Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
28-02-2011
ik deed het...in Kiewit
Geslaagd in mijn opdracht! Doelstelling : 10 km in 50'50". Eindresultaat : 10 km in 50'43". Ik ben vooral een meesteres in het inschatten van mijn kunde. 'k Wist dat 50' rond nog niet zou lukken en voilà. 'k Had nog ietsjes harder gekund misschien, maar - hoe weinig het ook lijkt - geen 43 seconden. Of was ik onderhevig aan de self-fulfilling prophecy? Dat kan natuurlijk ook. Who cares, ik ben heel tevreden met het resultaat. Ik heb me niet begaaid. Over exact vier weken loop ik mijn eerste halve marathon en ik zie het helemaal zitten! Vooral omdat ik dan van mezelf minstens 30 seconden per km langzamer mag.
De wedstrijd zelf is me reuzegoed bevallen. Om te beginnen al het weer. Ogenschijnlijk niet zo goed, maar in vergelijking met de storm van vorig jaar, was het ideaal loopweer. Niet te veel wind en niet te veel regen. De warming up deed de koude snel vergeten, of zou de onverwachtse aanblik op een mannenstring er iets mee te maken hebben?
De start verliep een beetje rommelig, vond ik. Ondanks de tijdregistratie per chip, bevestigd aan de loopschoen, moesten we niet over de gebruikelijke matten lopen. Hierdoor wist ik niet goed wanneer ik op het knoppeke van mijne Garmin moest drukken. 250 meter te laat dus. Niet erg. De kilometeraanduiding langs de weg was perfect. Ik vond het zelfs plezant dat mijn Garmin telkens een kwartkilometer verder piepte. Zo leken de kilometerplaatjes elkaar sneller op te volgen.
Al tijdens de eerste kilometer werd ik voorbijgestoken door een baby. Maak dat mee Hij werd weliswaar in een loopbuggy vooruitgeduwd door zijn vader, Cedric Van Branteghem...vernam ik achteraf. Hij, de baby uiteraard, weende nogal veel onderweg, waarschijnlijk ging het niet rap genoeg. Een kilometer verder heb ik hen weer ingehaald. Maak dat mee Een fanatieke keep-on-runster, die Cedric Van Branteghem voorbij loopt.
De eerste 5 kilometer verliepen heel vlotjes. 30 minuten en 15 seconden. Goed op schema, nog 10 seconden op overschot. Ik werd ook nog eens voorbijgestoken door een hond. Maak dat mee Alhoewel ik harder hijgde dan de blaffer, kon ik toch nog een babbeltje slaan met zijn baasje. Blijkbaar tot ontevredenheid van de viervoeter, want plots nam hij de benen. Zijn baasje volgde gedwee. Oneerlijke concurrentie vind ik dat. Ik heb maar 2 poten.
Na ongeveer 3 km vond ik eindelijk mijn haas. Ze had een dikker gat dan ik, maak dat mee , dus ik kon haar goed in de gaten houden. Ik bleef er ongeveer 8 meter achterlopen. Soms zakte ik af naar 15 meter, dan weer leek ik haar in te halen. In de zevende km slaagde ik er in en was ik mijn haas definitief kwijt. Het begon pas zwaar te worden op het ogenblik dat we van de verharde weg afmoesten. Maar dan liepen we al onze laatste kilometertjes. Zeker het stuk over het gehakselde hout op de finse piste viel me enorm zwaar. Hierop heb ik heel wat kostbare seconden verspeeld.
'k Was blij toen ik mijn man en de trainer zag, die me stonden op te wachten aan de finish. Ik zette nog een laatste spurtje in. Helaas nog ruim 300 meter te vroeg. Maak dat mee Dat was even balen, maar gelukkig kreeg ik gedurende 20 meter de steun van de trainer en vervolgens gedurende 280 meter de steun van mijn man, die zelf in 41'40" arriveerde, om me de weg naar de eindmeet te wijzen.
50 minuten en 43 seconden later... Ik kom aan en ben content!
Na een fris doucheke begaven we ons naar de kantine. Ik werd nauwelijks herkend door mijn loopmaatjes dankzij mijn poezenjurkje én high heels. Da's eens wat anders dan loopschoenen, hè.
Tot slot. De après run was supergezellig, zelfs het sightseeingritje naar huis. De witloofenhampuree-ovenschotel, mijn lievelingskostje, dat ik 's voormiddags heb voorbereid om 's avond te consumeren, mag in de frigo blijven staan tot morgen. Frieten moet ik hebben! It's great to be a belgian. Een gewaagde uitspraak dezer dagen, euh... maanden. Ik realiseer me dat ik altijd frietjes eet na een wedstrijd. Ik ben geconditioneerd gelijk de hond van Pavlov! Maak dat mee
... kan je op de website van AVT-Maaseik, www.avtmaaseik.tk, scrollen naar mijn verslag (Midwinterjogging Kiewit) van vorig jaar dd. 28.02.2010. Toen ontmoette ik enkele Chinese vrijwilligers die mij doorheen de zware wedstrijd loodsten. Benieuwd of ik morgen weer zo behulpzame mannen tref, want de mijne wil niet hazen voor mij, omdat hij zelf veel te gehaast is.
...en einde van de hormale dip. 'k zie het weer helemaal zitten voor aanstaande zondag! Heb vandaag ook écht genoten van het lopen, terwijl dat woensdag helemaal niet zo was. Hobby moet hobby blijven, 't mag geen opgave worden en eergisteren leek dat even wel zo te zijn. Gelukkig is dat nu voorbij. 'K zou eigenlijk eens een hormonaal dagboek moeten bijhouden, dat kan wellicht veel verklaren.
Quote van vandaag : als de natuur niet te grillig doet, zit... euh loop... ik op de venloop n(h)orm(on)aal ook goed!
Ondanks al het goede advies, loopt het niet gesmeerd vandaag. Ik doe wat ik moet doen, een trage duurloop van 10 km met 2 versnellingen van 1 km aan wedstrijdtempo om het tempogevoel te krijgen. Maar het voelt niet goed. 'k Ben blij dat ik thuis ben en moet me beheersen om niet te gaan schransen. 't Zullen de hormoontjes zijn zekers... Btw ik heb mijn beoogde BMI (22, berekend op nuchtere maag ) bereikt. Nu nog zo proberen te houden.
... met het oog op Kiewit. Enkel vandaag volgen we nog het oorspronkelijke trainingsschema voor de venloop. Maar vanaf woensdag wordt er even, tijdelijk weliswaar, afgebouwd voor Kiewit. We liepen 10 km in 57'08", slechts 2 secondjes langzamer dan mijn streeftempo op de halve marathon. En het voelt lekker... Btw, ook nog een heel leuk complimentje gekregen over mijn blog. Bedankt!
Geflankeerd door 4 mannen ben ik vandaag genoodzaakt om als enige in mijn soort mijn 'vrouwtje' te staan. Missie volbracht! Rustig doorloopje van ruim 9 km achter de kiezen. Nog één run en ik passeer de kaap van 300 voor dit jaar.
Voor de eerste keer in mijn leven heb ik non-stop 16 km gelopen en voor het eerst sinds mijn bestaan ben ik 1u en 50 minuten aan één stuk onderweg geweest. Een goede calculator weet meteen dat we aan een heel rustig tempo gelopen hebben, maar dat deert me niet. Het is vooral een kwestie om het lichaam aan deze langere duurtijd te laten wennen.
Als je een uur aan het joggen bent, heb je het gevoel dat je zo nog uuuuuren kan verdergaan. Het voelt niet aan als een training. Maar weet je wat het vreemde eraan is? Plots, zo na ongeveer anderhalf uur, voel je je benen verzwaren. Je bent nog niet moe, maar je benen beginnen toch lichtjes te protesteren. Ik stel vast dat ik deze gewaarwording aanvankelijk reeds na 75 minuten had. Het feit dat dit opschuift is een teken dat mijn lichaam goed wordt voorbereid op de halve marathon.
21,0975 km... het blijft toch een gigantische afstand voor mij!
Ik ben geslaagd op de test voor Kiewit, al is het maar nipt. Maar geslaagd is geslaagd, toch? Vandaag heb ik twee maal drie kilometer gelopen aan het tempo dat ik in Kiewit wil aanhouden, 5'05" per kilometer. Het steekt me een beetje dat ik het nog niet kan afronden naar 5. Ik ben echter een realist, geen optimist. 5 minuten is nog 5 seconden te hoog gegrepen. Kan je nog volgen?
Qua hartslagwaarden zat ik goed, denk ik. De eerste drie km zat ik nog vrij hoog, gemiddeld 176. De laatste km van deze drie was ie al gezakt naar 166, dit is ongeveer mijn gemiddelde hartslag tijdens wedstrijden. Na een rustpauze van 5 minuten had ik bij volgende 3 km een gemiddelde hartslag van 147. Beduidend lager dus. De laatste km zelfs slechts 134. Betekent dit dat ik toch vrij snel recupereer of wat moet ik hieruit concluderen?
Ik besef dat ik het in Kiewit toch zwaar zal krijgen en troost me met de gedachte dat ik normaliter binnen de 51 minuten uit mijn lijden verlost zal zijn. Als het lukt, zal de euforie achteraf heel groot zijn. Veel lopers kunnen het beamen: 't is toch daarvoor dat we het doen, niet?
Ondanks de ode van vandaag, had ik totaal geen zin om te lopen. 'k Heb een beetje last van een stijve nek, hoe het komt weet ik niet. Dit in combinatie met nat weer is niet echt goestingscheppend, een woord dat ik hier, ter plaatse en al schrijvend, bedenk. In ieder geval, we moesten 10 km lopen in een tempo van 5'55'' en daar had ik nog minder zin in. Enkele loopmaatjes hadden ook al aangegeven dat het voor hen zo hard niet hoefde, dus had ik mijn virtuele trainer gewoontegetrouw ingesteld op 6'00.
Bij thuiskomst van 't werk had ik beslist om deze keer mijn middagmaal pas te nuttigen ná de training, uitgezonderd de soep ('k heb toch een beetje naft nodig). Dat bleek een wijs besluit. De eerste km liep als een trein (5'46'') en hiermee was de toon gezet voor de rest van de training. Dit is ongeveer het tempo dat ik wil lopen tijdens de halve marathon én ik heb mijn tetter nog goed kunnen afsteken. Na afloop was er van enige vermoeiheid geen sprake.
Ook mijn gemiddelde hartslag viel goed mee, lag zelfs lager dan tijdens sommige langzamere duurlopen. Ik wijt dit volledig aan het feit dat ik het nuttigen van mijn maaltijd heb uitgesteld. Eigenlijk is dat niets nieuws. Ik heb dat uiteraard al eens eerder ondervonden. Het is trouwens algemeen geweten dat het niet goed is om vlak voor het lopen te eten, zeker geen middagmaal. Desondanks kan ik meestal niet aan de verleiding weerstaan. Deze keer hebben de boontjes en de biefstuk me achteraf des te meer gesmaakt.
By the way, 'k ben op 2 weken tijd 1 kg afgevallen, gewoon door het snoepen wat te minderen. Goed bezig, al zeg ik het zelf.
Opnieuw een trage duurloop gedaan. Bedoeling was 10 km, doch het werden er 12. 'k Moest erna nog gaan winkelen en kon niet aan de verleiding weerstaan om deze extra kilometers om te zetten in een chocomousseke. Wat betreft de hartslag: 'k begon aan 174 en eindigde met 123. Dus overduidelijk een diesel.
Gisteren een verjaardagsfeestje gehad met de gevolgen vandien. Geen training én schransen, een nefaste combinatie. Vandaag hebben Johan en ik een compensatietraining gedaan: goed voor ruim 15 km én 1000 calorieën. Onderweg treffen we toevallig 2 clubgenoten met een mountainbike onder hun gat. Geen lopers, maar overlopers!
Slechts één pilletje heb ik nog maar genomen, en de training loopt gelijk een trein! 6 versnellingen van telkens 1 km. Ik wil die lopen aan 5 minuten met het oog op Kiewit en blijf er vanaf de derde versnelling royaal onder: 4'50, 4'39, 4'43 en tenslotte zelfs 4'32. Opnieuw loop ik de eerste helft met een hogere hartslag en de laatste 3 km resp. met 150, 155 en 152. Na de training voel ik me nog zo fris als een hoentje. Kiewit, here I come!
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen en eerst het goede nieuws vertellen. Het doktersbezoek heeft uitgewezen dat ik geen hypochonder ben. Na wikken en wegen heeft mijn dokter beslist om medicatie voor te schrijven voor mijn hoge bloeddruk. Uiteraard is dit geen probleem van vandaag alleen, zo lichtzinnig schrijft hij geen pillen voor. Tja, ook al spaar je het zout op de patatten, een dubbele erfelijke belasting sleep je altijd en overal mee.
Mijn halve marathonplannen komen gelukkig niet in het gedrang. Dankzij mijn sportieve levensstijl is mijn polsslag in rust lager dan gebruikelijk bij mensen met een verhoogde bloeddruk. Tegen mijn loopambities heeft de dokter geen enkel bezwaar, wel houdt hij er rekening mee bij het bepalen van de soort medicatie. Ik moet even wennen aan het idee dat ik, op zo jonge leeftijd, al dergelijke medicamenten moet slikken. Zal ik er ooit vanaf geraken? De dokter sluit dit niet volledig uit, ik denk er het mijne van.
Bij mijn thuiskomst lees ik tijdens het ontbijt (ik ben nuchter naar de dokter gegaan om ook bloed te laten trekken) de bijsluiter. Misschien is het beter om de rubriek 'bijwerkingen' over te slaan, maar ik kan het toch niet laten. Ik ben niet zo hypochondrisch van aard, dat dit me compleet uit mijn evenwicht zal brengen. Wijselijk onthoud ik er alleen van dat ik er mogelijks blozende kaken van kan krijgen. Gelukkig geen rode neus, dat zou ik veel erger vinden. Zo, nu ga ik even naar de overkant van de straat om mijn ouders voor deze vroegtijdige erfenis te bedanken.
Vandaag hebben we de gebruikelijke tempoloop van 10 km gedaan. Bij de analyse van mijn hartslag kom ik tot de conclusie dat ik duidelijk een diesel ben. Tijdens de eerste twee kilometers bonst mijn hart in stijgende lijn, daarna volgt er een forse daling. Mijn gemiddelde hartslag over de volledige afstand is 161, maar voor de laatste 5 km ligt het gemiddelde net onder de 150. Kan ik hieruit afleiden dat ik geschikter ben voor langere afstanden?
Vandaag opnieuw een rustig duurloopje gedaan. Was nodig om het hartje wat te ontzien en het nodige vet te verbranden. Gisteren heb ik mij immers, tijdens een gezellig etentje met vrienden, te goed gedaan aan biefstuk friet en een dame blancheke als dessert. Héééééééérlijk. Mijn hartslag is al wat gezakt tov eergisteren, maar enkele weken geleden lag ie toch nog lager. Geen flauw idee waar dat aan ligt. Mogelijks brengt de geplande medische check-up in de zaak. Wat ook een reuzemeevaller is: ik heb pleistervrij gelopen zonder bloedsporen achter te laten! Jawel, de pedicure heeft mijn voeten werkelijk goed onder handen genomen. Ik heb wat nuttige tips gekregen ivm nagels knippen en vijlen. Hopelijk is - met de toepassing hiervan - mijn probleem definitief van de baan. By the way, de kaap van 200 is al bereikt. Kilometers welteverstaan, niet kilo's!
Net terug van een bezoekje aan de pedicure. Hopelijk hoeven mijn voeten vanaf nu niet meer te baden in bloed. Dankzij enkele ronde pleistertjes was het probleem al gedeeltelijk verholpen. Benieuwd of het vanaf nu ook volledig pleistervrij lukt.
De training op hartslag van vandaag draaide voor mij uit op een regelrecht fiasco! Bij de eerste kilometer zat het er al tegen: een gemiddelde hartslag van 179 bij een tempo van 7'36''. Ja wadde! Bij kilometer drie is hij al gestegen naar 185, bij een tempo van 6'56. Lager dan 148 krijg ik hem niet. Het gemiddelde eindresultaat is navenant: 163 bij een tempo van 7'02''. Tijdens de training zelf voel ik niets, maar achteraf meen ik toch een vreemde hoofdpijn te ontwaren. Hoge bloeddruk of een ingebeelde ziekte? Alleszins toch ongerust genoeg om een afspraak bij de dokter vast te leggen. Hoog tijd voor een check-up!
... éreintée (vrij vertaald: stikkapot). We hebben een pittige intervalintertraining achter de rug. Afwisselend 1 minuut gas geven en 1 minuutje uitbollen in 2 reeksen van 9. Niet voor niets schrijf ik bij het tweede een verkleinwoord. Het lijkt wel of de rustminuut véél korter duurt. Gemiddelde hartslag 162 en maximale hartslag 217. Kan een hart zo hard kloppen zonder het te begeven? Moet ik nu naar de dokter of naar de horlogemaker? Ik voel me alleszins kiplekker, al vertoonde ik vandaag geen hennetjesgedrag!
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Hij werd weliswaar in een loopbuggy vooruitgeduwd door zijn vader, Cedric Van Branteghem...vernam ik achteraf. Hij, de baby uiteraard, weende nogal veel onderweg, waarschijnlijk ging het niet rap genoeg. Een kilometer verder heb ik hen weer ingehaald. Maak dat mee
) bereikt. Nu nog zo proberen te houden.
in de zaak. Wat ook een reuzemeevaller is: ik heb pleistervrij gelopen zonder bloedsporen achter te laten! Jawel, de pedicure heeft mijn voeten werkelijk goed onder handen genomen. Ik heb wat nuttige tips gekregen ivm nagels knippen en vijlen. Hopelijk is - met de toepassing hiervan - mijn probleem definitief van de baan.
