd van de bewoonde wereld, dans ik midden op straat de sirtaki op muziek van Joe Cocker. Geen kat die het ziet, geen hond die ernaar omkijkt en geen haan die ernaar kraait, ook al bevind ik mij in landbouwgebied. En dan begin ik vol goede moed aan het echte werk. De eerste versnellingen vallen zwaar, maar na enkele minuten begin ik er warempel plezier in te krijgen. Na 5 km, inclusief opwarming, passeer ik mijn eigen achterdeur. Ik zet de zevende versnelling in en zie voor mij een hoge berg opdoemen waar ik dien overheen te hollen. In werkelijkheid is het maar een heuveltje, maar op het moment zelf was mijn perceptie lichtjes vervormd. Terwijl ik verder ren, komen er 2 mannen in tegengestelde richting van de beruchte heuvel afgejogd. We passeren elkaar en ik realiseer me dat ik véél sneller vorder dan de mannen. Bij mezelf ontwaar ik de vrouwelijke tegenhanger van haantjesgedrag, want ik vraag me stiekem af of ik hen, door mijn snelheid, geïmponeerd heb. Gemakkelijkheidshalve vergeet ik hierbij mijn onflatterend rood kopke en lachwekkende ganzenpas (cf. verslag van 29.11.2010).
Na 9 versnellingen komt de actieve rustpauze van 5 minuten als geroepen. Dit had ik echt wel nodig om te bekomen van mijn eerste reeks. Met veel ijver zet ik de tweede reeks in. Omdat ik mijn sporthorloge niet aanheb, heb ik er geen flauw benul van hoeveel meters ik afleg tijdens een versnelling. Voorheen had ik geteld hoeveel lantaarnpalen ik per keer passeerde, maar de tweede maal lijken die dingen plotsklaps verder uit elkaar te staan. Ongeveer 2 km voor mijn definitieve thuiskomst zet ik mijn vierde versnelling in. En dan gebeurt er iets, wat misschien ongeloofwaardig lijkt, maar toch daadwerkelijk plaatsvond. Ik ben net aan mijn versnelling begonnen als de twee mannen van weleer andermaal voor mij opduiken. Deze keer komen ze uit een bocht en zien ze me dus voor de tweede maal op rij enkel in versnelling lopen. We passeren elkaar opnieuw. Vlak erna neem ik zelf een bocht waardoor ik definitief uit hun vizier verdwijn. Ze kunnen dus onmogelijk gezien hebben hoe ik kort daarna mijn tempo drastisch minder. Opnieuw vraag ik me stiekem af of ik toch niet een klein beetje indruk heb gemaakt. Blijkbaar heb ik een groter hennetjesgehalte dan dat ik bij mezelf had vermoed. Lopen is dus niet alleen goed voor je conditie, maar ook voor je zelfkennis!
Vandaag een duurloop gedaan van exact één uur. Tien km afgelegd. Normaliter mag dit tempo geen problemen opleveren, maar als je vlak ervoor nog spruitjes hebt gegeten, blijkt het toch niet zo evident. Enfin, ik ben er toch geraakt, zonder opstootjes of dergelijke. Wat minstens zo belangrijk is: vandaag is één van mijn loopmaatje 30+12 jaar geworden. De uitkomst wil ze niet hardop uitgesproken hebben! Na de run bewonderen we in onze gerenoveerde kantine het AVT-logo dat door een bestuurslid deskundig op de rode muur werd aangebracht. Ondertussen lessen we onze dorst met sprankelende cava, waarop de jarige ons vergast. Lichtjes beschonken keer ik naar huis terug. Gelukkig verjaart er niet iedere keer iemand, anders zou de voorbereiding voor de halve marathon wel eens héél leuk kunnen worden!
Gisteren zijn we niet gaan trainen omwille van een nieuwjaarsreceptie op mijn werk. We hebben dus een lange duurloop van 1u20 gemist. Maar uiteraard hebben we nadien onze verantwoordelijkheid opgenomen! Deze morgen, vrijwel op nuchtere maag, doch verzadigd van de lekkere hapjes van de avond voordien, hebben mijn man en ik samen de schade ingehaald. We passeerden bij Kim Clijsters in drievoud, trotseerden de wind langs het kanaal en doorkruisten ons lieflijke gehuchtje. Ruim 12 km en 850 calorieën later hebben we ons doel bereikt.
Alhoewel we langzaam hebben gelopen, vond ik het een zware training. Achteraf stelde ik vast dat mijn gemiddelde hartslag hoger lag dan ná Dwars door Hasselt, terwijl we 1'20'' per km trager liepen. Dat verklaart wellicht waarom ik het zo inspannend vond. Nochtans heb ik me gisteren niet begaaid op het feest. We zijn zelfs vóór middernacht gaan slapen en in theorie heb ik dus voldoende rust gehad. De laatste tijd voel ik me echter nogal vermoeid. Misschien toch eens een check-up laten doen bij mijn huisarts. Zou het kunnen te maken hebben met hoge bloeddruk, waarvan ik regelmatig last heb, dankzij een dubbele erfelijke belasting?
That's the question. Wat een rotweer!! Uiteraard is dat geen argument om niet te gaan. Gelukkig is het niet zo heel koud. Regen én koude is een bijzonder onprettige combinatie. Enkel koude of alleen regen valt meestal wel nog mee.
Vandaag staat er weer een intervaltraining op het programma. Omdat ik de wijze beslissing genomen heb om de halve marathon 20 seconden langzamer te lopen dan ik in principe aankan, wordt mijn intervaltraining in dezelfde mate aangepast. Ik wil niet beweren dat 5 x 1 km lopen aan 5min 20 per km qua training niets voorstelt voor mij. Maar ik word toch goed gewaar dat ik beduidend meer overschot heb dan bij voorgaande intervaltrainingen. Hierdoor heb ik achteraf helaas ook een minder voldaan gevoel. Ik zet me er overheen, omdat ik me, door het rustig aan te doen, het blessureleed van sommige loop- en blogmaatjes wil besparen. Mijn blaar heeft me wel nog lichtjes parten gespeeld. Ik beloof dat ik er niet over zal zeuren. Vele lopers zouden immers wat graag hun pijnlijke kwetsures willen ruilen met zo'n onnozel blaartje.
Vandaag staat er een duurloop van één uur op het programma aan een sneller tempo. Niet loeihard, maar evenmin op z'n boerenknols. We lopen ruim 10 km op de voorziene tijd. Hierdoor heb ik dit jaar al minstens 62 km op de loopteller staan.
Hoe het met de teentjes zit? Vorige keer heeft het geïmproviseerde zachte tussenschot goed werk afgeleverd. Het concept is nog voor verbetering vatbaar, maar alleszins gebaseerd op een briljant idee. In gedachten zie ik me al oude lakens in duizenden strookjes verknippen. Ik word de koningin van de recyclage!
Vandaag donder ik van mijn troon. Opnieuw pijn, anders dan anders, en ik verwacht me aan een uitermate bloederig tafereel. Niets van dit. Verbaasd kijk ik naar mijn tenen. Geen spatje, ook niet op het witje lapje. De boosdoener is echter vlug ontmaskerd. De buurman van mijn dikke teen heeft een mals kussentje ontwikkeld, en vlijdt zich hiermee zachtjes tegen zijn struise compagnon. Onvoorstelbaar! En ook biezonder pijnlijk, zo een blaar.
Vanaf nu zal de lokale apotheker mij tot zijn beste klant bekronen. Zodra ik mijn bestelling afhaal en vervoer per aanhangwagen, zal zijn omzet stijgen naar ongekende hoogtes. Al gezien hoeveel een klein doosje compeed kost?
Om 8.30u schieten we wakker. Hoog tijd om op te staan, want 3 kwartier later komt Danny ons oppikken. Loopkledij aandoen, dubbel checken of alles zit zoals het hoort, rap een boterhammeke met chocopasta en een glaasje fruitsap, een kattewasje, tanden poetsen en... zo goed als klaar. Operatie tenen nog. Ze zullen gescheiden worden, mijn kleine kromme vriendjes, of ze nu willen of niet. Professioneel materiaal heb ik niet in huis, dan maar op z'n MacGuyvers. Uit de voddenmand neem ik een oud T-shirt en knip er twee stroken uit. Ze beginnen breed en eindigen smal, de lijn volgend van grote naar kleine teen. Ik vlecht ze door mijn tenen, erover, eronder, erover, eronder en tenslotte weer erover. Voilà, kousen erover, schoenen aan en deze keer ben ik er helemaal klaar voor. Ik voel de stofjes niet zitten. Dat is uiteraard de bedoeling. Daarom de keuze voor dit zachte materiaal i.p.v. bv. pleisters, een idee van Johan, mijn occasionele MacGuyver.
Camping het Zavelbos, the place te be op zondagvoormiddag, voor wandelaars, mountainbikers, ruiters en joggers. Mooi lopen hier door het welvend landschap in de bossen en over de zachte duinen van de Oudsberg. Jawel, duinen in Limburg, het bestaat echt! 9 km volstaat om dit jaar reeds 50 km op de teller te hebben, doch het worden er ruim 2 meer. Minder dan een week geleden was ik nog doodongerust omdat de voorbereiding voor de halve marathon te veel op zich liet wachten. Nu is het vertrouwen weer volledig hersteld.
We hebben geluk. Bij onze terugkomst is er een tent geïnstalleerd en wordt er gratis een nieuwjaarsdrink aangeboden. Om onze zweet de kans te geven om te vervliegen gaan we eerst binnen wat nuttigen in de cafetaria en dan trekken we naar buiten. Er speelt een harmonie, niet echt mijn ding, alhoewel ik moet toegeven dat het wel wat ambiance brengt in de keet. Deugdzaam houd ik het bij een tomatensoepje, zonder balletjes helaas, maar hartig van smaak. Uiteindelijk laat ik me toch nog verleiden tot een citroenjeneverke. Hoe dit smaakte, beste bloglezer? Vooral naar...meer.
Vandaag is Johan voetverzorger van dienst. Geen goed idee, hij knipt in mijn vel i.p.v. in mijn nagel en ik mag niet eens protesteren. Afwachten of zijn chirurgische ingreep mijn probleem definitief van de baan helpt.
Er staat een rustige duurloop op het programma. Superrustig zelfs, we lopen heel ontspannen langs het kanaal. Alhoewel? Voor enkelen van ons vergt het een grotere inspanning om langzaam te vorderen, dan om vooruit te snellen. Ik merk fijntjes op dat sommigen écht geboren zijn om te lopen en anderen, waaronder ikzelf, duidelijk niet. Ja, beaamt de trainer, een boerenknol zal nooit een racepaard worden. Gespeeld verontwaardigd bedank ik hem voor de treffende vergelijking. Lichtjes geschrokken tracht hij nog vlug te doen uitschijnen dat zijn uitspraak niet op mij bedoeld is. Nergens voor nodig. Als rasechte boerendochter weet ik de kwaliteiten van een boerenknol wel te waarderen. Toch vindt hij het nodig om een troostende toets aan zijn stelling toe te voegen: 't is niet omdat een boerenknol niet kan racen, dat hij ook niet goed kan lopen. Inderdaad, deze tactvolle nuance vergoelijkt niet alleen zijn oorspronkelijke uitspraak, maar is bovendien een waarheid als een koe.
75 minuten en ruim 11 km later staan we terug aan onze pas gerenoveerde kantine. Ik plof neer op een stoel. Niet uit vermoeidheid, helemaal niet. Neen, voetinspectie. Ik voel dat ik weer prijs heb. En inderdaad, in mijn man schuilt geen Jeff Hoeyberghs. Hoe kan ik deze uit de hand gelopen rivaliteit tussen tenen en nagels oplossen? Zouden teenkousen soelaas kunnen bieden?
Gisteren hebben we een vrij intensieve intervaltraining gedaan. 4 versnellingen van telkens 10 minuten. Aanvankelijk had ik het verkeerd begrepen en dacht ik dat ik dit aan mijn beoogd wedstrijdtempo (5min/km) moest lopen. Dit bleek echter niet de bedoeling te zijn, doch er was geen tijd meer om mijn Garmin te herprogrammeren. Daarom besloot ik dapper om de virtuele trainer toch maar te volgen. Viel dat even tegen! 't Is te zeggen, het lukte wel, maar na de eerste versnelling was ik al behoorlijk uitgeput. En dat terwijl er nog 3 te gaan waren. Wijselijk heb ik dan toch maar wat gas terug genomen. Uiteindelijk heb ik het er nog vrij goed van afgebracht, vind ik. Ik liep resp. 2km, 1.87 km, 1,93 en dan nogmaals 2 km. Met de opwarming en cooling-down erbij hebben we toch weer minstens 11 km in de benen.
Onderweg werd ik gewaar dat mijn teennagels zich opnieuw in hun buurtenen geboord hadden. Nochtans was ik ze voor de tweede keer preventief te lijf gegaan met een nagelknipper. Helaas mocht dit niet baten. Zouden mijn schoenen dan toch te klein zijn, zoals Marc gesuggereerd heeft (cf. reactie op bericht van 3 jan. jl.)? Ik was ervan overtuigd dat dit niet zo was (cf. mijn reactie op zijn reactie), maar begin er nu toch sterk aan te twijfelen. Tijdens het lopen vroeg ik me af of het geen optie was om al mijn teennagels te laten uittrekken. Gewoon, weg die handel! Ik kreeg zowaar visioenen van folterpraktijken uit de middeleeuwen. Bij nader inzien, liever toch maar niet dan...
Ondanks dit kleine zeertje had ik na de training van gisteren een SUPERvoldaan gevoel. Eindelijk is de training voor de halve marathon begonnen. Weg 'pré-examenstress', ik zie het weer helemaal zitten om dit te lopen!
Neen, ik heb geen examens in het vooruitzicht. Gelukkig ligt die periode al even achter mij, maar soms ervaar ik een stress, vergelijkbaar met de pré-examenstress van vroeger.
Als ik mijn blog open en ik zie hoe de tijd wegtikt naar mijn eerste halve marathon toe, begin ik af en toe lichtjes te panikeren. In tegenstelling tot de examens vroeger, verlang ik er nu hevig naar om met de voorbereiding te beginnen. Eerst werd gezegd dat we half november voorzichtig zouden starten, later werd dit opgeschoven naar januari. Eindelijk zijn we dan zo ver, maar nu is het winterse weer een grote spelbreker.
Ik moet mij nog niet ongerust maken, wordt mij verteld. Ik hoef immers toch niet vanaf 0 te beginnen. Inderdaad, ik heb al een tiental (van de 21) hoofdstukken onder de knie, om de vergelijking naar de halve marathon door te trekken. Ik ben zelfs al eens tot hoofdstuk 15 geraakt, maar het zijn de laatste 6 hoofdstukken die me zorgen baren. Dat is nog volledig onontgonnen terrein voor mij! Er wordt gezegd dat ik niet alle hoofdstukken volledig op voorhand moet doorlopen om op het cruciale moment te kunnen slagen. Als ik er slechts 18 fatsoenlijk doorkruist heb, is dit naar alle waarschijnlijkheid voldoende. De laatste 3 bestaan, bij wijze van spreken, louter uit conclusies. Als je de rest goed beheerst, kan je die zelf ook wel trekken, al vergt dit misschien wat meer moeite tegen dat ze je werden voorgekauwd.
Minstens zo belangrijk echter is dat ik aan deze (naar schatting 18) hoofdstukken even veel tijd spendeer dan de tijd die ik denk nodig te hebben om ze allemaal af te haspelen. M.a.w. tijdens de voorbereiding moet mijn lichaam leren om 2u non-stop te lopen, ongeacht de afstand die er wordt afgelegd. Op 'le moment suprème' zal het vanzelf harder gaan, heeft de trainer me verzekerd. Hierdoor zal ik ongetwijfeld het volledige traject kunnen afleggen binnen de vooropgestelde tijd. Mijn lichaam is er immers op ingesteld om zolang in beweging te zijn.
In tegenstelling tot een echte cursus, kan je bij deze voorbereiding niet de draad oppikken en midden in het boek beginnen. Wil je bv. aan hoofdstuk 15 beginnen, zal je iedere keer opnieuw de 14 voorgaande moeten doorworstelen. En het is niet altijd beter om dit in een verhoogd tempo te doen. Integendeel. Bovendien kan je niet het berekend risico nemen om een deel niet te studeren. Bij een (mondeling) examen durf je nog hopen dat er niets gevraagd wordt over de leerstof uit de laatste hoofdstukken. Doch in dit geval kan je gegarandeerd uit élk hoofdstuk een vraag verwachten. Ik vermoed dat de eerste 5 én de laatste 5 de moeilijkste zullen zijn.
Ik sta echt te popelen om met de voorbereiding te beginnen!
Na de officieuze run en supergezellige après-run van gisteren volgt vandaag de eerste officiële jogging van dit jaar. Eerst echter nog wat clubgenootjes zoenen en het pas heringerichte clublokaal bewonderen. Van een verrassend resultaat gesproken: wat een spectaculaire make-over! Bijna zou je meer zin krijgen om daar te blijven in plaats van te gaan lopen. Enige minpuntje is de ontbrekende 'tap'. Maar overal is een mouw aan te passen, zeker?
Sommige loopmaatjes stuurden vanavond om velerlei redenen hun kat, één clubgenootje zelfs haar man. Enjoy the club, zou ik zeggen. Onze traditionele winterroute langs het kanaal is weer beloopbaar. Hier en daar nog wat ijsplekken, maar al bij al valt het mee om niet te vallen. Vandaag wil ik absoluut 10 km lopen. We arriveren op 9 km 600. Vooruit gedreven door een hardnekkig autistisch trekje brei ik er nog een eindje aan vast totdat het piepsignaal de verlossende 10 aangeeft.
Eenmaal thuis stel ik vast dat ik weeral gelopen heb totdat het bloed letterlijk in mijn schoenen staat. Gisteren was dit zelfs het geval aan weerskanten. Dit indachtig heb ik vandaag preventief mijn teennagels, de boosdoeners, een beetje bijgeknipt. Maar de stiel van pedicure is blijkbaar niet voor me weggelegd. Mijn rechtertenen baden in het bloed en hebben zelfs het stof van de helft van mijn schoen rood gekleurd. 't Ziet er grillig uit en toch voel ik het nauwelijks. Als ik mijn schoenen uitdoe en even op kousenvoeten rondloop, zet ik overal rode stempels. Geen goed idee dus. Vlug met een dweil erover en alle verdachte sporen zijn uitgewist.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
Deze loop heeft me bloed, zweet maar gelukkig geen tranen gekost. Op naar de volgende 1.481 km voor dit jaar!
Op een onmenselijk vroeg uur gaat onze wekker af. Nu ja, onmenselijk...., 't is alvast een goede voorbereiding op morgen, voor mij de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Om 9 uur komen we met een 7-tal bijeen om eerst het nieuwe jaar in te lopen en er vervolgens samen op te klinken. Er wordt wat afgeklonken dezer dagen...
De boswegen zijn beter beloopbaar dan verwacht. Alhoewel? Op sommige plaatsen hadden we gerust onze schaatsen kunnen onderbinden. We lopen aan een rustig tempo. Naar mijn gevoel zou ik zo wel úren kunnen verdergaan. Totdat we, ongeveer halverwege, gedwongen worden om door de sneeuw te lopen, die zo een 10 à 20 cm hoog ligt. Dat wordt knietjes heffen en dat vreet echt energie. De hertjes die we hier en daar te zien krijgen onderweg, lijken er heel wat minder moeite mee te hebben en dartelen vrolijk rond.
9 km later arriveren we terug bij onze vertrekplaats, het thuisadres van één van ons. Zijn echtgenote heeft lekkere hapjes klaargemaakt. Jammer dat ik daar zo slecht aan kan weerstaan! De voorbije 10 dagen heb ik naar schatting minstens 3x meer calorieën opgenomen dan normaal. De 34 kilometers die ik de afgelopen week toch nog heb afgelegd - ondanks de slechte weeromstandigheden - hebben zeker en vast niet voldoende energieverbruik opgeleverd om dit te compenseren. Eénmaal als de feestdagen volledig achter de rug zijn en we bovendien deftig voor onze halve marathon beginnen te trainen, zal dit wel in orde komen zeker?
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
) met twee duo's de winkel verlaten. Er is nog keuze te over in mijn maat, ik leef gelukkig op kleine voet.
! Hopelijk heeft mijn hart ook zonder dat ding door dat het minder hard mag bonzen.
Bij nader inzien, liever toch maar niet dan...
