"Ik ga niet lopen vandaag", kwam ik eergisteren de keuken binnengestormd. Manlief en de kinderen waren zo goed als klaar met eten en ik had nog amper een kwartiertje om in mijn loopkleren te schieten. "Ppppppfffffffffff, ik ben gewoon te moe", verklaarde ik nader. "Je kan beter wel gaan. Je weet hoe deugddoend lopen is, zelfs al ben je moe", moedigde Johan me aan.Omdat onze jongste ook op de piste werd verwacht, besloot ik om mezelf bij elkaar te rapen en toch maar te gaan.
Dochterlief had er echter nog minder zin in dan ik en begon meteen te jammeren toen ik mijn goede voornemen kenbaar maakte. Zij heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel, toch vooral wat zichzelf aangaat. M.a.w. ze voelt zichzelf nogal vlug tekort gedaan.
"Ik vind het niet eerlijk", mopperde ze. "Als ik ergens geen zin in heb, moet ik het toch doen. En als jij ergens geen zin in hebt, hoeft het niet."
"Oh neen?", antwoordde ik gelaten.
"Neen," herkauwde ze "als ik geen zin heb om te lopen, moet ik toch gaan. En als jij geen zin hebt, mag je thuisblijven."
"Ik heb anders ook geen zin en toch blijf ik niet thuis."
"Maar als jij dat wil, kan je dat wel doen en ik niet."
"Toch niet, ik moet ook, ik moet van mezelf!"
"Jamaar, van jezelf moeten is niet zo erg als van iemand anders moeten!"
"Van jezelf moeten is véél erger dan van iemand anders moeten," sloot ik de discussie af, na een kort wellens-nietesintermezzo en daarna scheidden onze wegen zich.
Een uurtje later waren we terug thuis, beiden volledig opgemonterd.
Lopen doet inderdaad toch zo een deugd. Ongeacht of dit van jezelf of van iemand anders moet!
25-01-2012 om 13:02
geschreven door wiebenik 
|