Neen, beste bloglezer, er staat geen schrijffout in de titel. En jawel, beste bloglezer, ik bedoel wel degelijk wat er staat : hart met een T. Vandaag heb ik immers voor de eerste keer in mijn leven getraind op hartslag. Ik moet een hartslag van ongeveer 135 aanhouden en schat mijn slaagkansen biezonder laag in (en mijn slagkansen hoog), omdat mijn hartje gewoonlijk nogal snel bonst.
We vertrekken aan een traag tempo. Mijn man, een écht haantje, en liever nog haantje de voorste, heeft het er moeilijk mee. Hij trekt de training wat in het belachelijke door stapvoets mee te volgen. Maar hij is niet de enige. Een aantal vindt het temp tergend langzaam en reeds binnen de twee kilometer wordt de groep spontaan in twee gesplitst. Voor mijn hart zal ik echter hard mijn best doen om het zachte tempo aan te houden. Ik wil er de (snelle) bons niet aan geven. Alhoewel ons hennetjes/haantjesgedrag tot een nulpunt is herleid, zijn we stiekem opgelucht dat we geen wandelclub tegenkomen. We zouden inderdaad voorbijgestoken kunnen worden.
Desondanks vind ik het een heerlijke training, heel erg ontspannend. Na één uur hebben we zelfs net geen 8 km afgelegd. Ik heb het gevoel dat ik op deze manier tot in het oneindige kan doorgaan. Maar dit verandert als we één uur en een kwart onderweg zijn. Ongeveer mijn tijd in Hasselt en ook ongeveer de tijd die we meestal voor een training uittrekken. Mijn lichaam moet er duidelijk nog aan wennen om langer in beweging te zijn. Door het trage tempo blijft het echter comfortabel lopen. Precies na één uur en 25 minuten arriveren we aan het vertrekpunt. Bij de vaststelling dat mijn gemiddelde hartslag 131 is, en ik dus in mijn opzet ben geslaagd, gaat mijn hart spontaan een tikkeltje harder slaan!
|